Μετάβαση στο περιεχόμενο

Τζακ Κέρουακ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Τζακ Κέρουακ
Γέννηση12 Μαρτίου 1922
Λόουελ
Θάνατος21 Οκτωβρίου 1969
Σεντ Πίτερσμπεργκ
Επάγγελμα/
ιδιότητες		συγγραφέας[1], ποιητής, μυθιστοριογράφος, σεναριογράφος και πεζογράφος[2]
ΥπηκοότηταΗνωμένες Πολιτείες Αμερικής
Σχολές φοίτησηςΠανεπιστήμιο Κολούμπια και Lowell High School
Αξιοσημείωτα έργαΣτο δρόμο, The Dharma Bums, Big Sur, Desolation Angels και The Subterraneans
Σύζυγος(οι)Joan Kerouac (1950, 1951), Edie Parker (1944, 1948) και Stella Sampas (1966, 21  Οκτωβρίου 1969)
Επίσημος ιστότοπος
Commons page Πολυμέσα σχετικά με τoν συγγραφέα
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Τζακ Κέρουακ (Jack Kerouac, πραγματικό όνομα: Jean-Louis Lebris de Kérouac, 12 Μαρτίου 1922 - 21 Οκτωβρίου 1969) ήταν Αμερικανός λογοτέχνης, εικονοκλάστης του γραπτού λόγου, ένας από τους κύριους εκπροσώπους, μαζί με τους Γουίλιαμ Μπάροουζ και Άλλεν Γκίνσμπεργκ, της Μπιτ γενιάς (αγγλ. Beat Generation)[3] και εισηγητής του ομώνυμου όρου. Ανάμεσα στα διασημότερα έργα του ανήκουν τα μυθιστορήματα Οι αλήτες του Ντάρμα, Οι υποχθόνιοι και πάνω απ΄όλα το Στο δρόμο.[4]

Ο Κέρουακ αναγνωρίζεται για τη μέθοδο της αυθόρμητης πρόζας. Από θεματικής πλευράς, το έργο του εκτείνεται σε πεδία όπως η Καθολική πνευματικότητα, η τζαζ, η ελευθεριότητα, ο Βουδισμός, τα ναρκωτικά, η φτώχεια και τα ταξίδια. Κατέστη διασημότητα του underground και, μαζί άλλους Μπιτ λογοτέχνες, ένας από τους προγόνους του κινήματος των χίπις, αν και παρέμεινε εχθρικός προς ορισμένα από τα πολιτικά ριζοσπαστικά στοιχεία του.[5][6]

Το 1969, σε ηλικία 47 χρονών, ο Κέρουακ πέθανε από εσωτερική αιμορραγία εξαιτίας της μακροχρόνιας κατάχρησης αλκοόλ. Από το θάνατό του, το λογοτεχνικό κύρος του Κέρουακ έχει αυξηθεί, και πολλά απαρατήρητα στο παρελθόν έργα του έχουν δημοσιευθεί. Όλα τα βιβλία του είναι σε κυκλοφορία σήμερα, συμπεριλαμβανομένων των Η Κωμόπολη και η Πόλη, Στο δρόμο, Ντόκτορ Σακς, Οι αλήτες του Ντάρμα, Mexico City Blues, Οι υποχθόνιοι, Ο γυρισμός του ταξιδευτή, Οράματα του Κόντυ, Η θάλασσα τ' αδέρφι μου, και Μπιγκ Σερ.

Βιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οικογενειακή καταγωγή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννήθηκε στο Λόουελ της Μασαχουσέτης στις 12 Μαρτίου 1922,[7]. Ήταν γιος του Λεό Αλσίντ Κιρουάκ ή Κερουάκ και της Γκαμπριέλ Ανιέ Λεβέκ. Η καταγωγή του Κέρουακ ήταν γαλλο-καναδική. Οι πρόγονοι της οικογένειας είχαν φτάσει το 18ο αιώνα από τη Βρετάνη της Γαλλίας στο Νέο Κόσμο και εγκαταστάθηκαν στο Κεμπέκ.[8] Ο παππούς του, Ζαν Μπατίστ, υπήρξε πιθανότατα ο πρώτος Κερουάκ που μετακινήθηκε γύρω στο 1890 στις Ηνωμένες Πολιτείες, ειδικότερα στο Νιου Χαμσάιρ,[9] όπου εργάστηκε ως μαραγκός. Σύμφωνα με διηγήσεις του πατέρα του, η οικογένεια των Κερουάκ αποτελούνταν από αριστοκράτες απογόνους Κελτών που έφθασαν στην Κορνουάλη από την Ιρλανδία,[10] για να μετεγκατασταθούν αργότερα στη Βρετάνη, όπου απέκτησαν ένα προγονικό οικόσημο που περιείχε το γνωμικό Aimer, Travailler et Souffrir (Να αγαπάς, να εργάζεσαι και να υποφέρεις).[11] Η οικογένεια του Κέρουακ έδινε μεγάλη σημασία στην γαλλική καταγωγή της και τη γλώσσα, καθώς και στην Καθολική πίστη.[9]

