Μετάβαση στο περιεχόμενο

Τζίλιαν Έιρς

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Τζίλιαν Έιρς
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση3  Φεβρουαρίου 1930[1][2][3]
Μπαρνς
Θάνατος11  Απριλίου 2018[4]
Βόρειο Ντέβον
Αιτία θανάτουνόσος
ΨευδώνυμοMundy, Henry, Mrs.[5]
Χώρα πολιτογράφησηςΗνωμένο Βασίλειο[6]
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΑγγλικά[7]
ΣπουδέςΚόλετ Κορτ
Κολέγιο Τεχνών Κάμπεργουελ
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταζωγράφος
χαράκτρια[8]
ΕργοδότηςΣχολή Τέχνης του Σεντ Μάρτιν
Οικογένεια
ΣύζυγοςΧένρι Μάντι
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΒραβεύσειςΔιοικητής του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας
δεδομένα

Η Τζίλιαν Έιρς (αγγλικά: Gillian Ayres‎‎, 3 Φεβρουαρίου 1930 – 11 Απριλίου 2018) ήταν Αγγλίδα ζωγράφος. Είναι περισσότερο γνωστή για την αφηρημένη ζωγραφική και τη χαρακτική που χρησιμοποιεί ζωντανά χρώματα, γεγονός που της χάρισε μια υποψηφιότητα για το βραβείο Τέρνερ.

Πρώτα χρόνια και εκπαίδευση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Τζίλιαν Έιρς γεννήθηκε από τη Φλόρενς και τον Στίβεν Έιρς στις 3 Φεβρουαρίου 1930 στο Μπαρνς του Λονδίνου, ως η μικρότερη από τις τρεις αδελφές της.[9][10][11] Ξεκίνησε το σχολείο όταν ήταν έξι ετών. Οι γονείς της, ένα εύπορο ζευγάρι που είχε εργοστάσιο κατασκευής καπέλων,[11] την έστειλαν στο Ιμπστοκ, ένα προοδευτικό σχολείο στο Ρόχαμπτον που λειτουργούσε με βάση τις αρχές του Φρέμπελ.[10][12]

Το 1941, η Έιρς στάλθηκε στο Κόλετ Κορτ, το κατώτερο σχολείο του Σεντ Πολς στο Χάμερσμιθ.[13] Πέρασε τις εισαγωγικές εξετάσεις για τη Σχολή Θηλέων του Σεντ Πολς τον επόμενο χρόνο,[13] και ανέπτυξε ενδιαφέρον για την τέχνη όσο βρισκόταν εκεί.[9][10] Μεταξύ των φίλων της στο σχολείο ήταν η Σίρλεϊ Γουίλιαμς, με την οποία δίδασκε τέχνη σε παιδιά σε περιοχές του Λονδίνου που είχαν καταστραφεί από βομβαρδισμούς.[14]

Η Έιρς αποφάσισε τότε να πάει σε σχολή καλών τεχνών. Το 1946 έκανε αίτηση στη Σχολή Καλών Τεχνών Σλέιντ και έγινε δεκτή. Ωστόσο, στα δεκαέξι της χρόνια, ήταν πολύ μικρή για να εγγραφεί. Της συνέστησαν να κάνει αίτηση στη Σχολή Καλών Τεχνών του Κάμπεργουελ και σπούδασε εκεί από το 1946 έως το 1950.[15][16]

Διδασκαλία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Τζίλιαν Έιρς εργάστηκε με μερική απασχόληση στην γκαλερί AIA στο Σόχο από το 1951-59 πριν ξεκινήσει τη σταδιοδρομία της ως καθηγήτρια.[15] Κατείχε διάφορες θέσεις διδασκαλίας κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 και του 1970, ενώ έγινε φίλη με ζωγράφους όπως ο Χάουαρντ Χότζκιν, ο Ρόμπιν Ντένι και ο Ρότζερ Χίλτον. Το 1959, της ζητήθηκε να διδάξει στην Ακαδημία Τέχνης του Μπαθ, στο Κόρσαμ, για έξι εβδομάδες. Παρέμεινε στο διδακτικό προσωπικό μέχρι το 1965.[17]

