Πελέ

Πελέ

Με την εθνική Βραζιλίας το 1970
Προσωπικές πληροφορίες
Πλήρες όνομα	Έντσον Αράντες ντο Νασιμέντο
Ημερ. γέννησης	23 Οκτωβρίου 1940 (1940-10-23)
Τόπος γέννησης	Τρες Κορασόες, Βραζιλία
Ημερ. θανάτου	29 Δεκεμβρίου 2022 (82 ετών)
Τόπος θανάτου	Σάο Πάολο, Βραζιλία
Ύψος	1,73 μ.
Θέση	Μέσος Επιθετικός
Νούμερο φανέλας	10
Ομάδες νέων
1953–1956	Μπαουρού
Επαγγελματική καριέρα*
Περίοδος	Ομάδα	Συμμ.†	(Γκ.)†
1956–1974	Σάντος	585	(567)
1975–1977	Νιου Γιορκ Κόσμος	64	(37)
Σύνολο		649	(604)
Εθνική ομάδα
Περίοδος	Ομάδα	Συμμ.†	(Γκ.)†
1957–1971	Εθνική Βραζιλίας	92	(77)
Τίτλοι Χώρα συμμετοχής:  Βραζιλία Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου Νικητής 1958 Σουηδία Νικητής 1962 Χιλή Νικητής 1970 Μεξικό Κόπα Αμέρικα Φιναλίστ 1959 Ισημερινός
* Οι συμμετοχές και τα γκολ στις προηγούμενες ομάδες υπολογίζονται μόνο για τα εγχώρια πρωταθλήματα. † Συμμετοχές (Γκολ).

Ο Έντσον Αράντες ντο Νασιμέντο (πορτογαλικά: Edson Arantes do Nascimento‎, προφορά: ˈɛtsõ (w)ɐˈɾɐ̃tʃiz du nɐsiˈmẽtu, Τρες Κορασόες, 23 Οκτωβρίου 1940 – Σάο Πάολο, 29 Δεκεμβρίου 2022) γνωστός ως Πελέ (πορτογαλικά: Pelé‎), ήταν Βραζιλιάνος διεθνής ποδοσφαιριστής. Έχει αναγνωριστεί ως ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών από τη FIFA και τη Δ.Ο.Ε. και ευρέως θεωρείται ως ο μεγαλύτερος στην ιστορία του αθλήματος. Γνωστός και ως ο «Βασιλιάς του Ποδοσφαίρου», κατέχει επίσης τον τίτλο «Αθλητής του Αιώνα» από τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή. Το έτος 2000 σε παγκόσμια δημοσκόπηση της FIFA στο διαδίκτυο για την ανάδειξη του καλύτερου ποδοσφαιριστή του 20ού αιώνα, ήρθε δεύτερος πίσω από το Ντιέγκο Μαραντόνα, ενώ αντίθετα, στην ψηφοφορία της «FIFA Football family» και των αναγνωστών του περιοδικού «FIFA Magazine» ο Πελέ ήρθε πρώτος. Τα ατομικά του επιτεύγματα και οι διακρίσεις του τον κατατάσσουν ως τον σημαντικότερο και πιο διάσημο όχι μόνο στην παγκόσμια ιστορία του αθλήματος αλλά και στο σύνολο του κόσμου των σπορ.

Αποκαλούμενος και ως «Μαύρο Μαργαριτάρι» (Pérola Negra), έχει ψηφιστεί ως ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα από τη Διεθνή Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής Ποδοσφαίρου (IFFHS) λαμβάνοντας 1.705 πόντους, με δεύτερο το Γιόχαν Κρόιφ με 1.303. To 1999 εξελέγη Ποδοσφαιριστής του Αιώνα μετά από ψηφοφορία των νικητών (1956–1999) της Χρυσής Μπάλας του περιοδικού France Football.

Ξεκίνησε την καριέρα του το 1956 αγωνιζόμενος με τη Σάντος στην οποία παρέμεινε σχεδόν 18 χρόνια λόγω της αγάπης του για την ομάδα του, αλλά και της απαγόρευσης που εφήρμοσε η κυβέρνηση της χώρας, καθώς το 1961 ο τότε Πρόεδρος της Βραζιλίας με σχετικό νόμο τον χαρακτήρισε «εθνικό θησαυρό», προκειμένου να μην μπορέσει να αποκτηθεί από σύλλογο άλλης χώρας. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του κατέκτησε όλους τους ομαδικούς και ατομικούς τίτλους που διεκδίκησε και απέκτησε πρωτοφανή παγκόσμια φήμη ως ο καλύτερος ποδοσφαιριστής που είχε μέχρι τότε παρουσιαστεί ήδη από τα πρώτα χρόνια της τρίτης δεκαετίας της ζωής του, ενώ άλλαξε την πορεία της ομάδας που από μέτριας δυναμικότητας έγινε πρωταθλήτρια κόσμου σε λιγότερο από πέντε χρόνια. Έκλεισε την καριέρα του στις ΗΠΑ το 1977, όπου αγωνίστηκε για τρεις σεζόν, αυξάνοντας κατακόρυφα τη δημοτικότητα του ποδοσφαίρου, οδηγώντας και άλλους σπουδαίους παίκτες να πράξουν το ίδιο εκείνη την περίοδο. Λειτούργησε ως παγκόσμιος πρέσβης για το άθλημα από την αρχή της ποδοσφαιρικής του σταδιοδρομίας και οι δύο σύλλογοι που αγωνίστηκε έκαναν περιοδείες σε πολυάριθμες χώρες για να συμμετάσχουν σε φιλικά παιχνίδια.

Η καταξίωσή του στο ανώτατο επίπεδο ήρθε με τη συμμετοχή του στα Παγκόσμια Κύπελλα με την εθνική του ομάδα: πρώτου συμπληρώσει τα 22 του χρόνια ήταν δύο φορές παγκόσμιος πρωταθλητής συνεισφέροντας τα μέγιστα στην μέχρι τότε χωρίς τον κορυφαίο τίτλο Βραζιλία, ο δε ίδιος κατάκτησε τον τίτλο τρεις φορές, ο μόνος ποδοσφαιριστής που έχει πετύχει κάτι τέτοιο. Ανεπανάληπτο είναι το γεγονός ότι η κορυφή του κόσμου ήρθε πρώτα σε διεθνές επίπεδο σε ηλικία πριν τη συμπλήρωση των 18 χρόνων του στη διοργάνωση του 1958 και ακολούθησε η καταξίωση σε συλλογικό επίπεδο. Το 1962 στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Χιλής, τραυματίστηκε στον αγώνα με την Τσεχοσλοβακία και δεν συνέχισε στη διοργάνωση. Το 1966 στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Αγγλίας είχε ανάλογη τύχη στον αγώνα με την Πορτογαλία. Το 1970 σκόραρε σε τέταρτο συνεχόμενο Κύπελλο και ήταν ο κορυφαίος παίκτης της διοργάνωσης που συγκέντρωσε όλες τις ιστορικά κορυφαίες ποδοσφαιρικές δυνάμεις σε κατάσταση ισχύος.

Ο Πελέ αγωνιζόταν ως δεύτερος επιθετικός, αλλά λειτούργησε και ως επιθετικός μέσος. Η τεχνική κατάρτιση και η αθλητικότητά του έχουν επαινεθεί παγκόσμια, και κατά τη διάρκεια της καριέρας του είχε χαρακτηριστικά όπως την άριστη ντρίμπλα και πάσα, την εξαιρετική του ικανότητα στο ψηλό παιχνίδι, τη δημιουργικότητά του, αλλά και τη μεγάλη έφεση στο σκοράρισμα, στοιχεία που τον προσδιορίζουν ως τον πληρέστερο όλων. Με περισσότερα από 1.200 γκολ κατά τη διάρκεια της καριέρας του αναδείχθηκε σε έναν από τους καλύτερους σκόρερ όλων των εποχών.

Μετά το τέλος της αθλητικής του σταδιοδρομίας παρέμεινε κοντά στο άθλημα ως πρεσβευτής του αλλά και διεθνών οργανισμών όπως ο ΟΗΕ και η UNICEF. Για την προσφορά του στο ποδόσφαιρο και στο χώρο του αθλητισμού γενικότερα τιμήθηκε μεταξύ άλλων με το Τάγμα Αξίας της FIFA, όπως και το Ολυμπιακό Τάγμα. Περισσότερο από τα γκολ, τα τρόπαια και τις διακρίσεις, τα πολλαπλά ρεκόρ κόσμου, ορισμένα από τα οποία παραμένουν ακατάρριπτα μέχρι και σήμερα, την αγάπη και τις ενθουσιώδεις εκδηλώσεις των φιλάθλων προς το πρόσωπό του, ακόμα και δεκαετίες μετά την αποχώρησή του από το ποδόσφαιρο, είναι η κληρονομιά του στο άθλημα αυτή που έχει αφήσει τις πιο μόνιμες εντυπώσεις.

Τα πρώτα χρόνια

Ο Έντσον Αράντες ντο Νασιμέντο γεννήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 1940 στην πόλη Τρες Κορασόες (πορτογαλικά Βραζιλίας: Três Corações, στα ελληνικά σημαίνει: Τρεις Καρδιές) της πολιτείας Μίνας Ζεράις της Βραζιλίας, 300 χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Ρίο ντε Τζανέιρο. Πατέρας του ήταν ο Ζοάο Ράμος ντο Νασιμέντο, γνωστός ως Ντοντίνιο, ελπιδοφόρος ποδοσφαιριστής αγωνιζόμενος ως κεντρικός επιθετικός, που ένας σοβαρός τραυματισμός στα 23 του χρόνια (λίγους μήνες πριν τη γέννηση του μικρού), τον κράτησε μακριά από τη μεγάλη καριέρα. Αναγκάστηκε έτσι να αγωνιστεί σε μικρές ομάδες, ωστόσο υπήρξε ο μέντορας του γιου του. Ήταν το πρώτο παιδί από τα τρία της οικογένειας και βαφτίστηκε Έντισον προν τιμή του εφευρέτη Τόμας Έντισον (ηλεκτρισμός πήγε στη γενέθλια πόλη του λίγο καιρό πριν από τη γέννηση του Πελέ) και στη συνέχεια αφαιρέθηκε το «ι» από το όνομα. Το 2010 ήρθε στη δημοσιότητα το πρωτότυπο πιστοποιητικό γέννησης και εκεί αναφέρεται ότι είχε γεννηθεί στις 21 Οκτωβρίου 1940, όχι στις 23, όπως πιστεύονταν προηγουμένως. Η οικογένεια ζούσε σε ένα δίχωρο σπίτι από τούβλα μαζί με μια γιαγιά και ένα θείο. Στη Βραζιλία αρέσκονται να χρησιμοποιούν ψευδώνυμα και το πρώτο που ήρθε ήταν το «Ντίκο» (Dico). Ο θείος του Χόρχε το σκέφτηκε και η μητέρα του το χρησιμοποιούσε για χρόνια.

Το παρωνύμιο Πελέ του το έδωσε ένας συμμαθητής του στο σχολείο και μάλιστα ήταν η αφορμή για να τιμωρηθεί ο μικρός Έντσον με δύο ημέρες αποβολή, καθώς τσακώθηκε με τον μικρό που του έβγαλε το παρατσούκλι. Υπάρχουν δύο εκδοχές για το τι σημαίνει και είναι χαρακτηριστικό ότι ο ίδιος σε πολλές συνεντεύξεις του τόνιζε πως δεν γνώριζε πως ακριβώς προέκυψε. Η πρώτη εκδοχή είναι πως μία ημέρα που έπαιζε ποδόσφαιρο, στα χωράφια του Τρες Κορασόες με τους φίλους του, με μία αυτοσχέδια μπάλα φτιαγμένη με πανιά και χαρτιά, κάποια στιγμή βρήκε πεταμένη κοντά σε σταθμό του τρένου μία παλιά, ξεφούσκωτη, χαλασμένη, αλλά δερμάτινη μπάλα. Έκτοτε προέκυψε και το pele που σήμαινε δέρμα σε πολλές λατινογενείς γλώσσες. Η άποψη που ο ίδιος αποδέχθηκε ως γεγονός είναι πως το όνομα αυτό του το κόλλησαν άλλα παιδιά, όταν ο ίδιος είχε αποκαλέσει λανθασμένα τον αγαπημένο παίκτη του «Μπιλέ» ως «Πιλέ», τερματοφύλακα της Βάσκο ντα Γκάμα του Σάο Λαουρένσο (Vasco da Gama de São Lourenço), πόλη στην οποία βρέθηκε η οικογένεια το 1942 με τον πατέρα να αγωνίζεται στην τοπική ομάδα. Ο ίδιος είχε δηλώσει πως το όνομα Πελέ δεν ήταν της αρεσκείας του θεωρώντας ότι μοιάζει με βρεφική λέξη και δεν υποδηλώνει κάτι στην πορτογαλική γλώσσα. Ωστόσο, πολύ αργότερα ένας θεολόγος του είπε ότι η λέξη αυτή υπάρχει στη Βίβλο και στα εβραϊκά σημαίνει θαύμα, γεγονός που άλλαξε την άποψή του για το όνομα.

Τα παιδικά χρόνια ήταν φτωχικά με το μικρό Έντσον να παίζει μπάλα γεμίζοντας τις κάλτσες των γονέων του με χαρτιά μη δυνάμενη η οικογένεια να του αγοράσει παπούτσια (αργότερα, τα παιχνίδια χωρίς παπούτσια έγιναν γνωστά ως πελάδα - pelada-, που πιστεύεται ότι πήραν το όνομά τους από τον Πελέ). Η οικογένεια μετακόμισε σε μεγαλύτερη πόλη, στο Μπαουρού στην πολιτεία του Σάο Πάολο στα μέσα Σεπτεμβρίου του 1945, όπου ο πατέρας του συνέχισε να παίζει ποδόσφαιρο στην τοπική ομάδα της δεύτερης κατηγορίας Lusitana FC, μετέπειτα Bauru Atletico Clube. Στα έκτα του γενέθλια, ένας από τους συμπαίκτες του πατέρα του του δώρισε μια δερμάτινη μπάλα και αυτή ήταν η πρώτη φορά που κλωτσούσε μια πραγματική μπάλα. Σε ηλικία 10 ετών περίπου φόρεσε για πρώτη φορά ποδοσφαιρικά παπούτσια, όταν ο δήμαρχος το Μπαουρού διοργάνωσε ένα ποδοσφαιρικό τουρνουά στο γήπεδο της πόλης και ένας επιχειρηματίας τα δώρισε στα παιδιά που συμμετείχαν παπούτσια. Ο πατέρας του ήθελε ο γιος να ακολουθήσει τα χνάρια του και να διδαχθεί τα μυστικά του αθλήματος, γράφοντας παράλληλα τον γιο του σε τοπικές ομάδες νέων από την ηλικία των 11 ετών (Sete de Setembro, Canto do Rio, Sao Paulinho, Ameriquinha) και όταν είδε τα προσόντα του τον παρότρυνε λέγοντάς του ότι «εσύ γεννήθηκες για να παίξεις ποδόσφαιρο». Ο πατέρας ήταν και ο άνθρωπος που ο μικρός Έντσον ήθελε να μοιάσει, έχοντας ως στόχο να πετύχει το απραγματοποίητο μεγαλείο που έβλεπε σε αυτόν, ενώ ο ποδοσφαιριστής που θαύμαζε περισσότερο ήταν ο Ζιζίνιο. Για να βοηθηθεί οικονομικά και να μπορέσει να αγοράσει δική του μπάλα, δούλευε σε καταστήματα τσαγιού ως υπάλληλος και γυάλιζε παπούτσια έξω από τους κινηματογράφους ήδη από την ηλικία των επτά ετών, αν και ο ίδιος δεν είχε ακόμα δικά του. Σχολείο κατάφερε να πάει μόνο μέχρι την τέταρτη τάξη της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Σε εξώφυλλο περιοδικού το 1958

Στην αρχή της εφηβείας του γνώρισε τον πρώην διεθνή Βραζιλιάνο ποδοσφαιριστή της δεκαετίας του 1930 Βαλντεμάρ ντε Μπρίτο (Waldemar de Brito), που ανέλαβε να δημιουργήσει την ομάδα νέων της Μπαουρού (Baquinho), κάτι που υλοποιήθηκε με τον πρώτο αγώνα να πραγματοποιείται το Σεπτέμβριο του 1953. Στην ομάδα νέων έπαιξε για περίπου δύο χρόνια, εντυπωσιάζοντας από το δεύτερο αγώνα και κερδίζοντας δύο τίτλους στις διοργανώσεις νέων της πόλης (1954, 1955), ενώ την επόμενη χρονιά η ομάδα διαλύθηκε. Στο Μπαουρού τον ονόμασαν el sapeca (το θαύμα). Δεν αγωνιζόταν πάντα ως επιθετικός, συχνά έπαιζε και ως τερματοφύλακας. Την πρώτη του χρονιά σημείωσε 148 γκολ σε 33 παιχνίδια και έτσι οι επιθετικές επιδόσεις του μικρού άρχισαν προοδευτικά να ξεχωρίζουν στην τοπική αθλητική κοινότητα και ο Μπρίτο πεπεισμένος ότι ο μαθητής του «θα γίνει κάποτε ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής του κόσμου» έπεισε την οικογένεια Νασιμέντο να επιτρέψει στο 15χρονο ποδοσφαιρικό «φαινόμενο» να εγκαταλείψει την πατρική εστία. Η μητέρα του Δόνα Σελέστε είχε πάντα αντιρρήσεις σε αυτή την πορεία και εκείνη την εποχή δούλευε σε βιοτεχνία παπουτσιών. Παράλληλα στα μέσα της εφηβείας του έπαιξε για μια ομάδα εσωτερικού ποδοσφαίρου που ονομαζόταν Ράντιουμ και είχε δημιουργηθεί από νέους της ομάδας της Μπαουρού. Το ποδόσφαιρο σάλας (futsal- φούτσαλ) μόλις είχε αρχίσει να γίνεται δημοφιλές στη χώρα και σύμφωνα με τον ίδιο, το ποδόσφαιρο σάλας παρουσίαζε δύσκολες προκλήσεις, ήταν πολύ πιο γρήγορο από το ποδόσφαιρο στο γρασίδι και οι παίκτες αναγκάζονται να σκέφτονται ταχύτερα. Ο Πελέ αναγνώρισε ότι το ποδόσφαιρο εσωτερικού χώρου τον βοήθησε να σκεφτεί καλύτερα και πιο γρήγορα. Επιπλέον, του επέτρεψε να παίξει με ενήλικες όταν ήταν περίπου 14 ετών. Σε ένα από τα τουρνουά στα οποία συμμετείχε, αρχικά θεωρήθηκε πολύ νέος για να παίξει, αλλά τελικά αναδείχθηκε κορυφαίος σκόρερ του διαγωνισμού, παραδεχόμενος αργότερα ότι αυτό του έδωσε μεγάλη αυτοπεποίθηση. Ο Πελέ και η ομάδα του κέρδισαν το πρώτο πρωτάθλημα το 1955.

Σάντος Φ.Κ.

Τα τέσσερα πρώτα χρόνια (1956–1959)

Έτσι έφτασε στη Σάντος στις 8 Αυγούστου 1956, μια παραθαλάσσια πόλη στην πολιτεία του Σάο Πάολο και αγωνίστηκε στην ομάδα νέων της πόλης (Σάντος Φουτεμπόλ Κλούμπε), σημειώνοντας πολλά γκολ, ενώ συμμετείχε και σε φιλικούς αγώνες της ανδρικής ομάδας. Ο προπονητής της ομάδας ανδρών Λούλα (Λουίς Αλόνσο Πέρες - Luís Alonso Pérez) διέκρινε άμεσα το ταλέντο του και τον εμπιστεύτηκε. Ο έφηβος Πελέ έμενε στο οικοτροφείο του σωματείου και προτού κλείσει τα 16 του, στις 7 Σεπτεμβρίου 1956 (ημερομηνία ανεξαρτησίας της Βραζιλίας), έκανε το ντεμπούτο του με την ομάδα ανδρών της Σάντος σε φιλικό αγώνα με την Κορίνθιανς Σάντο Αντρέ (Corinthians Santo André, 7–1) μπαίνοντας σαν αλλαγή και σκοράροντας μία φορά στο 81ο λεπτό το έκτο γκολ της ομάδας. Στη Σάντος τον αποκαλούσαν αρχικά Gasolina (βενζίνη), ένα ψευδώνυμο που του έδωσαν για την ταχύτητά του. Ο τραυματισμός του Βάλτερ Βασκονσέλος (Válter Vasconcelos) το Δεκέμβριο του 1956, βασικού στελέχους της ομάδας που φορούσε το νούμερο 10, του έδωσε την ευκαιρία να αγωνιστεί στη βασική ενδεκάδα από τις αρχές της επόμενης χρονιάς φορώντας το νούμερό του. Στις 26 Απριλίου 1957 σημείωσε το πρώτο του τέρμα σε επίσημο αγώνα, στη συνάντηση Σάντος - Σάο Πάολο 3–1 για το Τουρνουά Ρίο-Σάο Πάολο. Στις 9 Ιουνίου 1957 σκόραρε το πρώτο του χατ τρικ σε φιλικό αγώνα με τη Φαμπρίλ Εσπόρτε Κλούμπε (Fabril Esporte Clube, τέσσερα τέρματα), ο νεότερος παίκτης στον κόσμο που πέτυχε χατ τρικ σε επίσημο αγώνα, ρεκόρ που κράτησε για τέσσερις δεκαετίες. Το πρώτο γκολ στο Πρωτάθλημα Παουλίστα ήρθε την τρίτη αγωνιστική (14 Ιουνίου) απέναντι στην ΧΒ Πιρασικάμπα (XV de Piracicaba) στην εντός έδρας νίκη με 5–3. Υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο στις 25 Ιουνίου 1957, ενώ μέχρι τότε αμοιβόταν με άτυπο συμφωνητικό. Έτσι καθιερώθηκε στη βασική ενδεκάδα και ήταν πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος Παουλίστα ήδη από την πρώτη χρονιά με 36 γκολ, ενώ είχε και 14 τελικές πάσες (ασίστ). Ο τίτλος του πρώτου σκόρερ κατακτήθηκε και την επόμενη χρονιά (1958) με 58 τέρματα από τα 143 της ομάδας (πέντε από τα οποία στον αγώνα απέναντι στην Ιπιράνγκα Φουτεμπόλ Κλούμπε - Ypiranga Futebol Clube - την 1η Οκτωβρίου, πέντε «καρέ» και τρία χατ τρικ) σε 38 αγώνες, επίδοση που παραμένει ακατάρριπτο ρεκόρ μέχρι σήμερα. Στις 26 Φεβρουαρίου 1958, σε αγώνα με την Αμέρικα Ρίο ντε Τζανέιρο για τον πρώτο γύρο του τουρνουά Ρίο-Σάο Πάολο, ο Πελέ σημείωσε τέσσερα γκολ στο τελικό 5–3. Ο κορυφαίος αθλητικός δημοσιογράφος και θεατρικός συγγραφέας Νέλσον Ροντρίγκες (Nelson Rodrigues, 1912–1980) εντυπωσιασμένος από τον τρόπο παιχνιδιού του έγραψε: «Ο Πελέ έχει ένα σημαντικό πλεονέκτημα έναντι των άλλων παικτών — αυτό το να νιώθει βασιλιάς, από την κορυφή μέχρι τα νύχια» στο χρονικό που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Manchete Esportiva, στις 8 Μαρτίου 1958. Ένα από τα γκολ ήταν με ατομική προσπάθεια και ο Ροντρίγκες σημείωσε: «Ήρθε μια στιγμή που δεν έμεινε κανείς να ντριμπλάρει. Δεν υπήρχε άμυνα». Στο συγκλονιστικότερο παιχνίδι στην ιστορία του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου (νίκη της Σάντος επί της Παλμέιρας με 7–6 για το τουρνουά Ρίο-Σάο Πάολο, 6 Μαρτίου 1958), ο Πελέ σημείωσε το πρώτο γκολ για την ομάδα του.

Ένας ακόμα τίτλος πρώτου σκόρερ συμπλήρωσε την επόμενη χρονιά, έχοντας ήδη και τον πρώτο τίτλο του πρωταθλήματος Παουλίστα το 1958, το δε 1959 σημείωσε συνολικά σε 103 επίσημους και φιλικούς αγώνες 127 τέρματα, σε χρόνια που δεν υπήρχε επαρκής ιατρική υποστήριξη και η διαδοχή των αγώνων δεν επέτρεπε χρόνο αποθεραπείας από μικροτραυματισμούς. Αγωνίστηκε με πέντε διαφορετικές ομάδες και η επίδοση αναγνωρίζεται ως ρεκόρ για ένα ημερολογιακό έτος (υπηρετούσε στρατιωτική θητεία ενός έτους εκείνη τη χρονιά πετυχαίνοντας 14 γκολ με την επίλεκτη ομάδα των Ενόπλων Δυνάμεων), ενώ η Σάντος 342, επιδόσεις που είναι ακατάρριπτα ρεκόρ. Στο πρωτάθλημα Παουλίστα του 1959 ο Πελέ σημείωσε 45 τέρματα (πρώτος σκόρερ για τρίτη συνεχή χρονιά) και η ομάδα 155 σε 41 συναντήσεις, ένα ακόμα ακατάρριπτο ρεκόρ για το σύλλογο, χωρίς μάλιστα να κατακτήσει και τον τίτλο του πρωταθλήματος δίνοντας έμφαση περισσότερο στην επιθετική της απόδοση. Το μόνιμο ντουέτο στην επίθεση για μία δεκαετία ήταν οι Πέπε και Κουτίνιο, με τον πρώτο να αγωνίζεται πλάγια αριστερά, ενώ ο δεύτερος ήταν ο κεντρικός επιθετικός. Ο Πελέ αγωνιζόταν σε πιο ελεύθερο ρόλο περιφερειακού επιθετικού, στα πορτογαλικά της Βραζιλίας ponta de lança, επιθετικός που όμως γυρίζει και πίσω για δημιουργήσει μία νέα προσπάθεια της ομάδας. Το τρίο θεωρείται από τα καλύτερα στην ιστορία του αθλήματος και κέρδισε μαζί 19 επίσημους συλλογικούς τίτλους. Το 1959 ο Πελέ αγωνίστηκε με την πολιτειακή ομάδα του Σάο Πάολο στο Διαπολιτειακό Πρωτάθλημα της Βραζιλίας (Campeonato Brasileiro de Seleções Estaduais), τη σημαντικότερη της Βραζιλίας μέχρι τότε κατακτώντας τον τίτλο και σημειώνοντας έξι τέρματα.

Από φιλικό αγώνα στην Αργεντινή με τη Νιούελς το 1961 (ο Πελέ είναι τρίτος από δεξιά).

Η Σάντος δεν ήταν ένας από τους μεγαλύτερους συλλόγους της Βραζιλίας όταν ο νεαρός Πελέ πήγε στην ομάδα. Το γήπεδό της Βίλα Μπελμίρο είχε χωρητικότητα μόνο 25.000 θεατές και είχε κατακτήσει μέχρι τότε δύο τίτλους πρωταθλήματος Παουλίστα, το 1935 και το 1955. Το Πρωτάθλημα Παουλίστα κυριαρχόταν από την Κορίνθιανς και τη Σάο Πάολο. Η κατάκτηση του δεύτερου συνεχόμενου τίτλου το 1956 έδειξε ότι ήταν η ανερχόμενη δύναμη του ποδοσφαίρου της χώρας. Ο σύλλογος δεν ήταν οικονομικά εύρωστος, είχε ένα νεανικό και ταλαντούχο σύνολο και η παρουσία του εκκολάπτοντα αστέρα οδήγησε την ομάδα αρχικά στην κορυφή της χώρας με την κατάκτηση του Πρωταθλήματος Παουλίστα το 1958 και του τουρνουά Ρίο-Σάο Πάολο για πρώτη φορά στην ιστορία της το 1959, τίτλο που κατέκτησε άλλες τρεις φορές. Το 1960 η Σάντος κατακτά το Καμπεονάτο Παουλίστα και πάλι αρχίζοντας μια πενταετή κυριαρχία στο θεσμό, ενώ ο Πελέ ήταν πρώτος σκόρερ για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά με 30 τέρματα σε 33 αγώνες. Όταν έκλεισε τα 20 χρόνια του είχε σημειώσει συνολικά 355 τέρματα, αριθμός ασύγκριτος με οποιονδήποτε άλλο ποδοσφαιριστή πριν ή μετά από αυτόν.

Η κατάκτηση της κορυφής στη Βραζιλία

Τα επιτεύγματα αυτά και μετά τα Παγκόσμια Κύπελλα του 1958 και του 1962, οδήγησαν αρκετές ομάδες του Ευρώπης να προσφέρουν μεγάλα ποσά για να αγοράσουν το εξαιρετικά ταλαντούχο παίκτη (μεταξύ άλλων, την Ρεάλ Μαδρίτης, τη Γιουβέντους και τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ). Το πρώτο συμβόλαιό του έληξε εννέα ημέρες μετά τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1958 και πρώτη η Ίντερ κατάφερε να αποσπάσει την υπογραφή συμβολαίου, αλλά ο πρόεδρος της Ίντερ Άντζελο Μοράτι αναγκάστηκε να τον αποδεσμεύσει μετά από επίθεση που υπέστη ο πρόεδρος της Σάντος από εξαγριωμένους οπαδούς, οι οποίοι μάλιστα πυρπόλησαν τα γραφεία του σωματείου. Ωστόσο, το 1961 η κυβέρνηση του προέδρου Ζάνιου Κουάντρους εκμεταλλεύτηκε τη δημοσιότητα του Πελέ και τον κήρυξε «εθνικό θησαυρό» για να αποφύγει οποιαδήποτε πιθανή μεταγραφή. Επιπλέον, το βραζιλιάνικο πρωτάθλημα ήταν υψηλού επιπέδου τη δεκαετία του 1960 (υψηλότερου ακόμα και από τα ευρωπαϊκά) με τους εγχώριους κορυφαίους ποδοσφαιριστές που αναδείχθηκαν πρωταθλητές κόσμου να αγωνίζονται στη χώρα και σημαντικοί ξένοι όπως οι Ελίας Φιγκερόα, Λουίς Αρτίμε, Λαδισλάο Μαζουρκιέβιτς να μεταγράφονται σε βραζιλιάνικους συλλόγους. Ο μέσος όρος γκολ ανά αγώνα στο πρωτάθλημα της Βραζιλίας μεταξύ 1961 και 1965 ήταν 3,1, ενώ την ίδια περίοδο, ο αντίστοιχος στο Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης ήταν 3,8, ενδεικτικό της δυσκολίας επίτευξης τερμάτων στη χώρα της Νότιας Αμερικής σε αντίθεση με ό,τι απλοϊκά συχνά πιστεύεται.

