Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αγαρικίδες

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
 Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. Μπορείτε να βοηθήσετε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Υλικό που είναι ατεκμηρίωτο μπορεί να αμφισβητηθεί και να αφαιρεθεί.
Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 15/01/2025.
Αγαρικίδες
Agaricus campestris
Agaricus campestris
Συστηματική ταξινόμηση
Επικράτεια: Ευκάρυα
Βασίλειο: Μύκητες
Συνομοταξία: Βασιδιομύκητες
Υποσυνομοταξία: Αγαρικομυκοτίνες
Ομοταξία: Αγαρικομύκητες
Τάξη: Αγαρικώδη (Agaricales)
Οικογένεια: Αγαρικίδες (Agaricaceae)

Οι Αγαρικίδες (Agaricaceae) είναι οικογένεια βασιδιομυκήτων και περιλαμβάνουν το γένος αγαρικό.

Ταξινόμηση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η οικογένεια των αγαρικίδων δημοσιεύθηκε από τον Γάλλο βοτανικό Φρανσουά Φουλγκί Σεβαλιέ το 1826[1]. Ονομάστηκαν έτσι από το γένος Αγαρικός (Agaricus), όπως αυτό ταξινομήθηκε αρχικά από τον Κάρολο Λινναίο το 1753 στο έργο του Είδη των Φυτών το 1753. Ο Ρολφ Ζίγκερ έκανε μια εμβληματική ταξινόμηση των Αγαρικίδων το 1986.[2] Σύμφωνα με ένα τυπικό βιβλίο αναφοράς, η οικογένεια των αγαρικιδών περιλαμβάνει 85 γένη και 134 είδη.[3]

Περιγραφή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι Αγαρικίδες έχουν μια μεγάλη ποικιλία από καρποσώματα. Αν και η μορφή με το πιλίδιο και τον στύπο είναι η κυρίαρχη, υπάρχουν και οι γαστεροειδείς μορφές αλλά και ενδιάμεσες. Στα είδη που σχηματίζουν πιλίδιο, τα ελάσματα είναι τυπικώς λεπτά και ελεύθερα χωρίς πρόσφυση από τον στύπο. Η επιφάνεια των πιλιδίων είναι είτε ανώμαλη είτε ομαλή, και ποικίλλουν από περίπου επίπεδα σε έχοντα μικρό εξόγκωμα στην κορυφή. Τυπικά ο στύπος τους προσφύεται κεντρικά και τα μανιτάρια καλύπτονται από ένα μεμβρανώδη μερικό πέπλο[4]. Τα είδη στην οικογένεια των Λυκοπερδίδων έχουν έχουν στρογγυλά καρποσώματα και αποτελούνται από ένα σκληρό τοίχωμα που περιβάλλει μια μάζα από σπόρια. Όταν τα λυκόπερδα ωριμάζουν το τοίχωμα υποχωρεί και τα σπόρια απελευθερώνονται.

Το χρώμα των σπορίων των αγαρικιδών ποικίλλει από λευκό, σε πρασινωπό, ώχρα, ροζ, σέπια. Δεν υπάρχουν καφέ της σκουριάς ή της κανέλλας. Στο μικροσκόπιο, η επιφάνεια των σπορίων ποικίλλει από ομαλή σε ανώμαλη, και μπορεί να υπάρχει ή όχι πόρος φύτρας. Η ευαισθησία στο αντιδραστήριο του Melzer επίσης ποικίλλει. Τα βασίδια (τα κύτταρα που φέρουν τα σπόρια) είναι συνήθως μικρά, φέρουν τέσσερα σπόρια και μπορεί να έχουν διασπαρμένα κυστίδια.[4]

Γένη

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το εξαφανισμένο γένος Coprinites είναι ένα από τα τέσσερα γνωστά γένη αγαρικιδών για τα οποία διαθέτουμε απολιθώματα. Τα υπόλοιπα περιλαμβάνουν τα Aureofungus, Protomycena και Archaeomarasmius.

Σύμφωνα με τη σύγχρονη ταξινόμηση η οικογένεια των Αγαρικίδων συμπεριλαμβάνει 59 γένη[5]:

