Γουλιέλμος Λονζεσπέ ο Νεότερος

Γουλιέλμος Λονζεσπέ ο Νεότερος
	Επιτάφιο γλυπτό του Λονζεσπέ στον καθεδρικό ναό του Σόλσμπερυ.
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση	1204;
Θάνατος	8 Φεβρουαρίου 1250; Μανσούρα (Αίγυπτος)
Αιτία θανάτου	πεσών σε μάχη
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	στρατιωτικός
Οικογένεια
Σύζυγος	Idoine de Camville (από 1216)
Τέκνα	William Longespée; Ela Longespée; Richard Longespée; Ida Longespée
Γονείς	Γουλιέλμος Λονζεσπέ, 3ος κόμης του Σόλσμπερυ και Ela of Salisbury, 3rd Countess of Salisbury
Αδέλφια	Νικόλαος Λονζεσπέ
Οικογένεια	Οίκος του Ανζού
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Πόλεμοι/μάχες	Ζ΄ Σταυροφορία
	Σχετικά πολυμέσα
	δεδομένα

Ο σερ Γουλιέλμος Μακρόξιφος, αγγλ.: Sir William Longespée (π. 1212 – 8 Φεβρουαρίου 1250) ήταν Άγγλος ιππότης και σταυροφόρος, γιος του Γουλιέλμου Μακρόξιφου 3ου κόμη του Σόλσμπερυ και της Έλας 3ης κόμισσας του Σόλσμπερυ. Το τέλος του απέκτησε σημαντική σημασία για την αγγλική ψυχή, αφού απεβίωσε στη μάχη της Μανσούρα, κοντά στο Aλ-Μανσούρα στην Αίγυπτο.

Βιογραφία

Σταυροφορία των Βαρόνων

Το πρώτο από τα δύο προσκυνήματα του Μακρόξιφου στους Αγίους Τόπους ήταν όταν συμμετείχε στο δεύτερο κύμα σταυροφόρων της Σταυροφορίας των Βαρόνων. Στις 10 Ιουνίου 1240 άφησε την Αγγλία με την ακολουθία του Ριχάρδου 1ου κόμη της Κορνουάλης με περίπου δώδεκα Άγγλους βαρόνους και αρκετές εκατοντάδες ιππότες. Πήραν το δρόμο τους για τη Μασσαλία στα μέσα Σεπτεμβρίου και με το πλοίο έφτασαν στην Άκρα στις 8 Οκτωβρίου. Οι άνδρες του Μακρόξιφου και του Ριχάρδου δεν είδαν μάχη εκεί, αλλά αυτή η ομάδα ολοκλήρωσε τις διαπραγματεύσεις -για μία εκεχειρία με τους Aγιουβίδες ηγέτες-, που έγιναν από τον Θεοβάλδο Α΄ της Ναβάρας λίγους μήνες πριν από το πρώτο κύμα της Σταυροφορίας. Ανοικοδόμησαν το κάστρο Aσκαλώνος και κυρίως παρέδωσαν την κηδεμονία του στον Βαλτέρ Πενενπιέ, τον απεσταλμένο του Φρειδερίκου Β΄ της Γερμανίας στην Ιερουσαλήμ (αντί να το παραδώσουν στους τοπικούς στρατιώτες του βασιλείου της Ιερουσαλήμ, που αντιτάχθηκαν σθεναρά στην κυριαρχία του Φρειδερίκου Β΄). Στις 13 Απριλίου 1241 αντάλλαξαν Μουσουλμάνους αιχμαλώτους με Χριστιανούς αιχμαλώτους, που είχαν συλληφθεί κατά τη διάρκεια της καταστροφικής επιδρομής του Ερρίκου του Μπαρ στη Γάζα πέντε μήνες νωρίτερα. Επίσης μετέφεραν τα λείψανα των νεκρών σε εκείνη τη μάχη και τα έθαψαν στο νεκροταφείο στην Ασκαλώνα. Ο Μακρόξιφος σχεδόν σίγουρα αναχώρησε με τον Ριχάρδο για την Αγγλία στις 3 Μαΐου 1241.

