Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ερρίκος Φρειδερίκος της Ουαλίας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ερρίκος Φρειδερίκος της Ουαλίας
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Henry Frederick, Prince of Wales (Αγγλικά)
Γέννηση19  Φεβρουαρίου 1594[1][2] ή 19  Φεβρουαρίου 1593[3]
Κάστρο του Στέρλινγκ
Θάνατος6  Νοεμβρίου 1612[1][3][2]
Λονδίνο
Αιτία θανάτουτυφοειδής πυρετός
Συνθήκες θανάτουφυσικά αίτια
Τόπος ταφήςΑββαείο του Ουέστμινστερ
Χώρα πολιτογράφησηςΒασίλειο της Αγγλίας
Βασίλειο της Σκωτίας
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΑγγλικά[4]
ΣπουδέςΠανεπιστήμιο της Οξφόρδης
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταπολιτικός
αριστοκράτης
Οικογένεια
ΓονείςΙάκωβος Α΄ της Αγγλίας[5][6][7] και Άννα της Δανίας[5][6][7]
ΑδέλφιαΕλισάβετ Στιούαρτ (νεότερη αδελφή)[6][7]
Μάργκατετ Στιούαρτ (νεότερη αδελφή)
Ρόμπερτ Στιούαρτ (νεότερος αδερφός)
Κάρολος Α΄ της Αγγλίας (νεότερος αδερφός)[6][7]
Πριγκίπισσα Μαρία Στιούαρτ (νεότερη αδελφή)
Sophia of England (νεότερη αδελφή)
ΟικογένειαΟίκος των Στιούαρτ
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΒραβεύσειςΤάγμα της Περικνημίδας
Θυρεός
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Ερρίκος Φρειδερίκος, Πρίγκιπας της Ουαλίας (19 Φεβρουαρίου 1594 - 6 Νοεμβρίου 1612[8]) ήταν ο μεγαλύτερος γιος και κληρονόμος του Ιακώβου Α΄ της Αγγλίας, και από τη σύζυγό του Άννα της Δανίας. Το όνομά του προέρχεται από τους παππούδες του: Ερρίκος Στιούαρτ, 1ος δούκας του Όλμπανυ και Φρειδερίκος Β΄ της Δανίας. Ο πρίγκιπας Ερρίκος θεωρήθηκε ευρέως ως ιδιοφυής και πολλά υποσχόμενος κληρονόμος των θρόνων του πατέρα του. Ωστόσο, σε ηλικία 18 ετών, πέθανε πριν από αυτόν από τυφοειδή πυρετό. Ο μικρότερος αδερφός του, ο Κάρολος Α΄ της Αγγλίας τον διαδέχθηκε ως κληρονόμος του θρόνου.

Πρώτα χρόνια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ερρίκος γεννήθηκε στο Κάστρο του Στίρλινγκ της Σκωτίας και έγινε ο Δούκας του Ρόθσαϊ, ο Κόρντ του Κάρικ, ο Βαρόνος του Ρενφρέου, ο Λόρδος των Νήσων και ο Πρίγκιπας και ο Μεγάλος Διαχειριστής της Σκωτίας αυτόματα από τη γέννησή του. Η βάπτισή του εορτάστηκε με πολύπλοκες θεατρικές παραστάσεις και μια τελετή στο νέο παρεκκλήσι του Στίρλινγκ.[9]

Ο πατέρας του τον έβαλε στη φροντίδα του Τζον Έρσκινς και της μητέρας του Άνναμπελ Μάρρεϋ στο Στίρλινγκ, μακριά από τη φροντίδα της μητέρας του αγοριού, καθώς ο Ιάκωβος ανησυχούσε ότι η τάση της Άννας προς τον καθολικισμό θα επηρέαζε τον διάδοχο. Η απομάκρυνση του παιδιού στο Στέρλινγκ προκάλεσε τεράστια ένταση μεταξύ της Άννας και του Ιάκωβου, και ο Ερρίκος παρέμεινε εκεί μέχρι το 1603.[10] Ο Ιάκωβος επισκεπτόταν συχνά τον Πρίγκιπα και τον Αύγουστο του 1595 ενθάρρυνε το βρέφος να κρατήσει ένα στυλό και να γράψει σε ένα έγγραφο, σημειώνοντας ότι «θα καταθέσω ότι αυτό είναι το σήμα του πρίγκιπα».[11]