Παιδικά και νεανικά χρόνια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Τζακ Κέρουακ, που σε όλη τη ζωή του παρέμεινε δίγλωσσος, μέχρι την ηλικία των έξι ετών δεν μιλούσε καθόλου αγγλικά. Οι γονείς του συνεννοούνταν στο σπίτι στη ζουάλ (joual), μια εκδοχή της κεμπεκικής διαλέκτου της γαλλικής, η οποία θεωρείτο υποδεέστερη από τους αγγλόφωνους και στοιχείο διάκρισης - απομόνωσης. Γι' αυτό και ο Κέρουακ, που έζησε έως την ενηλικίωσή του στην εργατική γαλλο-καναδική συνοικία του Λόουελ, είχε κυρίως Ελληνοαμερικανούς για στενούς φίλους. Για τον Κέρουακ, η γαλλο-καναδική γλώσσα δεν ήταν ένα απλό εργαλείο συνεννόησης με τους οικείους του, αλλά βασικό στοιχείο ταυτότητας, όπως και ο αδιάσπαστα συνδεδεμένος με αυτήν καθολικισμός.[12]

Το 1926 βίωσε το χαμό του αδελφού του Ζεράρ από ρευματικό πυρετό, γεγονός που τον επηρέασε βαθιά και τον ενέπνευσε να γράψει το μυθιστόρημα Visions of Gerard, όπου -μεταξύ άλλων- αποτύπωσε και το μαρτυρικό θάνατό του.[13] Η καταπληκτική του μνήμη τού χάρισε από νωρίς το προσωνύμιο Memory Babe και τον βοήθησε στη συγγραφή των έργων του, που σε μεγάλο βαθμό βασίζονταν σε αναμνήσεις του παρελθόντος.[14] Του άρεσε πάρα πολύ το διάβασμα κι από μικρή ηλικία έδειξε τάση προς την καλλιτεχνία, γράφοντας δικά του περιοδικά, τα οποία μάλιστα εικονογραφούσε μόνος του.

Σπουδές στη Νέα Υόρκη

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μεγαλώνοντας, ο Κέρουακ εξελίχθηκε σε εξαιρετικό αθλητή του στίβου, του μπέιζμπολ και πάνω απ΄ όλα του αμερικανικού ποδοσφαίρου, του οποίου ήταν και ο σχολικός ήρωας.[15] Μετά το πέρας των γυμνασιακών σπουδών του (Ιούνιος 1939), ο προπονητής της ομάδας (αμερικανικού) ποδοσφαίρου του διάσημου νεοϋορκέζικου Πανεπιστημίου Κολούμπια κανόνισε να παρακολουθήσει ο Κέρουακ μια προπαρασκευαστική χρονιά στο Horace Mann School of Boys, στη Νέα Υόρκη. Έπρεπε να βελτιώσει τους σχολικούς βαθμούς του, ώστε να μπορέσει να λάβει μια πλήρη αθλητική υποτροφία σπουδών. Μια ανάλογη πρόταση έλαβε ο Κέρουακ και από το Κολέγιο της Βοστώνης (Boston College, γνωστό ως BC), φημισμένο Ιησουϊτικό καθολικό πανεπιστημιακό ίδρυμα των ΗΠΑ, με έδρα ένα προάστιο της Βοστώνης. Τελικά, επέλεξε να πάει στη Νέα Υόρκη.[16] Κατά τη διάρκεια της προπαρασκευής, ο Κέρουακ έβγαζε το χαρτζιλίκι του γράφοντας «πτυχιακές εργασίες» για λογαριασμό άλλων σπουδαστών, χρεώνοντας 2 δολάρια το κομμάτι, τους δίδασκε γαλλικά και, τελικά, εργάστηκε ως αθλητικογράφος στην εφημερίδα New York World-Telegraph.[17]

Στο Κολούμπια, ως φοιτητής, ο Κέρουακ ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με αρκετά από τα μετέπειτα μέλη της λογοτεχνικής μπιτ γενιάς, όπως τον Άλλεν Γκίνσμπεργκ και τον Γουίλιαμ Μπάροουζ. Η φοίτησή του διήρκεσε περίπου ένα χρόνο: κατά το πρώτο εξάμηνο έσπασε το πόδι του στη διάρκεια ενός αγώνα (αμερικανικού) ποδοσφαίρου, γεγονός που σηματοδότησε μία κρίσιμη καμπή στη ζωή του καθώς του στέρησε τη δυνατότητα να ακολουθήσει σπουδαία σταδιοδρομία ως αθλητής. Το ατύχημα είχε ως αποτέλεσμα τη διακοπή της υποτροφίας και ως εκ τούτου και των σπουδών του στο πανεπιστήμιο.[4] Επέστρεψε στη γενέτειρά του, όπου τελικά ξεκίνησε να εργάζεται ως αθλητικός συντάκτης της εφημερίδας Λόουελ Σαν (Lowell Sun).[18]