Το 1961 ήταν ίσως η καλύτερη χρονιά στην καριέρα του κερδίζοντας το Πρωτάθλημα Παουλίστα για μία ακόμη φορά, ενώ ο ίδιος ήταν πρώτος σκόρερ με 46 τέρματα (κατά άλλες πηγές 47) σε μόνο 26 αγώνες που συμμετείχε. Η ομάδα σημείωσε 113 τέρματα σε 30 αγώνες πρωταθλήματος και σε συνολικά 104 επίσημους και φιλικούς αγώνες 338 τέρματα, 111 από τα οποία του Πελέ. Εκείνη τη χρονιά κυκλοφόρησε και η πρώτη βιογραφία του στη Βραζιλία. Πελέ και Σάντος ήταν οι πρωταγωνιστές στο Taça Brasil (Τάσα Μπραζίλ, στην κυριολεξία: Κύπελλο Βραζιλίας) που είχε τη θέση του εθνικού πρωταθλήματος της Βραζιλίας από το 1961. Δημιουργήθηκε μετά την εκκίνηση του Κόπα Λιμπερταδόρες, της πρώτης διοργάνωσης που πραγματοποιήθηκε το 1960. Η Βραζιλία δεν είχε μέχρι τότε ισχύον εθνικό πρωτάθλημα συλλόγων και το άθλημα περιοριζόταν σε πολιτειακά πρωταθλήματα και στα Τουρνουά Ρίο - Σάο Πάολο. Ωστόσο, η χώρα έπρεπε να έχει δύο εκπροσώπους για το νέο Κύπελλο της Νότιας Αμερικής, οπότε η Συνομοσπονδία της χώρας ίδρυσε το Taça Brasil, διοργάνωση που είδε τους πολιτειακούς πρωταθλητές τους προηγούμενου έτους να συγκρούονται. Για την πρώτη διοργάνωση, 16 πολιτειακοί πρωταθλητές ομάδες ανταγωνίστηκαν για δύο θέσεις στην τελική τετράδα, όπου προκρίνονταν μόνο οι πρωταθλητές από το Ρίο ντε Τζανέιρο και το Σάο Πάολο. Το 1960 ο Πελέ σημείωσε το εκτός έδρας γκολ απέναντι στην Μπαΐα στον πρώτο από τους διπλούς τελικούς, αλλά ήταν τραυματίας στον επαναληπτικό και η Σάντος έχασε και μαζί και το τίτλο. Στη διοργάνωση του 1961, ο Πελέ σημείωσε χατ τρικ σε επτά λεπτά στο τελικό και κέρδισε με 5–1, μπροστά σε 18.662 θεατές στο Πασαέμπου, μικρό πλήθος σε σύγκριση με εκείνο του πρωταθλήματος Παουλίστα. Ο Πελέ τελείωσε ως κορυφαίος σκόρερ της διοργάνωσης με επτά τέρματα σε πέντε παιχνίδια, ενώ εκείνη τη χρονιά σημείωσε τη δεύτερη καλύτερη επίδοση της καριέρας του με συνολικά 112 τέρματα σε 75 επίσημους και φιλικούς αγώνες. Η Σάντος στη συνέχεια επιβλήθηκε στη σκηνή της Βραζιλίας, όπου περισσότεροι από 100.000 θεατές συγκεντρώθηκαν στο Στάδιο Μαρακανά για τον τελικό της χρονιάς του 1962 μεταξύ Σάντος και Μποταφόγκο. Στον αγώνα που διεξήχθη στις 2 Απριλίου, ο Πελέ σκόραρε δύο φορές στο 5–0 με αντίπαλο την ομάδα του Γκαρίντσα. Η συνάντηση χαρακτηρίστηκε ο «αγώνας του αιώνα» στη Βραζιλία, καθώς οι δύο τους θεωρούνταν οι ισχυρότερες που είχαν παρουσιαστεί στην ιστορία του αθλήματος της χώρας. Στον πρώτο αγώνα η Μποταφόγκο είχε νικήσει με 3–1.

Το 1963 στο αεροδρόμιο του Άμστερνταμ

Η Σάντος ήταν σαρωτική στη διοργάνωση και κερδίζει τον τίτλο πέντε φορές διαδοχικά μεταξύ 1961 και 1965, επίδοση ρεκόρ που δεν έχει καταρριφθεί ακόμα. Το 1963 η ομάδα κατέκτησε τον τίτλο και πάλι στα δύο παιχνίδια του τελικού με τη Μπαΐα (6–0 στην έδρα της και 0–2 εκτός με δύο γκολ του Πελέ) στέφθηκε πρωταθλήτρια πανηγυρικά και ο Πελέ τερμάτισε πρώτος σκόρερ για δεύτερη φορά στη διοργάνωση. Μεταξύ Νοεμβρίου 1960 και Οκτωβρίου 1963, η Σάντος παρέμενε αήττητη στο πρωτάθλημα για 54 συνεχόμενους αγώνες, παγκόσμιο ρεκόρ εκείνη την εποχή, ενώ μεταξύ 1961 και 1963 σκόραρε σε 73 συνεχή επίσημα παιχνίδια σε όλες τις διοργανώσεις σημειώνοντας 245 τέρματα, από τα οποία 85 ο Πελέ. Η επίδοση του συλλόγου είναι η τέταρτη καλύτερη όλων των εποχών στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο (τότε τρίτη). Στις 19 Ιανουαρίου 1964 στη διοργάνωση του Taça Brazil 1963, ο Πελέ αντικατέστησε τον τερματοφύλακα ο οποίος είχε αποβληθεί, στον ημιτελικό με την Γκρέμιο. Για περίπου πέντε λεπτά, αφού είχε σημειώσει τρία γκολ και το αποτέλεσμα ήταν 4–3 υπέρ της Σάντος, έπαιξε με τη νούμερο ένα φανέλα και έκανε δύο σωτήριες επεμβάσεις διατηρώντας το μέχρι τότε αποτέλεσμα. Η πρώτη φορά που κλήθηκε να φορέσει τη φανέλα με το νούμερο ένα ήταν σε ένα χαμηλής σημασίας αγώνα πρωταθλήματος της πολιτείας του Σάο Πάολο με αντίπαλο τη Μίνοους Κομέρσιαλ (Minnows Comercial). Έχοντας ήδη σκοράρει, αγωνίστηκε ως τερματοφύλακας για 20 λεπτά στο δεύτερο ημίχρονο και δε δέχθηκε γκολ. Χρειάστηκε τέσσερις συνολικά φορές να αγωνιστεί σαν τερματοφύλακας (οι άλλες το 1959, το 1969 και το 1973) καθώς οι αλλαγές σε επίσημους αγώνες δεν επιτρέπονταν τότε. Στη διοργάνωση του 1964 ήταν και πάλι πρώτος σκόρερ με επτά γκολ, ενώ σημείωσε χατ τρικ στο 4–1 με αντίπαλο την Φλαμένγκο στον τελικό.

Στις 21 Νοεμβρίου 1964, στον αγώνα Σάντος - Μποταφόγκο ντε Ριμπεϊράο Πρέτο (Botafogo de Ribeirão Preto, αποτέλεσμα 11–0), ο Πελέ σκόραρε οκτώ φορές (ένα γκολ με πέναλτι), σημειώνοντας νέο ρεκόρ σε παιχνίδι του πρωταθλήματος Παουλίστα, το οποίο προηγουμένως ανήκε στον Αρτούρ Φριντενράιχ με επτά γκολ από το 1928. Ο αγώνας ήταν για την 25η αγωνιστική του πρωταθλήματος Παουλίστα και διεξήχθη στη Βίλα Μπελμίρο μπροστά σε 9.437 θεατές. Δεν υπάρχει καταγραφή των γεγονότων σε φιλμ παρά μόνο φωτογραφίες. Το αξιοπερίεργο είναι ότι ο αντίπαλος τερματοφύλακας θεωρήθηκε ο καλύτερος παίκτης της ομάδας του και βραβεύτηκε. Στον εκτός έδρας αγώνα η Σάντος είχε χάσει με 2–0. Τέσσερα γκολ σημείωσε ο κορυφαίος Βραζιλιάνος ενώ παρείχε και μια ασίστ σε ένα από τα συγκλονιστικότερα παιχνίδια στην ιστορία του βραζιλιάνικου πρωταθλήματος το Δεκέμβριο του 1964 με αντίπαλο την Κορίνθιανς στο Πασαέμπου, που έληξε με θρίαμβο της Σάντος με 7–4. Το 1965 ήταν η δεύτερη πιο παραγωγική χρόνια του σε επίσημους αγώνες με 72 τέρματα (μετά από αυτή του 1958 με 75), από τα οποία 49 στο πολιτειακό πρωτάθλημα Παουλίστα σε 28 αγώνες, η δεύτερη καλύτερη επίδοσή του στη διοργάνωση, ενώ η Σάντος κατέκτησε και τους πολιτειακούς τίτλους του 1964 και 1965.

Η διεθνής συλλογική καταξίωση

Το 1962 η ομάδα κέρδισε την πρώτη θέση στον όμιλο της στο Κόπα Λιμπερταδόρες και στον ημιτελικό απέκλεισε την Ουνιβερσιδάδ Κατόλικα της Χιλής. Στον τελικό αντιμετώπισε την κάτοχο του τίτλου Πενιαρόλ. Ο Πελέ σημείωσε δύο γκολ (αποτέλεσμα 3–0) σε τρίτο αγώνα που ήταν επαναληπτικός και έγινε στο Μπουένος Άιρες (λόγω επεισοδίων και διακοπής της δεύτερης συνάντησης στη Βραζιλία, σε δύο αγώνες που δεν είχε συμμετάσχει) και η Σάντος έγινε ο πρώτος βραζιλιάνικος σύλλογος που κατέκτησε το τρόπαιο. Την ίδια χρονιά, ο Πελέ σημείωσε 37 γκολ και ήταν πρώτος σκόρερ και τροπαιούχος με την ομάδα στο Καμπεονάτο Παουλίστα και το Taça Brazil και η Σάντος έγινε η πρώτη ομάδα στην ιστορία του επαγγελματικού ποδοσφαίρου που κατέκτησε τρεμπλ. Το 1963 η Σάντος κατέκτησε και πάλι το Κόπα Λιμπερταδόρες: απέκλεισε τη Μποταφόγκο στον ημιτελικό με 1–1 στην έδρα της με το Πελέ να σημειώνει το μοναδικό γκολ και χατ τρικ στη νίκη με 4–0 στο Μαρακανά. Στον τελικό επικράτησε της Μπόκα Τζούνιορς με δύο νίκες, τη δεύτερη στο Μπουένος Άιρες στις 11 Σεπτεμβρίου με 2–1 με νικητήριο τέρμα του Πελέ, ενώ από ατομική του προσπάθεια προέκυψε η τελική πάσα στον σκόρερ του πρώτου γκολ Κουτίνιο. Η Σάντος έγινε (και παραμένει) η μόνη βραζιλιάνικη ομάδα που κέρδισε τον τίτλο μέσα στην Αργεντινή. Τις δύο επόμενες χρονιές, ο βραζιλιάνικος σύλλογος έφτασε μέχρι τους ημιτελικούς του Κόπα Λιμπερταδόρες, ενώ το 1966, το 1967 και το 1969 είχε προκριθεί αλλά αρνήθηκε να συμμετάσχει προτιμώντας τις περιοδείες φιλικών αγώνων ανά τον κόσμο που ήταν οικονομικά πιο προσοδοφόρες. Ο Πελέ ήταν πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης του 1965 με οκτώ τέρματα και έκλεισε την πορεία του ως πρώτος σκόρερ στην ιστορία του θεσμού με 17 γκολ σε 15 συναντήσεις (σύμφωνα με τη FIFA).

Νικώντας δύο ισχυρότατες ευρωπαϊκές ομάδες τη Μπενφίκα (1962) και τη Μίλαν (1963) στους τελικούς του Διηπειρωτικού Κυπέλλου συμπεριλαμβανομένης μιας νίκης με σκορ 5–2 εκτός έδρας απέναντι στη Μπενφίκα με χατ τρικ του κορυφαίου βραζιλιάνου, αντιμετώπισε και επιχειρήματα σχετικά με τα πλεονεκτήματα και την υπεροχή του ποδοσφαίρου της Νότιας Αμερικής. Το 1961 Σάντος και Μπενφίκα είχαν συναντηθεί στα πλαίσια του τουρνουά του Παρισιού και σε ένα εντυπωσιακό παιχνίδι οι Βραζιλιάνοι νίκησαν με 6–3 με δύο γκολ του Πελέ. Η συνάντηση της Λισσαβόνας (11 Νοεμβρίου 1962) ήταν και η πρώτη εμφάνιση σε επίσημο αγώνα του Πελέ σε επίπεδο συλλόγων στην Ευρώπη, οι πρωταθλητές Πορτογαλίας φάνταζαν πανίσχυροι στην έδρα τους ελπίζοντας να ανατρέψουν το πενιχρό προβάδισμα με 3–2 που είχαν οι Βραζιλιάνοι με δύο γκολ του Πελέ στον πρώτο αγώνα αλλά βρέθηκαν να χάνουν με 5–0 μετά από 77 λεπτά αναμέτρησης. Το 0–2 έπειτα από εντυπωσιακή ατομική προσπάθεια που τη χαρακτήριζε η μεγάλη ταχύτητα και το άψογο τελείωμα θεωρείται ως ένα από τα καλύτερα γκολ της σταδιοδρομίας του. Ο Πελέ δήλωσε ότι ήταν το καλύτερο παιχνίδι της καριέρας του. Ο τερματοφύλακας της Μπενφίκα, Κόστα Περέιρα (Costa Pereira), είπε μετά το παιχνίδι: «Έφτασα ελπίζοντας να σταματήσω έναν σπουδαίο άνθρωπο, αλλά έφυγα πεπεισμένος ότι είχα νικηθεί από κάποιον που δεν γεννήθηκε στον ίδιο πλανήτη με τους υπόλοιπους από εμάς». Η πολλαπλή αυτή επιτυχία ήρθε στον εορτασμό των 50 χρόνων της ομάδας, η οποία κέρδισε παγκόσμιο θαυμασμό θεωρούμενη ως όχι μόνο η καλύτερη του κόσμου αλλά και στις καλύτερες όλων των εποχών, βασιζόμενη στην αρχή «αν οι αντίπαλοι βάλουν ένα γκολ, εμείς θα βάλουμε τρία». Με αυτό το τρόπαιο η Σάντος έγινε ο πρώτος σύλλογος στην ποδοσφαιρική ιστορία που κατέκτησε τέσσερις επίσημους τίτλους σε μία χρονιά, ενώ παραμένει η μοναδική ομάδα της Βραζιλίας που το έχει επιτύχει. Η γαλλική εφημερίδα L'Équipe τη σύγκρινε με τη Ρεάλ Μαδρίτης των προηγούμενων ετών και τη Χόνβεντ Βουδαπέστης των αρχών της δεκαετίας του 1950, ο δε Βιττόριο Πότσο, προπονητής της δύο φορές πρωταθλήτριας κόσμου Ιταλίας δήλωσε ότι «αυτή η ομάδα είναι αήττητη και μόνο σε φιλικό αγώνα θα μπορούσε να χάσει, ενώ με τον Πελέ σε τέτοια φόρμα, η ομάδα δεν έχει καμία σχέση». Το 1963 ο Πελέ σημείωσε τα δύο γκολ στο Μιλάνο (16 Οκτωβρίου, ήττα με 4–2) αλλά τραυματίστηκε και δεν έπαιξε στον επαναληπτικό που κρίθηκε στην παράταση υπέρ των λατιναμερικάνων. Έχοντας πετύχει επτά τέρματα παραμένει πρώτος σκόρερ στην ιστορία του Διηπειρωτικού Κυπέλλου. Στα δύο αυτά χρόνια ο Πελέ κατέκτησε 9 από τους 10 συλλογικούς τίτλους που η ομάδα διεκδίκησε χάνοντας μόνο το Πρωτάθλημα Παουλίστα του 1963. Σημείωσε 172 τέρματα σε 124 αγώνες μεταξύ του Ιανουαρίου του 1961 και του Δεκεμβρίου του 1962, ενώ μεταξύ Αυγούστου και Νοεμβρίου του 1962 σκόραρε σε 20 διαδοχικά παιχνίδια συμπεριλαμβανομένων φιλικών.

Η Σάντος το 1962. Ο Πελέ είναι καθιστός, δεύτερος από δεξιά

Η κατάκτηση της πρωτιάς του κόσμου σε συλλογικό επίπεδο ήρθε με τον Πελέ στην καλύτερη φόρμα της καριέρας του (και την ανωτέρη οποιοδήποτε ποδοσφαιριστή στην ιστορία του αθλήματος), κάτι που δεν έχει γίνει ευρέως ιστορικά γνωστό. Η χρυσή εποχή του Πελέ και της Σάντος προηγήθηκε της εποχής των διεθνών μέσων μαζικής ενημέρωσης και η πρόσβαση του υπολοίπου κόσμου ήταν εξαιρετικά περιορισμένη. Ο Πελέ βρίσκεται στην κορυφή της ιστορίας του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, ωστόσο, είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την πρόοδο της ομάδας που έμεινε ως εμβληματική και αναντικατάστατη αναφορά του παγκόσμιου ποδοσφαίρου όλων των εποχών, σε βαθμό που αυτή να αποκαλείται «Η Σάντος του Πελέ» (πορτογαλικά: O Santos de Pelé,). Μιας ομάδας όπου ο σεβασμός στα συστήματα και ο συντονισμός των αμυντικών κινήσεων ήταν δευτερεύοντα με το θέαμα να είναι ο κύριος στόχος. Ο χαρακτηρισμός «λευκό μπαλέτο» (πορτογαλικά: Ο Balé Branco) που της δόθηκε προέρχονταν από τις περίτεχνες ενέργειες των ποδοσφαιριστών της και τους εντυπωσιακούς συνδυασμούς τους.

Η ομάδα διατήρησε τον ίδιο προπονητή από το 1954 έως το 1966, τον καλύτερο Βραζιλιάνο τερματοφύλακα (Ζιλμάρ), και σημαντικούς παίκτες σε όλες τις γραμμές, όπως τους Ζίτο και τους Κλοντοάλντο και Κάρλος Αλμπέρτο Τόρες από το 1966. Τη διετία 1966–67 η αποχώρηση της πρώτης γενιάς πρωταγωνιστών έφερε επανακαθορισμό του τρόπου παιχνιδιού της ομάδας με ενίσχυση της άμυνας, γεγονός που σταδιακά ελάττωσε την παραγωγικότητα του Πελέ αλλά αύξησε τη δημιουργικότητά του. Τα δύο αυτά χρόνια υπήρξε κάμψη γνωρίζοντας τη μεγαλύτερη ήττα του από την Κρουζέιρο στον τελικό του πρωταθλήματος με 6–2, σε ένα παιχνίδι που ο Πελέ αποβλήθηκε.

Οι περιοδείες της Σάντος

Χρησιμοποιώντας τη φήμη και τα επιτεύγματά της αλλά κυρίως διαθέτοντας στις τάξεις της το «βασιλιά» του αθλήματος, η Σάντος ταξίδεψε σε όλες τις ηπείρους αντιμετωπίζοντας πολυάριθμες ομάδες σε φιλικές συναντήσεις. Πριν εισαχθούν οι ηπειρωτικοί διαγωνισμοί, ήταν συνηθισμένο για μεγάλες ομάδες να περιοδεύσουν σε άλλες χώρες. Στην πρώτη περιοδεία του 1959 η ομάδα έπαιξε 14 παιχνίδια σε 42 ημέρες στην Κεντρική και Νότια Αμερική με τον Πελέ να σημειώνει 15 γκολ. Η δημοφιλία του Βραζιλιάνου παίκτη αυξήθηκε κατακόρυφα σε όλο τον πλανήτη. Οι σημαντικότεροι σύλλογοι των χωρών αυτών αγωνιζόταν σε αυτές τις συναντήσεις στοχεύοντας πάντα στη νίκη απέναντι στη μεγάλη αντίπαλο του κορυφαίου ποδοσφαιριστή του κόσμου. Για πολλές από αυτές τις ομάδες και τους παίκτες τους η επιτυχής αντιμετώπισή του ήταν μέχρι και η σημαντικότερη στιγμή στην καριέρα τους. Σε ορισμένα δε από αυτά υπήρχε σκληρή αντιμετώπιση, ενώ συχνά συνέβαινε τα παιχνίδια αυτά να είναι κάθε δεύτερη μέρα για τη Σάντος χωρίς περιθώρια ξεκούρασης. Στη δεύτερη περιοδεία του 1959 που ξεκίνησε στη Βουλγαρία, αγωνίστηκε σε 22 παιχνίδια σε 14 χώρες σε διάστημα ενάμισι μηνός με τον Πελέ να σημειώνει 23 τέρματα. Σε εννέα ημέρες εκείνη τη χρονιά αγωνίστηκε σε δύο παιχνίδια σε λιγότερο από 24 ώρες. Απέναντι στις ευρωπαϊκές ομάδες, ο Πελέ πέτυχε 115 τέρματα σε 104 εμφανίσεις, έχοντας αναλογία γκολ ανά αγώνα 1,10, υψηλότερο από το μέσο όρο του συνόλου των φιλικών συναντήσεων (0,95) αλλά και των επίσημων αγώνων (0,92). Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η συνάντηση με τη Ρεάλ Μαδρίτης το 1959, τότε τέσσερις φορές πρωταθλήτρια Ευρώπης που έγινε στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου μπροστά σε 110.000 θεατές και έληξε με 5–3 υπέρ της ισπανικής ομάδας του Αλφρέδο Ντι Στέφανο (που δεν σημείωσε γκολ, ο Πελέ το πρώτο της ομάδας του). Μετά τον αγώνα ο πρόεδρος της Ρεάλ έκανε πρόταση (την πρώτη από τις τρεις) στον Βραζιλιάνο βλέποντάς τον ως διάδοχο του 33χρονου Ντι Στέφανο αλλά ο Πελέ αρνήθηκε. Είχαν προηγηθεί νίκες επί της πρωταθλήτριας Ισπανίας Μπαρτσελόνα με 5–1 με δύο γκολ του Πελέ και επί της Ίντερ με 7–1, όπου σημείωσε τέσσερα γκολ. Οι εντυπωσιακές του εμφανίσεις στη Γαλλία την ίδια χρονιά οδήγησαν την L'Équipe να γράψει ότι «Έχουμε δει τώρα το ανώτατο έργο τέχνης. Ο Πελέ διεισδύει στους αντιπάλους του, όπως η νοβοκαΐνη μέσα στους ιστούς ενός αρρώστου». Ο σύλλογος επισκέφθηκε πολυάριθμες χώρες χωρίς ποδοσφαιρική παράδοση και πολλές υποανάπτυκτες συμμετέχοντας και σε διεθνή τουρνουά στα πλαίσια προετοιμασίας των ομάδων. Οι περιοδείες αυτές ήταν οικονομικά προσοδοφόρες για το σωματείο που πληρώνονταν με χαμηλότερα ποσά (έως και πέντε φορές) αν δεν συμμετείχε ο κορυφαίος αστέρας της και έτσι μπόρεσε να τον διατηρήσει στις τάξεις της και υλικά ικανοποιημένο. Αξιομνημόνευτο είναι το φιλικό παιχνίδι στα πλαίσια διεθνούς τουρνουά στη Χιλή, όπου η Σάντος αντιμετώπισε τη δευτεραθλήτρια κόσμου Εθνική Τσεχοσλοβακίας στις 16 Ιανουαρίου 1965 μπροστά σε 80.000 θεατές που απόλαυσαν ένα αξέχαστο θέαμα στη νίκη του βραζιλιάνικου συλλόγου με 6–4 με τρία γκολ του Πελέ σε ένα από τα καλύτερα παιχνίδια της καριέρας του. Σε φιλικό αγώνα της Εθνικής Βραζιλίας απέναντι στη Δυτική Γερμανία το 1963 οκτώ από την ενδεκάδα της εθνικής ήταν παίκτες της Σάντος, ενδεικτικό της ισχύος της ομάδας.

Το 1965 με τη Σάντος

Το καλοκαίρι του 1961 τα μέλη της Σάντος κάνουν το υπερατλαντικό ταξίδι και έρχονται στην Ευρώπη για μια σειρά φιλικών αγώνων. Ο Πελέ είχε τραυματιστεί σε φιλικό αγώνα στο Μεξικό το Φεβρουάριο και δεν ταξίδεψε με την ομάδα, η οποία κέρδισε τη Μπάγερν Μονάχου με 3–2 αλλά το γήπεδο ήταν γεμάτο κατά το ήμισυ και οι διαμαρτυρίες των αντιπάλων συλλόγων έντονες για την απουσία του κορυφαίου ποδοσφαιριστή, ο οποίος κέρδισε στο μεταξύ χρόνο θεραπείας και ενσωματώθηκε στην ομάδα. Στην Ιταλία η Σάντος προσκλήθηκε για να γιορτάσει την 100ετή επέτειο ενοποίησης της Ιταλίας. Μπροστά από 60.000 άτομα, νίκησε την πρωταθλήτρια Γιουβέντους με 2–0 στο Τορίνο, ενώ τρεις ημέρες αργότερα τη Ρόμα στο Ολυμπιακό Στάδιο με 5–0 με 80.000 θεατές. Τρεις ημέρες αργότερα, η Ίντερ έχασε και αυτή καθαρά με 4–1 μπροστά σε 110.000 θεατές. Ο Πελέ σημείωσε τέσσερα γκολ κατά των ιταλικών ομάδων. Δεν έχασε και από καμία άλλη σε σύνολο 16 αγώνων. Οι εντυπωσιακές του εμφανίσεις οδήγησαν στον χαρακτηρισμό του ως «βασιλιά του ποδοσφαίρου» ή απλά «Ο Βασιλιάς» (πορτογαλικά: O Rei ) από τον ευρωπαϊκό τύπο πριν κλείσει τα 21 του χρόνια. Ένας από τους σταθμούς της Σάντος, θα γίνει αργότερα και η Ελλάδα στην οποία έδωσε τρεις φιλικούς αγώνες νικώντας την Α.Ε.Κ. με 3–0 και τον Π.Α.Ο. με 3–2 (από ένα γκολ του Πελέ), ενώ έχασε (μετά από 16 αγώνες) από τον Ολυμπιακό στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας με 2–1. Η συγκίνηση της νίκης κόστισε τη ζωή σε ένα φίλαθλο από καρδιακό επεισόδιο. Η επιτυχία έμελλε να συνοδεύει τον Ολυμπιακό στο πέρασμα των χρόνων, αφού έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας του, μέσω του ύμνου της ομάδας. Στην ευρωπαϊκή περιοδεία του 1963 ο Πελέ σημείωσε τέσσερα γκολ στο 5–2 επί της Άιντραχτ Φρανκφούρτης και τρία στο 5–3 επί της πρωταθλήτριας Ισπανίας Ατλέτικο Μαδρίτης.

Ο ενθουσιασμός των φιλάθλων με την παρουσία του Πελέ οδηγούσε συχνά σε εκδηλώσεις υπερβολής, καθώς η φήμη του τον είχε καταστήσει ως το μεγαλύτερο είδωλο στην ιστορία του αθλήματος νωρίς κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του. Στην πατρίδα του με κάθε σειρά από νέες φανέλες για την ομάδα, ο σύλλογός του είχε παραγγείλει 20 επιπλέον φανέλες με τον αριθμό δέκα - με τον οποίο αγωνιζόταν. Μετά τα περισσότερα παιχνίδια, οι οπαδοί έκλεβαν τη φανέλα ως αναμνηστικό. Στις 25 Ιανουαρίου 1962 σε φιλικό αγώνα με την Αλιάνσα Λίμα στο Περού ο προπονητής αντικατέστησε τον Πελέ στο ημίχρονο, αλλά οι επιθετικές αποδοκιμασίες των Περουβιανών φιλάθλων τον υποχρέωσαν να τον επαναφέρει γρήγορα στον αγωνιστικό χώρο. Το 1960 σε πτήση για την Αίγυπτο, το αεροπλάνο της ομάδας σταμάτησε στη Βηρυτό, όπου συγκεντρώθηκε πλήθος απειλώντας να απαγάγει τον Πελέ, εκτός εάν η Σάντος συμφωνούσε να παίξει με μια ομάδα του Λιβάνου. Η επέμβαση της αστυνομία το αντιμετώπισε αποφασιστικά και η πτήση ολοκληρώθηκε. Ένα πρωί στο αεροδρόμιο του Καράκας η ομάδα του έπρεπε να περιμένει τέσσερις ώρες μέσα στο αεροπλάνο μέχρι να αποσυρθούν οι φίλαθλοι επαρκώς για να αποβιβαστεί. Στο Μιλάνο, ένα πλήθος αλληλοσυγκρούστηκε για να τον δει από κοντά, ενώ ο Πελέ κρυβόταν πίσω από έναν μεγάλο στύλο φοβισμένος, περιμένοντας την ευκαιρία να τρέξει σε ένα αυτοκίνητο. Στην Ακτή Ελεφαντοστού 15.000 Αφρικανοί σχημάτισαν ανθρώπινη αλυσίδα στο δρόμο από το αεροδρόμιο προς την πόλη του Αμπιτζάν, πανηγυρίζοντας έξαλλα καθώς ο ήρωάς τους πέρασε σε ένα ανοικτό αυτοκίνητο, κρατώντας τα χέρια του πάνω από το κεφάλι θριαμβευτικά. Σε περιοδεία της Σάντος το 1968 στη Νότια Αμερική είναι μέχρι εκείνη τη στιγμή 1–1, όταν ο διαιτητής του φιλικού αγώνα με την Ολυμπιακή ομάδα της Κολομβίας επικυρώνει γκολ για την Κολομβία παρά το προφανές οφσάιντ, οι διαμαρτυρίες των Βραζιλιάνων έχουν ως αποτέλεσμα την αποβολή δύο από αυτών, με το δεύτερο να είναι ο Πελέ. Οι εξαγριωμένοι φίλαθλοι πετούν ότι βρίσκουν μπροστά τους προς το διαιτητή φωνάζοντας ότι πλήρωσαν για να τον δουν να παίζει. Ο διαιτητής υπό αστυνομική προστασία έφυγε από τον αγωνιστικό χώρο και με την απειλή επέκτασης των επεισοδίων το παιχνίδι επαναρχίζει με νέο διαιτητή και τον Πελέ να αγωνίζεται κανονικά ξανά. Ο αγώνας έληξε με 4–2 υπέρ της Σάντος με το τελευταίο τέρμα από τον Πελέ. Το 1972 δημοσιεύματα εφημερίδων της εποχής ανέφεραν ότι 50 άνθρωποι τραυματίστηκαν πριν από τον αγώνα της Σάντος με τη Ρόμα, καθώς 70.000 οπαδοί εμφανίστηκαν δίνοντας μάχη για να μπουν στο γήπεδο χωρητικότητας 50.000 ατόμων. Στο Τρινιντάντ και Τομπάγκο στις 5 Σεπτεμβρίου 1972 υπήρχαν σοβαρές αναταραχές και άρματα μάχης στους δρόμους στο φιλικό παιχνίδι με την εθνική ομάδα της χώρας. Αλλά η αντιπροσωπεία δεν προέβλεψε την αντίδραση του πλήθους στο γκολ του Πελέ στο 43ο λεπτό. Οι θαυμαστές εισέβαλαν στο γήπεδο και γύριζαν στους δρόμους της πόλης μεταφέροντας τον Βραζιλιάνο στους ώμους τους. Θα χρειαστεί αρκετή ώρα για να σωθεί και ο αγώνας να τελειώσει εκεί. Ο συμπαίκτης του Κλοντοάλντο σχολίασε τον θαυμασμό που είδε: «Σε ορισμένες χώρες ήθελαν να τον αγγίξουν, σε άλλες ήθελαν να τον φιλήσουν. Σε άλλες φίλησαν ακόμη και το έδαφος στο οποίο περπάτησε. Σκέφτηκα ότι ήταν όμορφο, απλά πανέμορφο».

