Μετάβαση στο περιεχόμενο

Πάολο Μαλντίνι

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Πάολο Μαλντίνι

2008
Προσωπικές πληροφορίες
Ημερ. γέννησης26 Ιουνίου 1968 (1968-06-26) (56 ετών)
Τόπος γέννησηςΜιλάνο, Ιταλία
Ύψος1,86 μ.
ΘέσηΑμυντικός
Ομάδες νέων
1978–1985ΑΚ Μίλαν
Επαγγελματική καριέρα*
ΠερίοδοςΟμάδαΣυμμ.†(Γκ.)†
1985–2009ΑΚ Μίλαν647(29)
Σύνολο647(29)
Εθνική ομάδα
ΠερίοδοςΟμάδαΣυμμ.†(Γκ.)†
1986–1988Ιταλία Κ-2112(5)
1988–2002Ιταλία126(7)
Τίτλοι
Ιταλία
Φιναλίστ Παγκόσμιο Κύπελλο 1994
Φιναλίστ Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα 2000
* Οι συμμετοχές και τα γκολ στις προηγούμενες ομάδες υπολογίζονται μόνο για τα εγχώρια πρωταθλήματα.
† Συμμετοχές (Γκολ).

Ο Πάολο Τσέζαρε Μαλντίνι (ιταλ.: Paolo Cesare Maldini, γεννηθείς 26 Ιουνίου 1968) είναι Ιταλός πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής. Αναδείχθηκε σε έναν από τους κορυφαίους αμυντικούς στην ιστορία του αθλήματος.[1][2][3][4]

Ο Μαλντίνι πέρασε και τις 25 σεζόν της καριέρας του με τη Μίλαν, πριν αποχωρήσει το 2009. Κατέκτησε 26 τρόπαια με το σύλλογο με σημαντικότερα τα πέντε του ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ, τα δύο Διηπειρωτικά Κύπελλα και ένα Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων. Κέρδισε το τρόπαιο του καλύτερου αμυντικού στα UEFA Club FootballAwards σε ηλικία 39 ετών. Κατείχε το ρεκόρ για τις περισσότερες εμφανίσεις σε διοργανώσεις συλλόγων της UEFA, με 174, μέχρι το 2017. Μετά την αποχώρησή του στο τέλος τη σεζόν 2008–09, η Μίλαν απέσυρε τη φανέλα με το νούμερο 3.[5]

Ο Μαλντίνι έκανε το ντεμπούτο του για την Ιταλία το 1988, παίζοντας για 14 χρόνια πριν ολοκληρώσει τη διεθνή του σταδιοδρομία το 2002 με 126 συμμετοχές, ρεκόρ για την εθνική του ομάδα εκείνη την εποχή, ενώ ήταν ήταν αρχηγός για οκτώ χρόνια και δημιουργώντας και πάλι ρεκόρ εμφανίσεων ως αρχηγός με 74. Με την Ιταλία έλαβε μέρος σε τέσσερα Παγκόσμια Κύπελλα και τρία Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα. Αν και δεν κατέκτησε καμιά μεγάλη διοργάνωση, έφτασε σε δύο τελικούς και δύο ημιτελικούς.

Βιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πρώτα χρόνια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννήθηκε στο Μιλάνο στις 26 Ιουνίου του 1968. Το αθλητικό του πεπρωμένο σχεδιάστηκε για αυτόν σε νεαρή ηλικία, ο Πάολο ήταν μόλις 10 ετών, όταν εντάχθηκε στην ομάδα παίδων της Μίλαν. Δεν θα αργούσε να λάμψει η φυσική του κομψότητα και η αίσθηση του αθλητισμού, και στα χρόνια που ακολούθησαν ο νεαρός αλίευσε τις δεξιότητές του στη θέση, φιμώνοντας τους αμφισβητούντες και αποτινάσσοντας την ετικέτα του «μικρού αγοριού του μπαμπά», καθώς ο πατέρας του, Τσέζαρε Μαλντίνι έπαιξε στο παρελθόν και για τη Μίλαν και ήταν αρχηγός της και επιτυχημένος προπονητής της εθνικής ομάδας της Ιταλίας Κ-21 εκείνη την περίοδο.[6][7] Στη θέση του πλάγιου αμυντικού άρχισε να αγωνίζεται στην ηλικία των 14 ετών.[8] Ο Φάμπιο Καπέλο, ο προπονητής του στην ομάδα νέων ήταν αυτός που τον βοήθησε να γίνει πραγματικός επαγγελματίας. [9] Με την ομάδα νέων της Μίλαν κατάκτησε το ιταλικό πρωτάθλημα στην κατηγορία των νέων την περίοδο 1984–85. Έκανε το ντεμπούτο του στο πρωτάθλημα της ίδιας χρονιάς στις 20 Ιανουαρίου 1985, που αντικατέστησε τον τραυματισμένο Σέρτζιο Μπατιστίνι σε ένα αγώνα ενάντια στην Ουντινέζε στην ηλικία των 16 ετών. Ήταν η μόνη εμφάνιση στο πρωτάθλημα της περιόδου, αλλά η φυσική του κομψότητα και ο αθλητισμός του το πω εξασφάλισαν θέση στην αρχική ενδεκάδα από την επόμενη περίοδο.[10][11][12]