Στο ναυτικό

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά από διάφορα επαγγέλματα που άσκησε στο Λόουελ και στη Βοστώνη, όπου έζησε για ένα μικρό χρονικό διάστημα, τον Ιούλιο του 1942 μπάρκαρε ως λαντζέρης με το εμπορικό πλοίο Ντόρτσεστερ, με προορισμό τη Γροιλανδία. Είχε ανάγκη από χρήματα και αναζητούσε την περιπέτεια, θέλοντας να ξεφύγει από την ανιαρότητα της ζωής του: γι' αυτό επέλεξε να ταξιδέψει με ένα πλοίο που συμμετείχε σε συμμαχικές νηοπομπές, κάνοντας επικίνδυνες διαδρομές στο Βόρειο Ατλαντικό.[19] Μετά την επιστροφή του (Οκτώβριος 1942), εγκαταστάθηκε εκ νέου στη Νέα Υόρκη παρακολουθώντας μαθήματα στο Κολούμπια, κατόπιν πρόσκλησης του προπονητή του να επιστρέψει στον ποδοσφαιρικό σύλλογο του πανεπιστημίου. Σύντομα εγκατέλειψε για δεύτερη φορά και οριστικά την ομάδα, έπειτα από έντονη διαφωνία με τον προπονητή του. Την ίδια περίπου περίοδο ξεκίνησε να γράφει το μυθιστόρημα The Sea Is My Brother, έργο που τελικά δεν ολοκληρώθηκε. Τον επόμενο χρόνο, κατατάχθηκε εθελοντικά στη σχολή αξιωματικών του Αμερικανικού Ναυτικού, από όπου απολύθηκε έξι μήνες αργότερα. Στη διάρκεια της παρουσίας του στη σχολή υπήρξε μάλλον απείθαρχος. Τέθηκε υπό ψυχιατρική παρακολούθηση και τελικά οι γιατροί κατέληξαν στο συμπέρασμα πως ήταν ακατάλληλος για το ναυτικό, χαρακτηρίζοντας τον στη διάγνωση τους ως «αδιάφορη προσωπικότητα». Αργότερα, του επετράπη να επιταχθεί ξανά στο Ναυτικό, και ταξίδεψε μεταξύ ΗΠΑ και Αγγλίας, υπηρετώντας ως απλός ναύτης στο πολεμικό πλοίο S.S. George Weens.

Τα χρόνια της ωριμότητας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Όταν επέστρεψε από την Αγγλία, ο Κέρουακ μαζί με την φίλη του Έντι Πάρκερ (Edie Parker), συνδέθηκε στενά με τους Λουσιέν Καρ (Lucien Carr) και Άλλεν Γκίνσμπεργκ, τότε φοιτητές στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, με τον Μπάροουζ, καθώς και με τον Νιλ Κάσαντι. Εκείνη την εποχή, σε μια συζήτησή του με τον συγγραφέα Τζον Κλέλον Χολμς, ο Κέρουακ περιέγραψε τους φίλους του και γενικά την γενιά του ως ψυχικά κουρασμένη με την ζωή και τον κόσμο, έχοντας ένα αίσθημα «ήττας» (beatness), εισάγοντας ουσιαστικά για πρώτη φορά τον όρο Beat Generation.

Παντρεύτηκε την Έντι Πάρκερ το 1944, λίγο μετά την φυλάκιση του Λουσιέν Καρ για τη δολοφονία του κοινού φίλου τους Ντέιβιντ Κάμερερ. Ο Κέρουακ είχε συλληφθεί ως ύποπτος για συνενοχή στην πράξη και η οικογένεια της Πάρκερ προσφέρθηκε να πληρώσει την εγγύησή του -κάτι που είχε αρνηθεί να κάνει ο πατέρας του- με το όρο να παντρευτεί την κόρη τους.[20] Ο γάμος του κράτησε μόλις μερικούς μήνες, χώρισε το 1945 και τον ίδιο χρόνο συνέπεσε ο θάνατος του πατέρα του.

Λίγο μετά τον θάνατο του, ο Κέρουακ άρχισε τη συγγραφή του πρώτου μυθιστορήματός του, Η κωμόπολη και η πόλη (The Town and the City), το οποίο δημοσιεύτηκε το 1950. Στο βιβλίο τον απασχόλησε το θέμα της διάστασης ανάμεσα στο γνώριμο κόσμο της γειτονιάς, της κωμόπολης, και της ζωής στη μεγαλούπολης. Επιπλέον, περιείχε δραματοποιημένα στοιχεία σπό τη νεανική σχέση του με τη Μαίρη Κάρνεϊ (Mary Carney), ένα θέμα στο οποίο θα επανέλθει διεξοδικότερα σχεδόν μια δεκαετία αργότερα, με το Maggie Cassidy.[21] Η Κάρνεϊ-Κάσιντυ υπήρξε για τον Κέρουακ η εξιδανικευμένη εικόνα της γυναίκας που οι άντρες συνήθως πλάθουν για την «πρώτη αγάπη» τους.[22]

Το 1949 πραγματοποίησε το πρώτο του ταξίδι από τη Νέα Αγγλία στο Σαν Φρανσίσκο, μαζί με τον φίλο του Νιλ Κάσαντι και την πρώην σύζυγο του Κάσαντι, Λουάν (Luanne). Την επόμενη δεκαετία, ο Κέρουακ ταξίδεψε σχεδόν σε όλη την Αμερική και το Μεξικό, άλλοτε οδηγώντας με συνεπιβάτη τον Κάσαντι, κι άλλοτε κάνοντας οτοστόπ. Η περιπλάνησή θα αποτελούσε τη βάση του περίφημου μυθιστορήματός του Στο δρόμο (On the Road).

