Γουλέμι Φθιώτιδας
- Σχετικά με την ονομασία Γολέμι, δείτε: Γολέμι
Συντεταγμένες: 38°42′29″N 22°56′5″E / 38.70806°N 22.93472°E
| Γουλέμι | |
|---|---|
 | |
| Διοίκηση | |
| Χώρα | Ελλάδα |
| Περιφέρεια | Στερεάς Ελλάδας |
| Περιφερειακή Ενότητα | Φθιώτιδας |
| Δήμος | Λοκρών |
| Δημοτική Ενότητα | Δαφνουσίων |
| Γεωγραφία | |
| Νομός | Φθιώτιδας |
| Υψόμετρο | 425 |
| Πληθυσμός | |
| Μόνιμος | 128 |
| Έτος απογραφής | 2021 |
| Πληροφορίες | |
| Παλαιά ονομασία | Γολέμι |
| Ταχ. κώδικας | 352 00 |
Το Γουλέμι[1][2] (ή Γολέμι - μέχρι το 1940[3]) είναι ορεινό χωριό με πετρόχτιστα παραδοσιακά σπίτια του Νομού Φθιώτιδας. Υπάγεται διοικητικά στον Δήμο Λοκρών και βρίσκεται προς τα παράλια του Βόρειου Ευβοϊκού κόλπου σε υψόμετρο 460 μέτρα,[1] περίπου 150 χιλιόμετρα βόρεια της Αθήνας μεταξύ Λιβανατών και Αταλάντης.
Ιστορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το Γολέμι ιδρύθηκε σαν οικισμός τον 15ο αιώνα κατά τους πρώτους χρόνους του εποικισμού των Σλάβων στον ελλαδικό χώρο. Το 1506 στο χωριό υπήρχαν 29 νοικοκυριά, το 1521 39, το 1540 52 και το 1571 54.
Αντίθετη πορεία ακολούθησε το χωριό κατά τους επόμενους αιώνες. Το 1815 αναφέρεται ότι υπήρχαν στο Γολέμι μόλις 10 σπίτια. Στη διάρκεια της επανάστασης του 1821 αναδείχθηκαν δύο αγωνιστές της ελευθερίας, κάτοικοι του χωριού, οι Δροσόπουλος Γεώργιος και Ιωάννου Ανδρέας.
Το 1907 ο πληθυσμός του χωριού ήταν 160 κάτοικοι. Το 1932 αναγνωρίστηκε η κοινότητα Γολεμίου προερχόμενη από τον πρώην Δήμο Δαφνουσίων. Το 1940 ο πληθυσμός ανερχόταν σε 282 κατοίκους, το 1991 σε 240[4], το 2001 σε 168[5] και το 2011 σε 131 κατοίκους[6].
Τουρισμός - αξιοθέατα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο επισκέπτης κατά τους καλοκαιρινούς μήνες μπορεί να πραγματοποιήσει περιπάτους στην φύση όπως και ποδηλασία ή πεζοπορία.
Στο χωριό βρίσκεται η βυζαντινή εκκλησία της Αγίας Παρασκευής όπου γίνεται το καθιερωμένο πανηγύρι με παραδοσιακά όργανα και φαγητά. Η περιοχή ενδείκνυται και για κυνήγι.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Αβραάμ Δημήτριος Π. 2001. «Λοκρικά – Περιβοάγρια-Επικνυμίδια». Λαμία 2001.
- Δακορώνια Φ., Κωτούλας Δ., Μπαλτά Ε. Συθιακάκη Β. Τόλιας Β. «Λοκρίδα – Ιστορία & Πολιτισμός». Εκδόσεις: Κτήμα Χατζημιχάλη.
- «Λοκρικά Χρονικά». 1997. Αθήνα: Ετήσια Έκδοση Εταιρείας Ιστορικών και Λαογραφικών Ερευνών Αταλάντης (Ε.Ι.Λ.Ε.Α.). Τόμος και Χρόνος 3ος.
- Χριστοφόρου Μάνθος Κ. 1991. «Η Οπουντία Λοκρίδα και η Αταλάντη – Μνήμες και μαρτυρίες». Μέρος 1ο. Αθήνα: Εταιρεία Ιστορικών και Λαογραφικών Ερευνών Αταλάντης (Ε.Ι.Λ.Ε.Α.).
- Χριστοφόρου Μάνθος Κ. 1995. «Η Οπουντία Λοκρίδα και η Αταλάντη – Μνήμες και μαρτυρίες». Μέρος 3ο. Αθήνα: Εταιρεία Ιστορικών και Λαογραφικών Ερευνών Αταλάντης (Ε.Ι.Λ.Ε.Α.).
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα. 19. Εκδοτικός Οργανισμός Πάπυρος. 1996. σελ. 110.
- ↑ Εγκυκλοπαίδεια Νέα Δομή. 9. Αθήνα: Τεγόπουλος - Μανιατέας. 1996. σελ. 148.
- ↑ «ΕΕΤΑΑ-Διοικητικές Μεταβολές των Οικισμών». www.eetaa.gr. Ανακτήθηκε στις 29 Ιανουαρίου 2024.
- ↑ Πραγματικός πληθυσμός της Ελλάδος κατά την απογραφή της 17 Μαρτίου 1991, σελ. 219 του pdf. https://www.eetaa.gr/eetaa/metaboles/apografes/apografi_1991_1.pdf.
- ↑ Πραγματικός πληθυσμός της Ελλάδος - Απογραφή 2001, σελ. 217 του pdf. https://www.eetaa.gr/eetaa/metaboles/apografes/apografi_2001_1.pdf.
- ↑ ΦΕΚ αποτελεσμάτων ΜΟΝΙΜΟΥ πληθυσμού απογραφής 2011», σελ. 10637 (σελ. 163 του pdf)
