Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ζέλικο Ομπράντοβιτς

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ζέλικο Ομπράντοβιτς
Παρτιζάν Βελιγραδίου
ΘέσηΠροπονητής
ΠρωτάθλημαΑδριατική Λίγκα
Ευρωλίγκα
Προσωπικά στοιχεία
Πλ. ΌνομαΖέλιμιρ Ομπράντοβιτς
ΠροσωνύμιοΆρχοντας των δαχτυλιδιών, Γκαστόνε, Ζότς
ΕθνικότηταΣέρβοι
Γέννηση9 Μαρτίου 1960 (1960-03-09) (64 ετών)
Τσάτσακ, Γιουγκοσλαβία
Ύψος1,84 μ.
Στοιχεία καριέρας
Ντραφτ1982 / -
Αθλ. καριέρα1978 - 1991
ΘέσηΠόιντ γκαρντ
Προπ. καριέρα1991 -
Καριέρα σε συλλόγους
Ως παίκτης:0
1978 - 1984 0 Μπόρατς Τσάτσακ
1984 - 1991 0 Παρτιζάν
Ως προπονητής:0
1991 - 1993 0 Παρτιζάν
1993 - 1994 0 Μπανταλόνα
1994 - 1997 0 Ρεάλ Μαδρίτης
1997 - 1999 0 Μπενετόν Τρεβίζο
1999 - 2012 0 Παναθηναϊκός
2013 - 2020 0 Φενέρμπαχτσε
2021 - 0 Παρτιζάν
Εθνικές ομάδες
Ως παίκτης:0
1988 - 1990 0 Εθνική Γιουγκοσλαβίας

Ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς (σερβικά κυριλλικά: Желимир Обрадовић) (9 Μαρτίου 1960, Τσάτσακ) είναι Σέρβος πρώην καλαθοσφαιριστής και νυν προπονητής. Είναι ο τωρινός προπονητής της Παρτίζαν Βελιγραδίου.

Είναι ένας εκ των κορυφαίων προπονητών του ευρωπαϊκού μπάσκετ, έχοντας κατακτήσει συνολικά εννέα φορές την Ευρωλίγκα (ρεκόρ) με πέντε διαφορετικές ομάδες, κερδίζοντας παράλληλα τον τίτλο του προπονητή της διοργάνωσης τρεις φορές (ρεκόρ). Με την ομάδα του Παναθηναϊκού δημιούργησε μία από τις σημαντικότερες δυναστείες στην ευρωπαϊκή καλαθοσφαίριση κατακτώντας 23 τίτλους από τους οποίους οι 5 είναι ευρωπαϊκά τρόπαια. Με την τουρκική Φενέρμπαχτσε κατέκτησε 8 τίτλους σε 7 χρόνια, αναβαθμίζοντας με την παρουσία του στην ομάδα το στάτους της Φενέρ σε ευρωπαϊκό επίπεδο.[1]

Εκτός από την επιτυχία του σε επίπεδο συλλόγων, έχει κερδίσει σημαντικά τρόπαια με την εθνική ομάδα της Σερβίας ως προπονητής, όπως το 1997 Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ανδρών και το 1998 Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ανδρών. Το 2009 ψηφίστηκε από τους αθλητικούς συντάκτες στην Ελλάδα ως ο κορυφαίος προπονητής.[2]

Σταδιοδρομία ως καλαθοσφαιριστής

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1980 ξεκινάει τη σταδιοδρομία του ως παίκτης της τοπικής ομάδας της πόλης του, της Μπόρατς Τσάτσακ, όπου παίζει μέχρι το 1984.[3] Τότε, ο προπονητής της Παρτιζάν Βελιγραδίου Ζόραν Σλάβνιτς εκτίμησε τις ικανότητές του στη θέση του point guard και τον έφερε στο Βελιγράδι.[3] Στην Παρτιζάν έπαιξε για 7 χρόνια, από το 1984 έως το 1991, μαζί με ονόματα όπως ο Βλάντε Ντίβατς, ο Ζάρκο Πάσπαλι και ο νεαρός τότε Σάσα Τζόρτζεβιτς.[3] Υπό τις οδηγίες του Ντούσκο Βουγιόσεβιτς η Παρτιζάν κατέκτησε το πρωτάθλημα Γιουγκοσλαβίας το 1987, το Κύπελλο Κόρατς το 1989, το κύπελλο Γιουγκοσλαβίας την ίδια χρονιά, και μια 3η θέση στο φάιναλ φορ της Ευρωλίγκα το 1988.[3] Την ίδια εποχή ο Ομπράντοβιτς ήταν και διεθνής με την Εθνική Γιουγκοσλαβίας υπό τις οδηγίες του Ντούσαν Ίβκοβιτς, κατακτώντας το Ευρωμπάσκετ 1989 και το Μουντομπάσκετ 1990, καθώς και το ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1988 στη Σεούλ.[4]

Τίτλοι ως καλαθοσφαιριστής

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τίτλοι με την εθνική Γιουγκοσλαβίας ως καλαθοσφαιριστής

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σταδιοδρομία ως προπονητής

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ξεκίνημα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η καριέρα του ως παίκτης τερματίστηκε απότομα όταν φυλακίστηκε για τον θάνατο μιας γυναίκας σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα.[5] Όταν αποφυλακίζεται το 1991, συνεχίζει να παίζει για την Παρτιζάν.[5] Ο πρόεδρος και θρύλος της Παρτιζάν Ντράγκαν Κιτσάνοβιτς του προσφέρει ξαφνικά τη θέση του προπονητή της πρώτης ομάδας για να τον κρατήσει, και ο Ομπράντοβιτς σταματά το μπάσκετ και κάθεται στον πάγκο της Παρτιζάν, διαδεχόμενος τον Βουγιόσεβιτς.[4]

Παρτιζάν

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Παρτιζάν που ανέλαβε ο Ομπράντοβιτς δεν ήταν η ίδια με την ομάδα του 1988. Δεν ήταν καν η ίδια ομάδα με αυτή της προηγούμενης χρονιάς. Ο Ντίβατς είχε φύγει από το 1989 για το NBA[6], και ο Πάσπαλι το καλοκαίρι του 1991 είχε "κατηφορίσει" προς την Ελλάδα και τον Ολυμπιακό.[7] Επιπλέον, ο πόλεμος στην Κροατία είχε ήδη ξεσπάσει, η ενωμένη Γιουγκοσλαβία είχε διασπαστεί,[8] και τη νέα σεζόν η Παρτιζάν ήταν αναγκασμένη να παίξει όλα της τα εντός έδρας ευρωπαϊκά παιχνίδια στην Ισπανία λόγω των κυρώσεων του ΟΗΕ στη Γιουγκοσλαβία, που απαγόρευαν μεταξύ άλλων να γίνονται διεθνείς αθλητικοί αγώνες στο έδαφός της.[9] Έτσι, η ομάδα της Παρτιζάν ήταν αναγκασμένη να μετακινείται συνεχώς όλη τη χρονιά χωρίς παύση ανά την Ευρώπη.[9][10]

Ο Ομπράντοβιτς, έχοντας και τις συμβουλές του Άτσα Νίκολιτς,[11][12] έφτιαξε μια νέα ομάδα με μέσο όρο ηλικίας τα 21,7 χρόνια, προάγοντας πολλούς παίκτες από τις ακαδημίες, όπως οι Ζέλικο Ρέμπρατσα, Πρέντραγκ Ντανίλοβιτς, Σλάβισα Κοπρίβιτσα, Νίκολα Λόντσαρ, και με ηγέτη τον (μόλις 24 χρόνων) Σάσα Τζόρτζεβιτς, ξεκίνησε την πορεία προς το όνειρο.[9] Όντας το απόλυτο αουτσάιντερ στην Ευρωλίγκα, η Παρτιζάν τερματίζει 4η στον όμιλό της, πίσω από τις Μπανταλόνα, Εστουδιάντες και Ολίμπια Μιλάνο, όμως αυτή η 4η θέση της αρκεί για να προκριθεί στην επόμενη φάση, τους προημιτελικούς.[9] Εκεί αντιμετωπίζει με μειονέκτημα έδρας την Κνορ Μπολόνια του επίσης πρωτάρη προπονητή Έτορε Μεσίνα. Το πρώτο παιχνίδι είναι το μόνο όλης της χρονιάς που παίχτηκε στο Βελιγράδι, στην κατάμεστη Χάλα Πιονίρ, με την Παρτιζάν να κερδίζει 78-65, αλλά υπήρχαν ακόμα δυο παιχνίδια στην Μπολόνια. Η Παρτιζάν χάνει στον πόντο το πρώτο (61-60), και στο τελευταίο και καθοριστικό παιχνίδι της σειράς, ενώ βρίσκεται πίσω στο ημίχρονο με 33-27, κάνει τη μεγάλη ανατροπή για να κερδίσει με 65-69 και να πάρει το εισιτήριο για το φάιναλ φορ της Ευρωλίγκα στην Κωνσταντινούπολη.[9]

