Μετάβαση στο περιεχόμενο

Λιβία

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Αυτό το λήμμα αφορά το ιστορικό πρόσωπο. Για την παρώνυμη πόλη της Ισπανίας, δείτε: Λίβια.
Λιβία
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Livia Drusilla (Λατινικά), LIVIA DRVSILLA (Λατινικά), Julia Augusta (Λατινικά) και IVLIA AVGVSTA (Λατινικά)
Γέννηση30  Ιανουαρίου 59 π.Χ. ή 28  Σεπτεμβρίου 58 π.Χ.[1]
Ρώμη
Θάνατος28  Σεπτεμβρίου 29[2]
Ρώμη[3]
Τόπος ταφήςΜαυσωλείο του Αυγούστου
Χώρα πολιτογράφησηςΑρχαία Ρώμη
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςλατινική γλώσσα
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταπολιτικός
Οικογένεια
ΣύζυγοςΤιβέριος Κλαύδιος Νέρων (43 π.Χ.–38 π.Χ.)[1]
Οκταβιανός Αύγουστος (38 π.Χ.–14)[1][4][5]
ΤέκναΤιβέριος Καίσαρας Αύγουστος[6]
Νέρων Κλαύδιος Δρούσος
ΓονείςΜάρκος Λίβιος Δρούσος Κλαυδιανός και Αλφιδία
ΑδέλφιαΜάρκος Λίβιος Δρούσος Λίβων (υιοθετημένος αδελφός)
Γάιος Λίβιος (ετεροθαλής αδελφός από πατέρα)
ΣυγγενείςΙουλία η Πρεσβύτερη (θετή κόρη)
ΟικογένειαΛίβιοι Δρούσοι, Ιουλιο-Κλαυδιανή δυναστεία και Julii Caesares
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΡωμαία Αυτοκράτειρα
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Η Λιβία Δρουσίλλα (λατινικά: LIVIA•DRVSILLA, IVLIA•AVGVSTA)[7] (58 π.Χ. – 29 μ.Χ.), γνωστή μετά το 14 μ.Χ. ως Ιουλία Αυγούστα, ήταν η σύζυγος του πρώτου Αυτοκράτορα της Ρώμης, του Οκταβιανού Αυγούστου, και μία από τις ισχυρότερες γυναίκες της ιστορίας της αυτοκρατορίας. Ήταν μητέρα του Δρούσου και του Τιβερίου, γιαγιά του Γερμανικού και του Κλαύδιου, προγιαγιά του Καλιγούλα και της Αγριππίνας της Νεότερης και προ-προ-γιαγιά του Νέρωνα. Θεοποιήθηκε από τον αυτοκράτορα Κλαύδιο που της αναγνώρισε τον τίτλο της Αυγούστας.

Γέννηση & πρώτος γάμος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Λιβία γεννήθηκε στις 30 Ιανουαρίου 58 π.Χ.[8] ως κόρη του συγκλητικού Μάρκου Λίβιου Δρούσου Κλαυδιανού από τη σύζυγό του Αυφίδια ή Αλφίδια, η οποία ήταν κόρη του Μάρκου Αυφίδιου Λούρκου, Ρωμαίου δικαστή από κάποια πόλη της Ιταλίας. Το υποκοριστικό «Δρουσίλλα» που συχνά συνοδεύει το όνομά της, υποδεικνύει πως ήταν η δεύτερη κόρη του.[9] Είχε τουλάχιστον έναν αδερφό, τον Μάρκο Λίβιο Δρούσο, ο οποίος υπηρέτησε ως Ύπατος κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Αυγούστου.

