Βικτώρια Μελίτα της Σαξονίας-Κόμπουργκ & Γκότα
| Βικτωρία Μελίτα | |
|---|---|
| Πριγκίπισσα της Έσσης Μεγάλη Δούκισσα της Ρωσίας | |
 | |
| Γέννηση | 25 Νοεμβρίου 1876 Παλάτι του Αγίου Αντωνίου, Ατάρντ, Μάλτα |
| Θάνατος | 2 Μαρτίου 1936 (59 ετών) Άμορμπαχ, Ναζιστική Γερμανία |
| Τόπος ταφής | Καθεδρικός Ναός Αγίων Πέτρου και Παύλου, Αγία Πετρούπολη |
| Σύζυγος | Ερνέστος Λουδοβίκος της Έσσης και παρά τω Ρήνω (1894-1901) Κύριλλος Βλαδιμήροβιτς της Ρωσίας (1905-1936) |
| Επίγονοι | Ελισάβετ Μαρία Κύρα Βλαδίμηρος |
Πλήρες όνομα | |
Ρωσικά: Викто́рия Фёдоровна Романова Κυριλλικά: Viktóriya Feodorovna Romanova | |
| Οίκος | Σαξονίας-Κόμπουργκ & Γκότα (από τη γέννηση) Ρομανόφ (από τον γάμο) |
| Πατέρας | Αλφρέδος της Σαξονίας-Κοβούργου & Γκότα |
| Μητέρα | Μαρία Αλεξάνδροβνα της Ρωσίας |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Η Βικτωρία Μελίτα (αγγλ. Victoria Melita of Saxe-Coburg and Gotha, 25 Νοεμβρίου 1876 - 2 Μαρτίου 1936) του Οίκου της Σαξονίας-Κοβούργου & Γκότα ήταν πριγκίπισσα της Σαξονίας-Κοβούργου & Γκότα, έπειτα μεγάλη δούκισσα της Έσσης και παρά τω Ρήνω και αργότερα μεγάλη δούκισσα της Ρωσίας.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Πρώτα χρόνια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η Βικτωρία Μελίτα ήταν το τρίτο παιδί και η δεύτερη κόρη του Αλφρέδου, Δούκα του Εδιμβούργου, και της Μεγάλης Δούκισσας Μαρίας Αλεξάνδροβνας της Ρωσίας.[1][2] Ήταν επίσης εγγονή της Βικτωρίας του Ηνωμένου Βασιλείου και του Αλεξάνδρου Β΄ της Ρωσίας.[1][3] Γεννήθηκε στις 25 Νοεμβρίου 1876 στο Παλάτι του Αγίου Αντωνίου στη βρετανική αποικία της Μάλτας (σήμερα Δημοκρατία της Μάλτας).[1][4] Στη Μάλτα (αρχαία ελληνικά: Μελίτη) οφείλει μάλιστα το δεύτερο της όνομα Μελίτα.[5] Βαπτίσθηκε στις 1 Ιανουαρίου 1877 από ένα ιερέα του Βρετανικού Βασιλικού Ναυτικού στο νησί.
Είχε έναν αδελφό και τρεις αδελφές και ήταν γνωστή στην οικογένειά της ως "Ντάκυ". Ο τίτλος της ήταν η Βασιλικής Υψηλότης της Πριγκίπισσα Βικτωρία του Εδιμβούργου, ενώ από το 1893 -μετά τη διαδοχή του πατέρα της στο Δουκάτο της Σαξονίας-Κοβούργου & Γκότα- άλλαξε σε Πριγκίπισσα της Σαξονίας-Κοβούργου & Γκότα.
Ο γάμος των γονιών της ήταν δυστυχισμένος με τον οξύθυμο πατέρα της να είναι εθισμένος στο αλκοόλ, απόμακρος προς την οικογένειά του και να νοσταλγεί τη ζωή στο ναυτικό και τη μητέρα της να είναι καλλιεργημένη, ανεξάρτητη και αφοσιωμένη στα παιδιά της, αλλά καθόλου συναισθηματική· παρόλα αυτά ήταν πολύ σημαντική για τα παιδιά της.
Σαν παιδί είχε μια δύσκολη ιδιοσυγκρασία. Ήταν ντροπαλή, σοβαρή και ευαίσθητη.[6] Είχε ταλέντο στο σχέδιο και τη ζωγραφική και έμαθε να παίζει πιάνο. Έμεινε ιδιαίτερα κοντά στην αδελφή της, Μαρία, παρότι διέφεραν σε εμφάνιση και χαρακτήρα.