Το 1950 παντρεύτηκε τη δεύτερη σύζυγό του, Τζόαν Χάβερτι. Το 1952 -ενώ το ζεύγος είχε ήδη χωρίσει- γεννήθηκε η κόρη τους Ζαν (Janet Michelle "Jan" Kerouac Kerouac), την οποία ο Κέρουακ αναγκάστηκε να αναγνωρίσει έπειτα από εννιά χρόνια.[23] Το επόμενο διάστημα, αποτέλεσε μία ιδιαίτερα δημιουργική και παραγωγική περίοδο για τον Κέρουακ. Άρχισε να γράφει με μανία, τα γνωστά του μυθιστορήματα Στο δρόμο, βασισμένο στα ταξίδια του, τα Οράματα του Κόντυ (Visions of Cody), το Ντόκτορ Σαξ (Dr. Sax), το Μάγκι Κάσιντι (Maggie Cassidy), τους Υποχθόνιους (The Subterraneans) και άλλα έργα.

Περίπου το 1955, άρχισε να μελετά τον Βουδισμό, επηρεασμένος αρχικά από το έργο του Ντουάιτ Γκόνταρ (Dwight Goddard) A Buddhist Bible ενώ ασχολήθηκε έντονα με τον διαλογισμό. Κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού του στο Μεξικό, ολοκλήρωσε την ποιητική του σειρά Μπλουζ του Μέξικο Σίτι (Mexico City Blues) καθώς και το μυθιστόρημα Τριστέσα (Tristessa) γραμμένο για μιά κοπέλα που γνώρισε εκεί. Το 1956 άρχισε να γράφει τα μυθιστορήματα Τα οράματα του Ζεράρ (Visions of Gerard) γραμμένο για τον αδελφό του, Γραφές της αιωνιότητας (The Scripture of the Golden Eternity) καθώς και πολλά ποιήματα.

Μετά τη δημοσίευση του βιβλίου του Στο δρόμο το 1957, άρχισε να γράφει το μυθιστόρημα Οι αλήτες του Ντάρμα (The Dharma Bums). Στη διάρκεια της δεκαετίας του 1950, και ειδικότερα μετά τη δημοσίευση του On the Road, ο Κέρουακ απέκτησε μεγάλη φήμη. Πραγματοποίησε αρκετές δημόσιες απαγγελίες ποίησης ή πεζογραφίας, συχνά με συνοδεία μουσικής τζαζ, στη Νέα Υόρκη -ο ίδιος, άλλωστε, παραλλήλιζε τον τρόπο που έγραφε με εκείνον που ένας μουσικός της τζαζ έπαιζε τρομπέτα ή σαξόφωνο.[24] Επίσης, αρθρογράφησε στα περιοδικά Playboy, Swank, Holiday, Escapade και Esquire.

Η οικία του Κέρουακ στη Φλόριντα, όπου έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του.

Το 1961 εγκαταστάθηκε στο Μπιγκ Σερ (Big Sur) της Καλιφόρνιας, όπου και έγραψε το τελευταίο του ημι-αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα Μπιγκ Σερ.

Η παρακμή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Κέρουακ αισθανόταν ότι είχε ξοφλήσει ως συγγραφέας εμπορικών βιβλίων. Βίωνε τη σχεδόν καθολική απόρριψη του εκδοτικού κόσμου και της κατεστημένης κριτικής, που τώρα έστρεφε το ενδιαφέρον σε άλλα πρόσωπα τα οποία είχαν διδαχτεί από αυτόν, όπως ο Γκίνσμπεργκ. Έτσι, αφού παντρεύτηκε το 1966 την ελληνικής καταγωγής παιδική του φίλη Στέλλα Σάμπας,[α] μετακόμισε κι εγκαταστάθηκε στην πόλη Σεντ Πίτερσμπεργκ, στη Φλόριντα, μαζί με την μητέρα του και και τις δυο αγαπημένες του γάτες Πιτού και Μινέτ.[26]

Θάνατος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πέθανε σε ηλικία 47 χρονών από αιμορραγία του στομάχου, αναμενόμενο αποτέλεσμα μιας αργής αυτοκτονίας με αλκοόλ, στις 21 Οκτωβρίου 1969, τα ξημερώματα, στο Νοσοκομείο του Αγ. Αντωνίου του Σεντ Πίτερσμπεργκ.[27] Στις 24 του μηνός, στο Λόουελ, στην εκκλησία του Αγ. Ιωάννου του Βαπτιστή, εκεί όπου συμμετείχε ως παπαδάκι όταν ήταν μικρός, τελέστηκε η νεκρώσιμη ακολουθία. Στους παρευρισκόμενους ήταν και οι Γκίνσμπεργκ, Πήτερ Ορλόσφσκι, Γκρέγκορυ Κόρσο, η πρώην σύζυγός του Έντι, ο Τζον Χολμς κ.άλ. Το προηγούμενο βράδι, οι φίλοι των παιδικών και νεανικών του χρόνων, Ελληνοαμερικανοί ως επί το πλείστον, είχαν ξεφαντώσει με οργιαστικό τρόπο προς τιμήν του -μαζί τους και αρκετοί από τους επισκέπτες.[28] Η ταφή έγινε στον οικογενειακό τάφο των Σάμπας στο Λόουελ, στο Νεκροταφείο Έντσον.[29]

