Ομολογητική Εκκλησία
Η Ομολογητική Εκκλησία (γερμ.: Bekennende Kirche) ήταν Προτεσταντική εκκλησία στη Ναζιστική Γερμανία, η οποία αποσπάστηκε από την επικρατούσα εκκλησιαστική δομή της χώρας, αντιδρώντας στην προσπάθεια που γινόταν να καλλιεργηθεί, υπό την αιγίδα της κυβέρνησης, η ναζιστική ιδεολογία μέσα στους κόλπους της.
Χαρακτήρας - ιστορικό
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Από μερικούς, η Ομολογητική Εκκλησία χαρακτηρίστηκε ως κίνημα αντίστασης ενάντια στο ναζισμό.[α] Γενικά, οι προτεσταντικές εκκλησίες της Γερμανίας[β] (που στο Μεσοπόλεμο περιελάμβαναν περίπου 45 εκατ. μέλη) εμφορούνταν από το πνεύμα του γερμανικού εθνικισμού και αρχικά δεν εναντιώθηκαν καθόλου στο χιτλερικό καθεστώς. Συμμερίζονταν, επίσης, σε μεγάλο βαθμό την αντικομμουνιστική και αντισιμητική φρασεολογία των νέων ηγετών.[3] Ωστόσο, η προσπάθεια των ναζί να ελέγξουν τα εκκλησιαστικά πράγματα, δημιούργησε πολλές αντιδράσεις.[4]
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο θεσμικής ναζιστικοποίησης των προτεσταντικών εκκλησιών,[γ] ο πάστορας Μάρτιν Νίμελερ ίδρυσε το Σεπτέμβριο του 1933 την Ομολογητική Εκκλησία, ως αντίδραση στην ένταση της προσπάθειας τους κράτους για διοικητικό και ιδεολογικό έλεγχο.[6]
Στη Σύνοδό της στο Μπάρμεν (29-31 Μαΐου 1934), η Ομολογητική Εκκλησία υιοθέτησε την ομώνυμη Θεολογική διακήρυξη –που κύριος συντάκτης της ήταν ο επιφανής θεολόγος Καρλ Μπαρτ–[7] με οποία άσκησε επιρροή μέσα κι έξω από τη Γερμανία, ως μια βάση για εναντίωση προς τις καταπιεστικές δημόσιες αρχές.[8] Στη Σύνοδο έλαβαν μέρος 139 εκπρόσωποι από 19 περιφερειακές (σε σύνολο 28[2]) προτεσταντικές εκκλησίες, οι οποίοι έκαναν ομόφωνα αποδεκτό το προταθέν κείμενο. Με την απόφασή τους αυτή, οι συμμετέχοντες και το ποίμνιο που εκπροσωπούσαν ήλθαν σε σύγκρουση, όχι μόνο με την κυβέρνηση της χώρας, αλλά και με τη θεολογική παράδοσή τους των δυο προηγούμενων αιώνων.[9] Η διακήρυξη στάλθηκε ταχυδρομικά από τον Μπαρτ στον ίδιο τον Χίτλερ.[10]
Ωστόσο, η στάση αρκετών μελών της Ομολογητικής Εκκλησίας, της οποίας η ενότητα ήταν έτσι κι αλλιώς χαλαρή, υπήρξε επαμφοτερίζουσα. Η Γκεστάπο θεωρούσε το 1935 πως μόνο ορισμένοι εντός αυτής ήταν αντιναζιστές. Την ίδια στιγμή, όμως, ήταν πολλοί -σύμφωνα πάντοτε με την αστυνομία- εκείνοι που αντιτάσσονταν στον εθνικοσοσιαλισμό, εξαιτίας της προτεραιότητας που έδιναν στην εκκλησία έναντι του κράτους.[11] Πέντε μήνες μετά τη Σύνοδο στο Μπάρμεν, έλαβε χώρα νέα σύνοδος, αυτή τη φορά στο προάστιο Ντάλεμ (Dahlem) του Βερολίνου. Εκεί, επιβεβαιώθηκε η διάσταση μεταξύ μιας ριζοσπαστικής και μιας συντηρητικής πτέρυγας στους κόλπους της Ομολογητικής Εκκλησίας.[12]
