Δίκες του Μαϊντάνεκ
.jpg) Ο πρώην SS-Obersturmbannfuehrer Άντον Τέρνες (όρθιος αριστερά) ενώπιον ποινικού δικαστηρίου για εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο Μαϊντάνεκ, 1944, Λούμπλιν, Πολωνία | |
Οι Δίκες του Μαϊντάνεκ ήταν μια σειρά συνεχόμενων δικών για εγκλήματα πολέμου που διεξήχθησαν στην Πολωνία και τη Γερμανία κατά τη διάρκεια και μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αποτελώντας τη συνολικά μεγαλύτερη δίκη για ναζιστικά εγκλήματα στην ιστορία, με διάρκεια πάνω από 30 χρόνια.[1] Η πρώτη δικαστική δίκη των αξιωματούχων του στρατοπέδου εξόντωσης Μαϊντάνεκ πραγματοποιήθηκε από τις 27 Νοεμβρίου 1944 έως τις 2 Δεκεμβρίου 1944 στο Λούμπλιν της Πολωνίας.[2][3] Η τελευταία, που διεξήχθη στο Περιφερειακό Δικαστήριο του Ντύσσελντορφ, άρχισε στις 26 Νοεμβρίου 1975 και ολοκληρώθηκε στις 30 Ιουνίου 1981. Ήταν η μεγαλύτερη και ακριβότερη δίκη της Δυτικής Γερμανίας, που διήρκεσε 474 συνεδρίες.[4][5]
Πολλοί πρώην υψηλόβαθμοι άνδρες της Σούτσσταφφελ, αξιωματούχοι στρατοπέδων, φύλακες στρατοπέδων και προσωπικό της Σούτσσταφφελ, προκλήθηκαν ενώπιον των δικαστηρίων με κατηγορίες για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διαπράχθηκαν στο στρατόπεδο εξόντωσης Μαϊντάνεκ στη περίοδο μεταξύ 1 Οκτωβρίου 1941 και 22 Ιουλίου 1944. Είναι αξιοσημείωτο ότι μόνο 170 Ναζί που υπηρετούσαν στο Μαϊντάνεκ καταδικάστηκαν, από τα 1.037 άτομα προσωπικό του στρατοπέδου που είναι γνωστά με το ονοματεπώνυμό τους. Οι μισοί από τους κατηγορούμενους που κατηγορήθηκαν από το δυτικογερμανικό σύστημα δικαιοσύνης απαλλάχθηκαν από την κατηγορία για φόνο. Αντίθετα, εκείνοι που είχαν δικαστεί νωρίτερα από την Πολωνία συνήθως βρέθηκαν ένοχοι. Κατά τη διάρκεια των 34 μηνών της λειτουργίας του στρατοπέδου, περισσότεροι από 79.000 άνθρωποι δολοφονήθηκαν στο κύριο στρατόπεδο Μαϊντάνεκ (59.000 από αυτούς Πολωνοεβραίοι) και μεταξύ 95.000 και 130.000 άνθρωποι σε ολόκληρο το σύστημα Μαϊντάνεκ, συμπεριλαμβανομένων αρκετών υποστρατοπέδων.[6] Περίπου 18.000 Εβραίοι σκοτώθηκαν στο Μαϊντάνεκ στις 3 Νοεμβρίου 1943, κατά τη διάρκεια της μεγαλύτερης μονοήμερης σφαγής ενός μόνο στρατοπέδου του Ολοκαυτώματος, που ονομάστηκε Επιχείρηση Φεστιβάλ Συγκομιδής (συνολικά 43.000 νεκροί σε 2 υποστρατόπεδα).[5]
Είναι αξιοσημείωτο πως δύο διοικητές του στρατοπέδου Μαϊντάνεκ δικάστηκαν από την ίδια την Σούτσσταφφελ με βάση το τι ήταν αρχικά το στρατόπεδο εξόντωσης Μαϊντάνεκ, μια αποθήκη για χρυσό, χρήματα και γούνα που κλάπηκαν από τρένα φορτίων θυμάτων του Ολοκαυτώματος σε στρατόπεδα εξόντωσης στο Μπέλζεκ, στο Σομπίμπουρ και στην Τρεμπλίνκα.[7] Και οι δύο άνδρες της Σούτσσταφφελ κατηγορήθηκαν για κλοπή χοντρεμπορίου από το Τρίτο Ράιχ για να γίνουν πλούσιοι. Ο Καρλ Κοχ (που υπηρετούσε στο Μαϊντάνεκ από τον Ιούλιο του 1941 έως τις 24 Αυγούστου 1942) εκτελέστηκε με πυροβολισμό στις 5 Απριλίου 1945 και ο Χέρμαν Φλόρστετ, ο τρίτος διευθυντής του Μαϊντάνεκ (από τον Οκτώβριο του 1942), εκτελέστηκε από τη Σούτσσταφφελ στις 15 Απριλίου 1945.[8]