Με το Κύπελλο Copa Ciudad de Buenos Aires το 1968

Το 1969 στη δεύτερη από τις τρεις περιοδείες στην Αφρική, οι δύο παρατάξεις που πολεμούσαν στον εμφύλιο πόλεμο στη Νιγηρία συμφώνησαν σε 48ωρη εκεχειρία για να δουν το παιχνίδι της Σάντος σε ένα φιλικό στο Λάγος με τη Νιγηριανή ομάδα Stationary Stores FC που διεξήχθη στις 26 Ιανουαρίου. Τον αγώνα παρακολούθησαν 25.000 θεατές και έληξε ισόπαλος 2–2 με δύο τέρματα του Πελέ. Η ακριβής τεκμηρίωση των γεγονότων αποτελεί δύσκολη υπόθεση λόγω της κατάστασης της χώρας εκείνη την εποχή. Παρά τη δημοσίευση του γεγονότος σε μεγάλα διεθνή μέσα ενημέρωσης αρκετά χρόνια αργότερα, υπάρχουν ενδείξεις ότι η κατάπαυση του πυρός αφορούσε το φιλικό αγώνα της Σάντος με την Εθνική Νιγηρίας που διεξήχθη στο Μπενίν, κοντά στα σύνορα με τη Μπιάφρα, στις 4 Φεβρουαρίου (λίγες μέρες αργότερα και απρογραμμάτιστα) και που έληξε με νίκη της βραζιλιάνικης ομάδας με 2–1, χωρίς ο Πελέ να σκοράρει. Η εκεχειρία έγινε για να έχουν την ευκαιρία να τον παρακολουθήσουν όσοι δεν είχαν τη δυνατότητα στον πρώτο αγώνα του Λάγος συμπεριλαμβανομένων των κατοίκων της αποκλεισμένης περιοχής. Η δεύτερη άποψη είναι αυτή που αποδείχθηκε ως η σωστή. Ο ιστορικός του συλλόγου Γκιγιέρμε Νασιμέντο (Guilherme Nancimento) υποστηρίζει ότι το 1969 είχε προηγηθεί βραχύβια κατάπαυση του πυρός στα σύνορα μεταξύ Δημοκρατίας του Κονγκό και Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό για τη μεταφορά της ομάδας υπό προστασία από τη μία πρωτεύουσα στην άλλη, γεγονός ελάχιστα γνωστό σε σχέση με τον εμφύλιο της Νιγηρίας. Τα στοιχεία αυτά ήταν η σημαντικότερη μαρτυρία ότι η φιγούρα του Πελέ ξεπέρασε τα αθλητικά όρια περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον αθλητή στον πλανήτη, εισάγοντας στην ιστορία ένα από τα μεγαλύτερα είδωλα.

Τα τελευταία χρόνια

Το 1968 η Σάντος είναι ξανά στην κορυφή με την κατάκτηση του πρωταθλήματος Παουλίστα με τον Πελέ να σημειώνει 17 τέρματα και συνολικά 55 σε 73 συναντήσεις, πέφτοντας σε αναλογία τερμάτων ανά αγώνα κάτω από το 1,00. Η ομάδα κατέκτησε και το τουρνουά Ρομπέρτο Γκόμες Πεδρόσα (Torneio Roberto Gomes Pedrosa ή ακόμα γνωστό ως Τάσα ντε Πράτα - Taça de Prata ) που αντικατέστησε το τουρνουά Ρίο-Σάο Πάολο και το Taça Brazil έχοντας ρόλο εθνικού πρωταθλήματος νικώντας στον τελικό τη Βάσκο ντα Γκάμα με 2–1 με νικητήριο γκολ του Πελέ. Στα τέλη του 1968 η ΟΥΕΦΑ και η Ποδοσφαιρική Συνομοσπονδία Νοτίου Αμερικής (CONMEBOL) δημιούργησαν το Διηπειρωτικό Σούπερ Κύπελλο (Intercontinental Supercup), μίας διοργάνωσης που συγκέντρωσε τους νικητές του Διηπειρωτικού Κυπέλλου από την έναρξη της διοργάνωσης. Το τουρνουά διεξήχθη σε δύο φάσεις με πρώτες τις συναντήσεις μεταξύ των συλλόγων της Νότιας Αμερικής. Με ένα γκολ από τον Πελέ η Σάντος νίκησε τη Ράσινγκ με 2–0 τον Νοέμβριο του 1968 και μετά την Πενιαρόλ στο Μαρακανά, έδρα που συχνά χρησιμοποιούσε η Σάντος σε τέτοιου επιπέδου συναντήσεις. Στις επαναλήψεις η Σάντος νίκησε τη Ρασίνγκ και έχασε από την Πενιαρόλ αλλά προκρίθηκε στον τελικό. Στην ευρωπαϊκή πλευρά, η Ρεάλ Μαδρίτης, αρνήθηκε τη συμμετοχή αφήνοντας την Ίντερ για τον τελικό. Η τελευταία συνάντηση πραγματοποιήθηκε στο Μιλάνο στις 24 Ιουνίου 1969 και βρίσκει νικητή με 1–0 και σούπερ τροπαιούχο το βραζιλιάνικο σύλλογο. Η διοργάνωση δεν είχε συνέχεια στο μέλλον, αν και την επόμενη χρονιά διοργανώθηκε ξανά, και ο Πελέ σημείωσε δύο γκολ.

Το 1973 κατέκτησε τον τελευταίο τίτλο με τη Σάντος, το πρωτάθλημα Παουλίστα με περιπετειώδη τρόπο μοιράζοντας τον με τη Πορτουγκέσα, ενώ ο ίδιος αναδείχθηκε για 11η φορά πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος. Στις 4 Νοεμβρίου εκείνης της χρονιάς σημείωσε ένα από τα ωραιότερα γκολ του με αντίπαλο την Πορτουγκέσα (3–2). Την ίδια χρονιά αναδείχθηκε καλύτερος ποδοσφαιριστής στη Νότια Αμερική στο νεοσύστατο τότε βραβείο που διοργάνωσε η εφημερίδα El Mundo της Βενεζουέλας. Στις 19 Δεκεμβρίου του 1973 συμμετείχε στον αποχαιρετιστήριο αγώνα προς τιμή του Γκαρίντσα σημειώνοντας ένα από τα δύο γκολ της Βραζιλίας στη νίκη της επί της Μικτής Κόσμου με 2–1. Με τον τέως συμπαίκτη του συνδέονταν με αλληλοσεβασμό.

Το 1973 από αγώνα της Σάντος στην Αργεντινή με την Ουρακάν

Το 1974 μετά από 19 χρόνια με τη Σάντος, ο Πελέ αποφάσισε να αποσυρθεί από το ποδόσφαιρο έχοντας κερδίσει 10 τίτλους Πρωταθλήματος Παουλίστα, έξι Πρωταθλήματα Βραζιλίας στη σειρά από το 1961 ως 1965 (με τη μορφή του Taça Brazil που είχε αυτό το ρόλο) και ένα το 1968 με τη μορφή του τουρνουά Ρομπέρτο Γκόμες Πεντρόσα, τρία τουρνουά Ρίο-Σάο Πάολο, δύο Κόπα Λιμπερταδόρες, δύο Διηπειρωτικά Κύπελλα και ένα Σούπερ Διηπειρωτικό Κύπελλο. Τα τελευταία του δύο γκολ του για την ομάδα τα σημείωσε στις 22 Σεπτεμβρίου 1974 απέναντι στη Γκουαρανί (2–2) για το πρωτάθλημα Παουλίστα. Το τελευταίο παιχνίδι του με την ομάδα ήταν στην έδρα της απέναντι στην Πόντε Πρέτα για το πρωτάθλημα Παουλίστα στις 2 Οκτωβρίου 1974 που έληξε με νίκη της γηπεδούχου με 2–0. Ο Πελέ αγωνίστηκε για 21 λεπτά εξαιτίας ενός μικρού τραυματισμού, και αποχώρησε αποθεωμένος από τους 20.258 θεατές της συνάντησης. Σε ατομικό επίπεδο είχε 11 πρωτιές ως κορυφαίου σκόρερ του πρωταθλήματος Παουλίστα, επίδοση που παραμένει ακατάρριπτο ρεκόρ, ενώ κατέχει τις τέσσερις καλύτερες επιδόσεις στην ιστορία του θεσμού, ο μόνος που ξεπέρασε τα 40 τέρματα σε μία χρονιά. Μεταξύ 1957 και 1970, ήταν κορυφαίος σκόρερ σε έξι διαφορετικές διοργανώσεις, στο Πρωτάθλημα Παουλίστα, το τουρνουά Ρίο-Σάο Πάολο, το Taça Brazil, το Κόπα Λιμπερταδόρες, το Διηπειρωτικό Κύπελλο και το Πρωτάθλημα Ένοπλων Δυνάμεων της Βραζιλίας. Σε τρεις περιπτώσεις, ήταν πρώτος σκόρερ περισσότερες από μία φορές. Σημείωσε 643 τέρματα σε 665 επίσημους αγώνες (666 σύμφωνα με την RSSSF - 2023) με τη Σάντος, ρεκόρ κόσμου για παίκτη σε ένα σύλλογο σύμφωνα με τη FIFA που καταρρίφθηκε το 2020. Συμπεριλαμβανομένων των φιλικών αγώνων το γενικό σύνολο σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του συλλόγου είναι 1.091 τέρματα από οποία τα 567 σε αγώνες πρωταθλημάτων με 467 στο Πρωτάθλημα Παουλίστα. Η RSSSF αναφέρει ως σύνολο τερμάτων τα 1.093. Το σύνολο των αγώνων με το βραζιλιάνικο σύλλογο ήταν 1.116 παιχνίδια, όμως μόνο 210 από αυτά ήταν στο γήπεδο της Σάντος, το Βίλα Μπελμίρο (σημείωσε 288 γκολ) μεταφέροντας τα πιο σημαντικά της παιχνίδια στα μεγάλα γήπεδα της χώρας. Ήταν πρώτος σκόρερ της ομάδας σε 16 από τις 18 χρονιές τις οποίες αγωνίστηκε. Η αποχώρηση του Πελέ ακολουθήθηκε από σοβαρή εξασθένηση της ομάδας: την τελευταία τετραετία της παρουσίας του (1971–74), η Σάντος ήταν κατά μέσο όρο στην τρίτη θέση του Καμπεονάτο Παουλίστα (και ένας τίτλος) και στην έκτη θέση του Καμπεονάτο Μπραζιλέιρο. Την επόμενη τετραετία (1975–78), έπεσε κατά μέσο όρο στην έβδομη θέση του Καμπεονάτο Παουλίστα και μόλις στην 23η θέση του Καμπεονάτο Μπραζιλέιρο.

Τα καλύτερα γκολ

Σύμφωνα με τον ίδιο τον Πελέ, το καλύτερο γκολ του ήταν αυτός που σημείωσε στο στάδιο Ρουά Ζαβαρί (Rua Javari, επίσημη ονομασία Estádio Conde Rodolfo Crespi) στις 2 Αυγούστου 1959 σε έναν αγώνα του πρωταθλήματος Παουλίστα με αντίπαλο την Ατλέτικο Γιουβέντους παρουσία 5.000 περίπου θεατών. Δεδομένου ότι δεν υπάρχει οπτική καταγραφή αυτού του παιχνιδιού, παρά μόνο λίγες φωτογραφίες, το γκολ ανακατασκευάστηκε με κινούμενη εικόνα υπολογιστή κατόπιν αιτήματος του ίδιου του Πελέ. Μέχρι τη στιγμή της επίτευξης του τέρματος ο Πελέ προκαλούνταν από τους οπαδούς των αντιπάλων, ενώ μετά το γκολ, «ο βασιλιάς» πανηγύρισε με μια σφιχτή γροθιά του ενός χεριού του στον αέρα, ένας τρόπος εορτασμού που από τότε καθιέρωσε. Έγινε αποδέκτης της μπάλας μετά από μια σέντρα από τα δεξιά και άρχισε να τρέχει κατευθυνόμενος προς το τέρμα, περνώντας απ' ευθείας έναν αντίπαλο και μετά επιχειρώντας τρεις συνεχείς προσπάθειες πετώντας τη μπάλα πάνω σε δύο αμυντικούς αλλά και τον τερματοφύλακα («σομπρέρο»), έσπρωξε τη μπάλα με το κεφάλι στο άδειο τέρμα. Προς τιμή του γκολ αυτού τον Αύγουστο του 2006 τοποθετήθηκαν μία προτομή και μία πλάκα έξω από το Ρουά Ζαβαρί.

Η προτομή του Πελέ που υπενθυμίζει το γκολ απέναντι στην Ατλέτικο Γιουβέντους

Στις 5 Μαρτίου του 1961, ο Πελέ σημείωσε το λεγόμενο «γκολ ντε πλάκα» (Gol de placa - τέρμα για πλακέτα): ένα γκολ εναντίον της Φλουμινένσε στο 41ο λεπτό της συνάντησης του Τουρνουά Ρίο-Σάο Πάολο, που θεωρήθηκε τόσο εντυπωσιακό που τοποθετήθηκε μία πλάκα με αφιέρωση ως το πιο όμορφο τέρμα που σημειώθηκε ποτέ στο στάδιο Μαρακανά. Ήταν μια ατομική προσπάθεια του Βραζιλιάνου διάρκειας άνω του ενός λεπτού που διέσχισε απόσταση σχεδόν 70 μέτρων, ξεπέρασε έξι αντιπάλους προτού αποφύγει και τον τερματοφύλακα και ευστόχησε, μία εντυπωσιακή αλληλουχία που προκάλεσε μια μόνιμη επευφημία διάρκειας σχεδόν δύο πλήρων λεπτών από όλους τους θεατές που ήταν παρόντες, ακόμη και από τους αντιπάλους, σε ένα φαινόμενο που δεν είχε παρατηρηθεί προηγούμενα στο Μαρακανά. Ήταν το 1–0 στον αγώνα και το 371ο τέρμα του σύμφωνα με τους τότε υπολογισμούς. Ο αγώνας έληξε με 3–1 υπέρ της Σάντος. Και αυτό το γκολ σημειώθηκε χωρίς τηλεοπτική καταγραφή.

Τον Απρίλιο του 1975 ταξίδευσε στη Βηρυτό για να συμμετάσχει σε φιλικό αγώνα μεταξύ της κορυφαίας ομάδας του Λιβάνου Νεζμέ Σ.Κ. (Nejmeh SC) και μιας ομάδας με επίλεκτους παίκτες γαλλόφωνων πανεπιστημίων. Όταν έφτασε ο Πελέ, πλήθη μπλόκαρουν τους δρόμους για να τον δουν. Την ημέρα του παιχνιδιού 40.000 θεατές γέμισαν το γήπεδο από νωρίς το πρωί. Το παιχνίδι του Πελέ στο Λίβανο θεωρείται μία από τις κορυφαίες στιγμές του λιβανέζικου ποδοσφαίρου. Μια εβδομάδα αργότερα ξέσπασε ο εμφύλιος πόλεμος.

Νιου Γιορκ Κόσμος

Το 1975 και ενώ είχε αποχωρήσει για οκτώ μήνες από το ποδόσφαιρο, ο Πελέ επέστρεψε στα γήπεδα με τη Νιου Γιορκ Κόσμος - συμφωνία που υπογράφηκε στις Βερμούδες στις 9 Ιουνίου, και ανακοινώθηκε την επόμενη μέρα, η οποία του προσέφερε, με την έγκριση της κυβέρνησης της Βραζιλίας, σύμβαση ατομικών αμοιβών ύψους περίπου 4,7 εκατομμυρίων δολαρίων για τρία χρόνια, ποσό ρεκόρ στην μέχρι τότε αθλητική ιστορία. Ήταν περίπου το διπλάσιο της ετήσιας μισθοδοσίας και των 20 ομάδων στο Νορθ Αμέρικαν Σόκερ Λιγκ (NASL). Η Warner Communications, ιδιοκτήτης του συλλόγου, ήθελε τον Πελέ, όχι μόνο για τις τεχνικές του ικανότητες, αλλά περισσότερο για να προωθήσει το άθλημα στη Βόρεια Αμερική και απέκτησε μια σειρά εξαιρετικών και διεθνώς καταξιωμένων παικτών, όπως τους Φραντς Μπεκενμπάουερ, Κάρλος Αλμπέρτο Τόρες και Τζόρτζιο Κινάλια, ποδοσφαιριστές που η παρακμή της καριέρας του δεν είχε φτάσει ακόμα. Ο επίτροπος του NASL παλαιός Ουαλός διεθνής ποδοσφαιριστής Φιλ Γούσναμ (Phil Woosnam) ήταν ένθερμος υποστηρικτής της προσπάθειας, όμως σε μία χώρα με ιδιαίτερα ανεπτυγμένα τα δικά της ομαδικά αθλήματα η αποδοχή ανάπτυξης του ποδοσφαίρου δεν ήταν αρχικά ομόφωνη. Ο γενικός διευθυντής του ομίλου προκειμένου να τον πείσει του είπε ότι αν έρθει στο σύλλογο θα κερδίσει μία χώρα, ενώ αν πάει στην Ιταλία ή την Ισπανία (υπήρχαν προτάσεις από τη Γιουβέντους και τη Ρεάλ Μαδρίτης) το μόνο που θα κατακτήσει είναι ένας τίτλος. Αυτή δεν ήταν η πρώτη πρόταση από τις Ηνωμένες Πολιτείες που είχε δεχθεί ο Βραζιλιάνος. Είχε προηγηθεί πρόταση που είχε απορρίψει ο Πελέ στα τέλη του 1966 του προέδρου του NASL κατά τη διάρκεια περιοδείας της Σάντος στη χώρα και το ενδιαφέρον ήταν αναμενόμενο εν όψει της πρώτης έναρξης του αμερικανικού πρωτάθληματος το 1967. Άλλη μια απόπειρα από την αμερικανική ομάδα είχε γίνει το 1971 όταν η Σάντος ήταν σε περιοδεία στη Τζαμάικα, αλλά και πάλι ο Βραζιλιάνος είχε αρνηθεί. Το 1975 όμως ο Πελέ διαπίστωσε ότι βρισκόταν σε οικονομικό αδιέξοδο μιας και τα χρήματα που είχε κερδίσει από την καριέρα του και είχαν επενδυθεί είχαν χαθεί και η επιστροφή στην ενεργό δράση κρινόταν αναγκαία. Είχε βιώσει δύο φορές την οικονομική καταστροφή. Την πρώτη φορά στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και τη δεύτερη μετά την πρώτη αποχώρησή του το 1974 λόγω κακής διαχείρισης και αποτυχημένων επενδύσεων από τρίτους των κερδών του. Ήταν συχνά ευκολόπιστος, εμπιστευόμενος φίλους που ήταν λιγότερο ικανοί από ό,τι φαινόταν. Στη μεταγραφή υπήρχε ένας απροσδόκητος αντίπαλος: ο στρατηγός Ερνέστο Γκαϊζέλ, τότε Πρόεδρος της Βραζιλίας. Ο αρχηγός της στρατιωτικής δικτατορίας δεν έχει ξεχάσει την άρνηση του Πελέ να συμμετάσχει στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1974 και δεν τον αφήσει να εγκαταλείπει τη χώρα για να αγωνιστεί. Η παρέμβαση του ποδοσφαιρόφιλου υπουργού Εξωτερικών των Η.Π.Α. Χένρυ Κίσινγκερ ήταν απαραίτητη για την επίλυση της διαφωνίας.

Στην πρεμιέρα με την αμερικανική ομάδα

Ο Πελέ έκανε το ντεμπούτο του με την ομάδα στις 15 Ιουνίου 1975 σε φιλικό αγώνα με τη Ντάλας Τορνέιντο (2–2) μπροστά σε 21.278 θεατές, ένα παιχνίδι στο οποίο σκόραρε ένα γκολ και ήταν δημιουργός του άλλου παρέχοντας ασίστ. Το μικρής χωρητικότητας γήπεδο γέμισε, ενώ ίσως και 50.000 φίλαθλοι έμειναν εκτός. Την προηγούμενη χρονιά ο μεγαλύτερος αριθμός θεατών σε εντός έδρας αγώνα ήταν μόλις 8.009 άτομα. Η ομάδα εκείνη τη στιγμή ήταν μια πολύγλωσση συλλογή από άσημους παίκτες από την Αγγλία, το Τρινιντάντ, την Πολωνία, το Ισραήλ και την Ουρουγουάη μαζί με μερικούς Αμερικάνους και βρισκόταν στον πάτο της βαθμολογίας του πρωταθλήματος. Η έδρα του συλλόγου, το «Ντάουνινγκ Στέντιουμ», μεταξύ Κουίνς και Μανχάταν, ήταν σε κακή κατάσταση, είχε τόσο λίγο χορτάρι που χρειάστηκε πράσινο σπρέι ώστε τηλεοπτικά η εικόνα (το CBS μετέδωσε το ντεμπούτο) να μην είναι τόσο αποκαρδιωτική. Ο αγώνας μεταδόθηκε τηλεοπτικά σε 22 χώρες και 300 δημοσιογράφοι απ' όλο τον κόσμο βρέθηκαν στο γήπεδο, όταν μέχρι τότε οι εφημερίδες και τα κανάλια στις Ηνωμένες Πολιτείες έστελναν στο ποδόσφαιρο μόνο νεαρούς. Το ποδόσφαιρο στις Η.Π.Α. περιγράφονταν μέχρι τότε ως αποτυχία. Το πρωτάθλημα του NASL δεν μάζευε μερικές φορές ανά αγώνα πάνω από δεκάδες ή εκατοντάδες άτομα και έφτανε με δυσκολία τις λίγες χιλιάδες όταν επρόκειτο για κάποιο «σημαντικό» παιχνίδι, μεταξύ ποδοσφαιριστών που ήταν (ουσιαστικά) ερασιτέχνες. Το άθλημα είχε πολιτιστική σημασία μόνο για τις μειονοτικές εθνότητες και τους μετανάστες που κατοικούσαν στην Αμερική, αλλά καμία σημασία για τους ίδιους τους Αμερικανούς που προτιμούσαν τα δικά τους πιο παραδοσιακά αθλήματα. Ακόμα και η ομάδα της Νέας Υόρκης που ήταν πρωταθλήτρια το 1972 συγκέντρωσε μέσο όρο το 1974 3.578 φιλάθλους. Κατά την πρώτη δημόσια εμφάνισή του στη Βοστώνη, ο Πελέ τραυματίστηκε από πλήθος οπαδών που τον είχαν περιβάλλει και μεταφέρθηκε με φορείο. Δεν ήταν η μόνη φορά που οι φίλαθλοι εκδηλώθηκαν με υπερβάλλοντα ενθουσιασμό στην παρουσία του: σε ένα φιλικό παιχνίδι προετοιμασίας το 1976 στο Σαν Αντόνιο, έγινε σαφές ότι το πλήθος επρόκειτο να ορμήσει στο γήπεδο στο τελευταίο σφύριγμα της λήξης και να αποφύγει τις υπερβολές των εκδηλώσεων των φιλάθλων. Με περίπου πέντε λεπτά να απομένουν, η ομάδα φρόντισε να έχει αυτοκίνητο έξω από το τούνελ του αγωνιστικού χώρου. Όταν η μπάλα βγήκε από την πλάγια γραμμή κοντά σε εκείνη την έξοδο, ο Πελέ ενήργησε σαν να την έβγαζε για πλάγιο. Αντίθετα, έτρεξε προς το όχημα. Το παράδειγμα μεταγραφής στις ΗΠΑ του Βραζιλιάνου ακολούθησαν και άλλοι μεγάλοι ποδοσφαιριστές στα τέλη της δεκαετίας του 1970, κυρίως Ευρωπαίοι, όπως ο Γιόχαν Κρόιφ, ο Εουσέμπιο, ο Τζορτζ Μπεστ, ο Γκερντ Μίλερ, ο Γκόρντον Μπανκς, ο Μπόμπι Μουρ.

Τελείωσε την πρώτη του σεζόν με πέντε γκολ και τέσσερις τελικές πάσες (ασίστ) σε εννέα παιχνίδια πρωταθλήματος. Την επόμενη χρονιά σημείωσε 15 γκολ και είχε 19 ασίστ και το 1977 σκόραρε 17 φορές και έδωσε επτά ασίστ. Οι δύο πρώτες χρονιές με την ομάδα της Νέας Υόρκης ήταν ομαδικά αποτυχημένες με το επίπεδο των συμπαικτών του, ειδικά την πρώτη χρονιά, να βρίσκεται πολύ χαμηλότερα σε σχέση με αυτό που είχε συνηθίσει να αγωνίζεται. Στις 10 Αυγούστου 1976 στη δεύτερη σεζόν του ήδη είχε σημειώσει 10 γκολ μέχρι την αναμέτρηση της τελευταίας αγωνιστικής της κανονικής διάρκειας του πρωταθλήματος απέναντι στους Μαϊάμι Τόρος (Miami Toros) που έληξε με 8–2. Μόλις στο δεύτερο λεπτό σημείωσε το 11ο και μέχρι το τέλος του πρώτου ημιχρόνου είχε φτάσει τα 12 με εντυπωσιακό ανάποδο ψαλίδι, από τα λίγα που έχουν καταγραφεί στην καριέρα του. Η αύξηση της δημοτικότητας της ομάδας με τις πρακτικές «σόου» που υπήρχαν βελτίωσαν τα οικονομικά της, η έδρα άλλαξε στο ευρύχωρο γήπεδο των Τζάιαντς και η ισχυροποίηση το 1977 με τις μεταγραφές των Μπεκενμπάουερ και Κάρλος Αλμπέρτο είχε αγωνιστικά αποτελέσματα: ο Κόσμος κέρδισε τη διοργάνωση του 1977 του νεαρού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου της Βόρειας Αμερικής. Ήρθαν δεύτεροι στην περιφέρειά τους, αλλά προχώρησαν στα πλέι οφ. Στο πρώτο σκέλος της σειράς των προημιτελικών, προσέλκυσαν ένα πλήθος νέο ρεκόρ στην ιστορία του αθλήματος στις ΗΠΑ 77.691 θεατών για αυτό που μετατράπηκε σε ρουτίνα με 3–2 και 3–0 (ένα τέρμα του Πελέ σε κάθε αγώνα) επί των Φορτ Λόντερντεϊλ Στράικερς στο γήπεδο των Τζάιαντς. Στο δεύτερο σκέλος των ημιτελικών με αντίπαλο τους Ρότσεστερ Λάνσερς (Rochester Lancers), με θρίαμβο 4–1, ο Κόσμος προσέλκυσε 73.669 φιλάθλους για ένα παιχνίδι μέσα στη βροχή και ο Πελέ πέτυχε ένα γκολ. Στον τελικό των πλέι οφ στις 28 Αυγούστου νίκησαν τους Σιάτλ Σάουντερς με 2–1 και κατέκτησαν τον τίτλο. Ήταν ο τελευταίος συλλογικός τίτλος του Πελέ και το τελευταίο επίσημο παιχνίδι της καριέρας του αποχωρώντας ως πρωταθλητής όπως ήθελε. Και στις τρεις χρονιές συμπεριλήφθηκε στην ομάδα των καλύτερων του NASL, του οποίου εκλέχθηκε καλύτερος παίκτης το 1976. Το καλύτερο ίσως παιχνίδι του στις ΗΠΑ ήταν απέναντι στην Τάμπα Μπέι Ρόουντις (Tampa Bay Rowdies) τον Ιούνιο του 1977, όπου ο Κόσμος προσέλκυσε 62.394 θεατές (αριθμός ρεκόρ τότε) σε συνάντηση που έληξε με 3–0 και ο Πελέ σημείωσε χατ τρικ, το τελευταίο της καριέρας του. Η δημοτικότητα του συλλόγου αυξήθηκε εντυπωσιακά με τριπλασιασμό των εισιτηρίων σε έξι μήνες από την άφιξή του και αλλεπάλληλα ρεκόρ του αριθμού των, ενώ η μέσος αριθμός φιλάθλων σε όλο το πρωτάθλημα αυξήθηκε κατά 80 % (από 7.597 το 1975 σε 13.584 το 1977), ενώ ο μέσος όρος εισιτηρίων της ομάδας ήταν 10.450 (1975), 18.227 (1976) και 34.142 (1977). Ο ίδιος σημείωσε συνολικά 37 γκολ σε 64 αγώνες πρωταθλήματος και έδωσε 30 ασίστ. Όταν έπαιζε για την ομάδα της Νέας Υόρκης, τόσοι πολλοί από τους αντιπάλους του ήθελαν να ανταλλάξουν μπλουζάκια μαζί του, ώστε ο σύλλογος έπρεπε να δώσει σε κάθε έναν από τους αντιπάλους του μία φανέλα μετά από κάθε αγώνα, με 25 ή 30 φανέλες να απαιτούνται κάθε φορά. «Αλλιώς, δεν θα είχαμε βγει ποτέ από το γήπεδο ζωντανοί» θυμάται χαρακτηριστικά ο προπονητής Γκόρντον Μπράντλεϊ.

