Δαμιανός Δαλασσηνός
| Δαμιανός Δαλασσηνός | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 940 |
| Θάνατος | 19 Ιουλίου 998 |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βυζαντινή Αυτοκρατορία |
| Θρησκεία | Χριστιανισμός |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | κυβερνητικός αξιωματούχος |
| Οικογένεια | |
| Τέκνα | ? Dalassenos Κωνσταντίνος Δαλασσηνός Θεοφύλακτος Δαλασσηνός Ρωμανός Δαλασσηνός |
| Οικογένεια | Οικογένεια Δαλασσηνών |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Δουξ |
Ο Δαμιανός Δαλασσηνός ήταν βυζαντινός αξιωματούχος, το πρώτο γνωστό μέλος της αριστοκρατικής οικογένειας των Δαλασσηνών[1]. Είναι γνωστός για τις υπηρεσίες του ως στρατιωτικός διοικητής (δούξ) της Αντιοχείας το 996-998. Αντιμετώπισε τους Φατιμίδες με κάποια επιτυχία, μέχρι που σκοτώθηκε στη Μάχη της Απάμειας στις 19 Ιουλίου 998.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Τα πρώτα χρόνια της ζωής του είναι άγνωστα, εκτιμάται ότι έχει γεννηθεί περίπου το 940[2]. Τίποτα δεν είναι γνωστό γι' αυτόν πριν το 995/6, όταν ο αυτοκράτορας Βασίλειος Β΄ τον διόρισε διοικητή της Αντιόχειας διαδεχόμενος τον Μιχαήλ Βούρτζη μετά την ήττα του τελευταίου στη Μάχη του Ορόντη τον Σεπτέμβριο του 994[3][4]. Αυτή η θέση ήταν μία από τις πιο σημαντικές στρατιωτικές θέσεις στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, ως δούξ διέταξε τις δυνάμεις του ενάντια στο Χαλιφάτο των Φατιμιδών και των ημι-αυτόνομων μουσουλμανικών ηγεμόνων της Συρίας[5]. Με την ιδιότητα αυτή, κατείχε το υψηλό τίτλο του είτε του πατρικίου (σύμφωνα με τον Ιωάννη Σκυλίτζη) ή του βέστη (σύμφωνα με τον Στέφανο των Ταρών)[6].
Ο Δαλασσηνός κράτησε επιθετική στάση, το 996 οι δυνάμεις του επέδραμαν στα περίχωρα της Τρίπολης και της Άργκα, πολιόρκησε το Χαλέπι και βοήθησε την Ταρτούς, την οποία οι Βυζαντινοί είχαν καταλάβει το προηγούμενο έτος και την πολιορκούσαν οι Τουρκομάνοι, οι οποίοι μόλις έφτασε για βοήθεια ο Δαλασσηνός αποχώρησαν[7]. Έκανε αλλεπάλληλες επιδρομές εναντίον της Τρίπολης το 997, παίρνοντας και πολλούς αιχμάλωτους. Επιτέθηκε επίσης τις πόλεις της Ραφανίγια, Awgh, και Αλ Λάκμα, καταλαμβάνοντας την τελευταία και μετέφερε μακριά τους κατοίκους της σε αιχμαλωσία[7][8].
Στις 19 Ιουλίου 998 σε μάχη στην Απάμεια, οι Βυζαντινοί ενώ νικούσαν, ο Κούρδος αξιωματικός των Φατιμίδων κατάφερε να σκοτώσει τον Δαλασσηνό, οπότε ο βυζαντινός στρατός κατέρρευσε και τράπηκε σε φυγή. Δύο από τους γιους του, που συνόδευαν τον Δαλασσηνό, μεταφέρθηκε αιχμάλωτος στο Κάιρο, όπου παρέμεινε για δέκα χρόνια, ενώ ο Στέφανος του Ταρών αναφέρει κάπως επιφυλακτικά ότι ένας από τους γιους του σκοτώθηκε[6][8].
Οικογένεια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Δαμιανός Δαλασσηνός είχαν τουλάχιστον τρεις γιους[1][8]:
- Κωνσταντίνος Δαλασσηνός, δούκας της Αντιοχείας το 1025
- Θεοφύλακτος Δαλασσηνός, επίσης δούκας Αντιοχείας.
- Ρωμανός Δαλασσηνός, κατεπάνω της Ιβηρίας
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Cheynet, Jean-Claude· Vannier, Jean-François (1986). Études Prosopographiques (στα French). Paris: Publications de la Sorbonne. ISBN 978-2-85944-110-4.
- Holmes, Catherine (2005). Basil II and the Governance of Empire (976–1025). Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-927968-5.
- Honigmann, E. (1935). Byzance et les Arabes, Tome III: Die Ostgrenze des Byzantinischen Reiches von 363 bis 1071 nach griechischen, arabischen, syrischen und armenischen Quellen (στα German). Brussels: Éditions de l'Institut de Philologie et d'Histoire Orientales.
- Kazhdan, Alexander, επιμ. (1991). The Oxford Dictionary of Byzantium. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-504652-6.
- Lilie, Ralph-Johannes; Ludwig, Claudia; Zielke, Beate και άλλοι., επιμ. (2013) (στα German). Prosopographie der mittelbyzantinischen Zeit Online. Berlin-Brandenburgische Akademie der Wissenschaften. Nach Vorarbeiten F. Winkelmanns erstellt. De Gruyter. http://www.degruyter.com/view/db/pmbz.
- Trombley, Frank (1997). «The Taktika of Nikephoros Ouranos and Military Encyclopaedism». Στο: Binkley, Peter, επιμ. Pre-Modern Encyclopaedic Texts: Proceedings of the Second COMERS Congress, Groningen, 1-4 July 1996. Leiden and New York: Brill. σελίδες 261–274. ISBN 978-90-04-10830-1.