Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αλ Πατσίνο

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Αλ Πατσίνο
Ο Πατσίνο το 2016
Γέννηση25 Απριλίου 1940 (1940-04-25) (84 ετών)
Μανχάταν[1]
ΕθνικότηταΙταλοαμερικανοί και Σικελοαμερικανός
Χώρα πολιτογράφησηςΗνωμένες Πολιτείες Αμερικής
ΣπουδέςHB Studio, Actors Studio, Ινστιτούτο Θεάτρου και Κινηματογράφου «Λι Στράσμπεργκ»[2], Fiorello H. LaGuardia High School[3], Herman Ridder Junior High School και Wake Forest Department of Theatre and Dance
Ιδιότηταπαραγωγός ταινιών, ηθοποιός ταινιών, ηθοποιός θεάτρου, ηθοποιός τηλεόρασης[4], ηθοποιός, σκηνοθέτης, σεναριογράφος, σκηνοθέτης κινηματογράφου, παραγωγός και συγγραφέας
ΣύντροφοςΜπέβερλι Ντ'Άντζελο (1997–2003)
Λουσίλα Σόλα (2008–2018)[5]
Νόορ Αλφάλα (από 2018)[6]
Τέκνα4
Είδος τέχνηςΓκανγκστερική ταινία, ταινία θρίλερ, αστυνομική ταινία, ταινία δράσης, δραματική κινηματογραφική ταινία, psychological thriller film, ταινία τρόμου, επική κινηματογραφική ταινία, ντοκιμαντέρ, psychological horror film και ταινία φαντασίας
Σημαντικά έργαΟ νονός, Ο Σημαδεμένος, Σέρπικο, Άρωμα Γυναίκας, Σκυλίσια μέρα, Ένταση, Υπόθεση Καρλίτο, Ο Ιρλανδός, Cruising, Κάποτε στο… Χόλιγουντ, Ο δικηγόρος του διαβόλου και Κάθε Κυριακή
ΒραβεύσειςΧρυσή Σφαίρα για τον Καλύτερο Άνδρα Ηθοποιό σε Δραματική ταινία (1974), βραβείο BAFTA καλύτερου Α΄ ανδρικού ρόλου (1976), National Board of Review Award for Best Supporting Actor (1973), 10th Screen Actors Guild Awards, National Society of Film Critics Award for Best Actor (1973), Goldene Kamera 2013, Όσκαρ Α΄ Ανδρικού Ρόλου (1993), Εθνικό Μετάλλιο Τεχνών (2011), βραβείο Ντονόστια (1996), Directors Guild of America Award for Outstanding Directing – Documentaries (1997), National Board of Review Award for Best Actor (1974), Tony Award for Best Featured Actor in a Play (1969), βραβείο Τόνυ καλύτερου Α' ανδρικού ρόλου σε θεατρικό έργο (1977), Χρυσή Σφαίρα για τον Καλύτερο Άνδρα Ηθοποιό σε Δραματική ταινία (1993), Βραβείο Χρυσές Σφαίρες για τον Καλύτερο Ηθοποιό - Μίνι Σειρά ή Τηλεοπτική Ταινία (2004), Βραβείο Χρυσές Σφαίρες για τον Καλύτερο Ηθοποιό - Μίνι Σειρά ή Τηλεοπτική Ταινία (2011), Χρυσή Σφαίρα Σέσιλ Ντε Μιλ (2001), Παγκόσμιο θεατρικό βραβείο (1969)[7], Βραβείο Κένεντι (2016), AFI Life Achievement Award (2007), Golden Lion for Lifetime Achievement (1994), Βραβείο Έμμυ Ζώνης Υψηλής Τηλεθέασης Καλύτερου Α' ανδρικού ρόλου σε μίνι σειρά ή τηλεταινία (2004), Βραβείο Έμμυ Ζώνης Υψηλής Τηλεθέασης Καλύτερου Α' ανδρικού ρόλου σε μίνι σειρά ή τηλεταινία (2010) και Βραβεία Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου (1992)
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Αλφρέντο Τζέιμς Πατσίνο (Νέα Υόρκη, 25 Απριλίου 1940), γνωστός ως Αλ Πατσίνο (αγγλικά: Al Pacino), είναι Αμερικανός ηθοποιός και σκηνοθέτης του κινηματογράφου και του θεάτρου. Θεωρείται ένας από τους κορυφαίους ηθοποιούς όλων των εποχών .

Ερμήνευσε μερικούς από τους πιο αξιομνημόνευτους ρόλους στην ιστορία του σύγχρονου κινηματογράφου, ενώ η τεχνική του έχει γίνει αντικείμενο μελέτης από τους νεότερους ηθοποιούς.[8] Έχει προταθεί εννέα φορές για βραβείο Όσκαρ, έχοντας κερδίσει τελικά το βραβείο Α' Ανδρικού Ρόλου για την ταινία Άρωμα Γυναίκας (1992). Επίσης έχει βραβευτεί με τέσσερις Χρυσές Σφαίρες, δυο Βραβεία Έμμυ, ένα Βραβείο Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, δύο SAG και δυο θεατρικά Βραβεία Tony.