Ο Ιάκωβος έγινε Βασιλιάς της Αγγλίας το 1603 και η οικογένειά του μετακόμισε νότια. Η Άννα της Δανίας ήρθε στο Στίρλινγκ για να πάρει τον γιο της και μετά από έναν αγώνα επιτράπηκε να μεταφέρει τον Ερρίκο στο Εδιμβούργο στις 28 Μαΐου, την επόμενη Κυριακή τον πήρε στο St Giles Kirk και στη συνέχεια ταξίδεψαν στην Αγγλία.[12] Ο Ερρίκος αργότερα μεταφέρθηκε στο Γουίντσεστερ κατά τη διάρκεια της επιδημίας. Στο Γουίντσεστερ, τον Σεπτέμβριο του 1603, η Άννα της Δανίας διοργάνωσε ένα πάρτυ μασκέ για να καλωσορίσει τον γιο της, κάτι που ήταν αμφιλεγόμενο.[13]

Το 1606, ο Γάλλος πρέσβης Antoine le Fèvre de la Boderie σημείωσε ότι ο Πρίγκιπας Ερρίκος (στην Αγγλία) έπαιζε γκολφ, το οποίο περιέγραψε ως σκωτσέζικο παιχνίδι.[14] Ο Ερρίκος έπαιζε επίσης τένις, και τον Ιούλιο του 1606 έπαιξε με τον θείο του Χριστιανό της Δανίας στο Παλάτι του Γκρίνουιτς.[15] Το 1607 ζήτησε άδεια να μάθει να κολυμπά, αλλά οι κόμητες του Σάφφολκ και του Σιούμπερι έγραψαν στον καθηγητή του Άνταμ Νιούτον ότι το κολύμπι ήταν ένα «επικίνδυνο πράγμα» που οι ίδιοι οι γιοι τους μπορούσαν να ασκήσουν, αλλά δεν ήταν κατάλληλο για πρίγκιπες ως "πράγμα με μεγάλο βάρος και συνέπεια".[16]

Προσωπικότητα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Ερρίκος Φρειδερίκος της Ουαλίας σε ηλικία 14 ετών.

Ο βασιλιάς προτιμούσε τον ρόλο του δασκάλου από εκείνον του πατέρα και έγραψε κείμενα για την εκπαίδευση των παιδιών του. Ο Ιάκωβος σκηνοθέτησε ότι το νοικοκυριό του Ερρίκο «θα έπρεπε μάλλον να θυμίζει ένα Κολλέγιο παρά μια βασιλική αυλή».[17] Ασχολήθηκε με πάθος με σωματικές αναζητήσεις όπως το κυνήγι, το τζόκινγκ και η περίφραξη,[18] και από νεαρή ηλικία σπούδασε ναυτικές και στρατιωτικές υποθέσεις και εθνικά θέματα, για τα οποία συχνά διαφωνούσε με τον πατέρα του. Επίσης, απέρριψε τον τρόπο με τον οποίο ο πατέρας του διεξήγαγε τη βασιλική αυλή, δεν του άρεσε ο Ρόμπερτ Καρρ, αγαπημένος του πατέρα του, και συμπαθούσε τον Σερ Γουόλτερ Ράλεϊ, επιθυμώντας να τον απελευθερώσει από τον Πύργο του Λονδίνου.[10]

Η δημοτικότητα του πρίγκιπα αυξήθηκε τόσο πολύ που απειλούσε τον πατέρα του. Οι σχέσεις τους θα μπορούσαν να είναι τεταμένες, και μερικές φορές δημοσίως. Μια φορά, οι δύο κυνηγούσαν κοντά στο Ρόουστον όταν ο Ιάκωβος επέκρινε τον γιο του για έλλειψη ενθουσιασμού για το κυνήγι, και ο Ερρίκος αποπειράθηκε να χτυπήσει τον πατέρα του με ένα μπαστούνι, αλλά δεν το έκανε. Στη συνέχεια, το μεγαλύτερο μέρος των παρόντων πήραν το μέρος του γιου.[17]