Πρώτη δίκη του Μαϊντάνεκ
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Οι Γερμανοί καθώς υποχωρούσαν δεν είχαν χρόνο να καταστρέψουν την εγκατάσταση. Παραμένει το καλύτερα διατηρημένο παράδειγμα στρατοπέδου θανάτου του Ολοκαυτώματος στην ιστορία, με άθικτους θαλάμους αερίων και κρεματόρια.[9] Οι προελαύνοντες Σοβιετικοί ήταν οι πρώτοι Σύμμαχοι στρατιώτες που είδαν τους θαλάμους αερίων, και αρχικά υπερεκτίμησαν τον συνολικό αριθμό των θυμάτων.[10]
Μια ομάδα έξι μελών του προσωπικού του Μαϊντάνεκ - που δεν είχαν καταφέρει να δραπετεύσουν - βρέθηκαν ενώπιον του Σοβιετικού-Πολωνικού Ειδικού Ποινικού Δικαστηρίου αμέσως μετά την απελευθέρωση του στρατοπέδου στις 23 Ιουλίου 1944. Ήταν ο SS-Obersturmführer Άντον Τέρνες, ο SS-Hauptsturmführer Βίλχελμ Γκέρστενμαϊερ, ο SS-Oberscharführer Χέρμαν Βύγκελ, ο Κάπο Έντμουντ Πόλμαν, ο SS-Rottenführer Τέοντοερ Σέλεν και ο Κάπο Χάινριχ Σταλπ. Μετά την δίκη και τις διαβουλεύσεις που διήρκεσαν από τις 27 Νοεμβρίου 1944 έως τις 2 Δεκεμβρίου 1944, όλοι οι κατηγορούμενοι, εκτός από τον Πόλμαν, που αυτοκτόνησε στις 28 Νοεμβρίου, βρέθηκαν ένοχοι για εγκλήματα πολέμου και καταδικάστηκαν σε θάνατο με απαγχονισμό.[5][9][11] Όλοι απαγχονίστηκαν στις 3 Δεκεμβρίου 1944.[12]
Δεύτερη δίκη του Μαϊντάνεκ (1946-1948)
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η σειρά των δικών που πραγματοποιήθηκαν μεταξύ 1946 και 1948 στην Πολωνία - όπου συνήθως αναφέρεται ως η δεύτερη δίκη του Μαϊντάνεκ - αποτελούνταν από δίκες πολλών ειδών. Περίπου 95 μέλη της Σούτσσταφφελ, κυρίως φύλακες (συμπεριλαμβανομένων εκείνων που συνελήφθησαν όντας κρυμμένοι στη μεταπολεμική Γερμανία), κατηγορήθηκαν για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Επτά από τους κατηγορούμενους καταδικάστηκαν σε θάνατο. Η πιο εξέχουσα από αυτούς ήταν η Έλζα Έριχ, Aufseherinnen (φύλακας) των στρατώνων γυναικών και παιδιών (που εκκαθαρίστηκαν την άνοιξη του 1944). Ήταν υπεύθυνη για την επιλογή των ατόμων που στέλνονταν στους θαλάμους αερίων. Η Έριχ βρέθηκε ένοχη όλων των κατηγοριών και απαγχονίστηκε τον Ιούλιο του 1948. Όπως φαίνεται, η Έριχ προσπάθησε να ξεκινήσει ένα πορνείο το 1943, αλλά η προσπάθεια εγκαταλείφθηκε πριν από την επίτευξη του στόχου, αφού μια από τις σκλάβες εργαζόμενες του σεξ διαγνώστηκε με τύφο.[13]
Οι περισσότεροι άλλοι άνδρες της Σούτσσταφφελ καταδικάστηκαν από 2 έως 12 χρόνια φυλάκισης.[14] Μερικοί από τους πιο εξέχοντες κατηγορούμενους στη σειρά των δικών του 1946-1948 περιλάμβαναν πάνω από 60 φύλακες του στρατοπέδου. Οι πολλαπλές διαδικασίες διεξήχθησαν στο Λούμπλιν, καθώς και στο Ράντομ και την Σφιντνίτσα (1947), στην Κρακοβία, το Βαντοβίτσε και το Τόρουν (1948), και στη Βαρσοβία (1948), όπου η τελευταία υπόθεση του Εφετείου του Γιακομπ Γκέμελ πραγματοποιήθηκε τον Νοέμβριο του 1950.[8]
