Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αλέν Προστ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
(Ανακατεύθυνση από Αλαίν Προστ)
Αλέν Προστ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Alain Prost (Γαλλικά)
Γέννηση24  Φεβρουαρίου 1955[1][2][3]
Λορέτ[4]
ΠαρατσούκλιThe Professor
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία[5]
Ύψος166 cm Edit this on Wikidata
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσαΓαλλικά
Ομιλούμενες γλώσσεςΑγγλικά
Γαλλικά[6]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταοδηγός αγώνων αυτοκινήτου[7][8]
οδηγός Φόρμουλα Ένα
Οικογένεια
ΤέκναNicolas Prost
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΒραβεύσειςΙππότης της Λεγεώνας της Τιμής
Αξιωματικός του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας
Formula One World Champion
Τάγμα του Σταυρού του Νότου
L'Équipe Champion of Champions (1993)
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Αλέν Προστ (πλήρες ονοματεπώνυμο Αλέν Μαρί Πασκάλ Προστ, γεν. στη Λορέτ στις 24 Φεβρουαρίου του 1955), Ιππότης του Τάγματος της Τιμής στην πατρίδα του και μέλος του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας στο Ηνωμένο Βασίλειο, είναι παλαίμαχος Γάλλος οδηγός αγώνων αυτοκινήτου. Συμμετείχε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Φόρμουλα 1 τις σεζόν 1980 - 1993 και συγκαταλέγεται στις κορυφαίες μορφές της ιστορίας του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Είναι τρίτος στη λίστα των παγκόσμιων πρωταθλητών με 4 τίτλους, ενώ με 51 καρό σημαίες υστερεί μόνο από τους Μίχαελ Σουμάχερ, Λιούις Χάμιλτον, και Σεμπάστιαν Φέτελ σε κερδισμένα γκραν-πρι. Στα τέλη της δεκαετίας του 1990 δοκίμασε να δραστηριοποιηθεί και ως κατασκευαστής, χωρίς ανάλογη επιτυχία.

Σε αντίθεση με το σύνηθες στερεότυπο του ενθουσιώδη, ριψοκίνδυνου και θεαματικού οδηγού, ο Προστ διακρίθηκε για τη χαλαρή και καθαρά εγκεφαλική αγωνιστική συμπεριφορά του (εξ ου και το προσωνύμιο «Καθηγητής»). Έχοντας ως πρότυπα μορφές των πρώτων χρόνων της Φόρμουλα 1 όπως ο Τζιμ Κλαρκ και ο Τζάκι Στιούαρτ,[9] το στυλ του ακουμπούσε πάνω απ' όλα στη λογική, τη σωστή ρύθμιση του μονοθεσίου πριν τον αγώνα και την αποφυγή του κινδύνου κατά τη διάρκειά του. Σύμφωνα με τον εξειδικευμένο δημοσιογράφο Ντένις Τζέκινσον, υπήρξε ένας θερμός και απλός άνθρωπος που δεν βασιζόταν στο πάθος ή την έμπνευση, ούτε βαυκαλιζόταν με εντυπωσιασμούς και μπούρδες. Η διανοητική αυτοπειθαρχία του έφτανε σε τέτοιο επίπεδο, που οι περισσότεροι άνθρωποι αδυνατούν να καταλάβουν.[10]

Αυτή η ιδιοσυγκρασία του χάρισε αξιοπρόσεκτη σταθερότητα. Είναι χαρακτηριστικό ότι με εξαίρεση την παρθενική χρονιά του (όπου ήρθε 15ος), δεν έπεσε ποτέ κάτω απ' την 5η θέση της βαθμολογίας, ακόμα και όταν οδηγούσε αναξιόπιστα μονοθέσια όπως το RE30. Ταυτόχρονα όμως ήταν ο λόγος που ήλθε σε διάσταση με συναδέλφους του, όπως με τον ομόσταυλό του στη Μακλάρεν Άιρτον Σένα κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1980. Η σύγκρουση αυτών των δύο διαμετρικά αντίθετων χαρακτήρων ήταν η βασική αιτία που ο Προστ προτίμησε να αποσυρθεί μετά τον θρίαμβο του 1993, παρά να ξανασυναντηθεί στην ίδια ομάδα με το Βραζιλιάνο.