Το 42 π.Χ., ο πατέρας της την πάντρεψε με τον Τιβέριο Κλαύδιο Νέρωνα, έναν εξάδερφό της που ανήκε στην τάξη των πατρικίων, και ο οποίος πολεμούσε μαζί του στο πλευρό των δολοφόνων του Ιουλίου Καίσαρα ενάντια στον Οκταβιανό. Ο πατέρας της αυτοκτόνησε στη Μάχη των Φιλίππων, μαζί με τον Γάιο Κάσσιο Λογγίνο και τον Μάρκο Ιούνιο Βρούτο. Ωστόσο ο άντρας της Λιβίας συνέχισε τη μάχη κατά του Οκταβιανού, αυτή τη φορά στο πλευρό του Μάρκου Αντώνιου και του αδερφού του, Λεύκιου Αντώνιου. Το 40 π.Χ., η οικογένεια αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Ιταλία προκειμένου να αποφύγει τις προγραφές του Οκταβιανού. Αρχικά κατέφυγε στον Σέξτο Πομπήιο στη Σικελία και κατόπιν στην Ελλάδα.[10]

Στο πλευρό του Αυγούστου

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Λιβία, ενώ επιβλέπει την ύφανση των ρούχων για την οικογένειά της, σχέδιο του Αντρέ Κασταίν, 1911.

Μετά την ανακοίνωση γενικής αμνηστίας, η Λιβία επέστρεψε στη Ρώμη, όπου και την σύστησαν προσωπικά στον Οκταβιανό το 39 π.Χ.. Την εποχή εκείνη η Λιβία είχε ήδη έναν γιο, τον μέλλοντα αυτοκράτορα Τιβέριο, ενώ ήταν έγκυος με τον δεύτερο, τον Νέρωνα Κλαύδιο Δρούσο. Ο θρύλος λέει πως ο Οκταβιανός την ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα, παρόλο που ήταν ήδη παντρεμένος με τη δεύτερή του σύζυγο, τη Σκριβωνία.[11] Ο Οκταβιανός πήρε διαζύγιο το 39 π.Χ., την ίδια ημέρα που η Σκριβωνία έφερε στον κόσμο την κόρη του, την Ιουλία την Πρεσβύτερη.[12] Από ότι φαίνεται περίπου εκείνη την περίοδο, όταν η Λιβία ήταν στον έκτο μήνα της εγκυμοσύνης της, ο Τιβέριος Κλαύδιος Νέρων πείστηκε ή εξαναγκάστηκε από τον Οκταβιανό να χωρίσει τη Λιβία. Στις 14 Ιανουαρίου, το παιδί γεννήθηκε. Ο Οκταβιανός και η Λιβία παντρεύτηκαν στις 17 Ιανουαρίου, προσπερνώντας την παραδοσιακή περίοδο αναμονής. Ο Τιβέριος Κλαύδιος Νέρων ήταν παρών στην τελετή, παραδίδοντάς την στο γάμο «όπως θα έκανε ένας πατέρας».[13] Η σημασία της οικογένειας των πατρικίων Κλαυδίων στα σχέδια και τους σκοπούς του Οκταβιανού και η πολιτική επιβίωση των Κλαυδίων Νερώνων είναι πιθανόν περισσότερο ρεαλιστικές εξηγήσεις για την ένωση αυτή. Μολαταύτα, η Λιβία και ο Οκταβιανός παρέμειναν παντρεμένοι για τα επόμενα 51 χρόνια, παρόλο που δεν απέκτησαν παιδιά πέρα από μια αποτυχημένη εγκυμοσύνη. Η Λιβία πάντα απολάμβανε το κύρος του διακεκριμένου συμβούλου του συζύγου της, προωθώντας του παρακλήσεις τρίτων και επηρεάζοντας την πολιτική του, ένας ασυνήθιστος ρόλος για μια Ρωμαία σύζυγο, σε μια καθαρά πατριαρχική κοινωνία.[11]