To 1936 μια ομάδα εντός της Ομολογητικής Εκκλησίας, η οποία αντιτίθετο σε έναν σχεδιαζόμενο συμβιβασμό με το ναζιστικό καθεστώς, απέστειλε ένα μυστικό υπόμνημα στον Χίτλερ. Σε αυτό, πέραν των καθαρά εκκλησιαστικών υποθέσεων, θίγονταν τα ζητήματα της αστυνομικής τρομοκρατίας, η ύπαρξη των στρατοπέδων συγκέντρωσης και ο κρατικά υποδαυλοζόμενος αντισημιτισμός.[13] Μετά τη Νύχτα των Κρυστάλλων, μια ομάδα υπό τους Μάρτιν Άλμπερτς (Martin Albertz), Ντίτριχ Μπονχέφερ, Χάινριχ Γκρύμπερ (Heinrich Grüber) και Χέρμαν Mάας (Hermann Maas) εκδήλωσε μια ενεργό αντίδραση στη ρατσιστική πολιτική του γερμανικού κράτους, βοηθώντας έμπρακτα τους διωκόμενους Γερμανούς Εβραίους.[14]
Ηγετικές μορφές της Ομολογητικής Εκκλησίας ήταν οι πάστορες Μάρτιν Νίμελερ[δ] και Ντίτριχ Μπονχέφερ.[16] [ε] Διάδοχή της θεωρείται η Ευαγγελική Εκκλησία στη Γερμανία. Η αποτίμηση της δράσης και των αδρανειών της Ομολογητικής Εκκλησίας στα χρόνια του ναζισμού έχει εισέλθει στη σύγχρονη θεολογική σκέψη ως προβληματισμός γύρω από τη στάση των χριστιανικών εκκλησιών απέναντι στις εξουσίες που άμεσα ή έμμεσα στηρίζουν δολοφονικές πρακτικές και σε όσους συμμετέχουν στην υλοποίησή τους.[17]
Σημειώσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Η ενεργός αντίσταση κατά του καθεστώτος αφορούσε μόνο ένα ποσοστό της τάξης του 1% του γερμανικού πληθυσμού. Λόγω της καταπιεστικής φύσης του ναζισμού η ανοικτή αντίσταση ήταν εξαιρετικά δύσκολη. Ακόμα και η απλή εναντίωση ενείχε τον κίνδυνο της απώλειας εργασίας και της σύλληψης από τις αρχές.[1]
- ↑ Οι προτεστάντες στη Γερμανία είχαν μια αποκεντρωμένη εκκλησιαστική δομή: ήταν ένα πλέγμα περιφερειακών οργανώσεων, με διαφοροποιήσεις και χαλαρή σύνδεση, που συγκροτούσε τη Γερμανική Ευαγγελική Εκκλησία (Deutsche Evangelische Kirche).[2]
- ↑ Η προσπάθεια των ναζί στόχευσε στη συγκρότηση μιας μονολιθικής προτεσταντικής εκκλησίας (Reichskirche), με όχημα τη φιλοχιτλερική εκκλησία των Γερμανών Χριστιανών (Deutsche Christen).[5]
- ↑ Συνελήφθη και δικάστηκε, αλλά απαλλάχτηκε από τις κατηγορίες που τον βάραναν το Φεβρουάριο του 1938. Λίγο αργότερα ξανασυνελήφθη με προσωπική διαταγή του Χίτλερ και κλείστηκε στο στρατόπεδο του Ζάξενχαουζεν.[15]
- ↑ Συνελήφθη για ενεργό αντιστασιακή δράση από την Γκεστάπο και στάλθηκε στο στρατόπεδο του Φλόσενμπουργκ. Εκτελέστηκε τον Απρίλιο του 1945.[6]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ McDonough (2002), σελ. 1.