Οι νίκες του στα βραβεία Όσκαρ, Έμμυ και Tony, τον έχουν κατατάξει στους ελάχιστους ηθοποιούς που έχουν κερδίσει το Τριπλ Κράουν της υποκριτικής. Επιπλέον έχει βραβευτεί για το σύνολο της καριέρας του με το τιμητικό βραβείο στις Χρυσές Σφαίρες (Σέσιλ Ντε Μιλ) το 2001, το Βραβείο για την πορεία του στον Κινηματογράφο από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου (AFI) το 2007, το Εθνικό Μετάλλιο Τεχνών από την Αμερικάνικη Κυβέρνηση το 2012 και το Βραβείο Κένεντι το 2016.

Καριέρα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η πρώτη ταινία στην οποία συμμετείχε ήταν το Νάταλι, το Άσχημο Κορίτσι (Me, Natalie) το 1969.[9] Η ερμηνεία του στην ταινία του 1971 Πανικός στο Νιντλ Παρκ (The Panic in Needle Park), όπου υποδύθηκε έναν ηρωινομανή,[10] τράβηξε την προσοχή του Φράνσις Φορντ Κόπολα, ο οποίος και τον επέλεξε για τον ρόλο του Μάικλ Κορλεόνε στην ταινία Ο νονός (The Godfather, 1972) (για τον ίδιο ρόλο ήταν υποψήφιοι ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο και ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ).[11][12] Ο ρόλος του στην ταινία του Κόπολα του χάρισε παγκόσμια αναγνωρισιμότητα καθώς και την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου.[13] Την επόμενη χρονιά πρωταγωνίστησε στην ταινία Σέρπικο (Serpico, 1973), βασισμένη στην ιστορία ενός αστυνομικού που ξεσκεπάζει κύκλωμα διαφθοράς στους κόλπους της αστυνομίας.[13] Η ταινία του χάρισε την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου, το οποίο έχασε από τον Τζακ Λέμον. Μάλιστα όταν έκανε τα γυρίσματα της ταινίας το 1973, είχε μπει τόσο πολύ στο «πετσί» του ρόλου που σταμάτησε ένα φορτηγό και απείλησε να συλλάβει τον οδηγό του για ρύπανση.

Το 1974 πρωταγωνίστησε στο σίκουελ της ταινίας Ο νονός με τίτλο Ο νονός ΙΙ (The Godfather Part II, 1974), που του χάρισε την δεύτερη υποψηφιότητα για Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου.[13] Το 1975 υποδύθηκε έναν άνδρα που διαπράττει ληστεία σε τράπεζα κρατώντας ομήρους τους εργαζόμενους στην ταινία του Σίντνεϊ Λουμέτ, Σκυλίσια μέρα (Dog Day Afternoon, 1975). Έλαβε την τρίτη υποψηφιότητα για Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου, αλλά έχασε από τον Τζακ Νίκολσον. Το 1979 έλαβε άλλη μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Α' Ανδρικού ρόλου για την ταινία ...Δικαιοσύνη για όλους! (...And Justice for All) αλλά και πάλι δεν τιμήθηκε με το χρυσό αγαλματίδιο.[14]

Ο Πατσίνο στην ταινία Ο Σημαδεμένος.

Έπειτα υποδύθηκε τον γκάνγκστερ Τόνυ Μοντάνα στην ταινία Ο σημαδεμένος (Scarface, 1983).[15][16]

Το 1985, έπαιξε στην ταινία Επαναστάτες (Revolution), που όμως ήταν εμπορική αποτυχία, εξαιτίας της οποίας έκανε τέσσερα χρόνια να εμφανιστεί ξανά σε ταινία.[17] Το 1989 επέστρεψε στο θρίλερ Το ερωτικό αντικείμενο του εγκλήματος όπου ήταν εισπρακτική επιτυχία με καλές κριτικές.

Όμως το 1990, ήρθε η δεύτερη υποψηφιότητα για Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου για την ταινία του Γουόρεν Μπίτι Ντικ Τρέισι (Dick Tracy) και η καριέρα του απογειώθηκε εκ νέου.[18] Ακολούθησαν η ταινία Φράνκι και Τζόνι (Frankie and Johnny, 1991) με συμπρωταγωνίστρια την Μισέλ Φάιφερ, η ταινία του 1992 Οικόπεδα με θέα (Glengarry Glen Ross) για το οποίο έλαβε την τρίτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ Β' Αντρικού ρόλου,[19] καθώς και η ταινία της Άρωμα γυναίκας (Scent of a Woman, 1992), της ίδιας χρονιάς, με το οποίο βραβεύτηκε τελικά με Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου.[11] Η πατρική φιγούρα του συνταξιούχου συνταγματάρχη Φρανκ Σλέιντ και κυρίως, ο τρόπος που γαλουχεί τον άπειρο νεαρό Τσάρλι Σιμς (Κρις Ο’ Ντονελ) δεν θα αφήσουν ασυγκίνητο το κοινό, χαρίζοντας στον Αλ Πατσίνο το Όσκαρ που η μοίρα έδειχνε να του στερεί για πολλά χρόνια. Για αυτή την ερμηνεία κέρδισε επίσης Χρυσή Σφαίρα Καλύτερου Ηθοποιού.

