Μετάβαση στο περιεχόμενο

Εθνικό Μουσείο Ανακτόρων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Εθνικό Μουσείο του Παλατιού
國立故宮博物院
Χάρτης
Είδοςεθνικό μουσείο και Cultural heritage monuments in Taipei
Διεύθυνση臺北市士林區至善路2段221號
Γεωγραφικές συντεταγμένες25°6′8″N 121°32′55″E
Διοικητική υπαγωγή士林區
Τοποθεσία士林區
ΧώραΤαϊβάν
Έναρξη κατασκευής10  Οκτωβρίου 1925
Ολοκλήρωση1965
Ιστότοπος
Επίσημος ιστότοπος
Commons page Πολυμέσα
δεδομένα (π)
Εθνικό Μουσείο Ανακτόρων
國立故宮博物院
Το Εθνικό Μουσείο Ανακτόρων, Ταϊπέι, Ταϊβάν
Ίδρυση10 Οκτωβρίου 1925 (στην Απαγορευμένη Πόλη του Πεκίνου)
12 Νοεμβρίου 1965 (in Ταϊπέι της Ταϊβάν)
ΠεριοχήΣιλίν, Ταϊπέι
Συντεταγμένες25°6′8″N 121°32′55″E / 25.10222°N 121.54861°E / 25.10222; 121.54861Συντεταγμένες: 25°6′8″N 121°32′55″E / 25.10222°N 121.54861°E / 25.10222; 121.54861
Συλλογές698,887 [1]
ΕπισκέπτεςΒόρεια πτέρυγα: 1,874,994 (2024)[2]
Νότια πτέρυγα: 996,713 (2024)[3]
ΔιευθυντήςΣιάο Τσουνγκ Χουάνγκ
Ιστότοποςnpm.gov.tw
Πρότυπο:Infobox Chinese

Το Εθνικό Μουσείο Ανακτόρων, το οποίο είναι επίσης γνωστό ως Μουσείο Ανακτόρων της Ταϊπέι, [4] [5] [6] είναι ένα εθνικό μουσείο με έδρα την Ταϊπέι της Ταϊβάν. [7] Αρχικά το μουσείο ιδρύθηκε το 1925 στο Πεκίνο και το 1965 επανιδρύθηκε στο Σιλίν της Ταϊπέι, ενώ αργότερα επεκτάθηκε με ένα νότιο παράρτημά του στο Ταϊμπάο της περιοχής Τσιαγί το 2015.

Το Εθνικό Μουσείο Ανακτόρων διαθέτει μια μόνιμη συλλογή από σχεδόν 700.000 αντικείμενα και έργα τέχνης, η οποία περιλαμβάνει κυρίως αντικείμενα που μεταφέρθηκαν από το Μουσείο Ανακτόρων του Πεκίνου καθώς και από άλλους φορείς στην ηπειρωτική Κίνα κατά τη διάρκεια της υποχώρησης της κυβέρνησης της Δημοκρατίας της Κίνας (1912–49) στην Ταϊβάν. Πριν από την επανίδρυση του μουσείου στο Σιλίν της Ταϊπέι το 1965, αυτές οι συλλογές βρίσκονταν προσωρινά στεγασμένες σε διάφορες τοποθεσίες σε όλη την Ταϊβάν.

Καλύπτοντας 8.000 χρόνια ιστορία από τη νεολιθική εποχή έως τη σύγχρονη εποχή, οι συλλογές του μουσείου αντικατοπτρίζουν μια ολοκληρωμένη καταγραφή της κινεζικής ιστορίας. [8] Όπως το Μουσείο των Ανακτόρων στο Πεκίνο, έτσι και εδώ, η πλούσια συλλογή από αντικείμενα και έργα τέχνης του μουσείου είναι βασισμένη στις αυτοκρατορικές συλλογές των δυναστείων Μινγκ και Τσινγκ που βρίσκονταν στην Απαγορευμένη Πόλη.

Ιστορία του μουσείου

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στην ηπειρωτική Κίνα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο θησαυρός του Εθνικού Μουσείου Ανακτόρων μεταφέρεται για να γλιτώσει από τις ιαπωνικές δυνάμεις κατά τη δεκαετία του 1930.

Το Εθνικό Μουσείο Ανακτόρων ιδρύθηκε αρχικά ως Μουσείο Ανακτόρων στην Απαγορευμένη Πόλη του Πεκίνου, στις 10 Οκτωβρίου 1925, λίγο μετά την εκδίωξη από την Απαγορευμένη Πόλη του Που Γι, [9] [10] του τελευταίου αυτοκράτορα της Κίνας, από τον πολέμαρχο Φενγκ Γιουσιάνγκ. Τα αντικείμενα τα οποία περιλαμβάνονταν στο μουσείο αποτελούνταν από τιμαλφή που ανήκαν στην πρώην αυτοκρατορική οικογένεια.

Το 1931, λίγο αφότου είχε σημειωθεί το περιστατικό της Μαντζουρίας, η εθνικιστική κυβέρνηση διέταξε το μουσείο να προετοιμαστεί για εκκένωση, στέλνοντας τα πιο πολύτιμα περιεχόμενά του έξω από την πόλη έτσι ώστε να μην πέσουν στα χέρια του Αυτοκρατορικού Ιαπωνικού Στρατού. Ως εκ τούτου, από τις 6 Φεβρουαρίου έως τις 15 Μαΐου του 1933, 13.491 κιβώτια από το Μουσείο Ανακτόρων καθώς και 6.066 κιβώτια με αντικείμενα από την Υπηρεσία Εκθέσεων Αρχαίων Αντικειμένων, τα Θερινά Ανάκτορα του Πεκίνου και την Αυτοκρατορική Ακαδημία Χανλίν μεταφέρθηκαν σε πέντε αποστολές στην πόλη της Σαγκάης. [11] Το 1936, η συλλογή μεταφέρθηκε στη Ναντζίνγκ μετά την ολοκλήρωση της κατασκευής των αποθηκών στο ταοϊστικό μοναστήρι Chaotian Palace. [12] Καθώς ο Αυτοκρατορικός Ιαπωνικός Στρατός προχωρούσε περισσότερο στην ενδοχώρα κατά τη διάρκεια του Β΄ Σινοϊαπωνικού Πολέμου, ο οποίος συγχωνεύθηκε με τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, που αποτελούσε ευρύτερη σύρραξη, η συλλογή του μουσείου μεταφέρθηκε προς τα δυτικά μέσω τριών διαδρομών σε διάφορα μέρη, όπως η Ανσούν και η Λεσάν, μέχρι την συνθηκολόγηση της Ιαπωνίας το 1945. Το 1947, η συλλογή στάλθηκε πίσω στην αποθήκη στο Ναντζίνγκ.

