Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αρτούρ Μας ι Γκαβαρό

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Αρτούρ Μας
Πρόεδρος της Ζενεραλιτάτ της Καταλονίας
Περίοδος
27 Δεκεμβρίου 2010 – 10 Ιανουαρίου 2016
ΑντιπρόεδροςΖοάνα Ορτέγα ι Αλεμάν
ΠροκάτοχοςΧοσέ Μοντίγια ι Αγιλέρα
ΔιάδοχοςΚάρλες Πουτζδεμόν
1ος Πρωθυπουργός της Ζενεραλιτάτ της Καταλονίας
Περίοδος
19 Ιανουαρίου 2001 – 20 Δεκεμβρίου 2003
ΠρόεδροςΖόρδι Πουζόλ
ΔιάδοχοςΖοζέπ-Λιουίς Καρότ-Ροβίρα
Ηγέτης της Αντιπολίτευσης στο Κοινοβούλιο της Καταλωνίας
Περίοδος
27 Μαΐου 2004 – 23 Δεκεμβρίου 2010
ΠροκάτοχοςΠασκουάλ Μαραγάλ ι Μίρα
ΔιάδοχοςΖοακίμ Ναδάλ ι Φαρέρας
Υπουργός Οικονομικών και Οικονομίας της Ζενεραλιτάτ της Καταλονίας
Περίοδος
30 Ιουλίου 1997 – 17 Ιανουαρίου 2001
ΠρόεδροςΖόρδι Πουζόλ
ΠροκάτοχοςΜακιά Αλαβέδρα ι Μονέρ
ΔιάδοχοςΦράνσεσκ Ομς ι Φερέτ
Προσωπικά στοιχεία
Γέννηση31 Ιανουαρίου 1956 (1956-01-31) (68 ετών), Βαρκελώνη, Καταλωνία
ΕθνότηταΙσπανός
Πολιτικό κόμμαΔημοκρατική Σύγκλιση της Καταλονίας, Σύγκλιση και Ένωση, Μαζί για το Ναι, Δημοκρατία και Ελευθερία
ΣύζυγοςΕλένα Ράκοσνικ
Παιδιάδύο γιοι και μία κόρη
ΕπάγγελμαΠολιτικός και Οικονομολόγος
ΘρήσκευμαΡωμαιοκαθολικός
Υπογραφή
ΙστοσελίδαΕπίσημη Ιστοσελίδα
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Αρτούρ Μας ι Γκαβαρό (γεννημένος στις 31 Ιανουαρίου 1956) είναι Καταλανός πολιτικός. Ήταν Πρόεδρος της Ζενεραλιτάτ της Καταλονίας, αξίωμα το οποίο ανέλαβε στις 27 Δεκεμβρίου 2010[1] αφού αναδείχτηκε νικητής στις εκλογές του Νοεμβρίου του 2010. Υπήρξε επίσης επικεφαλής του Καταλανικού εθνικιστικού φιλελεύθερου κόμματος Δημοκρατική Σύγκλιση της Καταλωνίας (CDC) και πρόεδρος του συνασπισμού Σύγκλιση και Ένωση (CiU).[2]

Ο Μας είναι οικονομολόγος στο επάγγελμα, ο οποίος έλαβε το δίπλωμά του από το Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης, ενώ ομιλεί αρκετά καλά τα Αγγλικά και τα Γαλλικά, σε συνδυασμό με τα Καταλανικά και τα Ισπανικά. Η πολιτική του ιδεολογία τείνει να θεωρείται φιλελεύθερη, από την άποψη του οικονομικού του προγράμματος, ενώ είναι υπέρ μιας Ενωμένης Ευρώπης, και ταυτόχρονα είναι ένθερμος υποστηρικτής του Καταλανικού εθνικισμού. Από την άποψη των κοινωνικών μέτρων, έχει, σε πολλές περιπτώσεις, υιοθετήσει μία συντηρητική πολιτική ατζέντα, με την παραχώρηση δικαιωμάτων στους gay μεν, αλλά την απαγόρευση γάμων μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλλου δε[3], καθώς και την διεξαγωγή ελεύθερης δημοσκόπησης εντός του κόμματός του αναφορικά με το θέμα της έκτρωσης.[4]

Ο Μας έχει τεθεί επανειλημμένα υπέρ της καταλανικής ανεξαρτησίας,[5][6], αλλά έχει τονίσει ότι η πλήρης ανεξαρτητοποίηση από την Ισπανία δεν ανήκει στην πολιτική του ατζέντα.[7] Συνέγραψε την εισαγωγή ενός βιβλίου του Αλ Γκορ, πρώην αντιπροέδρου των ΗΠΑ, επί Κυβέρνησης Κλίντον.