Ακολούθησαν αξιομνημόνευτες ερμηνείες στις ταινίες με μεγάλη εμπορική επιτυχία, Υπόθεση Καρλίτο (Carlito's Way, 1993), Ένταση (Heat, 1995) με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο,[11] Ο δικηγόρος του διαβόλου (The Devil's Advocate, 1997) με συμπρωταγωνιστή τον Κιάνου Ριβς,[20] και The Insider, 1999 με τον Ράσελ Κρόου.

Τον Οκτώβριο του 1997 ψηφίστηκε από το περιοδικό Empire, στο νούμερο 4 της λίστας με τους «100 καλύτερους κινηματογραφικούς αστέρες όλων των εποχών».

Το 2001, παρέλαβε το τιμητικό βραβείο Σέσιλ Ντε Μιλ, στην 58η τελετή των Χρυσών Σφαιρών, για την συνολική προσφορά του στην 7η τέχνη.

Το 2002, πρωταγωνίστησε με τον Ρόμπιν Ουίλιαμς στο θρίλερ Insomnia, ταινία που απέσπασε εξαιρετικές κριτικές για τις ερμηνείες των δυο ηθοποιών.

Ο Πατσίνο το 2014

Έπαιξε έναν δημοσιογράφο στο People I Know, μια ταινία που έτυχε λίγης προσοχής παρά τις καλές επιδόσεις του Πατσίνο. Σπάνια έπαιζε υποστηρικτικό ρόλο μετά από την εμπορική του ανακάλυψη, δέχτηκε ένα μικρό ρόλο στο Gigli, το 2003, ως χάρη στον σκηνοθέτη Μάρτιν Μπρεστ. Στο Recruit, που κυκλοφόρησε το 2003, παρουσιάστηκε ως στρατιώτης της CIA και συμπρωταγωνίστησε με τον Κόλιν Φάρελ. Η ταινία έλαβε μικτές κριτικές και έχει περιγραφεί από τον Πατσίνο ως κάτι που «δεν μπορούσε προσωπικά να ακολουθήσει». Ο Πατσίνο έπαιξε το ρόλο του δικηγόρου Ρόι Κον στη μίνι σειρά του HBO Angels in America, μια προσαρμογή του παιχνιδιού με το ίδιο όνομα, που κέρδισε το Βραβείο Πούλιτζερ του Τόνι Κάσνερ. Για αυτή την ερμηνεία, ο Πατσίνο κέρδισε την τρίτη του Χρυσή Σφαίρα, καθώς και το βραβείο Εμμυ για την καλύτερη απόδοση από έναν ηθοποιό, το 2004.[21]

Ο Αλ Πατσίνο πρωταγωνίστησε ως Σάιλοκ στην κινηματογραφική προσαρμογή του Μάικλ Ράντφορντ του 2004 του Εμπόρου της Βενετίας, επιλέγοντας να φέρει συμπόνια και βάθος σε έναν χαρακτήρα που παίζεται παραδοσιακά ως κακοποιός καρικατούρα. Στο Δύο για τα χρήματα, ο Πατσίνο απεικονίζει έναν πράκτορα του αθλητικού παιχνιδιού και έναν μέντορα για τον Μάθιου ΜακΚόναχι, παράλληλα με τη Ρενέ Ρούσο. Η ταινία κυκλοφόρησε στις 8 Οκτωβρίου 2005, με μικτές κριτικές.

Στις 20 Οκτωβρίου 2006, το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου (AFI) ονόμασε τον μεγάλο ηθοποιό, παραλήπτη του 35ου τιμητικού βραβείου AFI Life Achievement. Η τελετή έγινε στις 7 Ιουνίου 2007.

Ο Πατσίνο έπαιξε το 2007, στην Η συμμορία των δεκατριών με τον Τζορτζ Κλούνεϊ, τον Μπραντ Πιτ, τον Ματ Ντέιμον, τον Έλιοτ Γκουλντ και τον Άντι Γκαρσία, τον κακοποιό Γουίλι Μπανκ, έναν μεγιστάνα του καζίνο που στόχευε ο Ντάνι Όσεαν και η συμμορία του. Η ταινία έλαβε γενικά ευνοϊκές κριτικές.

