Δημήτριος Ι. Διαμαντίδης
| Δημήτριος Ι. Διαμαντίδης | |
|---|---|
| Βουλευτής Β΄ Πειραιώς | |
| Περίοδος 1963 – 21 Απριλίου 1967 | |
| Περίοδος 17 Νοεμβρίου 1974 – 22 Οκτωβρίου 1977 | |
| Περίοδος 18 Οκτωβρίου 1981 – 7 Μαΐου 1985 | |
| Περίοδος 2 Ιουνίου 1985 – 2 Ιουνίου 1989 | |
| Προσωπικά στοιχεία | |
| Γέννηση | 1910, Καράβουρνα Σμύρνη, Οθωμανική Αυτοκρατορία |
| Θάνατος | Μάρτιος 1995 (85 ετών) Αθήνα |
| Εθνότητα | Ελληνική |
| Υπηκοότητα | Ελλάδα |
| Πολιτικό κόμμα | ΠΑ.ΣΟ.Κ. (1981-1995) Ένωσις Κέντρου - Νέες Δυνάμεις και Ε.ΔΗ.Κ. (1974-1977) Ένωσις Κέντρου (1963-1967) |
| Παιδιά | Γιάννης Διαμαντίδης |
| Επάγγελμα | Έμπορος |
Ο Δημήτριος Διαμαντίδης του Ιωάννη (Καράβουρνα Σμύρνης, 1910-Αθήνα, 1995) ήταν Έλληνας έμπορος και πολιτικός. Έλαβε μέρος στην Εθνική Αντίσταση και στον αντιδικτατορικό αγώνα και εξελέγη βουλευτής Πειραιώς από το 1963 έως το 1967 (Ένωσις Κέντρου), από το 1974 έως το 1977 (Ε.Κ.-Ν.Δ. και Ε.ΔΗ.Κ.), από το 1981 έως το 1985 και από το 1987 ως το 1989 (ΠΑ.ΣΟ.Κ.).
Πρώτα χρόνια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Γεννήθηκε στα Καράβουρνα της Σμύρνης το 1910. Σε ηλικία τεσσάρων ετών, το 1914, κατά την διάρκεια της Γενοκτονίας των Ελλήνων, η οικογενειά του αναγκάστηκε να ξεριζωθεί από την πατρογονική εστία βρίσκοντας καταφύγιο στα απέναντι παράλια της Χίου. Με την ελληνική απόβαση στη Σμύρνη το 1919, επέστρεψαν στα Καράβουρνα και το 1922 με την κατάρρευση του μετώπου των συμμαχικών δυνάμεων και την Καταστροφή της Σμύρνης εγκαταλείπει οριστικά το χωριό του και καταφεύγει στα Χανιά της Κρήτης.
Όμηρος σε γερμανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ολοκληρώνοντας τις σπουδές του, σε ηλικία 20 ετών, ασχολήθηκε με το εμπόριο[1] και πολύ σύντομα εξελέγη πρόεδρος της Πανελληνίας Ομοσπονδίας Εμπόρων. Κατά την διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου στην Αλβανία υπηρέτησε στην πρώτη γραμμή. Το 1942, μετά τη γερμανική ναζιστική εισβολή συμμετείχε ενεργά στην Εθνική Αντίσταση. Για την δράση του αυτή, συνελήφθη στο Μπλόκο της Κοκκινιάς στις 17 Αυγούστου 1944 και μεταφέρθηκε στη ναζιστική Γερμανία, όπου κρατήθηκε όμηρος στα χιτλερικά κάτεργα θανάτου. Μετά την απελευθέρωση της Αθήνας και την δική του επέστρεψε στην πατρίδα και το 1946 εξελέγη πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ομήρων Στρατοπέδων Γερμανίας, θέση στην οποία παρέμεινε για 44 χρόνια.[2]
Κοινοβουλευτική δραστηριότητα και πολιτική δράση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Στις εκλογές του 1963 εξελέγη βουλευτής Περιφερειακής Διοικήσεως Πειραιώς, για πρώτη φορά, με την Ένωση Κέντρου. Επανεξελέγη με το ίδιο κόμμα το 1964 και μέχρι το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου.