Αποτίμηση του έργου του

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στυλοβάτης και εμπνευστής της γενιάς των μπιτ, μιας γενιάς που απέρριπτε τη ζωή και τον κομφορμισμό της δεκαετίας του 1930 διψώντας για μια ριζική αλλαγή, ο Τζακ Κέρουακ έζησε και δημιούργησε πιστός στις αρχές του. Περιθώριο, ναρκωτικά, "Στον δρόμο". Όπως και ο τίτλος ενός από τα γνωστότερα βιβλία του, ο Κέρουακ όργωσε τις Η.Π.Α. και το Μεξικό, σε μια ταξιδιωτική οδύσσεια κατά τη διάρκεια της οποίας επιβίωνε κάνοντας διάφορες ευκαιριακές δουλειές. Τα Οράματα του Κόντι, Οι υποχθόνιοι, Οι αλήτες της Ντάρμα αναφέρονται στα καλύτερα δείγματα γραφής του Κέρουακ. Μαζί με τον ποιητή Άλλεν Γκίνσμπεργκ και τον πεζογράφο Γουίλιαμ Μπάροουζ αποτέλεσαν τα εμβληματικά πρόσωπα της γενιάς των μπιτς[30].

Σήμερα ο Κέρουακ αναγνωρίζεται ως ένας από τους μείζονες Αμερικανούς συγγραφείς, αν και κατά τη διάρκεια της ζωής του δεν έτυχε της ίδιας αναγνώρισης από τους κριτικούς. Θεωρείται πλέον ένας «οραματιστής» συγγραφέας και τοποθετείται στη μεγάλη γραμμή της παράδοσης του Ουώλτ Ουίτμαν και του Μαρκ Τουαίην, ενώ συχνά αναφέρεται ως ο «πρώτος μεταμοντερνιστής».[31] Το βιβλίο Στο δρόμο, όμως, οι εκδότες το απέρριψαν, λόγω του πειραματικού στυλ γραφής του και του συμπαθητικού τόνου του απέναντι στις μειονότητες και τις περιθωριοποιημένες κοινωνικές ομάδες της μεταπολεμικής Αμερικής. Πολλοί επιμελητές εκδόσεων ένιωθαν επίσης άβολα με την ιδέα της δημοσίευσης ενός βιβλίου που περιείχε αυτό που ήταν -για την εποχή- γραφικές περιγραφές της χρήσης ναρκωτικών και της ομοφυλοφιλικής συμπεριφοράς, μια κίνηση που θα μπορούσε να οδηγήσει σε υποβολή κατηγοριών αισχρότητας, μια μοίρα που αργότερα έπληξε το Γυμνό γεύμα του Μπάροουζ και το Ουρλιαχτό του Γκίνσμπεργκ.[εκκρεμεί παραπομπή]

Το ύφος του, η πειραματική «αυθόρμητη πρόζα» και ο «αντι-ακαδημαϊσμός» που διέκριναν τον Κέρουακ, οδήγησαν «τη λογοτεχνία στα πεδία μιας τέχνης όπου κανόνας ήταν η αλληλουχία ιδεών και εντάσεων, οι οποίες στοιχειοθετούσαν έναν υψηλό και βαθύτατο τρόπο έκφρασης».[32] Το μεταθανάτιο Οράματα του Κόντυ, που συμπληρώνει το Στο δρόμο, αναγνωρίζεται από πολλούς ως το αριστούργημά του και ένα από τα πιο σπουδαία πεζογραφήματα του εικοστού αιώνα, που τοποθετεί τον Κέρουακ δίπλα σε άλλους πρωτοποριακούς συγγραφείς όπως ο Τζόυς και ο Φώκνερ.[33] Ο γραπτός λόγος του, που σύμφωνα με τον Γκίνσμπεργκ ήταν καθαρά ποιητικός, και ο ίδιος ως προσωπικότητα επηρέασαν άμεσα[β] πολλούς σημαντικούς Αμερικανούς συγγραφείς και ποιητές, όπως τον Μπάροουζ, τον Λόρενς Φερλινγκέτι, τον ίδιο τον Άλ. Γκίνσμπεργκ, πολλούς Αφρο-Αμερικανούς λογοτέχνες, μέχρι και τον Μπομπ Ντύλαν.[34]

Από πολιτική σκοπιά, ο Κέρουακ βρήκε εχθρούς και στις δύο πλευρές του πολιτικού φάσματος. Η Δεξιά αποστρεφόταν τη σχέση του με τα ναρκωτικά και τον σεξουαλικό ελευθερισμό του και η Αριστερά καταφρονούσε τον αντι-κομμουνισμό και τον καθολικισμό του. Χαρακτηριστικά ο ίδιος παρακολούθησε το 1954 τις ακροάσεις-ανακρίσεις του Μακάρθυ στην αμερικανική Γερουσία, καπνίζοντας μαριχουάνα και υποστηρίζοντας τον διαβόητο αντικομμουνιστή σταυροφόρο γερουσιαστή.[35] Στο βιβλίο Ο γυρισμός του ταξιδευτή έγραψε: «όταν πήγα στο Κολούμπια το μόνο που προσπάθησαν να μας διδάξουν ήταν ο Μαρξ, λες και νοιαζόμουν», θεωρώντας τον Μαρξισμό, όπως τον Φροϋδισμό, έναν απατηλό τρόπο σκέψης.[36]

Εργογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αρχικές εκδόσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • (1950) The Town and the City
  • (1957) On the Road (Στο δρόμο)
  • (1958) The Dharma Bums (Οι αλήτες του Ντάρμα)
  • (1958) The Subterraneans (Οι υποχθόνιοι)
  • (1959) Mexico City Blues
  • (1959) Doctor Sax
  • (1960) Tristessa (Τριστέσσα)
  • (1960) Lonesome Traveller (Μοναχικός ταξιδιώτης)
  • (1960) Scripture of the Golden Eternity (Γραφές της αιωνιότητας)
  • (1961) Book of Dreams (Τα όνειρά μου)
  • (1961) Pull my Daisy[γ]
  • (1962) Big Sur (Μπιγκ Σερ)
  • (1963) Visions of Gerard
  • (1965) Desolation Angels
  • (1966) Satori in Paris (Σατόρι στο Παρίσι)
  • (1968) Vanity of Duluoz (Η ματαιοδοξία του Ντουλουόζ)

Μεταθανάτιες εκδόσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • (1971) Scattered Poems
  • (1971) Pic (Πικ)
  • (1972) Visions of Cody (Τα Οράματα του Κόντι)
  • (1973) Trip Trap
  • (1977) Heaven and Other Poems
  • (1992) Pomes All Sizes
  • (1993) Good Blonde and Others
  • (1995) Selected Letters, vol. 1
  • (1995) Portable Jack Kerouac
  • (1997) Some of the Dharma
  • (1999) Selected Letters, vol. 2
  • (1999) Atop an Underwood
  • (2000) Door Wide Open: A Beat Love Affair in Letters, 1957-1958 [Jack Kerouac, Joyce Johnson]
  • (2000) Orpheus Emerged
  • (2003) Book of Haikus
  • (2004) Wind Blown World
  • (2004) Departed Angels: The Lost Paintings
  • (2011) The Sea Is My Brother
  • (2014) The Haunted Life and Other Writings
  • (2016) La vie est d’hommage (υπό έκδοση)[δ]

Ελληνικές μεταφράσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Στο δρόμο. Μετάφραση: Δήμητρα Νικολοπούλου (Πλέθρον 1981, ISBN 960-7599-67-5). Επίσης έκδοση του αρχικού χειρογράφου, μετάφραση: Μιχάλης Λαλιώτης (Πλέθρον 2015, ISBN 978-960-348-264-2).
  • Στοιχειωμένη ζωή. Μετάφραση: Μιχ. Λαλιώτης (Πλέθρον 2015, ISBN 978-960-348-267-3).
  • Η θάλασσα τ' αδέρφι μου. Μετάφραση: Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης (Πατάκης 2015, ISBN 978-960-16-4640-4).
  • Οράματα του Κόντυ. Μετάφραση: Γιάννης Λειβαδάς (Ηριδανός 2015, ISBN 978-960-335-328-7).
  • Ρεμπό και 18 χαϊκού. Μετάφραση: Γ. Λειβαδάς (Κουκούτσι 2015, ISBN 978-618-81518-7-1).
  • Μπιτ γενιά. Μετάφραση: Γ. Λειβαδάς (Ηριδανός 2011, ISBN 978-960-335-237-2).
  • Η ματαιοδοξία του Ντουλουόζ. Μετάφραση: Νάνσυ Βεκιαρέλλη (Πλέθρον 1989, ISBN 978-960-348-200-0).
  • Μάγκι Κάσιντι. Μετάφραση: Σπύρος Μεϊμάρης (Αίολος 1995, ISBN 978-960-521-009-0).
  • Μπιγκ Σερ. Μετάφραση: Ιουλία Ραλλίδη (Αίολος 1988, ISBN 978-960-7267-13-9).
  • Σατόρι στο Παρίσι. Μετάφραση: Μαίρη Καραγιανοπούλου (Πλέθρον 1986, ISBN 978-960-348-202-4).
  • Τα όνειρά μου. Μετάφραση: Σπύρος Μεϊμάρης (Αίολος 1992, ISBN 978-960-7267-44-3).
  • Η σούτρα της χρυσής αιωνιότητας. Μετάφραση: Γ. Λειβαδάς (Απόπειρα 2009, ISBN 978-960-537-107-4).
  • Ορφέας ανέδυσε. Μετάφραση: Γ. Λειβαδάς (Ηριδανός 2009, ISBN 978-960-335-179-5).
  • Και έβρασαν οι ιπποπόταμοι στις γούρνες τους (με τον Γ. Μπάροουζ). Μετάφραση: Γιώργος Μπέτσος (Τόπος 2009, ISBN 978-960-6863-08-0).
  • Ο γυρισμός του ταξιδευτή. Μετάφραση: Γ. Λειβαδάς (Απόπειρα 2007, ISBN 978-960-537-092-3).
  • Ποιήματα. Μετάφραση: Γ. Λειβαδάς (Ηριδανός 2007, ISBN 978-960-335-100-9).
  • Οι αλήτες του Ντάρμα. Μετάφραση: Εύη Παπά (Αίολος 1986, ISBN 978-960-726-712-2).
  • Γραφές της αιωνιότητας. Μετάφραση: Γ. Λειβαδάς (Απόπειρα 2006, ISBN 960-537-084-0).
  • Οι υποχθόνιοι. Μετάφραση: Ιουλία Ραλλίδη (Πλέθρον 1982, ISBN 960-348-098-3). Προγενέστερη μετάφραση ως Οι υπόγειοι από τη Λευκή Γιαννοπούλου (Υπό Σκέψη 1980).
  • Μοναχικός ταξιδιώτης. Μετάφραση: Γιώργος Τασσόπουλος (Πλέθρον, 1982, ISBN 960-7599-18-7).
  • Mexico City Blues. Μετάφραση: Ρούμπη Θεοφανοπούλου (Ελεύθερος Τύπος 1990). Μετάφραση: Γ. Λειβαδάς (Ηριδανός 2009, ISBN 978-960-335-153-5).
  • Τριστέσσα. Μετάφραση: Γιάννης Τζώρτζης[ε] (Ελεύθερος Τύπος 1985). Μετάφραση: Γ. Λειβαδάς (Ηριδανός 2009, ISBN 978-960-335-156-6).
  • Πικ. Μετάφραση: Μίνα Παιδαράκη (Υπό Σκέψη 1981, επανέκδ. Ελεύθερος Τύπος 1990). Μετάφραση: Γ. Λειβαδάς (Απόπειρα 2008, ISBN 978-960-537-100-5).
  • Σκόρπια Ποιήματα. Μετάφραση: Σταύρος Αντωνίου (Της Μη Άμεσης Επανάστασης 1979).

