Οξυδιμεθανόλη
Οξυδιμεθανόλη | |||
---|---|---|---|
Γενικά | |||
Όνομα IUPAC | Οξυδιμεθανόλη Υδροξυμεθοξυμεθανόλη | ||
Άλλες ονομασίες | Διμεθυλενογλυκόλη | ||
Χημικά αναγνωριστικά | |||
Χημικός τύπος | C2H6O3 | ||
Μοριακή μάζα | 78,0672 amu | ||
Σύντομος συντακτικός τύπος |
HOCH2OCH2OH | ||
Αριθμός CAS | 4407-89-0[1] | ||
SMILES | OCOCO | ||
InChI | 1/C2H6O3/c3-1-5-2-4/h3-4H,1-2H2 | ||
ChemSpider ID | 4407-89-0[2] | ||
Δομή | |||
Ισομέρεια | |||
Ισομερή θέσης | 7 | ||
Φυσικές ιδιότητες | |||
Σημείο τήξης | -14,00 °C | ||
Σημείο βρασμού | -9,2 °C | ||
Πυκνότητα | 1.241 kg/m³ | ||
Δείκτης διάθλασης , nD |
1,426 | ||
Τάση ατμών | 3.344 mmHg | ||
Χημικές ιδιότητες | |||
Ελάχιστη θερμοκρασία ανάφλεξης |
-51,762 °C | ||
Επικινδυνότητα | |||
Εκτός αν σημειώνεται διαφορετικά, τα δεδομένα αφορούν υλικά υπό κανονικές συνθήκες περιβάλλοντος (25°C, 100 kPa). |
Η οξυδιμεθανόλη ή υδροξυμεθοξυμεθανόλη ή διμεθυλενογλυκόλη (DMG: DiMethylene Glycol) είναι μια οργανική ένωση, με μοριακό τύπο C2H6O3 και ημισυντακτικό τύπο HOCH2OCH2OH. Πιο αναλυτικά, είναι η απλούστερη σταθερή αλκοξυαλκανοδιόλη, δηλαδή άκυκλη[3], κορεσμένη[4], δισθενής[5] αλκοξυ[6]αλκοόλη[7]. Το μόριό της περιέχει δύο (2) δότες (-ΟΗ) και τρεις (3) δέκτες (3 -Ο-) δεσμών υδρογόνου.
Χημικές ιδιότητες και παράγωγα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Συνδυάζει τις ιδιότητες αλκανοδιόλης και αιθέρα.
Ιδιότητες ως αλκανοδιόλη
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Συμπεριφορά ασθενούς οξέος - Σχηματισμός αλκοολικών αλάτων
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]1. Αντίδραση με αλκαλιμέταλλα[8]:
2. Αντίδραση με αμίδια μετάλλων[9]:
3. Αντίδραση με αιθινικά μέταλλα[10]:
4. Αντίδραση με αντιδραστήρια Grignard[11]:
Υποκατάσταση υδροξυλίων από αλογόνα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]1. Αντίδραση με υδροϊώδιο[12][13]. Με παρατεταμένη αντίδραση με περίσσεια ιωδομεθανίου τελικά παράγεται διιωδομεθάνιο (CH2I2) και μεθανάλη:
Ενδιάμεσα απομονώσιμα προϊόντα: ιωδομεθοξυμεθανόλη (ICH2OCH2OH) και δι(ιωδομεθυλ)αιθέρας (ICH2OCH2I).
2. Αντίδραση με άλλα αλογόνα (X: F, Cl, Br)[14]:
Ενδιάμεσα παράγεται αλομεθοξυμεθανόλη (XCH2OCH2OH) και τελικά δι(αλομεθυλ)αιθέρας (XCH2OCH2X).
3. Αντίδραση με ισχυρά χλωριωτικά μέσα[15]:
- 1. Με PCl5:
- Η συγκεκριμένη μέθοδος εφαρμόζεται επίσης για την παραγωγή δι(βρωμομεθυλ)αιθέρα (BrCH2OCH2Br) από οξυδιμεθανόλη, με την ανάλογη χρήση του τριβρωμιούχου φωσφόρου (PBr3), ενώ είναι δυνατή και η παραγωγή δι(ιωδομεθυλ)αιθέρα (ICH2OCH2I) με χρήση τριιωδιούχου φωσφόρου (PI3).
- 3. Με SOCl2[17]:
Aναφορές και σημειώσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Διαδικτυακός τόπος ChemNet
- ↑ Διαδικτυακός τόπος ChemSpider.com
- ↑ Δεν περιέχει δακτύλιο.
- ↑ Περιέχει μόνο απλούς δεσμούς.
- ↑ Περιέχει δύο (2) ομάδες υδροξυλίου ανά μόριο.
- ↑ Περιέχει μια αλκοξυ (RO) ομάδα.
- ↑ Περιέχει μια τουλάχιστον ομάδα υδροξυλίου και καμία «ανώτερη» χαρακτηριστική ομάδα.
- ↑ Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982, σελ.199, §8.2.4α.
- ↑ Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982, σελ.199, §8.2.4β.
- ↑ Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982, σελ.199, §8.2.4γ.
- ↑ Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982, σελ.199, §8.2.4δ.
- ↑ Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982, σελ.199, §8.4.2β.
- ↑ Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982, σελ.201, §8.5.3.
- ↑ Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982, σελ.199, §8.4.2γ.
- ↑ Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982, σελ.199, §8.4.3α.
- ↑ Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982, σελ.199, §8.4.3β.
- ↑ Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982, σελ.199, §8.4.3γ.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Γ. Βάρβογλη, Ν. Αλεξάνδρου, Οργανική Χημεία, Αθήνα 1972
- Α. Βάρβογλη, «Χημεία Οργανικών Ενώσεων», παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1991
- SCHAUM'S OUTLINE SERIES, ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΧΗΜΕΙΑ, Μτφ. Α. Βάρβογλη, 1999
- Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982
- Δημήτριου Ν. Νικολαΐδη: Ειδικά μαθήματα Οργανικής Χημείας, Θεσσαλονίκη 1983.
- Ν. Αλεξάνδρου, Α. Βάρβογλη, Δ. Νικολαΐδη: Χημεία Ετεροχημικών Ενώσεων, Θεσσαλονίκη 1985