Προσωπικά στοιχεία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σπουδές και καριέρα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Φοίτησε ως μαθητής στο Γαλλικό Λύκειο της Βαρκελώνης. Αφού σπούδασε Οικονομικές Επιστήμες και Επιχειρηματικότητα στο Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης, παρακολουθώντας ταυτόχρονα μαθήματα στην Νομική Σχολή της καταλανικής πρωτεύουσας, ξεκίνησε να εργάζεται στον χώρο των εξαγωγών ενός ομίλου βιομηχανικών εταιρειών, οι οποίες ειδικεύονταν στην παραγωγή προϊόντων λογισμικού και ανύψωσης.

Μερικά χρόνια αργότερα, ανέλαβε την διοίκηση μιας επενδυτικής εταιρείας, η οποία ανήκε σε μια μεγάλη εταιρεία από τον χώρο της βυρσοδεψίας. Το 1982, προσλήφθηκε στον δημόσιο τομέα, ως σύμβουλος στο τμήμα Εμπορίου, Κατανάλωσης και Τουρισμού της Ζενεραλιτάτ της Καταλονίας. Κι ενώ αυτή σύμβαση είχε προβλεφθεί να κρατήσει πέντε μήνες, προσλήφθηκε με σύμβαση αορίστου χρόνου, με αποστολή την προώθηση της Καταλονίας στο εξωτερικό και την αναζήτηση και εύρεση επενδυτών για την αυτόνομη κοινότητα. Στη συνέχεια ανέλαβε την διεύθυνση της υπηρεσίας οργάνωσης εμποροπανήγυρων, προτού ανέλθει στην θέση του Γενικού Διευθυντή της Εμπορικής Προώθησης.

Προσωπική ζωή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Προέρχεται απο μια οικογένεια, η οποία έχει ιδιαίτερη σχέση με την καταλανική βιομηχανία, ενώ είναι ο μεγαλύτερος τριών παιδιών.

Γνώρισε την γυναίκα του, Ελένα Ράκοσνικ, το 1979, στον γάμο ενός φίλου και συμφοιτητή του, και την παντρεύτηκε τρία χρόνια αργότερα. Μαζί, απέκτησαν τρία παιδιά: Πατρίσια, Αλμπέρτ και Αρτούρ.

Πολιτική σταδιοδρομία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Καριέρα ως πολιτικός

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μέλος της Δημοκρατικής Σύγκλισης της Καταλωνίας (CDC), ενός φιλελεύθερου και καταλανικού εθνικιστικού κόμματος, ανέλαβε το 1996την προεδρία της Επαρχίας της Βαρκελώνης. Πραγματοποίησε την είσοδό του στη γενική γραμματεία του κόμματος δύο χρόνια αργότερα. Στις 12 Νοεμβρίου 2001, ο Αρτούρ Μας εκλέχτηκε Γενικός Γραμματέας της Σύγκλισης με ποσοστό 85 % επί των ψήφων[8], στη διάρκεια του 11ου συνεδρίου του κόμματος.

Όταν η κομματική συμμαχία Σύγκλιση και Ένωση μετατράπηκε σε ομόσπονδο κόμμα στις 2 Δεκεμβρίου 2001, έγινε ο πρώτος του πρόεδρος.

Επανεξελέγη Γενικός Γραμματέας του κόμματός του το 2005, και στη συνέχεια το 2008. Στις 25 Μαρτίου 2012, και καθώς δεν μπορούσε να θέσει υποψηφιότητα για τέταρτη θητεία, έγινε πρόεδρος του CDC, παραχωρώντας την Γενική Γραμματεία στον Οριόλ Πουζόλ, εκπρόσωπο της ένωσης της CiU στο τοπικό Κοινοβούλιο.

Ξεκινήματα στα αξιώματα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εκλέχτηκε στο Δημοτικό Συμβούλιο της Βαρκελώνης το 1987, ως υποψήφιος της Σύγκλισης. Μετά την πρώτη του επανεκλογή, τέσσερα χρόνια αργότερα, ορίστηκε εκπρόσωπος του κομματικού σχηματισμού CiU, και στη συνέχεια πρόεδρος από το 1993. Εγκατέλειψε την δημοτική πολιτική σκηνή το 1995, αφού εκλέχτηκε βουλευτής της Επαρχίας της Βαρκελώνης στο Κοινοβούλιο της Καταλωνίας.