- ↑ 2,0 2,1 Hockenos (2007), σελ. 2.
- ↑ Hockenos (2007), σελ. 5.
- ↑ McDonough (2002), σελ. 30-31.
- ↑ Steigmann-Gall (2003), σελ. 156 κ.εξ.
- ↑ 6,0 6,1 McDonough (2002), σελ. 32.
- ↑ McKim (2014), σελ. 28.
- ↑ Εγκυκλοπαίδεια Υδρία - Cambridge - Ήλιος.
- ↑ Hunsinger (2002), σελ. 60.
- ↑ Karl Barth. Biography.
- ↑ Steigmann-Gall (2003), σελ. 5 και 176-177.
- ↑ Hockenos (2007), σελ. 15-16.
- ↑ Prinz (2015).
- ↑ Hockenos (2007), σελ. 17-18.
- ↑ Steigmann-Gall (2003), σελ. 187.
- ↑ McKim (2014), σελ. 63.
- ↑ Hunsinger (2002), σελ. 61 κ.εξ.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Εγκυκλοπαίδεια Υδρία - Cambridge - Ήλιος. Αθήνα: Εκδόσεις Τέσσερα Έψιλον. σελ. 2925. ISBN 9789607190000.
- Hockenos, Mathhew (2007). «The Church Struggle and the Confessing Church» (pdf). Studies in Christian-Jewish Relations 2:1: 1-20. https://ejournals.bc.edu/ojs/index.php/scjr/article/download/1399/1289.
- Hunsinger, George (2002). Disruptive Grace: Studies in the Theology of Karl Barth. Γκραντ Ράπιντς (Μίσιγκαν): W.B. Eerdmans. ISBN 978-0802849403.
- Steigmann-Gall, Richard (2003). The Holy Reich: Nazi Conceptions of Christianity, 1919-1945. Κέιμπριτζ: Cambrigde University Press. ISBN 9780521823715.
- McDonough, Frank (2002). Opposition and Resistance in Nazi Germany
. Κέιμπριτζ: Cambrigde University Press. ISBN 978-0-521-00358-2.
- McKim, Donald (2014). The Westminster Dictionary of Theological Terms (αναθεωρημένη και επαυξημένη 2η έκδοση). Λούισβιλ (Κεντάκι): Westminster John Knox Press. ISBN 978-0664238353.
- Prinz, Claudia (15 Ιουλίου 2015). «Die Bekennende Kirche» (html). Βερολίνο: Deutsches Historisches Museum. Ανακτήθηκε στις 28 Ιανουαρίου 2016.
- «Karl Barth. Biography». Princeton Theological Seminary: Center for Barth Studies. Ανακτήθηκε στις 15 Ιανουαρίου 2016.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- «Ο Καρλ Μπαρτ για την Ομολογητική Εκκλησία» (video) (στα Γερμανικά). με αγγλικούς υπότιτλους. vimeo.com: The Center for Barth Studies. Ανακτήθηκε στις 22 Ιανουαρίου 2016.
- «Ο Καρλ Μπαρτ για τη Σύνοδο του Μπάρμεν» (video) (στα Γερμανικά). με αγγλικούς υπότιτλους. vimeo.com: The Center for Barth Studies. Ανακτήθηκε στις 22 Ιανουαρίου 2016.
- Dr. Victoria Barnett (USHMM). «The Confessing Church: Early German Protestant Responses to National Socialism» (στα Αγγλικά). Facing History and Ourselves org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (video) στις 14 Ιανουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 22 Ιανουαρίου 2016.
- «The German Churches and the Nazi State» (html). Holocaust Encyclopedia. United States Holocaust Memorial Museum (USHMM). Ανακτήθηκε στις 22 Ιανουαρίου 2016.
- «Η θεολογική διακήρυξη του Μπάρμεν» (PDF) (στα Γαλλικά). Musée virtuel du protestantisme. Ανακτήθηκε στις 2 Φεβρουαρίου 2016.