Μετάβαση στο περιεχόμενο

Mini (1959)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Mini
1961, Austin Seven (Mini) Countryman
Σύνοψη
Εναλλακτική ονομασίαAustin 850
Morris 850
Riley Elf
Wolseley 1000
Wolseley Hornet
Παραγωγή1959 — 2000
ΣυναρμολόγησηΚάουλεϊ / Οξφόρδη,
Λόνγκμπριτζ
Αμάξωμα και σασί
Κατηγορίαμικρό όχημα-σύμβολο
ΔιαμόρφωσηΕγκάρσια τοποθέτηση, εμπρόσθια κίνηση
Σύστημα κίνησης
Κινητήρας4-κύλινδρος σε σειρά, 848 cm³-1.275 cm³
Μετάδοση4-τάχυτο μηχανικό κιβώτιο
4-τάχυτο αυτόματο /5-τάχυτο μηχανικό κιβώτιο
Χωρητικότητα καυσίμουμέχρι το 1972: 25 λίτρα
μετά: 34 λίτρα
Διαστάσεις
Μεταξόνιο2.036 mm - 2.138 mm
Μήκος3.054 mm - 3.299 mm
Πλάτος1.397 mm
Ύψος1.346 mm
Κενό Βάρος617 - 737 kg
Χρονολόγιο
Επόμενο μοντέλοMini Metro (1980)
Mini Hatch (2001)

Το Mini (1959-2000) είναι ένα πετυχημένο όχημα-σύμβολο, μικρού κυβισμού, κόστους καί διαστάσεων, που κατασκευάσθηκε σε διάφορες εκδοχές και τύπους από την British Motor Corporation (BMC) και τις διαδόχους εταιρείες της μέχρι το 2000. (ADO 15 / ADO 20 / ADO 50) Αρχικά κυκλοφόρησε σε δύο εκδόσεις, σαν Austin Seven 850 [1] και Morris Minor 850,[2] το 1962 μετονομάσθηκε σε Austin Mini [3] καί Morris Mini [4] ενώ στη συνέχεια ακολούθησαν διάφορες εκδοχές απο την BMC και τις διάδοχες της εταιρείες.

Το Mini δομήθηκε πάνω στην ιδέα της κίνησης στους μπροστινούς τροχούς απο ένα έξυπνα τοποθετημένο -εγκάρσια- τετρακύλινδρο κινητήρα που πρωτοπαρουσίασε ο Άλεκ Ισηγόνης, σε συνδυασμό με ένα συμπαγές αμάξωμα που το έκαναν ορόσημο στην ιστορία της αυτοκίνησης. Κατασκευάστηκε από την British Motor Corporation (BMC), ή τις διάδοχες εταιρείες British Leyland και Rover, υπήρχε ακόμη στην τρίθυρη έκδοση Austin Mini Countryman / Mini Clubman Estate και Austin Mini 850 Van, ή σαν Morris Mini Pickup. Για τους σνόμπ [5] υπήρχαν οι εκδόσεις Riley Elf, Wolseley Hornet, και Wolseley Hornet Crayford Convertible. Επίσης υπήρχαν συνεργασίες που επέτρεψαν την παραγωγή του στο εξωτερικό, όπως με την Innocenti (Ιταλία), την Authi (Ισπανία), την IMA (Πορτογαλία), την IMV (Γιουγκοσλαβία) και Leyland. (Αυστραλία) Τα επόμενα χρόνια, η BMC τοποθέτησε το κόνσεπτ -εγκάρσια τοποθετημένο κινητήρα σε συνδυασμό με την μπροστινή κίνηση, σε μεγαλύτερα μοντέλα όπως τα BMC ADO 16 και ADO 17.

Κατά την διάρκεια της παραγωγής του BMC Mini, κύλησαν στα 41 χρόνια παραγωγής συνολικά 5.505.874 αντίτυπα όλων των εκδόσεων ,[6] καθιστώντας το νούμερο 1 σε πωλήσεις βρετανικό όχημα στη ιστορία της αυτοκίνησης. Τα 1,6 εκατομμύρια από αυτά, πωλήθηκαν στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Ιστορικά δεδομένα

Η ιδέα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Mini στην Λεμεσό
ο Άλεκ Ισηγόνης με το Austin Seven 850 & Morris Minor 850
1959, το Mini και η μεγιστοποίηση του εσωτερικού χώρου
εγκάρσια τοποθέτηση κινητήρα (άνω) και σασμάν (κάτω) στο Mini

Η ιδέα ενός basic concept car [7], ενός μοντέρνου δίθυρου, τετραθέσιου οχήματος μικρών διαστάσεων, καί ελάχιστου βάρους είχε απασχολήσει την βρετανική αυτοκινητοβιομηχανία ήδη από το 1909 [8] (Austin 7) και πιο εξειδικευμένα από το 1928 [9] (Morris Minor). Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών που ακολούθησαν και λόγω της δραματικής μείωσης των χώρων παρκαρίσματος στις μεγαλουπόλεις, αλλά και η αύξηση του κόστους συντήρησης ενός μεσαίου μεγέθους αυτοκινήτου, έγινε επιτακτική η επεξεργασία του θέματος.

Η επιτυχία οχημάτων μικρών διαστάσεων και κυβισμού στην μεταπολεμική Γερμανία, (NSU Prinz) την Γαλλία, ( Citroën 2 cv) και Ιταλία, (Fiat 500) έκαναν αναγκαία την τοποθέτηση της οικονομικά εύρωστης και τεχνολογικά ακμαίας βρετανικής αυτοκινητοβιομηχανίας ενεργά στο θέμα της δημιουργίας ενός τετραθέσιου οχήματος με συμπαγές αμάξωμα.

Η σχεδιαστική μελέτη απασχόλησε την BMC, British Motor Corporation για χρόνια και τελικά ο τότε 52χρόνος Σερ Άλεκ Ισηγόνης φιγουράρει περήφανος ανάμεσα στις σιλουέτες των σύγχρονων  Austin Seven 850 & Morris Minor 850,[10] για ένα αυτοκίνητο πόλης με μπροστινή κίνηση και για πρώτη φορά εγκάρσια τοποθέτηση ενός τετρακύλινδρου κινητήρα. Το ψυγείο τοποθετήθηκε αριστερά, ενώ το σασμαν κάτω από τον κινητήρα. Αποτέλεσμα όλων αυτών, ήταν να γίνει το Mini αυτοκίνητο ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ.

Το βασικό πλεονέκτημα της απόλυτης μεγιστοποίησης του εσωτερικού χώρου, ακόμη και ανάμεσα στα πόδια οδηγού και συνοδηγού... έκανε το Mini μοναδικό στην κατηγορία των αυτοκινήτων μέχρι 850 ccm. Στην περίπτωση των Austin Seven 850 και Morris Minor 850 του 1959 ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ-ΣΤΑΘΜΟ στην ιστορία εξέλιξης του αυτοκινήτου.

Τα επόμενα χρόνια ο συνδυασμός αυτός θα βρει εφαρμογή σε οχήματα μεγαλύτερου κυβισμού και διαστάσεων, τόσο της BMC όσο και πολλών άλλων ευρωπαϊκών κατασκευαστών, όπως στο

AUTOBIANCHI Primula, (1964)

Peugeot 204, (1965)

SIMCA 1100, (1967)

Fiat 128, (1969)

Fiat 127, (1971)

Peugeot 104, (1972)

Audi 50 / Volkswagen Polo, (1974)

Volkswagen Golf/ Scirocco, (1974)

Citroën CX, (1974)

Ford Fiesta, (1976)

Renault 14, (1977)

PEUGEOT 305, (1977)

Opel Kadett, (1979)

FORD Escort (1980)

CITROEN BX, (1982)

Opel Corsa, (1982)

PEUGEOT 205, (1983)

CITROEN AX, (1987)

OPEL Vectra, (1988)

RENAULT Twingo, (1993)

FORD Mondeo. (1993)

Για τον έγκυρο Θεωρητικό Christoph Reifenrath η συνδρομή του συγκεκριμένου αυτοκινήτου, με εσωτερικό κωδικό εταιρείας ADO 15, σηματοδοτεί την αρχή μιας νέας εποχής. Υπόδειγμα της, ο μηχανολόγος σχεδιαστής μηχανικός (Designer) που δίνει συγκεκριμένες δομές "Τέχνης και Τεχνολογίας", για την ουσιαστική μετεξέλιξη του αυτοκινήτου της μεταπολεμικής εποχής.[11]

Το Mini ανήκει σε έναν πολύ μικρό κατάλογο οχημάτων που παρουσιάστηκαν λίγο πριν ή μετά το 1945, παραμένοντας στο προσκήνιο για αρκετές δεκαετίες,[12] όπως είναι επίσης και το Volkswagen Σκαθάρι (αυτοκίνητο), το Citroën 2CV, το Fiat 500, το αρχικό Jeep και η αρχική σειρά Land Rover.