Στην Κωνσταντινούπολη, η Παρτιζάν αντιμετωπίζει στον ημιτελικό την Ολίμπια Μιλάνο του Μάικλ Ντ' Αντόνυ, και κερδίζει με 82-75.[9] Στον τελικό της 16ης Απριλίου 1992, αντιμέτωπος είναι η Χοβεντούτ Μπανταλόνα του Λόλο Σάινθ, αποτελούμενη από τους Πρίσλεϊ, Τόμπσον, Βιγιακάμπα, τους αδελφούς Τζοφρέσα κ.ά. Η Μπανταλόνα είχε κάνει καταπληκτική πορεία όλη τη χρονιά, βγαίνοντας πρώτη στον όμιλό της, κερδίζοντας εύκολα 2-0 την Τσιμπόνα με εξαιρετικές εμφανίσεις στους προημιτελικούς, και διαλύοντας στον ημιτελικό την Εστουδιάντες με 91-69. Έτσι, η Μπανταλόνα φάνταζε το απόλυτο φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου, και η Παρτιζάν για άλλη μια φορά έπαιζε ως το απόλυτο αουτσάιντερ.[9] Στο ημίχρονο οι Σέρβοι προηγούνται με 40-34 και 5 λεπτά πριν το τέλος με 60-56. Η καλή άμυνα όμως των Ισπανών μαζί με απανωτές κακές επιθέσεις και λάθη των Σέρβων, φέρνουν το παιχνίδι στο 65-62 υπέρ της Μπανταλόνα 2,5' πριν το τέλος. Στα 4 δεύτερα που απομένουν, πριν το τέλος του αγώνα, ο Ντραγκουτίνοβιτς πετάει την μπάλα στον Τζόρτζεβιτς, που με ένα απίστευτο τρίποντο, από τα 7,5 μέτρα κάνει το 71-70 δίνοντας τη νίκη και το Κύπελλο Πρωταθλητριών στην Παρτιζάν.[10][13]

Αυτή την επιτυχία ακολουθεί η κατάκτηση του Πρωταθλήματος Γιουγκοσλαβίας (3-0 τον Ερυθρό Αστέρα στους τελικούς)[14] και του Κυπέλλου (105-79 την Μπόσνα)[15] και έτσι ο Ομπράντοβιτς γίνεται ο πρώτος (και ο μοναδικός) προπονητής που κατακτά Triple Crown την πρώτη χρονιά της καριέρας του. [εκκρεμεί παραπομπή]

Την επόμενη σεζόν τα πράγματα έχουν επιδεινωθεί στη Γιουγκοσλαβία, και όλες οι γιουγκοσλαβικές ομάδες, μεταξύ τους και η Παρτιζάν, αποβάλλονται από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Έτσι η Παρτιζάν γίνεται η μόνη Πρωταθλήτρια Ευρώπης που δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον τίτλο της, και οι περισσότεροι παίκτες φεύγουν για την Ευρώπη, με πρώτους τους Ντανίλοβιτς και Τζόρτζεβιτς.[9] Λίγο μετά την έναρξη της χρονιάς, φεύγει και ο Ομπράντοβιτς, και τη θέση του παίρνει ο Ζέλικο Λούκαϊτς.[9]

Μπανταλόνα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τον Μάρτιο του 1993 ο Λόλο Σάινθ ανακοινώνει ότι εγκαταλείπει τον πάγκο της Μπανταλόνα για να αναλάβει την εθνική Ισπανίας εν όψει του Ευρωμπάσκετ του Ιουνίου.[16] Η διοίκηση των Ισπανών αποφασίζει να προσλάβει τον Ομπράντοβιτς, τον άνθρωπο που είχε στερήσει από την Μπανταλόνα τον ευρωπαϊκό τίτλο την προηγούμενη χρονιά.[4] Με τον Ομπράντοβιτς στον πάγκο, η Μπανταλόνα προλαβαίνει τη 2η θέση στην κανονική περίοδο της ACB Liga, και στους ημιτελικούς αποκλείει με 3-2 την Μπαρτσελόνα, εξασφαλίζοντας τη συμμετοχή της στην Ευρωλίγκα της επόμενης χρονιάς.[17] Στους τελικούς χάνει πολύ δύσκολα με 3-2 από τη Ρεάλ Μαδρίτης του Άρβιντας Σαμπόνις.[18]

Η σεζόν 1993-94 δεν ξεκινά με τους καλύτερους οιωνούς, καθώς ο Πρίσλεϊ φεύγει από την Μπανταλόνα και ο Μάικ Σμιθ δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.[19] Η Μπανταλόνα τερματίζει τρίτη στον όμιλό της, πίσω από Εφές Πίλσεν και Παναθηναϊκό και πάνω από την Μπάκλερ Μπολόνια του Μεσίνα και του Ντανίλοβιτς. Στους 8 αντιμετωπίζει με μειονέκτημα έδρας τη Ρεάλ των Σαμπόνις και Αρλάουσκας. Εδώ η τύχη χαμογελάει στον Ομπράντοβιτς, καθώς οι παίκτες της Ρεάλ βρίσκονται σε απεργία[εκκρεμεί παραπομπή], και οι μαδριλένοι παίζουν με τη δεύτερη ομάδα με αποτέλεσμα η Μπανταλόνα να πάρει δυο εύκολες νίκες και να βρεθεί στο φάιναλ φορ του Τελ Αβίβ κυριολεκτικά από το πουθενά.

Εκεί, ο Σέρβος και η ομάδα του αποτελούν για άλλη μια φορά το απόλυτο αουτσάιντερ[19]. Στον ισπανικό ημιτελικό, η Μπανταλόνα ξεπερνά το εμπόδιο της Μπαρτσελόνα (79-65) και στον τελικό τίθεται αντιμέτωπη με τον Ολυμπιακό του Γιάννη Ιωαννίδη με παίκτες όπως ο Ρόι Τάρπλεϊ, ο Ζάρκο Πάσπαλι, ο Ντράγκαν Τάρλατς, ο Παναγιώτης Φασούλας και ο Γιώργος Σιγάλας. Ο Ολυμπιακός ήταν καταιγιστικός σ' όλη τη χρονιά, βγαίνοντας πρώτος στον όμιλό του. Ο τελικός εξελίσσεται σε "γκραν-γκινιόλ". Ο Ολυμπιακός εφτά λεπτά πριν το τέλος προηγείται με 57-52, αλλά ακολουθεί ένα κρεσέντο αστοχίας και από τις δύο ομάδες, και ειδικά από τον Ολυμπιακό και τον Πάσπαλι. Στο τελευταίο λεπτό το σκορ είναι 57-56 υπέρ του Ολυμπιακού, και στην τελευταία επίθεση των Ισπανών ο Κορνέλιους Τόμπσον με τρίποντο κάνει το 59-57.[4] Στα 4 δεύτερα από το τέλος ο Πάσπαλι πηγαίνει στη γραμμή για να εκτελέσει βολές, αστοχεί όμως, και η Μπανταλόνα κατακτά το Κύπελλο Πρωταθλητριών για πρώτη και μοναδική φορά στην ιστορία της.[20] Στο ισπανικό πρωτάθλημα, οι ημιτελικοί του 1993 επαναλαμβάνονται, αλλά αυτή τη φορά η Μπανταλόνα χάνει από την Μπαρτσελόνα με 3-2.[19]

Οι δύο αυτές πρώτες κατακτήσεις της Ευρωλίγκα από τον Ομπράντοβιτς, με τον τρόπο που ήρθαν, έκαναν πολλούς δημοσιογράφους να τον αποκαλούν «Γκαστόνε» εκείνη την εποχή, υπονοώντας ότι κατακτούσε τα τρόπαια με τύχη. Ο Ομπράντοβιτς είχε εκφράσει πολλές φορές τη δυσαρέσκειά του με αυτό το προσωνύμιο.[3]

Ρεάλ Μαδρίτης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το καλοκαίρι του 1994 ο «Ζοτς» μετακομίζει από τη Βαρκελώνη στη Μαδρίτη και αναλαμβάνει τον πάγκο της Ρεάλ, που είναι το πρώτο φαβορί για την κατάκτηση της Ευρωλίγκα εκείνη τη χρονιά, μιας και έχει φτιάξει ομάδα γεμάτη με αστέρες, με κυριότερους τους Σαμπόνις και Αρλάουσκας, και με το φάιναλ φορ να διοργανώνεται στην Ισπανία.[4] Η Ρεάλ τερμάτισε δεύτερη στον όμιλο, πίσω από τον Παναθηναϊκό, στη συνέχεια, αποκλείοντας με ευκολία την Τσιμπόνα, προκρίθηκε στους 8. Στον ημιτελικό αντιμετωπίζει τη Λιμόζ του Μπόζινταρ Μάλκοβιτς, και σε ένα παιχνίδι που κυριαρχεί η άμυνα, κερδίζει με 62-49.[21] Ο τελικός εξελίσσεται σε παράσταση για ένα ρόλο, καθώς ο Ολυμπιακός, κουρασμένος από τον "ελληνικό εμφύλιο" στον ημιτελικό απέναντι στον Παναθηναϊκό (58-52), στον τελικό παραδίδεται στις ορέξεις των Ισπανών και χάνει με 73-61.[21] Έτσι η Ρεάλ κατακτά το 8ο ευρωπαϊκό της ιστορίας της, και ο Ομπράντοβιτς το τρίτο στην προπονητική του καριέρα.[22]

Την επόμενη σεζόν η Ρεάλ δεν έχει τον Σαμπόνις που έχει φύγει για το NBA, αλλά πάλι φτάνει στο φάιναλ φορ,[22] αποκλείοντας στους 8 τον Ολυμπιακό.[23] Αυτή τη φορά όμως η Μπαρτσελόνα αποδεικνύεται πολύ σκληρή για να πεθάνει, ανατρέπει διαφορά 20 πόντων και κερδίζει τη Ρεάλ με 76-66. Οι Μαδριλένοι μένουν τελικά 4οι, αφού χάνουν και από την ΤΣΣΚΑ στο μικρό τελικό (74-73).[23]

