Μετάβαση στο περιεχόμενο

Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα
Β' Παγκόσμιος Πόλεμος
Χρονολογία22 Ιουνίου 1941 - 5 Δεκεμβρίου 1941
ΤόποςΣοβιετική Ένωση
ΈκβασηΑποτυχία των Δυνάμεων του Άξονος
Αντιμαχόμενοι
Ηγετικά πρόσωπα
Δυνάμεις
3.8εκ προσωπικό
3.800 άρματα
20.000 πυροβολικό
2.9εκ προσωπικό
12.000 άρματα
Απώλειες
1.000.000 νεκροί
4.973.820 νεκροί

Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα (Γερμανικά: Unternehmen Barbarossa) ονομάζεται το σχέδιο επίθεσης και εισβολής της Γερμανίας στη Σοβιετική Ένωση. Η εκτέλεση του σχεδίου ξεκίνησε την Κυριακή, 22 Ιουνίου 1941, παραβιάζοντας το Σύμφωνο Μη Επιθέσεως Μολότοφ - Ρίμπεντροπ. Αποτελλεί μέρος του Ανατολικού Μετώπου. Έλαβε το όνομά της από τον Αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, Φρειδερίκο Μπαρμπαρόσα, θέτοντας σε εφαρμογή τον ιδεολογικό στόχο της Γερμανίας να κατακτήσει τη δυτική Σοβιετική Ένωση για να την εποικήσει με Γερμανούς, στο πλαίσιο της δημιουργίας του Γερμανικού Ζωτικού Χώρου με μαζική εξόντωση υπολοίπων λαών.[1][2]

Μετά τη σοβιετική κατάκτηση της Βεσσαραβίας και της Βόρειας Μπουκοβίνας, η Γερμανική Ανώτατη Διοίκηση άρχισε να σχεδιάζει εισβολή στη Σοβιετική Ένωση τον Ιούλιο του 1940 (με την κωδική ονομασία Επιχείρηση Otto). Κατά τη διάρκεια της επιχείρησης, πάνω από 3.8 εκατομμύρια μέλη του προσωπικού των δυνάμεων του Άξονα -η μεγαλύτερη δύναμη εισβολής στην ιστορία του πολέμου- εισέβαλαν στη δυτική Σοβιετική Ένωση κατά μήκος ενός μετώπου 2.900 χιλιομέτρων, με 600.000 μηχανοκίνητα οχήματα και πάνω από 600.000 άλογα για μη πολεμικές επιχειρήσεις.

Η επιχείρηση άνοιξε το Ανατολικό Μέτωπο, στο οποίο δεσμεύτηκαν περισσότερες δυνάμεις από οποιοδήποτε άλλο θέατρο πολέμου στην ιστορία. Η περιοχή είδε μερικές από τις μεγαλύτερες μάχες στον κόσμο, τις πιο φρικτές φρικαλεότητες και τις μεγαλύτερες απώλειες (για τις σοβιετικές δυνάμεις και τις δυνάμεις του Άξονα), όλα αυτά επηρέασαν την εξέλιξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και την ιστορία του 20ού αιώνα. Ο γερμανικός στρατός κατέλαβε τελικά περίπου πέντε εκατομμύρια στρατεύματα.[3] Οι Ναζί σκόπιμα πέθαναν από την πείνα ή σκότωσαν με άλλο τρόπο 3.3 εκατομμύρια Σοβιετικούς αιχμαλώτους πολέμου και εκατομμύρια αμάχους, καθώς το «Σχέδιο Πείνας» λειτούργησε για να λύσει τις ελλείψεις τροφίμων και να εξοντώσει τον σλαβικό πληθυσμό μέσω της πείνας.[4]

