Μετάβαση στο περιεχόμενο

Επαναστάσεις του 1848

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
 Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. Βοηθήστε συνδέοντας το κείμενο με τις πηγές χρησιμοποιώντας παραπομπές, ώστε να είναι επαληθεύσιμο.
Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 27/03/2018.
Επαναστάσεις του 1848
Οδόφραγμα στην οδό Σουφλό [1][2], ένα έργο του Οράς Βερνέ το 1848. Το Πάνθεον διακρίνεται στο φόντο του πίνακα.
Ημερομηνία23 Φεβρουαρίου 1848 - αρχές 1849
ΤοποθεσίαΔυτική και Κεντρική Ευρώπη
Επίσης γνωστό ωςΆνοιξη των Εθνών, Άνοιξη των Λαών, Έτος της Επανάστασης
ΣυμμετέχοντεςΛαοί της Γαλλίας, των Γερμανικών κρατιδίων, της Αυστριακής Αυτοκρατορίας, της Δανίας, της Βλαχίας, της Πολωνίας και άλλων περιοχών
ΈκβασηΜικρός δομικός αντίκτυπος
Σημαντικές κοινωνικές και πολιτισμικές αλλαγές

Οι Επαναστάσεις του 1848, γνωστές σε ορισμένες χώρες ως Άνοιξη των Εθνών, Άνοιξη των Λαών[3] ή Έτος Επανάστασης, ήταν μια σειρά πολιτικών αναταραχών σε όλη την Ευρώπη το 1848. Παραμένει το πιο διαδεδομένο επαναστατικό κύμα στην ευρωπαϊκή ιστορία.

Οι επαναστάσεις είχαν ουσιαστικά φύση δημοκρατική και φιλελεύθερη, με στόχο την κατάργηση των παλαιών μοναρχικών δομών και τη δημιουργία ανεξάρτητων εθνικών κρατών. Η πρώτη επανάσταση άρχισε τον Ιανουάριο στη Σικελία. Οι επαναστάσεις στη συνέχεια εξαπλώθηκαν στην Ευρώπη μετά από νέα επανάσταση που ξεκίνησε στη Γαλλία το Φεβρουάριο. Πάνω από 50 χώρες επηρεάστηκαν, αλλά χωρίς συντονισμό ή συνεργασία μεταξύ των αντίστοιχων επαναστατών τους. Σύμφωνα με τους Εβανς και φον Στράντμαν (2000) μερικοί από τους σημαντικότερους συντελεστές ήταν η εκτεταμένη δυσαρέσκεια για την πολιτική ηγεσία, οι απαιτήσεις για μεγαλύτερη συμμετοχή στην κυβέρνηση και δημοκρατία, τα αιτήματα για την ελευθερία του τύπου, άλλα αιτήματα της εργατικής τάξης, η έξαρση του εθνικισμού και η αναδιάταξη των παγιωμένων κυβερνητικών δυνάμεων[4] .

Των εξεγέρσεων ηγήθηκαν ασταθείς ad hoc συνασπισμοί μεταρρυθμιστών, της μεσαίας τάξης και εργαζομένων, που δεν διατηρήθηκαν ενωμένοι για πολύ. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι σκοτώθηκαν και πολλοί άλλοι αναγκάστηκαν να εξορισθούν. Από τις σημαντικές μεταρρυθμίσεις που επέζησαν ήταν η κατάργηση της δουλοπαροικίας στην Αυστρία και την Ουγγαρία, το τέλος της απόλυτης μοναρχίας στη Δανία και η εισαγωγή της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας στην Ολλανδία. Οι επαναστάσεις ήταν πιο σημαντικές στη Γαλλία, στην Ολλανδία, στα κράτη της Γερμανικής Συνομοσπονδίας που αργότερα σχημάτισαν τη Γερμανική Αυτοκρατορία στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα, στην Ιταλία και στην Αυστριακή Αυτοκρατορία.

