Νόμος Επιθέτου (Τουρκία)
Ο Νόμος Επιθέτου (τουρκικά: Soyadı Kanunu) της Δημοκρατίας της Τουρκίας εγκρίθηκε στις 21 Ιουνίου 1934.[1] Ο νόμος απαιτεί από όλους τους πολίτες της Τουρκίας να υιοθετήσουν τη χρήση κληρονομικών, σταθερών επωνύμων. Μεγάλο μέρος του πληθυσμού, ιδιαίτερα στις πόλεις, καθώς και οι χριστιανοί και Εβραίοι πολίτες της Τουρκίας, είχαν ήδη επώνυμα και όλες οι οικογένειες είχαν ονόματα με τα οποία ήταν γνωστά σε τοπικό επίπεδο. Ο Νόμος Επωνύμου του 1934 επέβαλε όχι μόνο τη χρήση επίσημων επωνύμων, αλλά επίσης όριζε ότι οι πολίτες πρέπει να επιλέγουν τουρκικά ονόματα. Μέχρι να καταργηθεί ο νόμος στην Τουρκία το 2013, ο γηραιότερος άνδρας ήταν ο επικεφαλής του νοικοκυριού και ο νόμος τον όριζε για να επιλέξει το επώνυμο. Ωστόσο, σε περίπτωση απουσίας του, θανάτου ή ψυχικής ανικανότητας, η σύζυγος ήταν εκείνη που θα το έκανε.[2]
Αυτός ο νόμος ήταν «εμπνευσμένος» από έναν νόμο της Φασιστικής Ιταλοποίησης του 1926, ο οποίος «αποκαθιστούσε» τα γερμανικά, σλοβενικά και κροατικά επώνυμα στην «πρωτότυπη ιταλική μορφή» τους.[3] [4]
Οι μουσουλμάνοι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία έφεραν τίτλους όπως Πασάς, Χότζας, Μπέης, Χάνουμ και Εφέντι. Αυτοί οι τίτλοι είτε όριζαν το επίσημο επάγγελμά τους (όπως Πάσας, Χότζας, κ.λπ.) είτε το ανεπίσημο καθεστώς τους στην κοινωνία (όπως Μπέης, Χάνουμ, Εφέντι, κ.λπ.). Οι Οθωμανοί πρωθυπουργοί (Σαντραζάμ ή Μεγάλος Βεζύρης), οι υπουργοί (Ναζίρ/Βεζίρ ή Βεζίρης) και άλλοι υψηλόβαθμοι δημόσιοι υπάλληλοι, έφεραν επίσης τον τίτλο του Πασά. Οι αποστρατευμένοι στρατηγοί/ναύαρχοι ή οι υψηλόβαθμοι δημόσιοι υπάλληλοι συνέχισαν να φέρουν αυτόν τον τίτλο στην πολιτική ζωή τους. Ένας «Πασάς» δεν μπορούσε να γίνει «Μπέης» μετά την αποχώρησή του από ενεργό στρατιωτική ή πολιτική υπηρεσία.
Τα άρθρα του Νόμου του Επιθέτου (Soy Adı Kanunu),[5] ορίζουν ότι:
- Όλοι οι Τούρκοι πρέπει να φέρουν τα επώνυμα τους, επιπλέον του όνοματός τους.
- Το επώνυμο πρέπει να ακολουθεί το σωστό όνομα σε υπογραφή, ομιλία και γραφή.
- Τα ονόματα μπορεί να μην σχετίζονται με την στρατιωτική τάξη και την πολιτική διοίκηση, σε φυλές, ξένες εθνότητες, ούτε μπορεί να είναι προσβλητικά ή γελοίά. Η χρήση των «ιστορικών ονομάτων» χωρίς τα κατάλληλα γενεαλογικά αποδεικτικά στοιχεία, απαγορεύονταν επίσης.