Σύμβουλος στη Ζενεραλιτάτ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Λίγου μήνες αργότερα, πριν από τις τοπικές εκλογές του 1995, στις 15 Ιουνίου, ορίστηκε σύμβουλος[9] στην Εδαφική Πολιτική και τα Δημόσια Έργα υπό την προεδρία του Ζόρδι Πουζόλ. Αφού απομακρύνθηκε από το αξίωμά του μετά τις εκλογές του 1995, επιλέχτηκε για την θέση του συμβούλου επί των Οικονομικών και της Οικονομίας στις 30 Ιουλίου 1997, διατηρώντας την για διάστημα τεσσάρων ετών.

Δελφίνος του Πουζόλ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 17 Νοεμβρίου 2001, ο Αρτούρ Μας έγινε σύμβουλος επικεφαλής και σύμβουλος στην Προεδρία της Ζενεραλιτάτ. Η επαναδημιουργία του αξιώματος του επικεφαλής συμβούλου (Conseller en Cap), το οποίο είχε καταργηθεί το 1954, τον έκανε τότε να φαντάζει ως ο δελφίνος του Ζόρδι Πουζόλ του προέδρου της Ζενεραλιτάτ από το 1980. Αυτή η άποψη τελικώς αποδείχτηκε πραγματική, καθώς στις 20 Ιανουαρίου 2002, κατέβηκε ως υποψήφιος της CiU για την προεδρία της Ζενεραλιτάτ.

Στις εκλογές της 16ης Νοεμβρίου του 2003, ο κεντροδεξιός υποψήφιος αναδείχτηκε δεύτερος σε αριθμό ψήφων, αλλά πρώτος σε αριθμό βουλευτικών εδρών, όπως και στην εκλογική διαδικασία του 1999, συγκεντρώνοντας ποσοστό 30,94 % επί των ψήφων, έναντι 31,16 % του Κόμματος των Σοσιαλιστών της Καταλωνίας (PSC) του Πασκουάλ Μαραγάλ, αλλά με 48 βουλευτές, έναντι 42 του PSC. Όμως, το τελευταίο κατάφερε, τελικά, να συγκροτήσει μια κυβέρνηση συνεργασίας με την Ρεπουμπλικανική Αριστερά της Καταλονίας και την Πρωτοβουλία για την Καταλωνία - Οι Πράσινοι/Ενωμένη και Εναλλακτική Αριστερά (ICV-EUiA), κάτι που του επέτρεψε την απομάκρυνση της CiU από την εξουσία, γεγονός πρωτόγνωρο, καθώς είχε να συμβεί 23 χρόνια ανάλογο περιστατικό.

Ηγέτης της αντιπολίτευσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Αρτούρ Μας με τον Οριόλ Πουζόλ, εκπρόσωπο της κομματικής συμμαχίας CiU στο Κοινοβούλιο της Καταλωνίας, το 2009.

Ο Αρτούρ Μας εγκατέλειψε το εκτελεστικό συμβούλιο στις 22 Δεκεμβρίου του επόμενου έτους και ανέλαβε τότε την ηγεσία της κοινοβουλευτικής ομάδας της CiU. Μετά την υιοθέτηση ενός διατάγματος, το οποίο αντικαταστάθηκε από τοπικό νόμο το 2008, κάνοντας πράξη με αυτό τον τρόπο μια προεκλογική υπόσχεση του Μαραγκάλ, έγινε ο πρώτος που έλαβε τον επίσημο τίτλο του ηγέτη της αντιπολίτευσης στην Καταλωνία (Cap de l'oposició a Catalunya) στις 27 Μαΐου 2004. Δύο χρόνια αργότερα, σύναψε συμφωνία με τον Χοσέ Λουίς Ροδρίγες Θαπατέρο, Πρόεδρο της ισπανικής κυβέρνησης, με στόχο την εξασφάλιση της υιοθέτησης μιας νέου τύπου αυτονομίας για την Καταλωνία, κάτι που απέφερε την κατάρρευση της τοπικής συμμαχίας που βρισκόταν τότε στην εξουσία και την προκήρυξη έκτακτων εκλογώνοι οποίες έλαβαν χώρα την 1η Νοεμβρίου 2006.