Στην Ταϊβάν

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Κινεζικός Εμφύλιος Πόλεμος συνεχίστηκε μετά την παράδοση του Αυτοκρατορικού Ιαπωνικού Στρατού, με τελικό αποτέλεσμα την απόφαση του στρατηγού Τσιανγκ Κάι Σεκ να σταλούν όλα τα έργα τέχνης στην Ταϊβάν, η οποία, το 1945, είχε παραδοθεί στη Δημοκρατία της Κίνας. Όταν οι μάχες μεταξύ του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού και του στρατού του Κινεζικού Εθνικιστικού Κόμματος επιδεινώθηκαν το 1948, το Εθνικό Μουσείο Ανακτόρων του Πεκίνου καθώς και άλλα πέντε ιδρύματα πήραν την απόφαση να στείλουν ένα μέρος από τα πιο πολύτιμα αντικείμενά τους στην Ταϊβάν. [13] Ο Χανγκ Λι Γου, ο οποίος αργότερα θα γινόταν διευθυντής του μουσείου, ήταν το άτομο που επέβλεψε τη μεταφορά τμήματος της συλλογής του μουσείου σε τρεις αποστολές από τη Ναντσίνγκ μέχρι το λιμάνι Κίλουνγκ της Ταϊβάν ανάμεσα στον Δεκέμβριο του 1948 και τον Φεβρουάριο του 1949. Μέχρι τη στιγμή που τα αντικείμενα της συλλογής έφτασαν στην Ταϊβάν, ο Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός είχε ήδη πάρει υπό τον έλεγχό του τη συλλογή του Εθνικού Μουσείου Ανακτόρων του Πεκίνου, επομένως η συλλογή δεν ήταν πλέον δυνατόν να σταλεί στην Ταϊβάν ολόκληρη. Στην Ταϊβάν μεταφέρθηκαν συνολικά 2.972 κιβώτια με αντικείμενα του μουσείου από την Απαγορευμένη Πόλη, τα οποία αντιστοιχούν στο 22 μόνο τοις εκατό των κιβωτίων που μεταφέρθηκαν αρχικά προς τα νότια, αν και τα αντικείμενα ήταν μερικά από τα καλύτερα της συλλογής.

Τρεις αποστολές από τη Ναντσίνγκ στο Κιλούνγκ μεταξύ 1948 και 1949 [13]
ιδρύματα Αριθμός κιβωτίων ανά αποστολή Σύνολο
1 2 3
Εθνικό Μουσείο του Πεκίνου 320 1.680 972 2.972
Εθνικό Κεντρικό Μουσείο 212 486 154 852
Εθνική Κεντρική Βιβλιοθήκη 60 462 122 644
Σινική Ακαδημία 120 856 976
Υπουργείο Εξωτερικών 60 60
Εθνική Βιβλιοθήκη του Πεκίνου 18 18
Σύνολο 772 3.502 1.248 5.522

Οι συλλογές αντικειμένων από το Εθνικό Μουσείο του Πεκίνου, από το Εθνικό Κεντρικό Μουσείο, από την Εθνική Κεντρική Βιβλιοθήκη και από την Εθνική Βιβλιοθήκη του Πεκίνου αποθηκεύτηκαν σε μια αποθήκη του σιδηροδρομικού σταθμού της Γιανγκ Μέι μετά τη μεταφορά τους μέσω του Στενού της Ταϊβάν, ενώ αργότερα μεταφέρθηκε στους αποθηκευτικούς χώρους ενός μύλου ζαχαροκάλαμου που βρισκόταν κοντά στην Ταϊτσούνγκ. [13] Το 1949, το Εκτελεστικό δημιούργησε το Κοινό Γραφείο Διοίκησης του Εθνικού Μουσείου του Πεκίνου, του Εθνικού Κεντρικού Μουσείου και της Εθνικής Κεντρικής Βιβλιοθήκης, έτσι ώστε να είναι σε θέση να επιβλέπει την οργάνωση της συλλογής. [9] Για λόγους ασφαλείας, το Κοινό Γραφείο Διοίκησης επέλεξε το ορεινό χωριό Μπεϊγκού, το οποίο βρίσκεται στην περιοχή Γουεφένγκ της Ταϊτσούνγκ, ως νέο χώρο αποθήκευσης για τη μουσειακή συλλογή. [13] Τη χρονιά που ακολούθησε, η συλλογή η οποία ήταν αποθηκευμένη στον μύλο ζαχαροκάλαμου μεταφέρθηκε στη νέα τοποθεσία στο Μπεϊγκού. [14]

Η εκθεσιακή αίθουσα στην οποία μεταφέρθηκε η συλλογή στο χωριό Μπεϊγκού

Με την αποκατάσταση της Εθνικής Κεντρικής Βιβλιοθήκης το 1955, η συλλογή η οποία προήλθε από την Εθνική Βιβλιοθήκη του Πεκίνου ενσωματώθηκε ταυτόχρονα με τη συλλογή της Εθνικής Κεντρικής Βιβλιοθήκης. [13] Το Κοινό Γραφείο Διοίκησης του Εθνικού Μουσείου Ανακτόρων του Πεκίνου και το αντίστοιχο Γραφείο του Εθνικού Κεντρικού Μουσείου παρέμειναν στο χωριό Μπεϊγκού άλλα δέκα χρόνια. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας αυτής, ο οργανισμός έλαβε επιχορήγηση από το Asia Foundation με στόχο την κατασκευή μιας μικρής κλίμακας εκθεσιακής αίθουσας την άνοιξη του 1956. [15] Ο εκθεσιακός χώρος, ο οποίος άνοιξε τον Μάρτιο του 1957, χωρίστηκε σε τέσσερις γκαλερί στις οποίες ήταν δυνατό να είναι εκτεθειμένα περισσότερα από 200 αντικείμενα.