Μετά την αυτοκτονία του Μάρκου Αντώνιου στον απόηχο της Ναυμαχία στο Άκτιο το 31 π.Χ., ο Οκταβιανός είχε πλέον απομακρύνει όλα τα αγκάθια από το στέμμα του και κυβέρνησε στο εξής - αν και ανεπίσημα - σαν μονάρχης από το 27 π.Χ. και μετά, υπό το τιμητικό όνομα «Αύγουστος». Αυτός και η Λιβία αποτελούσαν πρότυπο για τα ρωμαϊκά σπιτικά. Παρά τον πλούτο και τη δύναμή του, ο Αύγουστος και η οικογένειά του συνέχισαν να ζουν με σεμνότητα στο σπίτι τους στον Παλατίνο Λόφο. Η Λιβία αποτελούσε το παράδειγμα της ευγενούς Ρωμαίας ματρόνας. Δεν φορούσε εξεζητημένα κοσμήματα και φορέματα, φρόντιζε το σπίτι και το σύζυγό της, συχνά φτιάχνοντας τα ρούχα του η ίδια, πάντα πιστή και αφοσιωμένη. Το 35 π.Χ. ο Οκταβιανός έδωσε στη Λιβία το χωρίς προηγούμενο προνόμιο να χειρίζεται τα οικονομικά της και της αφιέρωσε ένα δημόσιο άγαλμα. Διατηρούσε η ίδια το δικό της κύκλο προστατευομένων και προώθησε πολλούς από αυτούς σε πολιτικά αξιώματα, ανάμεσα στους οποίους συναντούμε τους παππούδες των μετέπειτα αυτοκρατόρων Γάλβα και Όθωνα.[11]

Από τη στιγμή που ο Αύγουστος ήταν πατέρας μονάχα μιας κόρης, της Ιουλίας της Πρεσβύτερης από τη Σκριβωνία, η Λιβία αποδείχτηκε φιλόδοξη μητέρα προωθώντας τους γιους της, τον Τιβέριο και τον Δρούσο, στην εξουσία.[11] Ο Δρούσος αποτέλεσε έμπιστο στρατηγό και παντρεύτηκε την αγαπημένη ανιψιά του Αυγούστου, Αντωνία τη Νεότερη. Ο Τιβέριος παντρεύτηκε την κόρη του Αυγούστου, την Ιουλία, το 11 π.Χ., και υιοθετήθηκε τελικά από τον πατριό του το 4 π.Χ. λαμβάνοντας το δικαίωμα της διαδοχής του.

Μια θεωρία συνωμοσίας θέλει το θάνατο το 23 π.Χ. του Μάρκελλου, ανιψιού του Αυγούστου, συζύγου της Ιουλίας Πρεσβύτερης και ευνοούμενου ως διαδόχου του, να μην επήλθε από φυσικά αίτια και τη Λιβία να κρύβεται πίσω του.[14] Αργότερα, η Ιουλία παντρεύτηκε τον Μάρκο Βιψάνιο Αγρίππα. Μετά το θάνατο των δύο μεγαλύτερων γιων της που είχε με τον Αγρίππα, τους οποίους ο Αύγουστος είχε υιοθετήσει ως γιους και διαδόχους του, ο γιος που απέμεινε, ο Αγρίππας Πόστουμος, φυλακίστηκε και θανατώθηκε. Ο ιστορικός Τάκιτος κατηγορεί τη Λιβία πως δεν ήταν αθώα για τους θανάτους αυτούς[15] και ο Δίων Κάσσιος επίσης αναφέρει σχετικές φήμες,[16] αλλά ούτε ο κυνηγός φημών Σουητώνιος, που είχε πρόσβαση σε έγγραφα του κράτους, δεν τις επαναλαμβάνει. Οι περισσότερες σύγχρονες ιστορικές μαρτυρίες το απορρίπτουν ως ιδέα. Υπάρχουν επίσης κάποιες φήμες που αναφέρουν οι Τάκιτος και Δίων Κάσσιος, πως η Λιβία προκάλεσε το θάνατο του ίδιου του Αυγούστου δηλητηριάζοντας φρέσκα σύκα.[17][18]

Η ζωή μετά τον Αύγουστο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Αύγουστος έφυγε από τη ζωή το 14 μ.Χ. και θεοποιήθηκε από τη Σύγκλητο λίγο καιρό μετά. Στη διαθήκη του, άφησε το ένα τρίτο της ιδιοκτησίας του στη Λιβία και τα άλλα δύο τρίτα στον διάδοχό του, τον Τιβέριο. Στη διαθήκη του, ο Αύγουστος κάνει επίσης τη Λιβία μέλος της οικογένειας των Ιουλίων, μετατρέποντάς την κατά συνέπεια σε πατρικία, και της αποδίδει τον τιμητικό τίτλο της Αυγούστας. Αυτές οι παραχωρήσεις τής επέτρεψαν να διατηρήσει τη δύναμή της μετά το θάνατο του αυτοκράτορα, υπό το όνομα Ιουλία Αυγούστα.

