Χριστίνα της Λωρραίνης
Η Χριστίνα ή Χριστίνη της Λωρραίνης (γαλλ. Christine de Lorraine, 16 Αυγούστου 1565 - 19 Δεκεμβρίου 1637) ήταν μέλος του Οίκου της Λωρραίνης και μεγάλη δούκισσα της Τοσκάνης. Υπηρέτησε ως αντιβασίλισσα της Τοσκάνης από κοινού με τη νύφη της κατά τη διάρκεια της βασιλείας του εγγονού της από το 1621 έως το 1628.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Πριγκίπισσα της Λωρραίνης
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Γεννήθηκε στο Νανσύ και ήταν το ένατο παιδί και η πρώτη κόρη του Καρόλου Γ΄ της Λωρραίνης και της Κλαυδίας των Βαλουά και εγγονή της Αικατερίνης των Μεδίκων, Βασίλισσας της Γαλλίας. Έλαβε το όνομά της από την πατρική γιαγιά της, Χριστίνα της Δανίας.
Μεγάλη Δούκισσα της Τοσκάνης
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το 1587 ο Φραγκίσκος Α΄ των Μεδίκων, Μέγας Δούκας της Τοσκάνης, πέθανε χωρίς νόμιμο άνδρα κληρονόμο και τον διαδέχθηκε ο αδερφός του, Φερδινάνδος. Αναζητώντας ένα γάμο που θα μπορούσε να διατηρήσει την πολιτική ανεξαρτησία του, ο Φερδινάνδος επέλεξε την μακρινή εξαδέλφη του, τη Χριστίνα της Λωρραίνης, την αγαπημένη εγγονή της Αικατερίνης των Μεδίκων.
Οι πολυτελείς και καλά τεκμηριωμένες γιορτές, που γιορτάστηκαν στη Φλωρεντία το 1589, σχεδιάστηκαν για να εντυπωσιάσουν τα βασίλεια της Ευρώπης. Η γαμήλια τελετή στον Καθεδρικό Ναό της Φλωρεντίας ακολουθήθηκε από υπαίθριες εκδηλώσεις για το κοινό, καθώς και δεξιώσεις, κωμωδίες, καθώς και μια θαυμαστή θαλάσσια μάχη στην πλημμυρισμένη αυλή του Παλάτσο Πίττι για τους αριστοκρατικούς καλεσμένους. Διάφοροι καλλιτέχνες όπως ο Σάντι ντι Τίτο, ο Γκρεγκόριο Παγκάνι, ο Καμίλλο Πάνι και ο Τζοβάννι Μπαττίστα Πάτζι, οι οποίοι εργάστηκαν για τις εφήμερες διακοσμήσεις.[7] Αυτές οι πλούσιες και πρωτοποριακές μορφές ψυχαγωγίας επηρέασαν σημαντικά τις θεατρικές πρακτικές στα ευρωπαϊκά δικαστήρια καθ' όλη τη διάρκεια του 17ου αιώνα.
Κατά τη βασιλεία του γιου της
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο σύζυγος της Χριστίνας πέθανε στις αρχές του 1609, λίγο μετά τον γάμο του γιου της, Κόζιμο. Ο Κόζιμο των Μεδίκων ήταν μόλις 19 ετών όταν ανέλαβε την εξουσία και η Χριστίνα παρέμεινε δεσπόζουσα δύναμη στο δικαστήριο. Το 1610 ο Βενετός πρεσβευτής Τζάκομο Βεντραμίν έγραψε ότι: «η Μεγάλη Δούκισσα θέλει να κυβερνά τα πάντα απολύτως, χωρίς καμία σκέψη για τη φήμη και το όφελος του γιου της». Η Χριστίνα ήταν πρόθυμη να ενισχύσει τη δυναστική διεκδίκηση των Μεδίκων και ανέθεσε μια βιογραφία του πρώτου μεγάλου δούκα και του πεθερού της, Κόζιμο Α΄. Επίσης ανέθεσε στον Ζακ Καλλό να παρουσιάσει τη ζωή του πεθαμένου συζύγου της, Φερδινάνδου Α΄.[8]
Αντιβασίλισσα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο γιος της, Κόζιμο Β΄, πέθανε τον Φεβρουάριο του 1621, αφήνοντας τον δέκαχρονο γιο του Φερδινάνδο Β΄ ως μέγα δούκα. Η Χριστίνα και η νύφη της, Μαρία Μαγδαληνή της Αυστρίας, ενήργησαν ως αντιβασίλισσες μέχρι την ενηλικίωση του Φερδινάνδου Β΄. Η αντιβασιλεία τους είναι γνωστή ως Tutrici[9]. Λίγα είναι γνωστά για τη σχέση των δύο γυναικών, αν και συνυπήρχαν στο δικαστήριο. Η Μαρία Μαγδαληνή ανέλαβε τον δημόσιο πολιτικό ρόλο, ενώ η Χριστίνα ανέλαβε τη δέσμευση με το θρησκευτικό ίδρυμα της Φλωρεντίας[10]. Η Μαρία Μαγδαληνή πήρε τον τίτλο της Αρχιδούκισσας[11]. Η Χριστίνα έγινε γνωστή ως Χήρα Μεγάλη Δούκισσα και έστειλε τον Φερδινάνδο Β΄ σε μια περιοδεία στην Ευρώπη το 1627.[12] Η Μαρία Μαγδαληνή πέθανε το Νοέμβριο του 1631, λίγο μετά τη στέψη του Φερδινάνδου Β΄ ως Μέγας Δούκας[10].