Το 88 λεπτά κυκλοφόρησε στις 18 Απριλίου 2008 στις Ηνωμένες Πολιτείες, αφού κυκλοφόρησε σε διάφορες άλλες χώρες το 2007. Στην ταινία αυτή συμπρωταγωνίστησε με την Αλίσια Γουίτ, και οι κριτικοί βρήκαν λάθη στην πλοκή αλλά όχι και στην ερμηνεία του Πατσίνο. Στο Righteous Kill, οι Πατσίνο και Ρόμπερντ ντε Νίρο, συμπρωταγωνιστούν ως αστυνομικοί της Νέας Υόρκης που αναζητούν έναν μανιακό δολοφόνο. Η ταινία κυκλοφόρησε στις 12 Σεπτεμβρίου 2008. Ενώ ήταν μια αναμενόμενη επιστροφή για τα δύο αστέρια, δεν ήταν καλά δεκτή από τους κριτικούς. Ο Λου Λούμερικ της New York Post έδωσε στο Righteous Kill ένα αστέρι στα τέσσερα.

Ο Πατσίνο, έπαιξε τον δρα Τζακ Κεβόρκιαν σε βιογραφική ταινία του HBO Films με τίτλο You Do not Know Jack, το οποίο έκανε πρεμιέρα τον Απρίλιο του 2010. Η ταινία έδωσε στον Πατσίνο το δεύτερο βραβείο Emmy του και το τέταρτο βραβείο του στις Χρυσές Σφαίρες. Συμμετείχε παίζοντας τον εαυτό του στην κωμωδία του 2011 Jack and Jill. Η ταινία επικρίθηκε από τους κριτικούς και ο Πατσίνο "κέρδισε" το βραβείο Χρυσό Βατόμουρο για τον χειρότερο ηθοποιό στην 32η τελετή.

Αναγγέλθηκε τον Μάιο του 2011 ότι ο Πατσίνο θα τιμηθεί με το βραβείο "Glory to the Film Maker" στο 68ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας. Το βραβείο παρουσιάστηκε πριν από την πρεμιέρα της ταινίας του Wilde Salomé, την τρίτη ταινία του ως σκηνοθέτης. Ο Πατσίνο, ο οποίος παίζει τον ρόλο του Ηρώδη στην ταινία, το περιγράφει ως το "πιο προσωπικό έργο του". Η αμερικανική πρεμιέρα της το βράδυ της 21ης Μαρτίου 2012, πριν από την ολοκλήρωση της επετείου των 130 χρόνων από την επίσκεψη του Όσκαρ Ουάιλντ στο Σαν Φρανσίσκο, στο γεμάτο θέατρο Κάστρο των 1.400 θέσεων στην περιοχή Κάστρο του Σαν Φρανσίσκο, αποτέλεσε ένα όφελος για την GLBT Historical Κοινωνία.

Το 2012 τιμήθηκε με Εθνικό Μετάλλιο Τεχνών από την Αμερικάνικη Κυβέρνηση, ύψιστη τιμή για ένα καλλιτέχνη.[22] Επίσης την ίδια χρονιά, πρωταγωνίστησε με τον Κρίστοφερ Γουόκεν και τον Αλαν Άρκιν στην ταινία Νομοταγείς τύποι, με τις ερμηνείες των ηθοποιών να παίρνουν καλές κριτικές ενώ η ταινία μάλλον μέτριες.

Ο Πατσίνο πρωταγωνίστησε σε μια βιογραφική εικόνα του HBO για το 2013 σχετικά με τη δίκη του Φιλ Σπέκτορ και την καταδίκη του για ανθρωποκτονία, με τίτλο Φιλ Σπέκτορ. Το 2014 έπαιξε στη Ταπείνωση και στο Η κρυφή ζωή του Μάγκλχορν, δυο ταινίες για τις οποίες έλαβε διθυραμβικές κριτικές για τις ερμηνείες του, στο Φεστιβάλ της Βενετίας. Ειδικά στην Ταπείνωση που ερμήνευσε ένα βετεράνο σαιξπηρικό ερμηνευτή που περνά κρίση αυτοπεποίθησης, τόσο στην καλλιτεχνική, όσο και στην προσωπική ζωή του. Η ερμηνεία του θεωρήθηκε ως η μεγάλη επιστροφή του σπουδαίου ηθοποιού.[23][24] Επιπλέον Η κρυφή ζωή του Μάγκλχορν ήταν υποψήφια για Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ Βενετίας 2014 καθώς και για το Ειδικό Βραβείο Επιτροπής του Φεστιβάλ της Βενετίας και το Μέγα Βραβείο Επιτροπής του Φεστιβάλ της Βενετίας.