Για κάποιο χρονικό διάστημα η Λιβία και ο γιος της Τιβέριος, ο νέος αυτοκράτορας, φαινομενικά τα πήγαιναν καλά. Το να μιλήσει κανείς εναντίον της άρχισε να θεωρείται προδοσία από το 20 μ.Χ. και μετά, ενώ το 24 μ.Χ. ο γιος της τής εξασφάλισε θέση στο θέατρο ανάμεσα στις Εστιάδες Παρθένες. Η Λιβία ασκούσε ανεπίσημη αλλά πολύ πραγματική εξουσία στη Ρώμη. Τελικά ο Τιβέριος θορυβήθηκε από την πολιτική δύναμη της μητέρας του, και γενικά αρνούνταν την ιδέα πως εκείνη τού έδωσε το θρόνο. Στην αρχή της βασιλείας του έθεσε βέτο στην πρόθεση της Συγκλήτου να της αποδώσει τον άνευ προηγουμένου τίτλο «Mater Patriae» (Μητέρα της Πατρίδας), κατά το πρότυπο του «Pater Patriae» (Πατέρας της Πατρίδας), τίτλο που έφερε ο Αύγουστος.[11] Ο Τιβέριος για την ακρίβεια αρνούταν με θέρμη τον τίτλο «Pater Patriae» και για τον εαυτό του.

Οι ιστορικοί Τάκιτος και Δίων Κάσσιος περιγράφουν μια επηρμένη και εξουσιαστική βασιλομήτορα, πάντα έτοιμη να παρέμβει στις αποφάσεις του Τιβέριου, με χαρακτηριστικότερα παραδείγματα την υπόθεση μιας Ρωμαίας αριστοκράτισσας με το όνομα Ουργουλανία, η οποία υπέθεσε πως η φιλία της με την αυτοκράτειρα την τοποθετούσε πάνω από το νόμο,[19][20] και της επίσης Ρωμαίας αριστοκράτισσας Πλανκίνας, στην οποία έπεσαν οι υποψίες για τη δολοφονία του Γερμανικού και η οποία σώθηκε με παρέμβαση της Λιβίας.[21] Μια μαρτυρία από το 22 μ.Χ. αναφέρει πως η Ιουλία Αυγούστα αφιέρωσε ένα άγαλμα στον Αύγουστο στο κέντρο της Ρώμης, τοποθετώντας το όνομά της πριν από αυτό του Τιβέριου.

Θάνατος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Λιβία Δρουσίλλα, σύζυγος του πρώτου αυτοκράτορα της Ρώμης, Οκταβιανού Αυγούστου. Βασάλτης, έργο ρωμαϊκό, περ. 31 π.Χ. Μουσείο του Λούβρου, Παρίσι

Οι αρχαίοι ιστορικοί αποδίδουν την απόσυρση του Τιβέριου στο Κάπρι στην αδυναμία του να την αντέξει περισσότερο.[22] Μέχρι το 22 μ.Χ. υπήρχε, σύμφωνα με τον Τάκιτο, μια «αυθεντική αρμονία ανάμεσα σε μητέρα και γιο, ή ένα μίσος καλά κρυμμένο».[23] Ο Δίων αναφέρει πως ήδη από την εποχή που εκείνος ανέβηκε στο θρόνο τη μισούσε από βάθος καρδίας.[24] Το 22 η Λιβία αρρώστησε και ο Τιβέριος έσπευσε στη Ρώμη για να είναι μαζί της.[23] Αλλά το 29 μ.Χ. όταν ασθένησε ξανά και τελικώς απεβίωσε, ο Τιβέριος παρέμεινε στο Κάπρι με τη δικαιολογία πως είχε πολλή δουλειά, και έστειλε τον Καλιγούλα να φροντίσει για την τελετή.[25] Ο Σουητώνιος[26] προσθέτει τη μακάβρια λεπτομέρεια πως «όταν πέθανε ... μετά από καθυστέρηση πολλών ημερών, κατά τις οποίες υπήρχε η ελπίδα πως εκείνος θα ερχόταν, τελικά εκείνη κηδεύτηκε γιατί η κατάσταση του νεκρού σώματος το απαιτούσε...». Ο Τιβέριος έθεσε επίσης βέτο στην απόδοση θεϊκών τιμών σε εκείνη, σαν να αντλούσε ευχαρίστηση από το να της στερεί τις ενδόμυχες φιλοδοξίες της. Αργότερα παρεμπόδισε όλες τις τιμές που της απέδωσε η Σύγκλητος μετά θάνατον και ακύρωσε τη διαθήκη της.