Morris Mini Traveller
1973-1978, Leyland Mini van
Morris Mini Pickup
1964, Morris Mini Minor 850 στην Αγγλία
... με ανοικτό πορτμπαγκάζ στην Ολλανδία
2000, ...στην Southern Alberta, Καναδάς

"Τέχνη και Τεχνολογία"

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

H μεταπολεμική βρετανική αυτοκινητοβιομηχανία (1945-55) ήταν δικαιολογημένα η δεύτερη ισχυρότερη στον κόσμο, και η πλέον εύρωστη στη Ευρώπη. Αυτό το επιβεβαιώνει ο αριθμός της ετήσιας παραγωγής οχημάτων, για το 1955,[13] όπως μας τον παραθέτει ο Roger Gloor: USA, 7.920.186 επιβατικά οχήματα

GB, 897.560 επιβατικά οχήματα

D, 762.205 <

F, 561.465 <

I, 230.978 <

Ο αριθμός αυτός αντιστοιχεί σε 3 ανεξάρτητες ομάδες βρετανικών οχημάτων, α) αυτών της Ford Essex, της Vauxhall / GM, και της Roots / Chrysler, β) σε αυτοκίνητα premium class & επιδόσεων, γ) σε οχήματα γύρω από την Austin καί Morris. Η υπεροχή της αυτοκινητοβιομηχανίας στην Βρετανία σε Θέματα "Τέχνης [14] και Τεχνολογίας" [15] και η αδιαμφισβήτητη προάσπιση -των δύο τελευταίων ομάδων της- απέναντι στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές, είναι και η ουσιαστική αιτία δημιουργίας της BMC το 1952.[16]

1910: Σμύρνη
1922: Σμύρνη
Λονδίνο, Ουέστμινστερ και Μπιγκ Μπεν
1923, Battersea Polytechnic in London / University of Surrey
old Κόβεντρι

Ο Σερ Άλεκ Ισηγόνης, (1906–88) που ήταν υπεύθυνος για την σχεσίαση του BMC Mini γεννήθηκε στη Σμύρνη, ήταν δε απο την πλευρα του πατέρα του ελληνικής καταγωγής, ενώ η μητέρα του ήταν από τη Βαυαρία. Η ιδιέταιρη πατρίδα του πατέρα του ήταν η Πάρος, η οικογένεια ήταν όμως εγκαταστημένη στην Μικρά Ασία, και είχε ένα εργοστάσιο που κατασκευαζε λέβητες στην Σμύρνη. Ο μικρός Αλέξανδρος μεγάλωσε σε ένα ανάλογο περιβάλλον, μιά και ο πατέρας του και ο παππούς του ήταν μηχανολόγοι ναυπηγοί μηχανικοί. (shipbuilding engineer) Όταν οι Έλληνες εκδιώχθηκαν από την Σμύρνη το 1922, η οικογένεια κατέφυγε στην Αγγλία με ένα βρετανικό πλοίο. Ο πατέρας του Αλέξανδρου δεν άντεξε τις δοκιμασίες και πέθανε στη διαδρομή. Μετά τις σπουδές στο Λονδίνο, (Battersea Polytechnic) ο Άλεκ Ισηγόνης εργάσθηκε ήδη από το 1930 σαν μηχανολόγος σχεδιαστής μηχανικός για μια ιδεολογικά πρωτοπόρα βρετανική αυτοκινητοβιομηχανία. (Humber καί Morris) Το Morris Minor [17], (1948-71) ένα όχημα με κλασσική μετάδοση κίνησης, αλλά αυτοφερόμενο αμάξωμα είναι το πρώτο ολοκληρωμένο δείγμα της εργασία του. Ένα σχεδιαστικά πανομοιότυπο, αλλά μία ιδέα μεγαλύτερο σε διαστάσεις και κυβισμό αυτοκίνητο, το Morris Oxford Series MO, (1948-54) είναι το δεύτερο.[18]

Το Mini: σκίτσο του Α. Ισηγόνη
Austin A30
Healey Silverstone
Nuffield Organization
σύνολο κινητήρα και ανάρτησης στο Mini

Λίγο αργότερα, ο Σερ Άλεκ Ισηγόνης είχε την ευκαιρία να εργασθεί στο Κόβεντρι στο Project Alvis TA 350, (1952-54) το οποίο για διάφορους λόγους δεν πέρασε στην διαδικασία υλοποίησης.[19] Πριν επιστρέψει στο Cowley, 3 μίλια απο την Οξφόρδη- στις εγκαταστάσεις της Morris, είχε την ευκαιρία να συνεργασθεί με τον περίφημο μηχανολόγο σχεδιαστή μηχανικό Alex Moulton [20] στην δημιουργία της υδροελαστικής ανάρτησης. Συγκρίνοντας την μηχανική ανάρτηση με άλλες, (Citroën 2 cv) διαπίστωσαν σίγουρη οδήγηση, καθότι αυτή είχε συνεχή επαφή με τον δρόμο. Το σύστημα που προοριζόταν για το ADO 15 αναπτύχθηκε περαιτέρω, χρησιμοποιήθηκε όμως για πρώτη φορά στο ADO 16. Στο πρώτο, χρησιμοποιήθηκαν στους 4 ανεξάρτητους τροχούς 4 αμορτισέρ, και δίπλα τους κωνικά ελατήρια από συμπαγές καουτσούκ.[21] Στο ADO 15 χρησιμοποιήθηκε η υδροελαστική ανάρτηση, από το 1964 μέχρι το 1971, παράλληλα δηλαδή με το ADO 16, [22] και το ADO 17. [23]

Περίπου 25 Μίλια από το Coventry, στο Λόνγκμπριτζ, στις εγκαταστάσεις της Austin, είναι αρχές του 1951 όλες οι διεργασίες έτοιμες για την αναβίωση -μετά από 12 χρόνια, και πάνω σε νέα δεδομένα- του πετυχημένου Austin Seven. Σχεδιαστικά πλησιάζει την φινέτσα των Α 70 (1948-49) και Α 90, (1948-52) είναι το πρώτο όχημα της εταιρίας με αυτοφερόμενο αμάξωμα, έχει τον κινητήρα που η BMC το 1959 θα τοποθετήσει στο ADO 15, και πάνω-κάτω τις διαστάσεις του- μεταξόνιο 202 cm και μήκος 346 cm, το όνομα του Α 30,[24][25] (1951-56) ακόλουθα Α 35. (1956-59) [26]

Εδώ ας κάνουμε μια παρένθεση, για να θυμηθούμε την δέυτερη σειρά του Austin Seven,[27] (1922-39) η οποία είχε διεθνώς τεράστια επιτυχία, δύο γιγαντιαίες αυτοκινητοβιομηχανίες (BMW και Nissan) οφείλουν το ξεκίνημα τους στην χρήση της τεχνογνωσίας της Austin. Το Austin 7 κατασκευάσθηκε σε περισσότερα από 400.000 οχήματα, μαζί με αυτά που συναρμολογήθηκαν ή κατασκευάσθηκαν για τη τοπική αγορά στο εξωτερικό, όπως στην Γερμανία με το DIXI / ΑWE, (1927-29) ακόλουθα με το BMW 3/15 / Werk Eisenach,[28] (1929-39), στην Ιαπωνία με το DATSUN 11 / Nissan,[29] (1933-38) στην Γαλλία από την Rosengart / Neuilly-sur-Seine, (1929-50), στις ΗΠΑ από τήν American Austin Car Company - Bantam / Delaware.[30]