Την τελευταία χρονιά του Ομπράντοβιτς στη Ρεάλ, προστίθεται ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα από τη Στεφανέλ Μιλάνο, και η ομάδα της Μαδρίτης διεκδικεί πρωτάθλημα Ισπανίας και Κύπελλο Σαπόρτα.[22] Το δεύτερο έρχεται μετά από νίκη στον τελικό με 78-64 επί της Βερόνα του Αντρέα Ματσόν, ενώ το πρωτάθλημα χάνεται στον 5ο τελικό των πλέι-οφ της ACB Liga από την Μπαρτσελόνα (69-82) αν και η Ρεάλ είχε το πλεονέκτημα έδρας. Μετά από αυτό το ματς, ο Ομπράντοβιτς αφήνει τον πάγκο της Ρεάλ για να αναλάβει την Μπενετόν Τρεβίζο.[4]

Μπενετόν

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στην Μπενετόν βρίσκει μια φτιαγμένη ομάδα από τον Μάικ Ντ' Αντόνι,[24] και ξαναβρίσκει τον Ζέλικο Ρέμπρατσα, πρώην παίκτη του στην Παρτιζάν.[25] Με τον Ντ' Αντόνι η Μπενετόν είχε αναδειχθεί πρωταθλήτρια Ιταλίας το 1997 και είχε πάρει ένα Κύπελλο Σαπόρτα το 1995, δεν είχε φτάσει όμως σε φάιναλ φορ Ευρωλίγκας.[26] Η χρονιά αρχίζει με τον καλύτερο τρόπο, με νίκη 78-58 επί της Κίντερ Μπολόνια του Μεσίνα για το Σούπερ Καπ Ιταλίας.[26] Η Μπενετόν φτάνει σχετικά εύκολα στο φάιναλ φορ της Βαρκελώνης, όπου όμως αποκλείεται στον ημιτελικό από την ΑΕΚ του Γιάννη Ιωαννίδη με 69-66, και παίρνει την τρίτη θέση νικώντας στο μικρό τελικό την παλιά ομάδα του Ομπράντοβιτς, την Παρτιζάν, με 96-89.[27]

Η επόμενη σεζόν βρίσκει την Μπενετόν πάλι στο Κύπελλο Σαπόρτα, και χωρίς να δυσκολευτεί φτάνει ως τον τελικό, όπου κερδίζει την Παμέσα Βαλένθια 64-60.[28] Έτσι ο Ομπράντοβιτς διατηρεί το ρεκόρ του, να έχει κατακτήσει ευρωπαϊκό τίτλο σε όλες τις ομάδες που έχει προπονήσει.

Παναθηναϊκός

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς στον πάγκο του Παναθηναϊκού

Το καλοκαίρι του 1999 ο Παύλος και ο Θανάσης Γιαννακόπουλος, ιδιοκτήτες της ΚΑΕ Παναθηναϊκός, είναι αποφασισμένοι να κάνουν τα αδύνατα δυνατά για την επανάληψη του ευρωπαϊκού θριάμβου του Παναθηναϊκού το 1996, και το φάιναλ φορ της Ευρωλίγκα έχει αποφασιστεί να διοργανωθεί σε ελληνικό έδαφος, στη Θεσσαλονίκη.[4] Έτσι, οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι φέρνουν στον Παναθηναϊκό τον Ομπράντοβιτς, μαζί με τους Ρέμπρατσα, Κάτας και Ρότζερς, για να πλαισιώσουν τους Μποντιρόγκα, Αλβέρτη, Τζεντίλε, Κοχ, Φώτση και Μπερκ.[29] Με αυτή την ομάδα, ο Παναθηναϊκός ξεκινάει με 20 νίκες σε 21 αγώνες, έρχεται πρώτος στον όμιλό του στην Ευρωλίγκα, ξεπερνάει εύκολα τις Μπουντούσνοστ και Τσιμπόνα, και δίνει το παρόν στο 4ο φάιναλ φορ της ιστορίας του.[29][30] Στο κλειστό της Πυλαίας, μπροστά στον κόσμο τους, οι πράσινοι κερδίζουν την Εφές Πίλσεν με 81-71 στον ημιτελικό και τη Μακάμπι Τελ Αβίβ με 73-67 στον τελικό, και κατακτούν το 2ο ευρωπαϊκό στην ιστορία τους, που για τον Ομπράντοβιτς είναι το 4ο στην καριέρα του.[31] Στο πρωτάθλημα οι πράσινοι έχουν εύκολο έργο στους τελικούς απέναντι στον ΠΑΟΚ (3-0) ενώ το κύπελλο χάνεται από την ΑΕΚ του Ίβκοβιτς με 59-57, και μαζί του χάνεται η ευκαιρία του Παναθηναϊκού να κάνει triple crown, και του Ομπράντοβιτς να επαναλάβει το κατόρθωμα του 1992.[32] Αυτή όμως θα είναι η αρχή μιας απόλυτα πετυχημένης πορείας 13 χρόνων με τον Σέρβο στον πάγκο του Παναθηναϊκού.[3]

Την επόμενη χρονιά τα προβλήματα δεν αργούν να φανούν. Ο Ρέμπρατσα τραυματίζεται, ο Κάτας έχει φύγει, και το κύπελλο χάνεται για άλλη μια χρονιά από την ΑΕΚ, αυτή τη φορά με 66-64.[33] Παρ' όλα αυτά όμως ο Παναθηναϊκός φτάνει στον τελικό της Σουπρολίγκα όπου χάνει από τη Μακάμπι με 81-67,[34] και κατακτά το πρωτάθλημα με 3-2 νίκες επί του Ολυμπιακού στους τελικούς.

Τη σεζόν 2001-02 ο Παναθηναϊκός χάνει τον Φώτση που δοκιμάζει την τύχη του στους Μέμφις Γκρίζλις,[35] τον Ρέμπρατσα που φεύγει οριστικά μετά τον τραυματισμό του, και τον Γιάννη Γιαννούλη που βρέθηκε θετικός σε έλεγχο ντόπινγκ. Οι προσθήκες της χρονιάς είναι ο Κουτλουάι από την ΑΕΚ, ο Μουλαομέροβιτς από την Εφές και ο Λάζαρος Παπαδόπουλος από τον Ηρακλή. Η χρονιά έχει σκαμπανεβάσματα, ο ΠΑΟ χάνει από τον Ιωνικό Ν.Φ. 91-86 στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος και από τον Ολυμπιακό στον ημιτελικό του κυπέλλου. Στην Ευρώπη, η φάση των 16 εξελίσσεται σε ελληνική υπόθεση, καθώς στον όμιλο συμμετέχουν τρεις ελληνικές ομάδες, ο ΠΑΟ, ο ΟΣΦΠ και η ΑΕΚ. Οι πράσινοι χάνουν με 17 πόντους από τον Ολυμπιακό και κερδίζουν με 10, και αυτό σημαίνει ότι στην ισοβαθμία προκρίνεται ο Ολυμπιακός. Το δώρο έρχεται από την Ολίμπια Λουμπλιάνας, που κερδίζει τους ερυθρόλευκους στον Πειραιά με 85-89, κι έτσι ο Παναθηναϊκός πάει απρόσμενα στο φάιναλ φορ της Μπολόνια.

Στην Μπολόνια, ο Παναθηναϊκός είναι το απόλυτο αουτσάιντερ. Έχει να αντιμετωπίσει δύο εν ενεργεία πρωταθλήτριες Ευρώπης, τη Μακάμπι (νικήτρια της Σουπρολίγκα) και την Κίντερ Μπολόνια (νικήτρια της Ευρωλίγκα) που παίζει μέσα στο σπίτι της. Στον ημιτελικό, με μεγάλο εμφάνιση από Μποντιρόγκα και Αλβέρτη, ο Παναθηναϊκός αποκλείει τη Μακάμπι με 83-75, και στον τελικό έρχεται αντιμέτωπος με το μεγαθήριο της Κίντερ. Η πρωταθλήτρια Ιταλίας έχει στο ρόστερ της παίκτες όπως ο Μανού Τζινόμπιλι, ο Μάρκο Γιάριτς, ο Ματίας Σμόντις, ο Αντουάν Ριγκοντό, ο Σάνι Μπετσίροβιτς, ο Ντέιβιντ Άντερσεν κ.ά., και φαντάζει ανίκητη. Στο πρώτο ημίχρονο η ομάδα του Μεσίνα προηγείται μέχρι και με 14 πόντους, αλλά στην επανάληψη οι παίκτες του Παναθηναϊκού κάνουν μια ηρωική αντεπίθεση διαρκείας, με όλη την ομάδα να τα δίνει όλα, και κορυφαίους μεταξύ των κορυφαίων τους Μποντιρόγκα, Κουτλουάι και Λάζαρο Παπαδόπουλο. Η μεγάλη ανατροπή επισφραγίζεται με το τρίποντο του Κουτλουάι στα 50 δευτερόλεπτα από το τέλος, και ο Παναθηναϊκός κατακτά μέσα στην Μπολόνια το τρίτο του ευρωπαϊκό, με 83-89, και το 5ο για τον Ομπράντοβιτς, που έγινε ο πρώτος προπονητής με πάνω από 4 κατακτήσεις Ευρωλίγκας.[36]