Έπρεπε να περάσουν 13 χρόνια μέχρι το 42 μ.Χ. για να τις επιστραφούν οι τιμές που της στέρησαν και να ολοκληρωθεί η θεοποίησή της, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του εγγονού της, του Κλαύδιου. Ονομάστηκε «Diva Augusta» (Θεϊκή Αυγούστα) και της αφιερώθηκε ένα άρμα που έσερναν ελέφαντες για να μεταφέρει την εικόνα της σε όλους τους δημόσιους αγώνες. Ένα άγαλμά της στήθηκε στο Ναό του Αυγούστου, στο πλευρό αυτού του συζύγου της, και αρματοδρομίες οργανώθηκαν για να την τιμήσουν, ενώ οι γυναίκες επικαλούνταν το όνομά της στους ιερούς τους όρκους.

Η βίλα της βόρεια της Ρώμης αποτελεί σήμερα αντικείμενο ανασκαφών. Οι διάσημες τοιχογραφίες της με φανταστικούς κήπους φυλάσσονται στο Εθνικό Μουσείο της Ρώμης.[27] Ένα από τα διασημότερα αγάλματα του Αυγούστου – ο Αύγουστος της Πρίμα Πόρτα – προέρχεται από το οικόπεδο της βίλας.

Προσωπικότητα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραθέτοντας διάφορες φήμες, οι αρχαίες πηγές περιγράφουν γενικά την Λιβία (Ιουλία Αυγούστα) σαν μια υπερήφανη γυναίκα με χαρακτηριστικά βασίλισσας, πιστή στον αυτοκρατορικό της σύζυγο, για τον οποίο υπήρξε άξια σύντροφος, πάντα ισορροπημένη και αξιοπρεπής. Με δεξιοτεχνία κατάφερε να ανταποκριθεί στο ρόλο της συζύγου, μητέρας, χήρας και βασιλομήτορος. Ο Δίων αναφέρει[28] δύο αποφθέγματά της:

«Κάποτε, όταν τη συνάντησαν κάποιοι γυμνοί άνδρες και σαν αποτέλεσμα επρόκειτο να θανατωθούν, τους έσωσε τη ζωή λέγοντας πως για μια ενάρετη γυναίκα τέτοιοι άντρες δεν διαφέρουν σε τίποτα από τα αγάλματα. Όταν ρωτήθηκε κάποτε πώς κατάφερε να αποκτήσει τέτοια επιρροή στον Αύγουστο, απάντησε πως τα κατάφερε παραμένοντας ενάρετη η ίδια, κάνοντας με χαρά ό,τι τον ευχαριστούσε, μένοντας μακρυά από τις υποθέσεις του και, κυρίως, προσποιούμενη πως δεν άκουγε, ούτε πρόσεχε για τις αγαπημένες του πάθους του».