Επιστρέφοντας στην Μεγάλη Βρετανία του 1952: μια σειρά από γνωστές, ιστορικές αυτοκινητοβιομηχανίες της Nuffield Organization [31] όπως, η Morris Motor Company [32], (Cowley) που ιδρύθηκε το 1913, η Morris Garages Limited, MG [33], (Οξφόρδη / Abingdon-on-Thames) που ιδρύθηκε το 1924, η Wolseley Motor Company [34], (Birmingham) που παρουσίασε το πρώτο της όχημα το 1896, και η Riley Limited [35], (Coventry) που ασχολείται με την κατασκευή αυτοκινήτων από το 1900, αφ ενός, -αλλά και η Austin Motor Company Limited [36], (Longbridge) που ασχολείται με τη παραγωγή επιβατικών οχημάτων από το 1909, αφ εταίρου- συμπράττουν στην δημιουργία της British Motor Corporation με έδρα το Longbridge.[37]

Τον ιδρυτικό Πρόεδρο της BMC και γενικό διευθυντή της Morris, που πολύ σύντομα θα συνταξιοδοτηθεί, διαδέχεται ο γενικός διευθυντής της Austin. Ο νέος πρόεδρος, παρ όλες τις υπερσύχρονες εγκαταστάσεις του Longbridge για την κατασκευή του Α 30, είναι κάθε άλλο από ευχαριστημένος με την αισθητική και τεχνολογική αταξία στην BMC. Προσπαθώντας να δώσει μία “λογική“ διέξοδο στην κατάσταση αυτή, προβαίνει ήδη κατά την διάρκεια του London Motor Show το 1952, στην προσάρτηση των κατασκευών του Donald Healey, με το όνομα Austin-Healey (Warwick) στην BMC. Ο Leonard Percy Lord, 1st Baron Lambury επιδιώκει την παρουσία της BMC στην ομάδα των βρετανικών αυτοκινήτων επιδόσεων, κάτω από ένα και μοναδικό όνομα. Όλες τις υπόλοιπες τις συγκεντρώνει στην κατασκευή επιβατικών οχημάτων.[38]

Η μεταπολεμική βρετανική αυτοκινητοβιομηχανία, διέθετε ούτε λίγο, ούτε πολύ, 64 εταιρίες, από τις οποίες θα επιβιώσουν την δεκαετία του πενήντα μόνον 45.[39] Ακόμη στην περίπτωση της BMC τα μοντέλα της ήταν εξαιρετικά πολυάριθμα, η Austin για παράδειγμα, είχε στην λίστα πωλήσεων της 15 σειρές διαφορετικών οχημάτων [40], η Morris άλλες 15 [41], ξεκινώντας από 27 μέχρι 152 PS η πρώτη, και από 30 μέχρι 66 PS, η δεύτερη. Στα τέλη του 1955 ο χαρισματικός Σερ Άλεκ Ισηγόνης αναλαμβάνει την θέση του αναπληρωτή τεχνικού διευθυντή στο Longbridge, με αποστολή την ανανέωση του επιβατικού στόλου της BMC.[42] Στο πλευρό του βρίσκονται 9 έμπειρα άτομα, ο ταλαντούχος μηχανολόγος σχεδιαστής μηχανικός John Sheppard,[43] (1922–2015) με τον οποίο συνεργάσθηκε στο project Alvis TA 350, ο πνευματώδης Chris Kingham, επίσης από την Alvis, ο Jack Daniels, βοηθός του στην υλοποίηση του Morris Minor πριν 7 χρόνια, αλλά και δύο φοιτητές της μηχανολογίας στην πρακτική τους, και 4 άτομα στο τεχνικό σχέδιο. Δεδομένες είναι οι ακριβείς Προδιαγραφές, (Specifications) α) για την δημιουργία ενός μοντέλου προς αντικατάσταση του Austin 7, με τις ίδιες, αν όχι μικρότερες διαστάσεις του Α 30 (1951-56) και Α 35, (1956-59) β) ένα άλλο -μεσαίου μεγέθους, σε αντικατάσταση του Morris Minor, (1948-71) γ) όπως και ενός ακόμη, στο μέγεθος του Morris Oxford Series MO. (1948-54)

Τα δύο τελευταία είναι, όπως θυμόμαστε, δημιουργίες του ίδιου του Σερ Άλεκ Ισηγόνη, και αυτά που τον απασχόλησαν κυρίως μέχρι τα τέλη του 1956. Η διεθνής πολιτική συγκυρία όμως, και μία πιθανή πετρελαϊκή κρίση, ανάγκασαν τον ίδιο και τους συνεργάτες του, να δώσει προτεραιότητα στον αντικαταστάτη του Austin 7. Στα μέσα του 1957 μάλιστα, το δείγμα που σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε, εγκρίθηκε με τον κωδικό ADO 15.[44]

Η „γοτθική“ φινέτσα του Α 30 στο δείγμα του 1957, ήταν ακόμη εμφανής: ο Σερ Άλεκ Ισηγόνης, με την ιδιότητα του επιμελητή και συντονιστή του project ADO 15, έδωσε πράσινο φως στον John Sheppard, για τις αναγκαίες αισθητικές διαφοροποιήσεις. Έτσι, τον Αύγουστο του 1959 έγινε η παρουσίαση του ADO 15, έτσι ακριβώς όπως γνωρίζουμε όλοι μας, σαν Austin Seven 850 και Morris Minor 850 [45]. Η θριαμβευτική παρουσίαση του στο κοινό έκανε αίσθηση στους πάντες, καί το όνομα του υπεύθυνου για την δημιουργία του, Σερ Άλεκ Ισηγόνη έγινε διεθνώς γνωστό.[46] Στην μετέωρη ερώτηση, αν στην αντικατάσταση του Austin 7, παρέμεινε το ADO 15 στις ίδιες, ή αν απέκτησε μικρότερες διαστάσεις καί βάρος, σε συνάρτηση με το Α 30 (1951-56) και Α 35, (1956-59) παραθέτει το Automobil Revue τους παρακάτω αριθμούς, α) το μεταξόνιο έμεινε σχεδόν αμετάβλητο, (+1 cm) το μήκος μειώθηκε, (-46 cm) β) το ύψος επίσης, (-15 cm) το πλάτος αυξήθηκε, (+2 cm) γ) το βάρος μειώθηκε. (- 58 kg) Εκτός από την δίθυρη έκδοση “Saloon“, το ADO 15 κατασκευάσθηκε από το 1960 και μετά, σαν 850 Van [47], και 850 Pick-up [48], όπως και σαν Austin 850 Countryman [49] καί Morris 850 Traveller, με αυξημένο μεταξόνιο, (213 αντί 203 cm) και μήκος. (330 αντί 305 cm) [50]

Riley Elf Mk.1
Wolseley Hornet Crayford Convertible
1964, Wolseley Hornet
1961, Riley Elf
1966, Wolseley Hornet Crayford Convertible
Wolseley Hornet

Η εξέλιξη του ADO 15 ανά τις δεκαετίες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
assembly line στο Λόνγκμπριτζ
Morris Mini Moke
1966, Monte Carlo Rally Mini Cooper S
κινητήρας και ανάρτηση στο Mini
1965-75, Innocenti Mini Minor
1969, Austin Cooper 1000
1967, Mini Marcos GT
1979, MIdas στην βάση του Mini
1985, MIdas στην βάση του Mini

Με τις δύο πολυτελείς εκδόσεις, Riley Elf και Wolseley Hornet, από το 1961 και μετά, υπήρχε το ADO 15 με το καθιερωμένο κλασικό πορτ-μπαγκαζ, και κάποιες εξωτερικές διαφορές. To κλασικό πορτ-μπαγκαζ με τα πίσω φτερά έδιναν στο αυτοκίνητο μια κάπως πιο συντηρητική νότα. Η όρθια γρίλια του Hornet εμπρός είχε το σήμα "Wolseley" πάντα αναμμένο, περισότερο χρώμιο και ξύλινο ταμπλό και απο το 1962 δερμάτινα καθίσματα.