Καριέρα ως οδηγός

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο μικρόσωμος Προστ είχε δείξει από παιδί την κλίση του προς τον αθλητισμό δοκιμάζοντας διάφορα σπορ όπως πάλη και ποδόσφαιρο, ενώ έλεγε πως όταν μεγαλώσει θα γίνει γυμναστής. Στα δεκατέσσερά του, ενώ βρισκόταν σε διακοπές με την οικογένειά του, μπήκε πρώτη φορά σε καρτ.[11] Από τότε ο μηχανοκίνητος αθλητισμός κυριάρχησε στη ζωή του - ως έφηβος κατέκτησε διάφορες διοργανώσεις καρτ, ενώ το 1975 στέφθηκε πρωταθλητής Γαλλίας.

Το έπαθλο για το νικητή ήταν η συμμετοχή στη Renault Formula (αναπτυξιακό πρόγραμμα της Renault) τον επόμενο χρόνο. Εκεί θριάμβευσε, νικώντας σε όλους τους αγώνες πλην ενός,[12] μολονότι συναγωνιζόταν με εμπειρότερους οδηγούς. Επανέλαβε την πρωτιά το 1977 και προήχθη στη Φόρμουλα 3.

Μακλάρεν (1980)

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η κατάκτηση τόσο του εθνικού όσο και του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος Φόρμουλα 3 το 1979, έστρεψε τα βλέμματα των ομάδων της Φόρμουλα 1 πάνω στο Γάλλο οδηγό. Η Μακλάρεν του πρότεινε να συμμετάσχει δοκιμαστικά με ένα τρίτο μονοθέσιο στο τελευταίο γκραν-πρι του 1979, αλλά ο Προστ αρνήθηκε θεωρώντας ανώφελο να τρέξει εκτός συναγωνισμού. Η φιλοδοξία και οι ικανότητές του έπεισαν τη βρετανική ομάδα (που τότε βρισκόταν σε κάμψη) να του προσφέρει συμβόλαιο.

Το ντεμπούτο (1980) ήταν εντυπωσιακό, μπαίνοντας στη βαθμολογούμενη εξάδα στους δύο πρώτους αγώνες! Ακολούθησαν διάφορα μικροατυχήματα που ανέκοψαν τη φόρα του, με αποτέλεσμα να τερματίσει τη χρονιά στην (καθόλου κακή για πρωτάρη) 15η θέση, ισόβαθμος του παλαιού πρωταθλητή Έμερσον Φιτιπάλντι. Μετά τη λήξη του πρωταθλήματος αποφάσισε να αποχωρήσει, αν και είχε δύο ακόμη χρόνια εγγυημένο συμβόλαιο. Ο ίδιος είπε αργότερα ότι ένιωθε ενοχλημένος, επειδή η ομάδα του καταλόγιζε ευθύνη για κάποιες απ' τις εγκαταλείψεις του.[13]

Renault (1981-1983)

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Renault RE40 του Προστ, με την οποία άγγιξε τον παγκόσμιο τίτλο του 1983.

Το 1981 τον βρήκε να οδηγεί για τη Renault. Η γαλλική ομάδα προσπαθούσε να βρει το βηματισμό της, έχοντας μεγάλα προβλήματα με τον πειραματικό κινητήρα τούρμπο που συνήθως «έσπαγε» κατά τη διάρκεια του αγώνα. Ο Προστ κατάφερε να τερματίσει σε μόλις έξι αγώνες, όμως σε όλους ανέβηκε στο πόντιουμ. Τελείωσε στην 5η θέση της κατάταξης των οδηγών με 3 νίκες και 43 βαθμούς, περισσότερους απ' όσους και οι δύο οδηγοί της Renault την προηγούμενη χρονιά! Το 1982 ανέβηκε ένα σκαλί παραπάνω τερματίζοντας 4ος με 34 βαθμούς (2 νίκες).