Το φθινόπωρο του 1960, ο φορέας έλαβε επιχορήγηση ύψους 32 εκατομμυρίων νέων δολαρίων Ταϊβάν από την αμερικανική υπηρεσία AID. [15] Η κυβέρνηση της Δημοκρατίας της Κίνας κατέβαλε επίσης περισσότερα από 30 εκατομμύρια νέα δολάρια Ταϊβάν για τη δημιουργία ενός ειδικού ταμείου με στόχο την κατασκευή ενός μουσείου στο προάστιο Γουαϊσανσί της Ταϊπέι. Η κατασκευή του μουσείου στο Γουαϊσανσί ολοκληρώθηκε τον Αύγουστο του 1965. [10] Ο νέος χώρος του μουσείου πήρε το όνομα «Μουσείο Τσουνγκ Σαν» για να τιμηθεί ο ιδρυτής της Δημοκρατίας της Κίνας, Σουν Γιατ Σεν και άνοιξε για πρώτη φορά στο κοινό κατά την εκατονταετηρίδα των γενεθλίων του Σουν Γιατ Σεν. Από τότε, το μουσείο στην Ταϊπέι διαχειρίζεται, συντηρεί και εκθέτει τις συλλογές του Εθνικού Μουσείου Ανακτόρων του Πεκίνου καθώς και του Εθνικού Κεντρικού Μουσείου.

Αρχιτεκτονική του μουσείου

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η κεντρική αίθουσα της βόρειας πτέρυγας του Εθνικού Μουσείου Ανακτόρων

Βόρεια πτέρυγα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το κεντρικό κτήριο του Εθνικού Μουσείου Ανακτόρων στην Ταϊπέι σχεδιάστηκε από τον Χουάνγκ Μπαογιού και οικοδομήθηκε από τον Μάρτιο του 1964 έως τον Αύγουστο του 1965. [16] [17] Λόγω της ανεπάρκειας του χώρου για να εκτεθούν πάνω από 600.000 αντικείμενα, το μουσείο υποβλήθηκε σε διαδοχικές επεκτάσεις. Η πρώτη από αυτές έγινε το 1967 και οι επόμενες το 1970, το 1984 και το 1996, αντίστοιχα. [18] Το 2002, το μουσείο υποβλήθηκε σε μια μεγάλη ανακαίνιση με κόστος 21 εκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ. Με τον τρόπο αυτόν, το μουσείο ανακαινίστηκε για να γίνει πιο ευρύχωρο αλλά και πιο μοντέρνο. [16] [19] Με την ανακαίνιση έκλεισαν τα δύο περίπου τρίτα αυτής της πτέρυγας του μουσείου και το μουσείο άνοιξε ξανά επίσημα τον Φεβρουάριο του 2007. [20] [21]

Οι μόνιμες εκθέσεις ζωγραφικής και καλλιγραφίας του Εθνικού Μουσείου Ανακτόρων εναλλάσσονται η μία την άλλη μία φορά κάθε τρεις μήνες. [22] Περίπου 3.000 από τα κομμάτια των συλλογών του μουσείου μπορούν να εκτείθενται σε μια δεδομένη στιγμή. [23] Αν και σύντομες, αυτές οι εκθέσεις είναι εξαιρετικά δημοφιλείς. Το 2014, το μουσείο έχει διοργανώσει τις τρεις κορυφαίες εκθέσεις με τη μεγαλύτερη επισκεψιμότητα σε παγκόσμιο επίπεδο, με εκθέματα όπως πίνακες και καλλιγραφικά έργα του Τανγκ Γιν, καθώς και απεικονίσεις του Αυτοκράτορα Κιαν Λονγκ από τη δυναστεία Τσινγκ τα οποία εξετάστηκαν εκ νέου από σύγχρονους καλλιτέχνες. [24]

Κήπος Σισάν

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο κήπος Σισάν
Ο κήπος Σίντε

Ο κήπος Σισάν στεγάζεται στο συγκρότημα του Εθνικού Μουσείου Ανακτόρων. Αυτός ο κλασικός κήπος σε στιλ των κινέζικων δυναστειών Σονγκ και Μινγκ καλύπτει μια έκταση 1,88 εκταρίων (τα οποία ισοδυναμούν με 18.800 τετραγωνικά μέτρα). [25] Ο κήπος Σισάν ενσωματώνει τις αρχές διαφορετικών κλάδων όπως το φενγκ σούι, η κινεζική αρχιτεκτονική, η κατάλληλη διαχείριση του νερού, η αρχιτεκτονική τοπίου καθώς και η κινεζική λαογραφία. Στον κήπο, ο οποίος ολοκληρώθηκε και άνοιξε το 1985, περιλαμβάνονται πολυάριθμες λιμνούλες, υδάτινα έργα και ξύλινα κινέζικα κιόσκια. Υπάρχει επίσης ένας δεύτερος κήπος που βρίσκεται στη νοτιοδυτική πλευρά και είναι γνωστός ως ο κήπος Σίντε. [26]

Κατοικία Τσανγκ Ντάι Σιεν

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στο Εθνικό Μουσείο Ανακτόρων υπάρχει επίσης και η κατοικία του Κινέζου ζωγράφου Τσανγκ Ντάι Σιεν, η οποία βρίσκεται επίσης στο Σιλίν της Ταϊπέι. Η κατοικία, γνωστή ως Κατοικία Τσανγκ Ντάι Σιεν ή Κατοικία της Μάγια, άρχισε να κατασκευάζεται το 1976 και ολοκληρώθηκε το 1978. [27] Πρόκειται για ένα διώροφο κτήριο με κήπους σε κινέζικο στιλ οι οποίοι καταλαμβάνουν μια έκταση περίπου 1.911 τετραγωγνικών μέτρων. Μετά το θάνατο του Τσανγκ Ντάι Σιεν το 1983, τόσο το σπίτι όσο και οι κήποι δωρίστηκαν στο Εθνικό Μουσείο Ανακτόρων και μετατράπηκαν σε μουσείο και μνημείο αντίστοιχα.