  1.           Abstoma G.Cunn. (1926)
  2.           Acutocapillitium P. Ponce de León (1976)
  3.           Αγαρικό Agaricus L. (1753)
  4.           Arachnion Schwein. (1822)
  5.           Barcheria T. Lebel (2004)
  6.           Battarrea Pers. (1801)
  7.           Battarreoides T. Herrera (1953)
  8.           Calvatiopsis Hollós (1929)
  9.         Chamaemyces Battarra ex Earle (1909)
  10.         Chlamydopus Speg. (1898)
  11.           Chlorolepiota Sathe & S.D. Deshp. (1979)
  12.           Chlorophyllum Massee (1898), nom. cons.
  13.           Clarkeinda Kuntze (1891)
  14.           Clavogaster Henn. (1896)
  15.           Coniolepiota Vellinga (2011)
  16.           Coprinus Pers. (1797)
  17.           Crucispora E.Horak (1971)
  18.           Cystolepiota Singer (1952)
  19.         Dictyocephalos Underw. ex V.S. White (1901)
  20.         Disciseda Czern. (1845)
  21.           Echinoderma (Locq. ex Bon) Bon (1991)
  22.           Endolepiotula Singer (1963)
  23.           Eriocybe Vellinga (2011)
  24.           Gasterellopsis Routien (1940)
  25.           Glyptoderma R.Heim & Perr.-Bertr. (1971)
  26.           Heinemannomyces Watling (1999)
  27.           Hiatulopsis Singer & Grinling (1967)
  28.           Holocotylon Lloyd (1906)
  29.           Hymenagaricus Heinem. (1981)
  30.           Janauaria Singer (1986)
  31.           Japonogaster Kobayasi (1989)
  32.           Lepiota (Pers.) Gray (1821), nom. cons.
  33.           Leucoagaricus Locq. ex Singer (1948)
  34.           Leucocoprinus Pat. (1888)
  35.           Lycoperdopsis Henn. (1900)
  36.           Μακρολεπιότα (Macrolepiota) Singer (1948)
  37.           Melanophyllum Velen. (1921)
  38.           Metrodia Raithelh. (1971)
  39.           Micropsalliota Höhn. (1914)
  40.           Montagnea Fr. (1836)
  41.           Mycenastrum Desv. (1842)
  42.           Neosecotium Singer & A.H.Sm. (1960)
  43.           Panaeolopsis Singer (1969)
  44.           Phellorinia Berk. (1843)
  45.           Phyllogaster Pegler (1969)
  46.           Podaxis Desv. (1809)
  47.           Pseudoauricularia Kobayasi (1982)
  48.           Pseudolepiota Z.W. Ge (2017)
  49.         Queletia Fr. (1872)
  50.           Rugosospora Heinem. (1973)
  51.           Schinzinia Fayod (1889)
  52.           Schizostoma Ehrenb. ex Lév. (1846)
  53.         Singerina Sathe & S.D. Deshp. (1981)
  54.           Smithiogaster J.E. Wright (1975)
  55.           Smithiomyces Singer (1944)
  56.           Termiticola E.Horak (1979)
  57.           Tulostoma Pers. (1794)
  58.           Xanthagaricus (Heinem.) Little Flower, Hosag. & T.K. Abraham (1997)
  59.           Xerocoprinus Maire (1907)

Οικοσύστημα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι Αγαρικίδες είναι ευρέως διαδεδομένες. Τα περισσότερα είδη είναι σαπροβιοτικά και προτιμούν τα λειβάδια και τις δασικές περιοχές[4]. Τα γένη Leucoagaricus και Leucocoprinus καλλιεργούνται από συμβιωτικά είδη μυρμηγκιών[6].

Οικονομική σημασία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το γένος των Αγαρικών περιλαμβάνει ορισμένα είδη που καλλιεργούνται για εμπορική χρήση σε όλο τον κόσμο. Το κοινό "λευκό μανιτάρι", το Αγαρικό το Δίσπορο (Agaricus bisporus), είναι το πιο ευρέως καλλιεργημένο εδώδιμο μανιτάρι. Πολλά είδη είναι δηλητηριώδη, όπως κάποια από τα Λεπιότα, το είδος Agaricus sect. Xanthodermatei και κάποια είδη Chlorophyllum.[4]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Chevallier, FF. Flore générale des environs de Paris, selon la méthode naturelle: Description de toutes les plantes agames, cryptogames et phanérogames qui y croissent spontanément; leurs propriétés, leur usage dans la médecine, les arts, et l'économie domestique; avec une classification naturelle des agames et des cryptogames, basée sur l'organisation de ces végétaux (στα Γαλλικά). I. Παρίσι: Ferra Jeune. σελ. 121. 
  2. ↑ Singer, R. (1986). The Agaricales in Modern Taxonomy (4η έκδοση). Königstein im Taunus, Γερμανία: Koeltz Scientific Books. σελ. 465-7. ISBN 3-87429-254-1. 
  3. ↑ Kirk PM, Cannon PF, Minter DW, Stalpers JA (2008). Dictionary of the Fungi (10th έκδοση). Wallingford: CAB International. σελ. 11. ISBN 978-0-85199-826-8. 
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 Cannon, PF· Kirk, PM (2007). Fungal Families of the World. Wallingford, UK: CAB International. σελ. 3-4. ISBN 978-0-85199-827-5. 
  5. ↑ He et al (2019). «Taxon: Family Agaricaceae Chevall». The Taxinomicon. Ανακτήθηκε στις 15 Ιανουαρίου 2025. 
  6. ↑ Hölldobler, B· Wilson, ΕΟ (2009). The Superorganism: The Beauty, Elegance, and Strangeness of Insect Societies. Νέα Υόρκη: W. W. Norton & Company. ISBN 978-0393067040. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αγαρικίδες&oldid=10942379"