Η αποτυχία της επιχείρησης Μπαρμπαρόσα ανέτρεψε τις τύχες της ναζιστικής Γερμανίας. Επιχειρησιακά, οι γερμανικές δυνάμεις πέτυχαν σημαντικές νίκες και κατέλαβαν μερικές από τις πιο σημαντικές οικονομικές περιοχές της Σοβιετικής Ένωσης (κυρίως στην Ουκρανία). Παρά αυτές τις πρώιμες επιτυχίες, η γερμανική προώθηση σταμάτησε με τη Μάχη της Μόσχας στα τέλη του 1941, και η επακόλουθη χειμερινή σοβιετική αντεπίθεση ώθησε τους Γερμανούς περίπου 250 χλμ. πίσω. Οι Γερμανοί περίμεναν με σιγουριά μια γρήγορη κατάρρευση της σοβιετικής αντίστασης όπως στην Πολωνία, αλλά ο Κόκκινος Στρατός απορρόφησε τα ισχυρότερα πλήγματα της γερμανικής Βέρμαχτ και την εξώθησε σε έναν πόλεμο φθοράς για τον οποίο οι Γερμανοί ήταν απροετοίμαστοι. Οι μειωμένες δυνάμεις της Βέρμαχτ δεν μπορούσαν πλέον να επιτεθούν κατά μήκος ολόκληρου του Ανατολικού Μετώπου που είχε ως αποτέλεσμα την υποχώρηση και την κατάρρευση.

Το θέμα του Μπαρμπαρόσα είχε χρησιμοποιηθεί από καιρό από το Ναζιστικό Κόμμα ως μέρος της πολιτικής τους εικόνας, αν και αυτό ήταν πραγματικά μια συνέχεια της εξύμνησης του διάσημου σταυροφόρου βασιλιά από τους Γερμανούς εθνικιστές από τον 19ο αιώνα. Σύμφωνα με έναν γερμανικό μεσαιωνικό μύθο, που αναβίωσε τον 19ο αιώνα από τα εθνικιστικά τροπάρια του γερμανικού ρομαντισμού , ο αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Φρειδερίκος Μπαρμπαρόσα —που πνίγηκε στη Μικρά Ασία ενώ οδηγούσε την Τρίτη Σταυροφορία— δεν ήταν νεκρός αλλά κοιμόταν, μαζί με τους ιππότες του. μια σπηλιά στα βουνά Kyffhäuser στη Θουριγγία , και θα ξυπνούσε την ώρα της μεγαλύτερης ανάγκης της Γερμανίας για να επαναφέρει το έθνος στην παλιά του δόξα. Αρχικά, η εισβολή στη Σοβιετική Ένωση είχε την κωδική ονομασία Operation Otto (αναφέρεται στις επεκτατικές εκστρατείες του Αυτοκράτορα Όθωνα του Μεγάλου στην Ανατολική Ευρώπη),  αλλά ο Χίτλερ άλλαξε το όνομα σε Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα τον Δεκέμβριο του 1940. Ο Χίτλερ τον Ιούλιο του 1937 είχε εγκωμιάσει τον Μπαρμπαρόσα ως τον αυτοκράτορα που εξέφρασε πρώτος τις γερμανικές πολιτιστικές ιδέες και τις μετέφερε στον έξω κόσμο μέσω της αυτοκρατορικής του αποστολής. Για τον Χίτλερ, το όνομα Μπαρμπαρόσα δήλωνε την πεποίθησή του ότι η κατάκτηση της Σοβιετικής Ένωσης θα οδηγούσε σε ένα ναζιστικό «Χιλιετές Ράιχ». [5]

Οι φυλετικές πολιτικές της ναζιστικής Γερμανίας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ήδη από το 1925, ο Αδόλφος Χίτλερ δήλωσε αόριστα στο πολιτικό του μανιφέστο και την αυτοβιογραφία του Ο Αγών μου (Mein Kampf) ότι θα εισέβαλε στη Σοβιετική Ένωση, υποστηρίζοντας ότι ο γερμανικός λαός έπρεπε να εξασφαλίσει το «ζωτικό χώρο» για την επιβίωση της Γερμανίας για τις επόμενες γενιές.[6] Στις 10 Φεβρουαρίου 1939, ο Χίτλερ είπε στους διοικητές του στρατού του ότι ο επόμενος πόλεμος θα ήταν «καθαρά ένας πόλεμος κοσμοθεωρίων... εντελώς ένας λαϊκός πόλεμος, ένας φυλετικός πόλεμος». Στις 23 Νοεμβρίου, όταν είχε ήδη ξεκινήσει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Χίτλερ δήλωσε ότι «ξέσπασε ο φυλετικός πόλεμος και αυτός ο πόλεμος θα καθορίσει ποιος θα κυβερνήσει την Ευρώπη, και μαζί του, τον κόσμο».[7]

