Οικογένεια Παλλαβιτσίνο
 |
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
Οι Παλλαβιτσίνι ή Παλλαβιτσίνο υπήρξαν μία από τις σημαντικότερες οικογένειες πατρικίων της Βόρειας Ιταλίας στη διάρκεια του Μεσαίωνα και ένας από τους πλέον αξιόλογους κλάδους (με τους Μαλασπίνα και τον Οίκο των Έστε) της παλαιότατης οικογένειας των Ομπερτένγκι. Διέθεταν μεγάλη δύναμη στην γεωγραφική περιοχή μεταξύ Κρεμόνας, Πάρμας και Πιατσέντζα, όπου ίδρυσαν ένα κρατίδιο με την ονομασία Κράτος των Παλλαβιτσίνι, στο οποίο συμπεριλαμβάνονταν το Μπουσέτο, το Τζιμπέλο, το Κορτεματζιόρε κτλ. και που ήταν ανεξάρτητο μέχρι την υποταγή του στους Φαρνέζε της Πάρμα και της Πιατσέντζα.
Αυτή η οικογένεια δεν έχει απολύτως καμία σχέση συγγένειας με την Οικογένεια Παλλαβιτσίνι, παλαιό Οίκο Πατρικίων της Γένοβας.
Καταβολές του Οίκου
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Οι Παλλαβιτσίνι ανήκαν στον κλάδο adalbertino των Ομπερτένγκι, στον οποίο ανήκαν και οι μαρκήσιοι της Μάσα, της Κορσικής, του Παρόντι και του Γκάβι. Οι πρόγονοι των Παλλαβιτσίνι προέρχονταν από ένα μικρό παρακλάδι της οικογένειας και είχαν εγκατασταθεί στην κοιλάδα του Πάδου μεταξύ Κρεμόνας και Πιατσέντζα. Από έναν Μαρκήσιο, ονόματι Ομπέρτο, ο οποίος έζησε κατά το 1100, προήλθαν τόσο οι Παλλαβιτσίνι όσο και η παλαιά οικογένεια των Καβαλκάμπο από την Κρεμόνα, η οποία υπάρχει ακόμη και σήμερα. Ήταν ο γιος του Ομπέρτο, ο Μαρκήσιος Ομπέρτο, που πήρε το παρατσούκλι Pelavicino, με σαφέστατο (κοροϊδευτικό) υπονοούμενο για την εμφάνιση του τελευταίου. Οι απόγονοι του κληρονόμισαν το συγκεκριμένο παρατσούκλι, το οποίο μεταβλήθηκε στο όνομα της οικογένειας, υπό την μορφή Παλλαβιτσίνι. Ο Ομπέρτο έλαβε από τον Αυτοκράτορα Φρειδερίκο Βαρβαρόσσα την επικύρωση των κτήσεών του στην κοιλάδα γύρω από τον Άρντα, την παλαιά κομητεία της Aucia και μελλοντικό Κράτος των Παλλαβιτσίνι. Ο εγγονός του, Γκουλιέλμο, ο οποίος πέθανε το 1217, ήταν ο γενάρχης όλων των σημαντικών παρακλαδιών της οικογένειας που προήλθαν από τους εγγονούς του Ομπέρτο, Μανφρέντο και Παλλαβιτσίνι.
Παλλαβιτσίνι του Σιπιόνε
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Μανφρέντο και οι απόγονοί του έλαβαν τον τίτλο του Μαρκησίου του Scipione, σήμερα Σαλσοματζιόρε Τέρμε, που αποτελούσε, τότε, τμήμα της μαρκιωνίας. Οι απόγονοί του, οπαδοί των Γιβελίνων, έλαβαν σημαντικές θέσεις στην δημόσια διοίκηση (δήμαρχοι, φρούραρχοι, κυβερνήτες) στις μεγαλύτερες πόλεις της περιοχής, ενώ δήλωσαν υποταγή στους Σφόρτσα του Μιλάνου από τους οποίους έλαβαν (με τον Μαρκήσιο Πιέτρο το 1450) την αναγνώριση των κτήσεών τους. Από τους τρεις γιούς του Πιέτρο (Τζιοβάννι, Νικολό και Λουντοβίκο) προέρχεται ανάλογος αριθμός παρακλαδιών: αυτό του Τζιοβάννι εξαφανίστηκε σύντομα, με έναν τελευταίο απόγονο στην Παβία, ο οποίος έφερε τον τίτλο του άρχοντα του Μαρτσινιάγκο και του Τζοβεντζάνο (σημερινό θέρετρο του Βελέτσο Μπελίνι), παίρνοντας τέλος το 1738, αυτό του Νικολό έσβησε το 1613 με τον Μαρκήσιο Οράτσιο, ο οποίος το 1568 είχε πουλήσει το μερίδιό του επί των εδαφών του Σιπιόνε και του Σαλσοματζιόρε στον Δούκα της Πάρμα και αυτό του Λουντοβίκο διήρκεσε μέχρι το 1776.
