Ηγεμονία του Μαυροβουνίου
 |
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
 |
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
| Ηγεμονία του Μαυροβουνίου | |||
|---|---|---|---|
| 1852–1910 | |||
| |||
.svg) | |||
| Πρωτεύουσα | Τσέτινιε | ||
| Ίδρυση | 1852 | ||
| Γλώσσες | Σερβοκροατική γλώσσα | ||
| Θρησκεία | Ορθόδοξη Εκκλησία | ||
| Πολίτευμα | συνταγματική μοναρχία και απόλυτη μοναρχία | ||
| Έκταση | 9.475 km² | ||
| Πληθυσμός | 317.856 (1909) | ||
| Γεωγραφικές συντεταγμένες | 42°49′0″N 19°16′0″E | ||
 Σχετικά πολυμέσα | |||
| δεδομένα () | |||
.svg)
Η Ηγεμονία του Μαυροβουνίου (σερβικά: Књажевина Црна Гора) ήταν κυρίαρχο κράτος στην νοτιανατολική Ευρώπη, στα εδάφη του σημερινού Μαυροβουνίου. Υπήρξε από το 1852 έως και το 1910, με πρωτεύουσα την Τσέτινιε.
Ιστορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το 1852 ο άρχοντας του Μαυροβουνίου μητροπολίτης Ντανίλο Α΄ Πέτροβιτς-Νιέγκος κήρυξε την περιοχή που διοικούσε κοσμική ηγεμονία και με την αναγνώριση του τσάρου της Ρωσίας Νικολάου Α΄ αυτοανακηρύχθηκε ηγεμόνας (Књаж, prince). Έως τότε το Μαυρβούνιο ήταν θρησκευτικό κράτος με την ονομασία Επισκοπική ηγεμονία του Μαυροβουνίου με τον επίσκοπο (владика) να είναι και ηγεμόνας. Η πράξη του αυτή τον οδήγησε σε πόλεμο με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, που το θεωρούσε αναπόσπαστο μέρος της. Ο Ντανίλο Α΄ προσπάθησε τη διπλωματική αναγνώρισή του από τις Ευρωπαϊκές δυνάμεις χωρίς επιτυχία και αντιμετώπισε την Εξέγερση του Βουκαλόβιτσα. Όμως μετά την νίκη του επί του οθωμανικού στρατού στην Μάχη του Γκράχοβατς στις 1 Μαΐου 1858, η Γαλλία και άλλες Ευρωπαϊκές δυνάμεις αναγνώρισαν την ηγεμονία στις 1 Αυγούστου 1860.
Μετά τη δολοφονία του Ντανίλο Α΄ το 1860 στο θρόνο ανέβηκε, στις 14 Αύγουστος 1860, ο ανιψιός του Νικόλαος Α΄ του Μαυροβουνίου. Το 1862 ο Νικόλαος Α΄ οδήγησε την ηγεμονία σε ανεπιτυχή πόλεμο εναντίον της Τουρκίας και το Μαυροβούνιο αντιμετώπισε μεγάλο πρόβλημα στο να διατηρήσει την ανεξαρτησία του. Το 1875 ο Νικόλαος Α΄ αντιμετώπισε επιτυχημένα μία εξέγερση στην Ερζεγοβίνη, αντιμετώπισε αυτή την φορά επιτυχημένα τους Οθωμανούς και σύναψε συμμαχία με τη Σερβία. Με το Συνέδριο του Βερολίνου το Μαυροβούνιο απέκτησε πλήρη ανεξαρτησία, επέκταση των συνόρων του προς ανατολάς, βόρεια και πρόσβαση στη θάλασσα. Οι σχέσεις μεταξύ της Σερβίας και του Μαυροβουνίου δεν ήταν καλές λόγω των δυναστικών ανταγωνισμών τους. Το 1866 ολοκληρώθηκε η συμμαχία μεταξύ του Μαυροβουνίου και της Σερβίας. Το 1910 αναβαθμίστηκε στο Βασίλειο του Μαυροβουνίου και ο Νικόλαος Α΄ ανακηρύχθηκε βασιλιάς.
Διοικητική διαίρεση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Ναχαγιέ της Κατούσκα
- Ναχαγιέ της Ριέκα
- Ναχαγιέ Κρομνίτσκα
- Ναχαγιέ Πριμόπκα
- Ναχαγιέ Λεσάντσκα
- Ναχαγιέ της Ζέτα
- Ναχαγιέ Μπράτσκα
- Ναχαγιέ Βασοτζέβικα
- Ναχαγιέ Μοράτσκα
- Ναχαγιέ Νικσίτσκα
Δείτε επίσης
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ЗЕМЉОПИС КЊАЖЕВИНЕ ЦРНЕ ГОРЕ - Ђуро Поповић и Јован Рогановић, Цетиње 1895
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Principality of Montenegro στο Wikimedia Commons