Λίγες μέρες μετά, οι πράσινοι προσγειώνονται απότομα στην ελληνική πραγματικότητα, καθώς κουρασμένοι από την υπερπροσπάθεια του φάιναλ φορ χάνουν στον πρώτο ημιτελικό εντός έδρας από τον Ολυμπιακό με 80-89, και στο ΣΕΦ χρειάζονται μόνο νίκη. Ο Παναθηναϊκός προηγείται στη μεγαλύτερη διάρκεια του ματς, αλλά προς το τέλος ανάβουν τα αίματα, ο Τόμιτς χτυπάει τον Μποντιρόγκα και ο τελευταίος ανταποδίδει, με αποτέλεσμα να αποβληθούν και οι δύο. Όταν ξαναξεκινάει το ματς, οι πράσινοι είναι αποσυντονισμένοι και χάνουν με 80-76,[37] με τον Μουλαομέροβιτς να αστοχεί σε δυο κρίσιμα τρίποντα με το σκορ στο 78-76. Αυτό σημαίνει ότι ο Παναθηναϊκός δε θα μπορούσε να διεκδικήσει το 5ο συνεχόμενο τίτλο πρωταθλητή Ελλάδας, που τελικά πήγε στην ΑΕΚ.[38]

Την επόμενη σεζόν ο επί τρία χρόνια ηγέτης των πρασίνων, Ντέγιαν Μποντιρόγκα, αποτελεί παρελθόν αφού έχει μετακομίσει στην Μπαρτσελόνα.[39] Η κυριότερη προσθήκη της χρονιάς είναι ο Άριελ ΜακΝτόναλντ από τη Μακάμπι. Ο ΠΑΟ περνάει εύκολα την πρώτη φάση, αλλά στο τοπ-16 μένει τρίτος σε έναν όμιλο με Σιένα, Φορτιτούντο Μπολόνια και Ούλκερ, και αποχαιρετά την Ευρώπη. Στην Ελλάδα κάνει το νταμπλ για δεύτερη φορά στην ιστορία του (μετά το 1982), νικώντας με 81-76 τον Άρη στον τελικό του Κυπέλλου (έναν τελικό που έμεινε στην ιστορία για το ξύλο του Γουίλι Σόλομον με τον Γιώργο Καλαϊτζή και την ΑΕΚ στους τελικούς του πρωταθλήματος (3-1).[40]

Την επόμενη χρονιά προστίθεται στο ρόστερ ο Μάικ Μπατίστ, αλλά στην Ευρώπη ο Παναθηναϊκός αποκλείεται πάλι στο τοπ-16, μένοντας 4ος σε έναν όμιλο με Σιένα, Μπενετόν και Μπαρτσελόνα. Το πρωτάθλημα στην Ελλάδα έρχεται εύκολα (3-0 με το Μαρούσι).[41]

Το καλοκαίρι του 2004 ο Παναθηναϊκός φέρνει από τον Ηρακλή τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Ο Ιμπραήμ Κουτλουάι επιστρέφει στον Παναθηναϊκό τον Ιανουάριο του 2005, και πριν από αυτόν έρχεται ο Βλάντο Σκεπάνοβιτς. Η χρονιά αρχίζει καλύτερα από τις προηγούμενες, ο Παναθηναϊκός παίρνει τη 2η θέση του ομίλου του πίσω από την αήττητη ΤΣΣΚΑ Μόσχας, και στους "16" βγαίνει πρώτος μετά από νίκη με 78-55 επί της Φορτιτούντο Μπολόνια, σε ένα αγώνα που οι πράσινοι χρειάζονταν νίκη με πάνω από 18 πόντους για να πάρουν την πρωτιά. Στους προημιτελικούς η Εφές Πίλσεν αποδεικνύεται δύσκολο αντίπαλος, δεν λείπει η ένταση μεταξύ Καλαϊτζή και Σόλομον (που έχει μετακομίσει από τον Άρη στην Εφές), και οι πράσινοι παίρνουν δυο δύσκολες νίκες μέσα στο ΟΑΚΑ, και έχοντας χάσει στην Τουρκία παίρνουν με 2-1 το εισιτήριο για το φάιναλ φορ της Μόσχας. Εκεί, η Μακάμπι του Πίνι Γκέρσον, με τους Σαρούνας Γιασικέβιτσιους, Άντονι Πάρκερ και Νίκολα Βούισιτς αποδεικνύεται ανίκητη, και αν και οι πράσινοι προσπαθούν, τελικά χάνουν με 91-82. Η ικανοποίηση έρχεται στο μικρό τελικό, όπου ο ΠΑΟ αν και βρίσκεται να χάνει με 19 πόντους από τη γηπεδούχο ΤΣΣΚΑ, γυρίζει το ματς με απίστευτη εμφάνιση του Μπατίστ και παίρνει μια παλικαρίσια νίκη στην παράταση με 91-94. Στην Ελλάδα ο Παναθηναϊκός κάνει πάλι το νταμπλ, και έτσι μια χρονιά χωρίς μεγάλες προσδοκίες καταλήγει με δύο εγχώριους τίτλους και μια 3η θέση στην Ευρώπη.

Την επόμενη σεζόν ο ΠΑΟ ενισχύεται με τους Ντέγιαν Τομάσεβιτς και Βασίλη Σπανούλη, και κάνει εξαιρετικές εμφανίσεις στην Ευρωλίγκα, έχοντας περάσει με νίκες από τις έδρες της Σιένα, της ΤΣΣΚΑ, της Ρεάλ και της Εφές. Τελικά όμως χάνει την τελευταία στιγμή την είσοδό του στο φάιναλ φορ, με ήττα στον τρίτο αγώνα των προημιτελικών μέσα στο ΟΑΚΑ από την Ταού (71-74). Το νταμπλ στην Ελλάδα έρχεται εύκολα (3-0 τον Ολυμπιακό για το πρωτάθλημα και 68-57 το Μαρούσι για το κύπελλο).

Την επόμενη χρονιά (2006-07) το φάιναλ φορ διοργανώνεται στην Αθήνα και οι φίλαθλοι της ομάδας έχουν μεγάλες προσδοκίες, ειδικά μετά τις προσθήκες των Ραμούνας Σισκάουσκας, Τόνι Ντελκ, Σάνι Μπετσίροβιτς, Μίλος Βούγιανιτς και Δήμου Ντικούδη. Ο Παναθηναϊκός παίζει υπερηχητικό μπάσκετ, διασύροντας όλους τους αντιπάλους του και κάνοντας περίπατο μέχρι το φάιναλ φορ. Στην Αθήνα, μέσα στο κατάμεστο ΟΑΚΑ, οι πράσινοι δεν έχουν κανένα πρόβλημα να προσπεράσουν το εμπόδιο της Ταού στον ημιτελικό (67-53) και στον τελικό βρίσκουν απέναντί τους την ΤΣΣΚΑ του Μεσίνα, με τους Θοδωρή Παπαλουκά, Τζέι Αρ Χόλντεν, Ματίας Σμόντις, Τράγιαν Λάνγκντον και άλλα αστέρια στη σύνθεσή της. Σε έναν συναρπαστικό τελικό, οι πράσινοι νικούν με 93-91 τους Ρώσους και στέφονται για 4η φορά πρωταθλητές Ευρώπης. Για τον Ομπράντοβιτς αυτή ήταν η 6η Ευρωλίγκα που κατέκτησε σαν προπονητής.

Στην Ελλάδα οι επιτυχίες είναι ανάλογες, καθώς ο Παναθηναϊκός κατακτά το Κύπελλο (87-48 το Ρέθυμνο στον τελικό) και τελικά και το πρωτάθλημα, δύσκολα με 3-2 επί του Ολυμπιακού μετά από 5 συναρπαστικά παιχνίδια. Έτσι ο Ομπράντοβιτς χαρίζει στον Παναθηναϊκό το πρώτο triple crown της ιστορίας του και επαναλαμβάνει 15 χρόνια μετά το δικό του κατόρθωμα με την Παρτιζάν.

Η σεζόν 2007-08 μπαίνει με την προσθήκη του Σαρούνας Γιασικέβιτσιους, του Αντώνη Φώτση και την επιστροφή του Σπανούλη από το NBA, και ο Παναθηναϊκός κάνει 26 νίκες σε 27 αγώνες σε Ελλάδα και Ευρώπη μέχρι τον Δεκέμβριο. Η νέα χρονιά όμως βρίσκει τους πράσινους να ντεφορμάρονται και να χάνουν την είσοδό τους στους 8 της Ευρωλίγκας μετά από ήττα στη Σερβία από την Παρτιζάν. Για άλλη μια χρονιά όμως κατακτούν το νταμπλ απέναντι στον Ολυμπιακό (81-79 στο Κύπελλο και 3-2 νίκες στο πρωτάθλημα).

Τη σεζόν 2008-09 προστίθενται στο ρόστερ του ΠΑΟ οι Νίκολα Πέκοβιτς, Ντούσαν Κέτσμαν και Ντρου Νίκολας, αλλά η ομάδα έχει σκαμπανεβάσματα. Έχοντας έρθει μόλις 3ος στην πρώτη φάση, έρχεται πρώτος στο τοπ-16, αλλά στους 8 μια αναπάντεχη ήττα εντός έδρας από τη Σιένα τον αναγκάζει να παίξει 2 παιχνίδια στην Ιταλία θέλοντας τη νίκη τουλάχιστον στο ένα για να φέρει τη σειρά στην έδρα του. Με δύο μεγάλες εμφανίσεις μέσα στην Ιταλία, οι πράσινοι κερδίζουν και τα δύο ματς και προκρίνονται με 3-1 στο φάιναλ φορ του Βερολίνου. Σε έναν συγκλονιστικό ημιτελικό απέναντι στον Ολυμπιακό, οι πράσινοι κερδίζουν με 84-82 και περνούν στον τελικό για να αντιμετωπίσουν την ΤΣΣΚΑ. Ο Παναθηναϊκός παίρνει μεγάλη διαφορά (48-28 στο ημίχρονο και 56-33 στα μέσα του 3ου δεκαλέπτου) αλλά η ΤΣΣΚΑ με καλή άμυνα γυρίζει τον αγώνα, και στα τελευταία 5 δευτερόλεπτα το σκορ είναι 73-71 υπέρ του ΠΑΟ με τους Ρώσους να έχουν την μπάλα. Ο Σισκάουσκας, πρώην παίκτης των πρασίνων, αστοχεί στο τελευταίο σουτ και ο Παναθηναϊκός ράβει ακόμα ένα ευρωπαϊκό αστέρι στη φανέλα, με τον Ομπράντοβιτς να νικά για άλλη μία φορά σε τελικό το Μεσίνα. Μαζί έρχεται και το 3ο triple crown του Σέρβου (2ο του Παναθηναϊκού) αφού πρωτάθλημα και κύπελλο βάφονται πράσινα, με νίκες επί του Ολυμπιακού.