Ο νόμος περί επώνυμων απαγόρευε ρητά συγκεκριμένα επώνυμα που περιείχαν συνειρμούς ξένων πολιτισμών, εθνών, φυλών και θρησκειών.[6] [7] [8] [9] Τα νέα επώνυμα έπρεπε να ληφθούν από την τουρκική γλώσσα. Το επώνυμο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί με την κατάληξη -όγλου και ήταν απαγορευτική η χρήση αρμένικων καταλήξεων, όπως -ιάν ή -υάν, σλαβικών καταλήξεων, όπως -οφ (ή -οβ), -βιχ ή -ιτς, ελληνικών καταλήξεων, όπως -ης, -δης, -πούλος ή -άκη, περσικών καταλήξεων, όπως -ζάντε και αραβικών καταλήξεων, όπως -μαχντουμού, -βελέντ ή -μπιν, καθώς «αναφέρονται σε άλλες εθνότητες ή λαμβάνονται από άλλη γλώσσα». Για παράδειγμα, δεν μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ονόματα όπως Αρναβουτόγλου (ο γιος του Αλβανού) ή ο Κουρτόγλου (ο γιος του Κούρδου). Τα ονόματα των φυλών ή των φατριών δεν μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ή να επαναχρησιμοποιηθούν.[10] Επιπλέον, τα ονόματα δεν μπορούσαν να υπάρχουν από δύο οικογένειες στην ίδια περιοχή και σε περίπτωση διαφωνίας, η οικογένεια που καταγράφηκε πρώτη, είχε το δικαίωμα να κρατήσει το διεκδικούμενο όνομα.[11]
Ως αποτέλεσμα, πολλοί Έλληνες, Βούλγαροι, Αλβανοί, Βόσνιοι, Εβραίοι, Άραβες, Αρμένιοι, Ασσύριοι, Γεωργιανοί και Κούρδοι ήταν και εξακολουθούν να αναγκάζονται να υιοθετήσουν επώνυμα μιας πιο τουρκικής απόδοσης,[6] μερικές φορές με απευθείας μετάφραση του αρχικού τους επωνύμου ή διαφορετικά αντικαθιστώντας καταλήξεις, όπως το ποντιακό «-ίδης» (γιος του) με το τουρκικό «-όγλου» (Καζαντζόγλου, Μήτρογλου, Μουρατόγλου, κλπ.).
Δείτε επίσης
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1934 in history, Τουρκικό Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού.
- ↑ Τουρκόζ, Μελτέμ (2004). «The Social Life of the State's Fantasy: Memories and Documents on Turkey's Surname Law of 1934».
- ↑ Regio decreto legge 10 Gennaio 1926, n. 17: Restituzione in forma italiana dei cognomi delle famiglie della provincia di Trento
- ↑ Mezulić, Hrvoje; R. Jelić (2005) Fascism, baptiser and scorcher (O Talijanskoj upravi u Istri i Dalmaciji 1918-1943.: nasilno potalijančivanje prezimena, imena i mjesta), Dom i svijet, Ζάγκρεμπ, (ISBN 953-238-012-4)
- ↑ «Soy Adı Kanunu» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 7 Ιανουαρίου 2017.
- ↑ 6,0 6,1 İnce, Başak (26 Απριλίου 2012). Citizenship and identity in Turkey : from Atatürk's republic to the present day. Λονδίνο: I.B. Tauris. ISBN 9781780760261.
- ↑ Ασλάν, Σενέμ. «Incoherent State: The Controversy over Kurdish Naming in Turkey». Ευρωπαϊκό Περιοδικό Τουρκικών Σπουδών. Ανακτήθηκε στις 16 Ιανουαρίου 2013.
the Surname Law was meant to foster a sense of Turkishness within society and prohibited surnames that were related to foreign ethnicities and nations
- ↑ Suny, Ronald Grigor, επιμ. (23 Φεβρουαρίου 2011). A question of genocide : Armenians, and Turks at the end of the Ottoman Empire. Οξφόρδη: Τύπος Πανεπιστημίου της Οξφόρδης. ISBN 9780195393743.
- ↑ Toktas, Sule (2005). «Citizenship and Minorities: A Historical Overview of Turkey's Jewish Minority». Περιοδικό Ιστορικής Κοινωνιολογίας 18 (4): 394–429. doi:. https://www.academia.edu/761586. Ανακτήθηκε στις 7 Ιανουαρίου 2013.
- ↑ «Soy Adı Nizamnamesi» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 23 Νοεμβρίου 2015.
- ↑ Τουρκόζ, Μελτέμ (2007). «Surname narratives and the state–society boundary: Memories of Turkey's family name law of 1934». Σπουδές Μέσης Ανατολής 43 (6): 893–908. doi:.