Πρώτος γάμος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το 1891 η Βικτωρία ταξίδεψε με τη μητέρα της στη Ρωσία για την κηδεία της θείας της, Αλεξάνδρας της Ελλάδας. Εκεί συνάντησε για πρώτη φορά το συνομήλικο εκ μητρός εξάδελφό της Κύριλλο Βλαδιμήροβιτς της Ρωσίας. Παρότι υπήρξε έλξη μεταξύ τους, η μητέρα της Βικτωρίας εμπόδισε περαιτέρω προσέγγιση. Το φθινόπωρο του ίδιου έτους η Βικτωρία Μελίτα, σε επίσκεψή της στη γιαγιά της, βασίλισσα Βικτωρία, συνάντησε τον επίσης συνομήλικο εκ πατρός εξάδελφό της, Ερνέστο Λουδοβίκο της Έσσης.[1] Αρχικά, τα πήγαιναν καλά και συνδέθηκαν με την αγάπη τους για την τέχνη. Έπειτα από πιέσεις που δέχθηκαν από τις οικογένειές τους και κυρίως τη γιαγιά τους, βασίλισσα Βικτωρία, η Βικτωρία και ο Ερνέστος παντρεύτηκαν στις 9 Απριλίου 1894 στο Κοβούργο.[1] Το ζευγάρι απέκτησε ένα παιδί, την Ελισάβετ, στις 11 Μαρτίου 1895.[1]
Ο γάμος της Βικτωρίας με τον Ερνέστο ήταν αποτυχημένος. Παρότι αγαπούσαν και οι δύο τη διασκέδαση και συμπεριφέρονταν στους βασιλικούς καλεσμένους τους με άνεση, η Βικτωρία απεχθανόταν τα επίσημα καθήκοντα. Αυτό προκαλούσε συνεχείς συγκρούσεις που εντείνονταν λόγω της ανομοιότητας χαρακτήρων και της αφοσίωσης του Ερνέστου στην κόρη τους, καθώς και της σαφούς προτίμησης της μικρής Ελισάβετ στον πατέρα της. [1] Το 1900 γεννήθηκε ο γιος τους, ο οποίος ήταν θνησιγενής.
Η κατάσταση έφτασε σε οριστικό τέλμα, όταν η Βικτωρία ανακάλυψε το σύζυγό της με έναν υπηρέτη, γεγονός που δεν αποκάλυψε δημόσια, αλλά σε συγγενείς. Μετά από αυτό ταξίδευε στη νότια Γαλλία όπου περνούσε τον περισσότερο χρόνο μέσα στην πολυτέλεια. Η βασίλισσα Βικτωρία προσπάθησε να επανασυνδέσει το ζευγάρι, αλλά ο θάνατός της το 1901 έφερε το τέλος.
Διαζύγιο και θάνατος της κόρης της
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Διαζεύχθηκαν στις 21 Δεκεμβρίου 1901. Μετά το διαζύγιο επέστρεψε στο σπίτι της μητέρας της στο Κοβούργο και στη Γαλλική Ριβιέρα. Έλαβαν συν-επιμέλεια της κόρης τους που περνούσε το μισό χρόνο με τη μητέρα της και τον υπόλοιπο με τον πατέρα της. Η μικρή Ελισάβετ κατηγορούσε τη μητέρα της για το χωρισμό των γονιών της και δεν ήθελε να αποχωρίζεται τον πατέρα της.
Το 1903 η κόρη τους απεβίωσε το 1903 από τυφοειδή πυρετό στην Πολωνία όπου βρισκόταν με τις μεγάλες δούκισσες εξαδέλφες της.[1] Ο θάνατός της ήταν απρόσμενος και η Βικτωρία ταξίδευε προς εκείνην, όταν έλαβε το τηλεγράφημα. Κατά την κηδεία της Ελισάβετ, η Βικτωρία έβγαλε το μετάλλιο του Τάγματος της Έσσης και το απέθεσε στο φέρετρο της κόρης της.