Καριέρα σε συλλόγους

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Μίλαν προέρχονταν από μια περίοδο βαθιάς μακροχρόνιας κρίσης έχοντας δύο υποβιβασμούς την προηγούμενη δεκαετία και σταθεροποιήθηκε στην πρώτη κατηγορία μετά το 1983. Τη δεύτερη σεζόν του ο Μαλντίνι καθιερώθηκε στη βασική ενδεκάδα χάνοντας μόνο ένα αγώνα πρωταθλήματος.[13] Τα δύο πρώτα χρόνια της καριέρας του αγωνιζόταν συνήθως στο δεξιό πλάγιο της άμυνας, αλλά με τον ερχομό του Αρίγκο Σάκι άλλαξε θέση στα αριστερά.[14][15] Στις 4 Ιανουαρίου 1987 σκόραρε το πρώτο από τα 29 γκολ του στο πρωτάθλημα στον αγώνα Κόμο - Μίλαν (0–1).[16] Το πρωτάθλημα της περιόδου 1987–88 ήταν το πρώτο από τα πολλά τρόπαια αυτής της περιόδου του Μαλντίνι και το πρώτο για το σύλλογο μετά από εννέα χρόνια.[17] Η ισχυρή αμυντική γραμμή της ομάδας δέχθηκε μόνο 15 τέρματα σε αγώνες πρωταθλήματος, η παρουσία δε των τριών Ολλανδών Μάρκο φαν Μπάστεν, Ρουντ Γκούλιτ και Φρανκ Ράικαρτ δημιούργησαν μια από τις καλύτερες ομάδες του όλων των εποχών με την κατάκτηση δύο συνεχόμενων Κυπέλλων Πρωταθλητριών (1988–89, 1989–90), δύο Σούπερ Κύπελλα ΟΥΕΦΑ και των αντίστοιχων Διηπειρωτικών Κυπέλλων.[18][19][20][21] Το 1989 ο Μαλντίνι τιμήθηκε με το Βραβείο Bravo ως ο καλύτερος Ευρωπαίος ποδοσφαιριστής κάτω των 23 ετών.[22] Ήταν επίσης μέλος των αήττητων πρωταθλητών της Μίλαν στην περίοδο 1991–92, που σημείωσε και ρεκόρ αήττητων αγώνων με 58 (από 26 Μαΐου 1991 έως τις 14 Μαρτίου 1993) αποκτώντας και το προσωνύμιο «οι ανίκητοι» (The invincibles).[23] Μάλιστα, δέχθηκαν μόλις 23 γκολ σε 196 αγώνες, δηλαδή με έναν μέσο όρο μόνο ένα γκολ ανά 8,5 αγώνες θεωρούμενη έτσι ως μία από τις καλύτερες αμυντικές γραμμές όλων των εποχών.[24]

Τη χρονική περίοδο 1993–95 γνώρισε μια δεύτερη εποχή επιτυχιών, όπου η ομάδα βασίστηκε περισσότερο στην αμυντική της λειτουργία φτάνοντας σε τρεις τελικούς του Τσάμπιονς Λιγκ καθώς και τρία συνεχόμενα πρωταθλήματα Ιταλίας.[25][26] Ένας τρίτος τίτλος Κυπέλλου Πρωταθλητριών ήρθε το 1994 με τη συντριβή της Μπαρτσελόνα στον τελικό της Αθήνας με 4–0, σε μια από τις καλύτερες ατομικές του εμφανίσεις χωρίς το Μπαρέζι να αγωνίζεται και την επιθετική γραμμή της Μπαρτσελόνα να θεωρείται ικανή από μόνη της να θεωρείται φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου. Ο Μαλντίνι αγωνίστηκε στο κέντρο της άμυνας, εξουδετέρωσε το Ρομάριο και οι αντεπιθεσεις της ομάδας του Μιλάνου ήταν αρκετές για τρία γκολ ήδη στο πρώτο ημίχρονο και το απρόσμενο τελικό αποτέλεσμα.[27][28] Η περίοδος εκείνη ήταν η καλύτερη στην καριέρα του Μαλντίνι[9] και γνώρισε και ατομική καταξίωση καθώς έγινε ο πρώτος αμυντικός που ήταν υποψήφιος για να κερδίσει το ετήσιο βραβείο καλύτερου παίκτη του κόσμου του περιοδικού World Soccer. Κατά τη διάρκεια του λόγου αποδοχής του, ο Μαλντίνι σημείωσε το «ιδιαίτερο θέμα υπερηφάνειας επειδή οι αμυντικοί λαμβάνουν γενικά τόσο πολλή λιγότερη προσοχή από τα Μ.Μ.Ε. από τους σκόρερς».[29] Την ίδια χρονιά ήταν τρίτος στο διαγωνισμό της Χρυσής Μπάλας[30][31] και δεύτερος το 1995 στο διαγωνισμό για τον Παίκτη της Χρονιάς της FIFA.[32] Μετά την αποχώρηση του Φάμπιο Καπέλο και τη γήρανση και την αποχώρηση αρκετών βασικών παικτών, η Μίλαν σημείωσε απογοητευτικά αποτελέσματα τις επόμενες σεζόν έχοντας και αρκετές διοικητικές αλλαγές. Η Μίλαν έχασε το Σούπερ Κύπελλο Ιταλίας από τη Φιορεντίνα το 1996 και απέτυχε να προκριθεί στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις για δύο συνεχόμενες σεζόν, καθώς και αποκλείστηκε από τη φάση των ομίλων στο Τσάμπιονς Λιγκ του 1996– 97. Το 1998 έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου Ιταλίας, χάνοντας από τη Λάτσιο, αλλά κατέκτησε το πρωτάθλημα του 1998–99, τερματίζοντας έναν βαθμό μπροστά από τη Λάτσιο. Η Μίλαν τον επέλεξε ως τον αντικατατάτη του Φράνκο Μπαρέζι στη θέση του αρχηγού της ομάδας. Ως αρχηγός του συλλόγου και της εθνικής Ιταλίας για πολλά χρόνια αποκαλούνταν Il Capitano (Ο αρχηγός).[11][33] Υπήρξε διακαής μεταγραφικός στόχος της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και άλλων ευρωπαϊκών συλλόγων αλλά καμία προσπάθεια του αγγλικού συλλόγου δεν είχε επιτυχία, καθώς ο ίδιος ήταν απόλυτα ικανοποιημένος από τις εργασιακές του συνθήκες.[34]

