Ιουλόν της Γεωργίας

Ιουλόν της Γεωργίας
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση	4  Ιουνίου 1760 Αγία Πετρούπολη
Θάνατος	23  Οκτωβρίου 1816 Αγία Πετρούπολη
Αιτία θανάτου	εγκεφαλοαγγειακή νόσος
Τόπος ταφής	μοναστήρι του Αλεξάνδρου Νιέφσκι
Χώρα πολιτογράφησης	Γεωργία
Θρησκεία	Γεωργιανή Ορθόδοξη Εκκλησία
Πληροφορίες ασχολίας
Οικογένεια
Τέκνα	Λέων της Γεωργίας Δημήτριος Γρουζίνσκι
Γονείς	Ηρακλής Β΄ της Γεωργίας και Darejan Dadiani
Αδέλφια	Princess Elene of Georgia Αλέξανδρος της Γεωργίας Αντώνιος Β΄ της Γεωργίας Μιριάν της Γεωργίας Βαχτάνγκ-Αλμασχάν της Γεωργίας Γεώργιος ΙΒ΄ της Γεωργίας Παρναόζ της Γεωργίας
Οικογένεια	Δυναστεία των Μπαγκρατιόνι
Αξιώματα και βραβεύσεις
Βραβεύσεις	Τάγμα του Αγίου Αλεξάνδρου Νιέφσκι
Υπογραφή
Σχετικά πολυμέσα

Ο Ιουλόν γεωργιανά: იულონი, (4 Ιουνίου 1760 – 23 Οκτωβρίου 1816) ήταν Γεωργιανός βασιλικός πρίγκιπας (batonishvili) τού Οίκου των Μπαγκρατιόνι, γεννημένος στην οικογένεια τού βασιλιά Ηρακλή Β΄ και της βασίλισσας Νταρετζάν Νταντιάνι. Προώθησε τη διεκδίκηση τού θρόνου τού Kάρτλι και τού Καχέτι μετά το τέλος τού ετεροθαλούς αδελφού του Γεωργίου ΙΒ΄ το 1800 και αντιτάχθηκε στη ρωσική προσάρτηση της Γεωργίας, έως ότου συνελήφθη και εκτοπίστηκε το 1805 στην Τούλα. Απεβίωσε στην Αγία Πετρούπολη και κηδεύτηκε στη Λαύρα Aλεξάντερ Νέβσκι.

Νεανική ζωή

Ήταν γιος τού Ηρακλή Β΄ από τον 3ο γάμο του με τη Νταρετζάν (Ντάρια) το γένος Νταντιάνι, που γεννήθηκε στο βασιλικό κάστρο τού Tελάβι το 1760. Τον Σεπτέμβριο του 1787 ο Iούλον, μαζί με τον πρίγκιπα Oρμελιάνι, διοικούσαν μία γεωργιανή δύναμη 4.000 ανδρών. που έστειλε ο Ηρακλής εναντίον τού πρώην συμμάχου του Ιμπραήμ, χαν τού Καραμπάχ. Οι Γεωργιανοί ήταν νικητές, αλλά η ξαφνική απόσυρση ενός συμμαχικού ρωσικού στρατού από τον Καύκασο, κατέστησε άκαρπες περαιτέρω επιχειρήσεις.

Το 1790 ο Iούλον έλαβε μία πριγκιπική επικράτεια στην κοιλάδα Kσάνι αφού ο Ηράκλειος Β΄ εκτόπισε την προκλητική δυναστεία Κβενιπνεβέλι τού δουκάτου τού Kσάνι, χωρίζοντάς την σε τρία μέρη. Άλλα μέρη τού δουκάτου παραχωρήθηκαν στους ετεροθαλείς ανιψιούς τού Ιουλόν, Iωάννη και Bαγράτ, γιους τού διάδοχου τού θρόνου Γεωργίου, τού μελλοντικού βασιλιά Γεωργίου ΙΒ΄. Επιπλέον το 1794, ο Ιουλόν τοποθετήθηκε επικεφαλής της επαρχίας Κάρτλι. Την εποχή της εισβολής τού ιρανικού στρατού τού Αγά Μωάμεθ Χαν το 1795, είχε την έδρα του στο Γκόρι και δεν συμμετείχε στις μάχες, που κατέστρεψαν την πρωτεύουσα τού Ηρακλή, την Τιφλίδα.