Παλλαβιτσίνι του Πελλεγκρίνο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Πελαβιτσίνο, γιος του Γκουλιέλμο, έλαβε την μαρκιωνία του Πελλεγκρίνο Παρμένσε. Στους απογόνους του, αναγνωρίστηκε η κυριότητά τους επί των εδαφών από τους Βισκόντι, δουκών του Μιλάνου, αλλά το 1428 οι δύο ξάδελφοι Μανφρέντο και Αντόνιο, κατηγορήθηκαν για συνωμοσία και τα φέουδά τους δημεύτηκαν. Οι απόγονοί τους έζησαν υπό κακές οικονομικές συνθήκες στην περιοχή της Πάρμα, προτού εξαφανιστούν το 1795.
Ο Ομπέρτο Παλλαβιτσίνι και οι απόγονοί του
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο πιο γνωστός των γιων του Γκουλιέλμο υπήρξε ο Ομπέρτο Β' Πελαβιτσίνο, υποστηρικτής του αυτοκράτορα Φρειδερίκου Β΄ και στην πορεία αναγνωρισμένος αρχηγός της παράταξης των Γιβελλίνων της κοιλάδας του Πάδου. Υπήρξε άρχοντας της Κρεμόνας, της Παβίας, της Πιατσέντζας, αυτοκρατορικός βικάριος και φρούραρχος της πόλης του Μιλάνου. Η δύναμή του άρχισε να κλονίζεται με την άφιξη στην Ιταλία τού Καρόλου Α΄ του Ανζού, την ήττα τού Κορραδίνου των Χοενστάουφεν και τον θρίαμβο της παράταξης των Γουέλφων. Απέμειναν στην κατοχή του μονάχα οι εκτάσεις που είχε κληρονομήσει, οι οποίες πέρασαν, με τη σειρά τους, στον γιο του Μανφρεντίνο, τού οποίου οι γιοι Ομπέρτο και Ντονίνο μοιράστηκαν μεταξύ τους το 1348. Ο Ομπέρτο κατάφερε να πάρει το Μπουσέτο, πρωτεύουσα του κράτους των Παλλαβιτσίνι. Ο Ομπέρτο έκανε μια σημαντική συμμαχία με τους Βισκόντι τού Μιλάνου. Μέσω τού Νικολό (πιστού συμμάχου του Τζιοβάνι Γκαλέατσο Βισκόντι) συμμάχησε με τον Ορλάντο ιλ Μανίφικο, ο οποίος έδωσε στο κράτος των Παλλαβιτσίνι τους τίτλους που έδωσαν ζωή στο κρατίδιο για άλλους τρεις αιώνες. Ήταν ο τελευταίος Μαρκήσιος, υπό τον οποίο το Κράτος διατήρησε την ενότητά του. Ο Ομπέρτο το 1453 το μοίρασε στους πολλούς γιους του, απ' όπου και η προέλευση των κλάδων των Βαράνο, Ταμπιάνο, Κορτεματζιόρε, Μπουσέτο, Πολεσίνα και Τζιμπέλο. Από τον Ντονίνο προήλθαν οι Μαρκήσιοι του Ραβαράνο (θέρετρο του Καλεστάνο στα Παρμεζάνικα Απέννινα Όρη). Αυτοί διαιρέθηκαν σε αρκετά παρακλάδια, τα οποία, όμως, εξαφανίστηκαν μέχρι τον 18ο αιώνα, με ένα παρακλάδι να διατηρείται λαμβάνοντας το φέουδο του Στουπινίτζι και μετακινούμενο προς την περιοχή του Πεδεμοντίου. Ο κλάδος αυτός έλαβε πολλά αξιώματα στην αυλή της Σαβοΐας, όπως του κυβερνήτη της Τσέβα, του Μαρκησίου της Φραμπόζα Σοπράνα και της Φραμπόζα Σοτάνα, με τον κύριο κλάδο της να "σβήνει" το 1816, ενώ το παρακλάδι του, των Μαρκησίων της Πριόλα, έχει επιβιώσει μέχρι και σήμερα.
Παλλαβιτσίνι του Βαράνο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Νικολό, γιος του Ορλάντο του Μεγαλοπρεπούς υπήρξε ο ιδρυτής αυτού του κλάδου, ενώ ήταν επίσης Μαρκήσιος του Βαράνο ντε' Μελεγκάρι, στα Παρμεζάνικα Απένιννα Όρη της περιοχής της Πάρμας, με το κάστρο του να έχει χτιστεί από τον πατέρα του, και διατηρούσε στην κατοχή του, ακόμη, το Καστελγκουέλφο (Φοντεβίβο) καθώς και άλλες περιοχές. Ο κλάδος αυτός έσβησε το 1782.