Γενικά

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οδοφράγματα στη Βιέννη (Οκτώβριος 1848)

Ο ευρωπαϊκός χάρτης του 1848 παρουσίαζε μια αξιοσημείωτη πολυμορφία, καθώς αφενός υπήρχαν οι παλαιές αυτοκρατορίες (εντός των συνόρων των οποίων συμβίωναν διαφορετικές εθνότητες) ενώ από την άλλη λαοί που διέθεταν κοινή ρίζα, γλώσσα και έθιμα (όπως οι Ιταλοί και οι Γερμανοί) ήσαν υποχρεωμένοι να ζουν υπό συνθήκες κατάκτησης, διασπαρμένοι σε πολλαπλά κρατίδια. Η χάραξη των συνόρων παρέμενε σε γενικές γραμμές αμετάβλητη από εκείνη που είχε καθορισθεί μετά το Συνέδριο της Βιέννης (1815), με μόνες εξαιρέσεις την Ελλάδα και το Βέλγιο που είχαν αποκτήσει την ανεξαρτησία τους. Είκοσι σχεδόν χρόνια μετά τη λήξη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 και της αναγνώρισης του Ελληνικού Βασιλείου, ξέσπασε στην Ευρώπη ένα κύμα πολιτικών ταραχών αρχής γενομένης από την Ιταλία, όπου ο μεταρρυθμιστής πάπας Πίος Θ' και ο αυτονομιστής ηγέτης του Πεδεμόντιου Κάρολος Αλβέρτος ξεσηκώνουν το λαό σε εξέγερση στην Τοσκάνη και το Παλέρμο, τον Ιανουάριο του 1848. Σύντομα, η αναταραχή επεκτείνεται στη Γαλλία, με τη λεγόμενη Φεβρουαριανή Επανάσταση ή Γαλλική Επανάσταση του 1848. Εκεί ο Βασιλεύς Λουδοβίκος - Φίλιππος έχοντας εγκαταλείψει την αρχική φιλελεύθερη πολιτική του, προκαλώντας μεγάλη δυσαρέσκεια, αστοί και εργάτες συμμάχησαν εναντίον του κατορθώνοντας να τον ανατρέψουν. Τελικά η αποτυχημένη αυτή εξέγερση (16 νεκροί στο Παρίσι) έφερε στο προσκήνιο ένα νέο ηγέτη, τον Λουδοβίκο Ναπολέοντα Βοναπάρτη, (ανεψιό του Μ. Ναπολέοντα) ο οποίος και αυτοανακηρύχθηκε Αυτοκράτορας, με το όνομα Ναπολέων Γ΄.

Η Φεβρουαριανή Επανάσταση πυροδότησε στη συνέχεια σειρά εξεγέρσεων στην Αυστρία και Ουγγαρία, στις χώρες της Γερμανίας, το Λουξεμβούργο, τη Δανία, την Πολωνία, τη Μολδοβλαχία και την Ιταλία, ουσιαστικά σ΄ όλη την κεντρική Ευρώπη, καθώς επίσης και στη Βραζιλία. Στη Γερμανία ο Πρώσος βασιλιάς Φρειδερίκος Γουλιέλμος Δ΄, ο οποίος διατηρούσε την εικόνα ενός ενωτικού ηγεμόνα, αναγκάζεται να προχωρήσει στη σύγκλιση εθνοσυνέλευσης, με εκπροσώπηση όλων των τάσεων (Φραγκφούρτη, 30 Μαρτίου 1848). Στην Αυστροουγγαρία όπου ζούσαν πολλές διαφορετικές εθνικές και γλωσσικές ομάδες, όπως Γερμανοί, Μαγυάροι, Τσέχοι, Πολωνοί, Σλοβάκοι, Σέρβοι ακόμα και Ιταλοί, οι εξεγέρσεις που σημειώθηκαν ήταν οξύτερες. Στη Βιέννη ο Αυτοκράτορας αναγκάσθηκε να εκχωρήσει σύνταγμα όταν η ενότητα της αυτοκρατορίας κινδύνεψε από τις επιμέρους εξεγέρσεις στην Ουγγαρία και Βοημία. Η "θεομηνία" των εξεγέρσεων αυτών, όπως τη χαρακτήρισε ο μέχρι τότε πανίσχυρος καγκελάριος Μέττερνιχ, σήμανε και το πολιτικό τέλος του. Εν συνεχεία, μια συντακτική εθνοσυνέλευση θα καταργήσει τα προνόμια των φεουδαρχών (31 Αυγούστου 1848).