Με τον καιρό, ωστόσο, και όντας πλέον χήρα, η αλαζονεία, η δίψα για εξουσία και το εξόφθαλμο κυνήγι για δύναμη ήρθαν στην επιφάνεια. Η Λιβία πάντα επωφελείτο από το κλίμα κολακείας που ο Αύγουστος δούλεψε σκληρά για να δημιουργήσει και το οποίο ο Τιβέριος αντιπαθούσε.[29] Όποτε πήγαινε στο θέατρο, υπήρχε κρατημένη για εκείνη μια θέση στο πλευρό των Εστιάδων,[30] και ίσως αυτό να γινόταν έτσι ώστε να αποτελέσει περισσότερο τιμή για τις Εστιάδες και όχι για την ίδια.[31]

Η Λιβία έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση των παιδιών της, Τιβέριου και Δρούσου. Αντικείμενο ενδιαφέροντος αποτελεί ο ρόλος της στο διαζύγιο που πήρε από τον πρώτο της σύζυγο, πατέρα του Τιβέριου, το 39/38 π.Χ.. Θα ήταν ενδιαφέρον να γνωρίζαμε πόσο καθοριστική ήταν η δική της θέληση, όπως και σε ό,τι αφορά το διαζύγιο του Τιβέριου από την Βιψανία Αγριππίνα το 12 π.Χ. μετά από απαίτηση του Αυγούστου: αν ήταν ουδέτερη ή παθητική, ή αν συνέβαλε ενεργητικά στη διαμόρφωση της επιθυμίας του Καίσαρα. Το πρώτο διαζύγιο έκανε τον Τιβέριο θετό παιδί (στον Οίκο του Οκταβιανού) και το δεύτερο τραυμάτισε ψυχικά τον Τιβέριο, καθώς αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη γυναίκα που αγαπούσε για λόγους δυναστικών συμφερόντων. Οι αρχαίες μαρτυρίες είναι ελλιπείς, αλλά είναι μια πιθανή θεωρία, η βαθειά αντιπάθεια του Τιβέριου προς τη μητέρα του να έχει τις ρίζες της σε αυτά τα δύο γεγονότα.

Λιβία & πολιτισμός

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αρχαιότητα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στα Χρονικά του, ο Τάκιτος περιγράφει τη Λιβία ως πρόσωπο με μεγάλη επιρροή, στο σημείο που «είχε τον γηραιό Αύγουστο γερά υπό τον έλεγχό της – τόσο πολύ ώστε αυτός να εξορίσει τον μόνο του επιζήσαντα εγγονό στο νησί της Πλανασίας».

Απεικονίσεις της Λιβίας εμφανίζονται σε αρχαία νομίσματα και πορτραίτα. Ήταν η πρώτη γυναίκα που έκανε την εμφάνισή της σε νομίσματα των επαρχιών το 16 π.Χ.. Οι απεικονίσεις της μπορούν να ταξινομηθούν χρονολογικά εν μέρει από τα χτενίσματά της, τα οποία έχουν πολύ σημαντικότερο σκοπό από το να διατηρεί η αυτοκράτειρα απλώς τη μόδα της εποχής. Η απεικόνισή της με τέτοια λεπτομέρεια μεταφράζεται σε πολιτική δήλωση, αυτήν της απεικόνισης της ιδανικής Ρωμαίας γυναίκας. Η εικόνα της Λιβίας εξελίσσεται σταδιακά, με διαφορετικά στυλ απεικόνισης τα οποία δείχνουν την επιρροή της στην αυτοκρατορική προπαγάνδα, που βοήθησε να γεφυρωθεί το κενό ανάμεσα στο ρόλο της ως συζύγου του αυτοκράτορα Αυγούστου και σε αυτόν της μητέρας του αυτοκράτορα Τιβέριου. Γενόμενη κάτι περισσότερο από την «όμορφη γυναίκα» που περιγράφουν τα αρχαία κείμενα, η Λιβία αποτελεί μια δημόσια εικόνα της εξιδανίκευσης των αρετών μιας γυναίκας κατά τους Ρωμαίους, μια μητρική φιγούρα και τελικά μια απεικόνιση θεάς που παραπέμπει στην αρετή της. Η δύναμη της Λιβίας ως σύμβολο της αναγέννησης της Δημοκρατίας, ενώ παραλληλιζόταν με τις γυναικείες αρετές Πιέτας και Κονκορντία σε δημόσιες απεικονίσεις, είχε δραστική επιρροή στον τρόπο αναπαράστασης των μελλοντικών αυτοκρατορικών γυναικών ως ιδανικών και τιμημένων μητέρων και συζύγων της Ρώμης.[32]