Η φυλετική πολιτική της Ναζιστικής Γερμανίας απεικόνιζε τη Σοβιετική Ένωση (και ολόκληρη την Ανατολική Ευρώπη) ως κατοικημένη από μη Άριους «υπάνθρωπους», που κυβερνούνταν από Εβραίους Μπολσεβίκους συνωμότες.[8] Ο Χίτλερ ισχυρίστηκε στο βιβλίο του ότι το πεπρωμένο της Γερμανίας ήταν να ακολουθήσει την «στροφή προς την Ανατολή» όπως έκανε «πριν από 600 χρόνια».[9] Συνεπώς, ήταν μια εν μέρει μυστική αλλά καλά τεκμηριωμένη ναζιστική πολιτική να δολοφονήσει, να εκτοπίσει ή να υποδουλώσει την πλειονότητα των ρωσικών και άλλων σλαβικών πληθυσμών και να επανακατοικήσει τη γη δυτικά των Ουραλίων με γερμανικούς λαούς, σύμφωνα με το «Γενικό Σχέδιο για την Ανατολή» (Generalplan Ost).[10]Η πίστη των Ναζί στην εθνική τους ανωτερότητα διαπερνούσε επίσημα αρχεία και ψευδοεπιστημονικά άρθρα σε γερμανικά περιοδικά, με θέματα όπως «πώς να αντιμετωπίζουμε τους εξωγήινους πληθυσμούς».[11]

Σχέδιο νέων γερμανικών αποικιών εποικισμού (σημειωμένες με τελείες και διαμάντια), που καταρτίστηκε από το Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Γεωργίας στο Βερολίνο, 1942

Ενώ οι παλαιότερες ιστορίες έτειναν να τονίζουν τον μύθο της «καθαρής Βέρμαχτ» , υποστηρίζοντας την τιμή της μπροστά στον φανατισμό του Χίτλερ, ο ιστορικός Γιούργκεν Φόρστερ σημειώνει ότι «στην πραγματικότητα, οι στρατιωτικοί διοικητές παγιδεύτηκαν στον ιδεολογικό χαρακτήρα της σύγκρουσης και εμπλέκονταν στην υλοποίησή του ως πρόθυμοι συμμετέχοντες».[7] Πριν και κατά τη διάρκεια της εισβολής στη Σοβιετική Ένωση, τα γερμανικά στρατεύματα διδάχθηκαν με αντιμπολσεβίκικη, αντισημιτική και αντισλαβική ιδεολογία μέσω κινηματογραφικών ταινιών, ραδιοφωνικών εκπομπών, διαλέξεων, βιβλίων και φυλλαδίων.[12] Παρομοιάζοντας τους Σοβιετικούς με τις δυνάμεις του Τζένγκις Χαν, ο Χίτλερ είπε στον Κροάτη στρατιωτικό ηγέτη Σλάβκο Κβάτερνικ ότι η «μογγολική φυλή» απειλούσε την Ευρώπη.[13] Μετά την εισβολή, πολλοί αξιωματικοί της Βέρμαχτ δήλωσαν στους στρατιώτες τους να στοχοποιήσουν ανθρώπους που περιγράφονταν ως «Εβραίοι μπολσεβίκοι υπάνθρωποι», ή «ορδές των Μογγόλων», «Ασιατική πλημμύρα» και «Κόκκινο θηρίο».[14] Η ναζιστική προπαγάνδα απεικόνισε τον πόλεμο κατά της Σοβιετικής Ένωσης ως έναν ιδεολογικό πόλεμο μεταξύ του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού και του εβραϊκού μπολσεβικισμού και έναν φυλετικό πόλεμο μεταξύ των πειθαρχημένων Γερμανών και των Εβραίων, Ρομά και Σλάβων υπανθρώπων.[15]

  1. Rich 1973, σελίδες 204–221.
  2. Snyder 2010, σελ. 416.
  3. Chapoutot 2018, σελ. 272.
  4. Snyder 2010, σελίδες 175–186.
  5. Mayer 1989, σελ. 340.
  6. Stackelberg 2002, σελ. 188.
  7. 7,0 7,1 Förster 1988, σελ. 21.
  8. Hillgruber 1972, σελ. 140.
  9. Shirer 1990, σελ. 716.
  10. Stackelberg 2007, σελ. 271.
  11. Fahlbusch 1999, σελίδες 241–264.
  12. Evans 1989, σελ. 59.
  13. Breitman 1990, σελίδες 340–341.
  14. Evans 1989, σελίδες 59–60.
  15. Burleigh 2000, σελ. 512.