Νότια πτέρυγα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η νότια πτέρυγα του Εθνικού Μουσείου Ανακτόρων βρίσκεται στο Ταϊμπάο της περιοχής Τσιάγι της Ταϊβάν και εκτείνεται σε μια έκταση γης 70 εκταρίων (τα οποία ισοδυναμούν με 700.000 τεταγωνικά μέτρα). Στις εγκαταστάσεις της νότιας πτέρυγας υπάρχουν επίσης λίμνη και κήπος ασιατικού στιλ. Ο σχεδιασμός για την κατασκευή της νότιας πτέρυγας ξεκίνησε το 2000. [28] Το κτήριο επρόκειτο να σχεδιαστεί από τον αρχιτέκτονα Αντουάν Πρεντόκ και άρχισε να κατασκευάζεται το 2005. Παρ' όλα αυτά, λόγω σοβαρών κατασκευαστικών καθυστερήσεων και διαφωνιών ανάμεσα στους εργολάβους και το μουσείο, η εταιρεία αποσύρθηκε από το έργο το 2008. [29] Ο διευθυντής του μουσείου Τσου Κουνγκ Σιν δήλωσε τον Αύγουστο του 2010 ότι ο νέος αρχιτέκτονας Κρις Γιάο επρόκειτο να ξεκινούσει το έργο, το οποίο θα ολοκλρωνόταν το 2015. [30] [31] Το έργο κόστισε 7,9 δισεκατομμύρια νέα δολάρια Ταϊβάν (τα οποία ισοδυναμούν με 268 εκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ) και καταλαμβάνει μια έκταση πάνω από 70 εκτάρια (700.000 τετραγωνικά μέτρα). [32] Το ίδιο το μουσείο, 9.000 τετραγωνικών μέτρων στο σύνολό του, [28] σχεδιάστηκε από την εταιρεία Artech Inc. με έδρα την Ταϊβάν και είναι τόσο ανθεκτικό σε σεισμούς όσο και σε πλημμύρες. [32] Μετά τα εγκαίνιά του στις 28 Δεκεμβρίου 2015, στο κτήριο υπήρξε σημαντική διαρροή νερού, η οποία επέβαλε το κλείσιμό του τον Απρίλιο του 2016. Η νότια πτέρυγα άνοιξε εκ νέου στις 23 Αυγούστου του 2016, αφού ολοκληρώθηκαν οι επισκευές για την αντιμετώπιση των προβλημάτων με τη διαρροή νερού. [31]

Συλλογές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Νεφρίτης

Συλλογές (μέχρι τον Νοέμβριο του 2024) [1]
Κατηγορίες Αριθμός εκθεμάτων
Μπρούντζος 6.245
Κεραμικό υλικό 25.602
Νεφρίτης 13.478
Λάκα 773
Σμάλτο 2.520
Σκαλιστά 666
Εργαλεία καλλιγραφίας 2.379
Νομίσματα 6.953
Διάφορα αντικείμενα
(θρησκευτικά εργαλεία,
κοστούμια και αξεσουάρ,
και μπουκάλια ταμπάκου) 		12.495
Πίνακες ζωγραφικής 6.762
Καλλιγραφικά έργα 3.745
Βιβλία καλλιγιαφίας 495
Ταπισερί και κεντήματα 308
Βεντάλιες 1.882
Στάμπες 900
Σπάνια βιβλία 216.507
Αρχειακά έγγραφα της δυναστείας Τσινγκ 395.551
Υφάσματα 1.626
Σύνολο 698.887

Πλήρεις έλεγχοι των εκθεμάτων έχουν πραγματοποιηθεί τρεις φορές: το 1951-1954, το 1989-1991 και το 2008-2012, από τότε που το μουσείο άρχισε να φέρνει της συλλογές του στην Ταϊβάν, ξεκινώντας από το 1948. [33] Σύμφωνα με επίσημη έκθεση, το μουσείο φιλοξενεί αντικείμενα κινεζικής καλλιγραφίας, πορσελάνες, μπρούτζινα αντικείμενα, πίνακες ζωγραφικής, νεφρίτες και πολλά άλλα αντικείμενα, από τα οποία το 22% (δηλαδή 2.972 από τα 13.491 κιβώτια) μεταφέρθηκαν αρχικά προς τα νότια από την Απαγορευμένη Πόλη. [10] Τα υπόλοιπα αντικείμενα τα οποία προστέθηκαν περιλαμβάνουν μεταφορές από άλλα ιδρύματα, διάφορες δωρεές καθώς και αγορές που έγιναν από το ίδιο το μουσείο. Ένας μεγάλος αριθμός από αυτά τα αντικείμενα μεταφέρθηκαν από τον Τσιάνγκ Κάι Σεκ πριν οι δυνάμεις του Κινεζικού Εθνικιστικού Κόμματος εγκαταλείψουν την ηπειρωτική χώρα το 1949. [34] Το μουσείο έχει συγκεντρώσει σχεδόν 700.000 αντικείμενα σημαντικής ιστορικής ή καλλιτεχνικής αξίας. Με μια συλλογή αυτού του μεγέθους, μόνο το 1% της συλλογής είναι δυνατό να εκτίθεται ανά πάσα στιγμή. Η υπόλοιπη συλλογή είναι αποθηκευμένη σε ελεγχόμενες θερμοκρασίες. [19]

Το μουσείο φιλοξενεί πολλά πολύτιμα αντικείμενα τα οποία αποτελούν τα καλύτερα κομμάτια της συλλογής του και είναι παγκοσμίως γνωστά. Οι αρχαιότητες οι οποίες βρίσκονται στο Εθνικό Μουσείο Ανακτόρων καλύπτουν μια περίοδο χιλιάδων χρόνων με μια ποικιλία ειδών. [35]

Μεταλλικά αντικείμενα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μεταξύ των συλλογών από μπρούτζινα αντικείμενα που διαθέτει τοΕθνικό Μουσείο Ανακτόρων, το Σονγκ Σου Σονγκ (η καμπάνα των Σου), η οποία είχε παραγγελθεί από τον βασιλιά Λι της δυναστείας των Σου, είναι το πιο σημαντικό μουσικό όργανο που χυτεύτηκε με βασιλικό διάταγμα του Λι. [36] Το Μάο Γκονγκ Ντινγκ (Καζάνι του Άρχοντα του Μάο) της ύστερης δυτικής δυναστείας των Σου (1046–771 π.Χ.) φέρει τις μεγαλύτερες κινεζικές μπρούτζινες επιγραφές που έχουν διασωθεί μέχρι στιγμής.