Ο Πελέ (στη μέση) σημειώνει το τελευταίο γκολ της ενεργού δράσης του απέναντι στη Σάντος στον αποχαιρετιστήριο αγώνα του 1977

Μετά το τέλος του πρωταθλήματος ο Κόσμος ξεκίνησε μια περιοδεία που τους πήγε στη Βενεζουέλα, την Ιαπωνία, την Κίνα και την Ινδία, καθώς ο Πελέ αποχαιρετούσε τα μέρη του κόσμου που δεν τον είχαν δει ποτέ από κοντά. Στην Κίνα ήταν η πρώτη επαγγελματική ομάδα της Δύσης που είχε αγωνιστεί μέχρι τότε. Αποχώρησε οριστικά από την ενεργό δράση προς το τέλος της χρονιάς του 1977 (1η Οκτωβρίου), δυόμισι περίπου χρόνια μετά το ντεμπούτο του, σε συνάντηση στο στάδιο των Τζάιαντς, παίζοντας ένα ημίχρονο με τη Σάντος και ένα με τον Κόσμο. Το παιχνίδι παρακολούθησαν 75.646 θεατές και μεταδόθηκε τηλεοπτικά σε 38 χώρες σε όλο τον κόσμο, με εκτιμώμενο αριθμό 700 εκατομμυρίων τηλεθεατών σε σύνολο πληθυσμού της γης 4 δισεκατομμυρίων. Η συνάντηση βρήκε νικήτρια την αμερικανική ομάδα: ο Ρεϊνάλντο (José Reinaldo de Lima) σκόραρε για το 1–0 της Σάντος και ο Πελέ με ένα ελεύθερο λάκτισμα (απευθείας φάουλ) στο πρώτο μισό του αγώνα και ο Ραμόν Μίφλιν (Ramon Mifflin), ο οποίος είχε αντικαταστήσει το Βραζιλιάνο στις τάξεις της Κόσμος, για το τελικό 2–1 ήταν οι σκόρερ. Κατά τη διάρκεια του διαλείμματος του ημιχρόνου, ο Κόσμος απέσυρε τον αριθμό 10 της φανέλας του Πελέ και στο τέλος του παιχνιδιού ο Βραζιλιάνος, κρατώντας μια σημαία της Βραζιλίας στο δεξί του χέρι και των Ηνωμένων Πολιτείων στο αριστερό, είχε σηκωθεί στους ώμους από τους συμπαίκτες του. Προς το τέλος του αγώνα άρχισε να βρέχει, με τους δημοσιογράφους να σημειώνουν πως «ακόμη και ο ουρανός έκλαιγε» για την αποχώρηση του Πελέ. Ο ίδιος ενθάρρυνε το πλήθος πριν τον αγώνα να φωνάξει «Αγάπη!» τρεις φορές ως μήνυμα ειρήνης και αρμονίας για τον κόσμο. Μετά την αποχώρησή του, ο πρεσβευτής της Βραζιλίας στα Ηνωμένα Έθνη, δήλωσε: «Ο Πελέ έπαιξε ποδόσφαιρο για είκοσι δύο χρόνια και κατά το διάστημα αυτό προώθησε την παγκόσμια φιλία και αδελφότητα περισσότερο από κάθε πρεσβευτή».

Η αποχώρηση του Πελέ σηματοδότησε την αρχή του τέλους, όχι μόνο μιας εποχής, αλλά της ομάδας Κόσμου και του NASL. Χωρίς κανένα στο επίπεδό του, η δημοτικότητα του ποδοσφαίρου σταδιακά έπεσε, τα εισιτήρια μειώθηκαν, η τηλεοπτική συμφωνία με το ABC χάθηκε και οι σημαντικότεροι παίκτες επέστρεψαν στην Ευρώπη, καθώς επιβλήθηκαν ανώτατα όρια μισθών. Η ομάδα της Νέας Υόρκης διαλύθηκε το 1985 και την ίδια χρονιά το NASL διακόπηκε. Ο Πελέ παρέμεινε σε επαφή με το άθλημα στη χώρα διοργανώνοντας στο διάστημα 1979–82 θερινά σχολεία εκπαίδευσης για εφήβους.

Το τέλος της ποδοσφαιρικής σταδιοδρομίας του Πελέ τον βρήκε κάτοχο 37 επίσημων τίτλων (επίδοση ρεκόρ κόσμου στην εποχή του), γεγονός που τον έκανε τον επαγγελματία ποδοσφαιριστή με τους περισσότερους τίτλους καριέρας στην ιστορία του αθλήματος. Συνολικά κατέκτησε 60 συλλογικούς και εθνικούς τίτλους. Κατέρριψε πολλά ρεκόρ, παρόλο που αγωνίστηκε σε περιόδους που οι ποδοσφαιριστές εκτιμούνταν περισσότερο από την εμβέλεια του ταλέντου τους παρά με την εγγραφή των αριθμών τους σε στατιστικές. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του ήταν για μεγάλη περίοδο ο καλύτερα αμειβόμενος αθλητής στον κόσμο. Μετά την αποχώρησή του από την ενεργό δράση, συμμετείχε σε τιμητικούς αγώνες με τελευταίο αυτό που διοργανώθηκε προς τιμή των 50 χρόνων του στις 31 Οκτωβρίου 1990 στο Μιλάνο μεταξύ Μικτής Κόσμου και εθνικής Βραζιλίας (με την οποία και αγωνίστηκε) και έληξε με 2–1. Ήταν ο μόνος αγώνας ήταν αρχηγός, καθώς πάντα αρνούνταν τη θέση του αυτή του συλλόγου και της εθνικής ομάδας. Η στατιστική πρόοδος του 21ου αιώνα κατέδειξε ότι το σύνολο των 1.324 τερμάτων είναι το όγδοο υψηλότερο στην παγκόσμια ποδοσφαιρική ιστορία, με την άποψη που τον ήθελε ακόμα και στην κορυφή να υπάρχει σε ευρεία έκταση τον 20ό αιώνα. Σε επίσημους αγώνες σημείωσε 778 γκολ σύμφωνα με την RSSSF. Η IFFHS τον αναγνωρίζει ως τον κορυφαίο σκόρερ πρώτης κατηγορίας πρωταθλήματος με 604 γκολ. Επίσης, με 11 τίτλους πρώτου σκόρερ πρωταθλήματος επιπέδου κορυφαίας κατηγορίας (σύμφωνα με την IFFHS), είναι δεύτερος όλων των εποχών πίσω από το Γιόζεφ Μπίτσαν. Σημείωσε 92 χατ τρικ, τέσσερα γκολ σε ένα αγώνα 30 φορές, πέντε σε ένα παιχνίδι επτά φορές (σύμφωνα με τη FIFA έξι) και οκτώ γκολ μία φορά (88 χατ τρικ σε επίσημους αγώνες). Επιπλέον, μοίρασε συνολικά 369 τελικές πάσες (ασίστ) σε επίσημους αγώνες (ανεπίσημη στατιστική σε 819 από τους 851 αγώνες), ο δεύτερος σε αριθμό στην ποδοσφαιρική ιστορία μετά το Φέρεντς Πούσκας. Σε δύο δεκαετίες επισκέφθηκε αγωνιζόμενος 65 χώρες (περίπου τις μισές αναγνωρισμένες της υφηλίου εκείνη την εποχή) και εκτός από το Perola Negra, στη Γαλλία ήταν La Tulipe Noire, στη Χιλή El Peligro, στην Ιταλία II Re και στην Ελλάδα «ο Βασιλιάς», αλλά πάντα ήταν πολίτης του κόσμου.

Διεθνής καριέρα

Ο Πελέ έγινε γνωστός σε εθνικό επίπεδο μετά από ένα τουρνουά που πραγματοποιήθηκε στο στάδιο Μαρακανά τον Ιούνιο του 1957, μεταξύ βραζιλιάνικων και ορισμένων ευρωπαϊκών ομάδων. Ο ίδιος αγωνίστηκε με μικτή ομάδα Σάντος-Βάσκο ντα Γκάμα. Στο πρώτο παιχνίδι απέναντι στη Μπελενένσες, σημείωσε τρία γκολ. Έπαιξε επίσης με αντιπάλους τη Ντιναμό Ζάγκρεμπ της Γιουγκοσλαβίας, τη Φλαμένγκο και τη Σάο Πάολο, σημειώνοντας ένα γκολ σε κάθε αγώνα. Με τέτοιες εμφανίσεις πείστηκε ο ομοσπονδιακός προπονητής να τον καλέσει στην εθνική ομάδα, με λιγότερο από ένα χρόνο από το ντεμπούτο του ως επαγγελματίας. Αγωνίστηκε με την Εθνική Βραζιλίας για πρώτη φορά το 1957. Ο ομοσπονδιακός τεχνικός, Σίλβιο Πιρίλο (Sylvio Pirillo), τον κάλεσε για τους δύο αγώνες με την Αργεντινή για το «Κύπελλο Ρόκα» (Roca Cup). Στις 7 Ιουλίου 1957 μπήκε ως αλλαγή στο δεύτερο ημίχρονο και σημείωσε ένα γκολ στο 76ο λεπτό. Η Αργεντινή όμως νίκησε με 2–1. Σε ηλικία 16 χρονών, 8 μηνών και 17 ημερών, έγινε ο νεότερος Βραζιλιάνος παίκτης που έκανε ντεμπούτο με την εθνική ομάδα ανδρών και μάλιστα σκόραρε στην πρεμιέρα, παραμένοντας μέχρι σήμερα ο νεότερος σκόρερ της. Στον επαναληπτικό αγώνα ήταν πια βασικός και σημείωσε και πάλι γκολ, το ένα από τα δύο της νίκης της Βραζιλίας που κατέκτησε το Κύπελλο με καλύτερη διαφορά τερμάτων. Σε δύο αγώνες ο Πελέ είχε σημειώσει τα δύο από τα τρία γκολ της εθνικής και μπορούσε να υποστηρίξει ότι είχε δώσει το τρόπαιο στα χέρια των συμπατριωτών του. Προτού συμπληρώσει τα 20 χρόνια του είχε ήδη σημειώσει 25 διεθνή τέρματα (20 αγώνες), επίδοση που δεν έχει επιτευχθεί ποτέ από άλλο έφηβο πριν ή μετά από αυτόν.

Με την Εθνικής Βραζιλίας το 1960 σε φιλικό αγώνα με τη Μάλμε ΦΦ στη Σουηδία.

Αγωνίστηκε σε τέσσερα Παγκόσμια Κύπελλα και κλείνοντας την πορεία του στις διοργανώσεις ήταν δεύτερος σκόρερ της ιστορίας του θεσμού με 12 τέρματα σε 14 συναντήσεις, πίσω μόνο από το Γάλλο Ζυστ Φονταίν των 13 γκολ του 1958. Τα στατιστικά στοιχεία όμως είναι δευτερεύοντα μπροστά στον αντίκτυπο του παιχνιδιού του στην κορυφαία ποδοσφαιρική διοργάνωση, που τον ανέδειξε στο μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό είδωλο της ιστορίας.

Συμμετείχε σε ένα Κόπα Αμέρικα μόνο, το Μάρτιο - Απρίλιο του 1959 με την ομάδα που ήταν ένα χρόνο νωρίτερα παγκόσμια πρωταθλήτρια. Η Βραζιλία κατέλαβε τη δεύτερη θέση πίσω από την Αργεντινή αήττητη, ενώ ο ίδιος σκόραρε οκτώ γκολ σε έξι αγώνες, συμπεριλαμβανομένου ενός χατ τρικ με την Παραγουάη (4–1) και του τέρματος απέναντι στην Αργεντινή (1–1) ήταν πρώτος σκόρερ και επιλέχθηκε καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης. Ήταν η πρώτη διοργάνωση που αντιμετωπίστηκε ιδιαίτερα σκληρά, περισσότερο στον επεισοδιακό αγώνα με την Ουρουγουάη. Ενδεικτικός είναι ο αριθμός-ρεκόρ των 98 φάουλ που καταλογίστηκαν υπέρ του στους έξι αγώνες. Τέσσερις μήνες αργότερα υπηρετώντας τη στρατιωτική του θητεία ήταν πρωταθλητής Νότιας Αμερικής με την Εθνική Ομάδα Ενόπλων Δυνάμεων. Με την εθνική ομάδα ανδρών της Βραζιλίας κατέκτησε συνολικά 10 τίτλους, σε Κύπελλα μεταξύ των εθνικών ομάδων της Νότιας Αμερικής.

Στις 18 Ιουλίου 1971, παρουσία 138.575 θεατών με αντίπαλο την εθνική Γιουγκοσλαβίας σε φιλική συνάντηση (2–2), ο Πελέ έδωσε τον τελευταίο του αγώνα με την Εθνική του ομάδα στο Ρίο ντε Τζανέιρο επιθυμώντας να σταματήσει στο απόγειο της καριέρας του. Οι προσπάθειές του να σκοράρει δεν ήταν επιτυχείς. Στη λήξη του ημιχρόνου (δεν αγωνίστηκε στο δεύτερο), έβγαλε τη φανέλα του, την έσφιξε στη δεξιά γροθιά του και έκανε το γύρο του θριάμβου στον στίβο του «Μαρακανά». Ένα πολύ μεγάλο πανό που ξεδιπλώθηκε στην κερκίδα έγραφε «Να ζήσει ο Βασιλιάς». Μία εβδομάδα νωρίτερα είχε σημειώσει το τελευταίο διεθνές του γκολ σε φιλική συνάντηση με την Αυστρία στο στάδιο Μουρούμπι του Σάο Πάολο (1–1) μπροστά σε 125.000 θεατές. Ήταν το 1.086ο γκολ της καριέρας του με τους τότε υπολογισμούς της στατιστικής να μην διαχωρίζουν επίσημους και φιλικούς αγώνες.

Με την εθνική Βραζιλίας αγωνίστηκε 92 φορές, σημείωσε 77 τέρματα και 95 σε 113 εμφανίσεις συμπεριλαμβανομένων των ανεπίσημων φιλικών, επτά χατ τρικ, έχοντας 67 νίκες, 14 ισοπαλίες και 11 ήττες. Επιπλέον μοίρασε και 47 ασίστ. Η επίδοση των τερμάτων αποτελούσε εθνικό ρεκόρ και ήταν η δεύτερη καλύτερη επίδοση στον κόσμο την εποχή του μετά τα 84 γκολ του Φέρεντς Πούσκας. Παρέμεινε κάτοχος του ρεκόρ διεθνών τερμάτων της CONMEMBOL ως το Σεπτέμβριο του 2021, και του εθνικού ρεκόρ μέχρι το 2023. Παίζοντας μαζί Πελέ και Γκαρίντσα, η Βραζιλία δεν γνώρισε ποτέ την ήττα (40 αγώνες, με 36 νίκες και 4 ισοπαλίες).

Παγκόσμιο Κύπελλο 1958

Η διοργάνωση αυτή ήταν η πρώτη αντίστοιχη με παγκόσμια τηλεοπτική μετάδοση, με την προηγούμενη του 1954 να έχει περιοριστεί στην Ευρώπη. Η Βραζιλία πριν την έναρξη της διοργάνωσης δεν συμπεριλαμβάνονταν στα φαβορί, με τη Σουηδία, τη Γιουγκοσλαβία, τη Σοβιετική Ένωση και την κάτοχο του τίτλου Δυτική Γερμανία να έχουν το προβάδισμα. Οι υπεύθυνοι της Βραζιλίας ξέχασαν να διανείμουν τους αριθμούς στους παίκτες τους και ένας Ιταλός από τη FIFA παρατήρησε το λάθος και αυτός ήταν που αρίθμησε τους μελλοντικούς παγκόσμιους πρωταθλητές. Έτσι, ο τερματοφύλακας είχε το 3 και ο Πελέ τυχαία πήρε το 10. Πριν τη διοργάνωση αγωνίστηκε σε έξι παιχνίδια για την εθνική ομάδα, στα τρία ήταν βασικός και στα άλλα αναπληρωματικός φορώντας το νούμερο 13. Η ομάδα ήταν καλά προετοιμασμένη για τρεις μήνες και περιόδευσε στην Ευρώπη δίνοντας φιλικούς αγώνες, είχε εξαιρετικούς ποδοσφαιριστές και πολύ καλά υποστήριξη από ειδικούς, γεγονός ασύνηθες την εποχή εκείνη. Ο ψυχολόγος της αποστολής είχε συντάξει ειδικές εκθέσεις για τους παίκτες προτείνοντας τη μη χρησιμοποίηση του Πελέ. «Ο Πελέ είναι προφανώς ανώριμος. Του λείπει η απαραίτητη μαχητικότητα. Είναι πολύ νέος για να νιώσει τη μάχη και να απαντήσει σε αυτό με την κατάλληλη ένταση. Επιπλέον, δεν έχει το αίσθημα ευθύνης που απαιτείται σε ένα ομαδικό άθλημα», έγραψε ο ψυχολόγος. Στην αρχή του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1958 ο Πελέ (που δεν ήταν γνωστός έχοντας μόνο δύο διεθνείς συμμετοχές, μη συμμετέχοντας στους αγώνες προετοιμασίας της Βραζιλίας στην Ευρώπη) ήταν τραυματίας στο γόνατο από αγώνα προετοιμασίας της εθνικής με την Κορίνθιανς. Ο προπονητής της «σελεσάο» Βισέντε Φεόλα δεν ρίσκαρε τη συμμετοχή του στους δύο πρώτους αγώνες. Μάλιστα, ο ίδιος ο παίκτης πριν το Παγκόσμιο Κύπελλο είχε ζητήσει από τον προπονητή του να επιστρέψει στην πατρίδα, καθώς ένιωθε ότι δεν μπορούσε να προσφέρει. Ο μασέρ όμως της ομάδας, πήρε το θέμα προσωπικά και υποσχέθηκε να κάνει καλά τον νεαρό που είχε τραυματιστεί. Όσο για τη συμμετοχή του στη βασική ενδεκάδα ο Φέολα τον εμπιστεύονταν και η κακή απόδοση των άλλων επιθετικών επιλογών του προπονητή έδωσε την ευκαιρία στους έμπειρους παίκτες της ομάδας (όπως ο αμυντικός Νίλτον Σάντος) να παρέμβουν προτείνοντας να μείνουν εκτός ομάδας οι Αλταφίνι και Ντίντα και να χρησιμοποιηθούν οι νεαροί Πελέ και Γκαρίντσα. Στους αγώνες του τέταρτου ομίλου της πρώτης φάσης, ο κλοιός στένευε γύρω από τη Βραζιλία. Είχε ξεκινήσει με νίκη 3–0 επί των Αυστριακών, αλλά στη συνέχεια η «λευκή ισοπαλία» 0–0 (η πρώτη στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων) με την Αγγλία αποδίδοντας πολύ μέτρια έβαζε όλους σε κίνδυνο. Ο αγώνας με την Σοβιετική Ένωση ήταν καθοριστικός και ο νεαρός Πελέ έπρεπε να παίξει. Στις 15 Ιουνίου 1958 στο Ούλεβι του Γκέτεμποργκ ήταν στην αρχική ενδεκάδα, ο νεότερος παίκτης στην ιστορία των Παγκοσμίων Κύπελλων μέχρι τότε, 17 ετών και 235 ημερών. Ήδη στο πρώτο λεπτό ο Γκαρίντσα είχε σουτ στο δοκάρι και ο Πελέ ξεκίνησε εντυπωσιακά με ένα ακόμη δοκάρι στο δεύτερο λεπτό. Ο Βαβά σκόραρε στο τρίτο λεπτό και με ένα ακόμα γκολ αργότερα μετά από ασίστ του Πελέ έδωσε τη νίκη και την πρόκριση στους Βραζιλιάνους, αλλά ο Πελέ, αγωνιζόμενος ως δεύτερος επιθετικός πίσω από το Βαβά, ήταν αυτός που είχε εντυπωσιάσει τους ειδικούς του ποδοσφαίρου. Το όνομα του είχε αρχίσει να γίνεται γνωστό και στην Ευρώπη, ενώ η «σελεσάο», παίζοντας με το πρωτοποριακό για την εποχή σύστημα 4–2–4 που αντέγραψαν αργότερα σχεδόν όλες οι ομάδες, ήταν πλέον στα φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου.

Ο Πελέ ξεπερνά τρεις αντιπάλους στον τελικό με τη Σουηδία.

Στα προημιτελικά αντίπαλος ήταν η Ουαλία. Η συνάντηση της 19ης Ιουνίου ήταν ισόπαλη χωρίς τέρματα έως τη στιγμή που ο Πελέ δέχθηκε πάσα από κεφαλιά. Στόπαρε άψογα τη μπάλα, και αφού την πέρασε κάτω από τα πόδια ενός αμυντικού σημάδεψε τη γωνία της εστίας. Ήταν το 66ο λεπτό και ο Βραζιλιάνος έγινε ο νεότερος σκόρερ στην ιστορία των Παγκοσμίων Κύπελλων (17 ετών και 239 ημερών), επίδοση ρεκόρ που κατέχει ακόμα. Ο ίδιος περιέγραψε πολύ αργότερα το μοναδικό γκολ της συνάντησης ως ίσως το πιο σημαντικό στην καριέρα του. Ο ημιτελικός με τη Γαλλία ήταν ένας από τους καλύτερους αγώνες εκείνης της διοργάνωσης (ίσως ο καλύτερος) και διεξήχθη στο στάδιο Ρασούντα στις 24 Ιουνίου. Η Γαλλία ήταν η ομάδα με την αποτελεσματικότερη επίθεση μέχρι τότε, είχε όμως και την ασθενέστερη άμυνα. Δεν ήταν έκπληξη όταν η Βραζιλία πήρε το προβάδισμα μετά από λιγότερο από δύο λεπτά χάρη σε τέρμα από το Βαβά. Ο Γάλλος Ζυστ Φονταίν όμως βρήκε το πίσω μέρος των διχτύων για άλλη μια φορά για να ισορροπήσει τα σκορ μόλις στο ένατο λεπτό. Η πρώτη μισή ώρα του παιχνιδιού ήταν γρήγορη και συναρπαστική, με δύο εξαιρετικά ταλαντούχες ομάδες γεμάτες επιθετικές προθέσεις να πηγαίνουν από το ένα τέρμα στο άλλο. Το παιχνίδι ήταν ισορροπημένο, όταν ο κεντρικός αμυντικός Ρομπέρ Ζονκέ (Robert Jonquet) τραυματίστηκε. Εκείνη την εποχή δεν επιτρέπονταν οι αλλαγές παικτών για κανένα λόγο, και ο τραυματισμός του στο 35ο λεπτό άφησε τη Γαλλία για σχεδόν μία ώρα να παίζει ουσιαστικά με δέκα παίκτες. Ένα γκολ από τον Ντίντι και ένα χατ τρικ από τον Πελέ μέσα σε 23 λεπτά στο δεύτερο ημίχρονο με σουτ μέσα στη μεγάλη περιοχή (52ο λεπτό - 75ο) έδωσαν στη Βραζιλία μια άνετη νίκη, με τελικό αποτέλεσμα 5–2. Ο Πελέ έγινε και παραμένει ο νεότερος παίκτης που πέτυχε χατ τρικ σε αγώνα τελικής φάσης της κορυφαίας ποδοσφαιρικής διοργάνωσης.

Στον τελικό στο 5–2 με τη Σουηδία, ο Πελέ πέτυχε δύο γκολ, το πρώτο στο 55ο λεπτό που αύξησε τη διαφορά σε 3–1, έχει χαρακτηριστεί ως ένα από τα εντυπωσιακότερα στην ιστορία όλων των Παγκοσμίων Κυπέλλων. Επιλέχθηκε ως το τρίτο καλύτερο γκολ στην ιστορία των Πραγμάτων Κυπελλων από τους ψηφοφόρους της FIFA το 2002. Ήταν στενά μαρκαρισμένος από έναν αμυντικό, και υπήρχε ένας ακόμα κοντά. Δέχθηκε ψηλή πάσα από τον Νίλτον Σάντος, την έλεγξε με το στήθος του, κρατώντας τον πρώτο αμυντικό πίσω του και αφήνει την μπάλα να πέσει στο έδαφος. Αυτή αναπήδησε μια φορά και μετά καθώς δεύτερος αμυντικός τον κλείνει, κόβει τη μπάλα σχεδόν κατευθείαν στον αέρα, μια ενέργεια που μέχρι τότε δεν είχε δει ο ποδοσφαιρικός κόσμος. Ο Πελέ έστριψε το κορμί του, έτσι ώστε όταν η μπάλα πέσει κάτω, να είναι ξεμαρκάριστος στη μέση της περιοχής μένοντας ελεύθερος να σουτάρει, πετυχαίνοντας εύκολα το γκολ. Ο ίδιος το είχε χαρακτηρίσει σε συνέντευξή του το 2014 ως το πιο αξέχαστο της καριέρας του. Είχε ακόμη και ένα μακρινό σουτ στο δοκάρι στο πρώτο ημίχρονο μεταξύ των δύο πρώτων γκολ της Βραζιλίας, η οποία είχε δεχθεί πρώτη γκολ. Την ημέρα του τελικού ήταν 17 ετών και 249 ημερών, ο νεότερος παίκτης που είχε αγωνιστεί σε τελικό Παγκόσμιου Κυπέλλου, ρεκόρ που έχει μείνει ακόμα ακατάρριπτο. Ακατάρριπτη είναι και η επιτυχία του να σκοράρει και να κατακτήσει το κορυφαίο τρόπαιο σε τόσο νεαρή ηλικία. Ο ίδιος θεώρησε ότι αυτή ήταν η πιο ταλαντούχα (σε ατομικό επίπεδο) εθνική Βραζιλίας όλων των εποχών. Ήταν δεύτερος σκόρερ της διοργάνωσης με 6 τέρματα (ίδιο αριθμό με το Δυτικογερμανό Χέλμουτ Ραν), ενώ έδωσε και δύο ασίστ (μία στον τελικό) στα τέσσερα παιχνίδια που αγωνίστηκε. Ψηφίστηκε επίσης καλύτερος νέος παίκτης, δεύτερος καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης πίσω από το Ντίντι και στην καλύτερη ομάδα. «Ήθελα να χειροκροτήσω το πέμπτο γκολ», είπε ο Σουηδός αμυντικός Σίγκε Πάρλινγκ μετά το τέλος του αγώνα. Μετά το λήξη του τελικού, οι συμπαίκτες του σήκωσαν το παιδί - θαύμα στους ώμους τους και πανηγύρισαν το πρώτο παγκόσμιο τρόπαιο. Ο Πελέ ξέσπασε σε λυγμούς στην αγκαλιά του τερματοφύλακα Ζιλμάρ. Η Βραζιλία έγινε η πρώτη ομάδα μιας ηπείρου που κέρδισε τον τίτλο σε άλλη ήπειρο, και παρέμεινε η μοναδική για δεκαετίες μετά.

Ο Πελέ σε εναέρια διεκδίκηση με τον Σουηδό τερματοφύλακα στον τελικό.

Η εμφάνιση ενός ποδοσφαιριστή σαν τον Πελέ ήταν τόσο εντυπωσιακή που το άθλημα δεν θα ήταν ποτέ το ίδιο. Εγκαινίασε ένα νέο είδος ποδοσφαιριστή: ένας που μπορεί να κερδίσει παιχνίδια (ακόμα και αυτής της σημασίας) μόνο λόγω του ταλέντου του. Το περιοδικό Sports Illustrated τον χαρακτήρισε τότε ως «ιδιοφυΐα», χωρίς η συνέχεια να το διαψεύσει. Στις 19 Ιουλίου 1958 σε αφιέρωμά του το γαλλικό περιοδικό Paris Match τον χαρακτήρισε «βασιλιά της Βραζιλίας». Είχε ταξιδέψει στη Σουηδία ως πολύ νέος και άγνωστος παίκτης, χωρίς ακόμα να έχει ολοκληρωθεί η σωματική του διάπλαση (τότε με ύψος 1,68 μέτρα και βάρος 68 κιλά), χωρίς εμπειρίες μεγάλης σημασίας αγώνων και χωρίς επαρκή αυτοπεποίθηση. Επέστρεψε στην πατρίδα του ως ένα από τα μεγαλύτερα αστέρια του αθλητισμού και ήρωας της Βραζιλίας, είδωλο του ποδοσφαίρου και τα νεαρά αγόρια σε όλο τον κόσμο ασκούνταν από τότε ώστε να μπορούν να παίξουν με τον ίδιο τρόπο, ένα πρότυπο αριστείας που ήθελαν όλοι να πετύχουν. Οι δημοσιογράφοι ονόμασαν τον τρόπο παιχνιδιού samba football, αλλά στην πραγματικότητα ήταν το τζίντζα (ginga), ένας τρόπος ποδοσφαίρου βασισμένος στις βραζιλιάνικες παραδόσεις της σάμπα και της καποέιρα, που συνδυάζει πολεμικές τέχνες και χορό. Μία ισορροπία μεταξύ του αθλητισμού και της τέχνης, όπου η τέχνη, μεταξύ άλλων, ήταν να διατηρείται ο έλεγχος της μπάλας ενώ υλοποιούνταν μία εντυπωσιακή ντρίμπλα, με κύριους εκφραστές τους Πελέ και Γκαρίντσα. Ο ίδιος ο Πελέ θεωρούσε ότι ποδόσφαιρο ήταν (ή θα έπρεπε να είναι) πρωτίστως τέχνη. Το λεγόμενο futebol-arte είχε επικρατήσει απέναντι στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο που είναι υπερβολικά μηχανικό, χωρίς περιθώρια δημιουργικότητας, αναγνωρίζοντας τη σκληρή δουλειά και τη συλλογικότητα. Η νίκη της Βραζιλίας είχε αποκαταστήσει την υπερηφάνεια σε ένα έθνος του οποίου η ταυτότητα συνδέεται εγγενώς με την ποδοσφαιρική τους ικανότητα. Η κατάρα της ήττας του 1950 είχε αρθεί και η παγκόσμια καταξίωση του έθνους είχε επιτευχθεί έχοντας ως πρωταγωνιστή ένα μαύρο έφηβο που έγινε ήρωας στα μάτια ιδιαίτερα των μειονεκτούντων τμημάτων της κοινωνίας της χώρας. Η περίοδος της αθλητικής κυριαρχίας του έθνους του είχε μόλις ξεκινήσει.

