Σίγκουρντ ο Σταυροφόρος
| Σίγκουρντ ο Σταυροφόρος | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1089[1] ή 1090[2] Νορβηγία |
| Θάνατος | 26 Μαρτίου 1130 ή 1130[2] Όσλο |
| Τόπος ταφής | Φρούριο Ακερσούς |
| Χώρα πολιτογράφησης | Νορβηγία |
| Θρησκεία | Χριστιανισμός |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | στρατιωτικός |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Bjaðmunjo Mýrjartaksdóttir (από 1102)[3] Μάλμφριντ του Κιέβου[3] Cecily[3] |
| Σύντροφος | Borghild Olavsdotter |
| Τέκνα | Κριστίν Σίγκουρντσντατερ Μάγκνους Δ΄ της Νορβηγίας |
| Γονείς | Μάγκνους Γ΄ της Νορβηγίας και Thora |
| Αδέλφια | Tora Magnusdatter Έιστεν Α΄ της Νορβηγίας Χάραλντ Δ΄ Γκίλλε Όλαφ Μάγκνουσσον της Νορβηγίας |
| Οικογένεια | Οίκος του Χάρντραντα |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Μονάρχης της Νορβηγίας (1103–1130) |
 Σχετικά πολυμέσα | |
O Σίγκουρντ Α΄ της Νορβηγίας ή Σίγκουρντ Μάγκνουσον ή Σίγκουρντ ο Σταυροφόρος (Sigur?r Jorsalafari, περί το 1090 - 26 Μαρτίου 1130), βασιλιάς της Νορβηγίας (1103 - 1130) ήταν ένας από τους τρεις νόθους γιους του Μάγκνους Γ΄ της Νορβηγίας με άγνωστες μητέρες, οι άλλοι δυο ετεροθαλείς αδελφοί του ήταν ο Έιστεϊν Α΄ της Νορβηγίας και ο Όλαφ Μάγκνουσσον της Νορβηγίας. Η εποχή του χαρακτηρίζεται ως η χρυσή εποχή της Νορβηγικής μεσαιωνικής ιστορίας, κέρδισε το προσωνύμιο Σταυροφόρος επειδή ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος βασιλιάς ο οποίος συμμετείχε προσωπικά σε Σταυροφορία. [4][5] Τα τρία ετεροθαλή αδέλφια για να αποφύγουν τους μεταξύ τους εμφύλιους πολέμους συμβασίλευσαν μεταξύ τους, ο Σίγκουρντ παρέμεινε ο μοναδικός βασιλιάς μετά τον πρόωρο θάνατο του Όλαφ (1115) και του Έιστειν (1123). [6] Πριν ανακηρυχτεί ο Σίγκουρντ βασιλιάς της Νορβηγίας ήταν βασιλιάς των νήσων και κόμης των Ορκάδων,[7] παρέδωσε τον τίτλο του κόμη των Ορκάδων στον Χάακον Πόλσον γιο του Πόλ Θόρφινσον. [8]
Άνοδος στον θρόνο της Νορβηγίας
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Οι περισσότεροι ιστορικοί βλέπουν τις περιόδους τις οποίες βασίλευσαν ο Σίγκουρντ και ο Έιστεϊν σαν τη χρυσή εποχή της Νορβηγικής ιστορίας, η χώρα είχε αποκτήσει τεράστια πλούτη και είχε επεκταθεί στο μέγιστο σημείο της.[9] Η προσωπική συμμετοχή του Σίγκουρντ στις Σταυροφορίες στάθηκε αιτία να αποκτήσει μεγάλη αναγνώριση και κύρος.[10] Ο Σίγκουρντ συνόδευσε τον πατέρα του Μάγκνους τον Γυμνοπόδη στην εκστρατεία του στις νήσους, στις Ορκάδες, στις Εβρίδες και στην Ιρλανδική θάλασσα, έγινε κόμης των Ορκάδων την ίδια χρονιά μετά την καθαίρεση των κομήτων των Ορκάδων Πολ και Έρλεντ Θόρφινσον. Την ίδια χρονιά ορκίστηκε βασιλέας των νήσων μετά την ανατροπή των προηγούμενων βασιλέων από τον πατέρα του Μάγκνους ο οποίος τα κατάκτησε μετά τον θάνατο τους, ήταν η πρώτη φορά που διοικήθηκαν από Νορβηγό βασιλιά. Δεν είναι βέβαιο αν ο Σίγκουρντ επέστρεψε μαζί με τον πατέρα του στην εκστρατεία του 1098 αλλά είναι βέβαιο ότι ο Σίγκουρντ βρισκόταν στις Ορκάδες όταν ο Μάγκνους επέστρεψε από τη νέα του εκστρατεία (1102). Στη συνέχεια πραγματοποιήθηκε γαμήλια συμμαχία ανάμεσα στον πατέρα του