Μηχανή σειράς 220 ΤΡΑΙΝΟΣΕ (DE2000)

Σειρά 220 ΤΡΑΙΝΟΣΕ (DE 2000, ez. A.470)
	Οι 220 011, 220 029, 220 035 στο Κεντρικό Εργοστάσιο Πειραιά (ΚΕΠ) στα τέλη του 2020
Πληροφορίες
Σε λειτουργία	1998 – σήμερα
Κατασκευαστής	AdTranz
Τόπος κατασκευής	Κάσσελ, Γερμανία
Όνομα γενιάς	DE2000
Είσοδος σε λειτουργία	1998
Κατασκευάστηκαν	36
Αριθμός εκτός λειτουργίας	14
Διαχειριστής	ΤΡΑΙΝΟΣΕ, RailCargo GA (220 032)
Γραμμές	Επιβατικά δρομολόγια και εμπορικές αμαξοστοιχίες
Διευκρινίσεις
Μήκος τρένου	19,4 μ. (μετά συγκρουστήρων)
Πλάτος	2,95 μ.
Ύψος	4,26 μ.
Διάμετρος τροχών	1100 χιλ.
Μέγιστη ταχύτητα	160 km / h (200 σε περίπτωση μετατροπής σε ηλεκτράμαξες.)
Βάρος	80 τόνοι (81,6 σε τάξη πορείας)
Έλξη	DE
Πρωτοστάτης	2x MTU 12V396TC13
Είδος μηχανής	2x MTU 12V396TC13
Ελκτική δύναμη	260 kN (κατά την εκκίνηση)
Μετάδοση	Ηλεκτρική
Σύστημα πέδης	Ηλεκτροδυναμική
	Κανονικό (1,435 μ.)

Η Σειρά 220 της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, γνωστή και ως DE 2000, είναι σειρά δηζελο-ηλεκτρικών μηχανών έλξης που λειτουργεί η ΤΡΑΙΝΟΣΕ και η Rail Cargo Logistics.^[1]^[2] Αποτελεί τμήμα του τροχαίου υλικού του ΟΣΕ. Κατασκευάστηκε από την ADtranz στο Κάσσελ της Γερμανίας ως σειρά Α.471 και τέθηκαν σε λειτουργία στον ΟΣΕ το το 1998. Συνολικά, παράχθηκαν 36 μονάδες, με αρίθμηση 220 001 - 220 036 και είναι η σειρά ντιζελομηχανών με τις περισσότερες μονάδες και η ισχυρότερη του δικτύου σήμερα. Τροφοδοτούνται από δύο πετρελαιοκινητήρες τύπου MTU 12V396TC13 (τους ίδιους με τις Α/Α σειράς 520, με συνδυασμένη διαρκή ισχύ 2717 ίππων^[3] (περίπου 2100 kW) και φτάνουν ταχύτητες μέχρι 160 χιλιόμετρα την ώρα.

Το σύνολο των μηχανών σχεδιάστηκε από τους κατασκευαστές ενώ η τελική συναρμολόγηση έγινε στο Oerlikon της Ελβετίας. Βασίζονται στο πρότυπο Octeon της ADtranz, και είναι παρόμοιες με τις Ιταλικές E412 και τις PKP EU43, (με τη διαφορά του ότι του ΟΣΕ είναι πετρελαιοκίνητες). Τέλος, είναι μετατρέψιμες σε ηλεκτράμαξες ισχύος 5500 kW και μέγιστη ταχύτητα 200 χλμ/ώ.^[4]^[5]

Ιστορικό

Το 1993, με τη διακήρυξη 2002/93, ο ΟΣΕ έκανε διαγωνισμό για την προμήθεια θερμοηλεκτρικών και ηλεκτρικών ελκτικών μονάδων, στο γενικότερο πλαίσιο του εκσυγχρονισμού του δικτύου κανονικού εύρους, και εν μέσω ενός προγράμματος για την ανανέωση των κινητήριων μονάδων, λόγω προβλημάτων λειτουργίας πολύτυπου και γηρασμένου στόλου. Η παραλαβή συμπεριλάμβανε 25 δηζελοηλεκτράμαξες (Δ/Η) και 6 ηλεκτράμαξες (Η/Α), οι οποίες αποτέλεσαν τη σειρά Η.561 (Αργότερα 120). Οι δηζελοηλεκτράμαξες έχουν διαρκή ισχύ 2100kW και οι ηλεκτράμαξες 5000kW. Ο στόχος του ΟΣΕ ήταν το χαμηλό κόστος συντήρησης, η χαμηλή κατανάλωση καυσίμου/ηλεκτρικής ενέργειας, η προστασία της γραμμής, η θέρμανση των επιβατικών συρμών, η εκτέλεση εμπορικών και επιβατικών αμαξοστοιχιών με ταχύτητα των 160 χλμ/ω για της Δ/Η και 200 για τις Η/Α και η μετατρεψιμότητα των Δ/Η σε Η/Α.^[6]Νικητές του διαγωνισμού ήταν οι Siemens και Krauss-Maffei για τις Η/Α και η ABB Henschel AG (Η οποία έγινε AdTranz όταν παρελήφθησαν) για τις Δ/Η. Τελικά, το 1995, γίνεται η παραγγελία των 26 μηχανών έλξης, τύπου ADtranz DE2000, με κόστος 210 εκατομμυρίων γερμανικών μάρκων ^[5]. Η κοινοπραξία πρότεινε να βασιστεί στην ECO 2000, έναν modular τύπο που λειτουργούσε ήδη στην Ελβετία (Η/Α σειράς 460), τη Γερμανία (ICE), κά., με ορισμένες τροποποιήσεις, όπως:^[7]