Το 1983 η Renault φαινόταν να έχει λύσει το πρόβλημα των κινητήρων. Με 4 νίκες και γενικά καλούς τερματισμούς, ο Προστ έχτισε έως το 11ο γκραν-πρι μια μεγάλη διαφορά, όντας 14 βαθμούς μπροστά απ' τον Πικέ (Μπράμπαμ) και 17 απ' τον Αρνού (Φερράρι). Ακολούθησε η καταστροφή: στους τέσσερις τελευταίους αγώνες είχε τρεις εγκαταλείψεις (τις μοναδικές της χρονιάς - οι δύο λόγω βλάβης στο τούρμπο), μαζεύοντας μόλις 6 βαθμούς. Κερδισμένος βγήκε ο Πικέ που μάζεψε στο ίδιο διάστημα 22 βαθμούς και πανηγύρισε το δεύτερο πρωτάθλημα της καριέρας του, ενώ παράλληλα η Φερράρι προσπερνούσε τη Renault στη βαθμολογία των κατασκευαστών.

Μετά τη θεαματική απώλεια του διπλού τίτλου, η Renault τον απέλυσε αμέσως και τα μέσα ενημέρωσης «θυμήθηκαν» πως ένα χρόνο νωρίτερα είχε τσακωθεί με τον Αρνού (τότε αγαπημένο παιδί των Γάλλων) οδηγώντας τον στην έξοδο απ' την ομάδα. Απογοητευμένος από το ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου που του επεφύλασσαν, ο Προστ (ο οποίος στο μεταξύ είχε παντρευτεί και αποκτήσει το πρώτο παιδί του) μετακόμισε μόνιμα στην Ελβετία[14] - παρ' όλα αυτά συνέχισε να φορά μέχρι το τέλος της καριέρας του κράνος με τα χρώματα της γαλλικής σημαίας.

Επιστροφή στη Μακλάρεν (1984-1989)

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1984 ο Γάλλος οδηγός επέστρεψε στη Μακλάρεν, ξεκινώντας τη χρυσή περίοδο τόσο της δικής του καριέρας όσο και της ομάδας. Στις έξι σεζόν που αγωνίσθηκε με τα μονοθέσιά της, η Μακλάρεν στέφθηκε 4 φορές πρωταθλήτρια κατασκευαστών και 2 φορές δευτεραθλήτρια, ενώ ο ίδιος κατέκτησε 3 φορές το πρωτάθλημα οδηγών και το έχασε άλλες 2 λόγω ιδιαιτεροτήτων στη βαθμολόγηση της τότε εποχής (δείτε τις επόμενες παραγράφους).

Το 1984 τελείωσε το πρωτάθλημα δεύτερος, με 7 νίκες, μόλις μισό βαθμό πίσω από τον ομόσταυλό του Νίκι Λάουντα. Εάν του είχαν προσμετρηθεί κανονικά οι βαθμοί στο γκραν-πρι του Μονακό, το οποίο διακόπηκε, κυρίως μετά από δική του επανελλειμένη προτροπή προς τον επικεφαλής του αγώνα στον 31ο γύρο, λόγω επικίνδυνων καιρικών συνθηκών, θα ήταν πρωταθλητής. Όμως ο κανονισμός όριζε τότε πως σε περίπτωση διακοπής πριν το 75% των προβλεπόμενων γύρων, απονέμονται οι μισοί βαθμοί.[15]

Οδηγώντας τη McLaren MP4-2B στο γκραν-πρι της Γερμανίας (1985).

