Καρλ Λέβιτ

Καρλ Λέβιτ
Καρλ Λέβιτ
Γέννηση	Μόναχο
Θάνατος	26 Μαΐου 1973 (76 ετών)

Ο Κάρλ Λέβιτ (Karl Löwith, 9 Ιανουαρίου 1897 – 26 Μαΐου 1973)^[1] ήταν Γερμανός φιλόσοφος, σπουδαστής του Έντμουντ Χούσερλ και του Μάρτιν Χάιντεγκερ. Ο Λέβιτ ήταν ένας από τους πιο παραγωγικούς Γερμανούς φιλοσόφους τους 20ου αιώνα. Η βιβλιογραφία των έργων του απαρτίζεται από περισσότερους από 300 τίτλους. Αντικείμενο των ερευνών του ήταν η φιλοσοφία της Ιστορίας και η σκέψη του Φρίντριχ Νίτσε και του Μάρτιν Χάιντεγκερ.

Ο Λέβιτ γεννήθηκε στο Μόναχο. Αν και ο ίδιος ήταν Προτεστάντης, η οικογένειά του ήταν Εβραϊκής καταγωγής και γι'αυτό το λόγο έπρεπε να εγκαταλείψει τη Γερμανία το 1934 λόγω του Εθνικοσοσιαλιστικού καθεστώτος. Πήγε στην Ιταλία και το 1936 στην Ιαπωνία (στο Πανεπιστήμιο Τοχόκου). Αλλά λόγω της συμμαχίας του Τρίτου Ράιχ και της Ιαπωνίας αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Ιαπωνία το 1941 και πήγε στις ΗΠΑ.^[2] Από το 1941 έως το 1952, δίδαξε στη Θεολογική Σχολή του Χάρτφορντ και στη New School for Social Research της Νέας Υόρκης. Το 1952 επέστρεψε στη Γερμανία για να διδάξει ως Καθηγητής της Φιλοσοφίας στη Χαϊδελβέργη, όπου και πέθανε.

Φιλοσοφία

Ο Λέβιτ ανήκε στον στενό κύκλο των μαθητών του Μάρτιν Χάιντεγκερ, εντούτοις απομακρύνθηκε αρκετά νωρίς απ'αυτόν και αποξενώθηκε ιδιαίτερα στην περίοδο του Εθνικοσοσιαλισμού. Ο Λέβιτ θεωρείται σκεπτικός και αγνωστικιστής φιλόσοφος. Ένα από τα κύρια θέματά του ήταν η εκκοσμίκευση της χριστιανικής φιλοσοφίας και η προσδοκία της σωτηρίας μέσω της φιλοσοφίας της ιστορίας (Χέγκελ, Μαρξ) και ο υπαρξισμός. Είναι γνωστός για την κριτική του στάση απέναντι στη σύγχρονη μεταφυσική και ενός υπαρξιακού πάθους επίσης. Χαρακτήριζε τη σύγχρονη φιλοσοφία της ιστορίας ως μια αμφιλεγόμενη ανάμιξη μιας αρχαϊκής σύλληψης της ιστορίας (κυκλική/περιοδική, παντοτινή ισορροπία μεταξύ της ύβρης και της νέμεσης, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, τον Θουκυδίδη, τον Πολύβιο, κατευθυνόμενη ανάμεσα στο fatum και τη fortuna, την αιωνιότητα της κοσμικής τάξης) και μιας ιουδαιο-χριστιανικής κατανόησης της ιστορίας (χαρακτηριζόμενη από την Εσχατολογία και την Προφητεία, περιορισμένη μέσω του finis και προετοιμασμένη για ένα τέλος). Οι απόψεις του πάνω στη φιλοσοφία της ιστορίας εκφράζονται με χαρακτηρισμούς όπως ο ακόλουθος:

Daß wir aber überhaupt die Geschichte im ganzen auf Sinn und Unsinn hin befragen, ist selbst schon geschichtlich bedingt: jüdisches und christliches Denken haben diese maßlose Frage ins Leben gerufen. Nach dem letzten Sinn der Geschichte ernstlich zu fragen, überschreitet alles Wissenkönnen und verschlägt uns den Atem; es versetzt uns in ein Vakuum, das nur Hoffnung und Glaube auszufüllen vermögen.
Die Griechen waren bescheidener. Sie maßten sich nicht an, den letzten Sinn der Weltgeschichte zu ergründen. Sie waren von der sichtbaren Ordnung und Schönheit des natürlichen Kosmos ergriffen.
— Löwith, Weltgeschichte und Heilsgeschehen, Sämtliche Schriften Bd. 2, S. 14