Την επόμενη χρονιά ο Παναθηναϊκός αποκλείεται στους "16" χάνοντας από Μαρούσι, Παρτιζάν και Μπαρτσελόνα, ενώ χάνει μετά από πολλά χρόνια και το κύπελλο, από τον Ολυμπιακό (68-64). Το πρωτάθλημα έρχεται τελικά στον τρίτο τελικό όπου ο Ολυμπιακός έχει παράπονα για διαιτησία, και μια - πιο εύκολη από ότι δείχνει το σκορ - νίκη μέσα στο ΣΕΦ στον τέταρτο τελικό με 69-76, με το ματς να διακόπτεται 2 λεπτά πριν το τέλος του αγώνα και να μην ξαναξεκινά ποτέ.

Η επόμενη χρονιά μπήκε με τις αποχωρήσεις Γιασικέβιτσιους, Πέκοβιτς και Σπανούλη, και τον Παναθηναϊκό να έχει μειωμένο μπάτζετ και να μπαίνει στη σειρά των προημιτελικών με μειονέκτημα έδρας απέναντι στην πρωταθλήτρια Ευρώπης Μπαρτσελόνα, που είχε και επιπλέον κίνητρο μιας και το φάιναλ φορ γινόταν στο σπίτι της. Οι Καταλανοί κερδίζουν το πρώτο ματς πολύ δύσκολα στη Βαρκελώνη με 83-82, και προηγούνται στο δεύτερο ματς μέχρι και με 17 πόντους. Η εκπληκτική όμως εμφάνιση του Διαμαντίδη και του Σάτο, είναι καθοριστική, ο Παναθηναϊκός γυρίζει το ματς και παίρνει μεγάλη νίκη με 71-75 μέσα στη Βαρκελώνη. Αυτή τη νίκη ακολουθούν άλλες 2 μέσα στο φλεγόμενο από 20.000 φιλάθλους του Παναθηναϊκού ΟΑΚΑ, και οι πράσινοι δίνουν το παρών σε ένα ακόμα φάιναλ φορ. Εκεί περνούν το εμπόδιο της Σιένα στον ημιτελικό και της Μακάμπι στον τελικό, γινόμενοι για 6η φορά πρωταθλητές Ευρώπης. Αυτό ήταν το 8ο τρόπαιο για τον Ομπράντοβιτς. Λίγες μέρες μετά χάνεται το Κύπελλο από τον Ολυμπιακό (74-68), αλλά όχι και το πρωτάθλημα, καθώς ο ΠΑΟ κάνει το break στο ΣΕΦ και το ολοκληρώνει με δύο νίκες στο ΟΑΚΑ για το 3-1.

Τη σεζόν 2011-12, την τελευταία για τον Ομπράντοβιτς στον πάγκο των πρασίνων, ο Παναθηναϊκός κατακτά το κύπελλο νικώντας τον Ολυμπιακό με 71-70. Αυτό σημαίνει ότι από το 1999 που ήρθε ο Σέρβος, δεν υπήρξε χρονιά που να μην κατέκτησε έναν τουλάχιστον τίτλο με τους πράσινους. Στους προημιτελικούς της Ευρωλίγκα επαναλαμβάνεται το ζευγάρι του τελικού του 2011, Παναθηναϊκός εναντίον Μακάμπι. Στο ΟΑΚΑ οι δύο ομάδες κερδίζουν από ένα ματς, και στο Τελ Αβίβ το ίδιο, και έτσι η σειρά κρίνεται σε 5ο ματς στην Αθήνα, το οποίο οι πράσινοι κερδίζουν πολύ δύσκολα με 86-85, παίρνοντας το εισιτήριο για το 11ο φάιναλ φορ της ιστορίας τους και 13ο για τον Ομπράντοβιτς. Το φάιναλ φορ διεξάγεται στην Κωνσταντινούπολη, όπου 20 χρόνια πριν ο Ομπράντοβιτς είχε στεφθεί πρωταθλητής Ευρώπης με την Παρτιζάν. Στον ημιτελικό ο Παναθηναϊκός κάνει μεγάλο παιχνίδι απέναντι στην ΤΣΣΚΑ των Κιριλένκο, Σβεντ, Σισκάουσκας, Τεόντοσιτς, Κρστιτς, Κριάπα κλπ. αλλά τελικά χάνει με 66-64, αδικούμενος από μερικά καταφανή λάθη των διαιτητών στις τελευταίες φάσεις. Στο μικρό τελικό οι πράσινοι χάνουν και από την Μπαρτσελόνα με 74-69, και αυτό είναι το πρώτο φάιναλ φορ όπου ο Παναθηναϊκός έρχεται 4ος, και το 2ο για τον Ομπράντοβιτς (μετά από εκείνο του 1996 όπου είχε έρθει 4ος με τη Ρεάλ).

Μετά από αυτή την απογοήτευση, και σε συνδυασμό με την κατάκτηση της Ευρωλίγκας από τον Ολυμπιακό, το κλίμα στους "αιωνίους" έχει αλλάξει πριν τη σειρά των τελικών, και ο Ολυμπιακός είναι αυτός που παίρνει και το πρωτάθλημα, νικώντας 3-2 τον Παναθηναϊκό. Στις 12 Ιουνίου 2012 ο Ομπράντοβιτς ανακοινώνει ότι αποχωρεί, μετά από 13 απόλυτα επιτυχημένα χρόνια, από τον πάγκο των πράσινων. Σε αυτά τα 13 χρόνια οδήγησε τον Παναθηναϊκό σε 23 τίτλους, 11 πρωταθλήματα, 7 κύπελλα και 5 ευρωπαϊκά, και έχει ρεκόρ 358 νικών σε 418 αγώνες στο ελληνικό πρωτάθλημα (85,6%), την καλύτερη επίδοση προπονητή, πάνω από το 82,7% του Γιάννη Ιωαννίδη.

Φενέρμπατχτσε Ούλκερ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς στον πάγκο της Φενέρμπαχτσε

Τον Ιούλιο του 2013 υπέγραψε τριετές συμβόλαιο με απολαβές 7,5 εκατομμυρίων ευρώ (2,5 εκ. τον χρόνο) στην τουρκική Φενέρμπαχτσε Ούλκερ, και είναι ο προπονητής της ομάδας από την αρχή της σεζόν 2013-14.

Την πρώτη του σεζόν η ομάδα ενισχύεται με τους Νεμάνια Μπιέλιτσα και Λίνας Κλέιζα, οι οποίοι πλαισιώνουν τους Μπόγιαν Μπογκντάνοβιτς και Μπο ΜακΚάλεμπ. Η ομάδα ξεκινά καλά, κάνοντας ρεκόρ 8-2 στην πρώτη φάση της Ευρωλίγκας και νικώντας δύο φορές την ΤΣΣΚΑ του Μεσίνα, αλλά από τον Δεκέμβριο και μετά, στο Top-16 του θεσμού η ομάδα εμφανίζει μεγάλες αδυναμίες και μένει 6η σε όμιλο οχτώ ομάδων, με ρεκόρ 6-8, πίσω από Μπαρτσελόνα, Ολίμπια Μιλάνο, Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό και Ουνικάχα Μάλαγα. Αυτό σήμαινε ότι ο Ομπράντοβιτς αποτύγχανε να οδηγήσει τη Φενέρ στο φάιναλ φορ την πρώτη του χρονιά, κάτι που είχε κάνει με όλες τις προηγούμενες ομάδες του. Στο τουρκικό πρωτάθλημα η Φενέρ κέρδισε την πρώτη θέση της κανονικής περιόδου με ρεκόρ 24-6, και στους τελικούς αντιμετώπισε τη Γαλατασαράι. Με τη σειρά στο 3-3, η διοίκηση της Γαλατά αποφασίζει να μην κατεβάσει την ομάδα στο έβδομο παιχνίδι ως αντίδραση στη μη τιμωρία της έδρας της Φενέρ. Ο αγώνας κατακυρώνεται με 20-0 στη Φενέρ και ο Ομπράντοβιτς κερδίζει το πρώτο του πρωτάθλημα Τουρκίας.

