Ινδονησιακή κατοχή του Ανατολικού Τιμόρ
| Ινδονησιακή κατοχή του Ανατολικού Τιμόρ | |||
|---|---|---|---|
| Μέρος του Ψυχρού Πολέμου (μέχρι το 1991) | |||
 Χάρτης του Ανατολικού Τιμόρ | |||
| Χρονολογία | 7 Δεκεμβρίου 1975 De jure: 7 Δεκεμβρίου 1975 – 20 Μαΐου 2002 | ||
| Τόπος | Ανατολικό Τιμόρ | ||
| Αίτια | Διακήρυξη του Μπαλίμπο | ||
| Στόχοι | Καταστολή του κινήματος ανεξαρτησίας του 1975 | ||
| Μέθοδοι | Εισβολή ινδονησιακών στρατιωτικών δυνάμεων | ||
| Έκβαση | Κρίση στο Ανατολικό Τιμόρ το 1999 | ||
| Εδαφικές μεταβολές | Το Ανατολικό Τιμόρ αποκτά την ανεξαρτησία μετά από δημοψήφισμα ανεξαρτησίας που ψηφίζει για να γίνει ανεξάρτητο κυρίαρχο κράτος | ||
| Αντιμαχόμενοι | |||
| Ηγετικά πρόσωπα | |||
| Δυνάμεις | |||
| |||
| Απολογισμός | |||
| |||
| Εκτιμάται πως 100,000–300,000 άμαχοι σκοτώθηκαν | |||
Η ινδονησιακή κατοχή του Ανατολικού Τιμόρ ξεκίνησε τον Δεκέμβριο του 1975 και διήρκεσε μέχρι τον Οκτώβριο του 1999. Μετά από αιώνες πορτογαλικής αποικιακής κυριαρχίας στο Ανατολικό Τιμόρ, η Επανάσταση των Γαριφάλων το 1974 στην Πορτογαλία οδήγησε στην αποαποικιοποίηση των πρώην αποικιών της, δημιουργώντας αστάθεια στο Ανατολικό Τιμόρ και αφήνοντας το μέλλον του αβέβαιο. Μετά από έναν εμφύλιο πόλεμο μικρής κλίμακας, το Fretilin που ήταν υπέρ της ανεξαρτησίας κήρυξε τη νίκη στην πρωτεύουσα Ντίλι και κήρυξε ανεξάρτητο Ανατολικό Τιμόρ στις 28 Νοεμβρίου 1975.
Μετά τη «Διακήρυξη του Μπαλίμπο» που υπογράφηκε από εκπροσώπους των Apodeti, UDT, KOTA και του Κόμματος Trabalhista στις 30 Νοεμβρίου 1975, οι ινδονησιακές στρατιωτικές δυνάμεις εισέβαλαν στο Ανατολικό Τιμόρ στις 7 Δεκεμβρίου 1975 και μέχρι το 1979 είχαν εξουδετερώσει την ένοπλη αντίσταση. Στις 17 Ιουλίου 1976, η Ινδονησία προσάρτησε επίσημα το Ανατολικό Τιμόρ ως την 27η επαρχία της και ανακήρυξε την επαρχία του Τιμόρ (Ανατολικό Τιμόρ).