Το 1995, το μουσείο απέκτησε το Ταΐχε Σακουαμούνι, ένα άγαλμα του Σιντάρτα Γκαουτάμα από τη βόρεια δυναστεία των Γουέι, το οποίο αντιπροσωπεύει μια κομβική αλλαγή από το πρώιμο ινδικό στιλ στο κινεζικό βουδιστικό στιλ. [37] [38]

Κεραμικά αντικείμενα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Με 21 από λιγότερα από 80 σωζόμενα κομμάτια, το Εθνικό Μουσείο Ανακτόρων διαθέτει τη μεγαλύτερη συλλογή κεραμικών Ρου στον κόσμο, [39] τα οποία είναι από τα σπανιότερα κινέζικα κεραμικά, κατασκευασμένα αποκλειστικά για την αυλή, καθώς και έναν από τους πέντε μεγάλους κλιβάνους της δυναστείας Σονγκ (960– 1279), μαζί με πορσελάνες Ντινγκ, Γιουν, Γκουάν και Γκε. [40] [41] Ρο μουσείο έχει σημαντικές συλλογές με όλα τα παραπάνω.

Σκαλιστά

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ένα από τα πιο δημοφιλή κομμάτια γλυπτικής από νεφρίτη στο Εθνικό Μουσείο Ανακτόρων είναι το λάχανο από νεφρίτη, [42] ένα κομμάτι από νεφρίτη σκαλισμένο σε σχήμα λάχανου και με μια μεγάλη και μια μικρή ακρίδα κρυμμένη στα φύλλα. Τα κατσαρά ημιδιαφανή φύλλα του οφείλονται στον αριστοτεχνικό συνδυασμό των διαφόρων φυσικών χρωμάτων του νεφρίτη ο οποίος αναδημιουργεί τις χρωματικές παραλλαγές ενός πραγματικού λάχανου. [43] Η πέτρα σε σχήμα κρέατος εκτίθεται συχνά μαζί με το λάχανο από νεφρίτη. [42] [44]

Στο Εθνικό Μουσείο Ανακτόρων εκτίθενται και διάφορα άλλα σκαλιστά υλικά από υλικά όπως μπαμπού, ξύλο, ελεφαντόδοντο, κέρας ρινόκερου και κουκούτσια φρούτων. [45] Το σκαλισμένο καράβι από πέτρα ελιάς, σκαλισμένο από τον Τσεν Ζουσάνγκ, είναι ένα μικροσκοπικό σκάφος λαξευμένο από μια πέτρα ελιάς. [46]

Ζωγραφική και καλλιγραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι πίνακες στο Εθνικό Μουσείο Ανακτόρων χρονολογούνται από την περίοδο της δυναστείας Τανγκ (618–907) έως τη σύγχρονη εποχή. [47] Η συλλογή καλύπτει πάνω από χίλια χρόνια κινεζικής ζωγραφικής και περιλαμβάνει ένα ευρύ φάσμα ειδών, όπως τοπία, λουλούδια και πουλιά, φιγούρες κ.τ.λ. Ανάμεσα στους πιο δημοφιλείς πίνακες της συλλογής είναι το Qing Palace Version of Along the River During the Qingming Festival από πέντε ζωγράφους της δυναστείας Τσινγκ. [48]

Το Εθνικό Μουσείο Ανακτόρων διαθέτει επίσης μια τεράστια συλλογή έργων καλλιγραφίας από τα χέρια μεγάλων καλλιγράφων, μελετητών και σημαντικών αυλικών στην ιστορία της κινεζικής αυτοκρατορίας. Τα έργα καλλιγραφίας χρονολογούνται από τις δυναστείες Τζιν (266–420) και Τανγκ (618–907), με ποικιλία από στιλ.

Σπάνια βιβλία και έγγραφα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα σπάνια βιβλία που φιλοξενούνται στο Εθνικό Μουσείο Ανακτόρων κυμαίνονται από τα χρόνια των δυναστειών Σονγκ (960–1279) και Γιουάν (1271–1368) έως την εποχή των δυναστειών Μινγκ (1368–1644) και Τσινγκ (1644–1912). Ο αριθμός αυτών των βιβλίων ανέρχονται σε πάνω από 200.000 τόμους. [49] [50] Η Εγκυκλοπαίδεια Γιονγκλέ είναι μεταξύ των εκθεμάτων αυτών. [51] [52]

Τα ιστορικά έγγραφα στο Εθνικό Μουσείο Ανακτόρων περιλαμβάνουν ένα σύνολο αρχείων των Μαντσού τα οποία είναι είναι μια κύρια πηγή της πρώιμης ιστορίας του Μαντσού. [53] Άλλα επίσημα έγγραφα, όπως για παράδειγμα τα αρχεία της αυλής, είναι διαθέσιμα για έρευνα πάνω στην ιστορία της δυναστείας Τσινγκ.

Εκθέσεις στο εξωτερικό

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Είσοδος της βόρειας πτέρυγας του Εθνικού Μουσείου Ανακτόρων

Λόγω των φόβων ότι τα αντικείμενα μπορεί να κατασχεθούν και να διεκδικηθούν από την Κίνα λόγω του αμφιλεγόμενου πολιτικού καθεστώτος της Ταϊβάν, το Εθνικό Μουσείο Ανακτόρων δεν πραγματοποιεί εκθέσεις στην ηπειρωτική Κίνα. Από την ίδρυση του μουσείου το 1965 στην Ταϊπέι, το Εθνικό Μουσείο Ανακτόρων έχει πραγματοποιήσει μόνο έξι μεγάλες υπερπόντιες εκθέσεις σε χώρες που έχουν ψηφίσει νόμους για την αποτροπή δικαστικής κατάσχεσης των θησαυρών: στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής το 1996, στη Γαλλία το 1998, στη Γερμανία το 2003, στην Αυστρία το 2008, στην Ιαπωνία το 2014 και στην Αυστραλία το 2019. [54] [55] [56]

Παλαιότερες εκθέσεις που έλαβαν χώρα στο εξωτερικό είναι οι εξής: [9]

Διοίκηση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Διοικητικό κτήριο της βόρειας πτέρυγας του Εθνικού Μουσείου Ανακτόρων

Το Εθνικό Μουσείο Ανακτόρων διοικήθηκε από πολλούς διευθυντές όλα αυτά τα χρόνια: [58] [59]