Δεύτερος γάμος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Λόγω του διαζυγίου της Βικτωρίας, ο Κύριλλος είχε αποτραπεί από την επικοινωνία μαζί της από τους γονείς του, όμως μετά από τη σωτηρία του από την έκρηξη του πλοίου όπου υπηρετούσε στο Ρωσοϊαπωνικό Πόλεμο τον έπεισε ότι έπρεπε να την παντρευτεί. Στις 8 Οκτωβρίου 1905 η Βικτωρία παντρεύτηκε τον Κύριλλο Βλαδιμήροβιτς στο Τέγκερνζεε της Βαυαρίας σε μια λιτή τελετή όπου παρευρέθηκαν η μητέρα της, η αδελφή της, Βεατρίκη, ο φίλος του ζεύγους κόμης Άντλερμπουργκ και οι υπηρέτες. Καθώς ο γάμος δεν είχε την αυτοκρατορική άδεια, ο τσάρος Νικόλαος Β΄ αφαίρεσε τον αυτοκρατορικό τίτλο, τις διακρίσεις, το αυτοκρατορικό επίδομα και τον τίτλο του Κυρίλλου στο ναυτικό και εξόρισε το ζεύγος από τη Ρωσία. Διέμειναν στη Λεωφόρο Ηλυσίων Πεδίων στο Παρίσι έχοντας οικονομική εξάρτηση από τους γονείς τους. Το 1907 η Βικτωρία μεταστράφηκε στην Ορθοδοξία.[1][2] Από τον γάμο τους απέκτησαν τρία παιδιά, τη Μαρία, την Κύρα και τον Βλαδίμηρο.[1][2]
Λόγω των θανάτων αρσενικών μελών της αυτοκρατορικής οικογένειας, το 1908 ο τσάρος Νικόλαος επέστρεψε τον τίτλο του Κυρίλλου και τη θέση του στο ναυτικό και το 1910 αναγνώρισε την Βικτωρία ως Μεγάλη Δούκισσα Βικτωρία Φεοντόροβνα, ενώ επέτρεψε και την επιστροφή τους στην Αγία Πετρούπολη.[1] Η Βικτωρία απολάμβανε τη χλιδή και τη διασκέδαση οργανώνοντας χοροεσπερίδες με την αφρόκρεμα της πρωτεύουσας και τον κύκλο της πεθεράς της, Μαρίας Πάβλοβνας, και διακοσμώντας τα σπίτια στα οποία διέμενε. Μοιράστηκε το ενδιαφέρον του συζύγου της για τα αγωνιστικά αυτοκίνητα και ταξίδευαν συχνά για να παραστούν σε αγώνες.
Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και Ρωσική Επανάσταση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ακολούθησε το παράδειγμα των μεγάλων δουκισσών της οικογένειας και βοηθούσε ως νοσοκόμα του Ερυθρού Σταυρού, ενώ οργάνωσε τη μονάδα αυτοκινήτων ασθενοφόρων. Βρέθηκε πολλές φορές στο μέτωπο κοντά στη Βαρσοβία, ενώ ο Κύριλλος υπηρετούσε στην Πολωνία. Ούτε εκείνη ούτε ο σύζυγός της είχαν καλές σχέσεις με τον Τσάρο και την Τσαρίνα, ενώ θεωρούσαν τη σχέση τους με το μοναχό Γκριγκόρι Ρασπούτιν επικίνδυνη. Προσπάθησε να μεταπείσει τον Τσάρο για την τιμωρία του Δημητρίου Πάβλοβιτς, ενός από τους δολοφόνους του Ρασπούτιν, αλλά δεν τα κατάφερε.
Όταν ξέσπασε η Επανάσταση, ο Τσάρος αναγκάστηκε να παραιτηθεί. Ο Κύριλλος δέχτηκε τη συνεργασία με το νέο επιτελείο του ναυτικού, γεγονός που υποστήριξε η Βικτωρία αλλά εξόργισε την υπόλοιπη οικογένεια. Σύντομα, παραιτήθηκε αλλά οι άντρες της μονάδας του έμειναν πιστοί σε εκείνον και έγιναν φύλακες της οικογένειάς του ενώ βρίσκονταν ακόμα στο επίφοβο κλίμα της Πετρούπολης.
Εξορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Λίγους μήνες μετά η Βικτωρία και η οικογένειά της κατέφυγε στη Φινλανδία, όπου γεννήθηκε το τρίτο της παιδί. Ζούσαν σε δύσκολες συνθήκες και η Βικτωρία επικοινώνησε με συγγενείς για βοήθεια χωρίς σημαντικό αποτέλεσμα. Δύο χρόνια μετά έφυγαν για τη Γερμανία, την Ελβετία και τη Γαλλία.[1] Το 1920 η μητέρα της πέθανε και η Βικτωρία κληρονόμησε τα σπίτια της στο Κοβούργο και τη Νίκαια. Κατά τη διαμονή της στη Γερμανία ενδιαφέρθηκε για το Ναζιστικό Κόμμα ελπίζοντας στην αποκατάσταση της Ρωσικής Αυτοκρατορίας.