Σύγχρονη εποχή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στο δημοφιλές συγγραφικό έργο φαντασίας Εγώ, ο Κλαύδιος του Ρόμπερτ Γκρέιβς, η Λιβία απεικονίζεται ως μοχθηρή, δολοπλόκα πολιτική μεγαλοφυΐα. Αφοσιωμένη στο να φέρει τον Τιβέριο στην εξουσία και έπειτα στο να τον διατηρήσει στο θρόνο, εμπλέκεται σχεδόν σε κάθε θάνατο ή μίασμα στη ιουλιοκλαυδιανή δυναστεία μέχρι τον θάνατό της. Στην τηλεοπτική σειρά που γύρισε το BBC το 1976, βασιζόμενη στο βιβλίο, τη Λιβία υποδύεται η Σαν Φίλιπς.

Η Λιβία επίσης εμφανίζεται ως χαρακτήρας στη σειρά των HBO και BBC με τίτλο «Rome». Κάνοντας το ντεμπούτο της στο επεισόδιο του 2007 με τίτλο «A Necessary Fiction», η Λιβία (Άλις Χένλεϋ) σύντομα αποσπά την προσοχή του νεαρού Οκταβιανού, ο οποίος δεν έχει παντρευτεί ή αποκτήσει παιδιά. Στην πραγματικότητα ο Οκταβιανός ήδη είχε παντρευτεί και χωρίσει την Κλαυδία και είχε παντρευτεί την έγκυο Σκριβωνία. Η σειρά αναγνωρίζει την ύπαρξη του παιδιού της Λιβίας από τον πρώτο της σύζυγο, τον Τιβέριο, αλλά όχι και το γεγονός ότι ήταν έγκυος στον δεύτερο γιο της. Η Λιβία απεικονίζεται παραπλανητικά υποταγμένη δημοσίως, ενώ στην ιδιωτική ζωή διαθέτει σιδερένια θέληση και χάρισμα στις πολιτικές δολοπλοκίες.

Η Λιβία επίσης εμφανίζεται στο κόμικ του Νιλ Γκέιμαν Distant Mirrors - August το οποίο και βρίσκεται ολόκληρο στο έργο The Sandman: Fables and Reflections.

Σημειώσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 «Livii» (Ρωσικά)
  2. ↑ (Αγγλικά) Find A Grave. Ανακτήθηκε στις 30  Αυγούστου 2019.
  3. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 31  Δεκεμβρίου 2014.
  4. ↑ Νικολάι Ομπνόρσκι: «Юлия» (Ρωσικά)
  5. ↑ «Octavianus» (Ρωσικά)
  6. ↑ «Tiberius» (Ρωσικά)
  7. ↑ E. Groag, A. Stein, L. Petersen - e.a. (edd.), Prosopographia Imperii Romani saeculi I, II et III (PIR), Berlin, 1933 - L 301
  8. ↑ "Livia's Birthdate", p. 309. Barett, Antony A., Livia: First Lady of Imperial Rome. Yale University Press. 2002.
  9. ↑ Για τον τρόπο απεικόνισης της Λιβίας, δείτε: Rolf Winkes, Livia, Octavia, Iulia - Porträts und Darstellungen, Archaeologia Transatlantica XIII, Louvain-la-Neuve and Providence, 1995.
  10. ↑ Fraschetti, A. Roman Women σελ. 100-101. Linda Lappin (tr.) University of Chicago Press. ISBN 978-0-226-26094-5
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 11,4 Hurley, D. (1999). "Livia (Wife of Augustus)." Online Encyclopedia of Roman Emperors.
  12. ↑ Cassius Dio Roman History. 48.34.3. (Vol. VI, Loeb Classical Library edition, 1917. Harvard University Press. Μετάφραση Earnest Cary)
  13. ↑ Cassius Dio 48.44.1-3
  14. ↑ Cassius Dio 55.33.4
  15. ↑ Tacitus Annals. 1.3; 1.6. (The Works of Tacitus tr. by Alfred John Church and William Jackson Brodribb 1864-1877),
  16. ↑ Cassius Dio 53.33.4, 55.10A, 55.32; 57.3.6
  17. ↑ Tacitus Annals 1.5
  18. ↑ Cassius Dio 55.22.2; 56.30
  19. ↑ Cassius Dio 57.12
  20. ↑ Tacitus, Annals 2.34
  21. ↑ Tacitus, Annals 3.17
  22. ↑ Tacitus, Annals 4.57, Cassius Dio 57.12.6
  23. ↑ 23,0 23,1 Tacitus, Annals 3.64
  24. ↑ Cassius Dio 57.3.3
  25. ↑ Tacitus, Annals 5.1, Cassius Dio 58.2
  26. ↑ Suetonius, Vita Tiberii 51
  27. ↑ Bryn Mawr Classical Review
  28. ↑ Cassius Dio 58.2.5
  29. ↑ Tacitus, Annals 4.37
  30. ↑ Tacitus, Annals 4.16
  31. ↑ cf. Ovid, Tristia, 4.2.13f, Epist.Ex Ponto 4.13.29f
  32. ↑ I Claudia II: Women in Roman art and society. Edited by Diana E. E. Kleiner and Susan B. Matheson Yale University Art Gallery. Austin: University of Texas Press, 2000.