Παγκόσμιο Κύπελλο 1962

Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1962 στη Χιλή και σε μια χρονική περίοδο που ήταν ίσως η καλύτερη της καριέρας του, πέτυχε στον πρώτο αγώνα με το Μεξικό ένα γκολ που θεωρείται ένα από τα πιο εντυπωσιακά) στα Παγκόσμια Κύπελλα, περνώντας τέσσερις παίκτες. Στον ίδιο αγώνα είχε και ένα δοκάρι με απευθείας εκτέλεση φάουλ. Πρόλαβε να δώσει ακόμα και μία ασίστ στο Μάριο Ζαγκάλο. Ο Πελέ τραυματίστηκε στην επόμενη συνάντηση με την Τσεχοσλοβακία και έμεινε εκτός αγωνιστικής δράσης για δύο μήνες. Η Βραζιλία κατέκτησε τον τίτλο. Το 2007 δόθηκε στον Πελέ το μετάλλιο του νικητή του Κυπέλλου (όπως και στους υπόλοιπους σε αντίστοιχη παρουσία), καθώς εκείνη την εποχή, αποδίδονταν μόνο σε όσους είχαν αγωνιστεί στον τελικό.

Παγκόσμιο Κύπελλο 1966

Στη διοργάνωση της Αγγλίας η «σελεσάο» διέθετε στη σύνθεσή της παίκτες που την οδήγησαν στην κατάκτηση του προηγούμενου Κυπέλλου, αλλά μεγάλους σε ηλικία όπως ο τερματοφύλακας Ζιλμάρ και ο Ντζάλμα Σάντος, ορισμένους ταλαντούχους ποδοσφαιριστές όπως ο Τοστάο και ο Ζαϊρζίνιο και τους μεγάλους αστέρες Πελέ και Γκαρίντσα. Η ομάδα θεωρούταν ως το πρώτο φαβορί αλλά δεν διέθετε ομοιογένεια και η ανακοίνωση της 22άδας που θα ταξίδευε στην Ευρώπη έγινε μόλις δύο εβδομάδες πριν την έναρξη της διοργάνωσης. Ο Πελέ είχε τραυματιστεί στην αρχή της χρονιάς και συμμετείχε μόνο στους αγώνες προετοιμασίας της εθνικής. Τα αντιαθλητικά μαρκαρίσματα των Βουλγάρων και των Πορτογάλων αμυντικών (ειδικά των δεύτερων έως και σε προκλητικό βαθμό), στέρησαν από τον Πελέ τη συνέχεια των αγώνων. Στον αγώνα με τη Βουλγαρία σημείωσε ένα γκολ με απευθείας εκτέλεση φάουλ και έγινε ο πρώτος παίκτης που σκόραρε σε τρεις συνεχόμενες διοργανώσεις. Ο σκληρός τρόπος αντιμετώπισής του από τους αμυνόμενους δεν τιμωρήθηκε από το Δυτικογερμανό διαιτητή. Απουσίασε από το παιχνίδι με την Ουγγαρία για να αναρρώσει, με την ήττα της Βραζιλίας να διακόπτει την αήττητη ακολουθία 13 αγώνων σε Παγκόσμια Κύπελλα, ρεκόρ που εξακολουθεί να παραμένει. Επανήλθε στον αγώνα με την Πορτογαλία, και ενώ το σκορ ήταν ήδη στο 2–0 υπέρ των Πορτογάλων, ξεκίνησε ατομική προσπάθεια που τη σταμάτησε το αντιαθλητικό μαρκάρισμα από το Ζοάο Μοράις (João Morais), από τα βιαιότερα της ιστορίας των Παγκοσμίων Κυπέλλων (ίσως και το πιο βίαιο), που δεν τιμωρήθηκε από τον Βρετανό διαιτητή (θα έπρεπε να δώσει αποβολή). Παρέμεινε στον αγωνιστικό χώρο, αλλά η παρουσία του ήταν τυπική μη μπορώντας να προσφέρει στην ομάδα. Έχει χαρακτηριστεί ως ένα από τα σοβαρότερα σφάλματα διαιτησίας στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων. Εκτός αυτού, με τον Γκαρίντσα μακριά από τον καλό του εαυτό, η Βραζιλία απέτυχε να περάσει τη φάση των ομίλων, προκαλώντας μία από τις πολλές εκπλήξεις της διοργάνωσης. Ο βίαιος τρόπος αντιμετώπισης του Πελέ, δημιούργησε υποψίες και για ευρωπαϊκή πλεκτάνη με σκοπό να ξαναγυρίσει το τρόπαιο στην Ευρώπη μετά τις δύο συνεχείς κατακτήσεις των Βραζιλιάνων, ενώ τα ποικίλα παράπονα ομάδων, δημοσιογράφων ακόμα και των φωτογράφων ήταν διαρκή.

Ο Πελέ είχε ήδη σχηματίσει εικόνα του τρόπου αντιμετώπισης που θα είχε δύο χρόνια νωρίτερα στο Κύπελλο Εθνών (Taça das Nações), που διοργανώθηκε από τη Ομοσπονδία της Βραζιλίας με την ευκαιρία της 50ής επετείου της και τη συμμετοχή ακόμα της Αργεντινής (που ήταν προς έκπληξη η νικήτρια του τουρνουά), της Αγγλίας και της Πορτογαλίας. Και στους τρεις αγώνες της εθνικής Βραζιλίας ο Πελέ αντιμετωπίστηκε ιδιαίτερα σκληρά, κάτι που δεν τον εμπόδισε να σημειώσει ένα γκολ και να δώσει τρεις ασίστ στο παιχνίδι με τους Άγγλους που συνετρίβησαν με 5–1. Στον αγώνα όμως με την Αργεντινή παρουσιάστηκε εκνευρισμένος, ανταποδίδοντας αντιαθλητικά τις προκλήσεις και η ήττα με 3–0 έδωσε το τρόπαιο στους γείτονες. Μετά τον αγώνα με την Πορτογαλία στο Παγκόσμιο Κύπελλο, ο Πελέ αποφάσισε ότι να μην αγωνιστεί ξανά με την εθνική ομάδα, ενοχλημένος από τον αντιαθλητικά τρόπο αντιμετώπισής του και μεταπείστηκε δύο χρόνια μετά επανερχόμενος σε αγώνα με την Παραγουάη (4–0) σημειώνοντας δύο τέρματα. Στις 31 Αυγούστου 1969 στο Μαρακανά και μπροστά σε 183.341 φιλάθλους πέτυχε το μοναδικό γκολ της νίκης και πρόκρισης της Βραζιλίας στον αγώνα με την Παραγουάη. Το επερχόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο αποτέλεσε την αφορμή δεχόμενος έντονη πίεση από τους συμπαίκτες του, τους οπαδούς και τον κυβερνητικό μηχανισμό.

Παγκόσμιο Κύπελλο 1970

Το 1970 στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Μεξικού, το καλύτερο όλων των εποχών σύμφωνα με τους αθλητικογράφους, ο Πελέ μαζί με τους Ριβελίνο, Ζαϊρζίνιο, Ζέρσον, Τοστάο, Κάρλος Αλμπέρτο σχημάτισαν μία από τις καλύτερες ομάδες που έχουν παίξει ποδόσφαιρο στον πλανήτη - και για πολλούς η καλύτερη σε μία διοργάνωση - τόσο από πλευράς θεάματος, όσο και από πλευράς αποτελεσμάτων. Η διοργάνωση ήταν η πρώτη που μεταδόθηκε έγχρωμα και δορυφορικά απευθείας και έμεινε στη μνήμη όσων το παρακολούθησαν και για τις αλλαγές στους κανονισμούς. Στη προκριματική φάση η εθνική Βραζιλίας είχε νικήσει και στα έξι παιχνίδια με τέρματα 23–2, από τα οποία τα έξι του Πελέ. Μαζί με το ταλέντο τώρα, ο κορυφαίος Βραζιλιάνος διέθετε και την ανάλογη εμπειρία, ενώ ο ρόλος του ήταν σε πιο οπισθοχωρημένη θέση, όπως συνέβαινε και στο σύλλογό του. Ήταν ο μόνος ποδοσφαιριστής από τις ομάδες που κατέκτησαν τους τίτλους το 1958 και το 1962, γεγονός που αύξησε τις ευθύνες του ως του πιο έμπειρου παίκτη της εθνικής, λαμβάνοντας υπόψιν ότι η ομάδα ήταν η πιο νεανική της διοργάνωσης. Προτού τη διοργάνωση, ο ομοσπονδιακός προπονητής Ζοάο Σαλντάνια (João Saldanha) είχε έρθει σε ρήξη με ορισμένους παίκτες, μεταξύ τους και ο Πελέ. Στις 4 Μαρτίου του 1970 η Βραζιλία έχασε στο Πόρτο Αλέγκρε σε φιλικό από την Αργεντινή με 2–0. Ο Σαλντάνια «φόρτωσε» έμμεσα την ήττα στον Πελέ επισυνάπτοντάς του ότι «δεν βλέπει καλά» και ότι δεν αμύνεται καθόλου και δήλωσε ότι θα τον απέκλειε από την αποστολή του Κυπέλλου. Στις 8 Μαρτίου η Βραζιλία κέρδισε την Αργεντινή με 2–1 με ένα γκολ του Πελέ, που έδειξε έτοιμος για την επερχόμενη μεγάλη διοργάνωση, αλλά στις 14 Μαρτίου η εθνική έφερε απρόσμενα ισοπαλία με 1–1 σε ανεπίσημο αγώνα με τη Μπάνγκου. Στις 24 Απριλίου η Βραζιλία έφερε ισοπαλία 0–0 σε φιλικό αγώνα με τη Βουλγαρία, στο Σάο Πάολο και ο Σαλντάνια άφησε στον πάγκο τον Πελέ χρησιμοποιώντας τον ως αλλαγή, προκαλώντας εντονότατες αντιδράσεις. Ο Ζοάο Χαβελάνζε (τότε πρόεδρος της Βραζιλιάνικης Συνομοσπονδίας Αθλητισμού) απομάκρυνε τον τεχνικό και ανέθεσε την ομάδα στον 39χρονο Μάριο Ζαγκάλο. Ο νέος προπονητής στάθηκε και τυχερός γιατί ο προκάτοχός του είχε ήδη δημιουργήσει ένα πανίσχυρο σύνολο. Ο Ζαγκάλο πήρε πέντε παίκτες οι οποίοι ήταν όλοι τους «δεκάρια» στις ομάδες τους και τους έβαλε στη βασική ενδεκάδα ταυτόχρονα πρωτοτυπώντας: χρησιμοποίησε λοιπόν μαζί τους Πελέ (Σάντος), Ριβελίνο (Κορίνθιανς), Ζαϊρζίνιο (Μποταφόγκο), Ζέρσον (Σάο Πάολο) και Τοστάο (Κρουζέιρο). Έτσι η ομάδα έμεινε στην ιστορία ως η «ομάδα των πέντε δεκαριών», εφαρμόζοντας σύστημα που έμοιαζε περισσότερο με 4–3–3 και τον Πελέ να κινείται ελεύθερα στην αριστερή γραμμή κέντρου - επίθεσης.

«Έβγαινα έξω και ο κόσμος φώναζε, Πελέ! Πελέ! Πελέ! Πελέ!, αλλά κανείς δεν θυμάται τον Έντσον. Ο Έντσον είναι το άτομο που έχει τα συναισθήματα, που έχει την οικογένεια, που εργάζεται σκληρά και ο Πελέ είναι ο είδωλο. Ο Πελέ δεν πεθαίνει. Ο Πελέ δεν θα πεθάνει ποτέ. Ο Πελέ θα συνεχίσει για πάντα. Αλλά ο Έντσον είναι ένας φυσιολογικός άνθρωπος που θα πεθάνει μια μέρα και οι άνθρωποι το ξεχνάνε αυτό».

Πελέ.

Η Βραζιλία ακολούθησε σκληρό πρόγραμμα προετοιμασίας στα υψίπεδα του Μεξικού, ο δε Πελέ ακολούθησε επιπλέον ατομικό πρόγραμμα βελτίωσης της φυσικής του κατάστασης καθώς η κυριαρχία των ευρωπαϊκών ομάδων με το δυναμικό τρόπο παιχνιδιού τους αύξανε τις απαιτήσεις. Η «σελεσάο» είχε έντονο επιθετικό προσανατολισμό και ενδιαφέρονταν κυρίως να σκοράρει περισσότερες φορές από τον αντίπαλο. Δέχθηκε 7 γκολ στη διοργάνωση, τα περισσότερα για πρωταθλήτρια από τότε μέχρι το 2022, αλλά σημείωσε 19, περισσότερα από κάθε άλλη πρωταθλήτρια ομάδα από τότε μέχρι σήμερα. Με έξι νίκες σε ισάριθμα παιχνίδια πέτυχε ρεκόρ στην ιστορία της διοργάνωσης που τυπικά ξεπεράστηκε το 2002.

Παρά το γεγονός ότι βρέθηκαν πίσω στο σκορ στο 10ο λεπτό, οι Ριβελίνο, Πελέ και δύο φορές ο Ζαϊρζίνιο σκόραραν και οδήγησαν στην ανατροπή και στη νίκη με 4–1 επί της Τσεχοσλοβακίας στην πρεμιέρα (3 Ιουνίου 1970). Ο Πελέ έγινε ο δεύτερος παίκτης με διαφορά τριών λεπτών από τον πρώτο Ούβε Ζέελερ που σκόραρε σε τέσσερις διαφορετικές διοργανώσεις Παγκοσμίου Κυπέλλου. Μία προσπάθεια του «βασιλιά» να «κρεμάσει» με λόμπα από τουλάχιστον 55 μέτρα τον Τσέχο τερματοφύλακα Ίβο Βίκτορ (που είχε απομακρυνθεί από την εστία του) δεν στέφθηκε με επιτυχία για λίγο, βρίσκοντας το πίσω μέρος των διχτυών, όμως καταγράφηκε στην ιστορία ως η πρώτη απόπειρα επίτευξης ενός τέτοιου γκολ. Η Βραζιλία επιβλήθηκε της παγκόσμιας πρωταθλήτριας Αγγλίας που διέθετε ομάδα τουλάχιστον ισάξια με αυτή του 1966 με 1–0 σε ένα από τα καλύτερα παιχνίδια του Κυπέλλου με τέρμα του Ζαϊρζίνιο μετά από ασίστ του Πελέ. Απέναντι στη μαχητική Ρουμανία ο Πελέ έκανε μια από τις πιο διακεκριμένες εμφανίσεις του σε αγώνα Παγκοσμίου Κυπέλλου και σημείωσε δύο γκολ, το ένα με απ' ευθείας εκτέλεση φάουλ, από τις καλύτερες της καριέρας του (τελικό 3–2). Στα προημιτελικά, η Βραζιλία νίκησε το Περού με 4–2, η εμφάνιση δε του Πελέ ήταν εξαιρετική χωρίς όμως να στεφθεί τελικά σκόρερ της συνάντησης. Στον ημιτελικό στις 17 Ιουνίου, η μεγάλη μάχη με την Ουρουγουάη βρήκε ξανά νικήτρια τη «σελεσάο» με 3–1 με τον Πελέ στενά επιτηρούμενο σε όλο τον αγώνα από δύο αντιπάλους. Η Βραζιλία είχε ήδη αποκτήσει τη συμπαράσταση του κόσμου με τον εντυπωσιακό τρόπο παιχνιδιού της και υποστηρίχθηκε από τους Μεξικανούς φιλάθλους.

Ο Πελέ πανηγυρίζει το γκολ του στον τελικό μαζί με τον Ζαϊρζίνιο

Στον τελικό στο Στάδιο Αζτέκα της Πόλης του Μεξικού απέναντι στην πρωταθλήτρια Ευρώπης Ιταλία (21 Ιουνίου) μπροστά σε 112.000 θεατές, από τους οποίους 10.000 Βραζιλιάνοι, ο Πελέ άνοιξε το σκορ στο 19ο λεπτό με εντυπωσιακή κεφαλιά σε μια από τις πιο εμβληματικές στιγμές της ιστορίας των τελικών (ο δεύτερος παίκτης στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων που σκόραρε σε δεύτερο τελικό μετά το Βαβά) με την ισοφάριση του Ρομπέρτο Μπονισένια στο 37ο λεπτό να μην είναι δυνατό να σταματήσει τη βραζιλιάνικη επίθεση. Πριν συμπληρωθεί το 45ο λεπτό, ο Πελέ σημείωσε δεύτερο γκολ με σουτ μέσα από την περιοχή αλλά ο διαιτητής το ακύρωσε διευκρινίζοντας ότι είχε σφυρίξει τη λήξη του ημιχρόνου πριν η μπάλα φτάσει στα πόδια του Βραζιλιάνου. Η Ιταλία είχε δεχθεί στη διοργάνωση μόνο τέσσερα γκολ σε έξι συναντήσεις, αλλά στο δεύτερο ημίχρονο δέχθηκε ακόμα δύο γκολ και ο Κάρλος Αλμπέρτο στο 85ο λεπτό, σε μία από τις επελάσεις του, σημείωσε εκείνο το ιστορικό γκολ, και για τον οποίο όπως είπε μετά ο Πελέ «δεν τον είδα, αλλά τον άκουσα να έρχεται», δίνοντάς του τη μπάλα στο πλάι χωρίς να κοιτάξει, και στο τέλος σήκωσε πρώτος το τρόπαιο. Συνολικά οκτώ παίκτες της Βραζιλίας αντάλλαξαν τη μπάλα με προτελευταίο αποδέκτη τον Πελέ που έδωσε την εξαίσια τελική πάσα στο σκόρερ που την έστειλε με ισχυρότατο σουτ στα δίχτυα. Ο Ιταλός αμυντικός Ταρτσίζιο Μπούρνιτς που τον αντιμετώπισε στον τελικό, είπε για τον Πελέ μετά τον αγώνα: «Πηδήξαμε μαζί, αλλά όταν ήμουν πίσω στο έδαφος, ήταν ακόμα στον αέρα. Είχα σκεφτεί να ενθαρρύνω τον εαυτό μου: Είπα στον εαυτό μου πριν από το παιχνίδι, είναι φτιαγμένος από σάρκα και οστά όπως όλοι οι άλλοι. Αλλά έκανα λάθος». Το γκολ του Πελέ ήταν το τρίτο σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου, ισοφαρίζοντας το ρεκόρ των Βαβά και Τζεφ Χερστ.

Η παρουσία του Πελέ στον τελικό ήταν χαρακτηριστική του αλτρουισμού του χωρίς καμία επίδειξη ατομικών δεξιοτήτων αποφεύγοντας να κάνει έστω και μία ντρίμπλα, ικανή να του δώσει το χαρακτηρισμό του κορυφαίου της συνάντησης. Με το σφύριγμα της λήξης, οπαδοί εισέβαλαν προς το μέρος του, τον σήκωσαν στους ώμους τους και τον περιέφεραν μέσα στο γήπεδο. Όσοι ήταν αρκετά προνομιούχοι για να παρακολουθήσουν την τελευταία παγκόσμια πράξη του Πελέ ήθελαν ένα κομμάτι από τον πρόσφατα τρεις φορές παγκόσμιο πρωταθλητή. Ένας Ιταλός παίκτης, ο Ρομπέρτο Ροσάτο (Roberto Rosato) πρόλαβε να πάρει τη φανέλα του, η οποία δημοπρατήθηκε για 260.000 ευρώ το 2002, ποσό ρεκόρ στην μέχρι τότε αθλητική ιστορία. Οι στιγμές μαγείας του «βασιλιά» που έχουν καταγράψει οι κάμερες από εκείνη τη διοργάνωση είναι πολλές με κορυφαίες αυτές δύο σημαντικών συναντήσεων: στο 19ο λεπτό στον αγώνα με την παγκόσμια πρωταθλήτρια Αγγλία και ενώ το παιχνίδι ήταν στο 0–0 έκανε καρφωτή κεφαλιά μετά από σέντρα του Ζέρσον που χάρισε την ευκαιρία στον Γκόρντον Μπανκς να κάνει την «απόκρουση του αιώνα». Ο Πελέ έχοντας περάσει τρέχοντας τον Άγγλο αμυντικό σηκώθηκε τόσο ψηλά, που και ο Μπανκς, δεν περίμενε ότι θα ήταν δυνατό να μπορέσει αντίπαλος να τη φτάσει. Κατάφερε όμως να τη διώξει σχεδόν πάνω στη γραμμή του τέρματος στη δεξιά γωνία του με το ένα χέρι και με το Βραζιλιάνο ήδη να πανηγυρίζει και να αναφωνεί «γκολ». «Όταν είσαι ποδοσφαιριστής, ξέρεις αμέσως πόσο καλά έχεις χτυπήσει την μπάλα. Χτύπησα την κεφαλιά ακριβώς όπως ήλπιζα. Ακριβώς εκεί που ήθελα να πάει. Και ήμουν έτοιμος να πανηγυρίσω. Αλλά τότε αυτός ο άνθρωπος, ο Μπανκς, εμφανίστηκε στα μάτια μου, σαν ένα είδος μπλε φάντασμα», είπε αργότερα ο Πελέ. Στον ημιτελικό με την Ουρουγουάη ξεγελώντας τον σπουδαίο τερματοφύλακα Μαζουρκιέβιτς με μία μοναδικής έμπνευσης κίνηση, ίσως την πιο ευφάνταστη της καριέρας του: μετά από πάσα του Τοστάο από την αριστερή πλευρά της επίθεσης είχε μόνο τον τερματοφύλακα να στέκεται ανάμεσα σε αυτόν και την εστία. Χάρη σε μια κίνηση που πρώτη φορά είδε το φίλαθλο κοινό, ο Πελέ πέρασε τον τερματοφύλακα χωρίς να ακουμπήσει τη μπάλα, την άφησε να πάει από την αντίθετη πλευρά και την ανέκτησε δευτερόλεπτα αργότερα, αλλά το σουτ έφυγε λίγα εκατοστά έξω από το δοκάρι. Λειτουργώντας πρωτίστως ομαδικά, άφησε τις πιο έντονες ποδοσφαιρικά μνήμες για τις προσπάθειες που δεν ευστόχησε. Σημείωσε όμως τέσσερα γκολ και μοίρασε έξι ασίστ που παραμένει ακατάρριπτο ρεκόρ σε μία διοργάνωση, συμβάλλοντας έτσι σε 10 από τα 19 γκολ της Βραζιλίας. Τόσο η επίδοση αυτή, όσο και ο συνολικός αριθμός των ασίστ σε Παγκόσμια Κύπελλα (10) παραμένουν ρεκόρ στην ιστορία του θεσμού. Ψηφίστηκε καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης και στην καλύτερη ενδεκάδα για δεύτερη φορά. Στις 25 Οκτώβριου της ίδιας χρονιάς το νεόδμητο στάδιο της Μασεϊό εγκαινιάστηκε έχοντας το δικό του όνομα (Estádio Rei Pelé, «Στάδιο Βασιλιάς Πελέ»), ο πρώτος ποδοσφαιριστής που του έγινε τέτοια τιμή εν ενεργεία.

Στους ώμους των φιλάθλων μετά τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1970.

Κερδίζοντας στον τελικό την Ιταλία με 4–1 η Βραζιλία κατέκτησε το τρόπαιο Ζυλ Ριμέ για τρίτη φορά και το κράτησε οριστικά στην τροπαιοθήκη της. Ο Πελέ συμμετείχε και στα τρία κερδισμένα Παγκόσμια Κύπελλα και παραμένει έως σήμερα ο μόνος που έχει κατακτήσει το τρόπαιο τρεις φορές ως παίκτης. Έχοντας αγωνιστεί σε ομάδες της εθνικής Βραζιλίας με ιδιαίτερα ταλαντούχους συμπαίκτες, ικανότατους σκόρερ, σπουδαίους δημιουργούς, πολύ υψηλού επιπέδου τεχνίτες του αθλήματος και σε δύο διαφορετικές συνθέσεις της εθνικής με διαφορετικό προπονητή και τρόπο λειτουργίας, ο Πελέ ήταν σχεδόν πάντα ο πρωταγωνιστής διαθέτοντας όλα τα ανωτέρω χαρακτηριστικά.

Από το 1971, όταν ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την εθνική ομάδα, μέχρι το 1974, όταν τελείωσε την καριέρα του στη Σάντος, ο Πελέ αντιμετώπισε απειλές και εκβιασμούς σε προσπάθειες να τον κάνουν να υποκύψει στα συγκλίνοντα συμφέροντα της στρατιωτικής δικτατορίας και του δομικού ρατσισμού. Ο εκφοβισμός περιελάμβανε την ακύρωση δύο αποχαιρετιστηρίων αγώνων που επρόκειτο να διεξαχθούν στα μέσα του 1971 στο Σάο Πάολο και στο Ρίο ντε Τζανέιρο για να τιμήσουν τα επιτεύγματά του. Σε συνέντευξή του το 1999 είχε επισημάνει ότι δέχθηκε πιέσεις για να αγωνιστεί και στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1974: «Ο στρατός προσπάθησε να με αναγκάσει. Με πίεσαν με φορολογικές ερωτήσεις, αλλά αποφάσισα να μείνω στη θέση μου».

Το 1.000-ό γκολ

Η επιδίωξη του χιλιοστού γκολ του Πελέ είχε επισκιάσει τη χειρότερη πορεία της Σάντος σε μια δεκαετία. Έχασε τα τέσσερα πρώτα παιχνίδια της στο Τουρνουά Ρομπέρτο Γκόμες-Πεδρόσα και ουσιαστικά έφυγε από τη διοργάνωση λίγο περισσότερο από ένα μήνα αφότου ξεκίνησε. Η κατάκτηση του πρωταθλήματος Παουλίστα για τρίτη συνεχόμενη χρονιά και όγδοη με τον Πελέ στη σύνθεσή της ήταν η μόνη επιτυχία της σεζόν. Ο έλεγχος των στατιστικολόγων έδειχνε τον ακριβή αριθμό των τερμάτων από την αρχή της καριέρας του και αυτό ήταν το 909ο παιχνίδι του. Την Τετάρτη, 19 Νοεμβρίου του 1969, ώρα 11.23 το βράδυ, στο Ρίο ντε Τζανέιρο, το Σάο Πάολο, τη Μπραζίλια και τις άλλες μεγαλουπόλεις της Βραζιλίας, εκατομμύρια Βραζιλιάνοι άκουγαν στο ραδιόφωνο την περιγραφή του ποδοσφαιρικού αγώνα Σάντος - Βάσκο ντα Γκάμα, με την αμυντική γραμμή της Βάσκο να προσπαθεί να μην είναι αυτή που θα δεχθεί το αποκαλούμενο milésimo. Ήταν το 78ο λεπτό, το αποτέλεσμα ήταν 1–1 και ο Πελέ έχοντας ήδη ένα δοκάρι μέχρι τότε ετοιμαζόταν για χτύπημα πέναλτι που είχε κερδίσει ο ίδιος μετά από ατομική προσπάθεια και ανατροπή του. Αν ευστοχούσε, θα σημείωνε το χιλιοστό γκολ της καριέρας του, κάτι που κανένας ποδοσφαιριστής σε όλο τον κόσμο θεωρούταν ότι δεν είχε καταφέρει έως τότε, αν και αξιόπιστα στοιχεία έδειχναν ότι είχαν προηγηθεί τουλάχιστον οι Φραντς Μπίντερ και Φέρεντς Πούσκας. Στη δεκαετία του 1990 και ακόμα αργότερα βεβαιώθηκε ότι είχαν προηγηθεί και άλλοι παίκτες με πρώτο τον Ούγγρο Ίμρε Σλόσσερ-Λάκατος και πιθανά πρώτο Βραζιλιάνο τον Αρτούρ Φριντενράιχ. Η εσφαλμένη αυτή εντύπωση σχετίζεται όχι μόνο με τη φήμη του αλλά και το κορυφαίο επίπεδο των διεθνών αγώνων του, κάτι που διευκόλυνε τις στατιστικές της εποχής.

Η αγωνία των θεατών (65.157 εισιτήρια) στο στάδιο Μαρακανά κορυφώθηκε όταν μετά από πέντε λεπτά ο Πελέ έστησε την μπάλα στα 11 βήματα και πήρε φόρα για την ιστορική εκτέλεση, ενώ οι συμπαίκτες του έμειναν στα κέντρο του γηπέδου. Σούταρε ένα τεχνικό πλασέ (paradinha) προς το αντίπαλο τέρμα. Ο Αργεντινός τερματοφύλακας Εντγκάρδο Ανδράδα (Edgardo Andrada) έπεσε στη σωστή γωνία, θεαματικά αλλά μάταια, καθώς η μπάλα κατέληξε στα δίχτυα του. Σε μετέπειτα τηλεοπτική του συνέντευξη ο Ανδράδα αποκάλυψε ότι πριν την εκτέλεση του είπε: «Σου εύχομαι καλή τύχη για αυτήν την πολυαναμενόμενη στιγμή, αλλά θα κάνω τα πάντα για να σου την καταστρέψω». Αμέσως οι Βραζιλιάνοι ξέσπασαν σε ξέφρενους πανηγυρισμούς. Ο Πελέ όρμησε στα δίχτυα, φίλησε τη μπάλα και την πήρε για ενθύμιο, ενώ δεκάδες δημοσιογράφοι, εκατοντάδες φωτορεπόρτερ και χιλιάδες θεατές όρμησαν προς τον πρωταγωνιστή, που απογειώθηκε στα χέρια των οπαδών. Έκανε το γύρο του σταδίου επευφημούμενος δύο φορές, μία μετά το γκολ και μία μετά το τέλος του αγώνα. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ξεχύθηκαν στους δρόμους χορεύοντας σάμπα. «Δεν θέλω γιορτές για μένα. Πιστέψτε ότι για μένα είναι πολύ πιο σημαντικό να βοηθήσουμε τα φτωχά παιδιά και τα άτομα που έχουν ανάγκη, σκέφτομαι πάνω απ' όλα το είδος των Χριστουγέννων που πρόκειται να περάσουν οι άνθρωποι αυτοί», ήταν η πρώτη του δήλωση. Η Βουλή διέκοψε τη συνεδρίασή της και κάλεσε τον Πελέ στην πρωτεύουσα Μπραζίλια για να τον τιμήσει και τα εθνικά ταχυδρομεία έβγαλαν ειδικό γραμματόσημο για το χρυσό γκολ. Ο αγώνας ξανάρχισε με διακοπή 20 λεπτών και έληξε με νίκη της Σάντος με 2–1. Αναμνηστική πλάκα τοποθετήθηκε στο γήπεδο και του προσφέρθηκε μία μπάλα δύο κιλών ατόφιου χρυσού. Ο ακριβέστερος στατιστικός υπολογισμός έδειξε ότι το γκολ αυτό ήταν το 1.002ο, με την προσθήκη δύο ακόμα τερμάτων της πρώιμης καριέρας του, με το χιλιοστό να σημειώνεται μία εβδομάδα νωρίτερα, στις 12 Νοεμβρίου 1969 με αντίπαλο την Σάντα Κρουζ Φουτεμπόλ Κλούμπε. Στις 26 Μαΐου 2021 η Βάσκο ντα Γκάμα έγινε μία ακόμα ομάδα (από τις πολλές ανά την υφήλιο) που αναγόρευσαν τον Πελέ ως επίτιμο μέλος τους.