Στην Ζ΄ Σταυροφορία

Ο Μακρόξιφος έκανε πάλι προσκύνημα στους Αγίους Τόπους, αυτή τη φορά στην Ζ΄ Σταυροφορία του 1247. Προχώρησε στη Ρώμη και έκανε έκκληση στον πάπα Ιννοκέντιο Δ' για υποστήριξη:

«Κύριε, βλέπετε ότι έχω εγγραφεί να ακολουθήσω τον Σταυρό και βρίσκομαι στο ταξίδι μου με τον βασιλιά της Γαλλίας για να πολεμήσω σε αυτό το προσκύνημα. Το όνομά μου είναι υπέροχο και αξιοσημείωτο, δηλαδή Γουλιέλμος Μακρόξιφος, αλλά η περιουσία μου είναι μικρότερη, διότι ο βασιλιάς της Αγγλίας, συγγενής μου και άρχοντας μου, μου στέρησε τον τίτλο του κόμη και αυτή την περιουσία, αλλά αυτό το έκανε με σύνεση, και όχι λόγω δυσαρέσκειας, και από την παρόρμηση της θέλησής του. Επομένως δεν τον κατηγορώ γι' αυτό. Ωστόσο είναι απαραίτητο να καταφύγω στην αγιότητά σας για χάρη, επιθυμώντας τη βοήθειά σας σε αυτή τη δυσκολία μου. Βλέπουμε εδώ (υπάρχει παράθεση) ότι ο Ριχάρδος κόμης της Κορνουάλης, ο οποίος αν και δεν έχει εγγραφεί στον Σταυρό, ωστόσο με την ιδιαίτερη χάρη της αγιότητός σας, έχει λάβει πάρα πολλά χρήματα από αυτούς που είναι εγγεγραμμένοι, και επομένως εγώ που είμαι εγγεγραμμένος και σε ανάγκη, ικετεύω την ίδια χάρη.» ^[3]

Αφού κατόρθωσε να κερδίσει την εύνοια του πάπα, ο Μακρόξιφος συγκέντρωσε μία ομάδα 200 αγγλικών ιπποτών για να ενωθεί με τον βασιλιά Λουδοβίκο στη Σταυροφορία του. Για να συγκεντρώσει κεφάλαια για την εκστρατεία του, πώλησε ένα καταστατικό ελευθεριών στους αστούς της πόλης Πουλ το 1248 για 70 μάρκα ^[4] και ένα άλλο στην πόλη Γουάρεχαμ. ^[5] Κατά τη διάρκεια της Ζ΄ Σταυροφορίας, ο Μακρόξιφος διοικούσε τις Αγγλικές δυνάμεις. Έγινε ευρέως γνωστός για τους ιπποτικούς άθλους του και το μαρτύριο που ακολούθησε. Οι συνθήκες του τέλους του τροφοδότησαν την αυξανόμενη αγγλική εχθρότητα προς τους Γάλλους: αναφέρεται ότι ο Γάλλος Ροβέρτος Α΄ κόμης του Αρτουά παρέσυρε τον Μακρόξιφο να επιτεθεί στους Μαμελούκους, πριν φτάσουν οι δυνάμεις του βασιλιά Λουδοβίκου για υποστήριξη. Ο κόμης του Αρτουά, ο Μακρόξιφος και οι άνδρες του, μαζί με 280 Ναΐτες Ιππότες, σκοτώθηκαν τότε.

Λέγεται ότι η μητέρα του, η κόμισσα Έλα, είχε ένα όραμα του μάρτυρα, που γινόταν δεκτός στον ουρανό από αγγέλους την ημέρα του τέλους του. Το 1252 ο σουλτάνος παρέδωσε τα λείψανα του Μακρόξιφου σε έναν αγγελιοφόρο, που τα μετέφερε στην Άκρα για ταφή στην εκκλησία του Αγίου Σταυρού. Ωστόσο το επιτάφιο γλυπτό του βρίσκεται μεταξύ των μελών της οικογένειας στον καθεδρικό ναό του Σόλσμπερυ, στην Αγγλία (αν και τώρα αναγνωρίζεται ότι είναι του 14ου αι.). ^[6]

Ο Mάθιου Πάρις περιγράφει το τέλος του Μακρόξιφου: ^[7]

Μία άλλη αφήγηση του τέλους του Γουλιέλμου Μακρόξιφου είναι γραμμένη σε ένα ποίημα, αν και μπορεί να είναι καθαρή μυθοπλασία, από αυτόπτες μάρτυρες ή από παράδοση.