Ο Μαλντίνι σηκώνει το τρόπαιο του Τσάμπιονς Λιγκ το 2003

Η ομάδα γνώρισε εκ νέου κάμψη στα τέλη της δεκαετίας του 1990 με την αποχώρηση πολλών βασικών παικτών λόγω ηλικίας αλλά επανήλθε στην κορυφή το 2002–03 με την επικράτηση στο Τσάμπιονς Λιγκ διαθέτοντας μια ακόμα εξαιρετική γραμμή άμυνας με τους Καφού και Αλεσάντρο Νέστα. Ο αγώνας με τη Γιουβέντους έμεινε χωρίς γκολ και μετά την παράταση και η διάδοση των πέναλτι έδωσε ένα ακόμα τίτλο πρωταθλητή Ευρώπης στο Μαλντίνι.[11][35][36] Η ημέρα του τελικού ήταν ακριβώς 40 χρόνια μετά αντίστοιχη επιτυχία τον πατέρα του. Από εκείνο το καλοκαίρι και προκειμένου να παραμείνει στο σύλλογο που αγάπησε από τα παιδικά του χρόνια δεχθηκε μείωση των αποδοχών του κατά 30 %.[37] Το 2004 στην ψηφοφορία φιλάθλων για την επέτειο των 50 χρόνων της UEFA ήταν 10ος.[38][39] Στις 25 Σεπτεμβρίου 2005, κατέρριψε το ρεκόρ συμμετοχών στην πρώτη κατηγορία του ιταλικού πρωταθλήματος του Ντίνο Τζοφ μετά τον 571ο αγώνα πρωταθλήματος, ενάντια στην Τρεβίζο.[15][40] Στις 16 Φεβρουαρίου 2008, έφθασε τα 1.000 επίσημα παιχνίδια με το σύλλογο και την Ιταλία όταν μπήκε ως αλλαγή σε αγώνα με την Πάρμα.[33][34]

Ο Μαλντίνι έχει οκτώ συμμετοχές σε τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του, ο μόνος που έχει περισσότερες είναι ο Φρανσίσκο Χέντο, ο οποίος έχει εννέα συμμετοχές.[41] Έχει κατακτήσει το τρόπαιο πέντε φορές, το τελευταίο σε νίκη 2–1 της Μίλαν επί της Λίβερπουλ, το 2007, στον τελικό της Αθήνας στις 23 Μαΐου.[42] Λίγο πριν συμπληρώσει τα 39 του χρόνια, έγινε ο μεγαλύτερος σε ηλικία αρχηγός που σήκωσε το τρόπαιο.[43] Σε μια συνέντευξη του, που προβλήθηκε πριν από τον τελικό του 2007, επισήμανε για τον τελικό της κορυφαίας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης του 2005, αγώνα που η Μίλαν έχασε στα πέναλτι 3–2 από τη Λίβερπουλ μετά το 3–0 σκορ του ημίχρονου υπέρ της, ότι αυτή η ήττα οδήγησε στη χειρότερη στιγμή της καριέρας του, αν και είχε σημειώσει τον ταχύτερο-ποτέ γκολ σε ένα ευρωπαϊκό τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, μόλις 51 δευτερόλεπτα από την έναρξη του αγώνα. Ο αρχηγός της ομάδας δέχθηκε έντονη κριτική από τους φιλάθλους για τη σταδιακή απώλεια του ηθικού της ομάδας κατά τη διάρκεια του τελικού. Στον αγώνα αυτό, έγινε επίσης ο μεγαλύτερος σε ηλικία παίκτης που έχει σκοράρει ποτέ σε αντίστοιχη συνάντηση και ο μεγαλύτερος σε ηλικία αρχηγός.[33][44][45] Με 174 αγώνες σε όλες τις ευρωπαϊκές διασυλλογικές διοργανώσεις είναι τέταρτος όλων των εποχών.[46]

Με το σύλλογο του Μιλάνου έχει 902 συμμετοχές σε επίσημους αγώνες και έχει σημειώσει 29 γκολ. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, ο Μαλντίνι κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ πέντε φορές (1989, 1990, 1994, 2003, 2007), καθώς και επτά τίτλους Σέριε Α (1988, 1992, 1993, 1994, 1996, 1999, 2004), ένα Κύπελλο Ιταλίας, ένα Σούπερ Καπ ποδοσφαίρου Ιταλίας, πέντε ΟΥΕΦΑ Σούπερ Καπ, δύο Διηπειρωτικά Κύπελλα και ένα Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων.[5][47][48] Ανακοίνωσε ότι σκόπευε να αποχωρήσει στο τέλος της σεζόν 2007–08. Ωστόσο, μετά τον αποκλεισμό της Μίλαν από το Τσάμπιονς Λιγκ από την Άρσεναλ το Μάρτιο, ο Μαλντίνι δήλωσε ότι ενδεχομένως θα καθυστερήσει την αποχώρησή του για τουλάχιστον ένα ακόμη έτος. Υπέγραψε την επέκταση του συμβολαίου του που τον κράτησε στο σύλλογο για την αγωνιστική περίοδο 2008–09. Ο τελευταίος αγώνας στο Στάντιο Τζουζέπε Μεάτσα ήταν στις 24 Μαΐου, 20 χρόνια μετά την κατάκτηση του πρώτου του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο Καμπ Νόου, σε ένα παιχνίδι που η Μίλαν έχασε 3–2 από την Ρόμα. Η τελευταία εμφάνιση του για τη Μίλαν και το τελευταίο παιχνίδι του στην ενεργό δράση ήταν στις 31 Μαΐου 2009, στην τελευταία αγωνιστική της περιόδου, με τη Φιορεντίνα, όπου η ομάδα του Μιλάνου κέρδισε με 2–0.[29] Με αυτό τον αγώνα έφτασε τις 647 εμφανίσεις σε αγώνες του ιταλικού πρωταθλήματος, επίδοση ρεκόρ που καταρρίφθηκε τον Ιούλιο του 2020 από τον Τζανλουίτζι Μπουφόν.[49][50] Είναι ο παίκτης με τα περισσότερα χρόνια παραμονής σε ένα σύλλογο ως αρχηγός.[34] Κατά τη διάρκεια της καριέρας του δέχθηκε τρεις μόνο κίτρινες κάρτες, ενώ δεν αποβλήθηκε ποτέ σε επίσημο αγώνα.[10][51] Στις 28 Αυγούστου 2009 στο Μόντε Κάρλο, ο Μαλντίνι τιμήθηκε με ένα έπαθλο για την καριέρα του από την UEFA κατά τη διάρκεια της κλήρωσης για τη φάση των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ της σεζόν 2009–10.[52]