Το CiU αναδείχτηκε νικητής αυτή την φορά με ποσοστό 31,5 % επί των ψήφων και λαμβάνοντας 48 βουλευτικές έδρες επί των 135 διαθέσιμων, ενώ το PSC, υπό την ηγεσία πλέον του γενικού του γραμματέα, Χοσέ Μοντίγια, αρκέστηκε σε ποσοστό 26,8 % επί των ψήφων και σε 37 βουλευτικές έδρες. Όμως, η απερχόμενη κυβέρνηση συνεργασίας συγκέντρωσε συνολικά ποσοστό ύψους 50,3 % επί των ψήφων και 70 βουλευτικές έδρες, δηλαδή την απόλυτη πλειοψηφία, κάτι που έδωσε την δυνατότητα στον Μοντίγια να ανέλθει στην εξουσία, περιορίζοντας την κεντροδεξιά στον ρόλο της αντιπολίτευσης.

Οι εκλογές του 2010 : η επιστροφή στην εξουσία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κύριο λήμμα: Καταλανικές βουλευτικές εκλογές του 2010

Αφού πρώτα έλαβε και πάλι το χρίσμα του ηγέτη της κομματικής συνεργασίας CiU για τις τοπικές εκλογές της 28ης Νοεμβρίου 2010, οι προεκλογικές μετρήσεις φαινόντουσαν αυτή την φορά να του δίνουν προβάδισμα νίκης με ποσοστό ύψους, περίπου, 40 % επί της πρόθεσης ψήφου και περισσότερες από 60 βουλευτικές έδρες, απέναντι σε ποσοστό μόλις 20 % και 30 βουλευτικές έδρες στους Σοσιαλιστές του Μοντίγια. Την ημέρα των εκλογών, έλαβε ποσοστό μεγαλύτερο του 38 % επί των ψήφων και 62 βουλευτές επί των 135, ήτοι 20 μονάδες παραπάνω από τους Σοσιαλιστές και 44 βουλευτές επιπλέον. Καλώντας στην συσπείρωση και την κινητοποίηση του συνόλου των Καταλανών, υποσχέθηκε να δράσει για το κοινό καλό και με ταπεινότητα[10]. Στην πρώτη εκλογική διαδικασία για το αξίωμα του Προέδρου, στις 21 Δεκεμβρίου, αποδείχτηκε ανίκανος να λάβει την στήριξη των υπόλοιπων κομματικών παρατάξεων, συγκεντρώνοντας 62 ψήφους υπέρ έναντι 73 κατά, κάτι που τον υποχρέωσε να περιμένει μέχρι την 23η προκειμένου να εκλεγεί Parlament επικεφαλής της Κυβέρνησης της Καταλωνίας[11]. Την επομένη της αποτυχίας του, υπέγραψε ένα σύμφωνο με το Κόμμα των Σοσιαλιστών της Καταλωνίας (PSC), το οποίο προέβλεπε την αποχή από την εκλογική διαδικασία των 28 βουλευτών του τελευταίου, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για την εκλογή του Μας με απόλυτη πλειοψηφία[12].

Πρόεδρος της Κυβέρνησης της Καταλωνίας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Αρτούρ Μας, στη διάρκεια μιας πολιτικής συζήτησης στο Κοινοβούλιο της Καταλωνίας.
Κύριο λήμμα: Κυβέρνηση της Καταλωνίας (2010-2014)

Στις 23 Δεκεμβρίου, ο Αρτούρ Μας ορκίστηκε Πρόεδρος της Κυβέρνησης της Καταλωνίας με 62 ψήφους υπέρ, 45 κατά και 28 απόντες[13]. Ανέλαβε τα νέα του καθήκοντα τέσσερις μέρες αργότερα[14] συμπεριλαμβάνοντας στον λόγο του κατά την διάρκεια της ορκωμοσίας του την « πλήρη εμπιστοσύνη στον καταλανικό λαό » και καλώντας στην « υπομονή στον δρόμο που οδηγεί στην εθνική ανεξαρτησία »[15]. Το ξεκίνημα της θητείας του σημαδεύτηκε από μια πολιτική διακομματικών συνεργασιών, αφού πρότεινε στον Σοσιαλιστή Φεράν Μασκαρέλ την θέση του συμβούλου σε θέματα Πολιτισμού, ένα αξίωμα που κατείχε ήδη το 2006, και το οποίο απεδέχθη[16]. Η κυβέρνησή του περιελάμβανε έτσι έναν αριθμό προσωπικοτήτων από πολλούς ιδεολογικούς χώρους της πολιτικής[17].

