Μετάβαση στο περιεχόμενο

Το Κοινωνικό Συμβόλαιο

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Το Κοινωνικό Συμβόλαιο
Title page of the first octavo edition
ΣυγγραφέαςΖαν Ζακ Ρουσσώ
ΤίτλοςDu contrat social, ou Principes du droit politique
ΓλώσσαΓαλλικά
Ημερομηνία δημοσίευσης1762
LC ClassOL28953865W
Πρώτη έκδοσηMarc-Michel Rey
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Το Κοινωνικό Συμβόλαιο, αρχικά δημοσιεύεται με τον τίτλο Περί του Κοινωνικού Συμβολαίου, ή, Αρχές του Πολιτικού Δικαίου (γαλλικά: Du contrat social; ou Principes du droit politique‎‎) από τον Jean-Jacques Rousseau, το1762. Σε αυτό το έργο ο Rousseau αναπτύσσει τη θεωρία του σχετικά με τον βέλτιστο τρόπο ίδρυσης μιας πολιτικής κοινότητας ενόψει των προβλημάτων της εμπορικής κοινωνίας, τα οποία είχε ήδη εντοπίσει στη Πραγματεία περί της Καταγωγής και των Θεμελίων της Ανισότητας Ανάμεσα στους Ανθρώπους (1755).

Το Κοινωνικό Συμβόλαιο ενέπνευσε πολιτικές μεταρρυθμίσεις και επαναστάσεις στην Ευρώπη, ειδικά στη Γαλλία, αμφισβητώντας φιλοσοφικά την ιδέα ότι οι μονάρχες διέθεταν θεϊκή εξουσία στο να νομοθετούν και να άρχουν. Ο Rousseau ισχυρίζεται ότι μόνο οι άνθρωποι, με την έννοια των πολιτών, οι οποίοι είναι κυρίαρχοι, έχουν αυτό το πανίσχυρο δικαίωμα, ωστόσο όχι χάρη σε κάποια θεϊκή καταγώγή αυτού του δικαιώματος.

Σελίδα τίτλου μιας πειρατικής έκδοσης του Κοινωνικού Συμβολαίου, πιθανότατα τυπωμένο στη Γερμανία. [1]

Το επίγραμμα του έργου είναι αναφορά στον Βιργίλιο και διαβάζει "foederis aequalis / Dicamus leges" ("Ας θέσουμε όρους ισότητας για την εκεχειρία") ( Virgil, Aeneid XI.321-22). Ο κύριος στόχος του Κοινωνικού Συμβολαίου είναι να προσδιορίσει εάν μπορεί να υπάρξει μια νόμιμη πολιτική εξουσία, καθώς οι αλληλεπιδράσεις των ανθρώπων της εποχής του φαινόταν να θέτουν τους ίδιους σε μια κατάσταση πολύ χειρότερη από εκείνη την καλή κατάσταση στην οποία βρίσκονταν προηγουμένως (πριν την πολιτική κοινωνία), στην φυσική κατάσταση, παρά την απομόνωση που διαθέτει αυτή εξ ορισμού.

Το τρίτο κεφάλαιο του πρώτου βιβλίου κλείνει με την παράγραφο:

"Ας συμφωνήσουμε, λοιπόν, ότι η ισχύς δεν δημιουργεί δίκαιο, και ότι δεν οφείλουμε υπακοή παρά μόνο στις έννομες δυνάμεις."[2]

το οποίο σημαίνει πως η ικανότητα εξαναγκασμού δεν είναι μια νόμιμη δύναμη, και εδώ δεν υπάρχει κανένα νόμιμο καθήκον για υποταγή και υπακοή. Ένα κράτος δεν έχει δικαίωμα να υποδουλώσει έναν κατακτημένο λαό.

