Ρενέ Β΄ της Λωρραίνης
Ο Ρενέ Β΄ (Ανζέ, 2 Μαΐου 1451 - 10 Δεκεμβρίου 1508) από τον Οίκο της Λωρραίνης ήταν κόμης του Βωντεμόν (1470-1508), δούκας της Λωρραίνης (1473 - 1508) και δούκας του Μπαρ (1503 - 1508).[5] Διεκδίκησε τον θρόνο της Νάπολης, της Ιερουσαλήμ και το δουκάτο της Καλαβρίας.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Ρενέ Β΄ ήταν γιος του Φρειδερίκου Β΄ κόμη του Βωντεμόν μέλος του κλάδου του Βωντεμόν από τον Οίκο της Λωρραίνης και της Γιολάντας των Καπετιδών-Ανζού δούκισσας της Λωρραίνης, κόρης του Ρενέ Α΄ της Νάπολης.[6] Διεκδίκησε την Προβηγκία και το Δουκάτο της Καλαβρίας (1480 - 1493), το Βασίλειο της Νεαπόλεως και το Βασίλειο της Ιερουσαλήμ (1493 - 1508). Διαδέχθηκε τον θείο του Ιωάννη του Αρκούρ στην Κομητεία του Αρκούρ (1473), την οποία αντάλλαξε με την Κομητεία του Ωμάλ (1495)· κληρονόμησε τέλος την Κομητεία του Γκιζ (1504)
Δούκας της Λωρραίνης
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Ρενέ Β΄ πέρασε τα νεανικά του χρόνια στην αυλή του παππού του Ρενέ Α΄ ανάμεσα στο Ανζέ και την Προβηγκία, διαδέχτηκε τον πατέρα του στο Βωντεμόν (1470), σε τρία χρόνια διαδέχτηκε τον ξάδελφο του Νικόλαο Α΄ στη Λωρραίνη που πέθανε πρόωρα και άτεκνος (1473). Με την άνοδο του δέχτηκε πιέσεις από τον βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκο ΙΑ΄ και τον Κάρολο της Βουργουνδίας, όταν ο Κάρολος τοποθέτησε φρουρές στη Λωρραίνη ο Ρενέ Β΄ συμμάχησε μυστικά με τον Λουδοβίκο (1474).
Η μάχη του Νανσύ
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Κάρολος επιτέθηκε στο δουκάτο και ο Ρενέ αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη Νανσύ (30 Νοεμβρίου 1475), ανέκτησε την πόλη (5 Οκτωβρίου 1476) και μετακινήθηκε στην Ελβετία για να συγκροτήσει στρατό με Ελβετούς μισθοφόρους. Με τον στρατό που δημιούργησε νίκησε και σκότωσε τον Κάρολο στη μάχη της Νανσύ (5 Ιανουαρίου 1477) τερματίζοντας τους Βουργουνδιακούς πολέμους.[7] Με τον θάνατο της γιαγιάς του (1476) έγινε κόμης του Χαρκούρτ και βαρόνος του Ελμπέφ. Ο Ρενέ Β΄ ήρθε σε σύγκρουση με τον Λουδοβίκο ΙΑ΄ που έκανε κατάσχεση στο μεγαλύτερο μέρος της πατρικής του κληρονομιάς όπως στο Ανζού και την Προβηγκία. Ο Λουδοβίκος ΙΑ΄ έδωσε σαν αποζημίωση τον Ιούνιο του 1478 τα κληρονομικά δικαιώματα στο δουκάτο του Λουξεμβούργου και την κομητεία της Προβηγκίας στον Ρενέ Β΄ και τους απογόνους του.[8]
Δούκας του Μπαρ
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Κομητεία της Βουργουνδίας μεταφέρθηκε στη Γαλλία με τη Συνθήκη του Αράς (1482), αυτό έδωσε ελπίδες στον Ρενέ αλλά με τη Συνθήκη του Σανλίς (1493) επέστρεψε στους Αψβούργους ακυρώνοντας τα σχέδια του.[9] Η εξουσία που είχε στο Λουξεμβούργο ήταν επίσης ανύπαρκτη για τον Ρενέ, εκτός από την κατάκτηση του Βιρτόν το δουκάτο παρέμεινε όσο ζούσε στην κατοχή των Αψβούργων. Ο Ρενέ Β΄ διαδέχθηκε τον παππού του στο δουκάτο του Μπαρ ενώ η μητέρα του ζούσε (1480), κατέκτησε το Βιρτόν από το Λουξεμβούργο και το προσάρτησε στο Μπαρ (1482). Ο Πέτρος Β΄ της Βουρβόνης αντιβασιλιάς και κηδεμόνας του ανήλικου βασιλιά Καρόλου Η΄ τον όρισε επίσημα δούκα του Μπαρ (1484).[10]
Διεκδικητής της Νάπολης
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Όταν πέθανε η μητέρα του Γιολάντα (1483), κληρονόμησε τα δικαιώματα της για τα βασίλεια της Νεαπόλεως και της Ιερουσαλήμ. Ταξίδευσε στην Ιταλία (1482) και νίκησε στη μάχη του Αντριά τον δούκα της Φερράρα σαν σύμμαχος με τη Δημοκρατία της Βενετίας. Ο Ρενέ Β΄ συμμετείχε στην πρώτη φάση του "Κακού Πολέμου" (1485), αλλά αποσύρθηκε γρήγορα. Όταν οι Ναπολιτάνοι τού πρόσφεραν το στέμμα της πόλης τους, ο Ρενέ Β΄ επιχείρησε εκστρατεία να την κατακτήσει, αλλά τις προσπάθειές του σταμάτησε ο Κάρολος Η΄ της Γαλλίας, που διεκδικούσε το βασίλειο για τον εαυτό του. Συγκρούστηκε με τον δεύτερο εξάδελφό του Ιωάννη Δ΄ του Ριέ για την κληρονομιά των γιαγιάδων τους· τού παραχώρησε την κομητεία τού Αρκούρ, ενώ ο ίδιος διατήρησε αυτές του Ελμπέφ και του Μπριόν και δέχτηκε την κομητεία του Ωμάλ.[11]
Ο Ρενέ Β΄ αρρώστησε σε ένα κυνήγι στο Φάινς και πέθανε σε ηλικία 57 ετών (10 Δεκεμβρίου 1508).