Τόσο το Elf όσο και το Hornet διατέθηκαν σε τρεις εκδόσεις κινητήρα, 848 cm³, (34 & 38 PS) kai 998 cm³, (39 PS) από το 1967 το τελευταίο με αυτόματο κιβώτιο. Το μεταξόνιο έμεινε σχεδόν αμετάβλητο, (+1 cm) το μήκος όμως αυξήθηκε αισθητά, στο πρώτο στα 331 και στο δεύτερο στα 327 cm.[51] Στο σύνηθες ADO 15 η χωρητικότητα του πορτ μπαγκάζ με 155 dm³, ήταν κάθε άλλο παρά ικανοποιητική.

Συνολικά κατασκευάστηκαν μέχρι τα τέλη του 1969 30.912 Riley Elf και 28.455 Wolseley Hornet.

Αρχές του 1962 παρουσιάσθηκε το Mini Moke, ένα utility vehicle γιά τον βρετανικό στρατό, καί δύο χρόνια αργότερα ήρθε και η πολιτική του έκδοση. Περίπου 50.000 κατασκευάστηκαν συνολικά, (1964-68) στο Ηνωμένο Βασίλειο, στην Αυστραλία, (1966-82) και στην Πορτογαλία.(1983-89) Το Moke πουλήθηκε σε παραθεριστικές περιοχές όπως τα Μπαρμπάντος και το Μακάο, όπου χρησιμοποιήθηκαν επίσης ως αυτοκίνητα για τις ανάγκες της αστυνομίας. Το «Moke» είναι η αρχαϊκή βρετανική αργκό για έναν γάιδαρο.[52]

Αξίζει τον κόπο να αναφερθεί μία ουσιαστικά, “εργοστασιακή“ λεπτομέρεια: στην ευρωπαϊκή μεταπολεμική αυτοκινητοβιομηχανία, οι μήνες Ιούλιος- Αύγουστος, δεν είναι μόνον το διάστημα για τις ετήσιες διακοπές των εργαζομένων, αλλά καί για την συντήρηση των εγκαταστάσεων του εργοστασίου.

Είναι επίσης το διάστημα, που επιλέγουν οι περισσότεροι κατασκευαστές, για να εισάγουν ένα νέο, ή να διαφοροποιήσουν ένα υφιστάμενο μοντέλο για την ερχόμενη κατασκευαστική χρονιά. Η κατασκευαστική χρονιά αρχίζει με τον Σεπτέμβριο, και κλείνει το ερχόμενο Αύγουστο.

Έτσι, ένα Austin/Morris Cooper [53] με 997 cm³, και 54 PS, παρότι κατασκευάσθηκε τον Σεπτέμβριο 1961, θεωρείται μοντέλο 1962.

Ο John Cooper, (1923-2000) είναι δίπλα στον πατέρα του Charles, μία σπάνια φυσιογνωμία στον χώρο της Formel 3 / 2 / 1, μάλιστα ο Jack Brabham, (1926-2014) έγινε το 1960 παγκόσμιος πρωταθλητής της F1 με ένα Μονοθέσιο κατασκευής Cooper. Το όνομα Cooper είναι ακόμη συνδεδεμένο στην F1 με την μεταφορά του κινητήρα, από πριν τον οδηγό, στην σημερινή του θέση. Στο ευρύ κοινό το όνομα Cooper έγινε περισσότερο γνωστό με τον εργοστασιακά “πειραγμένο“ κινητήρα στο Austin/Morris Cooper, όταν κατέλαβε την πρώτη θέση στο Rallye Monte Carlo του 1964-1965-1967.[54]

Η παρουσίαση του Austin Mini Cooper είναι για τους συντάκτες του Auto motor und sport, (τεύχος 20 / 1961) μια ευχάριστη έκπληξη, τόσο για την αύξηση της ιπποδύναμης και τελικής, αλλά και μία αισθητή μείωση της επιτάχυνσης, συμβάλλοντας έτσι σε περισσότερη ενεργητική ασφάλεια. Έκπληξη ακόμη, το ότι το “κεφαλάρι“ της μηχανής στο Cooper, προέρχεται από το Austin-Healey Sprite…!

Στις αρχές του 1962 το ADO 15 μετονομάσθηκε σε Austin Mini καί Morris Mini, το ADO 50 (Austin/Morris Cooper) σε Austin Mini Cooper και Morris Mini Cooper. Τα δύο τελευταία κατασκευάσθηκαν μέχρι το 1971, αλλά και σε κάποια στιγμή αργότερα. (1990-2000) Με δισκόφρενα μπροστά [55], 4 διαφορετικούς κινητήρες -αναβαθμισμένο μέχρι 77 PS, σαν Austin Mini Cooper S και Morris Mini Cooper S, (από το 1969, απλά Mini Cooper S) και τελική, γεμάτα-γεμάτα 160 km/h, σε συνδυασμό με μία απαράμιλλη οδική συμπεριφορά στις πίστες… [3]

…ήταν αυτό ακριβώς που οι λάτρεις των επιδόσεων το 1975 ξαναέζησαν στην περίπτωση του VW Golf GTI.

Η οδική συμπεριφορά του Mini, που έδενε, γινόταν ένα με τον δρόμο, ήταν αποτέλεσμα της μοναδικής του ανάρτησης, σχεδιασμένη από τον περίφημο μηχανολόγο σχεδιαστή μηχανικό Alex Moulton.[56]

Το ADO 15 είχε αυτοφερόμενο αμάξωμα και μπρός-πίσω βοηθητικό πλαίσιο για τον κινητήρα και την ανάρτηση. Η τελευταία ήταν ενσωματωμένη στο βοηθητικό πλαίσιο, χωρίς να “μπαίνει“ στον χώρο των επιβατών και της μηχανής, και το σημαντικότερο, δεν απαιτούσε συντήρηση.

Το κωνικό σχήμα έδινε στα ελατήρια μια προοδευτική δράση, γίνονταν πιο άκαμπτα σε μεγαλύτερους βαθμούς συμπίεσης. Έτσι επέτρεπε μια ομαλή οδήγηση σε μικρές λακκούβες, και μηδένιζε το βήμα κύλισης σε πιο ανώμαλες πίστες.[57]

Το 1965 η εταιρία Società Anonima Fratelli Innocenti με έδρα το Μιλάνο, κατασκέυασε (produzione su licenza) το Mini για τα επόμενα 10 χρονια.[58] Με κάποιες μικροδιαφορές, καί βασικά για την εσωτερική αγορά: σε έξι εκδόσεις, καί με τρείς διαφορετικούς κινητήρες.[59]

Μάλιστα αρκετά Innocenti, όπως αυτά της έκδοσης Mini Cooper 1300, βρέθηκαν μετά το 1971 στα χέρια φανατικών φίλων του Mini, σέ Ελλάδα και Γαλλία.[60]

H βρετανική αυτοκινητοβιομηχανία είναι το 1965 η τρίτη ισχυρότερη στον κόσμο, αλλά το 1975 η έκτη, -η δεύτερη το 1965, αλλά το 1975 τέταρτη στην Ευρώπη. Αυτό το επιβεβαιώνει ο αριθμός της ετήσιας παραγωγής οχημάτων, για το 1965, (και σε παρένθεση για το 1975) όπως μας τον παραθέτει ο Roger Gloor.[61][62]