Βραζιλιάνικο γραμματόσημο του 1969 τιμώντας το 1.000-ό γκολ του Πελέ.

Χαρακτηριστικά παιχνιδιού

Ο Πελέ έγινε γνωστός για τη σύνδεση της φράσης «Το όμορφο παιχνίδι» (Joga Bonito - Ζόγκα Μπονίτο, The Beautiful Game) με το ποδόσφαιρο. Το 1977, ονόμασε την αυτοβιογραφία του My Life and the Beautiful Game («Η ζωή μου και το όμορφο παιχνίδι»). Η αφιέρωση του βιβλίου είναι «Αφιερώνω αυτό το βιβλίο σε όλους τους ανθρώπους που έκαναν αυτό το υπέροχο παιχνίδι το Όμορφο παιχνίδι». Η φράση έχει μπει στη γλώσσα ως περιγραφή για το ποδόσφαιρο, ακόμα και στην ευρεία έννοια του αθλήματος. Ο ορισμός αυτός στην πιο αντικειμενική θεώρηση υποδεικνύει τρόπο παιχνιδιού που χαρακτηρίζεται από τη διαρκή επιθετική προσπάθεια βασισμένη στην ατομική δεξιοτεχνία και προσφέρει ευχαρίστηση σε παίκτες και φιλάθλους. Το θεαματικό του παιχνίδι και η ικανότητα για πολλά και συχνά εντυπωσιακά γκολ τον έκαναν διάσημο σε όλο τον κόσμο. Δεινός σκόρερ, με ικανότητά να αντιληφθεί αμέσως και διαισθητικά να αναγνωρίσει πως θα κινηθεί ο αντίπαλός του και να τελειώνει τις ευκαιρίες που παρουσιάζονταν με ακριβές και ισχυρό σουτ και με τα δύο πόδια, αν και τυπικά δεξιοπόδαρος. Η αγωνιστική του παρουσία ήταν θαρραλέα και η έμπνευσή του στη δράση κορυφαία. Η εφευρετικότητά του για καινούριες κινήσεις όταν έπαιρνε τη μπάλα τον συνόδευσε ως το τέλος της καριέρας του, αποδεικνύοντας ότι το επίπεδο της ποδοσφαιρικής του νοημοσύνης ήταν ασύγκριτο με οποιοδήποτε άλλον. Έθεσε τα όρια για το τι ήταν δυνατό να κάνει ένας ποδοσφαιριστής στον αγωνιστικό χώρο. Ορισμένες από τις κινήσεις που πρώτος αυτός έκανε επαναλήφθηκαν αργότερα από άλλους μεγάλους ποδοσφαιριστές. Ήταν επίσης ιδιαίτερα ομαδικός παίκτης με δυνατότητα για ακριβείς πάσες και ικανότητα να συνδυάζεται με τους συμπαίκτες του και να τους παρέχει τελικές πάσες (ασίστ). Τα στοιχεία αυτά του έδωσαν σταδιακά και ηγετικές αρμοδιότητες, κάτι που έγινε πιο εμφανές στα τελευταία χρόνια της καριέρας του. Αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό του, ωστόσο, εκτός της απόλυτης αίσθηση της ατομικής δεξιοτεχνίας που διέθετε, ήταν το πως αναμειγνυόταν ιδιαίτερα αρμονικά με τους συμπαίκτες του, στοιχείο που είναι το σημαντικότερο στα ομαδικά αθλήματα.

Στην αρχή της καριέρας του αγωνίστηκε ως ελεύθερος (δεύτερος) επιθετικός κινούμενος σε διάφορες θέσεις στην επίθεση. Παρόλο που συχνά κινούταν μέσα στη μεγάλη περιοχή, το ευρύ φάσμα των ικανοτήτων του του επέτρεπε επίσης να παίζει σε ένα πιο ευέλικτο ρόλο, δεύτερος επιθετικός ή σπάνια ακραίος. Αργότερα στην καριέρα του ανέλαβε ρόλο περισσότερο στη δημιουργία του παιχνιδιού πίσω από τους επιθετικούς, συνήθως λειτουργώντας ως επιθετικός μέσος. Ο τρόπος παιχνιδιού του συνδύαζε την ταχύτητα, τη δημιουργία και την τεχνική ικανότητα με τη φυσική δύναμη, την αντοχή και την ευελιξία. Η εξαιρετική του τεχνική, ισορροπία, ευκινησία και οι ικανότητες στη ντρίμπλα του έδωσαν τη δυνατότητα να υπερνικάει τους αντιπάλους με την μπάλα και συχνά χρησιμοποιούσε ξαφνικές αλλαγές κατεύθυνσης και περίπλοκες προσποιήσεις για να περάσει τους αμυνόμενους, όπως μία χαρακτηριστική του κίνηση, η λεγόμενη «ντρίμπλε ντα βάκα» (dribble da vaca), που χρησιμοποίησε αρκετές φορές στην καριέρα του. Ο θρύλος λέει ότι η «ντρίπλα της αγελάδας» ανακαλύφθηκε πριν πολλά χρόνια στον Αμαζόνιο, όταν οι ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές προσπαθούσαν να αποφύγουν τα ζώα που εισέβαλλαν στον αγωνιστικό χώρο και διέκοπταν το παιχνίδι. Αυτό έκανε περίπου ο Πελέ, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την κίνηση αποφυγής του Ουρουγουανού τερματοφύλακα στον ημιτελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1970. Εκείνη η φάση δεν είναι απλά η έξυπνη επινόηση στην καριέρα του, αλλά η ίσως η μεγαλύτερη στιγμή στην ιστορία του ποδοσφαίρου, αποδεικνύοντας τον εφευρετικό τρόπο παιχνιδιού του. Μία άλλη από τις χαρακτηριστικές κινήσεις του ήταν η «παραντίνια» (paradinha), η μικρή παύση που χρησιμοποιούσε όταν εκτελούσε πέναλτι.

Παρά το μέτριο ανάστημα (1,73 μ., βάρος 70–74 κιλά τη δεκαετία του 1960), διακρινόταν στον αέρα, λόγω της ακρίβειάς του στις κεφαλιές, του σωστού χρονισμού και του ιδιαίτερα υψηλού άλματός του, συγκρινόμενο με αυτό των αλτικότερων καλαθοσφαιριστών. Ικανότατος και στα φαλτσαριστά σουτ, ήταν ειδικός στα απευθείας φάουλ και στις εκτελέσεις πέναλτι, αν και τα πέναλτι θεωρούσε ότι ήταν δειλός τρόπος σκοραρίσματος. Μόνο τρία από τα 77 γκολ που σημείωσε με την εθνική ομάδα επιτεύχθηκαν με εκτελέσεις πέναλτι, όμως στους συλλόγους του σκόραρε σε άλλες 80 περιπτώσεις. Σημείωσε 70 γκολ με φάουλ, τα 44 με απ' ευθείας εκτέλεση.

«Το όνομά μου είναι ο Ρόναλντ Ρίγκαν, είμαι ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Αλλά δεν χρειάζεται να συστήσετε τον εαυτό σας, επειδή όλοι γνωρίζουν ποιός είναι ο Πελέ».

Ρόναλντ Ρίγκαν, Πρόεδρος των ΗΠΑ στη δεκαετία του 1980 στη συνάντηση με τον Πελέ.

Πολλές από αυτές τις ιδιότητές και προσόντα του ο Πελέ τις όφειλε και στη σωματική του κατασκευή, εκτός από το αναμφισβήτητα κορυφαίο ταλέντο του. Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι σκιαγράφησε κάποτε έναν άνδρα με τα χέρια τεντωμένα σε κύκλο για να δείξει τις τέλειες αναλογίες του ανθρώπινου σώματος. Ο Βραζιλιάνος φαίνεται να ταίριαζε σε αυτό. Τα πόδια του είναι εντελώς παράλληλα και το οστό στη φτέρνα του είναι εξαιρετικά ισχυρό και ανεπτυγμένο, γεγονός που του έδινε πλεονεκτήματα στις κινήσεις του. Τη δεκαετία του 1960 ειδικοί της ιατρικής εξέτασαν τη λεπτή, αθλητική μορφή του για εβδομάδες σε πανεπιστημιακό εργαστήριο. Τον προσκάλεσαν, σταθεροποίησαν το κεφάλι του για μελέτη, μέτρησαν τους μύες και τον εγκέφαλό του και όταν τελείωσαν ανακοίνωσαν: «Ό,τι κι αν αυτός ο άνθρωπος έχει αποφασίσει να κάνει σε οποιαδήποτε σωματική ή διανοητική προσπάθεια, θα γίνει ιδιοφυΐα». Δεν φαινόταν απλά να είναι δύο βήματα μπροστά από τους υπόλοιπους παίκτες στο γήπεδο, αλλά ήταν σωματικά πολύ ανώτερος από οποιονδήποτε από τους συγχρόνους του. Παρά το γεγονός αυτό, έδινε μεγάλη σημασία από την αρχή της καριέρας του στην καλή προετοιμασία, προπονούμενος σκληρά «επενδύοντας» στον εαυτό του και τις ικανότητές του. Η φιλοσοφία της διαρκούς βελτίωσης είχε καλλιεργηθεί μέσα του από τα παιδικά του χρόνια, προερχόμενη από την αυστηρή κριτική του πατέρα του.

Ήταν επίσης χαρισματικός και φιλότιμος στο γήπεδο. Το αγκάλιασμά του με τον Μπόμπι Μουρ μετά το παιχνίδι της Βραζιλίας με την Αγγλία στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1970 θεωρείται ως η ενσάρκωση του αθλητικού πνεύματος, με την εφημερίδα The New York Times να γράφει ότι η εικόνα αυτή «συνέβαλε στον σεβασμό που είχαν δύο μεγάλοι παίκτες ο ένας για τον άλλον. Καθώς αντάλλαζαν φανέλες, αγγίγματα και βλέμματα, το αθλητικό πνεύμα μεταξύ τους φαίνεται στην εικόνα. Καμία χαιρεκακία, κανένας πανηγυρισμός με σφιγμένη γροθιά από τον Πελέ. Καμία απόγνωση ή ηττοπάθεια από τον Μπόμπι Μουρ». Απέκτησε επίσης τη φήμη ενός πολύ αποφασιστικού παίκτη, λόγω της ικανότητάς του να σημειώνει κρίσιμα τέρματα σε σημαντικούς αγώνες. Σε 8 διεθνείς τελικούς με τη Σάντος και την Εθνική Βραζιλίας σημείωσε 13 γκολ και έδωσε 6 ασίστ. Ο Αργεντινός παγκόσμιος πρωταθλητής προπονητής Σέσαρ Λουίς Μενότι (η αξιοπιστία του οποίου θεωρείται υψηλή) έχοντας αγωνιστεί ως παίκτης απέναντι στον Πελέ (και βραχύβια συμπαίκτης του), τον χαρακτήρισε ως τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή όλων των εποχών και ασύγκριτο σε σχέση με άλλους κορυφαίους. «Όταν μιλάς για ποδόσφαιρο μην φέρνεις τον Πελέ σε αυτό γιατί είναι από άλλον πλανήτη», δήλωσε ενδεικτικά το 2021.

Μετά το ποδόσφαιρο

Το 1977 ο ΟΗΕ του έδωσε τον τίτλο «πρεσβευτής στον κόσμο» ή πιο απλά «πολίτης του κόσμου», όπως αναφέρεται στο δίπλωμα που του επέδωσε ο τότε γενικός γραμματέας Χαβιέρ Πέρες ντε Κουέγιαρ. Τον Απρίλιο του 1994, ο Πελέ ορίστηκε Πρεσβευτής Καλής Θέλησης της ΟΥΝΕΣΚΟ. Το διάστημα 1994–2000 ήταν διευθυντής εξωτερικών υποθέσεων και συντονιστής των τμημάτων βάσης της Σάντος.

Το 1995 ο πρόεδρος της Βραζιλίας Φερνάντο Καρντόσο τον όρισε στη θέση του υπουργού αθλητισμού, ο πρώτος μαύρος υπουργός στην ιστορία της χώρας. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, πρότεινε νομοθεσία για τη μείωση της διαφθοράς στο ποδόσφαιρο της Βραζιλίας που είχε διογκωθεί κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990, εξασφάλιζε την ανεξαρτησία της αθλητικής δικαιοσύνης, έδινε δικαιώματα στους ποδοσφαιριστές στις σχέσεις τους με τα σωματεία και δημιουργούσε δυνατότητες συλλογής κεφαλαίων για τα ολυμπιακά αθλήματα, η οποία έγινε γνωστή ως «νόμος Πελέ». Τα προβλήματα ρύθμισης του επαγγέλματος των ποδοσφαιριστών ήταν γνωστά στον ίδιο δεκαετίες νωρίτερα και παρά την όποια του άτυπη προσπάθεια την εποχή της δόξας του δεν είχε υπάρξει καμία βελτίωση. Απομακρύνθηκε από τη θέση του το 1998, σε αναδιάταξη του υπουργικού συμβουλίου έχοντας αντιδράσεις από αρκετούς προέδρους μεγάλων συλλόγων της χώρας για τη νομοθετική του πρωτοβουλία. Παρόλα αυτά, ο νόμος τέθηκε σε εφαρμογή το 2001 όπως προβλεπόταν στον αρχικό του σχεδιασμό. Κατηγορήθηκε ότι συμμετείχε σε σκάνδαλο διαφθοράς που καταχράστηκε 700.000 δολάρια από τη UNICEF, αν και δεν αποδείχθηκε τίποτα και η UNICEF το αρνήθηκε. Συνεργάστηκε στενά από το 2005 και για σειρά ετών με το Νοσοκομείο Pequeno Principe στην Κουριτίμπα της Βραζιλίας, που έχει γίνει το μεγαλύτερο παιδιατρικό νοσοκομείο της χώρας και σημαντικό ερευνητικό κέντρο.

Σε φωτογραφία του 1995

Μετά το τέλος της καριέρας του, ο Πελέ συμμετείχε σε διαφημίσεις για αρκετές πολυεθνικές εταιρείες, ανέπτυξε δική του επιχειρηματική δραστηριότητα αποκομίζοντας υψηλά εισοδήματα με αρκετούς επικριτές του να τον κατηγορούν ότι ξέχασε από που προήλθε. Ήδη από μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1958, άρχισε να προωθεί ένα ευρύ φάσμα προϊόντων στη Βραζιλία και στο εξωτερικό, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων που δεν είχαν καμία σχέση με τον αθλητισμό. Υπήρξε όμως επιλεκτικός προσέχοντας το μήνυμα που στέλνει στα παιδιά αρνούμενος να διαφημίσει προϊόντα καπνού ή αλκοόλ. Στον επιχειρηματικό κόσμο, ήταν αξιοσημείωτες ορισμένες συναναστροφές του με την εικόνα του ως δημόσιο πρόσωπο να μην σκιαγραφείται μόνο με θετικά σχόλια. Επικρίθηκε επίσης ότι αγάπησε τη δύναμη του χρήματος, όμως η ιστορία έδειξε ότι απλά βοήθησε να ανοίξει ο δρόμος για τον τύπο του επαγγελματισμού που τελικά επικράτησε. Το 1993 κατηγόρησε δημόσια τον πρόεδρο της Βραζιλιάνικης Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας Ρικάρντο Τεχέιρα για τη διαφθορά μετά την απόρριψη της τηλεοπτικής εταιρείας του Πελέ (Pele Sport and Marketing, PS&M, ιδρύθηκε το 1990) σε διαγωνισμό για τα δικαιώματα στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994. Οι κατηγορίες αυτές οδήγησαν σε οκταετή διαμάχη μεταξύ τους. Ως συνέπεια της υπόθεσης, ο πρόεδρος της FIFA Ζοάο Χαβελάνζε (που είχε χρησιμοποιήσει τη φήμη του Πελέ στην προεδρική του εκλογή το 1974), απαγόρευσε στον Πελέ να συμμετάσχει στην κλήρωση για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994. Ο Πελέ είχε υποστηρίξει την υποψηφιότητα των Η.Π.Α. αποκτώντας αντιπάθειες στο εσωτερικό της πατρίδας του, η οποία ήταν επίσης υποψήφια. Του επισυνάφθηκε ότι θα είχε οικονομικό όφελος από την ανάληψη της διοργάνωσης από τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά η δική του τοποθέτηση ήταν ότι η Βραζιλία δεν ήταν οικονομικά και πολιτικά έτοιμη.

Το Δεκέμβριο του 1999 ήρθε ίσως η σημαντικότερη τιμητική διάκριση, αυτή του «Αθλητή του αιώνα» από τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή (Δ.Ο.Ε.) μετά από ψηφοφορία των Ολυμπιακών Επιτροπών των κρατών-μελών, παρά το γεγονός ότι δεν συμμετείχε σε Ολυμπιακούς Αγώνες κατά τη διάρκεια της αθλητικής σταδιοδρομίας του. Ψηφίστηκε πρώτος μπροστά από τους χρυσούς Ολυμπιονίκες Μοχάμεντ Άλι (2ος), Καρλ Λιούις (3ος), Μάικλ Τζόρνταν (4ος) και Μαρκ Σπιτς (5ος). Το 2020 στην επέτειο των 80ών γενεθλίων του ο πρόεδρος της Δ.Ο.Ε. Τόμας Μπαχ ευχήθηκε δηλώνοντας ότι ο Πελέ είναι «Ολυμπιακός αθλητής επειδή έζησε με τις Ολυμπιακές αξίες σε όλη την καριέρα του». Το 2000 σε παγκόσμια δημοσκόπηση της FIFA στο διαδίκτυο για την ανάδειξη του καλύτερου ποδοσφαιριστή του 20ού αιώνα, ήρθε δεύτερος με 18,5 %, ενώ πρώτος με 53,6 % ήρθε ο Ντιέγκο Μαραντόνα, ενώ αντίθετα, στην ψηφοφορία της FIFA «Football family» και των αναγνωστών του περιοδικού «FIFA Magazine» ο Πελέ ήρθε πρώτος με 72,7 % των ψήφων. Την ίδια χρονιά η Διεθνής Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής του Ποδοσφαίρου (IFFHS) τον βράβευσε ως τον κορυφαίο σκόρερ επιπέδου πρώτης κατηγορίας πρωταθλήματος του 20ού αιώνα με 541 τέρματα σε 560 αγώνες.

Ο Πελέ έχει δημοσιεύσει αυτοβιογραφίες, πρωταγωνίστησε σε ταινίες ντοκιμαντέρ, ενώ συνέθεσε και μουσικά κομμάτια, συμπεριλαμβανομένου του σάουντρακ για την ταινία «Πελέ» το 1977. Πιο αξιοσημείωτη συγγραφή του θεωρείται το βιβλίο με τον τίτλο Why Soccer Matters, μια ωδή στο ποδόσφαιρο - η ιστορία του αθλήματος καθώς και η εμπειρία του με αυτό. Αναφέρεται σε πέντε Παγκόσμια Κύπελλα, ξεκινώντας από το 1950 και τελειώνοντας το 2014, όταν η Βραζιλία το φιλοξένησε για τελευταία φορά. Το 1969 έκανε το κινηματογραφικό του ντεμπούτο σε μια τηλενουβέλα Os estranhos στην οποία έπαιζε τον ρόλο ενός εξωγήινου. Είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στη ταινία σκηνοθεσίας του Τζον Χιούστον του 1981, όπου εμφανίζονται επίσης οι Σιλβέστερ Σταλόνε και Μπόμπι Μουρ και αναφέρεται σε αιχμαλώτους πολέμου που έπαιζαν ποδόσφαιρο εναντίον των Γερμανών (Η μεγάλη απόδραση των 11, Escape to Victory) και θεωρείται από τις καλύτερες ταινίες στο χώρο του αθλητισμού. Το 2004 παρουσιάστηκε το Pelé Eterno, του Βραζιλιάνου σκηνοθέτη Άνιμπαλ Μασάινι Νέτο, που ήταν ένα ντοκιμαντέρ αποτέλεσμα τριών και πλέον ετών έρευνας και προετοιμασίας του υλικού. Ο σκηνοθέτης ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο αναζητώντας αδημοσίευτο υλικό για τον Πελέ, οτιδήποτε κατέγραφε την καριέρα του που έκρινε άξιο επιλογής. Το φιλμ περιέχει 400 γκολ, 3.000 φωτογραφίες, 2.100 αφηγήσεις γκολ, 150 μαρτυρίες και ακόμη 1.500 τίτλους εφημερίδων από πολλές χώρες. Τον Νοέμβριο του 2007 ο Πελέ παρευρέθηκε στην 150η επέτειο του παλαιότερου ποδοσφαιρικού συλλόγου στον κόσμο, της Σέφιλντ ΦΚ: ήταν ο επίτιμος προσκεκλημένος του εορταστικού αγώνα του συλλόγου με αντίπαλο την ιταλική Ίντερ. Στο πλαίσιο της επίσκεψής του, εγκαινίασε μια έκθεση που περιελάμβανε την πρώτη δημόσια προβολή των αρχικών χειρόγραφων κανόνων του ποδοσφαίρου. Την 1η Αυγούστου 2010 ανακηρύχθηκε ως Επίτιμος Πρόεδρος ενός αναβιωμένου Κόσμου της Νέας Υόρκης, με στόχο τη δημιουργία ομάδας στο νέο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου των Η.Π.Α. (Μέιτζορ Λιγκ Σόκερ). Η προσπάθεια αυτή δεν στέφθηκε τελικά με επιτυχία.

Η πιο αξιοσημείωτη δραστηριότητα της ζωής του εκτός από το ποδόσφαιρο είναι το πρεσβευτικό του έργο. Το 1992 ορίστηκε πρεσβευτής του ΟΗΕ για την οικολογία και το περιβάλλον. Ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο παρέδωσε τα μηνύματά του με το ίδιο πάθος που τον έκαναν κορυφαίο παίκτη. Με το διάσημο χαμόγελό του τόνιζε: «Πρέπει να εργαστούμε μαζί για να φροντίσουμε ο ένας τον άλλον και να κάνουμε αυτό τον κόσμο καλύτερο μέρος για τα παιδιά και τους φτωχούς».

Το 2007 δεν υποστήριξε την υποψηφιότητα της Βραζιλίας στην ανάληψη της διοργάνωσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2014. Οι έντονες διαμαρτυρίες που εκφράστηκαν από τους συμπατριώτες του πριν τη έναρξη τον βρήκαν ως ένα βαθμό υποστηρικτή: «Είναι σαφές ότι από πολιτική άποψη, τα χρήματα που δαπανήθηκαν για την κατασκευή των σταδίων ήταν πολλά, και σε ορισμένες περιπτώσεις ήταν περισσότερα από όσα θα έπρεπε», είπε κατά τη διάρκεια μιας ομιλίας του. «Μερικά από αυτά τα χρήματα θα μπορούσαν να είχαν επενδυθεί σε σχολεία, σε νοσοκομεία... Η Βραζιλία τα χρειάζεται. Σε αυτό το σημείο, συμφωνώ (με τις διαμαρτυρίες). Αλλά θρηνώ για το τι κάνουν οι διαδηλωτές, οι οποίο σπάνε και καίνε τα πάντα». Ο ίδιος δεν παραβρέθηκε σε καμία εκδήλωση της διοργάνωσης. Αντίθετα, το 2009 υποστήριξε την υποψηφιότητα του Ρίο ντε Τζανέιρο για τους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016. Στις 12 Αυγούστου 2012 συμμετείχε στη σύνοδο κορυφής στο Λονδίνο, μέρος μιας σειράς διεθνών προσπαθειών να ανταποκριθούν στην επιστροφή της πείνας ως υψηλού επιπέδου παγκόσμιο ζήτημα.

Ο Πελέ με το Μάριο Ζαγκάλο, συμπαίκτη του το 1958 και το 1962 και προπονητή του το 1970 στα Παγκόσμια Κύπελλα σε φωτογραφία του 2008

Το 2011 ήταν ένα από 15 τα πρώτα μέλη που εισήχθησαν στην Αίθουσα Φήμης του Ποδοσφαίρου (Salón de la Fama del Fútbol) στην Πατσούκα, της πολιτείας Ιδάλγο του Μεξικού.

Από το 2010 άγαλμά του υπάρχει σε κεντρική πλατεία της γενέτειρας πόλης του. Το 2012 το πατρικό του σπίτι στο Σάντος ανοικοδομήθηκε στην αρχική του μορφή. Την ίδια χρονιά υποβλήθηκε σε εγχείρηση ισχύου και από τότε αντιμετώπισε σειρά προβλημάτων υγείας που περιόρισαν την κινητικότητά του με τις δημόσιες εμφανίσεις του να γίνονται όλο και πιο σπάνιες, αλλά χωρίς να χάσει τη χαρισματικότητα ή την αίσθηση του χιούμορ. Από το 2014 λειτουργεί μουσείο του στη Σάντος που περιέχει 2.500 αντικείμενα από όλη τη ζωή του, συμπεριλαμβανομένου και υλικού από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1950. Την ίδια χρονιά κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του στη Βραζιλία αποκαλύφθηκε ότι ο Πελέ είχε υποβληθεί σε αφαίρεση του ενός νεφρού του μετά από τραυματισμό του σε αγώνα της αμερικανικής περιόδου της σταδιοδρομίας του. Το γεγονός δεν είχε γίνει τότε γνωστό στον τύπο.

Στις 13 Ιανουαρίου του 2014 η FIFA σε συνεργασία με το γαλλικό περιοδικό France Football απένειμαν στον Πελέ στη Ζυρίχη την τιμητική FIFA Ballon d'Or Prix d'honneur (η μόνη που έχει δοθεί), ως επιβράβευση της αξίας και της προσφοράς του ως κορυφαίου ποδοσφαιριστή όλων των εποχών, που δεν είχε τη δυνατότητα να τιμηθεί με το βραβείο της Χρυσής Μπάλας με βάση τον τρόπο λειτουργίας της έως το 1995. Το 2016 τιμήθηκε από τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή με το ασημένιο Ολυμπιακό Τάγμα, την ύψιστη τιμή για έναν αθλητή. Συμμετείχε επίσης στη λαμπαδηδοδρομία των Αγώνων του Ρίο ντε Τζανέιρο στη Σάντος όπου διέμενε. Την ίδια χρονιά διέθεσε πάνω από 2.000 αντικείμενα σε τριήμερη δημοπρασία στο Λονδίνο, μεταξύ αυτών και τα μετάλλια του Παγκοσμίου Κυπέλλου, προκειμένου να συγκεντρωθούν κεφάλαια για φιλανθρωπικούς σκοπούς, το νοσοκομείο παίδων που χρηματοδοτεί και την ενίσχυση της πρώην ομάδας του, Σάντος. Περίοπτη θέση είχε η ρέπλικα του τροπαίου «Ζιλ Ριμέ», η οποία του δόθηκε το 1970 μετά την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου που έγινε στο Μεξικό. Το συνολικό ποσό που συγκεντρώθηκε ήταν 4,4 εκατομμύρια ευρώ.

Το 2018 πρώτευσε για μία ακόμη φορά ως ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών σε ψηφοφορία που διοργάνωσε η βρετανική εφημερίδα The Independent. Συμπληρώθηκαν τότε έξι δεκαετίες από την παγκόσμια πρεμιέρα γεγονότων γύρω από το όνομά του, ο αθλητής που περισσότερο από όλους χρονικά συμμετέχει με τον τρόπο του σε αθλητικά δρώμενα, ενώ το χρονικό αυτό διάστημα φαντάζει σχεδόν αδύνατο ακόμα και για καλλιτέχνες, μονάρχες και θρησκευτικούς ή πολιτικούς ηγέτες.

Το Σεπτέμβριο του 2018 ο Πελέ ανακοίνωσε τη δημιουργία του «Ιδρύματος Πελέ» (Pele Foundation) με σκοπό την υποστήριξη άπορων και απομονωμένων κοινωνικά παιδιών. Το Φεβρουάριο του 2020 η Βραζιλιάνικη Ποδοσφαιρική Συνομοσπονδία (CBF) αποκάλυψε άγαλμα του Πελέ στην έδρα της στο Ρίο ντε Τζανέιρο, η πρώτη από μια σειρά εκδηλώσεων για τον εορτασμό της 50ής επετείου του θριάμβου του τρίτου Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ο ίδιος δεν μπόρεσε να παρευρεθεί για λόγους υγείας.

Προσωπική ζωή

Στην προσωπική του ζωή παντρεύτηκε τη Ροσιμέρι Τσίμπι το 1966, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά (Εντίνιο, Τζένιφερ, Κέλι), καθώς και με την τραγουδίστρια Ασίρια Νασιμέντο (1994), μητέρα των διδύμων Ζόσουα και Σελέστε, ενώ είχε επίσης μια κόρη από την πρώην οικονόμο του Ανίζια Μασάντο, τη Σάντρα Αράντες, η οποία απεβίωσε το 2006. Λίγο πριν συμπληρώσει 76 χρόνια ζωής παντρεύτηκε την 50χρονη επιχειρηματία ιαπωνικής καταγωγής Μάρσια Σιμπέλε Αόκι. Ο Εντίνιο ακολούθησε το δρόμο του πατέρα του ως ποδοσφαιριστής αγωνιζόμενος στη Σάντος ως τερματοφύλακας, χωρίς αξιοσημείωτη επιτυχία.

