Γκέοργκ Μούχε

Γκέοργκ Μούχε
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Georg Muche (Γερμανικά)
Γέννηση	8  Μαΐου 1895 Κβέρφουρτ
Θάνατος	26  Μαρτίου 1987 Λίνταου
Χώρα πολιτογράφησης	Γερμανία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Γερμανικά
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	ζωγράφος αρχιτέκτονας διδάσκων πανεπιστημίου φωτογράφος χαράκτης καλλιτέχνης γραφικών τεχνών συγγραφέας τυπογράφος καθηγητής σκιτσογράφος
Εργοδότης	Ακαδημία Καλών Τεχνών «Εουγκένιους Γκέπερτ»
Επηρεάστηκε από	Μαρκ Σαγκάλ
Περίοδος ακμής	1920 - 1987
Αξιώματα και βραβεύσεις
Βραβεύσεις	Goethe-Plakette des Landes Hessen (1955) Lovis Corinth Prize (1979)
Σχετικά πολυμέσα

Ο Γκέοργκ Μούχε (8 Μάιου 1895-26 Μαρτίου 1987) ήταν Γερμανός ζωγράφος, αποτυπωτής, αρχιτέκτονας, συντάκτης και καθηγητής

Πρώτα χρόνια και εκπαίδευση

Ο Γκέοργκ Μούχε γεννήθηκε στις 8 Μαΐου του 1895 στο Κβέρφουρτ, στην Πρώσικη Επαρχία της Σαξονίας, και μεγάλωσε στο Ρουν. O πατέρας του, Φέλιξ Μούχε, ήταν ζωγράφος Ναΐφ και συλλέκτης εργών τέχνης γνωστός ως Felix Ramholz

Οι καλλιτεχνικές σπουδές του Μούχε ξεκίνησαν το 1913 στο Μόναχο στη Σχολή Ζωγραφικής και Γραφικών Τεχνών που ιδρύθηκε από τον Anton Ažbe και μετά πέρασε στην κατοχή των Paul Weinhold και Felix Eisengräber. Το 1994 έκανε αίτηση στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου αλλά απέτυχε στις εισαγωγικές εξετάσεις. Η σπουδές του πάνω στη ζωγραφική άρχισαν ξανά το 1915, με τον Martin Brandenburg, όταν μετακόμισε στο Βερολίνο. Μέχρι τότε είχε ήδη επηρεαστεί από τους Βασίλι Καντίνσκι και Μαξ Ερνστ, και έγινε ένας από τους πρώτους υποστηρικτές της Αφηρημένης τέχνης στη Γερμανία.

Έργα

Sturm

Στο Βερολίνο, ο Μούχε είχε σχέσεις με τον Herwarth Walden και την καλλιτεχνική του ομάδα "Strum"(=καταιγίδα), δουλεύοντας ως εκθεσιακός βοηθός του Walden στη Sturm Gallery.Επίσης δίδασκε ζωγραφική στην Καλών Τεχνών Sturm από το 1916 έως το 1920. Η έκθεση του Μούχε στον Εξπρεσιονιστικό κόσμο τον ώθησαν να γίνει ακόμα πιο πρωτότυπος στα έργα του, δημιουργώντας αφηρηματικά έργα που συνδύαζαν στοιχεία από τον Κυβισμό με τα χρωματικά ιδεώδη των Der Blaue Reiter και Μαρκ Σαγκάλ. Πήρε μέρος σε τρεις εκθέσεις από το 1916 έως το 1918, σε κάθε μια από τις οποίες συνδύαζε τα έργα του με αυτά άλλων καλλιτεχνών: Μαξ Ερνστ (1916), Πάουλ Κλέε, και Alexander Archipenko (1918). Από το 1913 έως το 1923, ο Μούχε παρήγαγε αποτυπώματα που έδειχναν ισχυρή επιρροή από τον Κλέε, όπως και τον Μαρκ Σαγκάλ.

Η καλλιτεχνική του καριέρα διακόπηκε με έναν χρόνο υπηρεσίας στον στρατό στο Δυτικό μέτωπο το 1917 κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πόλεμου

Μπάουχαουζ

Ο Βάλτερ Γκρόπιους προσκάλεσε τον Μούχε να εργαστεί στο Μπάουχαουζ στη Βαϊμάρη το 1919. Με την παρότρυνση του Lyonel Feininger, δέχθηκε. O Herwarth Walden του είχε δώσει πενταετές συμβόλαιο με τη Strum to 1917, αλλά ο Μούχε το διέλυσε πρόωρα για να αποκτήσει κάποια ανεξαρτησία για τα έργα του στο Μπάουχαουζ.

Στο Μπάουχαουζ, κατεύθυνε το εργαστήριο υφαντουργίας από το 1919 έως το 1925 και διεύθυνε τα προκριματικά μαθήματα από το 1921 έως το 1922. Ο Μούχε παντρεύτηκε την Elsa (El) Franke, που ήταν μαθήτρια στο Μπάουχαουζ, το 1922. Μετά το 1922, το στυλ του εξελίχθηκε από πλήρως αφηρηματικό σε πιο σε πιο εικονικό και οργανικό, ένα είδος λυρικού Υπερρεαλισμού.

