Μουσπίλλι
 Τμήμα του ποιήματος στο κάτω μέρος σελίδας λατινικού χειρογράφου, κάποτε στην κατοχή του Λουδοβίκου του Γερμανικού | |
| Γλώσσα | Παλαιά άνω γερμανική γλώσσα |
|---|---|
| Ημερομηνία δημοσίευσης | 870 |
| Μορφή | ποίημα |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Μουσπίλλι (γερμανικά:Muspilli) είναι ποίημα γραμμένο γύρω στο 870 στην βαυαρική διάλεκτο της παλαιάς άνω γερμανικής γλώσσας, με λίγες παρηχητικές ομοιοκαταληξίες. Μαζί με την Ωδή του Χίλντεμπραντ (περ. 800), είναι ένα από τα πιο εκτεταμένα σωζόμενα ποιήματα της παλαιάς γερμανικής λογοτεχνίας.[1]
Το ποίημα αναφέρεται στη μοίρα της ψυχής μετά τον θάνατο, στον αγώνα του Προφήτη Ηλία με τον Αντίχριστο που πυροδοτεί το τέλος του κόσμου και τέλος περιγράφει την Ημέρα της κρίσης.
Πολλές πτυχές της ερμηνείας του ποιήματος, συμπεριλαμβανομένου του τίτλου του, υπήρξαν θέμα συζητήσεων μεταξύ των μελετητών. Αν και τα χριστιανικά στοιχεία αφθονούν, μελετητές υποστήριξαν ότι το ποίημα είναι βαθιά επηρεασμένο από τον προχριστιανικό πολιτισμό και αντλεί μεγάλο μέρος του υλικού του από τη σκανδιναβική μυθολογία και τον γερμανικό παγανισμό. [2]
Ο τίτλος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η έννοια της λέξης muspilli είναι άγνωστη, η προτιμώμενη υπόθεση είναι ότι σημαίνει «τέλος του κόσμου μέσα στη φωτιά». Η λέξη εμφανίζεται μόνο στο παλαιοσαξονικό Χέλιαντ (αρχές του 9ου αι.) και στις παλαιοσκανδιναβικές Έδδα. Η λέξη έχει εντοπισθεί μόνο μία φορά στα παλαιά άνω γερμανικά. Επομένως, μια ερμηνεία είναι δύσκολη, αλλά ορισμένοι ερευνητές τη συσχετίζουν με τη συντέλεια του κόσμου στο Ράγκναροκ της σκανδιναβικής μυθολογίας.[3]
Το χειρόγραφο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το ποίημα, που δημιουργήθηκε γύρω στο 870, είναι καταγεγραμμένο σε ημιτελή μορφή (103 στίχοι) στα περιθώρια ενός χειρογράφου του 9ου αιώνα που περιέχει λατινικό θεολογικό κείμενο και ανήκε στον Λουδοβίκο τον Γερμανικό.Το ποίημα προστέθηκε ακατάστατα, με πολλά γραφικά λάθη, χρησιμοποιώντας τις κενές σελίδες, τα περιθώρια, ακόμη και τη σελίδα αφιέρωσης και η γραφή δεν είναι εκπαιδευμένου αντιγραφέα. Η αρχή και το τέλος λείπουν: πιθανότατα γράφτηκαν στα εξωτερικά φύλλα του χειρογράφου, τα οποία έκτοτε έχουν χαθεί. Το χειρόγραφο φυλάσσεται στην Κρατική Βιβλιοθήκη της Βαυαρίας στο Μόναχο. Ανακαλύφθηκε το 1817 και δημοσιεύτηκε το 1832. Το αρχικό χειρόγραφο δεν περιλάμβανε τίτλο και ο εκδότης έδωσε τον τίτλο από μια λέξη-κλειδί στον στίχο 57: dar nimac denne mak andremo helfan uora demo muspille (κανένας συγγενής δεν μπορεί να βοηθήσει τον άλλον πριν από το Μουσπίλλι).[4]
Μορφή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το μεγαλύτερο μέρος του ποιήματος είναι σε παρηχητικό στίχο πολύ ανομοιόμορφης μορφής. Ορισμένοι στίχοι περιέχουν ομοιοκαταληξίες χρησιμοποιώντας μια ποιητική μορφή που πρωτοπαρουσιάστηκε τον 9ο αιώνα από τον Ότφριντ φον Βάισενμπουργκ (περ. 790–875). Αυτή η ανομοιομορφία οδήγησε συχνά τους μελετητές να θεωρούν το σωζόμενο κείμενο ως σύνθεση που αποτελείται από παλαιότερο υλικό και νεότερες προσθήκες – μια εντύπωση που ενισχύεται από τη θεματική και υφολογική ποικιλομορφία του ποιήματος. Αλλά είναι επίσης πιθανό ότι ένας μόνος ποιητής επέλεξε σκόπιμα να διαφοροποιήσει τις μορφές στίχων με αυτόν τον τρόπο.[5]
Περιεχόμενο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- (Στίχοι 1–17) Αμέσως μετά τον θάνατο, στρατιές αγγέλων και διαβόλων μάχονται για την ψυχή ενός ανθρώπου και τη μεταφέρουν είτε στις χαρές μιας αιώνιας κατοικίας στον Παράδεισο, είτε στη φωτιά, το σκοτάδι και τα βασανιστήρια της Κόλασης.