Αμέσως μετά την εισβολή, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών και το Συμβούλιο Ασφαλείας ενέκριναν ψηφίσματα που καταδίκασαν τις ενέργειες της Ινδονησίας στο Ανατολικό Τιμόρ και ζήτησαν την άμεση απόσυρσή της από το έδαφος. Η Αυστραλία και η Ινδονησία ήταν τα μόνα έθνη στον κόσμο που αναγνώρισαν το Ανατολικό Τιμόρ ως επαρχία της Ινδονησίας, και αμέσως μετά ξεκίνησαν διαπραγματεύσεις για τη διαίρεση των πόρων που βρέθηκαν στο χάσμα του Τιμόρ. Άλλες κυβερνήσεις, συμπεριλαμβανομένων εκείνων των Ηνωμένων Πολιτειών, της Ιαπωνίας, του Καναδά και της Μαλαισίας, υποστήριξαν επίσης την κυβέρνηση της Ινδονησίας. Ωστόσο, η εισβολή στο Ανατολικό Τιμόρ και η καταστολή του κινήματος ανεξαρτησίας του προκάλεσαν μεγάλη ζημιά στη φήμη και τη διεθνή αξιοπιστία της Ινδονησίας.[5]
Για είκοσι τέσσερα χρόνια, η κυβέρνηση της Ινδονησίας υπέβαλε τον λαό του Ανατολικού Τιμόρ σε συνήθη και συστηματικά βασανιστήρια, σεξουαλική εκμετάλλευση, εγκλεισμό, εξαναγκαστικές εξαφανίσεις, εξωδικαστικές εκτελέσεις, σφαγές και σκόπιμη πείνα.[6] Η σφαγή της Σάντα Κρουζ το 1991 προκάλεσε οργή σε όλο τον κόσμο και οι αναφορές για άλλες τέτοιες δολοφονίες ήταν πολλές. Η αντίσταση στην ινδονησιακή κυριαρχία παρέμεινε ισχυρή. Το 1996 το Νόμπελ Ειρήνης απονεμήθηκε σε δύο άνδρες από το Ανατολικό Τιμόρ, τον Κάρλος Φιλίπε Σιμένες Μπέλο και τον Ζοζέ Ράμος Όρτα, για τις συνεχείς προσπάθειές τους να τερματίσουν ειρηνικά την κατοχή. Μια ψηφοφορία του 1999 για τον καθορισμό του μέλλοντος του Ανατολικού Τιμόρ είχε ως αποτέλεσμα μια συντριπτική πλειοψηφία υπέρ της ανεξαρτησίας και το 2002 το Ανατολικό Τιμόρ έγινε ανεξάρτητο έθνος. Η Επιτροπή Υποδοχής, Αλήθειας και Συμφιλίωσης στο Ανατολικό Τιμόρ υπολόγισε τον αριθμό των θανάτων κατά τη διάρκεια της κατοχής μεταξύ 90.800 και 202.600, συμπεριλαμβανομένων μεταξύ 17.600 και 19.600 βίαιων θανάτων ή εξαφανίσεων, σε έναν πληθυσμό του 1993, περίπου 3862. Η επιτροπή αλήθειας έκρινε τις ινδονησιακές δυνάμεις υπεύθυνες για περίπου το 70% των βίαιων δολοφονιών.[7]
Μετά την ψηφοφορία για την ανεξαρτησία του 1999, παραστρατιωτικές ομάδες που συνεργάζονταν με τον ινδονησιακό στρατό ανέλαβαν ένα τελευταίο κύμα βίας κατά το οποίο καταστράφηκε το μεγαλύτερο μέρος της υποδομής της χώρας. Υπό την ηγεσία της Αυστραλίας η Διεθνής Δύναμη για το Ανατολικό Τιμόρ αποκατέστησε την τάξη και μετά την αποχώρηση των ινδονησιακών δυνάμεων από το Ανατολικό Τιμόρ, η Μεταβατική Διοίκηση των Ηνωμένων Εθνών στο Ανατολικό Τιμόρ διοικούσε την επικράτεια για δύο χρόνια, ιδρύοντας μια Μονάδα Σοβαρών Εγκλημάτων για τη διερεύνηση και τη δίωξη εγκλημάτων που διαπράχθηκαν στο 1999. Η περιορισμένη εμβέλειά της και ο μικρός αριθμός ποινών που επιβλήθηκαν από τα ινδονησιακά δικαστήρια έχουν κάνει πολλούς παρατηρητές να ζητήσουν ένα διεθνές δικαστήριο για το Ανατολικό Τιμόρ.
Το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης πραγματοποίησε μια ακαδημαϊκή συναίνεση αποκαλώντας την κατάληψη του Ανατολικού Τιμόρ γενοκτονία και το Πανεπιστήμιο του Γέιλ τη διδάσκει ως μέρος του προγράμματος Σπουδών Γενοκτονίας.[8][9]
Υπόβαθρο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Οι Πορτογάλοι έφτασαν για πρώτη φορά στο Τιμόρ τον 16ο αιώνα και το 1702 το Ανατολικό Τιμόρ πέρασε υπό την πορτογαλική αποικιακή διοίκηση .[10] Η πορτογαλική κυριαρχία ήταν αδύναμη έως ότου το νησί χωρίστηκε με την Ολλανδική Αυτοκρατορία το 1860. Ένα σημαντικό πεδίο μάχης κατά τη διάρκεια του πολέμου του Ειρηνικού, το Ανατολικό Τιμόρ καταλήφθηκε από 20.000 Ιάπωνες στρατιώτες. Οι μάχες βοήθησαν στην αποτροπή της ιαπωνικής κατοχής της Αυστραλίας, αλλά οδήγησαν σε 60.000 θανάτους από το Ανατολικό Τιμόρ.