Ο Μούχε ήταν υπεύθυνος για την έκθεση του Μπάουχαουζ το 1923, την πρώτη τους μεγάλη έκθεση,, για την οποία σχεδίασε ένα πειραματικό σπίτι γνωστό ως Haus am Horn. Κατασκευάστηκε το 1923 ως η πρώτη πρακτική εκτέλεση του στύλ των νέων κτηρίων του Μπάουχαουζ. Τέτοιες αρχές ήταν κύριες επιρροές για την αρχιτεκτονική του 20ου αιώνα. Το Haus am Horn σχεδιάστηκε για να παρουσιάσει την οικονομική στέγαση, παρέχοντας λειτουργικό σχεδιασμό χρησιμοποιώντας προκατασκευασμένα υλικά για γρήγορη και φθηνή κατασκευή.. Το σπίτι, το οποίο παρουσιάζει μια ισχυρή αντίληψη της χρήσης του χώρου, και έχει ονομαστεί "αληθινό έργο τέχνης της συναίσθησης της αφηρημένης μνημειώδης ομορφιάς". Το 1996 το Haus am Horn έγινε Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς πλεόν γνωστό ως Το Μπάουχαουζ και οι χώροι του στη Βαϊμάρη, στο Ντασάου και το Μπερνάου. Ο Μούχε ήταν ηγετικός υποστηρικτής της αρχιτεκτονικής ομάδας του Μπάουχαουζ. Το 1926 αυτός και ο Richard Paulick, σχεδίασαν το καινοτόμο Stahlhaus(=ατσάλινο σπίτι) στο Ντασάου. Από το 1925 έως το 1927 ήταν υπεύθυνος για το εργαστήριο υφαντουργίας του Μπάουχαουζ στο Ντασάου.

Μετά το Μπάουχαουζ

Ο Μούχε έφυγε από το Μπάουχαουζ το 1927 για να συμμετάσχει στο καθηγητικό σώμα της Σχολής Μοντέρνας Τέχνης του Βερολίνου που άνηκε στον Γιοχάνες Ίττεν, όπου και δίδαξε μέχρι το 1930. Για την έκθεση των 10 χρόνων του Νοβέμπεργκρουπε το 1929, ο Μούχε ανέλαβε την εποπτεία των αφηρημένων και δημιουργικών σχεδίων και των αρχιτεκτονικών τμημάτων. Ξεκινώντας το 1931, μέχρι που απολύθηκε από τους Ναζί το 1933, ήταν καθηγητής στην Ακαδημία Τέχνης και Εφαρμοσμένων Τεχνών στο Βρότσλαβ, όπου δίδαξε και τον Όσκαρ Σλέμερ. Ύστερα, συνέχισε να διδάσκει στο Βερολίνο στη Σχολή Τέχνης και Εργών, υπό την ηγεσία του Χούγκο Χαίρινγκ. Παρέμεινε εκεί μέχρι το 1938.

Δεκατρείς πίνακες και 2 αποτυπώματα του Μούχε κατασχέθηκαν από τους Ναζί από μουσεία και τουλάχιστον 2 από αυτά τα έργα παρουσιάστηκαν στην έκθεση Εκφυλισμένης τέχνης του 1937.. Η έκθεση προοριζόταν να ωθήσει την κοινή γνώμη ενάντια στον μοντερνισμό, που παρουσιαζόταν ως μια συνωμοσία από ανθρώπους που μισούσαν τη Γερμανική ευπρέπεια, και για να διεγείρει απέχθεια απέναντι στο "διεστραμμένο Εβραϊκό πνεύμα" που εισχωρούσε στη Γερμανική κουλτούρα, ωστόσο μόνο 6 από τους 112 καλλιτέχνες που συμπεριλήφθηκαν στην έκθεση ήταν Εβραίοι.

Αφού πέρασε ένα χρονικό διάστημα στην Ιταλία, ο Μούχε έγραψε ένα βιβλίο πάνω στη Νωπογραφία, το "Buon Fresco – Briefe aus Italien über Handwerk und Stil der echten Freskomalerei". Παρουσίασε τις δικές του νωπογραφίες σε μια πινακοθήκη του Βερολίνου. Από το 1939 έως το 1958 ο Μούχε ήταν στο καθηγητικό σώμα της Σχολής Μηχανικών Κλωστοϋφαντουργίας στο Κρέφελντ, ως καλλιτεχνικός σύμβουλος της Ανώτατης Τάξης για την Κλωστοϋφαντουργική Τέχνη. Επίσης εργαζόταν και στο Βούπερταλ σε ένα ίδρυμα ανάπτυξης υλικών ζωγραφικής. Οι Όσκαρ Σλέμερ και Willi Baumeister ήταν ανάμεσα στους συνεργάτες του.

Εγκαταστάθηκε στο Λίνταου, στην ανατολική πλευρά της Λίμνης Κωνσταντίας, το 1960. Εκεί, συνέχισε το ζωγραφικό και γραφιστικό του έργο ως ελεύθερος επαγγελματίας. Τα έργα του στη δεκαετία του 1970 συμπεριλάμβανε μια σειρά πινάκων και σχεδίων που αποτέλεσαν τα "Tafel der Schuld"(=Πίνακες της Ενοχής"). Το 1979 του απενεμήθη το βραβείο Λόβις Κορίντ από την πόλη της Ρέγκενσμπουργκ. To 1980 το αρχείο Μπάουχαουζ του Βερολίνου μάζεψαν μια εκτενή ανασκόπηση "Georg Muche – Das künstlerische Werk 1912–1927". Ο Μούχε πέθανε στο Λίνταου στις 26 Μαρτίου του 1987.

Το Für Wilhelm Runge, ένας πίνακας του Μούχε, εμφανίστηκε σε ένα Γερμανικό γραμματόσημο το 1996 ως μέρος μιας σειράς γραμματοσήμων που τιμούσαν τη Γερμανική ζωγραφική του 20ου αιώνα.

Συλλογές

Τα έργα του Μούχε βρίσκονται στις συλλογές πολλών μουσείων, συμπεριλαμβανομένων των os Angeles County Museum of Art, Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης (Νέα Υόρκη), Harvard Art Museums, Museum of Fine Arts, Boston, Brooklyn Museum και Kunstmuseum Bonn.