Το τέλος

Το Σεπτέμβριο του 2021 μετά από νοσηλεία ενός σχεδόν μήνα στο νοσοκομείο «Άλμπερτ Αϊνστάιν» του Σάο Πάολο, ο Πελέ διαγνώστηκε με καρκίνο παχέος εντέρου για τον οποίο και χειρουργήθηκε. Οι κύκλοι χημειοθεραπείας που ακολούθησαν δεν απέδωσαν, όπως ανακοινώθηκε μετά την έναρξη νοσηλείας του στο ίδιο νοσοκομείο στις 29 Νοεμβρίου 2022. Απεβίωσε σε ηλικία 82 ετών στις 29 Δεκεμβρίου 2022 στις 3:27 μ.μ., λόγω ανεπάρκειας πολλαπλών οργάνων. Το γεγονός γέμισε τα πρωτοσέλιδα του διεθνούς τύπου. Την ίδια ημερομηνία, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση της Βραζιλίας κήρυξε τριήμερο εθνικό πένθος, ενώ η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της χώρας επταήμερο. Ο πρόεδρος της FIFA Τζάνι Ινφαντίνο δήλωσε στον επίσημο ιστότοπο της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας: «Σήμερα, όλοι θρηνούμε για την απώλεια της φυσικής παρουσίας του αγαπητού μας Πελέ, αλλά πέτυχε την αθανασία εδώ και πολύ καιρό και ως εκ τούτου θα είναι μαζί μας για την αιωνιότητα». Πρόσθεσε δε ότι «όλος ο κόσμος θρηνεί για την απώλεια του μεγαλύτερου ποδοσφαιριστή όλων των εποχών». ​​Οι εθνικές σημαίες των 211 Ομοσπονδιών μελών της FIFA κυμάτισαν μεσίστιες στα κεντρικά γραφεία της στη Ζυρίχη. Το άγαλμα του Χριστού του Λυτρωτή, τα στάδια Μαρακανά και Γουέμπλεϊ και η έδρα της CONMEBOL στην Παραγουάη φωτίστηκαν προς τιμήν του. Η γαλλική L'Équipe τον αποχαιρέτησε ως έναν από τους μεγαλύτερους αθλητές όλων των εποχών γράφοντας: «Ο κόσμος του ποδοσφαίρου μπήκε στην πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής του». Η ιταλική La Gazzetta dello Sport τον αποχαιρέτησε χαρακτηρίζοντάς τον ως «Θεό όλων των σταδίων». Η ιστορική βραζιλιάνικη εφημερίδα O Estado do Sao Paulo έγραψε στο πρωτοσέλιδό της: «Ο Πελέ πέθανε, αν μπορεί να πεθάνει ο Πελέ». Από το πρωί της Δευτέρας 2 Ιανουαρίου 2023, όταν και τοποθετήθηκε στο χλοοτάπητα του γηπέδου της Σάντος η σόρος του για λαϊκό προσκύνημα, ήταν περισσότεροι από 230.000 αυτοί που πέρασαν από εκεί για να τον αποχαιρετήσουν. Την Τρίτη 3 Ιανουαρίου έγινε η νεκρώσιμη ακολουθία και η περιφορά του φερέτρου σε απόσταση επτά χιλιομέτρων στους δρόμους της Σάντος, το οποίο τοποθετήθηκε στην οροφή ενός πυροσβεστικού οχήματος, με την 100χρονη μητέρα του, Σελέστε, να βγαίνει στο μπαλκόνι του σπιτιού της για να πει το τελευταίο «αντίο». Η ταφή έγινε στο Necropole Ecumenica Memorial (Μνημείο Ουκουμενικής Νεκρόπολης), το πολυόροφο κοιμητήριο (το υψηλότερο στον κόσμο σύμφωνα με το βιβλίο ρεκόρ Γκίνες από το 1992) κοντά στο γήπεδο της Σάντος, παρουσία μόνο ατόμων από το στενό οικογενειακό περιβάλλον του.

Με την εθνική Βραζιλίας το 1963.

Ο πρόεδρος της FIFA στις 2 Ιανουαρίου 2023 ζήτησε από όλες τις Εθνικές Ομοσπονδίες - μέλη να μετονομάσουν ένα ποδοσφαιρικό τους γήπεδο με το όνομα του Πελέ δηλώνοντας: «Ο Πελέ έκανε πολλά πράγματα πρώτος στο ποδόσφαιρο, που το 99 % μόνο ονειρεύεται να κάνει και το άλλο 1 % το έκανε μετά». «Θα ζητήσουμε από τα 211 μέλη της FIFA να ονομάσουν ένα γήπεδο με το όνομα του Πελέ, ώστε σε 20, 30, 50, 100 χρόνια όλοι να γνωρίζουν ακόμη τη σημασία του. Ο Πελέ είναι αιώνιος». Την επόμενη ημέρα η Παγκόσμια Ομοσπονδία μετονόμασε το στάδιο πλησίον των κεντρικών της γραφείων στη Ζυρίχη σε "Estádio Pelé - FIFA Zurich". Στις 4 Ιανουαρίου η κυβέρνηση του Πράσινου Ακρωτηρίου έγινε η πρώτη που ανακοίνωσε τη μετονομασία του εθνικού της σταδίου σε "Estádio Pelé". Στις 5 Ιανουαρίου η κυβέρνηση της Γουινέα-Μπισάου ανακοίνωσε τη μετονομασία του σταδίου της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης, Μπαφάτα, με το όνομα του Πελέ. Την ίδια ημέρα η Κολομβία έγινε η πρώτη χώρα την Νότιας Αμερικής που θα δώσει το όνομα του Πελέ σε στάδιο της και συγκεκριμένα Belo Horizone «Rey Pelé» στην πόλη Βιλαβισένσιο. Σε πολλές χώρες στους πρώτους αγώνες της χρονιάς τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή πριν την έναρξη. Στις 27 Φεβρουαρίου ο Πελέ τιμήθηκε με το προεδρικό βραβείο της FIFA για την προσφορά του στο άθλημα. Το βραβείο παρέλαβε η τελευταία σύζυγός του. Στις 15 Μαρτίου του ίδιου έτους η Ρουάντα έγινε η δεύτερη αφρικανική χώρα που έδωσε το όνομα του Πελέ σε στάδιό της, το «Κιγκάλι Πελέ Στάδιο» (Kigali Pelé Stadium). Ακολούθησε ο Παναμάς, το Καζακστάν και οι Μαλδίβες το Μάιο του ίδιου έτους, η Παλαιστίνη τον Ιούνιο και το Βανουάτου και τα Φίτζι τον Αύγουστο. Το Δεκέμβριο του 2023 η Σάντος υποβιβάστηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της και ο νέος πρόεδρος της ομάδας ανακοίνωσε της απόσυρση της φανέλας με το νούμερο 10 μέχρι ο σύλλογος να επανέλθει στην πρώτη κατηγορία. Στις 15 Ιουνίου 2024 η γαλλική ομάδα Παρί 13 Ατλέτικο (Paris 13 Atletico) έγινε ο πρώτος ευρωπαϊκός σύλλογος που μετονόμασε το στάδιο της με το όνομα του Πελέ.

Η κληρονομιά του

Ο Πελέ αγάπησε το ποδόσφαιρο και κυριάρχησε σε αυτό για δύο δεκαετίες με ένα πάθος που ταιριάζει μόνο με αυτό των οπαδών του σε όλο τον κόσμο. Όταν άρχισε να παίζει ποδόσφαιρο, τα μόνα εμπόδια που ενδιαφέρονταν να διαλύσει ήταν τα τείχη των αμυντικών ανάμεσα σε αυτόν και το αντίπαλο τέρμα. Καθώς η καριέρα του προχώρησε στο μεγαλείο της, άρχισε να ξεπερνά πιο σημαντικά εμπόδια εκτός γηπέδου με σημαντικότερο τη διάδοση των αρχών του ποδοσφαίρου. Αρχικά αυτό ήταν ένα υποπροϊόν της λαμπρότητάς του ως ποδοσφαιριστή. Στη συνέχεια οι δυνατότητες της κατάστασής του στη χρονική περίοδο που το άθλημα άρχισε να μετατρέπεται μέσω της τηλεόρασης σε παγκόσμια επεκτεινόμενο θέαμα υψηλής δημοφιλίας, τις αξιοποίησε. Ως παίκτης, πήγε το ποδόσφαιρο στον αναπτυσσόμενο κόσμο, ακόμη και στο αχαρτογράφητο έδαφος των Ηνωμένων Πολιτειών. Ως άνθρωπος, μέσω της προσωπικότητάς του και της φιλανθρωπικής του δουλειάς, ξεπέρασε εμπόδια για ανθρώπους, από τους συμπαίκτες του μέχρι σε παιδιά σε όλο τον κόσμο. Ίσως περισσότερο από οποιονδήποτε, είναι υπεύθυνος για την παγκόσμια αθλητική κυριαρχία του ποδοσφαίρου αποτελώντας το σημαντικότερο πρεσβευτή του. Υπάρχουν λίγοι άνθρωποι που έχουν πετύχει τέτοιας έκτασης παγκόσμια φήμη (ειδικά στην εποχή του) και ακόμη λιγότεροι που δεν έχουν λυγίσει στην πίεση που συνοδεύει ένα τόσο έντονο προσκήνιο. Χρησιμοποίησε τη δική του θέση και φήμη για το καλό των γύρω του και αυτό είναι ένα ακόμη κομμάτι του θρύλου του. Ως δημόσιο πρόσωπο φαίνεται ότι δεν είχε γνωρίσει την οποιαδήποτε περιφρόνηση πιθανά λόγω της ταπεινότητάς του. Στο βιβλίο του «Το ποδόσφαιρο στον ήλιο και τη σκιά» (El fútbol a sol y sombra, αγγλικά: Soccer in Sun and Shadow), ο Εδουάρδο Γκαλεάνο καταγράφει την ουσία: «όσοι από εμάς είμασταν αρκετά τυχεροί που τον βλέπαμε να παίζει, λάβαμε ελεημοσύνη εξαιρετικής ομορφιάς: στιγμές τόσο άξιες της αθανασίας, που κάνουν να πιστεύουμε ότι υπάρχει αθανασία».

Ο Πελέ υπογράφει αυτόγραφο στον πρόεδρο των ΗΠΑ Ρίτσαρντ Νίξον στην συνάντησή τους στο Λευκό Οίκο κατόπιν επιθυμίας του Αμερικανού προέδρου (8 Μαΐου 1973).

Στη Βραζιλία της δεκαετίας του 1950 το ποδόσφαιρο ήταν (και παραμένει) θρησκεία και είναι συνώνυμο με το έθνος, σε μια εποχή που το άθλημα ήταν πολύ περισσότερο συνδεδεμένο με τους πολίτες. Τον 21ο αιώνα φαντάζει φυσιολογικό η Βραζιλία να είναι από τα φαβορί σε κάθε μεγάλη διοργάνωση που συμμετέχει, είναι δεδομένο ότι σημαίνει η μεγαλύτερη δύναμη του αθλήματος, ωστόσο η ιστορία του ποδοσφαίρου τις τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα θα είχε γραφτεί διαφορετικά, εάν το 1958 η Βραζιλία είχε πετάξει τόσο ταλέντο όπως είχε συμβεί με τις προηγούμενες παρουσίες της στην μεγαλύτερη ποδοσφαιρική διοργάνωση. Στο διεθνές ντεμπούτο του Πελέ το 1957 με τη Βραζιλία, η χώρα του ήταν τρίτη σε σειρά δυναμικότητας στη Νότια Αμερική πίσω από την Αργεντινή και την Ουρουγουάη. Δεκατέσσερα χρόνια αργότερα, όταν τελείωσε τη διεθνή καριέρα του, η κατάταξη είχε αλλάξει και η Βραζιλία είχε γίνει η αδιαμφισβήτητη «βασίλισσα» του ποδοσφαίρου, σεβαστή όχι μόνο για τους θριάμβους της, αλλά και για τον άνετο, κομψό και υπερήφανο τρόπο με το οποίο επιτεύχθηκαν. Και ο Πελέ ήταν ο ηγέτης αυτής της παγκόσμιας ανατροπής. Η διοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1958 ήταν αυτή που τον ανέβασε στην κορυφή του κόσμου αλλά και αυτός περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι ο «βασιλιάς» των τουρνουά του Παγκοσμίου Κυπέλλου συνδέοντας το όνομά του άρρηκτα με τη διοργάνωση. Την εποχή εκείνη δεν υπήρχαν άλλες αντίστοιχης έκτασης διοργανώσεις, το Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης είχε μόλις ξεκινήσει και το Παγκόσμιο Κύπελλο δεν ήταν μόνο η κορυφαία διοργάνωση σε κύρος αλλά το πεδίο ως προς τα πρότυπα, την τακτική ανάπτυξη και τα ατομικά επιτεύγματα. Οι εμφανίσεις του Πελέ βοήθησαν να μετατραπεί το Παγκόσμιο Κύπελλο σε παγκόσμιο φαινόμενο. Η ανάβαση του αθλήματος σε αυτή την κορυφή, όπως παρουσιάστηκε, περίμενε την εμφάνιση ενός ποδοσφαιριστή εκτός Ευρώπης. Η εποχή του Πούσκας στη μεγάλη Ουγγαρία της δεκαετίας του 1950 είχε περάσει, η κυριαρχία του Ντι Στέφανο στη Ρεάλ Μαδρίτης των συνεχόμενων πρωταθλημάτων Ευρώπης είχε υποχωρήσει και «ο βασιλιάς» πρόσθεσε ακόμη περισσότερο κύρος κάθε χρόνο. Η περίοδος της μεγαλύτερης φήμης του συνέπεσε με περίοδο επιταχυνόμενης επέκτασης του αθλήματος πέρα ​​από τα σύνορα των ηπείρων, υποκινούμενη από την τεχνολογική εξέλιξη της τηλεόρασης και την δραστηριοποίηση της FIFA. Είχε μόνο ως συμπαραστάτη την τηλεόραση αλλά ο πήχης για πρόσβαση ήταν πολύ υψηλότερος από ό,τι είναι σήμερα.

Η σχεδόν τριετής παρουσία του στις Ηνωμένες Πολιτείες οδήγησε σε ανάφλεξη του αθλήματος που είναι αισθητή ακόμα και σήμερα. Ο αριθμός των εγγεγραμμένων ποδοσφαιριστών από λίγο πάνω από 100.000 έφτασε την εποχή της αποχώρησής του σε 400.000. Το ποδόσφαιρο γνώρισε μεγάλη άνθηση σε μία χώρα χωρίς βάσεις και καμία ουσιαστικά ιστορία στο άθλημα. Ο συγγραφέας Άντονι Χις (Anthony Hiss) περιέγραψε αυτό το νέο αμερικανικό φαινόμενο, την ποδοσφαιρο-μανία, στη Νέα Υόρκη: «Πέντε χιλιάδες άνθρωποι, το πιο ενθουσιασμένο πλήθος που βρέθηκε στο Αεροδρόμιο Κένεντι από τότε που οι Μπιτλς ήρθαν στη Νέα Υόρκη το 1964 για να κάνουν το The Ed Sullivan Show, κινητοποιήθηκαν για να υποδεχθούν τους νέους πρωταθλητές, και ξαφνικά ολόκληρη η πόλη μιλούσε για ποδόσφαιρο». Οι περισσότεροι θεατές της τηλεόρασης δεν κατανόησαν πραγματικά τις αποχρώσεις αυτού που παρακολούθησαν, αλλά είδαν ότι ο Πελέ έβαλε στο χάρτη των αθλημάτων το ποδόσφαιρο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο σπόρος του ποδοσφαίρου έχει βλαστήσει στη χώρα με την παρουσία του και μόνο, και πάνω από 40 χρόνια μετά την αποχώρησή του, η μεγάλη αμερικανική χώρα προσπάθησε τόσο να βρει τη συνέχεια εκείνα τα χρόνια, όσο και να ξαναρχίσει τα τελευταία χρόνια, αναζητώντας μεγάλους παίκτες. Τα λύκεια άρχισαν να καλλιεργούν το άθλημα, μετά ήρθε η έκρηξη στα παιδικά πρωταθλήματα και σύντομα το ιδιαίτερα επιτυχημένο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994, που διοργανώθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες, επιβεβαίωσε την άφιξη του ποδοσφαίρου. Κάθε νέο αστέρι είναι η ελπίδα για έκρηξη ανάλογη με εκείνη του Βραζιλιάνου. Η διοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1994 ήταν προϊόν του απόηχου της παρουσίας του. Όμως, το σύντομο πέρασμα και από υποανάπτυκτες χώρες, όπως το ιστορικής σημασίας πέρασμα από τη Νιγηρία, άφησε το στίγμα του με τον τρόπο παιχνιδιού του να γίνεται πρότυπο που επηρέασε τη μελλοντική εξέλιξη του ποδοσφαίρου καθώς η εποχή εκείνη δεν είχε τη δυνατότητα να προσφέρει κάτι ανάλογο.

«Σε ευχαριστώ που ενέπνευσες εκατομμύρια φιλάθλους και αθλητές ανά τον κόσμο. Θεωρώ τον εαυτό μου τόσο τυχερό, που σε γνώρισα από κοντά και είχα την ευκαιρία να μιλήσω μαζί σου. Ήσουν ένα από τα πρώτα, κορυφαία αθλητικά είδωλα. Αναπαύσου εν ειρήνη, Βασιλιά Πελέ.»

Ρότζερ Φέντερερ

Το ποδόσφαιρο ήταν αξιοσημείωτα διαφορετικό την περίοδο της ακμής του. Η μπάλα ήταν πολύ βαρύτερη σε σύγκριση με τον 21ο αιώνα και κατά τη διάρκεια του αγώνα με την απορρόφηση νερού στις περιπτώσεις βροχής γίνονταν ακόμα βαρύτερη. Η ποιότητα των γηπέδων και των ρούχων δεν ήταν πουθενά τόσο προηγμένη όσο σήμερα. Οι φανέλες επίσης απορροφούσαν ιδρώτα και βάρυναν σταδιακά στην πορεία των αγώνων. Δύο άλλοι παράγοντες ήταν σημαντικοί: οι νόμοι που διέπουν το οφσάιντ ήταν πιο αυστηροί κατά τη διάρκεια της εποχής του. Το πιο σημαντικό, οι κόκκινες και κίτρινες κάρτες και οι αλλαγές εισήχθησαν μόνο μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1970, γεγονός που έδινε κίνητρο στους αντιπάλους του να τον αντιμετωπίσουν σκληρά μένοντας ατιμώρητοι αφήνοντας την ομάδα του με ένα παίκτη λιγότερο. Η στατιστική κυριαρχία της σημερινής εποχής δεν αντικατοπτρίζει τις διαφορές και τις ομοιότητες δύο διαφορετικών εποχών. Ο Πελέ υπήρξε ο πιο διάσημος αθλητής στον κόσμο της εποχή της ακμής του παρά την περιορισμένη έκθεσή του στην τηλεόραση εκτός της Βραζιλίας. Εκτός από τα επιτεύγματα του με την εθνική ομάδα, ήταν πάνω απ' όλα ένας ποδοσφαιριστής του οποίου τα κατορθώματα ακόμα και οι φίλαθλοι της εποχής του είδαν λιγότερο από ό,τι φαντάζονται. Εάν η επιτυχία του 1958 ήταν αυτή μιας ιστορικής γενιάς κορυφαίων συμπαικτών του που τον καθιέρωσε στην ποδοσφαιρική κοινότητα, αυτή που έγινε δώδεκα χρόνια αργότερα είναι δική του, μία έκδοση που αποκαλύπτει μόνη της το αποτύπωμα που άφησε «ο βασιλιάς» στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου και στην ιστορία του ίδιου του ποδοσφαίρου. Οι εμφανίσεις του το 1970, περισσότερο από μισό αιώνα αργότερα (λαμβάνοντας υπόψη τη διαφορά των εποχών και την αντικειμενική αξία τέτοιων τοποθετήσεων και την - υπερβολική μερικές φορές - τάση για ανάδειξη νέων και μεγαλύτερων ειδώλων) διατηρούν το Βραζιλιάνο στη θέση του κορυφαίου του αθλήματος στην ιστορία.

Σε πολλά από τα γήπεδα που αγωνίστηκε υπάρχουν αναμνηστικές πλάκες για το γεγονός. Στην ακμή του η φήμη του ήταν ισοδύναμη με εκείνη του Έλβις Πρίσλεϊ και της Μέριλιν Μονρόε. Σε μία κοινωνία που δεν είχε τίποτα σαν τη λατρεία των διασημοτήτων που υπάρχει σήμερα, ο Πελέ ακολουθούνταν παντού. Οι θαυμαστές τον κυνηγούσαν για αυτόγραφα και περιβαλλόταν μόνιμα από φωτογράφους, οι οποίοι συνέλαβαν και αποθανάτιζαν κάθε φάση της ζωής του. Έχει δώσει συνεντεύξεις και φωτογραφήθηκε περισσότερο από κάθε άλλο πρόσωπο: πολιτικούς, αστέρες του κινηματογράφου και μεγιστάνες. Επισκέφθηκε συνολικά 88 χώρες, συνάντησε 70 πρωθυπουργούς, 40 αρχηγοί κρατών και τρεις Πάπες. Έγινε ένα πρόσωπο εξαιρετικής σημασίας για ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Απέδειξε ότι οποιοσδήποτε, ανεξάρτητα από το υπόβαθρό του, θα μπορούσε να τα καταφέρει στον αθλητισμό εάν είχε το ταλέντο και την αποφασιστικότητα να πετύχει. Είχε την ιδιαίτερη ικανότητα να συνδέεται με άτομα από διαφορετικά υπόβαθρα. Η αισιοδοξία και το καλό του πνεύμα ήταν σχεδόν πάντα παρόντα. Στη βιογραφία του His Life and Times, περιγράφει την πρώτη του επίσκεψη στην Αφρική ως μια αναζωογονητική εμπειρία. «Όπου πήγα, με κοίταζαν και με αντιμετώπιζαν σα θεό, σχεδόν σίγουρα επειδή εκπροσώπησα τους μαύρους σε αυτές τις χώρες. Τι θα μπορούσε να πετύχει ένας μαύρος σε μία χώρα όπου υπήρχε φυλετική προκατάληψη, καθώς επίσης και παρέχοντας φυσικές αποδείξεις ότι ένας μαύρος θα μπορούσε να γίνει πλούσιος, ακόμη και σε μια χώρα λευκών. Σε αυτούς τους ανθρώπους, που είχαν μικρή πιθανότητα να ξεφύγουν από τη συντριπτική φτώχεια στην οποία βρέθηκαν, αντιπροσώπευα μία ακτίνα ελπίδας». Ήταν η πρώτη μαύρη φιγούρα που έγινε είδωλο σε όλες τις ηπείρους, και ίσως ο πρώτος από τους κορυφαίους αθλητές στην ιστορία που η τηλεόραση κατέγραψε την αγωνιστική του δράση. Ιδιαίτερα τα ταξίδια σε πολλαπλές χώρες της Αφρικής, που τη δεκαετία του 1960 βρίσκονταν σε περίοδο ανεξαρτησίας κρατών και δράσης πολυάριθμων απελευθερωτικών κινημάτων, η αναγνώρισή του ως του κορυφαίου του δημοφιλέστερου αθλήματος τον έκαναν σύμβολο των αντιρατσιτιστικών αισθημάτων των μαύρων πληθυσμών. Στόχος και ο ίδιος ρατσιστικής αντιμετώπισης εντός αγωνιστικών χώρων είχε διαφορετική στάση σε σχέση με τα αντιρατσιστικά κινήματα. «Με έλεγαν μαύρο, νέγρο, μαϊμού, αλλά δεν με ένοιαζε», έλεγε. «Προτιμώ να δίνω παραδείγματα. Για την οικογένεια, τους φίλους και τους θαυμαστές. Αυτός είναι ο αγώνας μου». Επικρίθηκε πολλές φορές και στην πατρίδα του για τη στάση του σε θέματα ρατσισμού αλλά ο ίδιος δεν γεννήθηκε για να είναι ακτιβιστής αλλά ποδοσφαιριστής, και οι ριζοσπαστικές λύσεις δεν τον αντιπροσωπεύαν. Αυτό του επέτρεψε να προσπεράσει την πολιτική να τον αγαπήσουν και να τον σέβονται παγκόσμια ως «βασιλιά» όλων των Βραζιλιάνων, τόσο εντός όσο και εκτός γηπέδου. Η σχέση του με τους φιλάθλους και τον απλό κόσμο ήταν πάντα άριστη δεχόμενος να υπογράφει αυτόγραφα (συχνά μπάλες) και να φωτογραφίζεται χωρίς ίχνη μεγάλου αστέρα, δείχνοντας σεβασμό προς το κοινό.

Μία από τις πιο εμβληματικές φωτογραφίες στην παγκόσμια ποδοσφαιρική ιστορία (αυτή του Πελέ με τον χαρακτηριστικό του πανηγυρισμό μετά την επίτευξη ενός τέρματος στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1970 - αριστερά ο Τοστάο, δεξιά ο Ζαϊρζίνιο) σε γραμματόσημο της Βραζιλίας.

Η επιτυχία της Εθνικής Βραζιλίας το 1970 μπορεί να θεωρηθεί ως μία από τις μεγαλύτερες κινήσεις δημοσίων σχέσεων στην αθλητική ιστορία. Η κυβέρνηση της Βραζιλίας συνέδεσε την αθλητική επιτυχία της ομάδας με την εγχώρια «επιτυχία» της χώρας σε κάθε ευκαιρία. Οι επικριτές του υπενθυμίζουν ότι δεν είχε χρησιμοποιήσει ποτέ την απαράμιλλη επιρροή του για να μιλήσει ενάντια στη στρατιωτική δικτατορία της Βραζιλίας. Έτσι, του είχε προσαφθεί ότι ήταν προπαγανδιστικό στοιχείο της στρατιωτικής δικτατορίας κατά τη δεκαετία του 1960 και κυρίως του 1970, γεγονός που ο ίδιος έχει αποδέχθηκε στα τελευταία χρόνια του 20ού αιώνα κάνοντας την αυτοκριτική του. Στην πατρίδα του, μία χώρα με 40 % μαύρους και ιθαγενείς πληθυσμούς και πολύ υψηλό επίπεδο περιθωριοποίησης και αναλφαβητισμού, ένας μαύρος με ταπεινή καταγωγή αφιερώθηκε στην οικουμενικότητα με την δυναμική της φήμης του να ξεπερνά όλα τα όρια. Δέχθηκε πολιτικές πιέσεις μετά το 1964 από το δικτατορικό καθεστώς της πατρίδας του αλλά παρέμεινε πολιτικά ουδέτερος, καθώς το άθλημα στην ουσία του, τον αγωνιστικό χώρο δεν άλλαξε. Παρ' αυτά, το 1970 διερευνήθηκε από τη στρατιωτική δικτατορία της Βραζιλίας για πιθανή συμπάθεια σε αριστερής πολιτικής ιδεολογίας κρατουμένους. Θεωρήθηκε ύποπτος για την παράδοση φυλλαδίων που ζητούσαν την απελευθέρωση πολιτικών κρατουμένων αλλά η υπόθεση δεν είχε συνέχεια. Επίσης, έγγραφα που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας τέσσερις δεκαετίες αργότερα αποδεικνύουν ότι παρακολουθούνταν όπως και άλλοι επώνυμοι στη χώρα για τις δραστηριότητές τους τη δεκαετία του 1970. Η άνοδος του Πελέ από ένα έφηβο μέχρι την κορυφή του κόσμου του δημοφιλέστερου αθλήματος συνόδευσε και την άνοδο της Βραζιλίας ως χώρας. Όπως τράβηξε την εθνική του ομάδα τρεις φορές (έστω και αν τη μία ήταν τραυματίας) προς την κορυφή, έτσι βοήθησε και τη χώρα του να εξελιχθεί σε πολλούς τομείς. Έγινε μέρος της εθνικής κουλτούρας της Βραζιλίας, σε μια ηπειρωτική χώρα όπου η φανέλα της «εθνικής ομάδας» ήταν κάτι παρόμοιο με την «εθνική ενότητα». Έγινε «σύμβολο της χειραφέτησης της Βραζιλίας». Επιχειρηματικά και όχι μόνο, η Βραζιλία από το 1958 και έπειτα άρχισε να ακούγεται στον υπόλοιπο κόσμο, να διαμορφώνει τη δική της υπόσταση. Δεν ήταν λίγοι αυτοί (ειδικά Ευρωπαίοι) που έμαθαν τη Βραζιλία μέσα από το ποδόσφαιρο εκείνο το διάστημα.

«Ο Πελέ ήταν ένας από τους λίγους που αντιτίθεται στη θεωρία μου: αντί για 15 λεπτά φήμης θα έχει 15 αιώνες».

Άντι Γουόρχολ

Η επιρροή του στη Βραζιλία σταδιακά εξαπλώθηκε με την τηλεόραση να έχει μεταφέρει τις παραστάσεις του στα χωριά της πατρίδας του. Τουλάχιστον 73 σύλλογοι ποδοσφαίρου που ονομάζονταν Σάντος ήταν εγγεγραμμένοι στην Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της χώρας και έτσι ο Πελέ έχει καταγραφεί στη φαντασία των Βραζιλιάνων νεαρών και κάθε αγόρι στη χώρα θέλει να παίξει για μία Σάντος. Σε άλλες χώρες, οι κορυφαίοι σύλλογοι παλεύουν μεταξύ τους για τους πολλά υποσχόμενους εφήβους, αλλά επειδή η Σάντος μπορεί να προσφέρει την ευκαιρία να παίζει στο όνομα του εθνικού κόσμου της Βραζιλίας μπορούν να επιλέξουν, όχι μόνο από την πολιτεία του Σάο Πάολο, αλλά και από ολόκληρη τη χώρα. Το αξιοσημείωτο είναι ότι η φήμη του κατάφερε να περάσει από γενιά σε γενιά, κάτι που είναι σπάνιο στη νοτιοαμερικάνικη χώρα. Ο πολιτισμός της έχει ιστορία λησμονιάς των ειδώλων του. Αλλά ο Πελέ κατάφερε να παραμείνει παρών στα μέσα ενημέρωσης και αυτό με την εικόνα που είχε στο αποκορύφωμά του. Το 2014 η Σάντος υπέγραψε συμβόλαιο επ' άπειρο στη χρήση του ονόματός του στο μέλλον, ο πρώτος αθλητής στην ιστορία που συνέβη κάτι τέτοιο.

Από το ντεμπούτο του στο Παγκόσμιο Κύπελλο το 1958 έως το λυκόφως της καριέρας του στην Αμερική, ο Πελέ άλλαξε τον τρόπο που παίζεται το ποδόσφαιρο. Έφερε ευχαρίστηση και δεξιότητες στο άθλημα, περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο στον κόσμο. Επηρέασε τη λαϊκή κουλτούρα περισσότερο από οποιοδήποτε άλλον πριν ή μετά από αυτόν. Το 1970 που η εικόνα του βρίσκονταν στην κορύφωσή της ψηφίστηκε το πιο διάσημο άτομο στον κόσμο και υστέρησε μόνο απέναντι στην Coca-Cola συμπεριλαμβανομένων των εταιρειών. Όμως παρά την ακτινοβολία του και τη συσσώρευση περιουσίας, έζησε μια διακριτική ζωή, μακριά από επικίνδυνες εξωαθλητικές προκλήσεις διάγοντας συνετό βίο και διατήρησε μια ευρέως αποδεκτή παρουσία στις αντίστοιχες δραστηριότητές του. Αποφεύγοντας τις όποιες υπερβολές, δε διεκδίκησε ποτέ δάφνες εκτός γηπέδων.