Όταν η Ινδονησία εξασφάλισε την ανεξαρτησία της μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο υπό την ηγεσία του Σουκάρνο, δεν διεκδίκησε τον έλεγχο του Ανατολικού Τιμόρ και εκτός από τη γενική αντιαποικιακή ρητορική, δεν αντιτάχθηκε στον πορτογαλικό έλεγχο της επικράτειας. Μια εξέγερση του 1959 στο Ανατολικό Τιμόρ κατά των Πορτογάλων δεν επικυρώθηκε από την ινδονησιακή κυβέρνηση. Ένα έγγραφο των Ηνωμένων Εθνών του 1962 σημειώνει μεταξύ άλλων: «η κυβέρνηση της Ινδονησίας δήλωσε ότι διατηρεί φιλικές σχέσεις με την Πορτογαλία και δεν έχει καμία αξίωση στο πορτογαλικό Τιμόρ...» Αυτές οι διαβεβαιώσεις συνεχίστηκαν μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον Σουχάρτο το 1965. Ένας Ινδονήσιος αξιωματούχος δήλωσε τον Δεκέμβριο του 1974: «Η Ινδονησία δεν έχει εδαφικές φιλοδοξίες... Επομένως, δεν τίθεται θέμα η Ινδονησία να επιθυμεί να προσαρτήσει το Πορτογαλικό Τιμόρ».
Το 1974, η Επανάσταση των Γαριφάλων στην Πορτογαλία προκάλεσε σημαντικές αλλαγές στη σχέση της Πορτογαλίας με την αποικία της στο Τιμόρ. Η αλλαγή εξουσίας στην Ευρώπη ενθάρρυνε τα κινήματα για ανεξαρτησία σε αποικίες όπως η Μοζαμβίκη και η Αγκόλα, και η νέα πορτογαλική κυβέρνηση ξεκίνησε μια διαδικασία αποαποικιοποίησης για το Ανατολικό Τιμόρ. Το πρώτο από αυτά ήταν ένα άνοιγμα της πολιτικής διαδικασίας.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Rei, Naldo (16 Μαρτίου 2011). Resistance: A Childhood Fighting for East Timor. ReadHowYouWant.com. ISBN 9781458767615.
- ↑ De Almeida, Ursula (20 August 2023). «Reintegration of Falintil, Timor-Leste's Ex-Combatants, then and Now». Journal of Peacebuilding & Development 12 (1): 91–96. https://www.jstor.org/stable/48602939.
- ↑ 3,0 3,1 «East Timor distinguishes 15 "leading figures" of the liberation».
- ↑ Van Klinken, Gerry (2005). «Indonesian Casualties in East Timor, 1975–1999: Analysis of an Official List». Indonesia (80): 109–122. https://ecommons.cornell.edu/handle/1813/54351.
- ↑ ClassicDoc (20 January 2016), Manufacturing Consent – Noam Chomsky and the Media – 1992, https://www.youtube.com/watch?v=YHa6NflkW3Y&t=1886s, ανακτήθηκε στις 10 February 2017
- ↑ Powell, Sian (19 Ιανουαρίου 2006). «UN verdict on East Timor» (PDF). The Australian. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 28 Μαΐου 2015. Ανακτήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 2013.
- ↑ «Chega! The CAVR Report». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Μαΐου 2012.
- ↑ Payaslian, Simon. «20th Century Genocides». Oxford bibliographies. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Μαΐου 2020. Ανακτήθηκε στις 12 Νοεμβρίου 2016.
- ↑ «Genocide Studies Program: East Timor». Yale.edu. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Μαρτίου 2020. Ανακτήθηκε στις 12 Νοεμβρίου 2016.
- ↑ «East Timor Country Profile». Foreign and Commonwealth Office of the United Kingdom. 2008. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Ιανουαρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 19 Φεβρουαρίου 2008.