Διοικητική διαίρεση της Ελλάδας 1823
Η δεύτερη διοικητική διαίρεση της Ελλάδας έγινε το 1823 με τον νόμο ΛΗ' της 16ης Απριλίου 1823[1], ο οποίος όριζε την διαίρεση της χώρας σε επαρχίες, κωμοπόλεις και χωριά, καταργώντας ουσιαστικά τις αντεπαρχίες της προηγούμενης διοικητικής διαίρεσης[1]. Ο νόμος εφαρμόστηκε σε όλα τα τότε ελεύθερα εδάφη, με το διάταγμα υπ' αριθμόν 583 της 17ης Μαΐου 1823.[1]
Τα νησιά του Αιγαίου πελάγους διαιρέθηκαν σε 15 επαρχίες:
- Επαρχία Νάξου
- Επαρχία Πάρου και Αντιπάρου
- Επαρχία Μυκόνου και Σύρου
- Επαρχία Τήνου
- Επαρχία Άνδρου
- Επαρχία Σαντορίνης, Αστυπαλαίας και Ανάφης
- Επαρχία Τζιάς και Θερμιών
- Επαρχία Σερίφου, Σίφνου, Μήλου και Κιμώλου
- Επαρχία Ίου, Αμοργού, Πολυκάνδρου και Σικίνου
- Επαρχία Σάμου
- Επαρχία Πάτμου, Λέρου, Καλύμνου και Ικαρίας
- Επαρχία Κάσου
- Επαρχία Καρπάθου, Σύμης, Επισκοπής και Χάλκης
- Επαρχία Πόρου, Αιγίνης, Κούλουρης και Αγγιστρίου
Στην Πελοπόννησο, οι πρώην οθωμανικοί καζάδες θεωρήθηκαν επαρχίες:
- Επαρχία Αγίου Πέτρου
- Επαρχία Ανδρούσης
- Επαρχία Άργους
- Επαρχία Αρκαδίας
- Επαρχία Βοστίτσας
- Επαρχία Γαστούνης
- Επαρχία Ιμλακίκων
- Επαρχία Καλαβρύτων
- Επαρχία Καλαμάτας
- Επαρχία Καρύταινας
- Επαρχία Κάτω Ναχαγέ
- Επαρχία Κορίνθου
- Επαρχία Κορώνης
- Επαρχία Λεονταρίου
- Επαρχία Μικρομάνης
- Επαρχία Μυστρά
- Επαρχία Μονεμβασίας
- Επαρχία Ναυπλίου
- Επαρχία Νεοκάστρου και Μεθώνης
- Επαρχία Νησίου
- Επαρχία Πραστού
- Επαρχία Πύργου
- Επαρχία Παλαιών Πατρών
- Επαρχία Τριπολιτσάς
- Επαρχία Φαναρίου
- Επαρχία Δερβενοχωρίων
Στη Στερεά Ελλάδα, οι παρακάτω περιοχές:
- Επαρχία Αθηνών
- Επαρχία Θηβών
- Επαρχία Λιβαδειάς
- Επαρχία Λιδωρικίου
- Επαρχία Μαλανδρίνου
- Επαρχία Σαλώνων
- Επαρχία Ζητουνίου
- Επαρχία Μπουδουνίτσης και Τουρκοχωρίου
- Επαρχία Πατρατζικίου
- Επαρχία Ταλαντίου
- Επαρχία Αγράφων
- Επαρχία Βενέτικου
- Επαρχία Βάλτου
- Επαρχία Ζυγού
- Επαρχία Καρπενησίου
- Επαρχία Κραββάρων
- Επαρχία Ασπροποτάμου
- Επαρχία Δυτικής Ευβοίας
- Επαρχία Ανατολικής Ευβοίας
Στον ελεύθερο χώρο της Θεσσαλίας:
Παραπομπές΄
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 «Μπαμπαλιούτας, Λάμπρος (2003, Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών), Ο θεσμός της διοικητικής αποκέντρωσης, σελ. 78 και 79». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Σεπτεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 1 Ιουνίου 2019.