Για το 1975 έχουμε την επέλαση της ιαπωνικής αυτοκινητοβιομηχανίας, και την άνοδο της στην δευτερη θέση: USA, 9.305.561 (1975: 6.740.938) επιβατικά οχήματα. (1975: J. 4.567.854 επιβατικά οχήματα)

D, 2.733.732 (1975: 2.815.475) επιβατικά οχήματα

GB, 1.722.045 (1975: 1.275.547) <

F, 1.423.365 (1975: 2.502.543) <

I, 1.103.932 (1975: 1.467.208) <

Στο London Motor Show το Φθινόπωρο του 1969, η σύμπραξη της BMC με την Triumph Motor Company και Rover Company Limited, έφερε στους επισκέπτες της έκθεσης αντιμέτωπους με ένα νέο όνομα, αυτό της British Leyland Motor Corporation Ltd. (BLMC) Εκεί παρουσίασε η BLMC με τον κωδικό ADO 20 ένα κατά τρόπό διαφοροποιημένο Mini, το Mini Clubman [63] (1969-80) με το ίδιο μεταξόνιο, αλλά 'μήκος στα 316,5 cm. Είχε δύο εκδόσεις αμαξώματος και τρεις κινητήρες στην διάθεση του, την ίδια υδροελαστική ανάρτηση που “φορούσε“ και το Mini Cooper S. Εξωτερικά, είχε ένα τετράγωνο γκριλ, (design απο τον Roy Haynes) πού εμπεριείχε τα μπροστινά φανάρια. Το 1250 GT είχε δισκόφρενα εμπρός και τον κινητήρα με τους 61 PS.[64]

Το 1965 η εταιρεία Marcos Engineering στο Kenilworth (Warwickshire) παρουσίασε ένα όχημα κουπέ 2+2 με αμάξωμα απο fibreglass στην βάση του BMC Mini με τον κινητήρα του Austin/Morris Cooper και 77 PS. Σαν υλικό κατασκευής αμαξωμάτων σε μικρές σειρές, ο υαλοβάμβακας πρόσφερε μια σειρά απο πλεονεκτήματα.[65] Τα Mini τα οποία συναρμολογήθηκαν στην Νότια Αμερική, όπως στην Χιλή, Βενεζουέλα και Ουρουγουάη, είχαν αμάξωμα απο fibreglass. Το 1978, η εταιρία D&H Fibreglass Techniques, (Greenfield) παρουσίασε με βάση το Mini, το Midas με την εξεζητημένη αισθητική ενός καλοσχεδιασμένου αυτοκινήτου επιδόσεων.[66]

Το Mini είχε αρχικά έναν σχετικά ήρεμο κινητήρα, (848 cm3 και 34,5 PS, 618 kg, 116 km/h) ο οποίος με την πάροδο του χρόνου κατάφερε να γίνει όλο και πιο ζωντανός. (1275 cm3 και 63 PS, 696 kg, 148 km/h) [67][68]

Το ADO 15, και το ADO 50 (1962-71) "φορούσαν" μέχρι το 1984 ελαστικά στις διαστάσεις 5.20-10 ή 5.50-10, σε δεκάρες ζάντες,[69] από εκεί και μετά 145/70 SR 12, σε δωδεκάρες ζάντες. Το ADO 20 φόρεσε ήδη το 1972 δωδεκάρες ζάντες, μαζί με ελαστικά ασφαλείας Dunlop-Denovo.[70]

Austin Mini με δεκάρες ζάντες
1969-71, Mini Clubman με δεκάρες ζάντες
1997, Mini Cooper με δωδεκάρες ζάντες
1963, Mini Cooper S
1964, Monte Carlo Rally
1967, Mini Cooper S

Επίλογος και αρχή εν νέου

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
1989, Austin Metro
1990, Austin Metro
1984, διαδηλωτές στο Λονδίνο
1983, Honda Civic
1984, Triumph Acclaim
Mini και Austin Metro
εκμετάλλευση χώρου κατά 80%
1997, Mini ACV30
2006–14, Mini Cooper

Το φθινόπωρο του 1980 η BLMC παρουσίασε το Austin Metro [71], (1980-98) τονίζοντας ότι πρόκειται για συμπλήρωση και όχι αντικατάσταση του Mini. Ο Roger Gloor, τολμά, παρ όλα αυτά μια σύγκριση των δύο “αντιπάλων“, το μεταξόνιο στα 225 cm, αντί 204 cm, το μήκος στα 340,5 cm, έναντι 306,5 cm στο Mini. Το ύψος με 136 cm, έναντι 134,5 cm στο Mini, και το πλάτος 155 cm, έναντι 141 cm. Η χωρητικότητα του πορτ μπαγκάζ αυξήθηκε στα 210 από 155 dm³, και με “πεσμένο“ το πίσω κάθισμα έφτανε μάλιστα τα 1290 dm³, καθότι το Austin Metro είχε μια πίσω πόρτα για τις αποσκευές,[72] καί υπήρχε ανάλογα με τις ανάγκες του αγόραστη ακόμη σαν MG ή Rover, με 3 ή 5 πόρτες [73]. Η μεγάλη του όμως διαφορά, έναντι του Mini, ήταν ότι εκπλήρωνε όλους τους κανονισμούς ασφαλείας της εποχής. Από πλευράς κινητήρων, είχε 7 διαφορετικούς στην διάθεση του, από 44 μέχρι 73 PS. Η ανάρτηση του, ονόματι Hydragas, είναι αυτή που “φορούσε“ από το 1973 το Austin Allegro.[74]

Δύσκολα τα πράγματα για την βρετανική αυτοκινητοβιομηχανία, όμως εξακολουθεί να είναι η έκτη στον κόσμο, και η τέταρτη στην Ευρώπη, σύμφωνα με τον αριθμό της ετήσιας παραγωγής οχημάτων, για το 1985, κατά τον Roger Gloor [75]: USA, 8.189.752, J. 8.098.434 επιβατικά οχήματα

D, 4.116.058 επιβατικά οχήματα

F, 2.320.368 <

I, 1.389.244 <

GB, 1.051.303 <

Στην δεκαετίας του 70, σε καμία άλλη χώρα από την Μεγάλη Βρετανία, δεν συναντά κανείς το μέγεθος της εργατικής διαμάχης, με επιπτώσεις για την ίδια την βιομηχανία της χώρας. Ταυτόχρονα η αδυναμία του Management να ανταπεξέλθει στα προβλήματα που προέκυψαν από τον άμετρο γιγαντισμό των εταιριών, -ιδιαίτερα της BLMC- της έδωσαν την χαριστική βολή. Το concept ενός βασικού οχήματος μικρών διαστάσεων και ελάχιστου βάρους, οδήγησε την βρετανική αυτοκινητοβιομηχανία, -και πιο συγκεκριμένα την BLMC- όχι μόνον στην δημιουργία ενός νέου, φιλοσοφημένου οχήματος -του Mini, αλλά στην εδραίωση ενός Μύθου, τον ουσιαστικότερο ίσως στην μεταπολεμική εποχή. Μετά το 1975. η παρουσία του Mini συνέπεσε με την άνοδο στο διεθές προσκήνιο „αντιπάλων“ του, μετά την αντιγραφή του μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια. Λογικό αποτέλεσμα, η επέλαση της ιαπωνικής αυτοκινητοβιομηχανίας στην Ευρώπη της δεκαετίας του 80, με εφάμιλλη ποιότητα σε λογικές τιμές.[76]

Η εταιρία Honda διαπραγματεύεται με την Austin ένα συμβόλαιο συνεργασίας και συμπαραγωγής, (1981-2005) όπως αυτό με την παρουσίαση της Triumph Acclaim και της σειράς Rover 200 (Rover 25) και Rover 400, (Rover 45) με αμάξωμα και τεχνολογία του Honda Civic [77].