Ο αδελφός της Μαρίας Μαγδαληνής ήταν ο Φερδινάνδος Β΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και υποστήριξε την αντι-προτεσταντική πολιτική του. Μαζί με τον αδελφό της, η Μαγδαληνή υποστήριξε τους Ιησουίτες, με την ιδεολογία της Αντιμεταρρύθμισης[13]. Ο ιστορικός του 18ου αιώνα Τζάκοπο Ριγκούτσιο Γκαλούτσι παρατήρησε σχετικά με την αντιβασιλεία ότι "όλα άρχισαν να παρακμάζουν από τη στιγμή του θανάτου του Κόζιμο Β΄."[10] Ο Γκαλούτσι επέκρινε ότι κατά την αντιβασιλεία, οι θρησκευόμενοι είχαν τη δυνατότητα να εισέλθουν σε διοικητικές θέσεις στην κυβέρνηση της Τοσκάνης. Ο Γκαλούτσι επίσης θρήνησε το γεγονός ότι και οι δύο γυναίκες συνέχισαν να επηρεάζουν τον Φερδινάνδο Β΄ μετά την ενηλικίωσή του. Ο Άντζελο Σολέρτι, μια σημαντική πηγή στο δικαστήριο της Φλωρεντίας, θρήνησε ότι "οι Ιησουίτες λειτουργούσαν σαν να ήταν κυβερνήτες"[14]. Η Μαρία Μαγδαληνή και η Χριστίνα κατάργησαν έναν αιώνιο παλαιό νόμο το 1623 για να επιτρέψουν στους αριστοκράτες να συμμετάσχουν στην κυβέρνηση της Φλωρεντίας. Ως εκ τούτου, οι αριστοκράτες άρχισαν να κατέχουν θέσεις σε διάφορα ιδρύματα της κυβέρνησης των Μεδίκων και στη δημόσια διοίκηση[15]. Αυτή η κίνηση είχε σκοπό να αποδυναμώσει τη δύναμη των Ρωμαιοκαθολικών αριστοκρατών στην κυβέρνηση της Φλωρεντίας. Η στρατηγική αυτή συνεχίστηκε από τον Φερδινάνδο Β΄[16].
Η Χριστίνα πέθανε σε ηλικία 72 ετών, τον Δεκέμβριο του 1636.[11]
Επιστήμη
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η Χριστίνα επιλέχθηκε από τον Φερδινάνδο ως νύφη, όχι μόνο επειδή ήταν αφοσιωμένη Καθολική, αλλά και γιατί ήταν έξυπνη και μορφωμένη. Η Χριστίνα είχε λάβει ακαδημαϊκή εκπαίδευση λόγω των προσπαθειών της Αικατερίνης των Μεδίκων[17]. Το 1605 κάλεσε το Γαλιλαίο να διδάξει τον γιο της Κόζιμο Β΄. Το 1608 η Χριστίνα ζήτησε από τον Γαλιλαίο να παρευρεθεί στο γάμο του Κόζιμο με τη Μαρία Μαγδαληνή της Αυστρίας[18]. Μετά το θάνατο του πατέρα του, ο Κόζιμο ανέλαβε το θρόνο τον Φεβρουάριο του 1609 και ο Γαλιλαίος υπέβαλε αίτηση για προστασία από το βασίλειο των Μεδίκων.[19] Η Χριστίνα και το βασίλειο των Μεδίκων βοήθησε επίσης τον φιλόσοφο Κόζιμο Μποσκάλια.