Αρχές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Χάρτης της Ευρώπης του 1848–1849 που απεικονίζει τα κύρια επαναστατικά κέντρα, τις σημαντικότερες αντεπαναστατικές κινήσεις στρατευμάτων και κράτη με παραιτήσεις

Οι επαναστάσεις προέκυψαν από μια τόσο μεγάλη ποικιλία αιτιών, που είναι δύσκολο να τις θεωρήσουμε ως αποτέλεσμα ενός συνεκτικού κινήματος ή ενός συνόλου κοινωνικών φαινομένων. Πολλές αλλαγές έγιναν στην ευρωπαϊκή κοινωνία καθ 'όλη τη διάρκεια του πρώτου μισού του 19ου αιώνα. Τόσο οι φιλελεύθεροι μεταρρυθμιστές όσο και οι ριζοσπάστες πολιτικοί ανασχημάτιζαν τις εθνικές κυβερνήσεις.

Οι τεχνολογικές αλλαγές μετέβαλλαν ριζικά τη ζωή της εργατικής τάξης. Ο λαϊκός τύπος διεύρυνε την πολιτική συνειδητότητα και άρχισαν να εμφανίζονται νέες αξίες και ιδέες όπως ο λαϊκός φιλελευθερισμός, ο εθνικισμός και ο σοσιαλισμός. Ορισμένοι ιστορικοί τονίζουν τις σοβαρές σιτοδείες, ιδιαίτερα εκείνες του 1846, που προκάλεσαν στερήσεις στους αγρότες και τους φτωχούς εργαζομένους των πόλεων.

Η σφαγή της Γαλικίας (Πολωνικά: Rzeź galicyjska) του Γιαν Λεβίτσκι (1795–1871), που απεικονίζει τη σφαγή των Πολωνών ευγενών από Πολωνούς αγρότες στη Γαλικία το 1846.

Μεγάλη μερίδα των ευγενών ήταν δυσαρεστημένη με το βασιλικό απολυταρχισμό ή το σχεδόν απολυταρχισμό. Το 1846 υπήρξε μια εξέγερση των Πολωνών ευγενών στην Αυστριακή Γαλικία, που αντιμετωπίστηκε μόνο όταν οι αγρότες, με τη σειρά τους, ξεσηκώθηκαν κατά των ευγενών[5]. Επιπλέον μια εξέγερση δημοκρατικών δυνάμεων κατά της Πρωσίας σχεδιάσθηκε αλλά δεν πραγματοποιήθηκε στη Μεγάλη Πολωνία.

Στη συνέχεια η μεσαία τάξη άρχισε να βρίσκεται σε αναταραχή. Ο Καρλ Μαρξ και ο Φρίντριχ Ένγκελς, που εργάζονταν στις Βρυξέλλες, είχαν γράψει το Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος (που δημοσιεύθηκε στα Γερμανικά στο Λονδίνο στις 21 Φεβρουαρίου 1848) κατόπιν αιτήματος της Κομμουνιστικής Ένωσης (μιας οργάνωσης που αποτελείτο κυρίως από Γερμανούς εργάτες). Μετά την εξέγερση του Μαρτίου στο Βερολίνο, άρχισαν αναταραχή στη Γερμανία. Εξέδωσαν τα «Αιτήματα του Κομμουνιστικού Κόμματος στη Γερμανία» από το Παρίσι το Μάρτιο[6]. Το φυλλάδιο υποστήριζε την ενοποίηση της Γερμανίας, την καθολική ψηφοφορία, την κατάργηση των φεουδαρχικών θεσμών και στόχους παρόμοιους με εκείνους της μεσαίας τάξης.