Ο βιογράφος Τσαρλς Κάρντον περιγράφει τον Ερρίκο ως «περίεργο Προτεστάντη».[17] Εκτός από το κουτί ελεημοσύνης στο οποίο ο Ερρίκος ανάγκασε όσους ορκίζονταν μπροστά του να συνεισφέρουν, εξασφάλισε ότι το υπηρετικό προσωπικό του παρακολούθησε εκκλησιαστικές υπηρεσίες. Οι θρησκευτικές του απόψεις επηρεάστηκαν από τους κληρικούς του προσωπικού του, οι οποίοι προέρχονταν σε μεγάλο βαθμό από μια παράδοση πολιτικοποιημένου Καλβινισμού. Ο Ερρίκος άκουγε ταπεινά, προσεκτικά και τακτικά τα κηρύγματα που κηρύχθηκαν στο νοικοκυριό του, και κάποτε είπε στον θαλαμηπόλο του, Ρίτσαρντ Μίλμπουρ, ότι εκτιμούσε τους περισσότερους ιεροκήρυκες των οποίων η στάση πρότεινε: "Κύριε, πρέπει να με ακούτε επιμελώς: πρέπει να προσέχετε και να παρατηρείτε τι λέω. "[19]

Ο Ερρίκος λέγεται ότι αντιπαθούσε τον μικρότερο αδερφό του, Κάρολο, αν και αυτό προέρχεται από μια απόκρυφη ιστορία: όταν ο Κάρολος ήταν εννέα ετών, ο Ερρίκος άρπαξε το καπέλο από έναν επίσκοπο και το έβαλε στο κεφάλι του νεότερου παιδιού, κι έπειτα είπε στον μικρότερο αδερφό του ότι όταν γίνει βασιλιάς θα έκανε τον Κάρολο Αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπουρυ, και τότε ο Κάρολος θα είχε μια μακρά ρόμπα για να κρύψει τα άσχημα πόδια του. Ο Κάρολος το πέταξε κάτω και απομακρύνθηκε κλαίγοντας.[17]

Ως νέος, ο Ερρίκος ήταν πολλά υποσχόμενος και άρχισε να δραστηριοποιείται σε θέματα ηγεσίας. Μεταξύ των δραστηριοτήτων του, ήταν υπεύθυνος για την επανατοποθέτηση του Sir Thomas Dale στην αποικία της Βιρτζίνια.

Ο Ιρλανδός άρχοντας του Inishowen, ο Cahir O'Doherty, είχε υποβάλει αίτηση για να αποκτήσει θέση ως δικαστής στο νοικοκυριό του Ερρίκου, για να τον βοηθήσει στον αγώνα του ενάντια σε αξιωματούχους στην Ιρλανδία. Άγνωστο στον Cahir, στις 19 Απριλίου 1608, την ημέρα που εξεγέρθηκε, η αίτησή του εγκρίθηκε.[20] Ο Ερρίκος έδειξε ενδιαφέρον για το Βασίλειο της Ιρλανδίας και ήταν γνωστό ότι υποστήριζε την ιδέα της συμφιλίωσης με τον πρώην αντάρτη Ούγο Ο'Νιλ, ο οποίος είχε καταφύγει στην εξορία. Εξαιτίας αυτού, ο Ο'Νιλ και οι συνοδοί του θρήνησαν όταν ο Πρίγκιπας συνάντησε τον πρόωρο θάνατό του.[21]

Θάνατος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ερρίκος πέθανε από τυφοειδή πυρετό σε ηλικία 18 ετών, κατά τη διάρκεια των εορτασμών που οδήγησαν στο γάμο της αδερφής του, Ελισάβετ. (Η διάγνωση μπορεί να γίνει με εύλογη βεβαιότητα από γραπτά αρχεία της εξέτασης, η οποία διενεγύρθηκε για να διαλύσει τις φήμες περί δηλητηριασμού.)[22] Τάφηκε στο Αββαείο του Ουέστμινστερ.

Ο θάνατος του πρίγκιπα Ερρίκου θεωρήθηκε ευρέως ως τραγωδία για το έθνος. Σύμφωνα με τον Τσαρλς Κάρλτον, «Λίγοι κληρονόμοι του αγγλικού θρόνου θρηνήθηκαν τόσο ευρέως όσο και βαθιά όπως ο Πρίγκιπας Ερρίκος».[23] Το σώμα του βρισκόταν στο Παλάτι του Αγίου Ιακώβου για τέσσερις εβδομάδες. Στις 7 Δεκεμβρίου, πάνω από χίλιοι άνθρωποι περπάτησαν στο ακρωτήριο μήκους ενός μίλι προς το Αβαείο του Γουέστμινστερ για να ακούσουν ένα δίωρο κήρυγμα που έδωσε ο Τζωρτζ Άμποτ, ο Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρυ. Καθώς το σώμα του Ερρίκου τοποθετήθηκε στο έδαφος, οι κύριοι υπάλληλοί του έσπασαν τα μπαστούνια τους στον τάφο. Ένας τρελός άνδρας έτρεξε γυμνός προς τους πενθώντες, φωνάζοντας ότι ήταν το φάντασμα του αγοριού.[17]