Το 2015 έπαιξε στο δράμα-κωμωδία Ντάνι Κόλινς, έναν ηλικιωμένο ροκ σταρ, σε ένα φιλμ που βασίζεται σε αληθινή ιστορία και αφορά σε μια επιστολή του Τζον Λένον σε έναν άλλον τραγουδιστή. Η ερμηνεία του στην ταινία, απέσπασε μια υποψηφιότητα για βραβείο Χρυσής Σφαίρας για τον Καλύτερο Ηθοποιό - στην κατηγορία Κωμωδία ή Μιούζικαλ.[25]

Το 2016 βραβεύτηκε ετήσια βραβεία του Κέντρου Κένεντι, από τον πρόεδρο των Η.Π.Α Μπάρακ Ομπάμα.[26]

Το 2017 πρωταγωνίστησε στην ταινία Το παιχνίδι του δολοφόνου, ενώ είχε και μικρή συμμετοχή στους Πειρατές της Σομαλίας.

Ανακοινώθηκε τον Ιανουάριο του 2013, ότι ο Πατσίνο θα έπαιζε τον παλιό προπονητή ποδοσφαίρου του Penn State, Τζο Πατέρνο σε μια ταινία που βασίζεται σε μια βιογραφία του Πατέρνο από το 2012. Η ταινία αυτή εντέλει προβλήθηκε στην τηλεόραση το 2018.[27] Η ερμηνεία του Πατσίνο έλαβε θετικές κριτικές.

Ο Αλ Πατσίνο το 2019 συμμετείχε σε δυο από τις πιο αναμενόμενες ταινίες της χρονιάς. Ο ίδιος και ο Ρόμπερτ ντε Νίρο πρωταγωνίστησαν για τέταρτη φορά στο ίδιο έργο, τον Ιρλανδό, που σκηνοθετήθηκε από τον Μάρτιν Σκορσέζε και στο οποίο συμμετείχε και ο Τζο Πέσι. Μάλιστα στον Ιρλανδό ήταν και η πρώτη φορά που συνεργάζονται ο Πατσίνο με τον Σκορσέζε.[εκκρεμεί παραπομπή] Στην ταινία ο Πατσίνο υποδύεται τον Τζίμι Χόφα. Η ταινία έλαχε πολύ καλών κριτικών, ιδιαίτερα για τη σκηνοθεσία του Σκορσέζε, καθώς επίσης και για την ερμηνεία των τριών πρωταγωνιστών της. Μάλιστα ο Πατσίνο, ήταν υποψήφιος για Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου, στην ένατη υποψηφιότητά του στα βραβεία.[28] Επίσης ήταν υποψήφιος στην κατηγορία του Β΄ Ανδρικού Ρόλου και στις Χρυσές σφαίρες, στα Βραβεία Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, στα βραβεία SAG καθώς και στα Critics’ Choice.[29][30] Η ταινία έλαβε πολυάριθμες διακρίσεις, όπως για παράδειγμα στα Όσκαρ, όπου ήταν υποψήφια σε δέκα κατηγορίες μεταξύ των οποίων για Όσκαρ Καλύτερης ταινίας. Υπήρξε επίσης υποψήφια σε πέντε κατηγορίες στις Χρυσές Σφαίρες, χωρίς να κερδίσει σε κάποια, και σε δέκα κατηγορίες του BAFTA επίσης δίχως νίκη. Το 2019 επίσης, ο Αλ Πατσίνο συνεργάστηκε για πρώτη φορά με τον Κουέντιν Ταραντίνο, στην ταινία Κάποτε στο… Χόλιγουντ. Εκεί υποδύθηκε τον Μάρτιν Σουόρτς, τον ατζέντη του ήρωα του Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Ρικ Ντάλτον. Η ταινία ήταν και αυτή υποψήφια για Όσκαρ Καλύτερης ταινίας.

Στις 21 Φεβρουαρίου του 2020, έκανε πρεμιέρα τηλεοπτική σειρά Hunters, στην οποία ο Πατσίνο υποδύεται τον οργανωτή (τον Μάγιερ Όφερμαν) μια ομάδας, με βασικό σκοπό το κυνήγι των ναζί στη Νέα Υόρκη μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ώστε να αποτρέψουν τη δημιουργία ενός τέταρτου ράιχ στην Αμερική του 1977. Η τηλεοπτική σειρά αποτελείται από 10 επεισόδια και είναι η πρώτη φορά που ο ηθοποιός συμμετείχε σε σειρά της μικρής οθόνης. Για την ερμηνεία του ο Πατσίνο ήταν υποψήφιος για το βραβείο A' Ανδρικού ρόλου σε Δραματική τηλεοπτική σειρά στις Χρυσές Σφαίρες.

Το 2021, συμμετείχε στην ταινία Ο οίκος Gucci, του Ρίντλεϊ Σκοτ, ενσαρκώνοντας τον ρόλο του πατριάρχη της οικογένειας Γκούτσι, Άλντο Γκούτσι. Επίσης, πρωταγωνίστησε στην ταινία Αμερικάνικη προδοσία του Μάικλ Πόλις.

