Φίλιππος της Σικελίας
| Φίλιππος της Σικελίας | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1256[1][2][3] |
| Θάνατος | 1 Ιανουαρίου 1277[3] Μπάρι[4][3] |
| Τόπος ταφής | Trani Cathedral[4] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | μονάρχης[5] |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Ισαβέλλα Α΄ της Αχαΐας (από 1271)[6] |
| Γονείς | Κάρολος Α΄ της Σικελίας[4] και Βεατρίκη της Προβηγκίας[4] |
| Αδέλφια | Κάρολος Β΄ της Νάπολης Λευκή του Ανζού (1250-1269) Βεατρίκη της Σικελίας Ελισάβετ της Σικελίας, Βασίλισσα της Ουγγαρίας |
| Οικογένεια | Οίκος των Καπετιδών-Ανζού[5] |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Βασιλιάς της Νεαπόλεως |
| Θυρεός | |
 | |
Ο Φίλιππος του Τάραντα (1255-1277) ήταν μέλος του Οίκου των Καπετιδών-Ανζού ήταν μικρότερος γιος του Καρόλου Α΄ του Ανδεγαυού και της Βεατρίκης της Προβηγκίας, μικρότερος αδελφός του βασιλιά της Νεαπόλεως Καρόλου Β΄ του Χωλού.
Υποψήφιος βασιλιάς της Σαρδηνίας
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το 1267 ο πατέρας του έκανε αίτηση στον πάπα Κλήμη Δ΄ που είχε την κυριαρχία στη Σαρδηνία να διορίσει τον Φίλιππο βασιλιά. Η Σαρδηνία ήταν διαιρεμένη σε τέσσερις ηγεμονίες, οι οποίες είχαν γίνει το πεδίο μάχης μεταξύ των Γουέλφων και των Γιβελίνων και μεταξύ των Οίκων του Ανζού και της Αραγωνίας.
Η ηγεμονία του Τόρρες ήταν υπό γενοβέζικη διοίκηση μετά τον θάνατο της τελευταίας κληρονόμου του, Αδελασίας (1259). Ο σύζυγός της Ένζο, νόθος γιος του αυτοκράτορα Φρειδερίκου Β΄ ονομάστηκε βασιλιάς του νησιού από τον Φρειδερίκο αλλά βρισκόταν σε αιχμαλωσία. Οι Γουέλφοι ευγενείς εξέλεξαν νέο βασιλιά τον Φίλιππο στο Σάσσαρι (11 Αυγούστου 1269).[7] Οι ευγενείς έστειλαν αίτημα στον πάπα να επικυρώσει την εκλογή, αλλά παρότι τόσο η Γένουα όσο και ο Κάρολος ο Ανδεγαυός ήταν υπέρ των Γουέλφων και του πάπα, ο τελευταίος αρνήθηκε την να επικυρώσει.[8] Ο Κάρολος συγκρούστηκε με τους Γενουάτες συμμάχους του και ο Ιάκωβος Α΄ της Αραγωνίας του οποίου ο γιος Ιάκωβος Β΄ της Μαγιόρκας ήταν επίσης υποψήφιος βασιλιάς της Σαρδηνίας επίσης αρνήθηκε να αναγνωρίσει την εκλογή.[9] Ο Φίλιππος δεν επισκέφτηκε ποτέ το νησί.[10] Παρόλα αυτά το ασήμι από τη Σαρδηνία έφτασε στα χέρια του Καρόλου και χρησιμοποιήθηκε στην κοπή νομισμάτων.[11]
Διάδοχος του πριγκιπάτου της Αχαΐας
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Σύμφωνα με τους όρους της Συνθήκης του Βιτέρμπο (24 Μαΐου 1267) ο πατέρας τού Φιλίππου τακτοποίησε τον γάμο του με την Ισαβέλλα Α΄ της Αχαΐας, κόρη και διάδοχο τού Γουλιέλμου Β΄ Βιλλεαρδουίνου, Πρίγκιπα της Αχαΐας, καθιστώντας τον Φίλιππο διάδοχο του πριγκιπάτου της Αχαΐας, αφού ο ίδιος ο Γουλιέλμος Β΄ δεν είχε γιους. Ο Φίλιππος πέθανε πρόωρα, χωρίς να προλάβει να κάνει παιδιά (1277). Την επόμενη χρονιά πέθανε ο πεθερός του και η Αχαΐα υποχρεωτικά πέρασε στον πατέρα του Κάρολο Α΄ τον Ανδεγαυό και τους απογόνους του. Τον Ιούνιο του 1270 οι απεσταλμένοι του Καρόλου κατοχύρωσαν τον γάμο παρουσία του Γουλιέλμου· ο γάμος έγινε στο Τράνι της Απουλίας (28 Μαΐου 1271). Η δωδεκάχρονη Ισαβέλλα πήγε να ζήσει με τη βασιλική οικογένεια της Σικελίας στο κάστρο του Όβο (Αυγού).[12][13] Ο Φίλιππος και ο μεγαλύτερος αδελφός του Κάρολος ο Χωλός, χρίστηκαν ιππότες από τον πατέρα τους (1272).
