Σίμων του Ποντιέ
| Σίμων του Ποντιέ | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Simon de Dammartin (Γαλλικά) |
| Γέννηση | 1180 |
| Θάνατος | 21 Σεπτεμβρίου 1239 |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Μαρία του Ποντιέ[1] |
| Τέκνα | Ιωάννα του Ποντιέ Φιλίππη του Νταμαρτέν Μαρία του Νταμαρτέν Agathe de Dammartin[2] Mathilde de Dammartin |
| Γονείς | Αλμπερίκ Γ΄ του Νταμμαρτέν και Mahaut de Clermont[3] |
| Αδέλφια | Ρενώ του Νταμμαρτέν |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Πόλεμοι/μάχες | Μάχη του Μπουβίν |
| Θυρεός | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Σίμων, γαλλ.: Simon de Dammartin de Pontieu (1180 – 21 Σεπτεμβρίου 1239) από τον Οίκο των Νταμαρτένήταν κόμης του Ποντιέ. Το 1214 πολέμησε εναντίον του Φίλιππου Β΄ στη μάχη του Μπουβέν. Με τη νίκη των Καπετιδών στο Μπουβέν, εξορίστηκε. Μέσω των διαπραγματεύσεων της συζύγου του Μαρίας, του επετράπη να επιστρέψει στο Ποντιέ και συμφώνησε να μην επιτρέψει στις κόρες του να παντρευτούν χωρίς βασιλική συναίνεση.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Σίμων ήταν γιος του Aλμπερίκ Γ΄ του Νταμαρτέν (Ωμπρύ ντε Νταμαρτέν) και της συζύγου του Mατθίλδης του Κλερμόν, κληρονόμου της κομητείας του Κλερμόν και κόρης του Ρενώ Β΄ κόμη του Κλερμόν. [4] Ο αδελφός του, Ρενώ κόμης του Νταμαρτέν, ο οποίος είχε απαγάγει την κληρονόμο του Μπουλόν και την ανάγκασε να τον παντρευτεί. Το 1206 ο βασιλιάς Φίλιππος Β΄ Αύγουστος του έδωσε το κάστρο του Αγίου Ιωάννη. [5] Προκειμένου να ενισχύσει τη συμμαχία με τους Νταμαρτέν, ο βασιλιάς Φίλιππος Β΄ της Γαλλίας επέτρεψε στον Σίμωνα να νυμφευτεί τη Μαρία κόμισσα του Ποντιέ, κόρη του Γουλιέλμου Δ' κόμη του Ποντιέ, το 1208 [6] [7] Ο Ρενώ και ο Σίμων του Νταμαρτέν συμμάχησαν τελικά με τον Ιωάννη, βασιλιά της Αγγλίας. Το 1214 τα αδέλφια στάθηκαν ενάντια στον Φίλιππο Β΄ στη μάχη του Μπουβέν. [8] Οι Γάλλοι κέρδισαν τη μάχη, και ο Ρενώ φυλακίστηκε, ενώ ο Σίμων εξορίστηκε. [6]
Ο πεθερός του Σίμωνα, Γουλιέλμος Δ' κόμης του Ποντιέ είχε παραμείνει πιστός στον Φίλιππο Β΄. [6] Όταν ο Γουλιέλμος Δ΄ απεβίωσε το 1221, ο Φίλιππος Β΄ αρνήθηκε την κληρονομιά της συζύγου του Σίμωνα και έδωσε το Ποντιέ με συνοδεία στον εξάδελφό του Ροβέρτο Γ' κόμη του Ντρέ. [6] Μετά το τέλος τού Φίλιππου Β΄ το 1225, η Μαρία κατάφερε να συνάψει συμφωνία με τον κληρονόμο του Λουδοβίκο Η'. [6] Ο Σίμων δεν θα μπορούσε να εισέλθει σε αυτό το φέουδο ή σε οποιοδήποτε άλλο χωρίς βασιλική άδεια, καθώς το Ποντιέ θα κρατούνταν από τον βασιλιά. [6] Ο Σίμων αποδέχτηκε τους όρους το 1231, και πρόσθεσε ότι δεν θα διαπραγματευόταν τους γάμους των κορών του χωρίς την έγκριση του βασιλιά. [6]
Οικογένεια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Σίμων νυμφεύτηκε τη Μαρία κόμισσα του Ποντιέ, [7] κόρη του Γουλιέλμου Δ' κόμη του Ποντιέ και της Αλίκης των Καπετιδών κόμισσας του Βεξέν. Η Μαρία έγινε κόμισσα του Ποντιέ το 1225. [9]
Ο Σίμων και η Μαρία είχαν:
- Ιωάννα κόμισσα του Ποντιέ (1220–1278), παντρεύτηκε 1. τον Φερδινάνδο Γ΄ της Καστίλλης . [10] Έγινε η μητέρα τής Ελεονώρας της Καστίλλης, της συζύγου του Εδουάρδου Α' της Αγγλίας. 2. τον Ιωάννη του Νεσλ, κύριο του Φαλβύ και του Λα Ερέγ. [10]
- Ματίλντα (απεβ. 1279), παντρεύτηκε τον Ιωάννη του Σατελερώ.
- Φιλίππη (απεβ. 1280), παντρεύτηκε 1. Ραουλ Β΄ των Λουζινιάν, [11] 2. Ραούλ Β΄ κύριο του Κουσύ, [11] 3. Όθων Β΄ κόμης του Χέλρε (Guelders). [12]
- Μαρία, παντρεύτηκε τον Ιωάννη Β' κόμη του Ρουσύ [13]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ p10188.htm#i101877. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ Leo van de Pas: (Αγγλικά) Genealogics. 2003.
- ↑ 3,0 3,1 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
- ↑ Grant 2005, σελ. 239.
- ↑ Power 2007, σελ. 464.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 6,5 6,6 Baldwin 2000, σελ. 59.
- ↑ 7,0 7,1 Krause 2019, σελ. 128.
- ↑ Baldwin 2000, σελ. 60.
- ↑ Krause 2019, σελ. 119.
- ↑ 10,0 10,1 Johnstone 1914, σελ. 436.
- ↑ 11,0 11,1 Pollock 2015, σελ. 146.
- ↑ Pollock 2015, σελ. xv.
- ↑ Rosenberg & Pippenger 2022, σελ. 13.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Baldwin, John W. (2000). Aristocratic Life in Medieval France: The Romances of Jean Renart and Gerbert de Montreuil, 1190-1230. Johns Hopkins University Press.
- Grant, Lindy (2005). Architecture and society in Normandy 1120-1270. Yale University Press.
- Johnstone, Hilda (1914). «The County of Ponthieu, 1279-1307». The English Historical Review (Oxford University Press) 29 (115 July). https://zenodo.org/record/1793255.
- Krause, Kathy M. (2019). «From Mothers to Daughters:Literary Patronage as Political Work in Ponthieu». Στο: Tanner, Heather J., επιμ. Medieval Elite Women and the Exercise of Power, 1100--1400: Moving Beyond the Exceptionalist Debate. Palgrave Macmillan.
- Pollock, M. A. (2015). Scotland, England and France After the Loss of Normandy, 1204-1296: "Auld Amitie". The Boydell Press.
- Power, Daniel (2007). The Norman Frontier in the Twelfth and Early Thirteenth Centuries. Cambridge University Press.
- Rosenberg, επιμ. (2022). Tales of a Minstrel of Reims in the Thirteenth Century. The Catholic University of America Press.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Simon of Dammartin στο Wikimedia Commons