Για μεγάλο μέρος του χρόνου της στο Κόρσαμ μοιράστηκε το στούντιο διδασκαλίας με τον Μάλκολμ Χιουζ.[18] Υπήρξε ανώτερη λέκτορας στη Σχολή Καλών Τεχνών του Σεντ Μάρτινς στο Λονδίνο από το 1965 έως το 1978 και έγινε επικεφαλής της ζωγραφικής στη Σχολή Καλών Τεχνών του Γουίντσεστερ το 1978, η πρώτη γυναίκα καθηγήτρια στο Ηνωμένο Βασίλειο που κατείχε μια τέτοια θέση.[15] Εγκατέλειψε τη διδασκαλία το 1981 και μετακόμισε σε ένα παλιό πρεσβυτέριο στη χερσόνησο Λιν στη βορειοδυτική Ουαλία για να ασχοληθεί αποκλειστικά με τη ζωγραφική.[10][15]

Ζωγραφική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα πρώιμα έργα της Τζίλιαν Έιρς είναι συνήθως φτιαγμένα με λεπτό βινυλόχρωμα σε περιορισμένο αριθμό χρωμάτων, τοποθετημένα σε σχετικά απλές μορφές, αλλά τα μεταγενέστερα έργα με ελαιοχρώματα είναι πιο πληθωρικά και περισσότερο πολύχρωμα, με τη χρήση παχιάς επίστρωσης.[19]

Ένα από τα πρώτα έργα της Έιρς ήταν μια παραγγελία του 1957 από τον αρχιτέκτονα Μάικλ Γκρίνγουντ για τη διακόσμηση της τραπεζαρίας του Γυμνασίου Σάουθ Χάμπστεντ στο βόρειο Λονδίνο. Οι τοιχογραφίες, που περιγράφονται ως «η μόνη αληθινή βρετανική συμβολή στον αμερικανικό αφηρημένο εξπρεσιονισμό», καλύφθηκαν γρήγορα με ταπετσαρία πριν ανακαλυφθούν ξανά το 1983 σε σχεδόν τέλεια κατάσταση.[11]

Οι τίτλοι των πινάκων της, όπως Anthony and Cleopatra (1982), A Midsummer Night (1990) και Gyre and Gimble (2013), δίνονται συνήθως μετά την ολοκλήρωση του πίνακα και δεν περιγράφουν άμεσα το περιεχόμενο του πίνακα, αλλά αποσκοπούν στο να εκφράσουν τη γενική διάθεση του έργου.[20]

Χαρακτική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Έιρς ήταν αφοσιωμένη χαράκτρια, κάνοντας χαρακτικά με τον Τζακ Σίρεφ στο Ουίλτσιρ και αργότερα με τον Πίτερ Κόσοβιτς στις εκδόσεις Thumbprint Editions στο Λονδίνο.[21] Η Έιρς πραγματοποίησε το πρώτο της έργο χαρακτικής, μια ομάδα τριών χαρακτικών, με την Γκαλερί Alan Cristea το 1998. Στη συνέχεια, η γκαλερί Alan Cristea παρουσίασε τα έργα της σε επτά ατομικές εκθέσεις στη γκαλερί και σε πολυάριθμες ομαδικές εκθέσεις, καθώς και σε εκθέσεις τέχνης σε όλο τον κόσμο. Αρκετές από τις ατομικές της εκθέσεις περιόδευσαν σε ιδρύματα στο Ηνωμένο Βασίλειο, ενώ η γκαλερί συνεργάστηκε με ιδρύματα και μουσεία, όπως η Γκαλερί Jerwood στο Χέιστινγκς (2010),[22] το Εθνικό Μουσείο του Κάρντιφ στην Ουαλία (2017)[23] και το Μουσείο Τέχνης CAFA στο Πεκίνο (2017)[24] για να φέρει το έργο της Έιρς σε ευρύτερο κοινό μέσω μεγάλων εκθέσεων ζωγραφικής, σχεδίων και χαρακτικών της.