Η PSA (Peugeot-Citroen) αναλαμβάνει το 1980 με το όνομα Talbot UK, την πρώην Roots/Chrysler, και αρχίζει πάραυτα με την παραγωγή στην Μεγάλη Βρετανία αρκετών γαλλικών μοντέλων. Στην στατιστική του 1989 για την αγορά αυτοκινήτου, τα μοντέλα της BLMC έπεσαν αισθητά, πρώτη σε πωλήσεις είναι η Ford, δεύτερη η Vauxhall / GM, τρίτη η Rover Group, τέταρτη η Peugeot-Citroen και πέμπτη η Nissan.[78]

Το 1994 η Rover Group σταματά την συνεργασία της με την Honda και πωλείτε στην BMW. Το 2000 η τελευταία κρατά τα δικαιώματα χρήσης του ονόματος Mini, πουλώντας την Land Rover στην Ford, 5 χρόνια αργότερα η παραγωγή αυτοκινήτων στην Rover Group φτάνει στο πέρας της. Τελος εποχής για το ADO 15, ένα όχημα-σύμβολο, η τελευταία σειρα του κλασσικού Mini, είναι η Mark VIΙ. (1996 μέχρι 2000) Και έτσι τον 4 Οκτώβριο 2000, κατασκευάσθηκε το τελευταίο Mini Made in Longbridge, στον τόπο δημιουργίας του 41 χρόνια πριν...[79]

Ανακεφαλαιώνοντας, -απο το 1959 μέχρι το 2000, το Mini γνώρισε ευρύα απήχηση στο κοινό, για τον λόγο αυτό τα επόμενα χρόνια, η BMC / BLMC υιοθέτησε σταδιακά την ιδιότυπη σχεδίαση του ADO 15 για μεγαλύτερα μοντέλα όπως τα BMC ADO 16 και ADO 17. Η υποδειγματική σχεδίαση της ομάδας του Λόνγκμπριτζ, εντυπωσίασε ειδικούς και απλό κόσμο, καί ο Άλεκ Ισηγόνης έλαβε τον τίτλο Σερ λόγω της οικονομίας χώρου ως προς τις ελάχιστες του εξωτερικές διαστάσεις, πετυχαίνοντας με περίπου 80%, την απόλυτη εκμετάλλευση του για επιβάτες και αποσκευές. Το ψυγείο τοποθετήθηκε αριστερά, ενώ το κιβώτιο ταχυτήτων κάτω από τον κινητήρα, -που είχε την προέλευση του απο το Austin A 30. Με τους τροχούς των 10 ιντσών, (1959–84) και μήκος στα τρία μέτρα, υπήρχε εσωτερικός χώρος για τέσσερις ενήλικες. Αποτέλεσμα όλων αυτών, ήταν να γίνει το βρετανικό αυτοκίνητο ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ σε θέματα "τέχνης και τεχνολογίας".[80]

Η επιτυχία του Mini ήταν απρόβλεπτη όταν ο Άλεκ Ισηγόνης δημιούργησε το πρώτο του σκίτσο σε μια χαρτοπετσέτα, που περασε στην παραγωγή σαν Austin Seven και Morris Mini Minor. Απρόβλεπτη σε σχέση με τα προηγούμενα μοντέλα της BMC , το Austin A 30 και το Morris Minor, τα οποία διατίθεντο με κλασσική μετάδοση κίνησης, τον κινητήρα κατα μήκος τοποθετημένο-εμπρώς, και κίνηση στους πίσω τροχούς. Συνήθως χρησιμοποιήθηκαν κινητήρες 848 cm³, 998 cm³, 1098 cm³ και 1275 cm³, οι εκδόσεις Cooper ήταν διαθέσιμες με 970 cm³, 1071 cm³ και 1275 cm³, όλες με δύο μονά καρμπυρατέρ SU. Ο «κανονικός» κινητήρας 1275 cm³ και ο κινητήρας Cooper S 1275 cm³ δεν έχουν πέραν του κυβισμού τίποτε κοινό. Αυτό που έχουν κοινό όλα τα Mini, είναι ότι το περίβλημα του κιβωτίου ταχυτήτων χρησιμεύει ως λεκάνη λαδιού, που ενσωματώνεται στον κινητήρα και την λίπανση με αυτόν. Αυτή η εξέλιξη θεωρήθηκε πρωτοπόρα το 1959, και μαζί με τον εγκάρσια τοποθετημένο κινητήρα, εξασφάλισαν την επιτυχία του. Το Mini ήταν το πρώτο αυτοκίνητο με εγκάρσια τοποθετημένο τετράχρονο τετρακύλινδρο σε σειρά κινητήρα. Στα σύγχρονα συμπαγή αυτοκίνητα το κιβώτιο ταχυτήτων βρίσκεται δίπλα στον κινητήρα και οι άξονες κίνησης είναι άνισου μήκους. Ένα τέτοιο κόνσεπτ παρουσιάστηκε σε αυτοκίνητα όπως τα Saab 92, (1949) Lloyd (1950) και Trabant / AWZ P 70, (1955) αλλά όχι με τετρακύλινδρους κινητήρες.[81] Το Mini θεωρείται διαχρονικό όχημα, ένα βρετανικό σύμβολο μιας εποχής με υψηλή επικαιρότητα.[44][82][83] Το Mini έθεσε υψηλά τον πήχη σε διεθνή κατασκευαστικά δεδομένα, ένα «πλήρες αυτοκίνητο σε μίνι συσκευασία», που οι καινοτομίες του χρόνιια μετά έχουν υιοθετηθεί από μεταγενέστερα οχήματα, καθιερώνοντας το ορόσημο στην εξέλιξη της αυτοκίνησης.[84] Εμείς οι μεγαλύτεροι το θυμόμαστε στην δεκαετία του 60, σε αγώνες αναβάσεων στην Ελλάδα, στις επιτυχίες του στο ράλλυ Ακρόπολις, (1967) αλλά και στο ράλλυ Μόντε Κάρλο.[85][86] Το τελευταίο αντίτυπο, κύλησε από τη γραμμή παραγωγής, απευθείας στο Βρετανικό Μουσείο Αυτοκινήτου.[87][88]

...παρόλα αυτά, στις υπερσύχρονες εγκαταστάσεις του Cowley, -νοτιοανατολικά της Οξφόρδης, εκεί που κάποτε είχε την έδρα της η Morris- προετοιμάζεται η παραγωγή του νέου Mini, με ένα πρωτότυπο δείγμα (Mini ACV 30) με στοιχεία αισθητικής που θυμίζουν το Austin-Healey Sprite. (1958–1961) [89] Σύμφωνα με το έγκυρο περιοδικό auto motor und sport, (τεύχος 13 / 1997) η ερώτηση εδώ είναι άκρως συνοπτική, πιο στυλ αρμόζει περισσότερο σε ένα νέο Mini, “το κλασικό ή το ριζοσπαστικό“.

Αρχές του 2001 είναι όλα έτοιμα για την κατασκευή του R 50, του πρώτου Mini υπό την αιγίδα της BMW.[90] Στη πρώτη δοκιμή τους οι συντάκτες του auto motor und sport επισημαίνουν, ότι προτεραιότητα του είναι “περισσότερο η οδηγοκεντρική καταξίωση – λιγότερο η χρηστική αξία“.[91]

Ετοιμολογική υποσημείωση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Συχνά αναφέρεται η ορολογία “τέχνη [14] και τεχνολογία [15]„ η οποία έρχεται να διαλευκάνει σημαντικές κατασκευαστικές λεπτομέρειές, -γνωστές σε όσους ασχολούνται ακαδημαϊκά με σχετικά θέματα,[92] όπως τα της βαριάς βιομηχανίας / αυτοκινητοβιομηχανίας: 

Η “τέχνη„, αφορά την δημιουργία ενός δείγματος, και διαρκεί 1-3 χρόνια, 

η “τεχνολογία„ αφορά την υλοποίηση του δείγματος, την μαζική παραγωγή του, και διαρκεί 3-5 χρόνια