Κατάλογος διευθυντών

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Όνομα Έναρξη θητείας Λήξη θητείας
Διεθυντές του Εθνικού Μουσείου Ανακτόρων
Λι Γιου Γινγκ Πρώτος διορισμένος γενικός διευθυντής
Ι Πέι Τσι Οκτώβριος 1925 Οκτώβριος 1933
Μα Χενγκ Οκτώβριος 1933 Αύγουστος 1949
Διεθυντές του Εθνικού Κεντρικού Μουσείου
Φου Σου ΝΙεν 1933 1934
Λι Τσι 1934 1949
Διεθυντές του κοινού γραφείου διοίκησης του Εθνικού Μουσείου Ανακτόρων και του Εθνικού Κεντρικού Μουσείου
Χανγκ Λι Γου Σεπτέμβριος 1949 Ιούνιος 1956
Κουνγκ Τε Τσενγκ Ιούλιος 1956 Απρίλιος 1964
Χο Λιεν Κβέι Μάιος 1964 Αύγουστος 1965
Διεθυντές του Εθνικού Μουσείου Ανακτόρων
Τσιάνγκ Φου Τσουνγκ Σεπτέμβριος 1965 Ιανουάριος 1983
Τσιν Σιάο Γι Ιανουάριος 1983 Μάιος 2000
Του Τσενγκ Σενγκ 20 Μάιος 2000 20 Μάιος 2004
Σιχ Σου Τσιεν 20 Μάιος 2004 25 Ιανουάριος 2006
Λιν Μουν Λι 25 Ιανουάριος 2006 20 Μάιος 2008
Τσου Κουνγκ Σιν 20 Μάιος 2008 29 Ιούλιος 2012
Σου Τσου Κουν 30 Ιούλιος 2012 18 Σεπτέμβριος 2012
Φενγκ Μινγκ Τσου 18 Σεπτέμβριος 2012 19 Μάιος 2016
Λιν Γιενγκ Γι 20 Μάιος 2016 15 Ιούλιος 2018
Τσεν Τσι Ναν 16 Ιούλιος 2018 13 Ιανουάριος 2019
Λι Τσινγκ Χούι 14 Ιανουάριος 2019 14 Φεβρουάρος 2019
Γου Μι Τσα 15 Φεβρουάρος 2019 30 Ιανουάριος 2023
Σιάο Τσουνγκ Χουάνγκ 31 Ιανουάριος 2023 εν ενεργεία

Αντιπαραθέσεις και επικρίσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Διαφωνίες ιδιοκτησίας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σύμφωνα με τον συγγραφέα Ίαν Τζόνσον, πολλά πολιτιστικά αντικείμενα στην ηπειρωτική χώρα καταστράφηκαν υπό την κομμουνιστική κυριαρχία και κατά τη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης. Γι' αυτό το Κινεζικό Εθνικιστικό Κόμμα έχτισε το νέο Εθνικό Μουσείο Ανακτόρων ώστε να δείξει ότι η Ταϊβάν είναι η καλύτερη εκδοχή της Κίνας. Τώρα που το κινεζικό κομμουνιστικό κόμμα έχει επαναπροσδιορίσει την αποστολή του για να προστατεύσει το πολιτιστικό παρελθόν της Κίνας, το Πεκίνο ζήτησε την επιστροφή των αντικειμένων που εκτίθενται στην Ταϊπέι. Το Εθνικό Μουσείο Ανακτόρων αρνείται να το πράξει αυτό και δεν δανείζει τα εκθέματα ούτε σε άλλες χώρες, από φόβο μήπως επαναπατριστούν έμμεσα στην ηπειρωτική Κίνα. [60]

Εν μέσω καλύτερων σχέσεων ανάμεσα στα δύο μουσεία τα τελευταία χρόνια, το Μουσείο Ανακτόρων στο Πεκίνο έχει δανείσει κειμήλια στο Εθνικό Μουσείο Ανακτόρων από το 2009. [61] Ο επιμελητής του μουσείου του Ανακτόρων, Σενγκ Σινμιάο, δήλωσε ότι τα έργα τέχνης τόσο στα μουσεία της ηπειρωτικής χώρας όσο και στα μουσεία της Ταϊβάν είναι «η πολιτιστική κληρονομιά της Κίνας που ανήκει από όλους τους ανθρώπους πέρα από τα στενά της Ταϊβάν». [62]

Παράνομη ιδιοποίηση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ορισμένα κινεζικά αντικείμενα που χρονολογούνται από τις δυναστείες Τανγκ και Σονγκ, μερικά από τα οποία ανήκαν στον αυτοκράτορα Σενζόνγκ, ήταν προϊόντα ανασκαφών και στη συνέχεια περιήλθαν στα χέρια του στρατηγού του Κινεζικού Εθνικιστικού Κόμματος Μα Χονγκούι, ο οποίος αρνήθηκε να παραδώσει τα ευρήματα στο κράτος. Μεταξύ των αντικειμένων ήταν μια λευκή μαρμάρινη πλάκα από τη δυναστεία των Τανγκ, χρυσές πόρπες και ζώνες από μέταλλο. Μόνο μετά τον θάνατο του Μα, η σύζυγός του πήγε το 1971 από τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής στην Ταϊβάν για να φέρει τα τέχνεργα στον Τσιανγκ Κάι Σεκ, ο οποίος τα παρέδωσε στο Εθνικό Μουσείο Ανακτόρων. [63]

Ανησυχίες περί ασφάλειας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τον Οκτώβριο του 2022, αποκαλύφθηκε ότι τρία αντικείμενα από τις δυναστείες Μινγκ και Τσινγκ, αξίας 77 εκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ, είχαν υποστεί ζημιές. Σε απάντησή του στις σχετικές ερωτήσεις, το Εθνικό Μουσείο Ανακτόρων παραδέχτηκε ότι τον Φεβρουάριο και τον Απρίλιο του ίδιου έτους βρέθηκαν σπασμένα δύο φλιτζάνια τσαγιού και ότι τον Μάιο είχε πέσει ένα πιάτο. Ο διευθυντής Γου Μι Τσα υποψιαζόταν ότι τα φλιτζάνια του τσαγιού μπορεί να είχαν καταστραφεί λόγω των μη ικανοποιητικών πρακτικών αποθήκευσης, τις οποίες το μουσείο προσπαθεί να βελτιώσει. [64]

