Παγκόσμιο πρωτάθλημα Φόρμουλα 1 (2004)
| Φόρμουλα 1 Παγκόσμιο Πρωτάθλημα 2004  Ο Σουμάχερ 7η φορά Παγκόσμιος Πρωταθλητής | |
| 2003 | 2005 |
| Κατηγορία: Όλα τα παγκόσμια πρωταθλήματα | |
Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Φόρμουλα 1 του 2004 ήταν το 55ο πρωτάθλημα της Φόρμουλα 1 που διοργάνωσε η FIA (Διεθνής Ομοσπονδία Αυτοκινήτου). Ο πρώτος αγώνας ήταν αυτός της Αυστραλίας την 7η Μαρτίου 2004 στη Μελβούρνη και το πρωτάθλημα ολοκληρώθηκε την 24η Οκτωβρίου 2004 στη Βραζιλία. Συνολικά διεξήχθησαν 18 αγώνες και έλαβαν μέρος 10 ομάδες.
Παγκόσμιος πρωταθλητής αναδείχθηκε ο Γερμανός Μίχαελ Σουμάχερ, για έβδομη φορά στην καριέρα του, με 13 νίκες, αριθμό ρεκόρ, ενώ το πρωτάθλημα κατασκευαστών κατάκτησε η ομάδα της Φερράρι.
Ομάδες και Οδηγοί
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- † Όλοι οι κινητήρες έπρεπε να έχουν δέκα κυλίνδρους, διαμόρφωση V10 και κυβισμό του κινητήρα που να μην υπερβαίνει τα 3000 κυβικά.
Αλλαγές οδηγών στη διάρκεια του πρωταθλήματος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Ιταλός οδηγός της Τζόρνταν Γκραν Πρι, Τζιόρτζιο Πάντανο, δεν έτρεξε στο Γκραν Πρι του Καναδά, επειδή ο πατέρας του, ο οποίος ήταν και πρώην μάνατζέρ του, ήθελε να απομακρύνει τον αντικαταστάτη του στη θέση αυτή, έτσι μπλόκαρε μέσω του δικηγόρου του την τελευταία δόση πληρωμής του γιου του προς την ομάδα και ο Έντι Τζόρνταν άφησε τον Ιταλό εκτός μέχρι να λυθεί το πρόβλημα. Μετά το Γκραν Πρι της Ιταλίας, ο οδηγός απολύθηκε τελικά από την ομάδα, διότι η συγκομιδή του σε βαθμούς ήταν μηδενική. Τόσο στο Γκραν Πρι του Καναδά, όσο και στα τρία Γκραν Πρι που έμεναν για να τελειώσει το πρωτάθλημα (Γκραν Πρι Κίνας, Ιαπωνίας και Βραζιλίας), έτρεξε στη θέση του ο Γερμανός δοκιμαστής της ομάδας Τίμο Γκλοκ.
Ο Γερμανός οδηγός της Γουίλιαμς, Ραλφ Σουμάχερ, τραυματίστηκε κατά τη διάρκεια του Γκραν Πρι των ΗΠΑ και η ομάδα αποφάσισε να βάλει στη θέση του για τα δύο επόμενα γκραν πρι (στη Μεγάλη Βρετανία και τη Γαλλία) τον Ισπανό δοκιμαστή της, Μαρκ Ζενέ. Επειδή όμως ο Ζενέ δεν έφερε βαθμούς, μετά το τέλος του Γκραν πρι στη Μεγάλη Βρετανία ο Φρανκ Γουίλιαμς συγκαλεσε σε σύσκεψη το Διοικητικό Συμβούλιο της ομάδας και όλα τα μέλη του αποφάσισαν ομόφωνα να προσληφθεί ο Βραζιλιάνος Αντόνιο Πιτσόνια ως δεύτερος δοκιμαστής και να αντικαταστήσει αυτός τον Ραλφ Σουμάχερ στα τέσσερα επόμενα γκραν πρι, σε Γερμανία, Ουυγαρία, Βέλγιο και Ιταλία.
Ο Ιταλός οδηγός της Ρενώ, Γιάρνο Τρούλι, μετά το τέλος του Γκραν πρι Ιταλίας ενημερώθηκε από τον αγωνιστικό διευθυντή της ομάδας Φλάβιο Μπριατόρε πως το συμβόλαιό του με την ομάδα θα λυνόταν τα μεσάνυχτα της Δευτέρας την 13η Σεπτεμβρίου επειδή η απόδοσή του δεν ήταν καλή. Για τα τρία τελευταία γκραν πρι του πρωταθλήματος τη θέση του πήρε ο Καναδός Ζακ Βιλνέβ. Ο Βραζιλιάνος οδηγός της Τογιότα, Κριστιάνο Ντα Μάτα, ενημερώθηκε στις 11 Αυγούστου πως από το Γκραν πρι Ουγγαρίας τη θέση του στο μονοθέσιο της ομάδας θα έπαιρνε ο συμπατριώτης του Ρικάρντο Ζόντα. Λίγες μέρες πριν το Γκραν πρι Ιαπωνίας, συνεδρίασε το Διοικητικό Συμβούλιο της ομάδας και αποφάσισε να ενταχθεί στην ομάδα, από αυτό το Γκραν πρι, ο Ιταλός Γιάρνο Τρούλι. Έτσι ο Ζόντα έτρεξε και πάλι στο τελευταίο Γκραν πρι του πρωταθλήματος στην πατρίδα του τη Βραζιλία, όπου αγωνίστηκε μπροστά στους συμπατριώτες του αντικαθιστώντας το Γάλλο οδηγό της ομάδας, Ολιβιέ Πανίς, ο οποίος είχε αποφασίσει από το επόμενο πρωτάθλημα να τερματίσει την καριέρα του ως οδηγός του σπορ.
Βαθμολογίες
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Βαθμολογία οδηγών
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η βαθμολογία για το πρωτάθλημα των οδηγών είχε ως εξής:[1]
|
Έντονη γραφή - Pole position † - Οδηγοί που δεν ολοκλήρωσαν τον αγώνα, αλλά πήραν κατάταξη | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Βαθμολογία κατασκευαστών
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]  
|
| 1η – Scuderia Ferrari Marlboro 2η – Lucky Strike BAR Honda 3η – Mild Seven Renault F1 Team |
Η βαθμολογία για το πρωτάθλημα των κατασκευαστών είχε ως εξής:[2]
| Θέση | Ομάδα | Βαθμοί |
|---|---|---|
| 1 |  Ferrari
|
262 |
| 2 |  BAR-Honda
|
119 |
| 3 |  Renault
|
105 |
| 4 | Williams-BMW
|
88 |
| 5 | McLaren-Mercedes
|
69 |
| 6 |  Sauber-Petronas
|
34 |
| 7 | Jaguar-Cosworth
|
10 |
| 8 |  Toyota
|
9 |
| 9 |  Jordan-Ford
|
5 |
| 10 | Minardi-Cosworth
|
1 |
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ «2004 official driver standings». formula1.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Μαρτίου 2016.
- ↑ «2004 official team standings». formula1.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Μαρτίου 2016.