Με τη Μίλαν το 2008 την οποία τίμησε πάνω από δύο δεκαετίες

Διεθνής σταδιοδρομία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1986 κλήθηκε από τον πατέρα του Τσέζαρε στην ιταλική εθνική ομάδα κάτω των 21 ετών, όπου είχε 12 συμμετοχές και σκόραρε πέντε γκολ σε δύο χρόνια.[53] Έκανε το ντεμπούτο στους Scuadra Azzuri στην ηλικία των 19 στις 31 Μαρτίου 1988, σε ένα φιλικό που έληξε με ισοπαλία 1–1 με τη Γιουγκοσλαβία και έκανε μία εμφάνιση για την Ιταλία το 1988 στην προκριματική φάση των Ολυμπιακών Αγώνων της Σεούλ, χωρίς όμως να συμμετάσχει στο Ολυμπιακό τουρνουά. Με την ομάδα νέων συμμετείχε στον χαμένο τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Νέων το 1986.[54] Συμμετείχε στα τέσσερα παιχνίδια της Ιταλίας στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1988, και στα επτά στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990, όπου η Ιταλία έχασε από την Αργεντινή στους ημιτελικούς στη διαδικασία των πέναλτι, κατακτώντας τελικά την τρίτη θέση στη διοργάνωση, δεχόμενη μόνο δύο γκολ συνολικά.[55][56][57] Η ιταλική άμυνα παρέμεινε ανέπαφη για συνολικά 518 λεπτά δεχόμενη το πρώτο γκολ στον ημιτελικό.[58]

Το πρώτο διεθνές γκολ ήρθε στον 44ο αγώνα του με το εθνόσημο, σε ένα φιλικό που έληξε 2–0 υπέρ της Ιταλίας με το Μεξικό στις 20 Ιανουαρίου 1993.[15][59] Ήταν αρχηγός της Ιταλίας από το Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1994, έφτασε μέχρι τον τελικό χάνοντας από τη Βραζιλία στα πέναλτι. Αγωνίστηκε και στα επτά παιχνίδια ως πλάγιος αμυντικός αλλά ο τραυματισμός του Μπαρέζι τον ανάγκασε να μεταφερθεί στο κέντρο της άμυνας με επιτυχία. Συμπεριλήφθηκε στην καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης (για δεύτερη φορά), 32 χρόνια μετά τον πατέρα του.[60][61] Στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1996 η Ιταλία αποκλείστηκε στη φάση των "8", καθώς και στα προημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου 1998, χάνοντας στη διαδικασία των πέναλτι. Η ιταλική εθνική έφτασε στον τελικό του Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2000, αλλά έχασε από τη Γαλλία στην παράταση με 2–1. Στον ημιτελικό, η Ιταλία με δέκα παίκτες προκρίθηκε στον τελικό στα πέναλτι μετά την ισοπαλία με 0–0 με την Ολλανδία μετά την παράταση. Ο Μαλντίνι συμμετείχε και στους έξι αγώνες με την ισχυρή άμυνα να αποτελεί και πάλι το κυριότερο χαρακτηριστικό της ομάδας δεχόμενη δύο μόνο γκολ, έχασε το δικό του πέναλτι στον ημιτελικό αλλά η Ιταλία νίκησε τη διαδικασία με 3–1.[13][62] Και στα τρία Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα στα οποία συμμετείχε ο Μαλντίνι διακρίθηκε για τη σταθερή του απόδοση και εξελέγη ως μέλος της καλύτερης ομάδας της διοργάνωσης.[22][63] Το 2016 σε διαδικτυακή ψηφοφορία της UEFA ψηφίστηκε στην καλύτερη ενδεκάδα στην ιστορία των ευρωπαϊκών πρωταθλήματων. [64] Στις 7 Οκτωβρίου 2000, στη νίκη 3–0 επί της Ρουμανίας στο Μιλάνο για τα προκριματικά του επόμενου Παγκοσμίου Κυπέλλου, ο Μαλντίνι ξεπέρασε τον Ντίνο Τζοφ ως ο παίκτης με τις περισσότερες συμμετοχές της Ιταλίας όλων των εποχών με την 113η διεθνή του εμφάνισή του.[65]

