Ινδοκίνα

Ινδοκίνα
Χώρα	Μιανμάρ, Καμπότζη, Λάος, Μαλαισία, Ταϊλάνδη, Βιετνάμ και Μπανγκλαντές
Γεωγραφική υπαγωγή	Νοτιοανατολική Ασία
Έκταση	2.413.620 km²
Πληθυσμός	243.201.036 (2019)
Γεωγραφικές συντεταγμένες	16°0′0″N 102°0′0″E
	Σχετικά πολυμέσα και Σχετικά πολυμέσα
	δεδομένα (π • σ • ε )

Η Ινδοκίνα (αγγλικά: Indochina‎‎) είναι μία μεγάλη χερσόνησος της νοτιοανατολικής Ασίας και είναι το όνομα μιας περιοχής της νοτιοανατολικής Ασίας, που χρονολογείται από την περίοδο που ήταν αποικία της Γαλλίας υπό το όνομα Γαλλική Ινδοκίνα. Εκτείνεται ανατολικά της Ινδίας και νότια της Κίνας. Ο όρος επινοήθηκε από τις γαλλικές αποικιακές αρχές του Βιετνάμ (που καλύπτει τα ανατολικά παράλια της χερσονήσου), αποτελώντας συνδυασμό των λέξεων Ινδία και Κίνα, όταν ξεκίνησαν να επεκτείνουν τον έλεγχό τους στην ενδοχώρα, παρότι οι κάτοικοι δεν είναι ούτε Ινδοί ούτε Κινέζοι. Πολιτισμικά όμως όλοι οι λαοί της ΝΑ Ασίας έχουν δεχθεί επιδράσεις από τον κινεζικό και τον ινδικό πολιτισμό στη μακραίωνη ιστορία τους, ο καθένας σε διαφορετικό βαθμό. Η Καμπότζη και το Λάος έχουν επηρεασθεί κυρίως από τους Ινδούς και λιγότερο από τους Κινέζους. Αντίστροφα ο βιετναμεζικός πολιτισμός έχει δεχθεί τεράστιες επιδράσεις από τους Κινέζους και μικρές από τους Ινδούς. Στον Περίπλου της Ερυθράς Θάλασσας, η περιοχή αναφέρεται ως Χρυσή, όνομα που αποδίδεται στο πλούσιο σε χρυσό υπέδαφός της.

Η Γαλλική Ινδοκίνα ήταν ομοσπονδία γαλλικών αποικιών και προτεκτοράτων, που οι Γάλλοι ονόμαζαν Κοχινκίνα, Τονκίνο, Ανάμ, Λάος και Καμπότζη. Η Γαλλία είχε αυτοκρατορική παρουσία στην περιοχή μεταξύ των ετών 1884-1954 και τελικώς αναγκάστηκε να αποσυρθεί από τη νοτιοανατολική Ασία μετά την ήττα της στον Πόλεμο της Ινδοκίνας (1946-1954).

Η Ινδοκίνα είχε σύνορα που επέβαλε η Γαλλία ως αποτέλεσμα της στρατιωτικής κατάκτησης της περιοχής, περιλαμβάνοντας περιοχές που αντιστοιχούν στα σημερινά κράτη της Καμπότζης, του Λάος και του Βιετνάμ. Τα τμήματα της μεγάλης αυτής ομοσπονδιακής αποικίας δεν ήταν ομογενή, αντιθέτως η Ινδοκίνα ήταν πολυδαίδαλη οντότητα, με μεγάλες διαφορές στην κουλτούρα καθώς και τα γεωγραφικά και φυλετικά στοιχεία που συναποτελούσαν τους ανθρώπους και κυβερνήσεις των επιμέρους υποκειμένων της.

Γεωγραφικά η Ινδοκίνα περιλαμβάνει σήμερα τα εξής κράτη:

Με τη στενή ιστορική έννοια, όσα προέκυψαν από την αποαποικιοποίηση της Γαλλικής Ινδοκίνας: Καμπότζη, Λάος, Βιετνάμ.
Με την ευρεία έννοια, τα τρία παραπάνω συν τη Μαλαισία, τη Μιανμάρ, τη Σιγκαπούρη και την Ταϊλάνδη.