Ατομικές εκθέσεις και συλλογές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Έιρς πραγματοποίησε αρκετές ατομικές εκθέσεις, η πρώτη στη Gallery One του Λονδίνου το 1956.[9] Από το 1980 έχει συμμετάσχει σε περισσότερες από 25 ατομικές εκθέσεις,[25][9] μεταξύ άλλων στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Οξφόρδης στην Οξφόρδη (1981), στην Γκαλερί Serpentine του Λονδίνου (1983)[26] στη Βασιλική Ακαδημία Τεχνών του Λονδίνου (1997), στην Πινακοθήκη της πόλης του Σαουθάμπτον (2005), στη Γκαλερί Jerwood (2010), στο Εθνικό Μουσείο της Ουαλίας στο Κάρντιφ (2017) και στο Μουσείο Τέχνης CAFA στο Πεκίνο (2017). Η τέχνη της περιλαμβάνεται επίσης στις συλλογές πολυάριθμων γκαλερί, όπως η Tate Gallery στο Λονδίνο, το Μουσείο Βικτωρίας και Αλβέρτου στο Λονδίνο, η Πινακοθήκη Whitworth στο Μάντσεστερ, το Μουσείο και Πινακοθήκη του Σουίντον[27] το Μουσείο Καλών Τεχνών της Βοστώνης, το Κέντρο Βρετανικής Τέχνης του Γέιλ στο Νιου Χέιβεν[28] και το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης.[9]

Το 2023 το έργο της συμπεριλήφθηκε στην έκθεση Action, Gesture, Paint: Women Artists and Global Abstraction 1940-1970 στην Γκαλερί Whitechapel στο Λονδίνο.[29]

Βραβεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1963 η Έιρς τιμήθηκε με το Βραβείο της Ιαπωνικής Διεθνούς Ένωσης Προώθησης Τέχνης και το 1975 της απονεμήθηκε υποτροφία από το Συμβούλιο Τεχνών της Μεγάλης Βρετανίας.[25] Το 1982 ανακηρύχθηκε επιλαχούσα για το Βραβείο Ζωγραφικής Τζον Μουρς[25] και προκρίθηκε για το Βραβείο Τέρνερ το 1989.[30]

Το 1986 ονομάστηκε Αξιωματικός του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (OBE) και το 1991 έγινε μέλος της Βασιλικής Ακαδημίας.[9] Αργότερα παραιτήθηκε προσωρινά από την Ακαδημία, μετά τη μετάδοση ενός τηλεοπτικού ντοκιμαντέρ του Omnibus του BBC σχετικά με τις προετοιμασίες για την αμφιλεγόμενη έκθεση Sensation που φιλοξένησε η Ακαδημία το 1997, στην οποία παρουσιάστηκαν οι Νέοι Βρετανοί Καλλιτέχνες.[31] Το ντοκιμαντέρ, σύμφωνα με την Έιρς, παρουσίαζε μια άδικη άποψη για τα παλαιότερα μέλη της Ακαδημίας. Διαφώνησε με τη συμπερίληψη στην έκθεση του πορτρέτου του Μάρκους Χάρβεϊ της κατά συρροή δολοφόνου Μάιρα Χίντλεϊ.[31]

Το 2011 ονομάστηκε Διοικητής του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (CBE).[32][33]

Πυρκαγιά του Momart (2004)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 24 Μαΐου 2004, 14 από τα έργα της Έιρς καταστράφηκαν σε πυρκαγιά σε μια αποθήκη της εταιρείας αποθήκευσης έργων τέχνης Momart στη βιομηχανική περιοχή Κρόμγουελ στο Λέιτον του ανατολικού Λονδίνου.[25][34]

Προσωπική ζωή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Έιρς παντρεύτηκε τον ζωγράφο Χένρι Μάντι το 1951. Χώρισαν το 1976, αλλά συνέχισαν να ζουν μαζί. Απέκτησαν δύο γιους.[11][15] Το ζευγάρι ζούσε με τον μικρότερο γιο τους,[10] επίσης ζωγράφο.[35]