Δείτε επίσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Roger Gloor, NACHKRIEGSWAGEN, Personenautos 1945-1960, Originalausgabe: Hallwag Verlag Bern und Stuttgart 1980, -Lizenzausgabe für den Benedikt Taschen Verlag, Σελίδα 71, ISBN 3444102631
  2. ↑ όπως προηγουμένως, Σελίδα 252
  3. ↑ 3,0 3,1 Roger Gloor, PERSONENWAGEN DER 60er JAHRE, Originalausgabe: Hallwag Verlag Bern und Stuttgart 1984, -Lizenzausgabe für den Benedikt Taschen Verlag, Σελίδα 68, ISBN 3444103077
  4. ↑ όπως προηγουμένως, Σελίδα 261
  5. ↑ https://el.wiktionary.org/wiki/%CF%83%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CF%80
  6. ↑ BMC>Rover models History: Production figures.
  7. ↑ Hartmut Seeger, Vom Königsschiff zum Basic Car, Tübingen 2007, ISBN 9783803032089
  8. ↑ https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/d/d0/Austin_7_h.p._Tourer_1911_%285456589197%29.jpg
  9. ↑ https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/4/49/Morris_Minor_2-door_tourer_1931.jpg
  10. ↑ https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/a/a7/Thinktank_Birmingham_-_Issigonis_A.jpg
  11. ↑ Christoph Reifenrath, AUTOMOBILE DESIGN, Econ Verlag Düsseldorf 1993, Σελίδα 130, ISBN 3-430-17670-0.
  12. ↑ Peter Roberts / Jean Panhard, Le Monde Fascinant des Autos, Σελίδες 96-97, Gründ Paris 1978, ISBN 2-7000-0246-6
  13. ↑ Roger Gloor, NACHKRIEGSWAGEN, Personenautos 1945-1960, Originalausgabe: Hallwag Verlag Bern und Stuttgart 1980, -Lizenzausgabe für den Benedikt Taschen Verlag, Σελίδα 10, ISBN 3444102631
  14. ↑ 14,0 14,1 Hans Lenk & Simon Moser, (εκδότες) Techne Technik Technologie, (Platons Begriff der Techne) σελίδες 44-52, UTB Verlag Pullach bei München 1973, ISBN 3794026225
  15. ↑ 15,0 15,1 όπως προηγουμένως, σελίδες 152-172
  16. ↑ όπως προηγουμένως Σελίδα 27
  17. ↑ https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/8/85/Morris_Minor_MM_%281951%29_-_14404051008.jpg
  18. ↑ Olyslager Auto Library, British Cars of the Late Forties, Σελίδα 58, Frederick Warne London and New York 1974, ISBN 0 7232 1756 4
  19. ↑ Roger Gloor, NACHKRIEGSWAGEN, Personenautos 1945-1960, Originalausgabe: Hallwag Verlag Bern und Stuttgart 1980, -Lizenzausgabe für den Benedikt Taschen Verlag, Σελίδα 57, ISBN 3444102631
  20. ↑ Alex Moulton: from Bristol to Bradford-on-Avon - a lifetime in engineering, The Rolls-Royce Heritage Trust 2009, 320 Σελίδες, ISBN 9781872922393
  21. ↑ Automobil Revue Jahreskatalog 1964, Hallwag.Verlag Bern 1964, Σελίδες 341-342
  22. ↑ https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Austin_1100_registered_June_1971_1098cc.jpg
  23. ↑ https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Austin_1800_Automatic_1969_side_view.jpg
  24. ↑ https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/f/fc/Austin_A30_4-door_%281956%29_-_9136600669.jpg
  25. ↑ https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/1/19/Austin_A35_%281957%29_%26_A30_%281955%29_%2832760763102%29.jpg
  26. ↑ Roger Gloor, NACHKRIEGSWAGEN, Personenautos 1945-1960, Originalausgabe: Hallwag Verlag Bern und Stuttgart 1980, -Lizenzausgabe für den Benedikt Taschen Verlag, 1994, Σελίδες 69-71, ISBN 3444102631
  27. ↑ https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/5/59/Austin_7_Swallow_1931.jpg
  28. ↑ https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/e/ef/BMW_Dixi_1930.JPG
  29. ↑ https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/4/41/Datsun_Model_11_Phaeton.JPG
  30. ↑ Roger Gloor, NACHKRIEGSWAGEN, Personenautos 1945-1960, Originalausgabe: Hallwag Verlag Bern und Stuttgart 1980, -Lizenzausgabe für den Benedikt Taschen Verlag, 1994, Σελίδα 68, ISBN 3444102631
  31. ↑ https://en.wikipedia.org/wiki/Nuffield_Organization
  32. ↑ https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/6/62/Morris_Cowley_motif_-_Flickr_-_exfordy_%281%29.jpg
  33. ↑ https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/9/9b/1971_MG_B_GT_hatchback_%2826951228221%29.jpg
  34. ↑ https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/1/16/Wolseley_illuminating_radiator_badge.jpg
  35. ↑ https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/3/39/Riley_Car_%282620618447%29.jpg
  36. ↑ https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/8/85/Oldtimer_seeks_identity_the_badge.JPG
  37. ↑ Roger Gloor, NACHKRIEGSWAGEN, Personenautos 1945-1960, Originalausgabe: Hallwag Verlag Bern und Stuttgart 1980, -Lizenzausgabe für den Benedikt Taschen Verlag, 1994, Σελίδα 26, ISBN 3444102631
  38. ↑ όπως προηγουμένως, Σελίδα 72
  39. ↑ όπως προηγουμένως, Σελίδες 26-27
  40. ↑ όπως προηγουμένως, Σελίδες 67-71
  41. ↑ όπως προηγουμένως, Σελίδες 249-252
  42. ↑ Nahum, Andrew (2004). Issigonis and the Mini. Icon Books. ISBN 1-84046-640-5
  43. ↑ Hurst, Ben (22 April 2015). "Tributes as last member of iconic Mini's design team dies". Business Live. Retrieved 17 October 2022
  44. ↑ 44,0 44,1 Reed, Chris (2003). Complete Classic Mini 1959–2000. Orpington: Motor Racing. ISBN 1-899870-60-1.
  45. ↑ https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/2/2f/Morris_Mini-Minor_1959_%28621_AOK%29.jpg
  46. ↑ Roger Gloor, NACHKRIEGSWAGEN, Personenautos 1945-1960, Originalausgabe: Hallwag Verlag Bern und Stuttgart 1980, -Lizenzausgabe für den Benedikt Taschen Verlag, 1994, Σελίδα 71, ISBN 3444102631
  47. ↑ https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/7/76/Mitsubishi_L300_%2B_Mini_van_%2815064106714%29.jpg
  48. ↑ https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/5/51/Morris_Mini_Pickup_1972.jpg
  49. ↑ https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/8/83/1961_Austin_Mini_model_range_%287278190544%29.jpg
  50. ↑ Automobil Revue Jahreskatalog 1964, Hallwag.Verlag Bern 1964, Σελίδες 179-180 και 341-342
  51. ↑ Automobil Revue Jahreskatalog 1964, Hallwag.Verlag Bern 1964, Σελίδες 392 και 434
  52. ↑ Roger Gloor, PERSONENWAGEN DER 60er JAHRE, Originalausgabe: Hallwag Verlag Bern und Stuttgart 1984, -Lizenzausgabe für den Benedikt Taschen Verlag, Σελίδα 65, ISBN 3444103077
  53. ↑ https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/7/71/Mini_red_3.jpg
  54. ↑ https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/f/fe/Mini_Cooper_S_1963.jpg
  55. ↑ Automobil Revue Jahreskatalog 1964, Hallwag.Verlag Bern 1964, Σελίδα 180
  56. ↑ https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/7/78/Morris_Mini_Cooper_S_%2819382894523%29.jpg
  57. ↑ Roger Gloor, PERSONENWAGEN DER 60er JAHRE, Originalausgabe: Hallwag Verlag Bern und Stuttgart 1984, -Lizenzausgabe für den Benedikt Taschen Verlag, Σελίδες 259-261, ISBN 3444103077
  58. ↑ Automobil Revue Jahreskatalog 1974, Hallwag.Verlag Bern 1974, Σελίδα 338
  59. ↑ https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/5/50/Innocenti_Mini_Cooper_1300_2.jpg
  60. ↑ Roger Gloor, PERSONENWAGEN DER 70er JAHRE, Motorbuch Verlag Stuttgart 2005, Σελίδες 188-189, ISBN 3-613-02440-3
  61. ↑ Roger Gloor, PERSONENWAGEN DER 60er JAHRE, Originalausgabe: Hallwag Verlag Bern und Stuttgart 1984, -Lizenzausgabe für den Benedikt Taschen Verlag, Σελίδα 10, ISBN 3444103077
  62. ↑ Roger Gloor, PERSONENWAGEN DER 70er JAHRE, Motorbuch Verlag Stuttgart 2005, Σελίδα 11, ISBN 3-613-02440-3
  63. ↑ https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/9/98/Mini_Clubman_1980.JPG
  64. ↑ Roger Gloor, PERSONENWAGEN DER 70er JAHRE, Motorbuch Verlag Stuttgart 2005, Σελίδα 10, ISBN 3-613-02440-3
  65. ↑ Roger Gloor, PERSONENWAGEN DER 60er JAHRE, Originalausgabe: Hallwag Verlag Bern und Stuttgart 1984, -Lizenzausgabe für den Benedikt Taschen Verlag, Σελίδα 228, ISBN 3444103077
  66. ↑ Roger Gloor, PERSONENWAGEN DER 70er JAHRE, Motorbuch Verlag Stuttgart 2005, Σελίδες 224-225, ISBN 3-613-02440-3
  67. ↑ Automobil Revue Jahreskatalog 1964, Hallwag.Verlag Bern 1964, Σελίδα 179
  68. ↑ Automobil Revue Jahreskatalog 1999, Hallwag.Verlag Bern 1999, Σελίδες 393-394, ISBN 3-444-10538-X
  69. ↑ Automobil Revue Jahreskatalog 1964, Hallwag Verlag Bern 1964, Σελίδες 179-180
  70. ↑ Automobil Revue Jahreskatalog 1986, Hallwag.Verlag Bern 1986, Σελίδα 170
  71. ↑ https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/b/bc/1983_Austin_Metro_Automatic_1.3_Front.jpg
  72. ↑ https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/9/9b/1982-1990_MG_Metro_1300_3-door_hatchback.jpg
  73. ↑ https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/3/36/Austin_Metro_Mk2_5-door_1275cc_registered_August_1989_photographed_Knebworth_August_2018.jpg
  74. ↑ Roger Gloor, PERSONENWAGEN DER 80er JAHRE, Motorbuch Verlag Stuttgart 2012, Σελίδες 83-87, ISBN 978-3-613-03144-3
  75. ↑ όπως προηγουμένως, Σελίδα 11
  76. ↑ όπως προηγουμένως, Σελίδα 29
  77. ↑ https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/2/2a/%2778_Honda_Civic_1200_Hondamatic.jpg
  78. ↑ Roger Gloor, PERSONENWAGEN DER 80er JAHRE, Motorbuch Verlag Stuttgart 2012, Σελίδα 26, ISBN 978-3-613-03144-3
  79. ↑ https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/c/cd/2000_Mini_Cooper_%28X411_JOP%29_1.3.jpg
  80. ↑ Buckley, Martin; Rees, Chris (2006). Cars: An encyclopedia of the world's most fabulous automobiles. Hermes House. ISBN 1-84309-266-2. «The BMC Mini, launched in 1959, is Britain's most influential car ever. It defined a new genre. Other cars used front-wheel drive and transverse engines before but none in such a small space.»
  81. ↑ Roger Gloor, NACHKRIEGSWAGEN, Personenautos 1945-1960, Originalausgabe: Hallwag Verlag Bern und Stuttgart 1980, -Lizenzausgabe für den Benedikt Taschen Verlag, 1994, Σελίδα 38 και 71, ISBN 3444102631
  82. ↑ Reed, Chris (1994). Complete Mini: 35 Years Of Production History, Model Changes, Performance Data. Croydon: MRP. ISBN 0-947981-88-8.
  83. ↑ Clausager, Anders (1997). Essential Mini Cooper. Bay View Books location=Bideford, Devon. ISBN 1-870979-86-9.
  84. ↑ Roger Gloor, PERSONENWAGEN DER 60er JAHRE, Originalausgabe: Hallwag Verlag Bern und Stuttgart 1984, -Lizenzausgabe für den Benedikt Taschen Verlag, Σελίδες 64-66, ISBN 3444103077
  85. ↑ J-F. Jacob, Monte-Carlo, «60 ans de rallye», Ed. Robert Lafont, 1973.
  86. ↑ Peter Browning, «The illustrated history of the works Minis in international rallies and races», 2nd edition, Ed. Foulis / Haynes, 1996.
  87. ↑ https://www.britishmotormuseum.co.uk/
  88. ↑ https://www.getyourguide.de/bretaniko-mouseio-autokinetou-l147432/?visitor-id=8R6SN07KLBO3EAJOO4ZGXCBWQ4DS7RH6&locale_autoredirect_optout=true
  89. ↑ https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/f/f3/Austin_Healey_MK_1_BW_2016-07-17_13-42-40.jpg
  90. ↑ https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/6/69/Mini_Cooper_blue.JPG
  91. ↑ auto motor und sport, τεύχος 23 / 2001
  92. ↑ Bruno Latour, Das Parlament der Dinge, Suhrkamp Verlag Frankfurt 2010, σελίδα 162, ISBN 3518295543