Το 1985, αν και πέτυχε δυο νίκες λιγότερες, εκπλήρωσε επιτέλους το όνειρό του τερματίζοντας 1ος με μεγάλη διαφορά από το δεύτερο Μικέλε Αλμπορέτο (Φερράρι). Εκείνη τη σεζόν επανεφαρμόσθηκε στον Προστ ένας παλαιός κανονισμός, βάσει του οποίου κάποια κακά αποτελέσματα αφαιρούνταν από την τελική βαθμολογία των οδηγών. Για την ακρίβεια ο κανονισμός ίσχυε για όλους, αλλά σπάνια είχε κάποιος οδηγός τόσο σταθερή παρουσία, ώστε οι κακές κούρσες που αναγκαζόταν να «πετάξει» να περιλαμβάνουν βαθμολογημένους τερματισμούς! (βλ. συστήματα βαθμολόγησης) Παρ' όλα αυτά, η διαφορά του απ' τον Αλμπορέτο παρέμεινε πολύ μεγάλη. Ήταν η πρώτη φορά που Γάλλος κατακτούσε τον τίτλο, με αποτέλεσμα την παρασημοφόρησή του από τον πρόεδρο Φρανσουά Μιτεράν.

Το 1986 στέφθηκε ξανά παγκόσμιος πρωταθλητής μετά από μάχη «μέχρι τελικής πτώσεως» εναντίον των δύο οδηγών της Ουΐλιαμς Νάιτζελ Μάνσελ και Νέλσον Πικέ. Η συγκομιδή βαθμών για τους τρεις ήταν 74-72-69 και η τελική βαθμολογία 72-70-69, μετά την αφαίρεση των πέντε χειρότερων αποτελεσμάτων. Ήταν ένας κανονισμός που εφαρμόστηκε την εποχή των τούρμπο, ώστε να μην χάνει κάποιος το πρωτάθλημα λόγω αναξιοπιστίας από εγκαταλείψεις λόγω βλάβης κινητήρων, κάτι αρκετά συχνό την εποχή εκείνη. Τον επόμενο χρόνο όμως δεν μπόρεσε να αντεπεξέλθει στην τεχνολογική υπεροχή της Γουίλιαμς και έπεσε στην 4η θέση, έχοντας «μόλις» τρεις νίκες.

Οδηγώντας τη McLaren MP4/4 στο γκραν-πρι του Καναδά (1988).

Το 1988 η Μακλάρεν ανέκαμψε και ο Προστ έκανε ένα από τα καλύτερα πρωταθλήματα στην ιστορία της Φόρμουλα 1, αλλά δεν αναδείχθηκε πρωταθλητής. Αγωνιστικά συνέλεξε 105 βαθμούς με 7 νίκες, 7 δεύτερες θέσεις και δύο εγκαταλείψεις, όμως με την αφαίρεση των πέντε χειρότερων αποτελεσμάτων αναγκάσθηκε να πετάξει 3 δεύτερες θέσεις και να πέσει στους 87! Αντίθετα, ο Άιρτον Σένα (που μόλις είχε έλθει στην ομάδα) έχασε μόλις 4 από τους 94 βαθμούς του και κέρδισε τον τίτλο. Από εκείνη τη χρονιά ξεκίνησε και ο ανταγωνισμός των δύο - ο Προστ αισθανόταν πως ο ομόσταυλός του προσπαθούσε να τον «κλέψει».