Αμέσως μετά το θάνατο του Ερρίκου, ο αδελφός του Κάρολος αρρώστησε, αλλά ήταν ο κύριος πενθών στην κηδεία, στην οποία ο πατέρας του, ο Βασιλιάς Ιάκωβος (που απεχθανόταν τις κηδείες) αρνήθηκε να παρευρεθεί.[17]

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Cornwallis, Charles (1738). Life and Character of Henry-Frederic, Prince of Wales. London. 
  • Birch, Thomas (1760). Life of Henry Prince of Wales. London. 
  • McCavitt, John (2002). The Flight of the Earls. Gill & MacMillan. 
  • Williamson, J. W. (1978). The Myth of the Conqueror: Prince Henry Stuart, a Study in 17th Century Personation. New York, AMS Press. 
  • Roy Strong (2000) [1986]. Henry, Prince of Wales and England's Lost Renaissance. London: Pimlico. 
  • Timothy Wilks, επιμ. (2007). Prince Henry Revived: Image and Exemplarity in Early Modern England. Southampton Solent University: Paul Holberton Publishing. 

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 (Αγγλικά) SNAC. w6794b7w. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 FINA Wiki. Αυστριακή Ακαδημία Επιστημών. 746. Ανακτήθηκε στις 3  Δεκεμβρίου 2020.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage. p10138.htm#i101372.
  4. ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. ntk20211115827. Ανακτήθηκε στις 1  Μαρτίου 2022.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 6,5 «Kindred Britain»
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 7,5 (Γερμανικά) Κατάλογος της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γερμανίας. 134153855. Ανακτήθηκε στις 13  Απριλίου 2024.
  8. ↑ https://www.westminster-abbey.org/abbey-commemorations/royals/henry-frederick-prince-of-wales
  9. ↑ Bath, Michael, "Rare Shewes, the Stirling Baptism of Prince Henry" in Journal of the Northern Renaissance, no.4 (2012)
  10. ↑ 10,0 10,1 Fritze, Ronald H. and William B. Robison, Historical Dictionary of Stuart England, 1603–1689, Greenwood Publishing Group, 1996, retrieved via Google Books on 19 July 2009
  11. ↑ Miles Kerr-Peterson & Michael Pearce, 'James VI's English Subsidy and Danish Dowry Accounts', Scottish History Society Miscellany XVI (Woodbridge, 2020), p. 90.
  12. ↑ 'The Diarey (sic) of Robert Birrell', in John Graham Dalyell, Fragments of Scottish History (Edinburgh, 1798), pp. 59-60
  13. ↑ Martin Wiggins & Catherine Teresa Richardson, British Drama, 1533-1642: 1603-1608, vol. 5 (Oxford, 2015), pp. 51-2.
  14. ↑ Marcia Vale, The Gentleman's Recreations: Accomplishments and pastimes of the English Gentleman, 1580-1630 (Cambridge, 1977), p. 115.
  15. ↑ Ambassades de M. de La Boderie en Angleterre, vol. 1 (Paris, 1750), p. 225
  16. ↑ Nadine Akkerman, Correspondence of Elizabeth Stuart, Queen of Bohemia: 1603-1631, vol. 1 (Oxford, 2015), p. 75.
  17. ↑ 17,0 17,1 17,2 17,3 17,4 17,5 Carlton, Charles, Charles I: The Personal Monarch, second edition, Routledge, 1995, retrieved via Google Books on 19 July 2009
  18. ↑ Oxford DNB
  19. ↑ McCullough, Peter E., Sermons at Court: Politics and Religion in Elizabethan and Jacobean Preaching, Cambridge University Press, 1998, retrieved via Google Books on 19 July 2009
  20. ↑ McCavitt p.136-37
  21. ↑ McCavitt p.203
  22. ↑ Robert L. Martensen; James a Knight Chair in Humanities and Ethics in Medicine and Professor of Surgery Robert L Martensen (8 April 2004). The Brain Takes Shape: An Early History. Oxford University Press, USA. p. 102. ISBN 978-0-19-515172-5.
  23. ↑ Carlton, Charles (1995). Charles I, the Personal Monarch. p. 12. ISBN 9780415121415.
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ερρίκος_Φρειδερίκος_της_Ουαλίας&oldid=10723381"