Το θέμα διαδοχής

Το 1791, κατόπιν επιμονής της βασίλισσας Νταρετζάν, ο Ηρακλής Β΄ υπέγραψε μία διαθήκη, απαιτώντας από τον διάδοχο τού βασιλιά να περάσει τον θρόνο όχι στους απογόνους του, αλλά στον μεγαλύτερο αδελφό του, καθιστώντας έτσι τον Iουλόν τον δεύτερο στη σειρά της διαδοχής, μετά από τον ετεροθαλή αδελφό του, τον διάδοχο Γεώργιο. Μετά το τέλος τού Ηρακλή το 1798, ο άρρωστος βασιλιάς Γεώργιος ΙΒ΄ ακύρωσε αυτόν τον νέο νόμο της διαδοχής και έλαβε από τον Τσάρο Παύλο την αναγνώριση τού γιου του, Δαβίδ, ως κληρονόμου στις 18 Απριλίου 1799. Αυτές οι εξελίξεις οδήγησαν σε αδυσώπητη έχθρα μεταξύ τού βασιλιά και των ετεροθαλών αδελφών του. Το Iουλόν έγινε σημείο συγκέντρωσης για τους δυσαρεστημένους Γεωργιανούς ευγενείς.

Τον Ιούλιο τού 1800 το βασίλειο αντιμετώπισε την προοπτική ενός επικείμενου εμφυλίου πολέμο,υ καθώς οι αντίπαλες φατρίες κινητοποίησαν τις πιστές τους δυνάμεις. Ο Iουλόν, ο Βαχτάνγκ και ο Παρναόζ έκλεισαν τους δρόμους προς την Τιφλίδα και προσπάθησαν να σώσουν τη μητέρα τους, τη χήρα βασίλισσα Νταρετζάν, η οποία είχε αναγκαστεί από τον Γεώργιο ΙΒ΄ σε περιορισμό στο δικό της παλάτι στο Aλαμπάρι. Η άφιξη πρόσθετων ρωσικών στρατευμάτων υπό τον υποστράτηγο Βασίλι Γκουλιάκοφ τον Σεπτέμβριο του 1800 στην Τιφλίδα, έκανε τη θέση τού Γεωργίου ΙΒ΄ σχετικά ασφαλή, αλλά η αναταραχή συνεχίστηκε.

Μετά το θάνατο του Γεωργίου XII στις 30 Δεκεμβρίου 1800, ο Iulon προχώρησε ως διεκδικητής του γεωργιανού θρόνου, αποφασισμένος να αναλάβει την εξουσία σύμφωνα με τη θέληση του Ηράκλειου, εναντίον του γιου του Γεωργίου και διαδόχου του πρίγκιπα Δαβίδ. Έβαλε τους πιστούς του να αρχίσουν να καταλαμβάνουν τα βασικά φρούρια της χώρας και αυτοανακηρύχτηκε ως ο νόμιμος βασιλιάς.

Εξέγερση, σύλληψη και εξορία

Η ρωσική κυβέρνηση τελικά εμπόδισε τόσο τον Δαβίδ, όσο και τον Ιουλόν να ανέλθουν στο θρόνο και αποφάσισε, για το γεωργιανό ζήτημα, υπέρ της οριστικής προσάρτησης τού βασιλείου στη Ρωσική Αυτοκρατορία. Ο Ρώσος διοικητής στη Γεωργία, στρατηγός Ιβάν Λαζάρεφ, ζήτησε να συγκεντρωθούν όλα τα μέλη τού βασιλικού οίκου και να παραμείνουν στην Τιφλίδα. Τον Απρίλιο του 1801, ο Iουλόν και ο μικρότερος αδελφός του, Παρναόζ, αψήφησαν τη διαταγή και αποσύρθηκαν στη δυτική Γεωργία, στην αυλή του εξ αδελφής ανιψιού τους, τού βασιλιά Σολομώντα Β΄ τού Ιμερέτι, που είχε υποστηρίξει την αξίωση τού Ιουλόν για τον θρόνο τού Kάρτλι και τού Καχέτι. Ο Ιουλόν ήταν επίσης σε επαφή με τον μικρότερο αδελφό του, Αλέξανδρο, ο οποίος είχε καταφύγει στο Νταγκεστάν αψηφώντας το ρωσικό καθεστώς. Τον Ιούνιο του 1802, ο Φαθ-Αλί Σαχ Κατζάρ τού Ιράν αναγνώρισε τον Iουλόν στον θρόνο της Γεωργίας με διάταγμα, που εστάλη στον Σολομώντα Β΄. Στις 25 Ιουλίου 1802 οι κορυφαίοι ευγενείς τού Καχέτι (ανατολική Γεωργία) εξέδωσαν μία διακήρυξη, καλώντας τον λαό να αναγνωρίσει τον Ιουλόν ως βασιλιά. Οι Ρώσοι δυσαρεστήθηκαν και απάντησαν με ένα κύμα συλλήψεων και απελάσεων.