Ο Γάλλος πήρε το αίμα του πίσω το 1989, χτίζοντας μια ικανή διαφορά από τον εντυπωσιακότερο Σένα (που είχε διπλάσιες νίκες) στα μισά της σεζόν και συντηρώντας την μέχρι το τέλος. Ήταν το τρίτο πρωτάθλημα της καριέρας του, ενώ παράλληλα οι μεταξύ τους σχέσεις βάδιζαν από το κακό στο χειρότερο, με τον Προστ να δηλώνει ανοιχτά πως ο ομόσταυλός του οδηγεί επικίνδυνα και τυγχάνει προνομιακής μεταχείρισης από την ομάδα. Ο παλαιός αλληλοθαυμασμός είχε γίνει αμοιβαίο μίσος - πιστεύεται μάλιστα ότι ο Προστ είχε προσπαθήσει εσκεμμένα να βγάλει το Σένα εκτός δρόμου στο γκραν-πρι της Ιαπωνίας (προτελευταίο) την στιγμή που ο Βραζιλιάνος επιχείρησε να τον περάσει για την πρώτη θέση, ώστε να του αφαιρέσει και την τελευταία μαθηματική ελπίδα να διεκδικήσει τον τίτλο. Ο Βραζιλιάνος πήρε την νίκη, αλλά μετά ακυρώθηκε χωρίς να δοθούν επαρκείς εξηγήσεις. Ο τίτλος πήγε στον Πρόστ, αλλά δημιουργήθηκε θύελλα αντιδράσεων που οδήγησαν στην απομάκρυνση του Γάλλου προέδρου της FIA Ζαν Μαρί Μπαλέστρ που θεωρήθηκε ότι ευνόησε σκανδαλωδώς τον συμπατριώτη του.

Φερράρι (1990-1991)

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στο κόκπιτ της Ferrari 641 πριν τα δοκιμαστικά του αγώνα των ΗΠΑ (1990), με το χαρακτηριστικό τρικολόρ κράνος του.

Το 1990, αποφασισμένος να σταματήσει την εξάρτησή του απ' τις εταιρείες, προσπάθησε να κατεβεί στο πρωτάθλημα με δική του ομάδα. Τελικά η απόπειρα δεν ευοδώθηκε και αποφάσισε να υπογράψει στη Φερράρι.

Η Μακλάρεν που οδηγούσε ο Άιρτον Σένα ήταν σαφώς ισχυρότερη, αλλά ο Προστ κατάφερε να κρατιέται σταθερά σε «απόσταση βολής» από την κορυφή. Στον προτελευταίο αγώνα της χρονιάς (πάλι στην Ιαπωνία) επαναλήφθηκε το συμβάν της περασμένης σεζόν, αυτή τη φορά με αντίστροφους ρόλους: ο Προστ είχε κάποιες μικρές μαθηματικές ελπίδες να κερδίσει τον τίτλο και ο Σένα τον τράκαρε επίτηδες στα πρώτα δευτερόλεπτα της κούρσας, ώστε να τον βγάλει εκτός διεκδίκησης. Ο Γάλλος μίλησε για αηδιαστική συμπεριφορά και άνθρωπο δίχως αξίες, αλλά η κατάταξη δεν άλλαξε: τερμάτισε στη 2η θέση του πρωταθλήματος έχοντας την καλή (για τα τότε δεδομένα της Φερράρι) συγκομιδή των 5 νικών και συνολικά 9 πόντιουμ, ενώ μαζί με το Νάιτζελ Μάνσελ διεκδίκησαν έως το τέλος το πρωτάθλημα κατασκευαστών. Με τη λήξη των αγωνιστικών υποχρεώσεων ο Μάνσελ αποχώρησε από την ομάδα, καταγγέλλοντάς τον για κακή συμπεριφορά.

Ο Προστ παρέμεινε στη Φερράρι και το 1991, έστω και αν ήξερε ότι θα οδηγούσε ένα ξεπερασμένο μονοθέσιο. Για πρώτη φορά μετά την παρθενική του σεζόν, δεν κατάφερε να κάνει ούτε μία νίκη και τερμάτισε 5ος στην κατάταξη των οδηγών. Απολύθηκε λίγο πριν ξεκινήσει ο τελευταίος αγώνας, μετά από δηλώσεις ότι τα μονοθέσια της Φερράρι είναι πιο δυσκίνητα και από φορτηγά.[16]

Γουίλιαμς (1993)