Το καλοκαίρι του 2014 ο Μπόγιαν Μπογκντάνοβιτς φεύγει για το ΝΒΑ, ο Κλέιζα για το Μιλάνο και ο ΜακΚάλεμπ για την Μπάγερν. Αντ' αυτών ο Ομπράντοβιτς φέρνει τους Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς από την Παρτιζάν, Άντριου Γκάουντλοκ και Νίκο Ζήση από την Ούνιξ, Ρίκι Χίκμαν από τη Μακάμπι, και τους Γιαν Βεσελί και Σεμίχ Ερντέν από το ΝΒΑ. Αυτή τη φορά η Φενέρ παίρνει το πλεονέκτημα με 11-3 στο Top-16 κάνοντας σημαντικές εκτός έδρας νίκες επί ΤΣΣΚΑ Μόσχας, Ολυμπιακού και της Αναντολού Εφές του Ντούσαν Ίβκοβιτς. Στα προημιτελικά περνάει με 3-0 το εμπόδιο της Μακάμπι, και έτσι η Φενέρ πετυχαίνει για πρώτη φορά την είσοδό της σε φάιναλ φορ, γινόμενη ταυτόχρονα η πρώτη τουρκική ομάδα μετά από 15 χρόνια που συμμετέχει στην τετράδα της Ευρωλίγκας. Στο φάιναλ φορ της Μαδρίτης, οι Τούρκοι χάνουν από τη γηπεδούχο Ρεάλ (96-87) και την ΤΣΣΚΑ (86-80) μένοντας τέταρτοι. Στο τουρκικό πρωτάθλημα η Φενέρ έχει σκαμπανεβάσματα, μένοντας πίσω από την Εφές στην κανονική περίοδο, και χάνοντας αναπάντεχα με 1-3 στα ημιτελικά από την Καρσίγιακα. Έτσι η χρονιά 2014-15 γίνεται η πρώτη μετά από 19 χρόνια κατά την οποία ο Ομπράντοβιτς δεν κατακτά κανένα τίτλο.

Το καλοκαίρι του 2015 γίνεται στη Φενέρ ριζική αναδιοργάνωση, καθώς φεύγουν οι Μπιέλιτσα (για ΝΒΑ), Γκάουντλοκ, Ζήσης, Ερντέν, Σαβάς, Ζόριτς, ενώ έρχονται οι Κώστας Σλούκας (από Ολυμπιακό), Μπόμπι Ντίξον (από Καρσίγιακα), Τζίτζι Ντατόμε (από ΝΒΑ), Νίκολα Κάλινιτς (από Ερυθρό Αστέρα), Έκπε Ούντο (από ΝΒΑ), Πέρο Άντιτς (από ΝΒΑ), ενώ παραμένουν οι Μπογκντάνοβιτς, Χίκμαν και Βεσελί. Η Φενέρ έρχεται πρώτη στον όμιλό της στο Top-16 (με 11-3) αλλά αυτό τη φέρνει αντιμέτωπη με την πρωταθλήτρια Ευρώπης Ρεάλ Μαδρίτης των Ρούντι Φερνάντεθ, Σέρχιο Γιουλ, Σέρχι Ροντρίγκεθ, Φελίπε Ρέγιες και Γκουστάβο Αγιόν. Σε μια σειρά που η Φενέρ παίζει χωρίς τον τραυματία Βεσελί, η ομάδα του Ομπράντοβιτς παρ' όλα αυτά παίζει εξαιρετικό μπάσκετ και κερδίζει επιβλητικά τη σειρά με 3-0, παίρνοντας το εισιτήριο για το φάιναλ φορ για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. Στο Βερολίνο, η Κάχα Λαμποράλ των Γιάννη Μπουρούση, Μάικ Τζέιμς, Ντάβις Μπέρτανς, Φαμπιάν Κοζέρ, Ντάριους Άνταμς, Τόρνικε Σενγκέλια και Άνταμ Χάνγκα βάζει δύσκολα στη Φενέρ, και προηγείται με 72-70 μισό λεπτό πριν τη λήξη. Το καλάθι του Σλούκα και το χαμένο τρίποντο του Άνταμς στέλνουν το παιχνίδι στην παράταση, όπου η Φενέρ τελικά κερδίζει με 88-77. Στον μεγάλο τελικό απέναντι στην ΤΣΣΚΑ και τον μαθητή του, Δημήτρη Ιτούδη, ο Ομπράντοβιτς έρχεται αντιμέτωπος με ένα εφιαλτικό πρώτο ημίχρονο όπου οι Ρώσοι προηγούνται με 50-30, και διατηρούν προβάδισμα 16 πόντων (69-53) στο 30'. Το τέταρτο δεκάλεπτο, όμως, είναι ένα από τα καλύτερα της Φενέρ, που με 30-12 γυρίζει το ματς και φτάνει να προηγείται 83-81 με δυο βολές του Σλούκα 10 δεύτερα πριν το τέλος. Στην τελευταία επίθεση, ο Ναντό ντε Κολό - που ίσως να έκανε βήματα - έχασε το τρίποντο, αλλά ο Βίκτορ Χριάπα με φόλοου έστειλε το παιχνίδι στην παράταση (83-83). Εκεί οι Ρώσοι θα κερδίσουν με 101-96, και η Φενέρ θα χάσει την Ευρωλίγκα. Αυτό σήμαινε ότι ο Ομπράντοβιτς έμεινε για 5η συνεχή χρονιά χωρίς ευρωπαϊκό τίτλο, κάτι που δεν είχε συμβεί ποτέ πριν. Το νταμπλ για τη Φενέρ θα έρθει με τη νίκη (4-2) στη σειρά των τελικών του τουρκικού πρωταθλήματος με την Εφές.

Τη σεζόν 2016-17 το φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας διοργανώνεται στην Κωνσταντινούπολη, και ο κορμός της Φενέρ μένει ο ίδιος με ελάχιστες αλλαγές (φυγή Χίκμαν, έλευση Νάναλι). Με το νέο φορμάτ της Ευρωλίγκας, η regular season περιλαμβάνει 30 παιχνίδια. Σε αυτά, η Φενέρ έρχεται πέμπτη με ρεκόρ 18-12, πίσω από Ρεάλ, ΤΣΣΚΑ, Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, και έτσι στα πλέι οφ έρχεται αντιμέτωποι με τους "πράσινους". Στη συναισθηματικά φορτισμένη σειρά απέναντι στην παλιά του ομάδα, ο Ομπράντοβιτς οδηγεί τη Φενέρ σε δύο νίκες μέσα στο ΟΑΚΑ και ολοκληρώνει το 3-0 με νίκη στην Κωνσταντινούπολη, παίρνοντας πανηγυρικά το εισιτήριο για το φάιναλ φορ. Στο "φλεγόμενο" Αμπντί Ιπεκτσί, μπροστά στο κοινό της, η Φενέρ κερδίζει 84-75 τη Ρεάλ στον ημιτελικό. Στις 21 Μαΐου 2017 η Φενέρ θα κερδίσει τον Ολυμπιακό με σκορ 80-64, και ο Ομπράντοβιτς θα κατακτήσει την όγδοη Ευρωλίγκα της καριέρας του ως προπονητής. Αυτή ήταν η 1η Ευρωλίγκα για τη Φενέρ. Επίσης κατέκτησε και το πρωτάθλημα Τουρκίας για τρίτη φορά, με 4-0 επί της Μπεσίκτας. Αξιοσημείωτο είναι ότι τους μήνες Απρίλιο, Μάιο και Ιούνιο του 2017, η Φενέρ ολοκληρώνει τη σεζόν με 25 νίκες σε 25 αγώνες σε όλες τις διοργανώσεις.[42]

Το καλοκαίρι του 2017 οι μεγάλοι πρωταγωνιστές του θριάμβου, Μπογκντάνοβιτς και Ούντο, φεύγουν για το ΝΒΑ, και ο Πέρο Άντιτς για τον Ερυθρό Αστέρα. Τους αντικαθιστούν οι Μπραντ Γουοναμέικερ (από Νταρουσάφακα), Νικολό Μέλι (από Μπάμπεργκ) και Τζέισον Τόμπσον (από ΝΒΑ). Η Φενέρ έρχεται δεύτερη στη regular season της Ευρωλίγκας πίσω από την ΤΣΣΚΑ, και στους 8 κερδίζει 3-1 την Μπασκόνια, παίρνοντας το εισιτήριο για το 4ο συνεχόμενο φάιναλ φορ. Στον ημιτελικό κερδίζει με 76-67 τη Ζαλγκίρις του Σαρούνας Γιασικέβιτσιους. Στις 20 Μαΐου 2018 ηττήθηκε από τη Ρεάλ Μαδρίτης, στον τελικό της Ευρωλίγκα που έγινε στο Βελιγράδι, 85-80. Τον Ιούνιο κατέκτησε για τέταρτη φορά το πρωτάθλημα Τουρκίας, νικώντας στους τελικούς με 4-1 την Τόφας.[43] Μάλιστα με αυτόν τον τίτλο έφτασε τους 40 τίτλους στην προπονητική του καριέρα.[44]

Τη σεζόν 2018-19, με τους Γουοναμέικερ, Νάναλι και Τόμπσον να έχουν αντικατασταθεί από τους Τάιλερ Ένις, Έρικ Γκριν και Τζέφρι Λοβέρν, η Φενέρ βρήκε απέναντί της την Αναντολού Εφές και στους τέσσερις τίτλους που διεκδίκησε. Στον πρώτο τίτλο της χρονιάς, το Σούπερ Καπ Τουρκίας, η Φενέρ ηττήθηκε από την Εφές με 65-62. Στην Ευρωλίγκα, μετά από μια ήττα από την Εφές την 4η αγωνιστική, η Φενέρ ξεκίνησε ένα σερί 12 νικών από τον Νοέμβριο μέχρι τον Ιανουάριο, που αποτελεί ρεκόρ για την Ευρωλίγκα στην εποχή του νέου φορμάτ, και εξασφάλισε εύκολα την πρώτη θέση στην κανονική περίοδο. Τον Φεβρουάριο κατέκτησε το κύπελλο Τουρκίας νικώντας την Εφές με 80-70 στον τελικό. Αποκλείοντας τον Απρίλιο τη Ζαλγκίρις στα προημιτελικά, η Φενέρ προκρίθηκε στο 5ο σερί φάιναλ φορ της ιστορίας της, και 17ο για τον Ομπράντοβιτς. Στον ημιτελικό η Φενέρ ηττήθηκε από την Εφές με 92-73 και ήρθε 4η, ενώ τον Ιούνιο έχασε και το πρωτάθλημα Τουρκίας, πάλι από την Εφές με 4-3.

