Αλμοαδικό Χαλιφάτο
| Αλμοαδικό Χαλιφάτο الموَحدون | |||||
| |||||
|---|---|---|---|---|---|
 | |||||
| Πρωτεύουσα | Τιν Μαλ (1121-1147) Μαρακές (1147-1269) Στην Αλ-Άνταλους: Σεβίλλη (1147-1162) Κόρδοβα (1162-1163) Σεβίλλη (1163-1248)[1] | ||||
| Γλώσσες | Αραβικά βερβερικά | ||||
| Θρησκεία | Σουνιτικός Ισλαμισμός | ||||
| Πολίτευμα | Μοναρχία | ||||
| Πρόεδρος | |||||
| - | 1121-1130 | Ιμπν Τούμαρτ | |||
| - | 1130–1163 | Αμπντ αλ-Μουμίν | |||
| Ιστορία | |||||
| - | Ίδρυση | 1121 | |||
| - | Ανατροπή Αλμοραβιδών | 1147 | |||
| - | Επικυριαρχία Μαρινιδών | 1248 | |||
| - | Κατάλυση | 1269 | |||
Το Αλμοαδικό Χαλιφάτο (αραβικά: الموحدون, αλ-μουαχιντούν, "οι μονοθεϊστές") ήταν μαροκινό[2][3] βερβερικό μουσουλμανικό κράτος που ιδρύθηκε το 12ο αιώνα.[4] Στο απόγειό του, έλεγχε το μεγαλύτερο μέρος της Ιβηρικής χερσονήσου (Αλ-Ανταλούς) και της Βόρειας Αφρικής (Μαγκρέμπ).
Το κίνημα των Αλμοαδών ιδρύθηκε από τον Ιμπν Τουμάρτ, ο οποίος καταγόταν από τις βερβερικές φυλές του νότιου Μαρόκου. Γύρω στο 1121, ίδρυσε για πρώτη φορά ένα βερβερικό κράτος στο Τιν Μαλ στην οροσειρά του Άτλαντα. Το Αλμοαδικό χαλιφάτο και η κυρίαρχη δυναστεία του ιδρύθηκαν μετά το θάνατό του Ιμπν Τουμάρτ από τον Αμπντ αλ-Μουμίν, ο οποίος το 1147 κατάφερε να ανατρέψει την κυρίαρχη Αλμοραβική δυναστεία στο Μαρόκο με την κατάκτηση του Μαρακές και να ανακηρύξει τον εαυτό του Χαλίφη.[5] Μέχρι το 1159, οι Αλμοάδες επέκτειναν την ισχύ τους στην περιοχή του Μαγκρέμπ,[6] ενώ αργότερα η Αλ-Ανταλούς και η υπόλοιπη Μουσουλμανική Ιβηρία τέθηκαν επίσης υπό Αλμοαδική εξουσία έως το έτος 1172.[7]
Το σημείο καμπής της Αλμοαδικής παρουσίας στην Ιβηρική Χερσόνησο ήρθε το 1212, όταν ο Μωάμεθ αλ-Νασίρ (1199–1214) ηττήθηκε στη μάχη του Λας Νάβας δε Τολόσα από μια συμμαχία χριστιανικών δυνάμεων από τα βασίλεια της Καστίλλης, Αραγωνίας και Ναβάρρας. Πολλά από τα υπόλοιπα εδάφη της Αλ-Ανταλούς χάθηκαν τις επόμενες δεκαετίες, με τις πόλεις της Κόρδοβας και της Σεβίλλης να περνάν στα χέρια των Χριστιανών το 1236 και το 1248 αντίστοιχα.
Οι Αλμοάδες συνέχισαν να κυβερνούν στην Αφρική όπου ακολούθησε η αποσπασματική απώλεια εδαφών μέσω εξεγέρσεων τοπικών φυλών και άλλων περιοχών. Μέσα από τις εξεγέρσεις αναδύθηκε το 1215 η δυναστεία των Μαρινιδών από το βόρειο Μαρόκο, οι πιο αποτελεσματικοί εχθροί των Αλμοάδων. Ο τελευταίος Αλμοαδός χαλίφης, Ίντρις αλ-Γουαθίκ, είχε υπό τον έλεγχό του μόνο το Μαρακές, όπου και δολοφονήθηκε από έναν σκλάβο το 1269. Τελικά, η δυναστεία των Μαρινιδών κατάφερε να κατακτήσει το Μαρακές τερματίζοντας την Αλμοαδική εξουσία στην βόρεια Αφρική.
Δείτε επίσης
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Michel Kaplan, Patrick Boucheron, Le Moyen Âge, XIe- XVe siècle, σελ. 213, Ed. Breal (1994) ISBN 2-85394-732-7
- ↑ Bernard Lugan, Histoire du Maroc des origines à nos jours, Broché (2000) ISBN 2-262-01644-5
- ↑ Carlos Ramirez-Faria, Concise Encyclopeida Of World History, σελ. 23 & 676, Atlantic (2007).
- ↑ Almohads Encyclopaedia Britannica
- ↑ Abun-Nasr, Jamil M. (1987). A History of the Maghrib in the Islamic Period. Cambridge University Press. pp. 87, 94, and others. ISBN 978-0-521-33767-0.
- ↑ Buresi, Pascal; El Aallaoui, Hicham (2012). Governing the Empire: Provincial Administration in the Almohad Caliphate (1224–1269). Studies in the History and Society of the Maghrib. Vol. 3. Leiden: Brill. ISBN 978-90-04-23333-1.
- ↑ Buresi, Pascal· Aallaoui, Hicham El (1 Οκτωβρίου 2012). Governing the Empire: Provincial Administration in the Almohad Caliphate (1224-1269). BRILL. ISBN 978-90-04-23333-1.
