Μετρό της Κοπεγχάγης
| Μετρό της Κοπεγχάγης | |
|---|---|
 | |
 | |
 | |
| Είδος | automated rapid transit |
| Γεωγραφικές συντεταγμένες | 55°40′31″N 12°34′13″E |
| Διοικητική υπαγωγή | Δήμος Κοπεγχάγης |
| Χώρα | Δανία |
| Έναρξη κατασκευής | 2002[1] |
| Ολοκλήρωση | 19 Οκτωβρίου 2002 |
| Ιστότοπος | |
| Επίσημος ιστότοπος | |
 Πολυμέσα | |
| δεδομένα (π) | |
Το Μετρό της Κοπεγχάγης (δανικά: Københavns Metro) είναι ένα σύστημα μετρό που εξυπηρετεί την Κοπεγχάγη, το Frederiksberg και το Tårnby στη Δανία. Το σύστημα άνοιξε στις 19 Οκτωβρίου 2002 και το συνολικό μήκος του δικτύου του Μετρό σήμερα, είναι 38,2 χιλιόμετρα και έχει 39 σταθμούς, ενώ επί του παρόντος άλλοι 5 είναι υπό κατασκευή. Από τους σημερινούς 39 σταθμούς, οι 25 είναι υπόγειοι, οι 13 είναι υπέργειοι (τύπου γέφυρας) και ο 1 είναι επιφανειακός μέσα σε όρυγμα. Το 2022, το μετρό μετέφερε συνολικά 107 εκατομμύρια επιβάτες.[2]
Κατασκευή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Τα εγκαίνια του Μετρό έγιναν στις 19 Οκτωβρίου 2002 και είχε αρχικά δυο γραμμές, την M1 και την M2, συνολικού μήκους 20,4 χλμ. και με 9 αρχικούς σταθμούς.[3] Το 2003 και το 2007 έγιναν δύο επεκτάσεις, στο Vanløse και στο Αεροδρόμιο της Κοπεγχάγης (Lufthavnen), προσθέτοντας στο δίκτυο ακόμα 6 και 5 σταθμούς αντίστοιχα, φτάνοντας έτσι συνολικά τους 20 σταθμούς. Στη συνέχεια, κατασκευάστηκε μια νέα γραμμή 3 με κυκλική πορεία (Cityringen), μήκους 15,5 χλμ. και με 17 σταθμούς, όλοι υπόγειοι, η οποία δόθηκε στην κυκλοφορία στις 29 Σεπτεμβρίου 2019,[4] φτάνοντας έτσι τους 37 σταθμούς. Από τις 28 Μαρτίου 2020, λειτουργεί ο βόρειος κλάδος της γραμμής M4 προς Orientkaj, φτάνοντας έτσι τους 39 σταθμούς. Τα εγκαίνια αυτής της διακλάδωσης, όμως, ήταν εντελώς αθόρυβα, λόγω του ξεσπάσματος της πανδημίας COVID-19 που έτυχε να συμπέσει με την παράδοση του κλάδου.
Τεχνολογία και προδιαγραφές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Όλοι οι υπόγειοι σταθμοί στο Μετρό της Κοπεγχάγης είναι εξοπλισμένοι με αυτόματες πόρτες πλατφόρμας για ασφάλεια και ανοίγουν στο ίδιο επίπεδο ταυτόχρονα με τις αφίξεις και στάσεις του τρένου. Οι υπόγειοι σταθμοί βρίσκονται σε χαμηλά βάθη, σχεδόν πάντα από 5 έως 8 μέτρα, αν και υπάρχουν λίγες εξαιρέσεις μεγαλύτερου βάθους και μάλιστα ο βαθύτερος του δικτύου, ο σταθμός Marmorkirken («Μαρμάρινη Εκκλησία»), φτάνει έως τα 30 μέτρα στο χαμηλότερο επίπεδο.[5] Σε όλους τους σταθμούς υπάρχουν κυλιόμενες σκάλες και ανελκυστήρες που οδηγούν απευθείας στην επιφάνεια, ενώ διατίθενται επίσης συστήματα καθοδήγησης για τυφλούς, με σχετικές ταινίες αφής.