Η Ιταλία αποκλείστηκε από τη φάση των "16" στο Παγκόλσμιο Κύπελλο του 2002, και ο Μαλντίνι αποχώρησε από τη διεθνή δράση, έχοντας τις περισσότερες συμμετοχές με την εθνική Ιταλίας (126) αγωνιζόμενος για 14 χρόνια (1988–2002). Με 23 αγώνες σε τελική φάση Παγκοσμίων Κύπελλων είναι τέταρτος πίσω από τον Αργεντινό Λιονέλ Μέσι (26) και τους Γερμανούς Λόταρ Ματέους (25) και Μίροσλαβ Κλόζε (24). Όταν αποχώρησε ήταν δεύτερος.[59][66] Με 2.217 λεπτά συμμετοχής ήταν ο κορυφαίος όλων μέχρι το 2022.[67][68] Το 2002 σε διαδικτυακή ψηφοφορία της FIFA ψηφίστηκε στην Ομάδα Όνειρο των Παγκοσμίων Κύπελλων.[69][70] Σημείωσε επτά διεθνή γκολ, όλα σε εντός έδρας παιχνίδια. Πέρασε πάνω από το ήμισυ των 16 ετών του ως διεθνής από την ευθύνη του αρχηγού της ομάδας, φορώντας το περιβραχιόνιο 74 φορές, έναν αριθμό που αποτελεί ρεκόρ στην ιστορία της εθνικής Ιταλίας.[71] Το 2003, με το τέλος της διεθνούς δραστηριότητάς του, τιμήθηκε από την UEFA με το Προεδρικό Βραβείο.[72]

Τον Φεβρουάριο του 2009, ο προπονητής της Ιταλίας δήλωσε ότι υποστηρίζει έναν τελευταίο αγώνα για τον Μαλντίνι, δηλώνοντας ότι θα του δώσει την ευκαιρία να παίξει για την εθνική για μια τελευταία φορά. Η Ιταλική Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου του πρόσφερε μια θέση στην ενδεκάδα σε ένα φιλικό αγώνα με αντίπαλο τη Βόρεια Ιρλανδία. Ωστόσο, ο Μαλντίνι απέρριψε την προσφορά, λέγοντας ότι ήθελε να συμμετέχει σε ένα επίσημο αγώνα.[73]

Ο ιταλικός τρόπος παιχνιδιού ακόμα και πριν το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο δεν ήταν επιθετικός, όμως η εφαρμογή του κατενάτσιο από τη δεκαετία του 1960 με τις επιτυχίες που το συνόδευσαν οδήγησε στην ανάδειξη πολλών σπουδαίων Ιταλών αμυντικών σε όλες τις δεκαετίες που ακολούθησαν. Ο Μαλντίνι θεωρείται ως ο κορυφαίος όλων. Δυνατός, γρήγορος και συγκροτημένος, έξυπνος και με γρήγορο ρυθμό είχε το χάρισμα να διαβάζει το παιχνίδι καλύτερα από τους περισσότερους.[27] Τα σημαντικά του προσόντα όπως η ψυχραιμία, η ικανότητα χρήσης και των δύο ποδιών του, η πολύ καλή αίσθηση θέσης, η αγωνιστική πειθαρχία και τα γρήγορα αντανακλαστικά του ήταν το διαβατήριο για τη μετέπειτα εξέλιξή του σε ένα πλήρη αμυντικό δινότας τη δυνατότητα να αγωνιστεί σε όλες τις θέσεις της άμυνας.[14][74][75]

Μετά το ποδόσφαιρο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πριν από την αποχώρησή του από την ενεργό δράση ο Μαλντίνι, διευκρίνισε ότι δεν θα ενδιαφερθεί για καριέρα προπονητή καθώς θεώρησε ότι το επάγγελμα συγκεντρώνει όλα όσα δεν τον εκπροσωπούν στο ποδόσφαιρο.[76] Του προσφέρθηκε μια θέση που θα τον επανένωνε με τον πρώην προπονητή του, τον Κάρλο Αντσελότι, που ήταν στην Τσέλσι, αλλά την απέρριψε. Τέλος, η Μίλαν αποφάσισε να αποσύρει τη φανέλα με το νούμερο "3". Θα την επαναφέρει μόνο σε περίπτωση που κάποιος απόγονος του Πάολο αγωνιστεί στην ομάδα.[77][78]

Το 2008 τιμήθηκε από τη FIFA με το Τάγμα Αξίας, την ανώτατη διακρίση του αθλήματος.[79] Το 2012 εισήχθη στην Αίθουσα Φήμης του ιταλικού ποδοσφαίρου.[80] Το 2013 το περιοδικό World Soccer τον συμπεριέλαβε στην καλύτερη ενδεκάδα όλων των εποχών.[81] Το 2021 η Διεθνής Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής του Ποδοσφαίρου (IFFHS) τον συμπεριέλαβε στην καλύτερη ενδεκάδα όλων των εποχών στη θέση του αριστερού πλάγιου αμυντικού.[82]

Ο Μαλντίνι έχει δύο γιους, τον Κριστιάν (γενν. 1996) και το Ντάνιελ (γενν. 2001), οι οποίοι και οι δύο είχαν γραφτεί στις ακαδημίες της Μίλαν και έπαιξαν στις ομάδες των νέων.[6] Την 1η Φεβρουαρίου 2020 ο Ντάνιελ Μαλντίνι πραγματοποίησε το ντεμπούτο του με τη φανέλα της Μίλαν, 67 χρόνια μετά τον παππού του και 35 μετά τον πατέρα του μπαίνοντας ως αλλαγή σε αγώνα με τη Ελλάς Βερόνα.[44]