Στην αποστασία του 1965, παρέμεινε πιστός στις αρχές του και τον Γεώργιο Παπανδρέου, αποποιοιούμενος χρηματικές προσφορές και υπουργικά αξιώματα. Κατά την διάρκεια της στρατιωτικής δικτατορίας ανέπτυξε δράση εναντίον της, με συνέπεια φυλακίσεις και οικονομική κατάρρευση.
Στις πρώτες βουλευτικές εκλογές της Μεταπολίτευσης, το 1974, εκλέγεται βουλευτής Υπολοίπου Δήμου Πειραιώς με την Ένωση Κέντρου - Νέες Δυνάμεις (από το 1976 Ε.ΔΗ.Κ.).[1] Το 1981, εντάχθηκε στο νεοσύστατο ΠΑ.ΣΟ.Κ., με το οποίο εξελέγη βουλευτής στη Β΄ Πειραιώς στις βουλευτικές εκλογές της 18ης Οκτωβρίου, όπως και σε αυτές του 1985. Στις 2 Δεκεμβρίου 1985 αντικαταστάθηκε στην έδρα του από τον Δημήτριο Πάλλα λόγω έκπτωσης από το βουλευτικό αξίωμα. Σύντομα επανέκτησε την έδρα του, καθώς την 1η Ιανουαρίου 1987 αντικατέστησε τον παραιτηθέντα βουλευτή Μανώλη Γλέζο.[3]
Αγωνίστηκε ιδιαίτερα για τα θύματα του Ναζισμού και τα προσφυγικά προβλήματα. Το 1982, υπήρξε ο εισηγητής του νόμου για την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης από την κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου.[2]
Θάνατος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Διαμαντίδης απεβίωσε σε ηλικία 85 ετών και κηδεύτηκε στις 21 Μαρτίου 1995 από τον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Νικολάου Νικαίας.[4] Γιος του είναι ο πρώην βουλευτής του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Γιάννης Διαμαντίδης και εγγονός του ο πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, Δημήτρης Διαμαντίδης.
Βραβεύσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Έχει τιμηθεί από όλα τα Μικρασιατικά Σωματεία. Επίσης, από τη Γαλλική Εθνική Αντίσταση και προσωπικά από τον Γάλλο πρόεδρο, Σαρλ ντε Γκωλ και από την κυβέρνηση της Τσεχοσλοβακικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας με το ανώτατο μετάλλιο της Εθνικής Αντίστασης.
Για την προσφορά του στην ειρήνη και για τη συμβολή του στη λογοτεχνία, σε ξεχωριστή τελετή στην Κωνσταντινούπολη, του απονεμήθηκαν τα διεθνή βραβεία Ειρήνης, Αμπντί Ιπεκτσί[2]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 Μητρώο Γερουσιαστών και Βουλευτών 1929-1974 Βουλή των Ελλήνων, Εθνικό Τυπογραφείο, 1977 (σελ. 62, αρ. 275) (pdf)
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Η συγκινητική ομιλία του Δημήτρη Διαμαντίδη, για τον παππού του, αντιστασιακό βουλευτή, 3 Απριλίου 2023, ανακτήθηκε στις 20 Οκτωβρίου 2024-10-20}}, npress.gr
- ↑ Κοινοβουλευτική θητεία του Δημητρίου Ι. Διαμαντίδη μετά τη Μεταπολίτευση, ιστοσελίδα Βουλής των Ελλήνων, ανακτήθηκε στις 28 Αυγούστου 2021.
- ↑ "Κηδείες", εφ. Τα Νέα, φύλλο 21ης Μαρτίου 1995, σελ. 55.