Γραπτά

Sämtliche Schriften, 9 Bde. Hrsgg. von Klaus Stichweh, Marc B. de Launay, Bernd Lutz u. Henning Ritter, Stuttgart 1981–1988:

Bd. 1: Mensch und Menschwelt. Beiträge zur Anthropologie, 1981
Bd. 2: Weltgeschichte und Heilsgeschehen. Zur Kritik der Geschichtsphilosophie, 1983
Bd. 3: Wissen, Glaube und Skepsis. Zur Kritik von Religion und Theologie, 1985
Bd. 4: Von Hegel zu Nietzsche, 1988; Neuausgabe: Meiner, Hamburg 1995. ISBN 978-3-7873-1359-4
Bd. 5: Hegel und die Aufhebung der Philosophie im 19. Jahrhundert - Max Weber, 1988
Bd. 6: Nietzsche, 1987
Bd. 7: Jacob Burckhardt, 1984
Bd. 8: Heidegger - Denker in dürftiger Zeit. Zur Stellung der Philosophie im 20. Jahrhundert, 1984
Bd. 9: Gott, Mensch und Welt - G.B.Vico und Paul Valéry, 1986

(1923): Auslegung von Nietzsches Selbst-Interpretation und von Nietzsches Interpretationen; Diss. München
(1935): Politischer Dezisionismus, in: Revue internationale de la théorie du droit / Internationale Zeitschrift für Theorie des Rechts 9, 101-123 (Schmitt-Kritik, veröff. unter dem Pseudonym Hugo Fiala)
(1960): Der Weltbegriff der neuzeitlichen Philosophie, Sitzungsberichte der Heidelberger Akademie der Wissenschaften, 4. Abhandlung
(1971): Paul Valéry. Grundzüge seines philosophischen Denkens. Vandenhoeck und Ruprecht, Göttingen 1971
(1990): Der Mensch inmitten der Geschichte. Philosophische Bilanz des 20. Jahrhunderts, Stuttgart
(2007): Mein Leben in Deutschland vor und nach 1933. Ein Bericht, neu herausgegeben von Frank-Rutger Hausmann, mit einem Vorwort von Reinhart Koselleck, 2. Aufl. ISBN 3-476-02181-5 ISBN 978-3-476-02181-6
(2013): Der japanische Geist, aus d. Engl. v. A. Brock, Vorw. v. L. Jäger, Vlg.: Matthes & Seitz Berlin, ISBN 978-3-88221-661-5. (Der Band enthält die beiden Ausarbeitungen "Der japanische Geist" (1943) und "Japans Verwestlichung und moralische Grundlage" (1942-43).)

Αλληλογραφία

„Karl Löwith and Leo Strauss: Correspondence“. In: Independent Journal of Philosophy 5/6 (1988), S. 177-192.
„Briefwechsel, Karl Löwith und Eric Voegelin“. In: Sinn und Form 6/2007, S. 764-794.

Παραπομπές

↑ Αν και ο Μαρσέλ Ρενιέ αναφέρει ως ημερομηνία θανάτου τις 24 Μαΐου: RÉGNIER, Marcel. «KARL LOWITH: In memoriam». Archives de Philosophie 37 (2): 177-180.
↑ Richard Wolin (2001). «Karl Löwith: The Stoic Response to Modern Nihilism». Heidegger's Children: Hannah Arendt, Karl Lowith, Hans Jonas, and Herbert Marcuse. Princeton University Press. σελίδες 70–100. ISBN 0-691-11479-X. Ανακτήθηκε στις 8 Απριλίου 2009.

Αυτό το λήμμα σχετικά με τη Φιλοσοφία χρειάζεται επέκταση. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το.

[1] Αν και ο Μαρσέλ Ρενιέ αναφέρει ως ημερομηνία θανάτου τις 24 Μαΐου: RÉGNIER, Marcel. «KARL LOWITH: In memoriam». Archives de Philosophie 37 (2): 177-180.

[Wolin2001-2] Richard Wolin (2001). «Karl Löwith: The Stoic Response to Modern Nihilism». Heidegger's Children: Hannah Arendt, Karl Lowith, Hans Jonas, and Herbert Marcuse. Princeton University Press. σελίδες 70–100. ISBN 0-691-11479-X. Ανακτήθηκε στις 8 Απριλίου 2009.

[1]

[2]