Η μεσαία και η εργατική τάξη μοιράζονταν έτσι την επιθυμία για μεταρρύθμιση και συμφωνούν σε πολλούς από τους συγκεκριμένους στόχους. Η συμμετοχή τους όμως στις επαναστάσεις, ωστόσο, διέφερε. Ενώ μεγάλο μέρος της ώθησης προερχόταν από τη μεσαία τάξη, μεγάλο μέρος της τροφής για τα κανόνια προερχόταν από τις κατώτερες τάξεις. Οι εξεγέρσεις ξέσπασαν πρώτα στις πόλεις.

Οι εργάτες των πόλεων

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο πληθυσμός των γαλλικών αγροτικών περιοχών είχε αυξηθεί με ταχείς ρυθμούς, αναγκάζοντας πολλούς αγρότες να αναζητήσουν τα προς το ζειν στις πόλεις. Πολλοί στην αστική τάξη φοβήθηκαν και αποστασιοποιήθηκαν από τους φτωχούς εργάτες. Πολλοί ανειδίκευτοι εργάτες εργάζονταν από 12 έως 15 ώρες την ημέρα όταν είχαν δουλειά, ζώντας σε άθλιες, νοσηρές φτωχογειτονιές. Οι παραδοσιακοί τεχνίτες αισθάνονταν την πίεση της εκβιομηχάνισης, έχοντας χάσει τις συντεχνίες τους. Επαναστάτες όπως ο Καρλ Μαρξ ακολούθησαn[7].

Η απελευθέρωση της εργατικής νομοθεσίας και η ανάπτυξη των εργοστασίων είχαν διευρύνει το χάσμα μεταξύ των εργοδοτών βιοτεχνών και των μισθωτών και μαθητευομένων, των οποίων ο αριθμός αυξήθηκε δυσανάλογα κατά 93% από το 1815 ως το 1848 στη Γερμανία. Σημαντικές προλεταριακές ταραχές σημειώθηκαν στη Λυών το 1831 και 1834 και στην Πράγα το 1844. Ο Τζόναθαν Σπέρμπερ έχει υποστηρίξει ότι κατά την περίοδο μετά το 1825, οι φτωχότεροι εργάτες των πόλεων (ιδιαίτερα οι ημερομίσθιοι εργάτες, οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο και τεχνίτες) είδαν την αγοραστική τους δύναμη να μειώνεται σχετικά απότομα: η κατανάλωση κρέατος στο Βέλγιο, τη Γαλλία και τη Γερμανία έμεινε σταθερή ή μειώθηκε μετά το 1830, παρά την αύξηση του πληθυσμού[8]. Η οικονομική κρίση του 1847 αύξησε την ανεργία στις πόλεις: 10.000 Βιεννέζοι εργάτες απολύθηκαν και 128 επιχειρήσεις του Αμβούργου χρεοκόπησαν κατά τη διάρκεια του 1847[9]. Με εξαίρεση την Ολλανδία υπήρξε έντονη συσχέτιση των χωρών που επλήγησαν περισσότερο από το βιομηχανικό σοκ του 1847 και εκείνων που βίωσαν επανάσταση το 1848[10].

Η κατάσταση στα Γερμανικά κράτη ήταν παρόμοια. Τμήματα της Πρωσίας άρχισαν να εκβιομηχανίζονται. Κατά τη δεκαετία του 1840 η μηχανοποιημένη παραγωγή στην κλωστοϋφαντουργία παρείχε φθηνά ρούχα, φθηνότερα από τα χειροποίητα προϊόντα των Γερμανών ραπτών[11]. Οι μεταρρυθμίσεις βελτίωσαν τα πιο δημοφιλή χαρακτηριστικά της αγροτικής φεουδαρχίας, αλλά οι εργαζόμενοι στη βιομηχανία παρέμεναν δυσαρεστημένοι και πίεζαν για μεγαλύτερη αλλαγή.