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά από ένα χρόνο αποχής που δεν μπορούσε να συμμετέχει λόγω αντιδικίας συμβολαίου με την Φερράρι και βλέποντας ότι το 1992 η ενεργητική ανάρτηση και ο κινητήρας της Ρενό έχουν δώσει μεγάλο προβάδισμα στην Γουίλιαμς, ο Προστ υπέγραψε τελικώς μονοετές συμβόλαιο μαζί τους για τη σεζόν του 1993, βάζοντας όρο να είναι ο πρώτος οδηγός και ζητώντας έναν νέο και άπειρο οδηγό δίπλα του, ώστε να μην έχει και εσωτερικό ανταγωνισμό. Πριν καν μπουν οι υπογραφές, ο απερχόμενος πρωταθλητής της σεζόν του 1992 Νάιτζελ Μάνσελ παραιτήθηκε απ' την ομάδα και εγκατέλειψε τη Φόρμουλα 1, έχοντας δεχτεί μια εξαιρετική προσφορά για τη συμμετοχή του στο INDYCAR για την επόμενη χρονιά.

Εκείνη τη χρονιά η κόντρα Προστ - Σένα έφτασε στο αποκορύφωμά της. Ο μεν Προστ είχε επιβάλει έναν όρο στο συμβόλαιό του, με τον οποίο απαγόρευε στην Γουίλιαμς να εντάξει το Βραζιλιάνο, ο δε Σένα (ο οποίος επίσης διαπραγματευόταν με την ομάδα) εξοργίστηκε και τον αποκάλεσε δειλό. Στο γκραν-πρι της Βραζιλίας ο Προστ είχε διαρκώς αστυνομική συνοδεία, λόγω του φόβου ότι οπαδοί του Σένα θα του έκαναν κακό.

Αγωνιστικά η χρονιά ξεκίνησε δύσκολα για τον Γάλλο, με μία νίκη στους πρώτους τρεις αγώνες και τον Σένα να παίρνει δυο νίκες παρότι έτρεχε με πολύ πιο αργό μονοθέσιο της ΜακΛάρεν, που με την αποχώρηση της Χόντα από την Φόρμουλα 1 στο τέλος της προηγούμενης χρονιάς αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει τον κινητήρα της Φορντ της προηγούμενης χρονιάς, καθώς ο πιο εξελιγμένος κινητήρας ήταν αποκλειστικότητα της Μπενετόν Φορντ. Όμως η ανωτερότητα του μονοθεσίου της Γουίλιαμς και η έλλειψη ανταγωνισμού από τον άπειρο ομόσταυλό του, Ντέιμον Χιλ, που έτρεχε μόλις την πρώτη του πλήρη χρονιά στην Φόρμουλα 1, είχε αποτέλεσμα να εξασφαλίσει μια διαφορά ασφαλείας από τους αντιπάλους του που συντήρησε μέχρι το τέλος. Αυτός ήταν ο τέταρτος και τελευταίος τίτλος της καριέρας του Προστ - είχε ήδη αναγγείλει την αποχώρησή του από την ενεργό δράση πριν τον αγώνα της Πορτογαλίας, ξέροντας ότι η ομάδα είχε συμφωνήσει με τον Ντέιμον Χιλ και τον Άιρτον Σένα για το 1994.

Στον τελευταίο αγώνα της σεζόν του 1993 και ολόκληρης της καριέρας του Προστ, στο γκραν-πρι της Αδελαΐδας στην Αυστραλία, επήλθε η συμφιλίωση ανάμεσα στους δύο μεγάλους οδηγούς. Ενώ βρίσκονταν στο πόντιουμ, όπου συνήθως κοίταζαν προς διαφορετικές κατευθύνσεις για να μη διασταυρωθούν τα βλέμματά τους, ο Άιρτον Σένα απροσδόκητα τράβηξε στο βάθρο της πρώτης θέσης μαζί του και αγκάλιασε τον Αλέν Προστ - μια κίνηση που ο Γάλλος είπε αργότερα ότι του προκάλεσε έκπληξη.[17] Λίγους μήνες αργότερα, στην κηδεία του Σένα το 1994, ο Προστ ήταν ανάμεσα στους φίλους που κουβάλησαν το φέρετρό του.[18] Όπως είπε μετά από χρόνια σε μια συνέντευξη, με το θάνατο του Σένα πέθανε και ένα δικό του κομμάτι.[19]

Ο Προστ στο παγκόσμιο πρωτάθλημα Φόρμουλα 1 το 2008.