Παλλαβιτσίνι του Ταμπιάνο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Ομπέρτο, γιος του Ορλάντο του Μεγαλοπρεπούς υπήρξε ο ιδρυτής αυτού του κλάδου, ενώ ήταν επίσης Μαρκήσιος της περιοχής μεταξύ του Ταμπιάνο και του Σαλσοματζιόρε Τέρμε. Ο κλάδος αυτός έσβησε στη διάρκεια του 18ου αιώνα.
Παλλαβιτσίνι του Κορτεματζιόρε
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Τζιανλουίτζι, γιος του Ορλάντο του Μεγαλοπρεπούς υπήρξε ο ιδρυτής αυτού του κλάδου. Έλαβε τη σημαντική Μαρκιωνία του Κορτεματζιόρε με το Μπουσέτο και ο γιος του Orlando il Gobbo προσέθεσε σε αυτά τα εδάφη την Φιορεντζουόλα ντ'Άρντα. Ο κλάδος αυτός έσβησε ήδη από τον 16ο αιώνα. Ο Σφόρτσα Παλλαβιτσίνι, υποστηρίζοντας ως κληρονόμο ενός τμήματος του Μπουσέτο τον γαμπρό του, Αλεσσάντρο Παλλαβιτσίνι του Τζιμπέλο, στάθηκε η αιτία αντιπαράθεσης με τον κλάδο του Μπουσέτο.
Παλλαβιτσίνι του Πολεσίνε
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Τζιανμανφρέντο, γιος του Ορλάντο του Μεγαλοπρεπούς υπήρξε ο ιδρυτής αυτού του κλάδου. Έλαβε την μαρκιωνία του Πολεσίνε Παρμένσε. Ο κλάδος αυτός έσβησε στη διάρκεια του 18ου αιώνα.
Παλλαβιτσίνι του Μπουσέτο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο λαμπρότερος κλάδος του Οίκου ξεκίνησε με τον Παλλαβιτσίνο, γιο του Ορλάντο του Μεγαλοπρεπούς. Στην μαρκιωνία του Μπουσέτο, ο γιος του, Γκαλεάτσο Α΄ προσέθεσε την Φιντέντζα, το Φελίνο και την Τορεκιάρα. Ο Ανταλμπέρτο, νόμιμος γιος του Γκαλεάτσο Α΄, έλαβε από τον Αυτοκράτορα και τον Πάπα το δικαίωμα της διαδοχής στο Μπουσέτο και στο Κορτεματζιόρε (μετά την εξαφάνιση του ομώνυμου κλάδου). Καθώς ένα τμήμα του Μπουσέτο, όπως έχει αναφερθεί παραπάνω, είχε δοθεί ως κληρονομιά στον κλάδο του Τζιμπέλο, μια αντιπαράθεση ξεκίνησε μεταξύ του Αλεσσάντρο ντι Τζιμπέλο και του Γκαλεάτσο Β', γιου του Ανταλμπέρτο, την οποία εκμεταλλεύτηκαν οι Φαρνέζε, Δούκες της Πάρμας και της Πιατσέντζα, για να προσαρτήσουν το Κράτος των Παλλαβιτσίνι. Αργότερα, ο γιος, Γκαλεάτσο Γ΄ δικαιώθηκε από τα αυτοκρατορικά δικαστήρια: οι απόγονοί του λάμβαναν τον τίτλο του άρχοντα του Κράτους των Παλλαβιτσίνι, μονάχα, όμως, κατ'όνομα. Ο κλάδος αυτός έσβησε στη διάρκεια του 19ου αιώνα. Από τον Σφόρτσα Παλλαβιτσίνι, γιο του Γκαλεάτσο Β΄, προήλθαν οι Παλλαβιτσίνι Τριβούλτζιο, άρχοντες του Σαν Φιοράνο, οι οποίοι εξαφανίστηκαν το 1878 με τελευταίο απόγονο τον Μαρκήσιο Τζιόρτζιο Γκουίντο Παλλαβιτσίνο Τριβούλτζιο, υποστηρικτή του Risorgimento.