Οι εργάτες των πόλεων δεν είχαν άλλη επιλογή από το να ξοδέψουν το μισό εισόδημά τους σε τρόφιμα, που ήταν κυρίως ψωμί και πατάτες. Λόγω των σιτοδειών οι τιμές των τροφίμων αυξήθηκαν και η ζήτηση για βιομηχανικά προϊόντα μειώθηκε, προκαλώντας αύξηση της ανεργίας. Κατά τη διάρκεια της επανάστασης, για την αντιμετώπιση του προβλήματος της ανεργίας οργανώθηκαν εργαστήρια για άντρες που ενδιαφέρονταν για κατασκευαστικές εργασίες. Οι επίσημοι δημιούργησαν επίσης εργαστήρια για τις γυναίκες όταν αισθάνονταν αποκλεισμό. Οι τεχνίτες και οι άνεργοι εργάτες κατέστρεφαν τις βιομηχανικές μηχανές όταν απειλούσαν να δώσουν στους εργοδότες περισσότερη εξουσία πάνω στους ίδιους[12][13].

Οι αγροτικές περιοχές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η αύξηση του αγροτικού πληθυσμού είχε οδηγήσει σε έλλειψη τροφίμων, πίεση πάνω στη γη και μετανάστευση, τόσο εντός όσο και εκτός Ευρώπης, ιδίως στην Αμερική. Η αγανάκτηση των αγροτών τη δεκαετία του 1840 έγινε εντονότερη: όσοι καταδικάστηκαν για κλοπή ξυλείας στο Παλατινάτο του Ρήνου αυξήθηκαν από 100.000 το 1829-30 σε 185.000 το 1846-47[14]. Κατά τα έτη 1845 και 1846 ο περονόσπορος της πατάτας προκάλεσε κρίση επιβίωσης στη Βόρεια Ευρώπη και ενθάρρυνε την επιδρομή στα αποθέματα πατάτας των αρχόντων στη Σιλεσία το 1847. Οι συνέπειες του περονόσπορου εκδηλώθηκαν εντονότερα στο Μεγάλο Ιρλανδικό Λιμό[15], αλλά προκάλεσαν επίσης συνθήκες οινεί λιμού στα Χάιλαντ της Σκωτίας και σε ολόκληρη την ηπειρωτική Ευρώπη. Οι σοδειές σίκαλης στη Ρηνανία ήταν μόλις 20% των προηγούμενων επιπέδων, ενώ η σοδειά της τσέχικης πατάτας μειώθηκε στο μισό.[16]. Αυτές οι μειωμένες σοδειές συνοδεύτηκαν από απότομη άνοδο των τιμών (το κόστος του σιταριού υπερδιπλασιάστηκε στη Γαλλία και στην Ιταλία των Αψβούργων, ενώ το διάστημα μεταξύ 1846 και 1847 έγιναν στη Γαλλία 400 ταραχές για τα τρόφιμα, ενώ οι γερμανικές κοινωνικοοικονομικές διαμαρτυρίες αυξήθηκαν από 28 το 1830 σε 39 και 103 το 1840 και 1847 αντίστοιχα[17] . Στο επίκεντρο των μακροχρόνιων παράπονων των αγροτών ήταν η απώλεια των κοινοτικών εκτάσεων, οι δασικοί περιορισμοί (όπως ο γαλλικός δασικός κώδικας του 1827) και οι υπόλοιποι φεουδαρχικοί θεσμοί, ιδίως οι υποχρεώσεις των δουλοπαρίκων και των καταπιεσμένων αγροτών των Αψβούργων[18].

Ο αριστοκρατικός πλούτος (και η αντίστοιχη εξουσία) ήταν ταυτόσημος με την ιδιοκτησία των αγροτικών εκτάσεων και με τον αποτελεσματικό έλεγχο των αγροτών. Οι αγροτικές διαμαρτυρίες εξερράγησαν κατά το επαναστατικό έτος 1848, αλλά συχνά αποσυνδέθηκαν από τα αστικά επαναστατικά κινήματα: η λαϊκή ρητορική του επαναστατικού εθνικισμού του Σάντορ Πέτοφι στη Βουδαπέστη δεν μεταφράστηκε σε καμία επιτυχία των Ούγγρων αγροτών, ενώ ο Βιεννέζος δημοκράτης Χανς Κούντλιχ ανέφερε ότι οι προσπάθειές του να γαλβανίσει τους Αυστριακούς αγρότες είχε «εξαφανιστεί στη μεγάλη θάλασσα της αδιαφορίας και του φλέγματος»[19].