Τον Αύγουστο του 2018, λίγες εβδομάδες μετά την αλλαγή ιδιοκτησίας της Μίλαν, δέχθηκε πρόταση να γίνει διευθυντής αθλητικής στρατηγικής και ανάπτυξης του συλλόγου. Αυτό σηματοδότησε την επιστροφή του στον σύλλογο μετά την αποχώρησή του από την ενεργό ποδόσφαιρο. Στις 14 Ιουνίου 2019, ο Μαλντίνι προήχθη σε τεχνικό διευθυντή θέση που διατήρησε για τρία χρόνια.[83]

Στατιστικά στοιχεία διεθνούς σταδιοδρομίας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Εθνική ομάδα Έτος Συμμ. Γκολ
Ιταλία 1988 10 0
1989 7 0
1990 11 0
1991 8 0
1992 7 0
1993 5 2
1994 12 0
1995 7 1
1996 7 0
1997 11 2
1998 11 1
1999 7 1
2000 11 0
2001 7 0
2002 5 0
Σύνολο 126 7

Τίτλοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μίλαν

Εθνική Ιταλίας

Ατομικές διακρίσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα - Καλύτερη Ομάδα (3) : 1988, 1996, 2000
  • Καλύτερη Ομάδα Παγκόσμιου Κυπέλλου (2) : 1990, 1994
  • Χρυσή Μπάλα Τρίτη θέση : 1994, 2003
  • World Soccer περιοδικό : ποδοσφαιριστής της χρονιάς : 1994
  • Ευρωπαίος ποδοσφαιριστής της χρονιάς της UNICEF : 1993–94
  • Ομάδα ESM της Χρονιάς (4) : 1994–95, 1995–96, 1999–00, 2002–03
  • Καλύτερος παίκτης της χρονιάς της FIFA : δεύτερη θέση 1995
  • FIFA XI : 2002
  • Ομάδα της Χρονιάς της UEFA (2) : 2003, 2005
  • Βραβείο Προέδρου UEFA : 2003
  • FIFA 100
  • Δημοσκόπηση UEFA Golden Jubilee : # 10
  • FIFA FIFPro World XI : 2005
  • UEFA καλύτερος αμυντικός συλλόγου : 2007
  • Βραβείο επιτευγμάτων Τσάμπιονς Λιγκ : 2009
  • Marca Leyenda : 2009
  • Sports Illustrated Ομάδα της δεκαετίας : 2009
  • Παγκόσμια ομάδα ESPN της δεκαετίας : 2009
  • FIFA Ομάδα Όνειρο Παγκοσμίων Κύπελλων : 2002
  • World Soccer περιοδικό : Οι καλύτεροι XI όλων των εποχών (2013)
  • Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα : Καλύτερη ενδεκάδα όλων των εποχών
  • France Football : Ballon d'or Dream Team (2020)
  • IFFHS Παγκόσμια Ομάδα - Όνειρο Όλων των Εποχών : 2021
  • Golden Foot legends award : 2021
  • Αίθουσα φήμης ΑΚ Μίλαν
  • Ιταλικό Ποδόσφαιρο Hall of Fame : 2012
  • Walk of Fame του ιταλικού αθλητισμού : 2018

Τιμές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Τάγμα Αξίας της FIFA (Ordre du mérite de la FIFA) : 2008
  • Ιππότης του Τάγματος της Αξίας της Ιταλικής Δημοκρατίας (Cavaliere OMRI) : 1991
  • Αξιωματούχος του Τάγματος της Αξίας της Ιταλικής Δημοκρατίας (Ufficiale OMRI) : 2000