Οικογένεια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Νυμφεύτηκε το 1471 την Ιωάννα του Αρκούρ, κόμισσα τού Τανκαρβίλλ· το 1485 ο γάμος ακυρώθηκε.
Έκανε δεύτερο γάμο το 1485 στην Ορλεάνη με τη Φιλίππη των Έχμοντ, κόρη τού Αδόλφου δούκα τού Χέλρε και παιδιά του ήταν:[12]
- Αντώνιος 1489-1544, δούκας της Λωρραίνης[13]
- Κλαύδιος 1496-1550, δούκας τού Γκιζ.[13]
- Ιωάννης 1498-1550, καρδινάλιος, αρχιεπίσκοπος Ρενς, Λυών & Ναρμπόνν.
- Λουδοβίκος 1500-1528, κόμης τού Βωντεμόν.
- Φραγκίσκος 1506-1525, κόμης του Λαμπέσκ[6]
- Ισαβέλλα 1494-1508, απεβ. 14 ετών.
- Κάρολος 1486, Φραγκίσκος 1487, Άννα 1490-1491, Νικόλαος 1493, δίδυμα Κλαύδιος και Αικατερίνη, απεβίωσαν νήπια.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 1,11 1,12 1,13 1,14 1,15 1,16 genealogy
.euweb .cz /lorraine /lorraine4 .html. Ανακτήθηκε στις 20 Ιανουαρίου 2016. - ↑ 2,0 2,1 p477.htm#i4762. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 3,6 3,7 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 Charles Cawley: «Medieval Lands». (Αγγλικά) Charles Cawley, "Medieval Lands", 2006-2020. Ανακτήθηκε στις 20 Ιανουαρίου 2016. σελ. http://fmg.ac/Projects/MedLands/LOTHARINGIAN%20(UPPER)%20NOBILITY.htm.
- ↑ Carroll 1998, σσ. 14-15
- ↑ 6,0 6,1 Carroll 2011, σ. 310
- ↑ Carroll 1998, σ. 15
- ↑ de Laurière 1828, σσ. 406-406
- ↑ Gillespie 2017, σ. 29
- ↑ Monter 2007, σσ. 23–24
- ↑ Carroll 1998, σσ. 17–19
- ↑ Bogdan 2013, σ. 100
- ↑ 13,0 13,1 Wellman 2013, σ. 236
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Bogdan, Henry (2013). La Lorraine des ducs (in French). Tempus.
- Carroll, Stuart (1998). Noble Power During the French Wars of Religion: The Guise Affinity and the Catholic Cause in Normandy. Cambridge University Press.
- Carroll, Stuart (2011). Martyrs and Murderers: The Guise Family and the Making of Europe. Oxford University Press.
- Gillespie, Alexander (2017). The Causes of War: Volume III: 1400 CE to 1650 CE. III. Hart Publishing.
- de Laurière, Eusèbe (1968). Ordonnances des roys de France de la troisième race: recueillies pur ordre chronologique dix-huitième volume. Farnborough, Hampshire: Gregg Press Limited.
- Lepage, Henri (1884). "La guerre de Sedan: Episode du règne de René II (1493–1496)". Mémoires de la Société d'archéologie lorraine. 3. 34: 183–224.
- Monter, E. William (2007). A Bewitched Duchy: Lorraine and Its Dukes, 1477–1736. Paris: Librairie Droz.
- Wellman, Kathleen (2013). Queens and Mistresses of Renaissance France. Yale University Press.
Πρόγονοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]| Πρόγονοι του Ρενέ Β΄ δούκα της Λωρραίνης |
|---|
|
|