Γυναικεία μοναστήρια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η φήμη της Χριστίνας για την ευσέβεια προέρχεται από την βοήθειά της για τα θρησκευτικά ιδρύματα, ιδιαίτερα γυναικεία μοναστήρια. Έγινε ενεργή προστάτιδα αμέσως μετά το γάμο της.[8] Μέσω της υποστήριξής της, το Μοναστήρι του Αγίου Σταυρού (Monastero di Santa Croce ή La Crocetta) στην Πίζα έγινε η βασική κατοικία για τις άγαμες πριγκίπισσες των Μεδίκων. Ως νεαρή γυναίκα, η Χριστίνα είχε εκφράσει την επιθυμία να τελειώσει τη ζωή της σε ένα μοναστήρι, αλλά ποτέ δεν αποσύρθηκε από πολιτικές υποθέσεις. Το 1627 αγόρασε μια βίλλα, μετονομάστηκε σε Ησυχία (La Quiete) και την είχε διακοσμήσει με εικονογραφικό στυλ από τον Τζοβάννι ντα Σαν Τζοβάννι.[11]
Οικογένεια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Παντρεύτηκε τον Φερδινάνδο Α΄ της Τοσκάνης και απέκτησε εννέα παιδιά:
- Κόζιμο Β΄ (1590 - 1621), Μέγας Δούκας της Τοσκάνης, παντρεύτηκε τη Μαρία Μαγδαληνή της Αυστρίας και είχε τέκνα.
- Ελεονώρα (1591 - 1617).
- Αικατερίνη (1593 - 1629), παντρεύτηκε τον Φερδινάνδο Γκοντζάγκα, Δούκα της Μάντοβας & του Μομφερράτου· χωρίς τέκνα.
- Φραγκίσκος (1594 - 1614).
- Κάρολος (1595 - 1666).
- Φιλιππίνος (1598 - 1602).
- Λαυρέντιος (1599 - 1648).
- Μαρία Μαγδαληνή (1600 - 1633).
- Κλαυδία (1604 - 1648), παντρεύτηκε αρχικά τον Φεντερίκο Ουμπάλντο ντέλλα Ρόβερε, Δούκα του Ουρμπίνο, και στη συνέχεια τον Λεοπόλδο Ε΄ της Αυστρίας-Τυρόλο.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 1,11 1,12 1,13 1,14 genealogy
.euweb .cz /lorraine /lorraine4 .html. Ανακτήθηκε στις 20 Ιανουαρίου 2016. - ↑ (Αγγλικά) Find A Grave. 9757713. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage. p4225.htm#i42244. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 2014.
- ↑ O103086/christine-of-lorraine-medal-dupre-guillaume.
- ↑ p4225.htm#i42244. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ Abecedario de P.J. Mariette: et autres notes inédites de cet amateur sur les Arts et les Artistes, Volume 4, by Pierre Jean Mariette, Philippe de Chennevières, Anatole de Montaiglon; Publisher: JB Dumoulin, Quai des Agustins #13, Paris; 1857-1858; pages 68-70.
- ↑ 8,0 8,1 Kelley Harness (2006). Echoes of Women's Voices: Music, Art, and Female Patronage in Early Modern Florence. University of Chicago Press. p. 17. ISBN 9780226316598.
- ↑ Acton, p 111
- ↑ 10,0 10,1 10,2 Anne J. Cruz & Maria Galli Stampino (2016). Early Modern Habsburg Women: Transnational Contexts, Cultural Conflicts, Dynastic Continuities. Routledge. p. 44. ISBN 9781317146926.
- ↑ 11,0 11,1 11,2 Kelley Harness (2006). Echoes of Women's Voices: Music, Art, and Female Patronage in Early Modern Florence. University of Chicago Press. p. 18. ISBN 9780226316598.
- ↑ Strathern, p 375
- ↑ Kelley Harness (2006). Echoes of Women's Voices: Music, Art, and Female Patronage in Early Modern Florence. University of Chicago Press. p. 19. ISBN 9780226316598.
- ↑ Anne J. Cruz & Maria Galli Stampino (2016). Early Modern Habsburg Women: Transnational Contexts, Cultural Conflicts, Dynastic Continuities. Routledge. p. 45. ISBN 9781317146926.
- ↑ Elisa Goudriaan (2017). Florentine Patricians and Their Networks: Structures Behind the Cultural Success and the Political Representation of the Medici Court (1600-1660). BRILL. p. 20. ISBN 9789004353589.
- ↑ Elisa Goudriaan (2017). Florentine Patricians and Their Networks: Structures Behind the Cultural Success and the Political Representation of the Medici Court (1600-1660). BRILL. p. 21. ISBN 9789004353589.
- ↑ Mitch Stokes (2011). Galileo. Thomas Nelson Inc. p. 43. ISBN 9781595550316.
- ↑ Mitch Stokes (2011). Galileo. Thomas Nelson Inc. p. 84. ISBN 9781595550316.
- ↑ Mitch Stokes (2011). Galileo. Thomas Nelson Inc. p. 85. ISBN 9781595550316.
Σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Christina of Lorraine στο Wikimedia Commons