Οι 13 υπέργειοι σταθμοί, όπως και οι σταθμοί των σηράγγων, είναι εξ ολοκλήρου κατασκευασμένοι από γυαλί, χάλυβα και σκυρόδεμα, και διαθέτουν επίσης κυλιόμενες σκάλες και ανελκυστήρες. Σε αυτούς τους σταθμούς, η ιδέα για χρήση θυρών πλατφόρμας εγκαταλείφθηκε αρχικά και εγκαταστάθηκε, στη θέση της, ένα σύστημα ασφαλείας που ονομάζεται «Σύστημα Ανίχνευσης Εμποδίων», το οποίο ανιχνεύει εμπόδια ή άτομα στις ράγες και ενεργοποιεί αμέσως έναν συναγερμό έκτακτης ανάγκης αν είναι απαραίτητο. Προκειμένου να αυξηθεί η επιχειρησιακή αξιοπιστία, ωστόσο, όλοι οι υπέργειοι σταθμοί εξοπλίστηκαν εκ των υστέρων με αυτόματες πόρτες πλατφόρμας έως το 2015 και αντικαταστάθηκε το «Σύστημα Ανίχνευσης Εμποδίων».
Το σύστημα είναι τύπου ελαφρύ μετρό (light metro) και οι συρμοί είναι μήκους 3 βαγονιών ο καθένας. Σχεδόν όλες οι πλατφόρμες έχουν σχεδιαστεί ως νησιωτικές πλατφόρμες, δηλαδή με μία κεντρική πλατφόρμα, και έχουν μήκος 60 μέτρα. Η μοναδική εξαίρεση είναι ο σταθμός Nørreport, όπου η πλατφόρμα έχει μήκος 80 μέτρα λόγω της δυνατότητας σύνδεσης με τον προαστιακό σιδηρόδρομο και τον σιδηρόδρομο μεγάλων αποστάσεων, και της λειτουργίας του ως κεντρικού σταθμού. Όλοι οι σταθμοί είναι εξοπλισμένοι με συστήματα κάμερας, αλλά μόνο σε ορισμένους σταθμούς υπάρχουν οι λεγόμενοι «Metro Stewards», δηλαδή προσωπικό ασφαλείας, οι οποίοι είναι υπεύθυνοι για τη φροντίδα των επιβατών και υποτίθεται ότι δημιουργούν ένα θετικό αίσθημα ασφάλειας. Η τροφοδοσία έλξης παρέχεται από πλευρικές ράγες αγωγών, που για λόγους ασφαλείας είναι επικαλυμμένες.
Η τεχνολογία που χρησιμοποιείται στο μετρό της Κοπεγχάγης, με αυτόματα τρένα που κινούνται χωρίς οδηγό, έχει εμπνεύσει και μερικές άλλες ευρωπαϊκές πόλεις για το ίδιο σύστημα μετρό στον τρόπο λειτουργίας τους. Ανάμεσά τους, περιλαμβάνονται το Brescia Metrobus, το Μετρό της Ρώμης και το Μετρό του Μιλάνου στην Ιταλία, και το Μετρό Θεσσαλονίκης στην Ελλάδα.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ intl
.m .dk /news /the-opening-of-cityringen-to-be-celebrated-with-great-public-celebration-and-free-transport /. - ↑ «Metroen i tal» [Metro figures] (στα Δανικά). Metroselskabet. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Νοεμβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 2022.
- ↑ «Sporplan» [Track plan]. M.dk (στα Δανικά και Αγγλικά). 22 Νοεμβρίου 2006. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 22 Οκτωβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2014.
- ↑ Metroselskabet: Cityringen åbner Αρχειοθετήθηκε 3 July 2019 στο Wayback Machine.
- ↑ «Marmorkirken metrostation».
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Jensen, Tommy O. (2002). «Bag om metroen» (στα da). Jernbanen (5): 32–41. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2011-07-19. https://web.archive.org/web/20110719124850/http://www.jernbaneklub.dk/jernbanen/2002/blad5-2002bag-om-metroen-ny4.pdf. Ανακτήθηκε στις 2023-09-09.
- «Passagertal - Metroen» [Number of passengers] (στα Δανικά). Metroselskabet. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Νοεμβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 2022.