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Roger Gloor, NACHKRIEGSWAGEN, Personenautos 1945-1960, Originalausgabe: Hallwag Verlag Bern und Stuttgart 1980, -Lizenzausgabe für den Benedikt Taschen Verlag, 1994, ISBN 3444102631
  • Roger Gloor, PERSONENWAGEN DER 60ER JAHRE, Originalausgabe: Hallwag Verlag Bern und Stuttgart 1984, -Lizenzausgabe für den Benedikt Taschen Verlag, 1994, ISBN 3444103077
  • Roger Gloor, PERSONENWAGEN DER 70ER JAHRE, Hallwag Verlag Bern und Stuttgart 2005, ISBN 3613024403
  • Roger Gloor, PERSONENWAGEN DER 80er JAHRE, Motorbuch Verlag Stuttgart 2012, ISBN 978-3-613-03144-3
  • Katalog der AUTOMOBIL REVUE 2015, Hallwag Verlag Bern 2015, ISBN 9783613307926
  • Auto Plus, LE QUIDE 2024, 372 σελίδες, Reworld Media 2024
  • Brigden, John: The Sporting Minis: The Mini Cooper, Mini Cooper S, 1275 Gt: A Collector's Guide, 1989. ISBN 0-947981-40-3.
  • Brigden, John: Sportliche Minis. Heel, Königswinter 1991. ISBN 3-89365-224-8.
  • Nahum, Andrew (2004). Issigonis and the Mini. Icon Books. ISBN 1-84046-640-5
  • Reed, Chris (2003). Complete Classic Mini 1959–2000. Orpington: Motor Racing. ISBN 1-899870-60-1.
  • Robson, Graham (2006). A to Z British cars 1945–1980. Herridge. ISBN 978-0-9541-0639-3.
  • Russek, Peter: Reparaturanleitung Austin/Rover Mini. Bucheli, Zug 1995, 1996. ISBN 3-7168-1912-3.
  • Schneider, Hans J.: Mini Technik + Typen. Delius Klasing, Bielefeld 2004, 2005. ISBN 3-7688-5783-2.
  • Vizard, David: Tuning the A-Series Engine. Haynes, Sparkford 2001. ISBN 1-85960-620-2.
  • Wood, Jonathan. Alec Issigonis: The Man Who Made the Mini. Breedon Books Publishing, 2005. ISBN 1-85983-449-3.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Mini_(1959)&oldid=10944325"