Το 1987, η Έιρς μετακόμισε από την Ουαλία σε ένα εξοχικό σπίτι του 15ου αιώνα στο Μόργουενστοου, στα σύνορα Ντέβον-Κορνουάλης.[35] Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, η Έιρς υπέστη παγκρεατίτιδα και έπεσε σε κώμα για τέσσερις ημέρες. Το 2003 υπέστη καρδιακή προσβολή.[10]

Θάνατος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Έιρς πέθανε σε νοσοκομείο στο Βόρειο Ντέβον στις 11 Απριλίου 2018, σε ηλικία 88 ετών.[36] Μετά τον θάνατό της, περιγράφηκε ως «εξαιρετικά θαρραλέα, ανεξάρτητη και αποφασιστική τόσο στην τέχνη της όσο και στον τρόπο ζωής της» από την γκαλερί Alan Cristea, η οποία την αντιπροσώπευε επί είκοσι χρόνια.[37] Το έργο της παρουσιάστηκε μετά θάνατον, μαζί με εκείνο των Ρέιτσελ Τζόουνς και Νάο Ματσουνάγκα το 2019 στο New Art Centre, στο Σάλσμπερι του Γουίλτσαϊρ.[38]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 (Αγγλικά) SNAC. w69h1m5v. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  2. ↑ 2,0 2,1 The Fine Art Archive. 63345.
  3. ↑ 3,0 3,1 «Ayres, Gillian» 12  Δεκεμβρίου 2017.
  4. ↑ (Ολλανδικά) RKDartists. rkd.nl/explore/artists/3116. Ανακτήθηκε στις 5  Μαΐου 2018.
  5. ↑ mix-n-match.toolforge.org#/entry/115928541.
  6. ↑ (Αγγλικά) Museum of Modern Art online collection. 48314. Ανακτήθηκε στις 4  Δεκεμβρίου 2019.
  7. ↑ «Identifiants et Référentiels». (Γαλλικά) IdRef. Agence bibliographique de l'enseignement supérieur. Ανακτήθηκε στις 8  Μαΐου 2020.
  8. ↑ 194750. Ανακτήθηκε στις 4  Δεκεμβρίου 2019.
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 9,4 9,5 «Gillian Ayres RA». Royal Academy of Arts. Ανακτήθηκε στις 15 Ιουνίου 2024. 
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 10,4 10,5 Gayford, Martin (2010-01-28). «Abstract artist Gillian Ayres: painting against the tide». The Telegraph. https://www.telegraph.co.uk/culture/art/art-features/7083403/Abstract-artist-Gillian-Ayres-painting-against-the-tide.html. Ανακτήθηκε στις 2024-06-15. 
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 Hilton, Tim (11 Απριλίου 2018). «Gillian Ayres obituary». The Guardian (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 15 Ιουνίου 2024. 
  12. ↑ Gooding & Ayres 2001, σελ. 14.
  13. ↑ 13,0 13,1 Gooding & Ayres 2001, σελ. 15.
  14. ↑ «All About The Work of Gillian Ayres». magazinecollage.com. 19 Φεβρουαρίου 2014. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Φεβρουαρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 15 Ιουνίου 2024. 
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 15,3 15,4 Bumpus, Judith (1 Ιουλίου 1997). Dictionary of Women Artists. 1. Routledge. σελίδες 203–06. ISBN 978-1-884964-21-3. 
  16. ↑ Great Women Artists. Phaidon Press. 2019. σελ. 43. ISBN 978-0714878775. 
  17. ↑ «Gillian Ayres: Pleasure and paint – Christie's». christies.com. Ανακτήθηκε στις 15 Ιουνίου 2024. 
  18. ↑ Gooding & Ayres 2001, σελ. 46.
  19. ↑ «Modernism lite? Modigliani at the Estorick Collection reviewed». The Spectator Australia (στα Αγγλικά). 7 Μαΐου 2015. Ανακτήθηκε στις 15 Ιουνίου 2024. 
  20. ↑ «IT'S COLOUR SHE LOVES». Independent.co.uk. 24 Σεπτεμβρίου 1995. Ανακτήθηκε στις 15 Ιουνίου 2024. 
  21. ↑ «Gillian AyresThumbprint Editions – Thumbprint Editions». www.thumbprinteditions.com. Ανακτήθηκε στις 15 Ιουνίου 2024. 