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ «The New York Times : On Team of All-Time Greats, Pelé Shines Brightest» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Σεπτεμβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 5 Αυγούστου 2021. 
  2. ↑ «The 15 Best (Men's) Soccer Players of All Time» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Απριλίου 2024. Ανακτήθηκε στις 21 Απριλίου 2024. 
  3. ↑ «XI's» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Μαρτίου 2024. Ανακτήθηκε στις 15 Μαρτίου 2024. 
  4. ↑ «Οι καλύτεροι ποδοσφαιριστές». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Ιουλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 2020. 
  5. ↑ 5,0 5,1 «Paolo Maldini» (στα Ιταλικά). Ανακτήθηκε στις 24 Μαρτίου 2024. 
  6. ↑ 6,0 6,1 «Maldini the one and only bows out». Ανακτήθηκε στις 23 Ιουλίου 2020. 
  7. ↑ «Maldini: "Vi racconto il mio provino con il Milan. Se non fosse arrivato Berlusconi e le ambizioni di vittoria potevo andare altrove"» (στα Ιταλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Μαΐου 2024. Ανακτήθηκε στις 12 Μαΐου 2024. 
  8. ↑ «Maldini: "Nelle giovanili giocavo a destra. Mi piaceva fare l'ala e dribblare..."» (στα Ιταλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Μαΐου 2024. Ανακτήθηκε στις 12 Μαΐου 2024. 
  9. ↑ 9,0 9,1 «Paolo Maldini en 2009 : «J'ai connu tant de beaux moments...»» (στα Γαλλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Ιανουαρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 22 Ιανουαρίου 2022. 
  10. ↑ 10,0 10,1 «FIFA : Paolo MALDINI» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Μαΐου 2012. Ανακτήθηκε στις 24 Μαΐου 2012. 
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 «From Future Star to FC ICON: Paolo Maldini's journey from Milan prodigy to greatest defender of all time» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Φεβρουαρίου 2024. Ανακτήθηκε στις 16 Φεβρουαρίου 2024. 
  12. ↑ «Ο Πάολο Μαλντίνι έχει βαλθεί να καταρρίψει όλα τα ρεκόρ». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Ιουνίου 2022. Ανακτήθηκε στις 29 Ιουνίου 2022. 
  13. ↑ 13,0 13,1 «HOW THE MALDINI DYNASTY CHANGED THE FACE OF AC MILAN» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Ιανουαρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 14 Ιανουαρίου 2020. 
  14. ↑ 14,0 14,1 «lo, quel ragazzo diventato Maldini» (στα Ιταλικά). Ανακτήθηκε στις 24 Μαρτίου 2024. 
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 «Πάολο Μαλντίνι: Ο κορυφαίος της εποχής». Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2020. 
  16. ↑ «#ONTHISDAY: 1987, IL PRIMO GOL IN SERIE A DI PAOLO MALDINI» (στα Ιταλικά). Ανακτήθηκε στις 29 Ιουνίου 2022. 
  17. ↑ «How the Belgrade fog saved the great AC Milan team of 1988-89» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 12 Μαΐου 2024. 
  18. ↑ «UEFA : The greatest teams of all time: AC Milan 1988-90» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Ιουνίου 2020. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2020. 
  19. ↑ «Vote: Who are the best club side of all time? Barcelona? Man Utd? Liverpool?» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Μαΐου 2022. Ανακτήθηκε στις 30 Μαρτίου 2022. 
  20. ↑ «Os 25 Maiores Esquadrões do Imortais!» (στα Πορτογαλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Απριλίου 2022. Ανακτήθηκε στις 17 Απριλίου 2022. 
  21. ↑ «The greatest teams of all time» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Ιουνίου 2022. Ανακτήθηκε στις 22 Ιουνίου 2022. 
  22. ↑ 22,0 22,1 «MALDINI Paolo: il tre leone» (στα Ιταλικά). Ανακτήθηκε στις 12 Μαΐου 2024. 
  23. ↑ «UEFA : Longest unbeaten runs in European league football» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Ιανουαρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 9 Ιανουαρίου 2018. 
  24. ↑ «Πάολο Μαλντίνι – Όλα τα εκπληκτικά τάκλιν του σε 7 λεπτά!». Ανακτήθηκε στις 12 Ιουνίου 2022. 
  25. ↑ «AC Milan 1988-1994» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Απριλίου 2021. Ανακτήθηκε στις 23 Ιουλίου 2020. 
  26. ↑ «Best football seasons: What are top global clubs' greatest-ever years for trophies?» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Ιουνίου 2022. Ανακτήθηκε στις 30 Αυγούστου 2020. 
  27. ↑ 27,0 27,1 «Italy's Maldini: The great defender» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Απριλίου 2023. Ανακτήθηκε στις 26 Απριλίου 2023. 
  28. ↑ «UEFA : 1993/94 AC Milan 4-0 FC Barcelona: Report» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Σεπτεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 4 Σεπτεμβρίου 2020. 
  29. ↑ 29,0 29,1 «Paolo Maldini» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 22 Ιουλίου 2020. 
  30. ↑ «Uma seleção de grandes jogadores que nunca ganhou a Bola de Ouro!» (στα Πορτογαλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Φεβρουαρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 2023. 
  31. ↑ «Οι μεγάλοι... αδικημένοι της «Χρυσής Μπάλας»!». Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2020. 
  32. ↑ «FIFA Awards» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 12 Μαΐου 2024. 
  33. ↑ 33,0 33,1 33,2 «Paolo Maldini, Il Capitano, 1000 Games for AC Milan and Italy» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 22 Ιουλίου 2020. 
  34. ↑ 34,0 34,1 34,2 «Paolo Maldini bids 'arrivederci Milan'» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Οκτωβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 2020. 
  35. ↑ «Where are they now? Milan's 2003 Champions League winners» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 23 Ιουλίου 2020. 
  36. ↑ «UEFA : Milan lift European crown» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Οκτωβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 6 Οκτωβρίου 2022. 
  37. ↑ «Πάολο Μαλντίνι: στα όρια του μύθου». Ανακτήθηκε στις 29 Ιουνίου 2022. 
  38. ↑ «Zidane voted Europe's best ever» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Μαρτίου 2021. Ανακτήθηκε στις 14 Απριλίου 2020. 
  39. ↑ «UEFA : "Zinedine Zidane voted top player by fans"» (PDF) (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 24 Οκτωβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 2012. 
  40. ↑ «Maldini marks up No571 for Italian league record» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 2022. 
  41. ↑ «UEFA : Champions League final records and statistics» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 1 Μαΐου 2021. 
  42. ↑ «Legends of the European Cup and Champions League» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Σεπτεμβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 7 Σεπτεμβρίου 2023. 
  43. ↑ «Oldest person to captain a European Cup / Champions League-winning team» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 24 Μαρτίου 2024. 