Συνολική παρουσία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Σαιζόν 1980 1981 1982 1983 1984 1985 1986 1987 1988 1989 1990 1991 1993
Θέση 15 5 4 2 2 1 1 4 2 1 2 5 1

Ο Προστ ως κατασκευαστής (1997-2001)

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κύριο λήμμα: Προστ Γκραν-Πρι

Ο Προστ προσπάθησε να συγκροτήσει δική του ομάδα το 1990, με σκοπό να τρέχει όπως ο Τζακ Μπράμπαμ στη δεκαετία του 1960 χωρίς να εξαρτάται από άλλους - προφανώς οι έριδες με το Σένα και τη Μακλάρεν συνέτειναν σε αυτό. Τελικά απέτυχε να συγκεντρώσει τα απαιτούμενα κεφάλαια και το σχέδιο παραπέμφθηκε στο μέλλον.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1990, ενώ είχε πια αποσυρθεί απ' την ενεργό δράση, έκανε μια δεύτερη απόπειρα. Ζήτησε από τη Renault να τον προμηθεύσει με κινητήρες, όμως η γαλλική βιομηχανία απάντησε αρνητικά, αφού μπορεί εκείνη την εποχή να μη συμμετείχε στο πρωτάθλημα, αλλά είχε ήδη τρεις πελάτες για τους κινητήρες της (Γουίλιαμς, Λιζιέ και Μπένετον).

Βλέποντας ότι δεν μπορεί να στήσει μια νέα ομάδα από το μηδέν, αγόρασε τη μικρομεσαία Λιζιέ και την μετονόμασε σε «Προστ Γκραν-Πρι» (Prost Grand Prix). Η πρώτη χρονιά στο πρωτάθλημα (1997) ήταν αξιοπρεπέστατη: η ομάδα ανέβασε οδηγό στο πόντιουμ στη δεύτερη κιόλας κούρσα και τερμάτισε 6η στους κατασκευαστές. Τα αποτελέσματα μάλιστα θα ήταν ακόμα καλύτερα, εάν ο πρώτος οδηγός Ολιβιέ Πανί δεν είχε χάσει έξι αγώνες λόγω τραυματισμού.

Ακολούθησε μια πολύ κακή τετραετία, κατά την οποία η Προστ Γκραν-Πρι κατρακύλησε στη μετριότητα, πετυχαίνοντας μόνο κάποιες αραιές έκτες θέσεις. Μετά το τέλος της σεζόν του 2001 ήταν σαφές ότι αδυνατούσε να παίξει σημαντικό ρόλο στο πρωτάθλημα, ενώ παράλληλα τα κακά αποτελέσματα καθιστούσαν ανεδαφική την αναζήτηση ισχυρών χορηγών. Με ένα χρέος κοντά στα 30.000.000 δολάρια ΗΠΑ,[20] ο Προστ διέλυσε την ομάδα στις αρχές του 2002.

Προσωπική ζωή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Προστ γεννήθηκε στην πόλη Σαιν-Σαμόν και ήταν το πρώτο παιδί του Αντρέ Προστ και της Μαρί-Ροζ Καρατσιάν (αρμένικης καταγωγής).[21] Είχε ένα μικρότερο αδελφό, τον Ντανιέλ, ο οποίος πέθανε το 1986 από καρκίνο.[22]