Διάφορα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Αλ Πατσίνο έχει αρνηθεί αρκετούς ρόλους. Οι πιο σημαντικοί που απέρριψε είναι του Χαν Σόλο στο Star Wars (1977), τον κάπτεν Γουίλαρντ στο Αποκάλυψη τώρα (Apocalypse Now, 1979), του Τεντ Κράμερ στο Κράμερ εναντίον Κράμερ (1979) και του Έντουαρντ Λούις στο Pretty Woman (1990).[31]

Αυτή την εποχή είναι πρόεδρος στο Actors Studio, έναν οργανισμό για τους ηθοποιούς στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.

Προσωπική ζωή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννήθηκε στο Μπρονξ της Νέας Υόρκης, από Ιταλούς γονείς. Ο παππούς του καταγόταν από το Κορλεόνε της Σικελίας.[32] Ο πατέρας του, Σαλ Πατσίνο, ήταν ατζέντης και είχε παντρευτεί 5 φορές, αποκτώντας άλλα 4 παιδιά. Η μητέρα του, Ρόουζ Πατσίνο ήταν η πρώτη του γυναίκα. Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε στο αγαπημένο του όπως δηλώνει Μπρονξ.

Στα 17 του ο Αλ Πατσίνο παράτησε το σχολείο και στα 26 του χρόνια αποφάσισε να φοιτήσει στο Actors Studio υπό τις οδηγίες του Λι Στράσμπεργκ.[33]

Το 1994, σταμάτησε να καπνίζει 2 πακέτα τσιγάρα τη μέρα για να προστατεύσει τη φωνή του. Την περασμένη δεκαετία συνήθιζε να καπνίζει 4 πακέτα τη μέρα ενώ σήμερα καπνίζει μόνο περιστασιακά κάποιο τσιγάρο με άρωμα.[34]

Είναι από τους λίγους ηθοποιούς του Χόλυγουντ που δεν έχουν παντρευτεί ποτέ.

Έχει τέσσερα παιδιά. Το μεγαλύτερο, η κόρη του, Τζούλι Μαρί (γενν. 16 Οκτωβρίου 1989) είναι από τη σχέση του με την δασκάλα υποκριτικής Τζαν Τάραντ. Έχει αποκτήσει δίδυμα, τον Άντον Τζέιμς και την Ολίβια Ρόουζ (γενν. 25 Ιανουαρίου 2001) με την ηθοποιό Μπέβερλι Ντ' Άντζελο, με την οποία είχε σχέση από το 1996 έως το 2003. Το τέταρτο παιδί του, ο γιος του, Ρομάν (γενν. 15 Ιουνίου 2023) είναι από τη σχέση του με την παραγωγό Νουρ Αλφαλάχ.

Φιλμογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κινηματογράφος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Χρονιά Πρωτότυπος τίτλος[35] Τίτλος στα ελληνικά Ρόλος
1969 Me, Natalie Νάταλι, το άσχημο κορίτσι Τόνι
1971 The Panic in Needle Park Πανικός στο Νιντλ Παρκ Μπόμπι
1972 The Godfather Ο νονός Μάικλ Κορλεόνε
1973 Scarecrow Το σκιάχτρο Λάιον
Serpico Σέρπικο Φρανκ Σέρπικο
1974 The Godfather Part II Ο νονός ΙΙ Μάικλ Κορλεόνε
1975 Dog Day Afternoon Σκυλίσια μέρα Σάνι
1977 Bobby Deerfield Μπόμπι Ντίρλφιλντ, μια στιγμή, μια ζωή Μπόμπι
1979 ...And Justice for All Δικαιοσύνη για όλους Άρθουρ Κέρκλαντ
1980 Cruising Το ψωνιστήρι Στιβ Μπερνς
1982 Author! Author! Η πρεμιέρα Άιβαν Τραβάλιαν
1983 Scarface Ο σημαδεμένος Τόνι Μοντάνα
1985 Revolution Οι επαναστάτες Τομ Ντομπ
1989 The Local Stigmatic Γκράχαμ
Sea of Love Το ερωτικό αντικείμενο του εγκλήματος Φρανκ Κέλερ
1990 Dick Tracy Ντικ Τρέισι Μπιγκ Μπόι Καπρίς
The Godfather Part III Ο νονός ΙΙΙ Μάικλ Κορλεόνε
1991 Madonna: Truth or Dare Στο κρεβάτι με τη Μαντόνα Αλ Πατσίνο
Frankie and Johnny Φράνκι και Τζόνι Τζόνι
1992 Glengarry Glen Ross Οικόπεδα με θέα Ρίκι Ρόμα
Scent of a Woman Άρωμα γυναίκας Φρανκ Σλέιντ
1993 Carlito's Way Υπόθεση Καρλίτο Καρλίτο Μπριγκάντε
1994 Jonas in the Desert Αλ Πατσίνο
1995 Two Bits Δυο δεκάρες παππούς
Heat Ένταση υπαστυνόμος Βίνσεντ Χάνα
1996 City Hall δήμαρχος Τζον Πάπας
Looking for Richard Αναζητώντας τον Ρίτσαρντ Αλ Πατσίνο
1997 Pitch
Donnie Brasco Ντόνι Μπράσκο Λέφτι
Devil's Advocate Ο δικηγόρος του διαβόλου Τζον Μίλτον
1999 The Insider Λόουελ Μπέργκμαν
Any Given Sunday Κάθε Κυριακή Τόνι Νταμάτο
2000 Chinese Coffee Χάρι Λιβάιν
2002 Insomnia Αϋπνία Γουίλ Ντόρμερ
S1m0ne Σιμόν Βίκτορ Ταράνσκι
People I Know Οι άνθρωποι που ξέρω Ίλαϊ Βέρμαν
2003 The Recruit Η δοκιμασία Γουόλτερ Μπερκ
Gigli Gigli: Ένας ζόρικος έρωτας Στάρκμαν
2004 The Merchant of Venice Ο έμπορος της Βενετίας Σάιλοκ
2005 Two for the Money Όλα για τα λεφτά Γουόλτερ
2007 88 Minutes 88 λεπτά Τζακ Γκραμ
Ocean's Thirteen Η συμμορία των δεκατριών Γουίλι Μπανκ
2008 Righteous kill Ου φονεύσεις Ρούστερ
2011 Son of No One Ο αντιήρωας ντετέκτιβ Τσαρλς Στάνφορντ
Jack & Jill Ο Τζακ και η Τζιλ Αλ Πατσίνο
2012 Stand Up Guys Νομοταγείς τύποι Βαλ
2013 Salome Σαλώμη Ηρώδης Αντίπας
No somos animales πράκτορας
2014 Manglehorn Η κρυφή ζωή του Μάνγκλχορν Μάνγκλχορν
The Humbling Η ταπείνωση Σάιμον
2015 Danny Collins Τίποτα δεν τελειώνει κύριε Κόλινς Ντάνι Κόλινς
2016 Misconduct Παιχνίδι χωρίς κανόνες Τσαρλς Έιμπραμς
2017 The Pirates of Somalia Οι πειρατές της Σομαλίας Σέιμορ Τόμπιν
Hangman Το παιχνίδι του δολοφόνου Ρέι Άρτσερ
2019 Once Upon a Time in Hollywood Κάποτε στο… Χόλιγουντ Μάρβιν Σουόρτς
The Irishman Ο Ιρλανδός Τζίμι Χόφα
2021 American Traitor: The Trial of Axis Sally Αμερικάνικη προδοσία Τζέιμς Τζ. Λάφλιν
House of Gucci Ο οίκος Gucci Άλντο Γκούτσι
2023 Knox Goes Away Χαβιέ Κρέιν

Τηλεόραση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Χρονιά Τίτλος Ταινία ή Σειρά
1968 N.Y.P.D Σειρά (1 επεισόδιο)
2003 Angels in America (Ο Θεός ξέχασε τον Παράδεισο) Μίνι Σειρά (6 επεισόδια)
2010 You Don't Know Jack (Δόκτωρ Θάνατος) Ταινία
2013 Phil Spector
2018 Paterno (Πατέρνο)
2020 Hunters Σειρά (10 επεισόδια)