Τον Αύγουστο του 2022, οι στρατιωτικές ασκήσεις του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού στην Ταϊβάν προκάλεσαν ανησυχίες σχετικά με την πιθανή ασφάλεια των αντικειμένων τα οποία βρίσκονταν στο Εθνικό Μουσείο Ανακτόρων. Ο πρώην διευθυντής του μουσείου Τσου Κουνγκ Σιν πρότεινε τη δημιουργία ενός σχεδίου για την αποθήκευσή τους στις σήραγγες του βουνού εκεί κοντά. Αφού στάλθηκαν αρχικά στην Ταϊβάν, τα έργα τέχνης αποθηκεύτηκαν για πρώτη φορά μέσα σε σήραγγες στο Ταϊτσούνγκ κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950 για να μεταφερθούν τελικά στην Ταϊπέι, όπου χτίστηκε το Εθνικό Μουσείο Ανακτόρων. [65]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 «List of Categories in the Collection». National Palace Museum. Ανακτήθηκε στις 20 Μαρτίου 2022. 
  2. ↑ «Northern Branch of the National Palace Museum 2024 Breakdown Table for Number of Visitors» (PDF). npm.gov.tw. Ανακτήθηκε στις 19 Ιανουαρίου 2025. 
  3. ↑ «國立故宮博物院南部院區113年度總參觀人數分項統計表» [Southern Branch of the National Palace Museum 2024 Breakdown Table for Number of Visitors] (PDF). npm.gov.tw. Ανακτήθηκε στις 19 Ιανουαρίου 2025. 
  4. ↑ «National Palace Museum exhibition opens in Tokyo». Taiwan Today (στα Αγγλικά). Ministry of Foreign Affairs. 24 Ιουνίου 2014. Ανακτήθηκε στις 10 Νοεμβρίου 2024. 
  5. ↑ «Former Palace Museum director takes consulting post in Beijing». Radio Taiwan International. 9 Σεπτεμβρίου 2016. 
  6. ↑ Fung, Ming-chu (2007). «The Transformation and Future of the Historiography Institute Archives». The National Palace Museum Research Quarterly 24 (4): 119–148. 
  7. ↑ HER, KELLY (1 Νοεμβρίου 2021). «Culture Custodians». Taiwan Today (στα Αγγλικά). Ministry of Foreign Affairs. Ανακτήθηκε στις 10 Νοεμβρίου 2024. 
  8. ↑ Peter Enav (12 May 2009). «National art collection evokes hard history». The China Post. AP. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2015-10-09. https://web.archive.org/web/20151009211357/http://www.chinapost.com.tw/taiwan/arts-%26-leisure/2009/05/12/207758/p2/National-art.htm. Ανακτήθηκε στις 16 June 2012. 
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 «Chronology of Events». National Palace Museum. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Δεκεμβρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουνίου 2008. 
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 «Tradition & Continuity». National Palace Museum. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Ιουνίου 2012. Ανακτήθηκε στις 17 Ιουνίου 2012. 
  11. ↑ Chiang, Fu-tsung (1979), «The Transfer of the National Palace Museum Collection to Taiwan and Its Subsequent Installation», The National Palace Museum Quarterly 14 (1): 1–16, 37–43 
  12. ↑ «The National Palace Museum: Timeline of the NPM». National Palace Museum. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Φεβρουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 2010. 
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 13,3 13,4 Hang, Li-wu (1983). 中華文物播遷記 (στα Κινεζικά) (2 έκδοση). Taipei: The Commercial Press. 
  14. ↑ Han Cheung (7 November 2021). «Taiwan in Time: Hiding national treasures in a cave». Taipei Times. https://www.taipeitimes.com/News/feat/archives/2021/11/07/2003767451. Ανακτήθηκε στις 7 November 2021. 
  15. ↑ 15,0 15,1 «A Brief History of the National Palace Museum», The National Palace Museum Quarterly 1 (1): 29–32, 85–89, 1966 
  16. ↑ 16,0 16,1 «Renovation». National Palace Museum. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Δεκεμβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου 2012. 
  17. ↑ Huang, Bao-yu (1966), «中山博物院之建築 [The Architecture of the Chung-Shan Museum]», The National Palace Museum Quarterly 1 (1): 69–78 
  18. ↑ 正館、行政大樓、圖書文獻大樓工程 [The Construction of the Main Building, the Administration Building and the Library Building] (PDF) (στα Κινεζικά). National Palace Museum. 11 Οκτωβρίου 2010. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 27 Οκτωβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου 2012. 
  19. ↑ 19,0 19,1 Gluck, Caroline (7 February 2007). «Taiwan's museum of treasures». BBC News. http://news.bbc.co.uk/2/hi/asia-pacific/6335469.stm. Ανακτήθηκε στις 30 March 2010. 
  20. ↑ Bradsher, Keith (28 December 2006). «Rare Glimpses of China's Long-Hidden Treasures». The New York Times. https://www.nytimes.com/2006/12/28/arts/design/28muse.html. 
  21. ↑ Quartly, Jules (4 February 2007). «National Palace Museum is born again». Taipei Times. http://www.taipeitimes.com/News/feat/archives/2007/02/04/2003347701. 
  22. ↑ «Visitor's Guide». National Palace Museum. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Αυγούστου 2012. Ανακτήθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου 2012. 
  23. ↑ Murakami, Takio (23 October 2011). «Taiwanese Palace Museum may increase floor area 7-fold». The Asahi Shimbun. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 November 2012. https://web.archive.org/web/20121113092233/http://ajw.asahi.com/article/asia/china/AJ2011101815043. 
  24. ↑ «Visitor figures 2014: the world goes dotty over Yayoi Kusama». The Art Newspaper. 2 April 2015. http://www.theartnewspaper.com/articles/Visitor-figures--the-world-goes-dotty-over-Yayoi-Kusama/37403. Ανακτήθηκε στις 10 April 2015. 
  25. ↑ «Zhishan Garden – Introduction». National Palace Museum. 8 Οκτωβρίου 2008. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Σεπτεμβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 17 Ιουνίου 2012. 
  26. ↑ «Outdoor Space». npm.gov.tw. Ανακτήθηκε στις 19 Ιανουαρίου 2025. 
  27. ↑ «Chang Dai-chien Residence». National Palace Museum. Οκτωβρίου 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Νοεμβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουνίου 2012. 
  28. ↑ 28,0 28,1 «Taiwan's National Palace Museum opens new branch after 15-year wait». The Straits Times. Agence France Presse. 28 December 2015. http://www.straitstimes.com/asia/east-asia/taiwans-national-palace-museum-opens-new-branch-after-15-year-wait. Ανακτήθηκε στις 5 January 2016. 
  29. ↑ «U.S. architectural firm quits NPM southern branch project». The China Post. 28 November 2008. http://www.chinapost.com.tw/taiwan/t-business/2008/11/28/185218/U.S.-architectural.htm. Ανακτήθηκε στις 20 December 2010. 