Μάγκνους και στον Μουιρτσερτάχ να παντρευτεί ο Σίγκουρντ την Ιρλανδή πριγκίπισσα Μπζαντμουνζό κόρη του Μουιρτσερτάχ. [11][12] Όταν ο βασιλιάς Μάγκνους έπεσε σε παγίδα και σκοτώθηκε στο Ουλαίντ από τον Ιρλανδικό στρατό (1103) ο Σίγκουρντ με τα υπολείμματα του Νορβηγικού στρατού επέστρεψε στη Δανία αφήνοντας πίσω τη σύζυγο του. Μετά την επιστροφή του στη Νορβηγία ο ίδιος και οι δυο ετεροθαλείς αδελφοί του Έιστεϊν και Όλαφ ανακηρύχτηκαν βασιλείς της Νορβηγίας, συμβασίλευσαν στη Νορβηγία μαζί την ίδια περίοδο. Οι εκστρατείες του Μάγκνους μαζί με τους γιους του έφεραν μεγάλα κέρδη στο βασίλειο της Νορβηγίας από πλούτη και στρατιωτικές προμήθειες αλλά μετά τον θάνατο του βασιλιά Μάγκνους οι Εβρίδες και η νήσος του Μάν απαίτησαν την ανεξαρτησία τους.[13]
Αρχηγός Σταυροφορίας
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το 1107 ο Σίγκουρντ ήταν αρχηγός της Νορβηγικής Σταυροφορίας για την υποστήριξη του νεοιδρυθέντος βασιλείου της Ιερουσαλήμ μετά την Α΄ Σταυροφορία, ήταν η πρώτη φορά που Ευρωπαίος βασιλιάς ήταν αρχηγός Σταυροφορίας γι'αυτό πήρε το προσωνύμιο Σταυροφόρος. Τα Σάγκας περιγράφουν ότι ο Σίγκουρντ συγκέντρωσε μια μεγάλη δύναμη από 5000 άντρες και 60 πλοία. Ο Σίγκουρντ και ο αδελφός του Έισταν είχαν διαφωνίες στην αρχή σχετικά με την ηγεσία της Σταυροφορίας και τη διοίκηση του βασιλείου αλλά τελικά επελέγη ο Σίγκουρντ επειδή είχε μεγαλύτερη εμπειρίες λόγω της συμμετοχής του σε διάφορες εκστρατείες στη Σκωτία και στην Ιρλανδία στο πλευρό του πατέρα του.[1]
Ο Σίγκουρντ ο Σταυροφόρος μαζί με τους πιστούς άντρες του πολέμησε σε πολλές μάχες στη Λισαβόνα, στα νησιά της Μεσογείου και την Παλαιστίνη οι οποίες ήταν όλες νικηφόρες, τα λάφυρα από τις λεηλασίες του ήταν αμέτρητα αλλά δεν μετέφερε τίποτα πίσω στη Νορβηγία τα άφησε όλα στην Κωνσταντινούπολη. Στον δρόμο του για τα Ιεροσόλυμα επισκέφτηκε τον Ρογήρο Β΄ της Σικελίας στο κάστρο του στο Παλέρμο. Με την άφιξη του στους Αγίους Τόπους χαιρέτησε τον Βαλδουίνο Α΄ της Ιερουσαλήμ ο οποίος τον καλωσόρισε, οι δυο βασιλείς πήγαν στον ποταμό Ιορδάνη όπου ο Σίγκουρντ βαπτίστηκε. Ο Βαλδουίνος Α΄ ζήτησε από τον Σίγκουρντ και τον Δόγη της Βενετίας Ορντέλαφο Φαλιέρο να τον στηρίξουν στην ανακατάληψη της Σιδώνας η οποία είχε κατελήφθη από το Χαλιφάτο των Φατιμιδών (1098). Η πολιορκία της Σιδώνας ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία για τους Σταυροφόρους, η ανακατάληψη της έγινε στις 5 Δεκεμβρίου 1110, η διοίκηση της πόλης δόθηκε στον Ευστάθιο Γκρενιέ. Με εντολή του Βαλδουίνου Α΄ και του πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης Γιβελίν του Αρλ δόθηκε στον Σίγκουρντ ένα κομμάτι του Τιμίου Σταυρού σαν δώρο για τη συμμετοχή του στις Σταυροφορίες και για τις τεράστιες υπηρεσίες του. Ο Σίγκουρντ ετοιμάστηκε να αναχωρήσει για τη Νορβηγία, πρώτη του στάση στον δρόμο της επιστροφής του ήταν η Κύπρος όπου πέρασε κάποιον χρόνο. Στη συνέχεια μετέβη στην Κωνσταντινούπολη, μπήκε στην πόλη από τη χρυσή πύλη με τον ίδιο πάνω στο άλογο μπροστά από τον στρατό του, στην Κωνσταντινούπολη πέρασε πολύ χρόνο μαζί με τον αυτοκράτορα Αλέξιο Α΄ Κομνηνός.