Το 1923 ο Κύριλλος έπαθε νευρική κατάρρευση και η Βικτωρία τον φρόντισε έως ότου επανήλθε. Μαθαίνοντας το θάνατο του αυτοκράτορα Νικολάου και της οικογένειάς του, διακήρυξε τον εαυτό του αυτοκράτορα. Το 1924 η Βικτωρία ταξίδεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες προσπαθώντας να συγκεντρώσει χρήματα για την αποκατάσταση της Αυτοκρατορίας πουλώντας, παράλληλα, καλλιτεχνικά της δημιουργήματα για τον ίδιο σκοπό. Τα επόμενα χρόνια αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη Γερμανία επειδή η κυβέρνηση ανέπτυσσε νέες διπλωματικές σχέσεις με το νέο ρωσικό καθεστώς και η παρουσία δύο μελών της αυτοκρατορικής οικογένειας θα τις δυσχέραινε. Έφυγαν για τη Γαλλία όπου αγόρασαν ένα σπίτι στην εξοχή της Βρετάνης. Το 1933 έμαθε ότι ο σύζυγός της είχε εξωσυζυγικές σχέσεις, γεγονός που την πλήγωσε και μετέτρεψε τη σχέση τους σε απόμακρη.
Το τέλος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Απεβίωσε στις 2 Μαρτίου 1936 μετά από ένα εγκεφαλικό επεισόδιο μετά τη βάφτιση της εγγονής της, Ματθίλδης.[1] Ενταφιάστηκε στο Μαυσωλείο του Κοβούργου· το 1995 η σορός της μεταφέρθηκε στο Μαυσωλείο των Μεγάλων Δουκών στο Φρούριο Πέτρου και Παύλου στην Αγία Πετρούπολη.
Η αλληλογραφία της προς την αδελφή της, Αλεξάνδρα, φυλάσσεται στο Κεντρικό Αρχείο του Χοενλόε στο Κάστρο του Νόιενσταϊν στη Βάδη-Βυρτεβέργη.
Οικογένεια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το 1891 παντρεύτηκε τον Ερνέστο Λουδοβίκο της Έσσης και παρά τω Ρήνω. Απέκτησαν δύο παιδιά:
- Ελισάβετ (1895 - 1903).
- θνησιγενής γιος (25 Μαΐου 1900).
Το 1905 παντρεύτηκε τον Κύριλλο Βλαδιμήροβιτς της Ρωσίας. Απέκτησαν τρία παιδιά:
- Μαρία (1907 - 1951), παντρεύτηκε το Φρειδερίκο Κάρολο Εδουάρδο Έρβιν του Λάινινγκεν, απέκτησε επτά παιδιά.
- Κύρα (1909 - 1967), παντρεύτηκε το Λουδοβίκο Φερδινάνδο της Πρωσίας, απέκτησε επτά παιδιά.
- Βλαδίμηρος (1917 - 1992), ηγέτης του Οίκου των Ρομανώφ (1938-92), παντρεύτηκε τη Λεονίδα Γεωργίεβνα Μπαγκρατιόν, Πριγκίπισσα του Μουχράνι, απέκτησε μια κόρη:
- Μαρία (γενν. 1953), ηγέτιδα του Οίκου των Ρομανώφ (1992-σήμερα).
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 1,11 1,12 «Princess Victoria Melita of Edinburgh and Saxe-Coburg and Gotha, Grand Duchess Victoria Feodorovna of Russia» (στα αγγλικά). Unofficial Royalty. 2015-06-01. http://www.unofficialroyalty.com/princess-victoria-melita-of-edinburgh-and-saxe-coburg-and-gotha-grand-duchess-victoria-feodorovna-of-russia/. Ανακτήθηκε στις 2017-12-16.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Kenneth. «Grand Duchess Victoria Fyodorovna». www.rusartnet.com (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Οκτωβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 16 Δεκεμβρίου 2017.
- ↑ «Greek key tiara of Grand Duchess Viktoria Melitta and later of Queen Helen of Romania». www.royal-magazin.de. Ανακτήθηκε στις 16 Δεκεμβρίου 2017.
- ↑ «The Grandchildren of Queen Victoria». www.englishmonarchs.co.uk. Ανακτήθηκε στις 16 Δεκεμβρίου 2017.
- ↑ «Princess Victoria Melita: Grand Duchess Cyril of Russia (1876-1936)». gatchinapalace.blogspot.gr. Ανακτήθηκε στις 16 Δεκεμβρίου 2017.
- ↑ «The stories of Queen Victoria's granddaughters: Princess Victoria Melita of Edinburgh – Royal Central». royalcentral.co.uk (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 16 Δεκεμβρίου 2017.