Βασιλιάς της Θεσσαλονίκης
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Λατίνος αυτοκράτορας Φίλιππος του Κουρτεναί παραχώρησε τα δικαιώματά του επί του βασιλείου της Θεσσαλονίκης στον Φίλιππο και νυμφεύθηκε την αδελφή του Φιλίππου Βεατρίκη (1274).[9] Ο Φίλιππος δεν επισκέφτηκε ποτέ τη Θεσσαλονίκη που βρισκόταν υπό Βυζαντινή κυριαρχία ούτε χρησιμοποίησε τους τίτλους του. Επισκέφτηκε αντίθετα την περιοχή της Ήλιδας στο πριγκιπάτο της Αχαΐας.[14] Υποσχέθηκε στον πάπα Γρηγόριο Ι΄ να ενωθεί μαζί του στη μεγάλη σταυροφορία που προετοίμαζε, αλλά ο πάπας πέθανε τον Ιανουάριο του 1276. Ο διάδοχός του Πάπας Ιννοκέντιος Ε΄ κατέγραψε το όνομα του ανάμεσα σε αυτούς που συμμετείχαν στη σταυροφορία, σε γράμμα του στη Βυζαντινή αυλή.[15]
Σύμφωνα με τον χρονικογράφο Τζοβάννι Βιλλάνι, ο Φίλιππος αρρώστησε την ώρα που έδενε τη βαλλίστρα του τόξου του. Πήγε στο Μπάρι για να ζητήσει από τον Άγιο Νικόλαο να τον θεραπεύσει, αλλά πέθανε μεταξύ Ιανουαρίου και Μαρτίου του 1277 σε ηλικία 21 έτους.[16][17] Τάφηκε στον καθεδρικό ναό του Τράνι.[16]
Οικογένεια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Νυμφεύθηκε το 1271 την Ισαβέλλα Α΄ της Αχαΐας, κόρη και κληρονόμο του Γουλιέλμου Β΄ πρίγκιπα της Αχαΐας. Δεν απέκτησαν απογόνους και σύμφωνα με τη συνθήκη του Βιτέρμπο (1267) ο τίτλος του πρίγκιπα της Αχαΐας πέρασε στον Κάρολο Α΄.
Πρόγονοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 Leo van de Pas: (Αγγλικά) Genealogics. 2003. I00028507. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 2,0 2,1 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage. p11451.htm#i114508. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 Ανακτήθηκε στις 17 Ιουλίου 2019.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 4,6 Ανακτήθηκε στις 17 Ιουλίου 2019.
- ↑ 5,0 5,1 Ανακτήθηκε στις 17 Ιουλίου 2019.
- ↑ p11451.htm#i114508. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ Herde 1977.
- ↑ Abulafia 1994, σ. 40.
- ↑ 9,0 9,1 Soranzo 1937, σ. 183–84.
- ↑ Abulafia 1994, σ. 242–44
- ↑ Dunbabin 1998, σ. 157
- ↑ Longnon 1969, σ. 256.
- ↑ Fine 1994, σ. 168.
- ↑ Herde, Peter (1977). "Carlo I d'Angiò, re di Sicilia". Dizionario Biografico degli Italiani. 20. Ρώμη: Istituto dell'Enciclopedia Italiana. Ανακτήθηκε 7 Ιουνίου 2015.
- ↑ Setton 1976, σ. 123.
- ↑ 16,0 16,1 Schipa 1932.
- ↑ Setton 1976, σ. 127.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Abulafia, David (1994). A Mediterranean Emporium: The Catalan Kingdom of Majorca. Cambridge University Press.
- Dunbabin, Jean (1998). Charles I of Anjou: Power, Kingship and State-Making in Thirteenth-Century Europe. London: Addison Wesley Longman.
- Fine, John Van Antwerp (1994). The Late Medieval Balkans: A Critical Survey from the Late Twelfth Century to the Ottoman Conquest. University of Michigan Press.
- Herde, Peter (1977). "Carlo I d'Angiò, re di Sicilia". Dizionario Biografico degli Italiani. 20. Rome: Istituto dell'Enciclopedia Italiana. Retrieved 7 June 2015.
- Longnon, Jean (1969). "The Frankish States in Greece, 1204–1311". In Wolff, Robert Lee; Hazard, Harry W. A History of the Crusades, Volume II: The Later Crusades, 1189–1311. University of Wisconsin Press. pp. 234–275.
- Schipa, Michelangelo (1932). "Filippo d'Angiò, principe di Acaia". Enciclopedia Italiana. Rome: Istituto dell'Enciclopedia Italiana. Retrieved 7 June 2015.
- Setton, Kenneth M. (1976). The Papacy and the Levant (1204–1571), Volume I: The Thirteenth and Fourteenth Centuries. Philadelphia, Pennsylvania: The American *Philosophical Society. ISBN 0-87169-114-0.
- Soranzo, Giovanni (1937). "Review of Da Carlo I a Roberto d'Angiò: Ricerche e documenti by G. M. Monti". Aevum. 11 (1): 178–84.