  44. ↑ 44,0 44,1 «ΠΑΟΛΟ ΜΑΛΝΤΙΝΙ: Η μεγαλύτερη ιεροσυλία στην ιστορία του ποδοσφαίρου». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Ιουνίου 2022. Ανακτήθηκε στις 29 Ιουνίου 2022. 
  45. ↑ «UEFA : 2004/05 AC Milan 3-3 Liverpool FC (2-3 on pens): Report» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 29 Ιουνίου 2022. 
  46. ↑ «Who has made the most UEFA club competition appearances?» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 2021. 
  47. ↑ «PAOLO MALDINI» (στα Γαλλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Ιουλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 22 Ιουλίου 2020. 
  48. ↑ «Πάολο Μαλντίνι: Ο φόβος και ο τρόμος κάθε επιθετικού!». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Απριλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 1 Μαΐου 2021. 
  49. ↑ «AC MILAN : Paolo Maldini» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 22 Ιουλίου 2020. 
  50. ↑ «Buffon breaks Maldini's record for Serie A appearances» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 22 Ιουλίου 2020. 
  51. ↑ «Paolo Maldini, elegante y legendario defensor» (στα Ισπανικά). Ανακτήθηκε στις 3 Απριλίου 2021. 
  52. ↑ «"Uefa, premio alla carriera per Paolo Maldini"» (στα Ιταλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Απριλίου 2014. Ανακτήθηκε στις 13 Απριλίου 2014. 
  53. ↑ «Paolo Maldini : national player profile» (στα Γερμανικά). Ανακτήθηκε στις 22 Ιουλίου 2020. 
  54. ↑ «"Europei Under 21 al via in Polonia: 5 successi per l'Italia dal 1978 ad oggi, ma la squadra più forte fu quella del 1986 (seconda): Nel 1986 l'Italia migliore battuta in finale dalla Spagna"» (στα Ιταλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Νοεμβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 2019. 
  55. ↑ «Pele, Messi, Moore: Could this be the greatest all-time World Cup XI?» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Ιουλίου 2022. Ανακτήθηκε στις 30 Ιουλίου 2023. 
  56. ↑ «Ballon d'Or Dream Team : Paolo Maldini meilleur latéral gauche de ce onze de légende» (στα Γαλλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Οκτωβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 16 Δεκεμβρίου 2020. 
  57. ↑ «FIFA : "All-time FIFA World Cup Ranking 1930–2010"» (PDF) (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 15 Απριλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 15 Απριλίου 2020. 
  58. ↑ «Internazionale: Serie A alternative club guide» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Αυγούστου 2020. Ανακτήθηκε στις 1 Αυγούστου 2020. 
  59. ↑ 59,0 59,1 «Paolo Maldini - Century of International Appearances» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 22 Ιουλίου 2020. 
  60. ↑ «World Football: The 100 Greatest World Cup Players of All Time» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 12 Ιουνίου 2022. 
  61. ↑ «FIFA World Cup All Star teams». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Ιουνίου 2016. Ανακτήθηκε στις 27 Μαΐου 2020. CS1 maint: Unfit url (link)
  62. ↑ «Italia, finale da leggenda Olanda spreca e va fuori» (στα Ιταλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Μαΐου 2019. Ανακτήθηκε στις 18 Μαΐου 2019. 
  63. ↑ «Die Top 25 Tore bei einer Fußball-Europameisterschaft: Spektakuläre Treffer, die Geschichte schrieben» (στα Γερμανικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Ιουλίου 2024. Ανακτήθηκε στις 11 Ιουλίου 2024. 
  64. ↑ «UEFA : Your All-time EURO 11 revealed» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Ιανουαρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 9 Ιανουαρίου 2023. 
  65. ↑ «"Tuttocalcio 7 ottobre"» (στα Ιταλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Μαρτίου 2018. Ανακτήθηκε στις 29 Μαρτίου 2018. 
  66. ↑ «IOC : Most FIFA World Cup appearances: Players who have played in most matches - full list» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Απριλίου 2023. Ανακτήθηκε στις 8 Απριλίου 2023. 
  67. ↑ «Τα «ιερά τέρατα» του Παγκοσμίου Κυπέλλου με αριθμούς». Ανακτήθηκε στις 29 Ιανουαρίου 2021. 
  68. ↑ «Μουντιάλ 2022, Μέσι: Πήρε το ρεκόρ του Μαλντίνι, ως ο παίκτης με τα περισσότερα λεπτά συμμετοχής σε Παγκόσμιο Κύπελλο». Ανακτήθηκε στις 24 Μαρτίου 2024. 
  69. ↑ «Maradona beats Pele and Beckenbauer in poll to decide all-time greatest team» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Ιουλίου 2022. Ανακτήθηκε στις 6 Ιουλίου 2022. 
  70. ↑ «World All-Time Teams» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 27 Μαΐου 2024. 
  71. ↑ «LEGEND OF CALCIO: PAOLO MALDINI» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Οκτωβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 2020. 
  72. ↑ «UEFA : UEFA President's Award» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Απριλίου 2024. Ανακτήθηκε στις 13 Απριλίου 2024. 
  73. ↑ «Paolo Maldini nie chce pożegnalnego meczu w kadrze» (στα Ιταλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Φεβρουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 10 Φεβρουαρίου 2012. 
  74. ↑ «Proud Paolo» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Νοεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 23 Ιουλίου 2020. 
  75. ↑ «Football: Italy from Albertini to Zola» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 24 Μαρτίου 2024. 
  76. ↑ «Paolo Maldini en 2009 : «J'ai connu tant de beaux moments...»» (στα Γαλλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Απριλίου 2023. Ανακτήθηκε στις 4 Απριλίου 2023. 
  77. ↑ «Paolo Maldini – the Eternal King of Calcio» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 4 Απριλίου 2021. 
  78. ↑ «5 Legendary footballers who had their shirt numbers retired» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2022. 
  79. ↑ «FIFA Order of Merit holders» (PDF) (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 2 Οκτωβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 2 Μαρτίου 2022. 
  80. ↑ «Consegnati i riconoscimenti della 'Hall of Fame' del calcio italiano» (στα Ιταλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Οκτωβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 6 Οκτωβρίου 2014. 
  81. ↑ «The Greatest: – how the panel voted» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Νοεμβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 23 Νοεμβρίου 2022. 
  82. ↑ «IFFHS ALL TIME WORLD MEN'S DREAM TEAM» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Μαΐου 2021. Ανακτήθηκε στις 29 Μαΐου 2021. 
  83. ↑ «OFFICIAL: Milan promote Maldini» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Ιουνίου 2021. Ανακτήθηκε στις 26 Ιουνίου 2021. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Πάολο_Μαλντίνι&oldid=10811828"