Παλλαβιτσίνι του Τζιμπέλο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Τζιανφρανσέσκο, γιος του Ορλάντο του Μεγαλοπρεπούς υπήρξε ο ιδρυτής αυτού του κλάδου. Έλαβε την μαρκιωνία του Τζιμπέλο. Η αντιπαράθεση μεταξύ του Αλεσσάντρο του Τζιμπέλο και του ξαδέρφου του, Γκαλεάτσο Β΄ του Μπουσέτο, είχε ως αποτέλεσμα την αποτυχία του Οίκου να αναλάβει την διαδοχή στο Μπουσέτο, αλλά και να χάσει το αυτοκρατορικό φέουδο του Τζιμπέλο από τους Φαρνέζε. Οι απόγονοί του παρέμειναν, ωστόσο, εγκατεστημένοι στο φέουδο του Τζιμπέλο (ως βασάλοι των Δούκων της Πάρμας) μέχρι την κατάλυση της φεουδαρχίας. Αυτός ο κλάδος, ο οποίος διαιρέθηκε σε αρκετά παρακλάδια, παραμένει "εν ζωή" μέχρι και σήμερα.
Παλαβιτσίνι της Βοδονίτσας
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Χάρη στον Γκουίντο Παλαβιτσίνι και τον αδελφό του Θωμά, ένας κλάδος της οικογένειας άκμασε εντός της Λατινικής Αυτοκρατορίας, η οποία ιδρύθηκε μετά το πέρας της Δ' Σταυροφορίας το 1204.
Οι Παλαβιτσίνι κυβέρνησαν την Μαρκιωνία της Βοδονίτσας στην Λοκρίδα της Φθιώτιδας (όπου η σημερινή Μενδενίτσα) από το 1204 ως το 1358. Αποκόμισαν σημαντικά πλούτη και, μετά το 1224, αποτελούσαν, πλέον, την ισχυρότερη οικογένεια εντός του παλαιού Βασιλείου της Θεσσαλονίκης. Έπειτα από τον Γκουΐντο κυβέρνησαν με τη σειρά τα παιδιά του Ουμπερτίνο και Ισαβέλλα. Μετά το τέλος της άτεκνης Ισαβέλλας, τη διαδοχή ανέλαβαν οι άμεσοι απόγονοι του Θωμά. Οι Παλλαβιτσίνι διατηρούσαν καλές σχέσεις με την οικογένεια Ντε λα Ρος, η οποία κυβερνούσε τότε την Αθήνα. Ο Αλβέρτος (γιος του Θωμά) μοίρασε το κρατίδιό του το 1311 μεταξύ της κόρης του Γουλιέλμας και του 1ου συζύγου της Βαρθολομαίου, έτσι η επιρροή των Παλαβιτσίνι άρχισε σταδιακά να ελαττώνεται. Οι μαρκήσιοι της οικογένειας Ζόρζι που πήραν στη συνέχεια τη θέση τους, ήταν απόγονοι της τελευταίας μαρκησίας Γουλιέλμας και του 2ου συζύγου της Νικολάου Α΄.
Γενεαλογία Οίκου Παλαβιτσίνι της Βοδονίτσας
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]| γονιός | γονιός | ΟΙΚΟΣ ΠΑΛΑΒΙΤΣΙΝΙ από την Πάρμα | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Γκυ Α΄ ντε λα Ρος δούκας των Αθηνών | Σιβύλλα | Γκουίντο μαρκήσιος της Βοδονίτσας | Θωμάς μαρκήσιος της Βοδονίτσας | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Γουλιέλμος δούκας των αθηνών | Ουμπερτίνο μαρκήσιος της Βοδονίτσας | Ισαβέλλα μαρκησία της Βοδονίτσας σύζ. Αντουάν λε Φλαμέν | Αλβέρτος μαρκήσιος της Βοδονίτσας | Μαρία ΟΙΚΟΣ ΚΑΡΤΣΕΡΙ | |||||||||||||||||||||||||||||||||||
| 1.Βαρθολομαίος κύριος του Δαμαλά ΟΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑ | Γουλιέλμα μαρκησία της βοδονίτσας | 2.Νικόλαος Α΄ ΟΙΚΟΣ ΖΟΡΖΙ | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Μαρούλα | Φραγκίσκος μαρκήσιος της Βοδονίτσας | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Σχετικό Λήμμα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Miller, William, The Latins in the Levant. Ελληνική μετάφραση Άγγελου Φουριώτη ως Ιστορία της Φραγκοκρατίας στην Ελλάδα. "Ελληνικά Γράμματα", β΄έκδοση, Αθήνα 1990.
- Miller, W. "The Marquisate of Boudonitza (1204-1414)." Journal of Hellenic Studies, Vol. 28, 1908, pp 234–249.
- Setton, Kenneth M. (general editor) A History of the Crusades: Volume III — The Fourteenth and Fifteenth Centuries. Harry W. Hazard, editor. University of Wisconsin Press: Madison, 1975.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Latin Lordships of Greece: Boudonitza.
- Marquisate of Bodonitsa
- Οι Παλλαβιτσίνι στην διαδικτυακή έκδοση της εγκυκλοπαίδειας Treccani (Ιταλικά)