Τρίτη δίκη του Μαϊντάνεκ (1975-1981)
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Στην τρίτη δίκη του Μαϊντάνεκ, που διεξήχθη μεταξύ 26 Νοεμβρίου 1975 και 30 Ιουνίου 1981, ενώπιον ενός Δυτικογερμανικού Δικαστηρίου στο Ντύσσελντορφ, υπήρξαν 16 κατηγορούμενοι. Πέντε απαλλάχθηκαν από όλες τις κατηγορίες, δύο απελευθερώθηκαν λόγω κακής υγείας, ένας πέθανε λόγω μεγάλης ηλικίας και οκτώ βρέθηκαν ένοχοι, όπου καταδικάστηκαν σε φυλάκιση 3 έως 12 ετών.[15] Της τρίτης δίκης του Μαϊντάνεκ είχαν προηγηθεί οι Δίκες της Τρεμπλίνκα, επίσης στη Ντύσσελντορφ, το 1964 και το 1970.[16] Η δίκη του Μαϊντάνεκ διήρκεσε έξι χρόνια και ολοκληρώθηκε στις 30 Ιουνίου 1981. Υπήρχαν ανεπαρκείς λόγοι για να απαγγελθούν κατηγορίες εναντίον άλλων υπόπτων σύμφωνα με την εισαγγελία (πολλοί από τους βασικούς μάρτυρες είχαν πεθάνει).[4]
Είναι αξιοσημείωτο είναι ότι ο υποδιοικητής του στρατοπέδου, Άρνολντ Στρίπελ, που ήταν εμπλεκόμενος στα βασανιστήρια και τη δολοφονία πολλών δεκάδων κρατουμένων (συμπεριλαμβανομένων 42 Σοβιετικών αιχμαλώτων πολέμου τον Ιούλιο του 1942), έλαβε συμβολική ποινή 3,5 ετών. Επίσης, έλαβε 121.500 γερμανικά μάρκα για την απώλεια κερδών και τις εισφορές του στην κοινωνική ασφάλιση, τις οποίες χρησιμοποίησε για την αγορά ενός διαμερίσματος στη Φραγκφούρτη, στο οποίο έμεινε μέχρι το θάνατό του.[17]
Δίκη του Χύκερ το 1988
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το 1988, ο Καρλ-Φρίντριχ Χύκερ κλήθηκε σε δίκη για την διαταγή χρήσης του Zyklon B στους θαλάμους αερίων του Μαϊντάνεκ. Καταδικάστηκε σε 4 χρόνια φυλάκισης τον Μάιο του 1989.[18]
Δείτε επίσης
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Δίκη του Άουσβιτς, που διεξήχθη στην Κρακοβία το 1947. Δικάστηκαν 40 άτομα της Σούτσσταφφελ του στρατοπέδου συγκέντρωσης του Άουσβιτς
- Δίκη του Μπέλζεκ, ενώπιον του 1ου Δικαστηρίου του Μονάχου στα μέσα της δεκαετίας του 1960, σε οκτώ άνδρες της Σούτσσταφφελ του στρατοπέδου εξόντωσης Μπέλζεκ
- Δίκες του Χέουμνο, για το προσωπικό του στρατοπέδου εξόντωσης Χέλμνο, που πραγματοποιήθηκαν στην Πολωνία και στη Γερμανία. Οι υποθέσεις τελεσιδίκησαν με σχεδόν είκοσι χρόνια διαφορά
- Δίκες του Νταχάου, που διεξήχθησαν μέσα στα τείχη του πρώην στρατοπέδου συγκέντρωσης Νταχάου, 1945-1948
- Δίκη της Νυρεμβέργης, των 23 σημαντικότερων ηγετών του Τρίτου Ράιχ, 1945-1946
- Δίκες της Τρεμπλίνκα, στο Ντύσσελντορφ της Γερμανίας
- Δίκη του Σομπίμπουρ, που διεξήχθη στο Χάγκεν της Γερμανίας το 1965 και αφορούσε το προσωπικό του στρατοπέδου εξόντωσης Σομπίμπουρ
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Reuter (27 Ιουνίου 1981). «Longest war crimes trial ends». The Glasgow Herald. Ανακτήθηκε στις 16 Απριλίου 2013.