Μείωση του βάρους στους 20 τόνους ανά άξονα.
Μετατρεψιμότητα των μηχανών σε ηλεκτράμαξες με ισχύ 5500kW και Vmax 200 χλμ/ω

Οι νέες μηχανές έλξης διαθέτουν τριφασικούς κινητήρες, οδήγηση IGA, φορεία Flexifloat, και ηλεκτρονικό έλεγχο σε πραγματικό χρόνο, ενώ συνδυάζουν ηλεκτρικά και μηχανικά μέρη. Οι κινητήρες είναι του τύπου MTU 12V396TC13, όπως και στις αυτοκινητάμαξες σειράς 520. Στην κατασκευή συμμετείχαν τα εργοστάσια του Κάσσελ (φορεία), του Μάνχαϊμ (ηλεκτρικά μέρη), της MTU Friedrichshafen (πετρελαιοκινητήρες), της Πολωνίας (υπερκατασκευές ελαφρού χάλυβα), της Βρετανίας (Οροφές με μηχανισμούς) και της Αυστρίας (ηλεκτροκινητήρες και μετασχηματιστές), ενώ η τελική συναρμολόγηση έγινε στο Oerlikon (Zυρίχη) της Ελβετίας. Με την ολοκλήρωση της κατασκευής τους, ξεκίνησαν δοκιμές στη Γερμανία και την Ελβετία, και συγκεκριμένα μεταξύ St. Gotthard και Lotschberg. Οι μονάδες παραλήφθηκαν σταδιακά από τις 19 Μαρτίου 1998 (με πρώτες τις Α.475 και Α.478 να φτάνουν στο λιμάνι της Ελευσίνας, μέσω Τεργέστης) μέχρι τις 22 Νοεμβρίου του ιδίου έτους και αριθμήθηκαν Α.471 έως Α.496. Ως έδρα, ορίστηκε το Μηχανοστάσιο Αγίου Ιωάννη Ρέντη (Μ.Α.Ι.) Οι δοκιμές ξεκίνησαν την 1η Απριλίου 1998, όπου έφτασαν ταχύτητες μέχρι 160 km/h. Οι μηχανές έλξης μπήκαν σε χρήση στις 14 Απριλίου 1998, στην αμαξοστοιχία 500 Αθηνών-Θεσσαλονίκης (Α.478) και 502 (Α.475). Αφού επεκτάθηκαν σε όλο τον άξονα Αθηνών-Θεσσαλονίκης-Αλεξανδρούπολης, η χρήση τους επεκτάθηκε και σε εμπορικά δρομολόγια. Στις 29 Απριλίου 1998, έγινε η επίσημη παρουσίαση στον Σταθμό Λαρίσης. Τον Φεβρουάριο του 1999, για άγνωστους λόγους, ο ΟΣΕ έδωσε εντολή στην ADtranz για μείωση της μέγιστης ταχύτητας στα 140 χλμ/ω.^[7] Αργότερα, άλλαξε η αρίθμησή τους, από Α.4ΧΧ, έγιναν 220 0ΧΧ και πλέον ονομάζονταν σειρά 220. Από το 2018, η 220 032, είναι μισθωμένη από την RCLG.^[1]

Εξέλιξη εμφάνισης

Εργοστασιακός χρωματισμός

Ο εργοστασιακός χρωματισμός των μηχανών αποτελείται από δύο τραπέζια, ένα μεγάλο λευκό, όπου τοποθετούνται το λογότυπο και η αρίθμηση του ΟΣΕ, σε μπλε χρώμα κι ένα μπλε μικρότερο σε κόκκινο υπόβαθρο, το οποίο καλύπτει τη μεγαλύτερη επιφάνεια των οχημάτων. Στις μετώπες, τοποθετείται ένα λευκό αντεστραμμένο τρίγωνο, στο οποίο οφείλουν το προσωνύμιο "Marlboro"