- (18–30) Όλοι πρέπει να ακολουθούν τον λόγο του Θεού σε αυτόν τον κόσμο. Η θεία βοήθεια δεν μπορεί πλέον να δοθεί από τη στιγμή που κάποιος βρίσκεται στην Κόλαση.[6]
- (31–36) Όταν ο Πανίσχυρος Βασιλιάς εκδίδει την κλήση Του, όλοι οι άνθρωποι πρέπει να παρευρεθούν και να λογοδοτήσουν για τις πράξεις τους .
- (37–47) Ο ποιητής έχει ακούσει (από dia uueroltrehtuuîson, πιθανώς: «άνθρωποι που γνωρίζουν τους νόμους του κόσμου») ότι ο Προφήτης Ηλίας θα πολεμήσει και θα νικήσει τον Αντίχριστο και θα ενεργήσει με τη βοήθεια του Θεού ως υπερασπιστής όσων αναζητούν τη δικαιοσύνη, για να τους εξασφαλίσει μια θέση στον Παράδεισο. Ο Αντίχριστος θα υποστηρίζεται από τον Σατανά.
- (48–62) Αλλά κάποιοι πιστεύουν ότι σε εκείνη τη μάχη ο προφήτης θα τραυματιστεί (ή θα σκοτωθεί). Το αίμα του θα στάζει στη γη, τα βουνά θα φλογιστούν, τα δέντρα θα πέσουν, τα νερά θα στεγνώσουν, το φεγγάρι θα εξαφανιστεί, ο ουρανός θα σιγοκαίει, η γη θα καεί, τότε αρχίζει το τέλος του κόσμου και κανένας δεν μπορεί να βοηθήσει έναν συγγενή του πριν το Μουσπίλι. Μέσα στην καταστροφή, τι έχει απομείνει από τα εδάφη για τα οποία κάποτε οι άνθρωποι πολέμησαν; Οι καταραμένες ψυχές δεν έχουν σωτηρία και θα μεταφερθούν στην Κόλαση.
- (63–72) Ένας άνθρωπος πρέπει να κρίνει δίκαια στη γη και τότε δεν χρειάζεται να ανησυχεί όταν σταθεί ενώπιον του Ουράνιου Κριτή. Όταν κάποιος καταπατά το νόμο παίρνοντας δωροδοκίες, τον βλέπει κρυφά ο Διάβολος, ο οποίος θα θυμηθεί τα παραπτώματα του στην Τελική Κρίση.
- (73–99) Κατά την Ημέρα της κρίσης, ο Κριτής, συνοδευόμενος από πλήθος αγγέλων, φτάνει στο σημείο που έχει καθοριστεί. Οι άγγελοι θα ξυπνήσουν τους νεκρούς και θα τους οδηγήσουν μπροστά του. Όλα τα ανθρώπινα όντα θα σηκωθούν από τη γη, θα ελευθερωθούν από τη δουλεία των τάφων και θα λάβουν πίσω τα σώματά τους, ώστε να απολογηθούν. Όλοι θα κριθούν σύμφωνα με τις πράξεις τους και θα μαρτυρήσουν τα εγκλήματα που έχουν διαπράξει. Όλα θα γίνουν γνωστά στον Ουράνιο Βασιλιά, εκτός αν κάποιος αμαρτωλός έχει ήδη μετανοήσει κάνοντας ελεημοσύνες και νηστεία.
- (100–103) Στο τέλος του ποιήματος υψώνεται ο Τίμιος Σταυρός και ο Χριστός αποκαλύπτει τις πληγές που υπέστη για χάρη της ανθρωπότητας.[7]