Με την εφαρμογή του κοινωνικού συμβολαίου, όλοι θα είναι ελεύθεροι γιατί όλοι χάνουν τον ίδιο αριθμό δικαιωμάτων ενώ ταυτόχρονα θα επιβάλλουν τα ίδια καθήκοντα σε όλους. Ο Rousseau υποστηρίζει ότι είναι παράλογο να παραδώσει κανείς την ελευθερία του, για να την ανταλλάξει με τη δουλεία . Έτσι, οι συμβαλόμενοι πρέπει να έχουν το δικαίωμα να επιλέγουν τους νόμους βάσει των οποίων ζουν. Παρόλο που η σύμβαση επιβάλλει νέους νόμους, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που προστατεύουν και ρυθμίζουν την ιδιοκτησία, υπάρχουν περιορισμοί στο πώς μπορεί να αξιωθεί νόμιμα αυτή η ιδιοκτησία. Το παράδειγμά του με τη γη περιλαμβάνει τρεις προϋποθέσεις:

  1. ότι η γη είναι ακατοίκητη,
  2. ότι ο ιδιοκτήτης διεκδικεί μόνο ό, τι χρειάζεται για την επιβίωση, και
  3. ότι η εργασία και η καλλιέργεια δίνουν νόμιμο δικαίωμα στην κατοχή.

Ο Rousseau υποστηρίζει ότι οι πολιτικές πτυχές μιας κοινωνίας πρέπει να χωριστούν σε δύο μέρη. Πρώτον, πρέπει να υπάρχει ένας κυρίαρχος που αποτελείται από ολόκληρο τον πληθυσμό, ο οποίος περιελάμβανε τις γυναίκες (με τρόπο που ως εκείνη την ιστορική στιγμή δεν υιοθετούνταν από όλες τις χώρες και τα κράτη, καθιστώντας αυτή τη θέση του Rousseau αρκετά επαναστατική), που αντιπροσωπεύει τη γενική βούληση και είναι η νομοθετική εξουσία στο κράτος . Η δεύτερη διαίρεση είναι αυτή της κυβέρνησης, που διακρίνεται από τον κυρίαρχο. Αυτή η διαίρεση είναι απαραίτητη, διότι ο κυρίαρχος δεν μπορεί να ασχοληθεί με συγκεκριμένα θέματα όπως οι εφαρμογές του νόμου. Κάτι τέτοιο θα υπονόμευε τη γενικότητά του και συνεπώς θα έβλαπτε τη νομιμότητά του. Έτσι, η κυβέρνηση πρέπει να παραμείνει ξεχωριστός θεσμός από το κυρίαρχο όργανο. Όταν η κυβέρνηση ξεπεράσει τα όρια που θέτει ο λαός, είναι η αποστολή του λαού να καταργήσει μια τέτοια κυβέρνηση και να ξεκινήσει εκ νέου.

Ο Rousseau ισχυρίζεται ότι το μέγεθος της επικράτειας που μέλλεται να κυβερνηθεί συχνά καθορίζει την ίδια τη φύση της κυβέρνησης. Δεδομένου ότι μια κυβέρνηση είναι τόσο ισχυρή όσο ο λαός, και αυτή η δύναμη είναι απόλυτη, όσο μεγαλύτερη είναι η περιοχή, τόσο μεγαλύτερη δύναμη πρέπει να μπορεί να ασκήσει η κυβέρνηση πάνω στον πληθυσμό της. Κατά την άποψή του, μια μοναρχική κυβέρνηση είναι σε θέση να ασκήσει τη μεγαλύτερη εξουσία έναντι του λαού, δεδομένου ότι πρέπει να αφιερώσει λιγότερη εξουσία στον εαυτό της, ενώ η δημοκρατία το λιγότερο. Σε γενικές γραμμές, όσο μεγαλύτερη είναι η γραφειοκρατία, τόσο περισσότερη δύναμη απαιτείται για την κυβερνητική πειθαρχία. Κανονικά, αυτή η σχέση απαιτεί το κράτος να είναι αριστοκρατία ή μοναρχία . Όταν ο Rousseau χρησιμοποιεί τη λέξη δημοκρατία, αναφέρεται σε μια άμεση δημοκρατία και όχι σε μια αντιπροσωπευτική δημοκρατία . Υπό το πρίσμα της σχέσης μεταξύ του μεγέθους του πληθυσμού και της κυβερνητικής δομής, ο Rousseau υποστηρίζει ότι όπως και η γενέτειρά του στη Γενεύη, οι μικρές πόλεις-κράτη είναι η μορφή του έθνους στο οποίο η ελευθερία μπορεί να ανθίσει καλύτερα. Για τα κράτη αυτού του μεγέθους, προτιμάται μια εκλεγμένη αριστοκρατία, και σε πολύ μεγάλες πολιτείες ένας καλοκάγαθος μονάρχης. αλλά ακόμη και ο μοναρχικός κανόνας, για να είναι νόμιμος, πρέπει να εξαρτάται από το κυρίαρχο κράτος δικαίου.