Στοιχεία για τις παλιότερες μεταφράσεις των έργων του Κέρουακ δίνει ο Κ. Αρβανίτης στην «Ελληνική βιβλιογραφία beat».[ζ] Περαιτέρω πληροφορίες για τον Τζακ Κέρουακ και το έργο του βρίσκονται στα κείμενα εκδόσεων που αφορούν τους μπιτ λογοτέχνες, τις οποίες που έχει επιμεληθεί ο Γιάννης Λειβαδάς.[η]

Κινηματογραφικές προσαρμογές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σημειώσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Ήταν αδελφή του καλύτερου νεανικού φίλου του, Σεμπάστιαν (Σάμι) Σάμπας, ο οποίος σκοτώθηκε στον πόλεμο.[25]
  2. ↑ Ακόμα και «κυριολεκτικά», όπως έχει επισημανθεί από τον Γ. Λειβαδά, «μέσω του δανεισμού χειρογράφων [του]" σε άλλους ποιητές και συγγραφείς, πολλοί εκ των οποίων αργότερα "πήραν τα «πρωτεία» της αμερικανικής λογοτεχνίας».[32]
  3. ↑ Σενάριο της ομότιτλης μικρού μήκους ταινίας (1959).
  4. ↑ Έχει προαναγγελθεί από το γαλλο-καναδικό οίκο Les Éditions du Boréal. Βλ. «Des inédits de Jack Kerouac écrits en français à paraître aux Éditions du Boréal». Les Éditions du Boréal. Ανακτήθηκε στις 17 Νοεμβρίου 2015. 
  5. ↑ Ο ποιητής και μεταφραστής Γιάννης Τζώρτζης είχε σημαντική συμβολή στη γνωριμία του ελληνικού κοινού με τους συγγραφείς και ποιητές της Μπητ Γενιάς. Βλ. Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης. «Γιατί να διαβάζουμε τον Κέρουακ;». Book Press (29 Νοεμβρίου 2011). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (html) στις 8 Απριλίου 2016. Ανακτήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 2015. 
  6. ↑ Βλ. Κωστής Αρβανίτης. «Ελληνική βιβλιογραφία beat». Book Press (5 Νοεμβρίου 2009). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (html) στις 8 Απριλίου 2016. Ανακτήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 2015. 
  7. ↑ Βλ. Ανθολογία Μπιτ Ποίησης και Τα οράματα μιας απίθανης γενιάς: στοιχεία για την Beat Generation
  8. ↑ «Big Sur (2013)». IMBd. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2015. 
  9. ↑ «Στο δρόμο (2012)». IMBd. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2015. 
  10. ↑ Σάκης Παπαδημητρίου. «Jack Kerouac: Οι υποχθόνιοι» (html). Ο Αναγνώστης (2 Φεβρ. 2014). Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2015. 