Τον Σεπτέμβριο του 2012, προκήρυξε τοπικές εκλογές, δύο χρόνια νωρίτερα απ´ότι είχε αρχικώς προβλεφτεί, για τις 25 Νοεμβρίου.

Το 2016 τον διαδέχθηκε στην προεδρία ο Κάρλες Πουτζδεμόν.

Καταδίκη για το παράτυπο δημοψήφισμα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Αρτούρ Μας καταδικάστηκε τον Μάρτιο του 2017 από το Ανώτατο Δικαστήριο της Καταλονίας να απέχει από την πολιτική για δύο περίπου χρόνια λόγω της παράτυπης, σύμφωνα με το Συνταγματικό Δικαστήριο της Ισπανίας, πραγματοποίησης του δημοψηφίσματος γύρω από την ανεξαρτητοποίηση της Καταλονίας στις 9 Νοεμβρίου 2015. Η ίδια απόφαση καταδίκασε επίσης τις συμβούλους της κυβέρνησης υπό τον Μας, Ζοάνα Ορτέγα και Ιρένε Ριγάου.[18]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 3cat24.cat, "Artur Mas is elected as 129th President of the Generalitat with the abstention of the PSC"
  2. ↑ Barcelona reporter, “ARTUR MAS, Party Leader: Convergència i Unió Αρχειοθετήθηκε 2010-12-23 στο Wayback Machine.”
  3. ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Ιουλίου 2017. Ανακτήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 2012. 
  4. ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Ιανουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 2012. 
  5. ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Μαρτίου 2012. Ανακτήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 2012. 
  6. ↑ http://www.periodistadigital.com/politica/autonomias/2010/09/23/artur-mas-independencia-tarda-cuatro-anos-cuarenta-viene-deprisa-elecciones-catalanas-ciu-entrevista-carlos-herrera.shtml
  7. ↑ https://www.thelocal.es/20170929/10-facts-on-catalan-president-and-pro-independence-leader-carles-puigdemont
  8. ↑ (Ισπανικά) Le nouveau secrétaire général obtient dix points de moins que Pujol, El País, le 12
  9. ↑ Στις ισπανικές αυτόνομες κοινότητες, ένας σύμβουλος (concejero στα ισπανικά ή conseller στα καταλανικά) είναι μέλος του τοπικού εκτελεστικού συμβουλίου.
  10. ↑ (Ισπανικά) CiU revient sans alliances, Público, le 28 novembre 2010
  11. ↑ (Ισπανικά) Mas devra attendre le second tour pour être investi président de la Généralité, La Vanguardia, le 21
  12. ↑ (Ισπανικά) [http://www.lavanguardia.es/politica/20101222/54093163766/acuerdo-ciu-psc-para-la-investidura-de-artur-mas-como-129-president-de-la-generalitat.html[νεκρός σύνδεσμος][νεκρός σύνδεσμος][νεκρός σύνδεσμος][νεκρός σύνδεσμος][νεκρός σύνδεσμος][νεκρός σύνδεσμος][νεκρός σύνδεσμος][νεκρός σύνδεσμος] Accord CiU-PSC pour l'investiture d'Artur Mas comme 129 × 10{{{1}}} président de la Généralité][νεκρός σύνδεσμος], La Vanguardia, le 22 décembre 2010
  13. ↑ (Ισπανικά) Artur Mas devient le 129e président de la Généralité, La Vanguardia, le 23 décembre 2010
  14. ↑ (Ισπανικά) Artur Mas investi président de la Généralité, Público, le 23 décembre 2010
  15. ↑ (Ισπανικά) Artur Mas : « Je me sens bâtisseur de mon pays, et non libérateur », La Vanguardia, le 27 décembre 2010
  16. ↑ (Ισπανικά) Mascarell accepte l'offre de Mas et sera le nouveau conseiller à la Culture, La Vanguardia, le 27 décembre 2010
  17. ↑ (Ισπανικά) Boi Ruiz, Pilar Fernández Bozal et Francesc Xavier Mena complètent le gouvernement de Mas, La Vanguardia, le 27 décembre 2010
  18. ↑ "Artur Mas condenado a dos años de inhabilitación por el 9N". lavanguardia.com. 13/03/2017

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρτούρ_Μας_ι_Γκαβαρό&oldid=10771844"