Μια αξιοσημείωτη ιδιαιτερότητα του Κοινωνικού Συμβολαίου είναι η λογική αυστηρότητα που ο Ρουσσώ έχει μάθει στα είκοσι του από τα μαθηματικά:

Rousseau develops his theory in an almost mathematical manner, deriving statements from the initial thesis that man must keep close to nature. The ‘natural’ state, with its original liberty and equality, is hindered by man’s ‘unnatural’ involvement in collective activities resulting in inequality which, in turn, infringes on liberty. The purpose of this social contract, which is a kind of tacit agreement, is simply to guarantee equality and, consequently, liberty as the superior social values... A number of political statements, particularly about the organization of powers, are derived from the ‘axioms’ of equality among citizens and their subordination to the general will.

— Andranik Tangian (2014) Mathematical Theory of Democracy[3]

Ο Γάλλος φιλόσοφος Βολταίρος χρησιμοποίησε τις δημοσιεύσεις του για να επικρίνει και να κοροϊδεύσει τον Rousseau, αλλά και για να υπερασπιστεί την ελεύθερη έκφραση . Στο Idées républicaines του (1765), αντέδρασε στις ειδήσεις ότι το Κοινωνικό Συμβόλαιο είχε καεί στη Γενεύη, λέγοντας: «Η λειτουργία της καύσης ήταν ίσως τόσο απογοητευτική όσο η γραφή της. […] Το να κάψεις ένα βιβλίο επιχειρημάτων είναι να πεις: «Δεν έχουμε αρκετό πνεύμα για να απαντήσουμε σε αυτό.» [4] [5] Το έργο απαγορεύτηκε επίσης στο Παρίσι . [6]

Το έργο έλαβε μια διαφωνία με την ονομασία The Confusion of the Social Contract του Jean-Jacques Rousseau από τον Ιησουίτη Alfonso Muzzarelli στην Ιταλία το 1794. [7]

Πηγές-παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ R.A. Leigh, Unsolved Problems in the Bibliography of J.-J. Rousseau (Cambridge, 1990), plate 22.
  2. ↑ Ρουσσώ, Ζαν Ζακ (2017). Το Κοινωνικό Συμβόλαιο. Αθήνα: Πόλις. σελ. 53. ISBN 9789604350483. 
  3. ↑ Tangian, Andranik (2014). Mathematical theory of democracy. Berlin-Heidelberg: Springer. σελίδες 106, 110. doi:10.1007/978-3-642-38724-1. ISBN 978-3-642-38723-4. 
  4. ↑ Gay, Peter (1959). Voltaire's Politics: The Poet as Realist. New Jersey: Princeton University Press. σελίδες 214–219. 
  5. ↑ Davidson, Ian (2004). Voltaire in Exile. Atlantic books. σελίδες 186–187. ISBN 1843540878. 
  6. ↑ «Jean-Jacques Rousseau | The Core Curriculum». www.college.columbia.edu (Columbia University). https://www.college.columbia.edu/core/content/jean-jacques-rousseau. Ανακτήθηκε στις 12 April 2017. 
  7. ↑ Charles E. O'Neill· Joaquín María Domínguez (2001). Diccionario histórico de la Compañía de Jesús: Costa Rossetti-Industrias. Univ Pontifica Comillas. σελ. 1450. ISBN 978-84-8468-038-3. 

Περαιτέρω ανάγνωση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Bertram, Christopher (2003). Rousseau και το «Κοινωνικό Συμβόλαιο» . Διαδρομή
  • Incorvati, Giovanni (2012) "Du contrat social, ή οι αρχές του πολιτικού δικαιώματος . Les citoyens de Rousseau ont la parole en anglais », σε : G. Lobrano, PP Onida, Il Principio della Democrazia. Jean-Jacques Rousseau Du Contrat social (1762), Napoli, Jovene, σελ. 213-256.
  • Williams, David Lay (2014). Το «Κοινωνικό Συμβόλαιο» του Rousseau: Εισαγωγή . Cambridge University Press.
  • Ρέιτ, Κρίστοφερ Δ. (2008). Η κοινωνική σύμβαση του Rousseau: Ένας οδηγός αναγνώστη . Λονδίνο: Continuum Books.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Το_Κοινωνικό_Συμβόλαιο&oldid=10277486"