Το Κύπελλο Ελλάδος υδατοσφαίρισης ανδρών είναι η δεύτερη σε σημασία ελληνική διοργάνωση στην ανδρική υδατοσφαίριση, και διεξάγεται από το 1953[1] με το σύστημα νοκ-άουτ. Από την περίοδο 1998–99 στην ημιτελική και τελική φάση καθιερώθηκε το σύστημα φάιναλ-φορ σε ένα κολυμβητήριο.[2] Περισσότερες κατακτήσεις μετρά ο Ολυμπιακός Σ.Φ.Π. με 26.
Το Κύπελλο Ελλάδας θεσμοθετήθηκε το 1952 με την διοίκηση του Νικολάου Μπαλτατζή – Μαυροκορδάτου και ξεκίνησε από την επόμενη χρονιά (1953) με τη μορφή του Επαμειβόμενου Κυπέλλου, στη μνήμη του σπουδαίου προπολεμικά υδατοσφαιριστή Παντελή Ψύχα. [3]
Η απόφαση έλεγε πως όταν μία ομάδα καταφέρει να το κατακτήσει έξι (6) φορές στα επόμενα 10 χρόνια, η διοργάνωση θα ολοκληρωθεί. Αυτό κι έγινε το 1958, όταν ο Εθνικός Πειραιώς κατέκτησε το 6ο στη σειρά Κύπελλο Ελλάδας. Οι τελικοί (και τελικές φάσεις) των πρώτων αυτών διοργανώσεων γίνονταν στο «Ολυμπιακό Κολυμβητήριο» στην περιοχή Ζαππείου. Η διοργάνωση ξανάρχισε το 1984.
Από την περίοδο 1998-99 η διοργάνωση μέχρι την προημιτελική φάση γίνεται με σύστημα νοκ-άουτ στην έδρα του συλλόγου που θα ευνοηθεί από την κλήρωση. Στη συνέχεια διεξάγεται με σύστημα Φάιναλ-φορ, κατά κανόνα σε ένα κολυμβητήριο επαρχιακής πόλης, ώστε να διαφημιστεί το άθλημα και εκτός περιοχής Αττικής. Η πρώτη διοργάνωση με το νέο σύστημα διεξήχθη το 1999 στην Κέρκυρα. Το 2004 στην τελική φάση μετείχαν οκτώ σύλλογοι (Φάϊναλ-8) και διεξήχθη στο νέο «Ολυμπιακό Κολυμβητήριο», ώστε να δοκιμαστεί εν όψει της Ολυμπιάδας του 2004.
Πολυνίκης του θεσμού είναι ο Ολυμπιακός Σ.Φ.Π. με 26 κύπελλα, ενώ είναι και η ομάδα με τις περισσότερες συμμετοχές στον τελικό (32). Μαζί με τον Εθνικό (1953–1958, 1984–1985) κατέχουν το ρεκόρ συνεχόμενων κατακτήσεων του κυπέλλου με 8 (2018-2025).
Ο Ν.Ο. Βουλιαγμένης είναι η ομάδα με τους περισσότερους χαμένους τελικούς με 13.
Στον τελικό του 2021 σημειώθηκε το ρεκόρ διαφοράς τερμάτων σε ένα τελικό, καθώς το 20–4 υπέρ του Ολυμπιακού και η διαφορά των 16 γκολ είναι ρεκόρ για τη διοργάνωση (το προηγούμενο ρεκόρ ήταν τα 12).
7 τελικοί χρειάστηκαν την παράταση για να αναδειχθεί νικητής, ενώ στον παρθενικό του 1953 χρειάστηκαν τρεις εξάλεπτες παρατάσεις αφού στα 20 αγωνιστικά λεπτά της κανονικής διάρκειας δεν επιβλήθηκε καμία ομάδα.
Ο Ν.Ο. Χίου το 1990 αποτέλεσε την πρώτη επαρχιακή ομάδα που κατέκτησε τον θεσμό.
Το 1955 ο Εθνικός κατέκτησε το τρόπαιο με σκορ 1–0 αφού ο Άρης αποχώρησε από τον αγώνα έπειτα από τέσσερα αγωνιστικά λεπτά εξαιτίας επεισοδίων των παικτών Μεϊμάρη (Άρη) και Καλφαμανώλη (Εθνικού).[4] Ο Άρης αποτελεί την μοναδική ομάδα δεύτερης κατηγορίας που αγωνίστηκε σε τελικό (1955).
Το 1954 ο Ολυμπιακός δεν σκόραρε τέρμα κάτι που αποτελεί αρνητικό ρεκόρ σε τελικό.
Ο Νίκος Δεληγιάννης (2002, 2003, 2004, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010, 2011, 2013, 2014, 2015) μαζί με τον Γιάννη Φουντούλη (2013, 2014, 2015, 2016, 2018, 2019, 2020, 2021, 2022, 2023, 2024, 2025) κατέχουν το ρεκόρ κατακτήσεων υδατοσφαιριστή με 12 τρόπαια, όλα με τον Ολυμπιακό.
Πολυνίκης προπονητής με 7 κατακτήσεις, όλες με τον Ολυμπιακό, είναι ο Θοδωρής Βλάχος.
Ο Μανώλης Μυλωνάκης κατέχει το ρεκόρ παρουσιών σε τελικούς (16). Με τον Ολυμπιακό το (2009, 2010, 2011, 2015, 2016, 2017, 2018, 2019, 2020), με τη Βουλιαγμένη (2012, 2013, 2014, 2022), με τον Εθνικό (2005, 2007) και με τον ΝΟ Χανίων (2003).
Ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία των τελικών είναι ο Γενηδουνιάς με 28 τέρματα για λογαριασμό του Ολυμπιακού.
↑Διεξήχθη φάιναλ φορ με τρεις αγώνες για κάθε ομάδα. Ο τίτλος κρίθηκε στην τελευταία αναμέτρηση των ισόβαθμων Εθνικού και Πάτρας με νικητή τον Εθνικό με 4–3.
Κατάταξη: 1.Εθνικός ΟΦΠΦ, 2.ΝΟ Πατρών, 3.Άρης, 4.ΑΟ Παλαιού Φαλήρου
2024-25
Ελλάδα
Ολυμπιακός Σ.Φ.Π.
Εθνικός Ο.Φ.Π.Φ.
Ν.Ο. Βουλιαγμένης
Α.Ν.Ο. Γλυφάδας
Ν.Ο. Πατρών
Ν.Ο. Χίου
Πανιώνιος Γ.Σ.Σ.
Παναθηναϊκός Α.Ο.
Α.Σ. Άρης Θεσσαλονίκης
Ν.Ο. Χανίων
Α.Ε.Κ.
Απόλλων Σμύρνης
Ηρακλής
Ολυμπιακός
Π.Α.Ο.Κ.
Α.Ο. Παλαιού Φαλήρου
Υδραϊκός Ν.Ο.
Ν.Ο. Αργοστολίου