Ο Aλεξάντερ Γκίφαρντ που αναφέρεται στο ποίημα ως έμπιστος του Μακρόξιφου, διέφυγε τραυματισμένος σε πέντε σημεία. Η επόμενη γενιά της οικογένειάς του βρίσκεται παντρεμένη με τους Μακρόξιφους. ^[7]

Οικογένεια

Ο Μακρόξιφος νυμφεύτηκε την Ιντουάν ντε Καμβίλ, κόρη του Ρίτσαρντ ντε Καμβίλ και της Ευσταθίας Μπάσετ. Είχαν τρεις γιους και μια κόρη:

Έλα Λονζεσπέ, παντρεύτηκε τον Τζέιμς Ώντλεϋ (1220–1272), από το κάστρο Χήλι στο Στάφορντσιρ, γιο του Ερρίκου ντε Ώντλεϋ και της Μπέρτρεντ Μάινγουαρινγκ.
Γουλιέλμος Γ΄ Λονζεσπέ, νυμφεύτηκε τη Mωντ ντε Κλίφορντ, εγγονή του Λέγουελυν απ Ίοργουερθ πρίγκιπα της Βόρειας Ουαλίας το 1254. Ο Γουλιέλμος Γ΄ απεβίωσε το 1257, όσο ζούσε η γιαγιά του Έλα του Σάλσμπερι 3η κόμισσα του Σόλσμπερυ. Η Mαργαρίτα, κόρη του Γουλιέλμου και της Mωντ, παντρεύτηκε τον Ερρίκο ντε Λασύ, 3ο κόμη του Λίνκολν. ^[8]
Ριχάρδος Λονζεσπέ, νυμφεύτηκε την Aλίκη ντε Ρυς, κόρη του Γουλιέλμου ντε Ρυς του Σάφολκ και απεβίωσε λίγο πριν από τις 27 Δεκεμβρίου 1261. ^[9]
Eδμόνδος Λονζεσπέ. Το Βιβλίο του Λάκοκ ονομάζει τον "Guill Lungespee tertium, Ric´um, Elam et Edmundum" ως παιδιά του "Guill Lungespee secundus" και της συζύγου του.

Πρόγονοι

Βιβλιογραφικές αναφορές

↑ p10461.htm#i104604. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
↑ ^2,0 ^2,1 ^2,2 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
↑ Dodsworth, William (1814). An historical account of the episcopal see, and cathedral church, of Sarum, or Salisbury. Salisbury: Brodie and Dowding. σελίδες 192–193.
↑ «History Of Poole». Borough of Poole. 2009. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Ιανουαρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 2009.
↑ Page, William (1908). The Victoria history of the county of Dorset;. University of California Libraries. London : A. Constable and company, limited.
↑ Tyerman, Christopher (1996). England and the Crusades, 1095–1588. University of Chicago Press. p. 108–110.
↑ ^7,0 ^7,1 Memoirs, Joinville, Jean de, Wedgwood, Ethel Kate, London John Murray 1906 pg. 122
↑ Alison Weir, Britain's Royal Family: A Complete Genealogy (London, U.K.: The Bodley Head, 1999), page 75.
↑ Richardson, Douglas (2005). Magna Carta Ancestry: A Study in Colonial and Medieval Families. Royal Ancestry Series. Baltimore, MD: Genealogical Publishing Company. σελ. 165. ISBN 0-8063-1759-0.

Πηγές

The Times Kings & Queens of The British Isles, του Thomas Cussans (διαγράμματα 30 & 86)(ISBN 0-00-714195-5)
Προγονικές ρίζες ορισμένων αμερικανών αποίκων που ήρθαν στην Αμερική πριν από το 1700 από τον Frederick Lewis Weis, Γραμμές 30-27 και 122-30

[43d1f2f9b122639edbabb799125bac84b4aba07e-1] 10461.htm#i104604. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.

[3913844e06e055e8cd81608f22bad0e604d89d2d-2] 2,0 ^2,1 ^2,2 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.

[3] Dodsworth, William (1814). An historical account of the episcopal see, and cathedral church, of Sarum, or Salisbury. Salisbury: Brodie and Dowding. σελίδες 192–193.

[4] «History Of Poole». Borough of Poole. 2009. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Ιανουαρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 2009.

[5] Page, William (1908). The Victoria history of the county of Dorset;. University of California Libraries. London : A. Constable and company, limited.

[6] Tyerman, Christopher (1996). England and the Crusades, 1095–1588. University of Chicago Press. p. 108–110.

[:0-7] 7,0 ^7,1 Memoirs, Joinville, Jean de, Wedgwood, Ethel Kate, London John Murray 1906 pg. 122

[8] Alison Weir, Britain's Royal Family: A Complete Genealogy (London, U.K.: The Bodley Head, 1999), page 75.

[9] Richardson, Douglas (2005). Magna Carta Ancestry: A Study in Colonial and Medieval Families. Royal Ancestry Series. Baltimore, MD: Genealogical Publishing Company. σελ. 165. ISBN 0-8063-1759-0.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]