Είναι παντρεμένος από νεαρή ηλικία με την Αν-Μαρί και έχουν δύο γιους, τους Νικολά (γεν. 1981) και Σάσα (1990). Έχει επίσης μία κόρη εκτός γάμου, τη Βικτόρια. Ο Νικολά προσπαθεί να βαδίσει στα χνάρια του πατέρα του, αγωνιζόμενος σε μηχανοκίνητα πρωταθλήματα υποδομής.[23]

Η οικογένεια ζούσε αρχικά στο Σαιν-Σαμόν, ενώ το 1983 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Ελβετία.[24]

Μετά την απόσυρσή του απ' τη Φόρμουλα 1 εργάσθηκε στη γαλλική τηλεόραση ως σχολιαστής αγώνων, στις δημόσιες σχέσεις της Renault και ως τεχνικός σύμβουλος της Μακλάρεν. Κατά καιρούς έχει συμμετάσχει σε διάφορους αγώνες όπως σιρκουΐ ποδηλάτου, ράλλυ στον πάγο κ.ά.

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 (Γερμανικά) Εγκυκλοπαίδεια Μπρόκχαους. prost-alain.
  2. ↑ 2,0 2,1 GeneaStar. prostalain.
  3. ↑ 3,0 3,1 Roglo. p=alain;n=prost;oc=1.
  4. ↑ bleacherreport.com/articles/2375138-5-great-moments-from-alain-prosts-formula-1-career.
  5. ↑ sports.yahoo.com/news/formula-e-sparks-fly-di-grassi-wins-first-110721472--f1.html.
  6. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb12123396f. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  7. ↑ (Αγγλικά) Driver Database. www.driverdb.com. Ανακτήθηκε στις 7  Ιουνίου 2022.
  8. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 12123396f. Ανακτήθηκε στις 31  Μαρτίου 2023.
  9. ↑ Roebuck, Nigel (1986) Grand Prix Greats p. 131 Book Club Associates ISBN 0-85059-792-7
  10. ↑ 8W — Who? — Alain Prost, Forix.com. Paragraph 24. Retrieved 16 August 2006.
  11. ↑ Hall of Fame — Alain Prost, Formula1.com. Paragraph 1. Retrieved 16 August 2006.
  12. ↑ Alain Prost, GrandPrix.com. Retrieved October 2006.
  13. ↑ Roebuck, Nigel Grand Prix Greats 1986, p. 126. Book Club Associates ISBN 0-85059-792-7.
  14. ↑ Roebuck, Nigel Grand Prix Greats 1986, p. 129. Book Club Associates ISBN 0-85059-792-7
  15. ↑ Prost wins under a cloud of controversy Αρχειοθετήθηκε 2006-11-25 στο Wayback Machine., GPRacing.net192.com. Retrieved 25 January 2007.
  16. ↑ Zapelloni, Umberto (Απρίλιος 2004). Formula Ferrari. Hodder & Stoughton. σελ. 17. ISBN 0-340-83471-4. 
  17. ↑ Fan review of Grand Prix with image of pair on podium. http://www.farzadsf1gallery.com/features/adel93.html Αρχειοθετήθηκε 2006-10-25 στο Wayback Machine.. Retrieved January 28 2007.
  18. ↑ Open Warfare Αρχειοθετήθηκε 2007-07-02 στο Wayback Machine., GPRacing.net192.com. Retrieved 28 November 2006.
  19. ↑ Ayrton Senna — By Alain Prost, ProstFan.com. Paragraph 3. Retrieved 16 August 2006.
  20. ↑ GrandPrix.com > GP Encyclopedia > Constructor > Prost Grand Prix GrandPrix.com. Retrieved September 8 2006.
  21. ↑ Alain's Biography (1921–54), ProstFan.com. Retrieved 22 November 2006.
  22. ↑ Alain Prost Siblings, ProstFan.com. Retrieved 25 September 2006.
  23. ↑ - Nicolas' career year by year, 2003 - 2008, ProstFan.com. Retrieved 24 March 2008.
  24. ↑ Alain Prost Information, ProstFan.com]. Retrieved 17 August 2006.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αλέν_Προστ&oldid=10740200"