Ορολογία

Η προέλευση της ονομασίας Ινδο-Κίνα συνήθως αποδίδεται από κοινού στον Δανό-Γάλλο γεωγράφο Κόνραντ Μάλτε-Μπρουν, ο οποίος αναφέρθηκε στην περιοχή ως indo-chinois το 1804, και ο Σκωτσέζος γλωσσολόγος Τζον Λέιντεν, ο οποίος χρησιμοποίησε τον όρο ινδοκινέζικα για να περιγράψει τους κατοίκους της περιοχής και τις γλώσσες τους το 1808. ^[1] Οι επιστημονικές απόψεις εκείνη την εποχή σχετικά με την ιστορική επιρροή της Κίνας και της Ινδίας στην περιοχή ήταν αντικρουόμενες, και ο ίδιος ο όρος ήταν αμφιλεγόμενος - ο ίδιος ο Μάλτε- Μπρουν αργότερα υποστήριξε κατά της χρήσης του σε μια μεταγενέστερη έκδοση της Παγκόσμιας Γεωγραφίας του, με το σκεπτικό ότι τόνιζε υπερβολικά την κινεζική επιρροή, και πρότεινε το Κινο-Ινδία Chin-India αντ' αυτού. ^[2] Ωστόσο, ο όρος Ινδο-Κίνα είχε ήδη κερδίσει την αναγνώριση και σύντομα αντικατέστησε εναλλακτικούς όρους όπως η Περαιτέρω Ινδία και η Χερσόνησος πέρα από τον Γάγγη . Αργότερα, ωστόσο, καθώς οι Γάλλοι ίδρυσαν την αποικία της Γαλλικής Ινδοκίνας, η χρήση του όρου περιορίστηκε περισσότερο στη γαλλική αποικία ^[3] και σήμερα η περιοχή αναφέρεται συνήθως στην ηπειρωτική Νοτιοανατολική Ασία. ^[4]

Γεωγραφία

Η χερσόνησος της Ινδοκίνας προβάλλει νότια από την ασιατική ήπειρο. Περιλαμβάνει πολλές οροσειρές που εκτείνονται από το Θιβετιανό οροπέδιο στο βορρά, διάσπαρτες με πεδινές εκτάσεις που αποστραγγίζονται σε μεγάλο βαθμό από τρία μεγάλα συστήματα ποταμών που τρέχουν σε κατεύθυνση βορρά-νότου: τον Ιραουάντι (εξυπηρετεί τη Μιανμάρ), το Τσάο Πράγια (στην Ταϊλάνδη) και τον Μεκόνγκ (διασχίζει τη βορειοανατολική Ταϊλάνδη, το Λάος, την Καμπότζη και το Βιετνάμ). Στα νότια σχηματίζει τη χερσόνησο της Μαλαισίας, στην οποία βρίσκονται η Νότια Ταϊλάνδη και η Χερσόνησος της Μαλαισίας με την τελευταία να θεωρείται μεταβλητά μέρος της Ηπειρωτικής Νοτιοανατολικής Ασίας ή χωριστά ως μέρος της Θαλάσσιας Νοτιοανατολικής Ασίας.

Δεν είναι επίσης σαφές εάν ορισμένα νότια μέρη της Κίνας θα μπορούσαν επίσης να θεωρηθούν ηπειρωτική Νοτιοανατολική Ασία, λόγω της γειτνίασης με τη γεωγραφία και το κλίμα της Νοτιοανατολικής Ασίας, καθώς περιέχουν πολλές εθνοτικές ομάδες που θεωρούνται της Νοτιοανατολικής Ασίας, όπως οι λαοί Τάι που ζουν εκεί. Ωστόσο, γενικά δεν θεωρούνται μέρος της Νοτιοανατολικής Ασίας.

Παραπομπές

↑ Vimalin Rujivacharakul, επιμ. (2013). Architecturalized Asia : mapping a continent through history. Hong Kong University Press. σελ. 89. ISBN 9789888208050.
↑ Malte-Brun, Conrad (1827). Universal Geography, Or, A Description of All the Parts of the World, on a New Plan, According to the Great Natural Divisions of the Globe: Improved by the Addition of the Most Recent Information, Derived from Various Sources : Accompanied with Analytical, Synoptical, and Elementary Tables, Volume 2. A. Finley. σελίδες 262–3.
↑ Wesseling, H. L. (2015). The European Colonial Empires: 1815–1919. Routledge. ISBN 9781317895060.
↑ Keyes, Charles F. (1995). The golden peninsula : culture and adaptation in mainland Southeast Asia (Pbk. reprint έκδοση). University of Hawaii Press. σελ. 1. ISBN 9780824816964.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Indochina, Mainland Southeast Asia στο Wikimedia Commons

[1] Vimalin Rujivacharakul, επιμ. (2013). Architecturalized Asia : mapping a continent through history. Hong Kong University Press. σελ. 89. ISBN 9789888208050.

[2] Malte-Brun, Conrad (1827). Universal Geography, Or, A Description of All the Parts of the World, on a New Plan, According to the Great Natural Divisions of the Globe: Improved by the Addition of the Most Recent Information, Derived from Various Sources : Accompanied with Analytical, Synoptical, and Elementary Tables, Volume 2. A. Finley. σελίδες 262–3.

[3] Wesseling, H. L. (2015). The European Colonial Empires: 1815–1919. Routledge. ISBN 9781317895060.

[4] Keyes, Charles F. (1995). The golden peninsula : culture and adaptation in mainland Southeast Asia (Pbk. reprint έκδοση). University of Hawaii Press. σελ. 1. ISBN 9780824816964.

[1]

[2]

[3]

[4]