Το καλοκαίρι του 2019 συντελέστηκαν σημαντικές αλλαγές στη Φενέρ διοικητικά και αγωνιστικά, με την αποχώρηση σημαντικών χορηγών και την αντικατάσταση παικτών όπως Μέλι, Γκούντουριτς (έφυγαν για ΝΒΑ), Ένις και Γκριν, από τους Ναντό ντε Κολό, Ντέρικ Γουίλιαμς, Λέο Βέστερμαν και Βλάντιμιρ Στίματς. Η χρονιά ξεκίνησε με άλλη μια ήττα από την Εφές στο Σούπερ Καπ (79-74) και στην Ευρωλίγκα η Φενέρ άρχισε τη σεζόν με 7 ήττες σε 9 αγώνες, ενώ έκλεισε τον πρώτο γύρο με αρνητικό συντελεστή νικών-ηττών, κάτι που δεν είχε ξανασυμβεί στην καριέρα του Ομπράντοβιτς. Η ομάδα βελτιώθηκε στον δεύτερο γύρο (με την προσθήκη του Μάλκολμ Τόμας που αντικατέστησε τον Στίματς) και έκανε 8 νίκες σε 12 αγώνες, μπαίνοντας οριακά στην οκτάδα στις αρχές Μαρτίου, οπότε και η σεζόν διακόπηκε οριστικά λόγω της πανδημίας του κορονοϊού. Στις 16 Φλεβάρη του 2020 ο Ομπράντοβιτς κατέκτησε ξανά το κύπελλο Τουρκίας στο 500ό παιχνίδι με τη Φενέρ, νικώντας στον τελικά με 74-71 την Νταρουσάφακα.[45]

Στις 23 Ιουνίου 2020, ανακοινώθηκε το τέλος της συνεργασίας του με τη Φενέρμπαχτσε μετά από 7 χρόνια συνεργασίας, στα οποία κατέκτησε συνολικά 11 τίτλους.[46]

Παρτιζάν

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 25 Ιουνίου 2021, ανακοινώθηκε η επιστροφή του ως προπονητής στην Παρτιζάν μετά από 28 χρόνια.[47] Με την Παρτιζάν, υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας τριετούς διάρκειας. Στο Γιούροκαπ ξεκίνησε τη χρονιά ως ένα από τα φαβορί, όμως ηττήθηκε εντός έδρας από την Μπούρσασπορ με 95-103 στην παράταση και αποκλείστηκε στη φάση των «16».[48] Στις 26 Απριλίου 2022, αναδείχτηκε προπονητής της χρονιάς στην Αδριατική Λίγκα καθώς ψηφίστηκε πρώτος και μεταξύ των προπονητών (50% των ψήφων) και των δημοσιογράφων (30%) αλλά και των φιλάθλων (20%) που συμμετείχαν στη διαδικασία.[49] Η Παρτιζάν ολοκλήρωσε την αγωνιστική περίοδο 2021-22 χωρίς να κατακτήσει κάποιο τρόπαιο εντός κι εκτός Σερβίας και ως εκ τούτου ο Ομπράντοβις έμεινε μόλις για τέταρτη σεζόν στην καριέρα του χωρίς να κατακτήσει τίτλο.[50]

Τη σεζόν 2022-23 η Παρτιζάν συμμετείχε για πρώτη φορά μετά από δέκα χρόνια στην Ευρωλίγκα. Με τους Κέβιν Πάντερ, Ζακ ΛεΝτέι, Ματιάς Λεσόρ, Τζέιμς Νάναλι, Ντανίλο Άντζουσιτς, Ιωάννη Παπαπέτρου, Ντάντε Έξουμ, Άλεν Σμάιλαγκιτς, Γιαμ Μαντάρ, Τριφούνοβιτς, Αβράμοβιτς και Κοπρίβιτσα, η Παρτιζάν ξεκίνησε άσχημα την ευρωπαϊκή σεζόν και τον Δεκέμβριο είχε ρεκόρ 4-9. Στους επόμενους τέσσερις μήνες, όμως, η ομάδα του Ομπράντοβιτς πέτυχε 16 νίκες σε 21 αγώνες, φτάνοντας στην 6η θέση με ρεκόρ 20-14 στο τέλος της regular season. Στα πλέι οφ απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης, η Παρτιζάν κέρδισε τα δύο πρώτα παιχνίδια στην Ισπανία και προηγήθηκε με 2-0. Στο τέλος του δεύτερου παιχνιδιού ξέσπασε σύρραξη μεταξύ των παικτών των δύο ομάδων μέσα στο παρκέ, με αφορμή αψιμαχία μεταξύ Πάντερ και Γιουλ. Στα δύο επόμενα παιχνίδια, στο Βελιγράδι, με την Παρτιζάν να αγωνίζεται χωρίς τους τιμωρημένους Πάντερ και Λεσόρ, και τη Ρεάλ χωρίς τον επίσης τιμωρημένο Γιαμπουζέλε, οι Ισπανοί έκαναν δύο νίκες, ισοφαρίζοντας τη σειρά σε 2-2, και ολοκλήρωσαν την ανατροπή στο 5ο παιχνίδι στη Μαδρίτη (98-94), με την Παρτιζάν να μαίνει εκτός φάιναλ φορ.

Στις 26 Απριλίου 2023 ο Ομπράντοβιτς αναδείχτηκε Προπονητής της Χρονιάς για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στην Αδριατική Λίγκα καθώς η Παρτίζαν σημείωσε 24 νίκες σε 26 αγώνες στην κανονική διάρκεια.[51] Στις 22 Ιουνίου 2023, κατέκτησε την Αδριατική Λίγκα, αφού η Παρτίζαν νίκησε με 3-2 στη σειρά των τελικών τον Ερυθρό Αστέρα του Ντούσκο Ιβάνοβιτς.[52] Αυτός ήταν ο πρώτος του τίτλος με την ομάδα έπειτα από την επιστροφή του σε αυτή το 2021.

Στις 9 Νοεμβρίου 2023, έφτασε τις 500 παρουσίες σε πάγκους της Ευρωλίγκα ως προπονητής (Παναθηναϊκός, Φενέρμπαχτσε και Παρτίζαν), όντας ο πρώτος τεχνικός που ξεπερνάει αυτό το φράγμα.[53] Στις 27 Απριλίου 2024, ανανέωσε το συμβόλαιό του με την ομάδα για ακόμα δύο χρόνια.[54]

Εθνική Γιουγκοσλαβίας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στον πάγκο της εθνικής Γιουγκοσλαβίας ξεκίνησε σαν βοηθός του Ντούσαν Ίβκοβιτς στο Ευρωμπάσκετ 1995 στην Αθήνα όπου η Γιουγκοσλαβία πήρε το χρυσό μετάλλιο. Το καλοκαίρι του 1996 στους Ολυμπιακούς της Ατλάντα ήταν πρώτος προπονητής της ομάδας, και την οδήγησε στο ασημένιο μετάλλιο, χάνοντας στον τελικό από την "Dream Team III" των ΗΠΑ. Το 1997 κατέκτησε το χρυσό στο Ευρωμπάσκετ της Ισπανίας κερδίζοντας με 61-49 την Ιταλία του Μεσίνα στον τελικό, και την επόμενη χρονιά οδήγησε τους πλάβι στην κατάκτηση του Μουντομπάσκετ 1998 με νίκη επί της Ρωσίας με 64-62. Το 1999 η Γιουγκοσλαβία πήρε την 3η θέση στο Ευρωμπάσκετ της Γαλλίας, και το 2000 ήρθε μόλις 7η στους Ολυμπιακούς του Σίδνεϊ. Μετά από αυτή την αποτυχία ο Ομπράντοβιτς αποχώρησε από το τιμόνι της εθνικής. Το 2004 επαναπροσλήφθηκε για τους Ολυμπιακούς της Αθήνας, αλλά η εθνική (που από Γιουγκοσλαβία είχε μετονομαστεί σε Σερβία-Μαυροβούνιο) αποκλείστηκε με 4 ήττες στην πρώτη φάση. Την επόμενη χρονιά, με το Ευρωμπάσκετ να διοργανώνεται στο Βελιγράδι, όλοι θεωρούσαν τους Σέρβους πρώτο φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου. Η μεγάλη απογοήτευση ήρθε με την ήττα από τη Γαλλία (71-75), οι Σέρβοι τερμάτισαν μόλις 9οι, και ο Ομπράντοβιτς αποχώρησε οριστικά από την εθνική ομάδα.