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ The Fine Art Archive. 25892. Ανακτήθηκε στις 1  Απριλίου 2021.
  2. ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. jn19990004280. Ανακτήθηκε στις 15  Δεκεμβρίου 2022.
  3. ↑ Swartz (1999), σελ. 4.
  4. ↑ 4,0 4,1 Lelyveld (1969)
  5. ↑ Lurie (2012).
  6. ↑ Βλ. Martinez (2003): «Ten years after the publication of On the Road Kerouac appeared to have done an about-face, becoming extraordinarily reactionary and staunchly anticommunist, vocalizing his intense hatred of the 1960s counterculture» (σελ. 26)· «Kerouac realized where his basic allegiance lay and vehemently disassociated himself from hippies and revolutionaries and deemed them unpatriotic subversives» (σελ. 29)· «Kerouac saw the hippies as mindless, communistic, rude, unpatriotic and soulless» (σελ. 111)· This genealogy (=οι αναφορές στον απομoνωτισμό του Θόρω και στην απόρριψη της πολιτικής εκ μέρους του Έμερσον) is stressed by Kerouac later in an attempt to play down any perceived responsibility on his part for the hippie generation, whose dangerous activism he found repellent and "delinquent"» (σελ. 29-30). Επίσης, Maher (2007), σελ. 469: «In the current political climate, Kerouac wrote, he had nowhere to turn, as he liked neither the hippies (...) nor the upper-echelon».
  7. ↑ «Jack Kerouac». Encyclopædia Britannica. http://www.britannica.com/EBchecked/topic/315512/Jack-Kerouac. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγ. 2014. 
  8. ↑ Maher (2007), σελ. 3-4].
  9. ↑ 9,0 9,1 Maher (2007), σελ. 7.
  10. ↑ Kerouac (1959), σελ. 32 Αρχειοθετήθηκε 2016-03-04 στο Wayback Machine..
  11. ↑ Τσάρτερς (2002), σελ. 15-16.
  12. ↑ Maffina (2012), σελ. 96.
  13. ↑ Maher (2007), σελ. 19.
  14. ↑ Theado (2009), σελ. 9.
  15. ↑ Theado (2009), σελ. 12.
  16. ↑ Maher (2007), σελ. 56.
  17. ↑ Maher (2007), σελ. 62.
  18. ↑ Maher (2007), σελ. 92.
  19. ↑ Maher (2007), σελ. 98.
  20. ↑ Theado (2009), σελ. 18.
  21. ↑ Theado (2009), σελ. 13.
  22. ↑ Jarvis (1974), σελ. 46.
  23. ↑ «Jan Kerouac, 44, the Novelist And Daughter of a Beat Icon». The New York Times (8 Ιουνίου 1966). http://www.nytimes.com/1996/06/08/arts/jan-kerouac-44-the-novelist-and-daughter-of-a-beat-icon.html?pagewanted=1. Ανακτήθηκε στις 29 Νοεμβρ. 2015. 
  24. ↑ Maffina (2012), σελ. 359.
  25. ↑ Maher (2007), σελ. 38, 257.
  26. ↑ Μακ Νάλλυ (1981), σελ. 68-69.
  27. ↑ Μακ Νάλλυ (1981), σελ. 71.
  28. ↑ Μακ Νάλλυ (1981), σελ. 72.
  29. ↑ John Suiter (1988). «Kerouac's Grave». jackkerouac.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 30 Νοεμβρίου 2015. 
  30. ↑ Χάνονται δημιουργοί που σφράγισαν μια εποχή, Ιστορικό Λεύκωμα 1969, σελ. 151, Καθημερινή (1998)
  31. ↑ Llano (2009), σελ. 33-34.
  32. ↑ 32,0 32,1 Λειβαδάς (2010).
  33. ↑ Theado (2009), σελ. 20, 72.
  34. ↑ Σημειώσεις του Γκίνσμπεργκ στο Kerouac (1997).
  35. ↑ Fellows (1999).
  36. ↑ Fisher, James Terence (2001). The Catholic Counterculture in America, 1933-1962. Τσάπελ Χιλ: The University of North Carolina Press. σελίδες 216, 237. ISBN 9780807849491. 

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στα αγγλικά

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Kerouac, Jack (1959). «The Origins of the Beat Generation» (jpeg). Playboy (Ιούνιος): 31-32, 42, 79. 
  • Jarvis, Charles E. (1974). Visions of Kerouac: The Life of Jack Kerouac (B' έκδοση). Ρέντινγκ: Ithaca Press. ISBN 0915940000. 
  • Maher Jr., Paul (2007). Kerouac: His Life and Work. (Αναθεωρ. και εμπλουτισμένη έκδοση του The Definitive Biography). Λάναμ, Μέριλαντ: Taylor Trade. ISBN 1589793668. 

Στα ελληνικά

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Λειβαδάς, Γιάννης (2016). Τζακ Κέρουακ: μια μονογραφία. Αθήνα: Απόπειρα. ISBN 978-960--537222-4. 
  • Λειβαδάς Γιάννης, επιμ. (2011). Τα οράματα μιας απίθανης γενιάς: στοιχεία για την Beat Generation. Αθήνα: Κέδρος. ISBN 978-960-04-4117-8. 
  • Τσάρτερς, Άνν (2002). Τζακ Κέρουακ: μια βιογραφία. Μετάφραση: Γιάννης Λειβαδάς. Επιμέλεια: Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης. Αθήνα: Printa. ISBN 960-7408-68-3. 
  • Συλλογικό (2003). Ανθολογία Μπιτ ποίησης. Πρόλογος - μετάφραση: Γιάννης Λειβαδάς. Επιμέλεια: Παυλίνα Παμπούδη. Αθήνα: Ροές. ISBN 960-283-151-0. 

Πολυμέσα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Τζακ_Κέρουακ&oldid=10586213"