Επιστροφή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πριν αναχωρήσει από την Κωνσταντινούπολη ο Σίγκουρντ παρέδωσε όλους τους θησαυρούς και τα λάφυρα που είχε κερδίσει στον Βυζαντινό αυτοκράτορα, ο ίδιος σαν ανταμοιβή του έδωσε πολλά ισχυρότατα άλογα για τον ίδιο και όλους τους στρατιώτες του. Οι περισσότεροι από τους στρατιώτες του αρνήθηκαν να τον ακολουθήσουν στη Νορβηγία, παρέμειναν στην Κωνσταντινούπολη στις υπηρεσίες του αυτοκράτορα ως μέλη της φρουράς των Βάραγγων. Το ταξίδι της επιστροφής στη Νορβηγία κράτησε πολλά χρόνια πιθανότατα τρία, την περίοδο αυτή πέρασε από τη Σερβία, τη Βουλγαρία, την Ουγγαρία, την Παννονία, τη Σουηβία και τη Βαυαρία στην οποία συναντήθηκε με τον αυτοκράτορα Λοθάριο. Όταν έφτασε στη Δανία χαιρετήθηκε και με τον Νιλς της Δανίας ο οποίος του έδωσε άλλο ένα ισχυρό πλοίο για να επιστρέψει στη Νορβηγία. Με την επιστροφή του στη Νορβηγία (1111) ο Σίγκουρντ βρήκε ένα ισχυρό και πλούσιο βασίλειο χάρη στον αδελφό του Έιντεν, η εκκλησία βρισκόταν σε μεγάλη θέση.[14] Στη διάρκεια της βασιλείας του Σίγκουρντ καθιερώθηκε ο φόρος της δεκάτης, τα 10% των κερδών πήγαιναν για την εκκλησία αυξάνοντας σημαντικά την εξουσία της, ίδρυσε και την επισκοπή του Στάβανγκερ. Ο επίσκοπος του Μπέργκεν αρνήθηκε να του δώσει διαζύγιο γι'αυτό ο Σίγκουρντ αναγκάστηκε να ιδρύσει άλλη επισκοπή νοτιότερα προκειμένου να κερδίσει το πολυπόθητο διαζύγιο.[15] Ο Σίγκουρντ μετέφερε την πρωτεύουσα του βασιλείου του στο Κόνγκελ στη σημερινή Σουηδική περιφέρεια του Κυγγέλβς, έκτισε ένα ισχυρό κάστρο στο οποίο τοποθέτησε το κομμάτι του Τιμίου Σταυρού που πήρε σαν δώρο από τον βασιλιά Βαλδουίνο. Το 1123 ξεκίνησε μια νέα Σταυροφορία για τη Σουηδία στο όνομα της εκκλησίας στην πόλη Σλάλαντ στην οποία οι κάτοικοι αρνήθηκαν τη χριστιανική πίστη και λάτρευαν ξανά τους αρχαίους θεούς της Σκανδιναβίας.[16]
Θάνατος και διαδοχή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Σίγκουρντ πέθανε (1130) και τάφηκε στον Καθεδρικό ναό του Χάλβαρντ στο Όσλο.[17] Ο Σίγκουρντ ο Σταυροφόρος και η σύζυγος του Μάλμφρεντ κόρη του Μστισλάβ Α΄ του Κιέβου και εγγονή του Ίνγκε Α΄ της Σουηδίας απέκτησαν μια κόρη τη Χριστίνα Σίγκουρντσνταττερ χωρίς να αποκτήσουν νόμιμους γιους, ο νόθος γιος του Μάγκνους Δ΄ της Νορβηγίας έγινε βασιλιάς της Νορβηγίας. Ο Μάγκνους μοίρασε τον θρόνο με τον άλλο διεκδικητή του θρόνου Χάραλντ Γκίλλε, αυτό έφερε εμφύλιες διαμάχες για την κατοχή του θρόνου και καταστροφικούς εμφυλίους πολέμους που κράτησαν τον 12ο και στις αρχές του 13ου αιώνα.[18][19][20][21] Στη διάρκεια του πολέμου αυτού έγιναν πολλές συγκρούσεις σε διαφορετική κλίμακα, το υπόβαθρο των συγκρούσεων αυτών ήταν πάντοτε οι Σουηδικοί νόμοι διαδοχής, οι κοινωνικοί κανόνες και η εχθρότητα ανάμεσα στον βασιλιά και την εκκλησία. Η τελική κατάληξη ήταν να δημιουργηθούν στην τελική φάση του εμφυλίου δυο αντιμαχόμενες κοινωνικές ομάδες οι Μπάγκλερ και οι Μπίκεμπεινερ στις οποίες κάποιος πρίγκιπας διεκδικούσε τον θρόνο από τον νόμιμο βασιλιά.[22][23]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 nbl