  22. ↑ «Jerwood Gallery – What's On». www.jerwoodgallery.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Νοεμβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 15 Ιουνίου 2024. 
  23. ↑ «Gillian Ayres». National Museum Wales. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Απριλίου 2017. Ανακτήθηκε στις 15 Ιουνίου 2024. 
  24. ↑ «Exhibition | Sailing off the Edge | CAFA Art Museum». Museum.cafa.com.cn. 27 Αυγούστου 2017. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Απριλίου 2018. Ανακτήθηκε στις 15 Ιουνίου 2024. 
  25. ↑ 25,0 25,1 25,2 25,3 Gooding, Mel (2004). Gillian Ayres: paintings and works on paper 1980–2004. London: Alan Cristea Gallery. ISBN 978-0-9534839-3-8. 
  26. ↑ «Gillian Ayres». serpentinegalleries.org. Ανακτήθηκε στις 15 Ιουνίου 2024. 
  27. ↑ «Art UK». Art UK. Ανακτήθηκε στις 15 Ιουνίου 2024. 
  28. ↑ Maj, Yale Center for British Art, Lec. «Flighted Ones». collections.britishart.yale.edu. Ανακτήθηκε στις 15 Ιουνίου 2024. 
  29. ↑ «Turner Prize History 1984-2000». Artlyst. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Απριλίου 2015. Ανακτήθηκε στις 15 Ιουνίου 2024. 
  30. ↑ 31,0 31,1 Thorpe, Vanessa (1997-09-21). «Hindley picture is a sensation too far for artist Ayres». The Independent (London, UK). https://www.independent.co.uk/news/hindley-picture-is-a-sensation-too-far-for-artist-ayres-1240388.html. Ανακτήθηκε στις 2024-06-15. 
  31. ↑ «Page 7 | Supplement 59808, 11 June 2011 | London Gazette | The Gazette». www.thegazette.co.uk. Ανακτήθηκε στις 15 Ιουνίου 2024. 
  32. ↑ «Main list of the 2011 Queen's Birthday Honours List recipients». BBC News UK. http://news.bbc.co.uk/2/shared/bsp/hi/pdfs/11_06_11honours_mainlist.pdf. Ανακτήθηκε στις 2024-06-15. 
  33. ↑ Meek, James (2004-09-23). «Art to Ashes». The Guardian. https://www.theguardian.com/artanddesign/2004/sep/23/art.britartfire. Ανακτήθηκε στις 2024-06-15. 
  34. ↑ 35,0 35,1 Grove, Valerie (15 Ιουνίου 2024). «At age 80, the painter Gillian Ayres is just hitting her stride». www.thetimes.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 15 Ιουνίου 2024. 
  35. ↑ «Gillian Ayres: Trailblazing abstract artist dies at 88». BBC. 11 Απριλίου 2018. Ανακτήθηκε στις 15 Ιουνίου 2024. 
  36. ↑ «English Painter Gillian Ayres dies aged 88». The Guardian. 11 Απριλίου 2018. Ανακτήθηκε στις 15 Ιουνίου 2024. 
  37. ↑ «Gillian Ayres | Rachel Jones | Nao Matsunaga». NewArtCentre. Ανακτήθηκε στις 15 Ιουνίου 2024. 

Περαιτέρω ανάγνωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Fortnum, Rebecca (2007). Contemporary British Women Artists: In Their Own Words. I. B. Tauris. ISBN 978-1-84511-224-0. 
  • Gooding, Mel· Ayres, Gillian (2001). Gillian Ayres. Lund Humphries Publishers. ISBN 978-0-85331-809-5. 
  • Gillian Ayres Hand-Painted Prints 2000–2001. Alan Cristea Gallery, London. 2001. 
  • Gillian Ayres Paintings and works on Paper 1980–2004. Alan Cristea Gallery Limited and Neville Keating Tollemache Limited, London. 2004. 
  • Gillian Ayres. Art / Books, London. 2017. ISBN 978-1-908970-30-5. 
Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Τζίλιαν_Έιρς&oldid=10616598"