  30. ↑ «National Palace Museum chief upsets lawmakers». Taipei Times. 11 November 2010. http://www.taipeitimes.com/News/taiwan/archives/2010/11/11/2003488259/1. Ανακτήθηκε στις 20 December 2010. 
  31. ↑ 31,0 31,1 «NPM South Branch main hall to reopen on Tuesday». The China Post. 22 August 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 August 2016. https://web.archive.org/web/20160823200920/http://www.chinapost.com.tw/taiwan/local/chiayi/2016/08/22/476210/NPM-South.htm. Ανακτήθηκε στις 31 August 2016. 
  32. ↑ 32,0 32,1 «National Palace Museum in Taiwan unveils designs of Southern Branch». World Interior Design Network. 28 Μαρτίου 2011. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Οκτωβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2011. 
  33. ↑ «Inventories of the Collection». National Palace Museum. Ανακτήθηκε στις 17 Ιουνίου 2012. 
  34. ↑ «Multiculti roots». The Economist. ISSN 0013-0613. https://www.economist.com/asia/2016/03/10/multiculti-roots. Ανακτήθηκε στις 2025-02-04. 
  35. ↑ «Collections: Antiquities (National Palace Museum)». Taiwan Academy. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Ιουλίου 2013. Ανακτήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 2012. 
  36. ↑ «The Bell and Cauldron Inscriptions–A Feast of Chinese Characters: the Origin and Development». National Palace Museum. Ανακτήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 2012. 
  37. ↑ «Seated Sakyamuni Buddha - Unknown». Google Arts & Culture (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 26 Μαΐου 2024. 
  38. ↑ Tsai, Wen-ting (Νοεμβρίου 2004). «National Palace Museum Exhibits Donated Buddhist Statuary - Taiwan Panorama». Taiwan Panorama Magazine | An international, bilingual magazine for Chinese people around the world (στα Κινεζικά). Ανακτήθηκε στις 26 Μαΐου 2024. 
  39. ↑ «Ru - From a Japanese Collection - HK0367». Sothebys.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 2025. 
  40. ↑ «Northern Song Ru Ware Recent Archaeological Finbings». Asian Art Newspaper. 3 Μαρτίου 2012. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Νοεμβρίου 2012. 
  41. ↑ «Grand View: Ju Ware from the Northern Sung Dynasty». National Palace Museum. 25 Δεκεμβρίου 2006. Ανακτήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 2012. 
  42. ↑ 42,0 42,1 «Jadeite Cabbage is Moving to a New Gallery!». National Palace Museum. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Μαρτίου 2014. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουνίου 2008. 
  43. ↑ «Jadeite Cabbage with Insects». National Palace Museum. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Δεκεμβρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουνίου 2008. 
  44. ↑ «Meat-shaped Stone». National Palace Museum. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Οκτωβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουνίου 2008. 
  45. ↑ «Uncanny Ingenuity and Celestial Feats – The Carvings of Ming and Qing Dynasties». National Palace Museum. Ανακτήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 2012. 
  46. ↑ «Carved Olive-stone Boat». National Palace Museum. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Μαΐου 2014. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουνίου 2008. 
  47. ↑ «Collections: Painting and Calligraphy (National Palace Museum)». Taiwan Academy. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Ιουλίου 2013. Ανακτήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 2012. 
  48. ↑ «Along the River During the Ch'ing-ming Festival». National Palace Museum. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Οκτωβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 2012. 
  49. ↑ «Rare Books (National Palace Museum)». Taiwan e-Learning and Digital Archives Program. Ανακτήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 2012. 
  50. ↑ «Collections: Rare Books (National Palace Museum)». Taiwan Academy. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαΐου 2013. Ανακτήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 2012. 
  51. ↑ «Vast Documents of the Yung-lo Era». National Palace Museum. Ανακτήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 2012. 
  52. ↑ «Complete Library of the Four Treasuries». National Palace Museum. Ανακτήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 2012. 
  53. ↑ «Archives in Old Manchu». National Palace Museum. Ανακτήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 2012. 
  54. ↑ «New Japan law opens way for exhibits». The China Post. Central News Agency. 26 March 2011. http://www.chinapost.com.tw/taiwan/foreign-affairs/2011/03/26/296109/New-Japan.htm. 
  55. ↑ «Taiwan gives green light to museum exhibitions in Japan». The Japan Times. Kyodo News. 23 June 2014. http://www.japantimes.co.jp/news/2014/06/23/national/taiwan-gives-green-light-museum-exhibitions-japan. 
  56. ↑ «Heaven and earth in Chinese art: treasures from the National Palace Museum, Taipei». Art Gallery of New South Wales. Ανακτήθηκε στις 26 Απριλίου 2019. 
  57. ↑ «The Treasured Masterpieces from the National Palace Museum, Taipei». National Palace Museum. 17 Ιουνίου 2014. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 18 Ιανουαρίου 2015. 
  58. ↑ «History of NPM». National Palace Museum. 30 Ιανουαρίου 2023. 
  59. ↑ «Director». National Palace Museum. 3 Φεβρουαρίου 2023. 
  60. ↑ «China is waging a restitution campaign against Taiwan's Forbidden City treasures». The Art Newspaper - International art news and events. 5 Ιουνίου 2023. Ανακτήθηκε στις 21 Αυγούστου 2024. 
  61. ↑ «China to lend treasures to Taiwan». BBC. 16 February 2009. http://news.bbc.co.uk/2/hi/asia-pacific/7892178.stm. Ανακτήθηκε στις 16 June 2012. 
  62. ↑ Mark McDonald (2 March 2009). «Top bid on disputed Yves Saint Laurent bronzes was a protest from China». The New York Times. https://www.nytimes.com/2009/03/02/world/asia/02iht-auction.3.20539588.html. 
  63. ↑ China archaeology and art digest, Volume 3, Issue 4. Art Text (HK) Ltd. 2000. σελ. 354. 
  64. ↑ «Taiwan museum admits to breaking three Ming and Qing dynasty artefacts worth US$77 million». CNA. 1 Νοεμβρίου 2022. 
  65. ↑ «Taiwan seeks safety net for Palace Museum in case of PLA attack». South China Morning Post. 9 Αυγούστου 2022. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Εθνικό_Μουσείο_Ανακτόρων&oldid=10964958"