Τίτλοι ως προπονητής

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ευρωλίγκα (9x)

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κύπελλο Σαπόρτα (2x)

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πρωταθλήματα (16x)

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κύπελλα (11x)

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αδριατική Λίγκα (1x)

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τίτλοι ως προπονητής σε εθνικό επίπεδο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ολυμπιακοί Αγώνες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • 1996 Ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα

Ευρωμπάσκετ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • 1997 Χρυσό μετάλλιο στην Ισπανία
  • 1999 Χάλκινο μετάλλιο στη Γαλλία

Μουντομπάσκετ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ατομικές διακρίσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ «Ο Ομπράντοβιτς έβγαλε τη Φενέρ από την αφάνεια, την πήγε στην κορυφή και αποχώρησε ως αυτοκράτορας! (pics & vid)». www.gazzetta.gr. Ανακτήθηκε στις 24 Ιουνίου 2020. 
  2. ↑ «Σάρωσε» ο Παναθηναϊκός! Αρχειοθετήθηκε 2009-12-16 στο Wayback Machine., 14-12-09.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 http://www.sport24.gr/Basket/OmadesBasket/A1Panathinaikos/zeliko_omprantovits_kefalaio_sto_mpasket.1678366.html
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 4,6 «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Σεπτεμβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 29 Μαρτίου 2014. 
  5. ↑ 5,0 5,1 http://www.tovima.gr/sports/article/?aid=117226
  6. ↑ http://www.sport-fm.gr/article/19170
  7. ↑ http://www.newsbeast.gr/greece/arthro/415527/ti-kanei-simera-o-zarko-paspali/
  8. ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 29 Μαρτίου 2014. 
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 9,4 9,5 9,6 9,7 9,8 «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Αυγούστου 2012. Ανακτήθηκε στις 29 Μαρτίου 2014. 
  10. ↑ 10,0 10,1 «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Φεβρουαρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 29 Μαρτίου 2014. 
  11. ↑ http://www.tovima.gr/relatedarticles/article/?aid=115040
  12. ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Νοεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 29 Μαρτίου 2014. 
  13. ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Ιανουαρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 29 Μαρτίου 2014. 
  14. ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Ιουνίου 2008. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουνίου 2008. 
  15. ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Απριλίου 2009. Ανακτήθηκε στις 17 Απριλίου 2009. 
  16. ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Μαρτίου 2014. Ανακτήθηκε στις 29 Μαρτίου 2014. 
  17. ↑ http://www.linguasport.com/baloncesto/nacional/liga/Liga93.htm
  18. ↑ http://www.realmadrid.com/sobre-el-real-madrid/historia/baloncesto/1991-2000-octava-copa-europa-y-llegada-de-sabonis
  19. ↑ 19,0 19,1 19,2 «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαΐου 2010. Ανακτήθηκε στις 29 Μαρτίου 2014. 
  20. ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Οκτωβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 29 Μαρτίου 2014. 
  21. ↑ 21,0 21,1 http://www.fibaeurope.com/cid_KNce8jInH7Qj1EsyH5rjn2.season_1995.compID_,Uz02qBnJiADOq5VntEf53.html
  22. ↑ 22,0 22,1 22,2 http://www.realmadrid.com/en/about-real-madrid/history/basketball/1991-2000-eighth-european-cup-and-arrival-of-sabonis
  23. ↑ 23,0 23,1 http://www.fibaeurope.com/cid_KNce8jInH7Qj1EsyH5rjn2.season_1996.compID_,Uz02qBnJiADOq5VntEf53.html
  24. ↑ http://ricerca.repubblica.it/repubblica/archivio/repubblica/2001/12/05/la-fuga-felice-di-antoni-voglio-vincere.html
  25. ↑ http://www.b92.net/sport/kosarka/kosarka.php?yyyy=2007&mm=12&dd=17&nav_id=276978
  26. ↑ 26,0 26,1 http://www.euroleague.net/competition/teams/showteam?clubcode=TRE
  27. ↑ http://www.fibaeurope.com/cid_KNce8jInH7Qj1EsyH5rjn2.season_1998.compID_,Uz02qBnJiADOq5VntEf53.html
  28. ↑ http://www.fibaeurope.com/cid_-AhuWPzWIJMJXlfIN0CXK0.html
  29. ↑ 29,0 29,1 http://www.fibaeurope.com/cid_KNce8jInH7Qj1EsyH5rjn2.teamID_1369.compID_,Uz02qBnJiADOq5VntEf53.season_2000.roundID_2571.html
  30. ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Απριλίου 2013. Ανακτήθηκε στις 29 Μαρτίου 2014. 
  31. ↑ http://www.fibaeurope.com/cid_KNce8jInH7Qj1EsyH5rjn2.season_2000.compID_,Uz02qBnJiADOq5VntEf53.html
  32. ↑ http://www.novasports.gr/news.aspx?a_id=67414&Sport=2&Competition=114&Season=1074&Country=82&Team=1266,1250&Round=3874[νεκρός σύνδεσμος]
  33. ↑ Τελικός Κυπέλλου 2001 Sport24.gr
  34. ↑ ΠΑΟ-Μακάμπι: Τιτανομαχία απ' τις λίγες Sport24.gr Αρχειοθετήθηκε 2013-11-17 στο Wayback Machine.
  35. ↑ Υπέγραψε με τους Μέμφις Γκρίζλις ο Αντώνης Φώτσης In.gr
  36. ↑ 2002 – Πρωταθλητής Ευρώπης (Μπολόνια, 3-5/5) PAOBC.gr Αρχειοθετήθηκε 2014-07-03 στο Wayback Machine.
  37. ↑ Όταν οι μπασκετμπολίστες παίζουν μποξ (videos) Contra.gr[νεκρός σύνδεσμος]
  38. ↑ Πριν δέκα χρόνια η ΑΕΚ ήταν πρωταθλήτρια (photos+video) Onsports.gr
  39. ↑ Αποχωρεί μετά από τριετή θητεία ο Μποντιρόγκα από την Μπαρτσελόνα Sports.in
  40. ↑ Απόλυτος κυρίαρχος του ελληνικού μπάσκετ ο Παναθηναϊκός το 2003 In.gr Αρχειοθετήθηκε 2017-02-09 στο Wayback Machine.
  41. ↑ Η «πράσινη» δυναστεία επέβαλε τον νόμο της στο ελληνικό μπάσκετ και το 2004 In.gr Αρχειοθετήθηκε 2016-03-04 στο Wayback Machine.
  42. ↑ «Πρωταθλήτρια Τουρκίας η Φενέρ με την... ανατροπή του αιώνα!». http://www.sdna.gr/mpasket/eyropaika-protathlimata/article/340683/mpesiktas-fenermpaxtse-94-98. Ανακτήθηκε στις 2017-06-16. 
  43. ↑ «Η απονομή στην πρωταθλήτρια Φενέρ! (vid)». http://www.gazzetta.gr/stili/ellines-toy-exoterikoy/article/1240177/h-aponomi-stin-protathlitria-fener-vid. Ανακτήθηκε στις 2018-06-13. 
  44. ↑ «Αξεπέραστη επίδοση: Έφτασε τα 40 τρόπαια ο Ομπράντοβιτς». sport-fm.gr. http://www.sport-fm.gr/article/basket/akseperasti-epidosi-eftase-ta-40-tropaia-o-ompradobits/3528855. Ανακτήθηκε στις 2018-06-13. 
  45. ↑ «Ο Ομπράντοβιτς... γιόρτασε το 500ο του ματς με τη Φενέρ με την 11η κούπα του!». SDNA. 16 Φεβρουαρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου 2020. 
  46. ↑ «ΕΠΙΣΗΜΟ: Τέλος ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς από τη Φενέρμπαχτσε!». Eurohoops. 23 Ιουνίου 2020. Ανακτήθηκε στις 23 Ιουνίου 2020. 
  47. ↑ «Επίσημη η «βόμβα» της Παρτιζάν: Στον πάγκο της για τρία χρόνια ο Ομπράντοβιτς». SDNA. 25 Ιουνίου 2021. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2021. 
  48. ↑ «Μέγα κάζο για την Παρτίζαν του Ομπράντοβιτς, αποκλείστηκε στο EuroCup! | Gazzetta». www.gazzetta.gr. Ανακτήθηκε στις 26 Απριλίου 2022. 
  49. ↑ «Ομπράντοβιτς: Κόουτς της χρονιάς στην ABA League (pic)». Eurohoops. 26 Απριλίου 2022. Ανακτήθηκε στις 26 Απριλίου 2022. 
  50. ↑ «Ομπράντοβιτς: Μένει χωρίς τίτλο μόλις για τέταρτη σεζόν στην καριέρα του, σε 29 χρόνια ως head coach! | Gazzetta». www.gazzetta.gr. Ανακτήθηκε στις 13 Ιουλίου 2022. 
  51. ↑ «Ομπράντοβιτς: Προπονητής της Χρονιάς στην Αδριατική Λίγκα | Gazzetta». www.gazzetta.gr. Ανακτήθηκε στις 23 Μαΐου 2023. 
  52. ↑ «Στην κορυφή της ABA Liga η Παρτίζαν του Ομπράντοβιτς με αυτοκρατορικό Πάντερ». www.sport24.gr. Ανακτήθηκε στις 22 Ιουνίου 2023. 
  53. ↑ «Ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς έφτασε τα 500 παιχνίδια ως προπονητής στην EuroLeague». www.sport24.gr. Ανακτήθηκε στις 18 Νοεμβρίου 2023. 
  54. ↑ «Η Παρτίζαν ανακοίνωσε την επέκταση της συνεργασίας της με τον Ομπράντοβιτς για δύο χρόνια». www.sport24.gr. Ανακτήθηκε στις 27 Απριλίου 2024. 
  55. ↑ «50 GREATEST CONTRIBUTORS LIST». Ανακτήθηκε στις 7 Νοεμβρίου 2021. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ζέλικο_Ομπράντοβιτς&oldid=10535639"