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 10  Δεκεμβρίου 2014.
  2. ↑ Ανακτήθηκε στις 9  Ιουλίου 2019.
  3. ↑ Ανακτήθηκε στις 10  Ιουλίου 2019.
  4. ↑ Ανακτήθηκε στις 21  Μαΐου 2019.
  5. ↑ web.archive.org/web/20210119155144/https://www.lanacion.com.ar/espectaculos/separado-lucila-polak-al-pacino-se-pasea-nid2175444.
  6. ↑ pagesix.com/2022/04/13/al-pacino-seeing-girlfriend-for-some-time-despite-53-year-age-gap/.
  7. ↑ www.theatreworldawards.org/past-recipients.html.
  8. ↑ «Al Pacino - Biography». IMDb (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 10 Μαρτίου 2024. 
  9. ↑ Grobel; p. xx
  10. ↑ Colaciello, Robert (August 19, 1971). «Turn-offs that turn on». The Village Voice (Google News Archive). http://news.google.com/newspapers?nid=1299&dat=19710819&id=V8lHAAAAIBAJ&sjid=7YsDAAAAIBAJ&pg=6534,2997416. Ανακτήθηκε στις October 21, 2014. 
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 Inside the Actors Studio. Κύκλος 12. Επεισόδιο 20. October 2, 2006. Bravo. 
  12. ↑ «'Godfather' role still defines Pacino». Kentucky New Era (Google News Archive). April 18, 1997. http://news.google.com/newspapers?nid=266&dat=19970418&id=IvErAAAAIBAJ&sjid=0mkFAAAAIBAJ&pg=6291,4152266. Ανακτήθηκε στις October 21, 2014. 
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 Grobel; p. xxi
  14. ↑ Grobel; p. xxiii
  15. ↑ Snyder, S. James (November 19, 2008). «Scarface Nation». Time. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2011-02-06. https://web.archive.org/web/20110206172532/http://www.time.com/time/arts/article/0,8599,1859898,00.html. Ανακτήθηκε στις April 4, 2011. 
  16. ↑ «Scarface (1983) Box Office». Box Office Mojo. Ανακτήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου 2007. 
  17. ↑ Grobel; p. xiv
  18. ↑ Roger Ebert (June 15, 1990). «Dick Tracy Review». Chicago Sun-Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2008-12-26. https://web.archive.org/web/20081226062708/http://rogerebert.suntimes.com/apps/pbcs.dll/article?AID=%2F19900615%2FREVIEWS%2F6150301%2F1023. Ανακτήθηκε στις 2022-01-12. 
  19. ↑ Inside the Actors Studio. Κύκλος 12. Επεισόδιο 20. October 2, 2006. Bravo. 
  20. ↑ «The Devils Advocate Box Office». Box Office Mojo. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Σεπτεμβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 1 Αυγούστου 2010. 
  21. ↑ «Ανάμεσα σε «Αγγέλους», «Σεξ» και πόλη». ΤΑ ΝΕΑ. 21 Σεπτεμβρίου 2004. Ανακτήθηκε στις 8 Φεβρουαρίου 2020. 
  22. ↑ «Το Εθνικό Μετάλλιο Τεχνών παρέλαβε ο Αλ Πατσίνο». in.gr. 15 Φεβρουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 8 Φεβρουαρίου 2020. 
  23. ↑ Χαρμπής, Αιμίλιος. «Η μεγάλη επιστροφή του Αλ Πατσίνο». www.kathimerini.gr. Ανακτήθηκε στις 8 Φεβρουαρίου 2020. 
  24. ↑ «"The humbling": Η μεγάλη επιστροφή του Αλ Πατσίνο; (vid)». www.gazzetta.gr. Ανακτήθηκε στις 8 Φεβρουαρίου 2020. 
  25. ↑ «Σινεμά: Τίποτα Δεν Τελειώνει κύριε Κόλινς (Danny Collins)». LiFO. Ανακτήθηκε στις 8 Φεβρουαρίου 2020. 
  26. ↑ «Ο Ομπάμα βράβευσε τον Αλ Πατσίνο και τους Εagles (βίντεο)». antenna.gr. Ανακτήθηκε στις 8 Φεβρουαρίου 2020. [νεκρός σύνδεσμος]
  27. ↑ «Paterno: Ο Αλ Πατσίνο πρωταγωνιστεί στην ταινία για το περιβόητο σκάνδαλο παιδεραστίας στις ΗΠΑ». Athens Voice. Ανακτήθηκε στις 8 Φεβρουαρίου 2020. 
  28. ↑ IEFIMERIDA.GR, NEWSROOM (16 Ιανουαρίου 2020). «Οσκαρ 2020: 27 χρόνια μετά ο Αλ Πατσίνο είναι και πάλι υποψήφιος – Και νιώθει υπέροχα | OSCARS». iefimerida.gr. Ανακτήθηκε στις 8 Φεβρουαρίου 2020. 
  29. ↑ IEFIMERIDA.GR, NEWSROOM (9 Δεκεμβρίου 2019). «Χρυσές Σφαίρες 2020: «Ο Ιρλανδός» και η «Ιστορία γάμου» διεκδικούν τα περισσότερα βραβεία- Οι εκπλήξεις | ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ». iefimerida.gr. Ανακτήθηκε στις 8 Φεβρουαρίου 2020. 
  30. ↑ «Αυτές είναι οι υποψηφιότητες για τα φετινά βραβεία Bafta». ΤΑ ΝΕΑ. 7 Ιανουαρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 8 Φεβρουαρίου 2020. 
  31. ↑ «5 πράγματα για τον Αλ Πατσίνο πρωταγωνιστή στο «Παιχνίδι Χωρίς Κανόνες»». novasports.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Ιανουαρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου 2017. 
  32. ↑ «Check Out Al Pacino's Ancestral Italian Hometown of Corleone, Sicily». 
  33. ↑ «The New Yorker». 
  34. ↑ «Trivia - Al Pacino». 
  35. ↑ «Πλήρης φιλμογραφία του Αλ Πατσίνο» (στα Αγγλικά). catalog.afi.com. Ανακτήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 2022. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αλ_Πατσίνο&oldid=10816731"