Πριν από τον Πελέ, κανείς δεν ήταν πραγματικά σίγουρος ότι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κάποιος ως ο «μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών». Μετά τον Πελέ, όλοι συμφώνησαν ποιος είναι. Το όνομά του συνυφάνθηκε με την αγωνιστική τελειότητα. Στις 26 Απριλίου 2023 η λέξη πελέ καταχωρήθηκε στο πορτογαλικό λεξικό Michaelis ως συνώνυμο του «εξαιρετικού, ασύγκριτου, μοναδικού» μετά από καμπάνια με 125.000 υπογράφοντες. Και δεν λατρεύτηκε άνευ όρων όπως άλλοι, αλλά παρέμεινε το σημείο αναφοράς για το μεγαλείο του ποδοσφαίρου σε όλες τις εποχές. Αντιπροσωπεύει την ιδέα του παγκόσμιου αθλητικού υπέρλαμπρου αστέρα και τη βάση σύγκρισης για κάθε μεταγενέστερη αντίστοιχη περίπτωση, με τρόπο όμως που δεν είναι δυνατόν να επαναληφθεί στον 21ο αιώνα.

Στατιστική

Συνολική στατιστική

Ομάδα	Περίοδος	Επίσημοι αγώνες		Φιλικοί αγώνες		Σύνολο
		Αγώνες	Γκολ	Αγώνες	Γκολ	Αγώνες	Γκολ
Σάντος	1956—1974	666	644	451	449	1.117	1.093
Νιου Γιορκ Κόσμος	1975—1977	65	37	43	29	108	66
Εθνική Βραζιλίας (FIFA)	1957—1971	92	77	-	-	92	77
Εθνική Βραζιλίας (άλλα παιχνίδια)	1957—1976	4	2	45	42	49	44
Εθνική Ενόπλων	1959	4	4	10	12	14	16
Επιλογή Σάο Πάολο	1959—1969	15	12	-	-	15	12
Ενιαία Σάντος - Βάσκο ντα Γκάμα	1957	-	-	4	6	4	6
Επίλεκτες ομάδες	1959—1983	5	2	-	-	5	2
Άλλες ομάδες	1974—1990	-	-	8	8	8	8
Σύνολα		851	778	562	546	1.413	1.324

Πηγή : RSSSF - Prolific Scorers Data - Pelé - Additional Data (2024)

Αναλυτική στατιστική συλλόγων

Τα κενά κελιά στον πίνακα δείχνουν διοργανώσεις που δεν έλαβε μέρος.

Σύλλογος	Περίοδος	Καμπεονάτο Παουλίστα		Τουρνουά Ρίο-Σάο Πάολο		Πρωτάθλημα Βραζιλίας		Διεθνείς διοργανώσεις				Συνολικά επίσημα			Συνολικά επίσημα και φιλικά
								Κόπα Λιμπερταδόρες		Διηπειρωτικό Κύπελλο
		Συμμ.	Γκολ	Συμμ.	Γκολ	Συμμ.	Γκολ	Συμμ.	Γκολ	Συμμ.	Γκολ	Συμμ.	Γκολ		Συμμ.	Γκολ
Σάντος	1956											0	0		2	2
	1957	29	36	9	5							38	41		67	57
	1958	38	58	8	8							46	66		60	80
	1959	32	44	7	6	4	2					43	52		83	100
	1960	30	34	3	0							33	34		67	61
	1961	26	46	7	8	5	7					38	61		74	110
	1962	26	37			5	2	4	4	3	5	37	48		50	62
	1963	19	22	8	14	4	8	4	5	1	2	36	51		52	67
	1964	21	34	4	3	6	7					31	44		47	57
	1965	28	49	7	5	4	2	7	7			46	63		66	96
	1966	14	13			5	2					19	15		38	31
	1967	18	16			14	9					32	25		65	56
	1968	21	17			18	12			7	3	46	30		75	60
	1969	25	26			12	12			1	0	28	28		60	54
	1970	15	7			13	4					28	11		54	47
	1971	19	6			21	1					40	7		72	30
	1972	20	9			17	5					37	14		74	50
	1973	19	11			30	19					49	30		66	52
	1974	10	2			17	9					27	11		45	20
	Σύνολα	410	467	53	49	175	101	15	16	12	10	665	643		1.117	1.092

• Πηγές : RSSSF - Pelé, Pelé Ole!, Pelé : – Lista de jogos Αρχειοθετήθηκε 2021-04-19 στο Wayback Machine., Pelé – Lista de gols Αρχειοθετήθηκε 2021-03-31 στο Wayback Machine.
• Σημειώσεις :
  • Σάντος, RSSSF και IFFHS αναγνωρίζουν 16 τέρματα στο Κόπα Λιμπερταδόρες, ενώ η FIFA και η CONMEBOL 17 (ένα επιπλέον το 1965). Έτσι η FIFA αναγνωρίζει συνολικά 643 γκολ, ενώ η RSSSF αναγνωρίζει 644 με ένα επιπλέον γκολ στο Τουρνουά Ρομπέρτο Γκόμες Πεδρόσα το 1969.
  • Τα στοιχεία του 1968 στη λίστα του Διηπειρωτικού Κυπέλλου είναι για το Recopa Sudeamericana και του 1969 για το Intercontinental Supercup της αντίστοιχης χρονιάς.

Σύλλογος	Περίοδος	NASL		Μετά τη σεζόν		Άλλες		Σύνολο
		Συμμ.	Γκολ	Συμμ.	Γκολ	Συμμ.	Γκολ	Συμμ.	Γκολ
Νιου Γιορκ Κόσμος	1975	10	5			14	12	24	17
	1976	22	13	2	2	18	11	40	26
	1977	25	13	6	4	11	6	42	23
Σύνολα		57	31	8	6	43	29	108	66

Πηγή : RSSSF (2023)

Συγκεντρωτικά στοιχεία τερμάτων πρωταθλήματος

Γκολ πρωταθλημάτων
Ομάδα	Διοργάνωση	Χρονική περίοδος	Συμμετοχές	Τέρματα
Σάντος	Καμπεονάτο Παουλίστα	1956–1974	410	467
	Τάσα Μπραζίλ	1959–1966	33	30
	Τουρνουά Ρομπέρτο Γκόμες Πεδρόσα	1967–1970	57	36
	Καμπεονάτο Μπραζιλέιρο	1971–1974	85	34
Νιου Γιορκ Κόσμος	NASL	1975–1977	64	37
	Σύνολα	1956–1977	649	604

• Πηγή : IFFHS : 2021, 2022, RSSSF

Εθνική ομάδα

Επίσημοι διεθνείς αγώνες, τέρματα και ασίστ ανά έτος

Βραζιλία
Έτος	Συμμετοχές	Τέρματα	Ασίστ
1957	2	2	1
1958	7	9	2
1959	9	11	7
1960	6	4	4
1961	0	0	0
1962	8	8	3
1963	7	7	8
1964	3	2	3
1965	8	9	3
1966	9	5	2
1967	0	0	0
1968	7	4	2
1969	9	7	4
1970	15	8	8
1971	2	1	0
Σύνολο	92	77	47

Πηγή : RSSSF, goal.com.br

Ειδικά στατιστικά στοιχεία επίσημων αγώνων

• Τα στοιχεία αφορούν τους αγώνες που υπάρχει καταγραφή των ασίστ.

Χρονιά σε συλλόγους	Αγώνες	Γκολ	Ασίστ
1957	38	41	16
1958	46	66	16
1959	40	52	20
1960	36	34	18
1961	38	62	33
1962	32	46	25
1963	37	45	22
1964	35	52	22
1965	45	63	30
1966	19	14	8
1967	32	24	9
1968	41	31	23
1969	43	40	14
1970	29	11	9
1971	40	7	8
1972	36	14	8
1973	40	25	17
1974	36	16	9
1975	9	5	4
1976	24	15	15
1977	31	17	6
Εθνική Βραζιλίας	92	77	47
Γενικό σύνολο	819	757	369

Παγκόσμια Κύπελλα

Οι αγώνες, τα γκολ και οι ασίστ του Πελέ στα Παγκόσμια Κύπελλα. Το σκορ της Βραζιλίας στον πίνακα αναφέρεται πρώτο.

#	Ημερομηνία	Γήπεδο-Πόλη	Αντίπαλος	Τελικό αποτέλεσμα	Γκολ	Σκορ	Ασίστ
1	15 Ιουνίου 1958	Ούλεβι, Γκέτεμποργκ	ΕΣΣΔ	2–0
2	19 Ιουνίου 1958	Ούλεβι, Γκέτεμποργκ	Ουαλία	1–0	66'	1–0
3	24 Ιουνίου 1958	Ρασούντα, Στοκχόλμη	Γαλλία	5–2	52' 64' 75'	3–1, 4–1, 5–1
4	29 Ιουνίου 1958	Ρασούντα, Στοκχόλμη	Σουηδία	5–2	55' 90'	3–1, 5–2
5	30 Μαΐου 1962	Σαουσαλίτο, Βίνια δελ Μαρ	Μεξικό	2–0	73'	2–0
6	2 Ιουνίου 1962	Σαουσαλίτο, Βίνια δελ Μαρ	Τσεχοσλοβακία	0–0
7	12 Ιουλίου 1966	Γκούντισον Παρκ, Λίβερπουλ	Βουλγαρία	2–0	15'	1–0
8	19 Ιουλίου 1966	Γκούντισον Παρκ, Λίβερπουλ	Πορτογαλία	1–3
9	3 Ιουνίου 1970	Γιαλίσκο, Γκουανταλαχάρα	Τσεχοσλοβακία	4–1	59'	2–1
10	7 Ιουνίου 1970	Γιαλίσκο, Γκουανταλαχάρα	Αγγλία	1–0
11	10 Ιουνίου 1970	Γιαλίσκο, Γκουανταλαχάρα	Ρουμανία	3–2	19', 67'	1–0, 3–1
12	14 Ιουνίου 1970	Γιαλίσκο, Γκουανταλαχάρα	Περού	4–2
13	17 Ιουνίου 1970	Γιαλίσκο, Γκουανταλαχάρα	Ουρουγουάη	3–1
14	21 Ιουνίου 1970	Αζτέκα, Πόλη του Μεξικού	Ιταλία	4–1	18'	1–0

Πηγές : FIFA, Não foram só gols: Pelé é o maior garçom do Brasil em Copas do Mundo

Τίτλοι

Σάντος Φουτεμπόλ Κλούμπε

• Πρωτάθλημα Παουλίστα (10) : 1958, 1960, 1961, 1962, 1964, 1965, 1967, 1968, 1969, 1973
• Πρωτάθλημα Βραζιλίας (6) :
  • Τάσα Μπραζίλ (Taça Brazil) (5) : 1961, 1962, 1963, 1964, 1965
  • Τουρνουά Ρομπέρτο Γκόμες Πεδρόσα - Τάσα ντε Πράτα (Torneio Roberto Gomes Pedrosa-"Taça de Prata") : 1968
• Τουρνουά Ρίο-Σάο Πάολο (4) : 1959, 1963, 1964, 1966
• Κόπα Λιμπερταδόρες (2) : 1962, 1963
• Διηπειρωτικό Κύπελλο (2) : 1962, 1963
• Διηπειρωτικό Σούπερ Κύπελλο: 1969

Νιου Γιορκ Κόσμος

• Νορθ Αμέρικαν Σόκερ Λιγκ (NASL) : 1977
• Νορθ Αμέρικαν Σόκερ Λιγκ, Σόκερ Μπόουλ : 1977

Εθνική Βραζιλίας

• Παγκόσμιο Κύπελλο (3) : 1958, 1962, 1970
• Κύπελλο Ρόκα (2) : 1957, 1963
• Κύπελλο Οσβάλντο Κρουζ (3) : 1958, 1962, 1968
• Κύπελλο Μπερνάρδο Ο'Χίγκινς : 1959
• Κύπελλο Ατλάντικ : 1960

Επιλογή Σάο Πάολο

• Διαπολιτειακό Πρωτάθλημα Βραζιλίας : 1959

Ανεπίσημοι τίτλοι με τη Σάντος

• Τρόπαιο Mário Echandi (Κόστα Ρίκα) : 1959
• Πεντάγωνο Τουρνουά Μεξικού : 1959
• Τρόπαιο Tereza Herrera (Ισπανία) : 1959
• Τουρνουά Βαλένθιας (Ισπανία): 1959
• Τρόπαιο Gialorosso (Ιταλία): 1960
• Τουρνουά του Παρισιού (Γαλλία) (2) : 1960, 1961
• Τρίγωνο τουρνουά Κόστα Ρίκα : 1961
• Πεντάγωνο τουρνουά Γκουανταλαχάρας (Μεξικό) : 1961
• Τουρνουά Ιταλίας : 1961
• Εξάγωνο τουρνουά Χιλής (2) : 1965, 1970
• Τουρνουά του Καράκας (Βενεζουέλα) : 1965
• Τουρνουά Νέας Υόρκης (Ηνωμένες Πολιτείες) : 1966
• Τρίγωνο τουρνουά Φλωρεντίας (Ιταλία) : 1967
• Τουρνουά Αμαζονίου (Βραζιλία) : 1968
• Οκτάγωνο τουρνουά Χιλής : 1968
• Πεντάγωνο τουρνουά Μπουένος Άιρες (Αργεντινή) : 1968
• Τουρνουά Κουιαμπά (Βραζιλία) : 1969
• Τρίγωνο τουρνουά Γουατεμάλας : 1970
• Τουρνουά του Κίνγκστον (Τζαμάικα): 1971
• Τρόπαιο Ανεξαρτησίας (Βραζιλία) : 1972

Πηγές : Gols e títulos: os impressionantes números da carreira de Pelé, Relembre todos os títulos conquistados por Pelé

Ατομικοί τίτλοι

Σάντος

• Κόπα Λιμπερταδόρες, κορυφαίος σκόρερ : 1965
• Διηπειρωτικό Κύπελλο, κορυφαίος σκόρερ (2) : 1962, 1963
• Καμπεονάτο Παουλίστα, Πρώτος σκόρερ (11) : 1957, 1958, 1959, 1960, 1961, 1962, 1963, 1964, 1965, 1969, 1973.
• Taça Brazil, Κορυφαίος σκόρερ (3) : 1961, 1963, 1964
• Τουρνουά Ρίο-Σάο Πάολο, πρώτος σκόρερ: 1963
• Μπόλα ντα Πράτα : 1970
• Καλύτερος ποδοσφαιριστής της Νότιας Αμερικής : 1973

Νιου Γιορκ Κόσμος

• Καλύτερος ποδοσφαιριστής της χρονιάς του NASL : 1976

Βραζιλία

• Παγκόσμιο Κύπελλο, Καλύτερος Νέος Παίκτης : 1958
• Παγκόσμιο Κύπελλο, Ασημένια Μπάλα (δεύτερος καλύτερος παίκτης) : 1958
• Παγκόσμιο Κύπελλο, δεύτερος σκόρερ : 1958
• Παγκόσμιο Κύπελλο, Χρυσή Μπάλα (Καλύτερος Παίκτης) : 1970
• Πρωτάθλημα Νότιας Αμερικής, Καλύτερος Παίκτης : 1959
• Πρωτάθλημα Νότιας Αμερικής, πρώτος σκόρερ : 1959

Ατομικές διακρίσεις

Το άγαλμα του Πελέ στο Τρες Κορασόες που τον δείχνει να υψώνει το Παγκόσμιο Κύπελλο Ζυλ Ριμέ

• Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή «Αθλητής του Αιώνα» : 1999
• «Πρωταθλητής του Αιώνα» (1981), «Αθλητής του Αιώνα» (1999), από δημοσιογράφους σε παγκόσμια κλίμακα, σε ψηφοφορία της εφημερίδας L'Équipe
• "World Sports Awards of the Century"  : Αθλητής του αιώνα
• Ποδοσφαιριστής του αιώνα, ο οποίος εξελέγη από τους νικητές της Χρυσής Μπάλας του περιοδικού France Football : 1999
• France Football : καλύτερος ποδοσφαιριστής των Παγκοσμίων Κύπελλων 1930–1990
• Ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα, IFFHS (Διεθνής Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής Ποδοσφαίρου) : 2000
• Ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα στη Νότια Αμερική, IFFHS : 2000
• Ποδοσφαιριστής του Αιώνα, ψηφοφορία αναγνωστών του περιοδικού World Soccer : 2000
• Καλύτερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών από το περιοδικό Placar
• Κορυφαίος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα από την εφημερίδα La Nacion
• Κορυφαίος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα από το περιοδικό Guerin Sportivo
• Ποδοσφαιριστής του αιώνα του περιοδικού Sports Illustrated : 1999
• FIFA Ballon d'Or Prix d'Honneur Καλύτερος ποδοσφαιριστής στην ιστορία : 2014
• FIFA Παίκτης του Αιώνα : 2000
• FIFA 100
• FIFA Προεδρικό Βραβείο : 2007
• FIFA : Καλύτερος νέος παίκτης στην ιστορία των Παγκοσμίων Κύπελλων : 2006
• Golden Foot : καλύτερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών (2012)
• IFFHS legends
• Χρυσή Μπάλα (Ballon d'Or) (7) : 1958, 1959, 1960, 1961, 1963, 1964, 1970 - Le nouveau palmarès (οι νέοι νικητές) : 2015
• Καλύτερος ποδοσφαιριστής της Νότιας Αμερικής : 1973
• Εισαγωγή στο American National Soccer Hall of Fame : 1993
• Αθλητής του Αιώνα από το Reuters : 1999
• UNICEF ποδοσφαιριστής του αιώνα : 1999
• Περιοδικό Time : Ένας από τους 100 πιο σημαντικούς ανθρώπους του 20ού αιώνα - 1999
• Laureus World Sports Awards Lifetime Achievement Award από τον Πρόεδρο της Νοτίου Αφρικής Νέλσον Μαντέλα : 2000
• Χρυσό βραβείο Don Ballon: 2014
• BBC Υπερπόντια Αθλητική Προσωπικότητα της Χρονιάς : 1970
• Βραβείο για την επιτυχία σε ολόκληρη τη χρονιά του BBC Sports Personality : 2005
• Παγκόσμια Ομάδα του 20ού αιώνα : 1998
• Καλύτερη ομάδα Παγκοσμίων Κυπέλλων : 1994
• FIFA Ομάδα-Όνειρο Παγκοσμίων Κύπελλων : 2002
• IFFHS : Ομάδα του XXού αιώνα
• Καλύτερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών της Ένωσης Στατιστικολόγων Ποδοσφαίρου (Association of Football Statisticians) : 2007
• CONMEBOL : Καλύτερη ενδεκάδα στην ιστορία των Κόπα Αμέρικα, 2011
• Αίθουσα Φήμης του Ποδοσφαίρου (Salón de la Fama del Fútbol) : 2011
• World Soccer περιοδικό : Καλύτερη ενδεκάδα όλων των εποχών: 2013
• Καλύτερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών της MDF Family Partners : 2018
• Βραβείο FWA Tribute : 2018
• Dream Team της Χρυσής Μπάλας : 2020
• IFFHS Παγκόσμια Ομάδα - Όνειρο Όλων των Εποχών : 2021
• Βραβείο Προέδρου της FIFA : 2023
• «Πολίτης του Κόσμου» από τον Ο.Η.Ε. : 1977

Τιμές

• Τάγμα Αξίας της FIFA (γαλλικά: Ordre du mérite de la FIFA) : 1984
• Τάγμα Αξίας Εκατονταετίας της FIFA (αγγλικά: FIFA Centennial Order of Merit) : 2004
• Τάγμα Αξίας της CONMEBOL (πορτογαλικά: Ordem do Mérito Desportivo Sul-Americano) : 1984
• Ολυμπιακό Τάγμα (Olympic Order) : 2016
• Ταξιάρχης του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (αγγλικά: Knight Commander of the Order of the British Empire) : 1997
• Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής (γαλλικά: Chevalier de la Légion d'Honneur) : 1963
• Ιππότης του Τάγματος του Ρίο Μπράνκο (πορτογαλικά: Cavaleiro da Ordem de Rio Branco) : 1967
• Διοικητής του Τάγματος του Ρίο Μπράνκο (πορτογαλικά: Ordem de Rio Branco Comendador) : 1969
• Εθνικό Τάγμα Αξίας της Βραζιλίας (πορτογαλικά: Ordem Nacional do Mérito) : 1991
• Τάγμα Πολιτιστικής Αξίας της Βραζιλίας (πορτογαλικά: Ordem do Mérito Cultural) : 2004
• Τάγμα Στρατιωτικής Αξίας της Βραζιλίας (πορτογαλικά: Ordem do Mérito Militar) : 1995
• Τάγμα του Ouissam Alaouite (Μαρόκο, γαλλικά: Ordre Maroc médaille Ouissam Alaouite) : 1975
• Ουγγρικό Τάγμα Αξίας (ουγγρικά: Magyar Köztársasági Érdemrend) : 1994

Ρεκόρ

• Εθνική ομάδα Βραζιλίας: Πρώτος σκόρερ στη ιστορία με 77 τέρματα μέχρι το 2023 (95 συμπεριλαμβανομένων ανεπίσημων φιλικών που όμως αναγνωρίζονται από την Π.Ο. της Βραζιλίας)
• Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Βραζιλίας: νεότερος παίκτης και νεότερος σκόρερ : 16 ετών και 259 ημερών
• Σάντος : Πρώτος σκόρερ στη ιστορία ενός συλλόγου με 643 τέρματα σε 659 επίσημους αγώνες (σύμφωνα με τη FIFA)
• Πρώτος σκόρερ πρωταθλημάτων πρώτης κατηγορίας όλων των εποχών σύμφωνα με την IFFHS (2022) : 604 (ακατάρριπτο ρεκόρ κόσμου)
• Πρώτος σκόρερ εθνικών και πολιτειακών πρωταθλημάτων πρώτης κατηγορίας Βραζιλίας : 567 γκολ
• Περισσότερα συνολικά τέρματα από παίκτη σε ένα πρωτάθλημα : 466 γκολ στο πρωτάθλημα Παουλίστα (IFFHS)
• 11 φορές πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος Παουλίστα
• Περισσότερα γκολ σε ένα πρωτάθλημα Παουλίστα : 58 τέρματα το 1959
• Νεότερος πρώτος σκόρερ σε πολιτειακό πρωτάθλημα της Βραζιλίας : 17 ετών
• Περισσότερα γκολ σε αγώνα πρωταθλήματος Παουλίστα : 8 (το ρεκόρ αυτό αναφέρεται σε πηγές και ως εθνικό ρεκόρ αλλά υπάρχουν ανεπίσημα στοιχεία ότι στις 1 Ιουλίου 1945 στο πρωτάθλημα Περναμπούκο και στον αγώνα Κλούμπε Νάουτικο Καπιμπαρίμπε-Φλαμένγκο Ρεσίφε 21–3 ο ποδοσφαιριστής Ταρά σημείωσε 9 γκολ, ενώ άλλες πηγές 8 Δεν είναι επομένως διευκρισμένο αν πρόκειται για ισοφάριση εθνικού ρεκόρ).
• Περισσότερα γκολ σε σύνολο επίσημων και φιλικών αγώνων σε ένα ημερολογιακό έτος σύμφωνα με τη FIFA : 127 (1959)
• Κορυφαίος σκόρερ Διηπειρωτικού Κυπέλλου όλων των εποχών (ακατάρριπτο ρεκόρ κόσμου) : 7 τέρματα
• Αριθμός χατ τρικ (ακατάρριπτο ρεκόρ κόσμου) : 92
• Παγκόσμια ρεκόρ Γκίνες (Guinness) : Τα περισσότερα τέρματα καριέρας σύμφωνα με το βιβλίο ρεκόρ Γκίνες (Guinness) : 1.283 γκολ σε 1.363 παιχνίδια
• Παγκόσμια ρεκόρ Guinness : Τα περισσότερα μετάλλια νικητών του Παγκοσμίου Κυπέλλου (ακατάρριπτο ρεκόρ κόσμου) : Τρία (3)
• Παγκόσμια ρεκόρ Guinness : Ο νεότερος νικητής του Παγκοσμίου Κυπέλλου (ακατάρριπτο ρεκόρ κόσμου) : 17 χρόνια και 249 ημέρες το 1958 το Παγκόσμιο Κύπελλο
• Ο νεότερος παίκτης που αγωνίστηκε σε τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου (ακατάρριπτο ρεκόρ κόσμου) : 17 χρόνια και 249 ημέρες (Βραζιλία κατά Σουηδίας 1958)
• Ο νεότερος σκόρερ σε τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου (ακατάρριπτο ρεκόρ κόσμου) : 17 χρόνια και 249 ημέρες (Βραζιλία κατά Σουηδίας 1958)
• Ο νεότερος σκόρερ σε Παγκόσμιο Κύπελλο : 17 χρόνια και 239 ημέρες (Βραζιλία κατά Ουαλίας 1958)
• Ο νεότερος παίκτης που σημείωσε χατ τρικ σε Παγκόσμιο Κύπελλο (ακατάρριπτο ρεκόρ κόσμου) : 17 χρόνια και 244 ημέρες (Βραζιλία κατά Γαλλίας 1958)
• Πρώτος παίκτης που σκόραρε σε τρία συνεχόμενα Παγκόσμια Κύπελλα : 1958, 1962, 1966
• Περισσότερες ασίστ στην ιστορία των Παγκοσμίων Κύπελλων (ακατάρριπτο ρεκόρ κόσμου) : 10
• Περισσότερες ασίστ σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο (ακατάρριπτο ρεκόρ κόσμου) : 6
• Περισσότερες ασίστ σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου (ακατάρριπτο ρεκόρ κόσμου) : 3 (1958, 1970)

Βιβλία του Πελέ

• Pelé: The Autobiography (Simon & Schuster, 2006) ‎ISBN 978-0743275828
• Why Soccer Matters (Celebra, 2014) ISBN 978-0451468758
• Pele: My Life And The Beautiful Game (Skyhorse Publishing, 2007) ISBN 978-0385121859
• For the Love of Soccer! (Little, Brown Books for Young Readers, 2010) ISBN 978-0385121859
• Learning Soccer with Pelé (Lippincott Williams & Wilkins, 1978) ISBN 978-0397012817
• Pele: My Life In Pictures (Simon & Schuster, 2009) ISBN 978-1847372697
• Mi Legado (Sports Experience, 2002) ISBN 978-0971977105
• Play Football With Pelé (Hodder, 1976) ISBN 978-0340199220
• The World Cup Murder (Wynwood, 1988) ISBN 978-0800772048
• Pele 10: What Makes a Great Play from The Master (‎Haynes Publishing, 2010) ISBN 978-0857330352
• Pele. De e iubim fotbalul (Preda Publishing, 2015) ISBN 978-6069369951
• World of Reading for the Love of Soccer! (Little, Brown Books for Young Readers, 2020) ISBN 978-1368056335
• Ma vie de footballeur (GLOBE, 2014) ISBN 9786069369951
• Pelé: Min Historie (Gyldendal, 2021) - Audiobook

Πηγές : Books by Pelé, Books by Pelé (Author of Pelé)

Ταινίες που συμμετείχε

• 1969 : Os Estranhos
• 1971 : O Barão Otelo no Barato dos Bilhões
• 1972 : A Marcha
• 1981 : Escape to Victory
• 1983 : A Minor Miracle
• 1985 : Pedro Mico
• 1986 : Hotshot
• 1986 : Os Trapalhões e o Rei do Futebol
• 1989 : Solidão, Uma Linda História de Amor
• 2001 : Mike Bassett: England Manager
• 2016 : Pelé: Birth of a Legend

Δείτε επίσης

• Κατάλογος ποδοσφαιριστών ανδρών με 500 ή περισσότερα γκολ
• Κατάλογος ποδοσφαιριστών ανδρών με 50 ή περισσότερα διεθνή γκολ
• Κατάλογος ποδοσφαιριστών με τα περισσότερα τέρματα πρωταθλήματος
• Κατάλογος ποδοσφαιριστών που σημείωσαν ρεκόρ με χατ-τρικ

Βιβλιογραφία

• François Thébaud, Pelé. (Harper & Row, 1976), ISBN 978-0-06-014254-4.
• Lew Freedman : Pelé: A Biography. (ABC-CLIO, 2014) ISBN 978-1440829819
• Brian Glanville : The Story of the World Cup (London: Faber & Faber, 1997) ‎ISBN 978-0571325566
• Alex Belos : Futebol: The Brazilian Way of Life (Bloomsbury, 2003) ISBN 0747561796
• Soccer in sun and shadow - Eduardo H. Galeano and Mark Fried (tr.) ISBN 1859844235

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Επίσημη ιστοσελίδα της Σάντος - Πελέ
• Πελέ - Επίσημη ιστοσελίδα
• Η ιστορία του Πελέ (Αγγλικά)
• Pele and the Art of Being Pelé (Αγγλικά)
• FIFA : Video Vault: Pele, a footballing titan
• FIFA : The King of football (Αγγλικά)
• Pelé Childhood Story Plus Untold Biography Facts - Συμπληρωματικά βιογραφικά στοιχεία Αρχειοθετήθηκε 2023-04-25 στο Wayback Machine. (Αγγλικά)
• Pelé, objet d’art Αρχειοθετήθηκε 2023-12-08 στο Wayback Machine. (Γαλλικά)
• Relembre! Pelé e seus fiéis escudeiros contam histórias marcantes - Ο Πελέ και οι συμπαίκτες του θυμούνται αξιοσημείωτες ιστορίες (Πορτογαλικά)
• Πελέ - "Ο μόνος που ξεπέρασε τα όρια της λογικής": Οι φράσεις που περικλείουν το ποδοσφαιρικό μεγαλείο του
• Pelé: all goals - Πλήρης κατάλογος όλων των γκολ του Πελέ Αρχειοθετήθηκε 2024-09-17 στο Wayback Machine.
• PELE : THE GREATEST FOOTBALLER EVER - Φωτογραφικό αφιέρωμα
• ‘I had a kickabout with him’: our readers remember meeting Pelé - Αναμνήσεις φιλάθλων που συνάντησαν τον Πελέ (Αγγλικά)