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αρχαία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Velleius Paterculus, Historia Romana II.
  • Valerius Maximus, Factorum ac Dictorum Memorabilium Libri IX IV, VI.
  • Philo, Legatio ad Gaium.
  • Ovidius, Tristia, ex Ponto, Fasti.
  • Lucius Anneus Seneca, De ira, De clementia, Consolatio ad Marciam.
  • Flavius Josephus, Antiquitates Iudaicae XVI-XVIII, De Bello Iudaico I-II, V.
  • Gaius Plinius Secundus, Naturalis Historia VII, X, XII, XIV-XV, XIX, XXXIV.
  • Tacitus, Annales I-VI, XII.
  • Suetonius, Divus Augustus, Tiberius, Caligula, Divus Claudius, Galba.
  • Cassius Dio, Historia Romana XLVIII – LX, LXIII.

Σύγχρονη

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • (en) J.P.V.D. Balsdon, Roman Women. Their History and Habits, Londen - Sydney, 1974 (= 1962), pp. 63-96. ISBN 0-06-464062-0
  • (en) A.A. Barrett, Livia. First Lady of imperial Rome, New Haven - Londen, 2002. ISBN 0-300-10298-4 (SEARCH INSIDE!)
  • (en) R.A. Bauman, Women and Politics in ancient Rome, Londen, 1992, pp. 99-156. ISBN 0-415-05777-9 (Google Books)
  • (fr) R. Frei Stolba, Recherches sur la position juridique et sociale de Livie, l’épouse d’Auguste, in R. Frei Stolba - A. Bielman (edd.), Femmes et vie publique dans l’Antiquité gréco-romaine, Lausanne, 1998, pp. 65-89.
  • (en) M. Lightman - B. Lightman, art. Livia Drusilla, in M. Lightman - B. Lightman (edd.), Biographical Dictionary of Ancient Greek and Roman Women: Notable Women from Sappho to Helena, New York, 2000, pp. 143-147.
  • (de) C-M. Perkounig, Livia-Drusilla – Iulia Augusta. Das politische Porträt der ersten Kaiserin Roms, Wenen, 1995. ISBN 3-205-98221-5
  • (en) N. Purcell, Livia and the Womanhood of Rome, in PCPhS 32 (1986), pp. 78-105.
  • (de) H. Temporini-Gräfin Vitzhum, Die iulische Familie: Frauen neben Augustus und Tiberius, in H. Temporini-Gräfin Vitzhum (edd.), Die Kaiserinnen Roms: von Livia bis Theodora, München, 2002, pp. 30-102. ISBN 3-406-49513-3
  • (en) S.E. Wood, Imperial Women: a Study in public Image, Leiden, 1999, pp. 75-141. ISBN 90-04-11281-2

Δείτε επίσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Λιβία&oldid=10351828"