Πάπας Πελάγιος Β΄
| Πάπας Πελάγιος Β΄ | |
|---|---|
 | |
| Από | 26 Νοεμβρίου 579 |
| Έως | 7 Φεβρουαρίου 590 |
| Προκάτοχος | Πάπας Βενέδικτος Α΄ |
| Διάδοχος | Πάπας Γρηγόριος Α΄ |
| Προσωπικά στοιχεία | |
| Γέννηση | 520 Ρώμη, Ιταλία |
| Θάνατος | 7 Φεβρουαρίου 590 (70 ετών) Ρώμη, Ιταλία |
Ο Πελάγιος Β΄ (Papa Pelagio II, 520 - 7 Φεβρουαρίου 590) ήταν Πάπας από τις 26 Νοεμβρίου του 579 έως το θάνατό του το 590.[1][2]
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Πάπας Πελάγιος Β΄ ήταν γέννημα-θρέμμα της Ρώμης αλλά πιθανότατα Οστρογοτθικής καταγωγής, όταν πέθανε ο Πάπας Βενέδικτος Α΄ τον διαδέχθηκε χωρίς αυτοκρατορική έγκριση (26 Νοεμβρίου 579). Την εποχή που επιτέθηκαν οι Λομβαρδοί ο Πελάγιος Β΄ ζήτησε μέσω του απεσταλμένου του και διαδόχου του Γρηγορίου βοήθεια από τον ανατολικό αυτοκράτορα Μαυρίκιο αλλά χωρίς ανταπόκριση. Ο Πελάγιος Β΄ αναγκάστηκε τότε να ζητήσει βοήθεια από τους Φράγκους, επιτέθηκαν στην Ιταλία αλλά αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν αφού δωροδοκήθηκαν από τους Λομβαρδούς.[3] Η σημαντικότερη μεταρρύθμιση του ήταν η επιβολή της αγαμίας των κληρικών με αυστηρούς κανονισμούς.[4] Την εποχή της Παποσύνης του ο επίσκοπος του Μιλάνου ο οποίος είχε διακόψει τους δεσμούς με την εκκλησία χάρη στο "Σχίσμα των Τριών Κεφαλαίων" επανήλθε στους κόλπους της εκκλησίας (581), άλλοι επίσκοποι της βόρειας Ιταλίας παρέμειναν σχισματικοί.[5]
O Πελάγιος Β΄ διέταξε την κατασκευή του Σαν Λορέντσο εκτός των Τειχών σε έναν Εκκλησιαστικό ιερό τόπο στον οποίον ο Άγιος Λαυρέντιος ο Αρχιδιάκονος είχε Μαρτυρήσει. Προσπάθησε να επιλύσει τις διαφορές των επισκόπων έπειτα από το σχίσμα που δημιούργησε ο Πάπας Πελάγιος Α΄, χωρίς όμως και να το κατορθώσει. Ήρθε σε διάσταση με τον Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης Ιωάννη τον Νηστευτή αναφορικά με τον τίτλο του Οικουμενικού Πατριάρχη.[6][7][8] Κατά τον Πελάγιο, ο τίτλος αυτός υποβάθμιζε το Παπικό πρωτείο. Στη διάρκεια του ποντιφικάτου του, εκχριστιανίστηκαν οι Βησιγότθοι της Ισπανίας. Πέθανε (7 Φεβρουαρίου 590) από σαρωτική επιδημία Πανώλης που θέρισε την Ρώμη. Ο διάδοχος του κορυφαίος Πάπας Γρηγόριος Α΄ θεώρησε πολύ αυστηρούς τους κανόνες του Πελάγιου Β΄ για την αγαμία των κληρικών και τους τροποποίησε ελαφρά.[9]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Pope Pelagius II Catholic Encyclopedia (1913)
- ↑ Mann, Horace K. (1911). "Pope Pelagius II" . In Herbermann, Charles (ed.). Catholic Encyclopedia. Τομ. 11. New York: Robert Appleton Company
- ↑ Mann, Horace K. (1911). "Pope Pelagius II" . In Herbermann, Charles (ed.). Catholic Encyclopedia. Τομ. 11. New York: Robert Appleton Company
- ↑ Mann, Horace K. (1911). "Pope Pelagius II" . In Herbermann, Charles (ed.). Catholic Encyclopedia. Τομ. 11. New York: Robert Appleton Company
- ↑ Mann, Horace K. (1911). "Pope Pelagius II" . In Herbermann, Charles (ed.). Catholic Encyclopedia. Τομ. 11. New York: Robert Appleton Company
- ↑ Mann, Horace K. (1911). "Pope Pelagius II" . In Herbermann, Charles (ed.). Catholic Encyclopedia. Τομ. 11. New York: Robert Appleton Company
- ↑ Duffy, Eamon. Saints and Sinners: A History of the Popes, Yale University Press, 2001. σσ. 62–63
- ↑ Maxwell-Stuart, P. G. Chronicle of the Popes: The Reign-by-Reign Record of the Papacy from St. Peter to the Present, Thames & Hudson, 2002, σ. 47
- ↑ Mann, Horace K. (1911). "Pope Pelagius II" . In Herbermann, Charles (ed.). Catholic Encyclopedia. Τομ. 11. New York: Robert Appleton Company
Αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Duff, Eamon. Saints and Sinners: A History of the Popes, Yale University Press, 2001. pp 62–63. ISBN 0300091656
- Maxwell-Stuart, P. G. Chronicle of the Popes: The Reign-by-Reign Record of the Papacy from St. Peter to the Present, Thames & Hudson, 2002, p. 47. ISBN 0500017980.
|