- ↑ Jean-michel Frodon (2010). Majdanek Trial. SUNY Press. σελίδες 249–. ISBN 978-1438430287. Ανακτήθηκε στις 13 Απριλίου 2013.
- ↑ «Majdanek Concentration Camp». Majdanek, Poland. 21 Ιουλίου 2009. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Φεβρουαρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 13 Απριλίου 2013.
- ↑ 4,0 4,1 «Once Upon a Time in War». Majdanek trial in West Germany. A Photographic Retrospect. 2012. Ανακτήθηκε στις 13 Απριλίου 2013.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 USHMM (11 Μαΐου 2012). «Soviet forces liberate Majdanek». Lublin/Majdanek: Chronology. Μουσείο Μνήμης του Ολοκαυτώματος των Ηνωμένων Πολιτειών, Washington, D.C. Ανακτήθηκε στις 13 Απριλίου 2013.
- ↑ Reszka, Paweł (23 Δεκεμβρίου 2005). «Majdanek Victims Enumerated. Changes in the history textbooks?». Gazeta Wyborcza. Auschwitz-Birkenau State Museum. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Νοεμβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 13 Απριλίου 2010.
- ↑ Staff Writer (2006). «Lublin/Majdanek Concentration Camp: Overview». Μουσείο Μνήμης του Ολοκαυτώματος των Ηνωμένων Πολιτειών. ushmm.org.
Η παράμετρος |access-date=χρειάζεται|url=(βοήθεια) - ↑ 8,0 8,1 «Procesy zbrodniarzy (Trials of war criminals) 1946–1948». Wykaz sądzonych członków załogi KL Lublin/Majdanek. KL Lublin. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Οκτωβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 14 Απριλίου 2013.
- ↑ 9,0 9,1 «Majdanek» (PDF). Majdanek concentration camp. Yad Vashem. 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 27 Νοεμβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 14 Απριλίου 2013.
- ↑ «Inside Majdanek». Nazi concentration camps. Jewish Virtual Library. 2013. Ανακτήθηκε στις 14 Απριλίου 2013.
- ↑ Marcus Wendel (8 Αυγούστου 2007). «SS personnel serving at Majdanek». Camp personnel. Axis History. Ανακτήθηκε στις 14 Απριλίου 2013.
- ↑ JVL (2013). «Majdanek Trial». Majdanek extermination camp. Jewish Virtual Library.org. Ανακτήθηκε στις 13 Απριλίου 2013.
- ↑ «SS-Oberaufseherinn Elsa Ehrich». Frauenkonzetrationslager. KL Lublin. 2004–2013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Φεβρουαρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 14 Απριλίου 2013.
- ↑ PMM (2006). «XX. Akta procesowe». Archiwum (στα Πολωνικά). Państwowe Muzeum na Majdanku. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Αυγούστου 2011. Ανακτήθηκε στις 13 Απριλίου 2013.
- ↑ JVL (2013). «Third Majdanek Trial». Majdanek extermination camp. Jewish Virtual Library.org. Ανακτήθηκε στις 13 Απριλίου 2013.
- ↑ Christian Hofmann. «Die Treblinka-Prozesse (The Treblinka Trials)». Shoa.de (στα Γερμανικά). Arbeitskreis Shoa.de e.V.
- ↑ Thomas Schattner. «Strippels Blutspur durch Europas KZs – Sie begann vor 70 Jahren hier in Unshausen, im heutigen Schwalm-Eder-Kreis» (PDF). Archiv und Ausstellung der Universität Kassel (στα Γερμανικά). Gedenkstätte Breitenau. σελίδες 57–62. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF file, direct download 78.2 KB) στις 23 Ιουλίου 2007. Ανακτήθηκε στις 26 Απριλίου 2013.
- ↑ «SS Auschwitz album». Μουσείο Μνήμης του Ολοκαυτώματος των Ηνωμένων Πολιτειών. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Δεκεμβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 2023.