.snl .no /Sigurd _1 _Magnusson _Jorsalfare. - ↑ 2,0 2,1 2,2 www
.biografiasyvidas .com /biografia /s /sigur .htm. - ↑ 3,0 3,1 3,2 p11300.htm#i112998. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ Literally "Jerusalem-farer", but informally translated into English as "the Crusader".
- ↑ Riley-Smith, Jonathan (1996). The First Crusade and the Idea of Crusading. University of Pennsylvania Press. p. 132.
- ↑ Per G. Norseng. "Sigurd Jorsalfare". Store norske leksikon. Retrieved April 1, 2016
- ↑ Neither Oystein or Olav received such prestigious titles during their lives
- ↑ Claus Krag. "Sigurd 1 Magnusson Jorsalfare, Konge". Norsk biografisk leksikon. Retrieved April 1, 2016.
- ↑ The building of Norway was mainly done by Oysteinwhile Sigurd was away on the crusades. Oystein built several constructions and worked to expand the economic and cultural progress in Norway. His most successful and famous construction was Munkeliv Abbey, which he built in Bergen.
- ↑ Sigurd Jorsalfare, Lokalhistoriewiki, retrieved April 1, 2016
- ↑ He was the self proclaimed High King of Ireland, the title was not inherited or given to him.
- ↑ The marriage might not even have been fully completed.
- ↑ Duffy, Sean (1992). "Irishmen and Islesmen in the Kingdom of Dublin and Man 1052–1171". Eriu (43): 93–133 [125–26].
- ↑ The church would gain even more wealth, power and prestige when Sigurd returned.
- ↑ This was allegedly the reason for being able to marry the woman, Cecilia.
- ↑ Knut Are Tvedt. "Konghelle". Store norske leksikon. Retrieved April 1, 2016.
- ↑ "Hallvardskatedralen". Lokalhistoriewiki. Retrieved April 1, 2016.
- ↑ Nils Petter Thuesen. "Magnus 4 Sigurdsson Blinde, Konge". Norsk biografisk leksikon. Retrieved April 1, 2016.
- ↑ Knut Peter Lyche Arstad. "Gilchrist Harald 4 Gille, Konge". Norsk biografisk leksikon. Retrieved April 1, 2016.
- ↑ "Magnus 4 Sigurdsson Blinde". Lokalhistoriewiki. Retrieved April 1, 2016
- ↑ "Saga of Magnus the Blind and of Harald Gille". Heimskringla. Retrieved April 1, 2016.
- ↑ "Borgerkrigstida". Lokalhistoriewiki. Retrieved April 1, 2016.
- ↑ Per Sveaas Andersen & Per G. Norseng. "Norsk historie fra 800 til 1130". Store norske leksikon. Retrieved April 1, 2016.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Bergan, Halvor (2005) Kong Sigurds Jorsalferd. Den unge kongen som ble Norges helt (Norgesforlaget)
- Claus Krag. "Sigurd 1 Magnusson Jorsalfare, Konge". Norsk biografisk leksikon.
- Duffy, Seán (1992). "Irishmen and Islesmen in the Kingdom of Dublin and Man 1052–1171"
- Morten, Øystein (2014) Jakten på Sigurd Jorsalfare (Spartacus)
- Per G. Norseng. "Sigurd Jorsalfare"
- Per Sveaas Andersen & Per G. Norseng. "Norsk historie fra 800 til 1130"
- Riley-Smith, Jonathan (1986) The First Crusade and the Idea of Crusading (University of Pennsylvania Press)