Τον Μάιο τού 1804, οι Γεωργιανοί και ορεσίβιοι Οσσέτιοι ξεσηκώθηκαν σε εξέγερση, ενάντια στη ρωσική κυριαρχία. Ο Ιουλόν, ο γιος του Λέων και ο αδελφός του Παρναόζ προσκλήθηκαν να ηγηθούν τού κινήματος, αλλά οι πρίγκιπες δεν κατάφεραν να φτάσουν στις επαναστατημένες περιοχές και επέστρεψαν πίσω στο Ιμερέτι. Ένα ρωσικό απόσπασμα, με διοικητή τον λοχαγό Noβίτσκι και καθοδηγούμενο από τον Γεωργιανό πρίγκιπα Γκιόργκι Αμιρετζίμπι, έσπευσε από το Tσχινβάλι και αιφνιδίασε τους κοιμισμένους άνδρες τού Ιουλόν στα Ιμερετικά σύνορα. Σε μία σύντομη συμπλοκή στις 24 Ιουνίου 1804, ο Ιουλόν αιχμαλωτίστηκε, χωρίς να γλιτώσει από τον θάνατο, και στάλθηκε υπό κράτηση στην Τιφλίδα. Ο Λέων και ο Παρναόζ κατέφυγαν στο ελεγχόμενη από το Ιράν έδαφος. Στις 4 Απριλίου 1805, ο Ιουλόν και η οικογένειά του συνοδεύτηκαν στην εξορία τους στην Τούλα. Ο κυβερνήτης της Τούλα, Ιβάνοφ, έλαβε εντολή με μυστική επιστολή από τον Τσάρο Αλέξανδρο Α ' να τον ενημερώνει για τη ζωή τού Ιουλόν σε εβδομαδιαία βάση. Αργότερα, επετράπη στον Ιουλόν να εγκατασταθεί στην Αγία Πετρούπολη. Τα τελευταία του χρόνια αμαυρώθηκαν από τα παράπονα για τη συμμετοχή τού μεγαλύτερου γιου του, Λέοντα, σε μία αντι-ρωσική εξέγερση των Οσετίων το 1810. Μάταια ο Iουλόν προσπάθησε να εξασφαλίσει την ασφαλή παράδοση τού επαναστατημένου γιου του, ο οποίος τελικά δολοφονήθηκε από τους λεσγκίους ληστές το 1812. Ο Iουλόν επέζησε αυτού κατά τέσσερα χρόνια και απεβίωσε από εγκεφαλικό το 1816. Κηδεύτηκε στη Μονή Αλεξάνδρου Νέβσκι.

Οικογένεια

Νυμφεύτηκε το 1785 τη Σαλώμη (1766–1827), κόρη τού πρίγκιπα Ρεβάζ Αμιλάχβαρι. Από τα εννέα τέκνα τού ζευγαριού, μόνο τέσσερα παιδιά επέζησαν μέχρι την ενηλικίωση και κανένα από αυτά δεν είχε απογόνους. Ήταν πρίγκιπες:

• Λέων (1786-1812)
• Λουαρσάμπ (1789-1850)
• Ταμάρ (1791-1857)
• Δημήτριος (1803–1845)

Βιβλιογραφικές αναφορές

• Butkov, Pyotr Grigoriyevich (1869). Материалы для новой истории Кавказа, с 1722 по 1803 год, ч. II (στα Russian). Tiflis: Enfyandjyants and Co. 
• Gvosdev, Nikolas K. (2000). Imperial policies and perspectives towards Georgia, 1760–1819. New York: Palgrave. ISBN 0312229909. 
• Lang, David Marshall (1957). The Last Years of the Georgian Monarchy, 1658-1832. New York: Columbia University Press. 
• Montgomery, Hugh, επιμ. (1980). Burke's Royal Families of the World, Volume 2. London: Burke's Peerage. ISBN 0850110297. 
• Rayfield, Donald (2012). Edge of Empires: A History of Georgia. London: Reaktion Books. ISBN 978-1780230306. 
• Salia, Kalistrat (1983). History of the Georgian Nation. Paris: N. Salia.