Ο ρόλος των ιδεών

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παρά τις έντονες και συχνά βίαιες προσπάθειες των κατεστημένων και αντιδραστικών δυνάμεων να τις καταπνίξουν, οι δημοκρατικές ιδέες κέρδισαν τη λαϊκή αποδοχή: δημοκρατία, φιλελευθερισμός, εθνικισμός και σοσιαλισμός[20]. Απαιτούσαν σύνταγμα, ελευθερία του τύπου, ελευθερία έκφρασης και άλλα δημοκρατικά δικαιώματα, τη δημιουργία πολιτικής πολιτοφυλακής, την απελευθέρωση των αγροτών, τη φιλελευθεροποίηση της οικονομίας, την κατάργηση των δασμολογικών φραγμών και την κατάργηση των μοναρχκών δομών εξουσίας υπέρ της εγκαθίδρυσης δημοκρατικών κρατών, ή τουλάχιστον τον περιορισμό της δύναμης του μονάρχη με τη μορφή συνταγματικών μοναρχιών.

Στη γλώσσα της δεκαετίας του 1840, η «δημοκρατία» σήμαινε το καθολικό δικαίωμα ψήφου για τους άνδρες. «Φιλελευθερισμός» ουσιαστικά σήμαινε τη συναίνεση των κυβερνωμένων και τον περιορισμό της εκκλησιαστικής και κρατικής εξουσίας, τη δημοκρατική κυβέρνηση, την ελευθερία του τύπου και του ατόμου. Τη δεκαετία του 1840 είχαν εμφανιστεί μια σειρά ριζοσπαστικές φιλελεύθερες εκδόσεις, όπως Rheinische Zeitung (1842), Le National και La Réforme (1843) στη Γαλλία, Grenzboten του Ιγκνατς Κούραντα (1841) στην Αυστρία, Pesti Hírlap (1841) του Λάγιος Κόσουτ στην Ουγγαρία, καθώς και η αυξημένη δημοτικότητα του παλαιότερου Morgenbladet στη Νορβηγία και του Aftonbladet στη Σουηδία[21].

Ο «εθνικισμός» πίστευε στην ένωση ανθρώπων που συνδέονταν με (κάποιο μείγμα) κοινής γλώσσας, κουλτούρας, θρησκείας, ιστορίας και φυσικά άμεσης γεωγραφίας. Υπήρξαν επίσης αλυτρωτικές κινήσεις. Ο εθνικισμός είχε αναπτύξει ευρύτερη απήχηση κατά την περίοδο πριν από το 1848, όπως φαίνεται στην Ιστορία του Τσέχικου Έθνους του 1836 του Φράντσιγεκ Πάλατσκι, που τόνιζε μια σειρά εθνικών συγκρούσεων με τους Γερμανούς ή στα λαϊκά πατριωτικά Liederkranz (κύκλοι τραγουδιών) σε όλη τη Γερμανία: τα πατριωτικά και πολεμοχαρή τραγούδια για το Σλέσβιχ είχαν κυριαρχήσει στο εθνικό φεστιβάλ τραγουδιού του Βύρτσμπουργκ το 1845. Οι σημερινές Γερμανία και Ιταλία ήταν διαιρεμένες σε μικρά ανεξάρτητα κράτη[22].

Ο «σοσιαλισμός» τη δεκαετία του 1840 ήταν ένας όρος χωρίς κοινά αποδεκτό ορισμό, που σήμαινε διαφορετικά πράγματα σε διαφορετικούς ανθρώπους, αλλά χρησιμοποιείτο συνήθως σε ένα πλαίσιο μεγαλύτερης εξουσίας για τους εργαζόμενους σε ένα σύστημα που βασίζεται στην ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής από τους εργαζόμενους.

Γεγονότα κατά χώρα ή περιοχή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Επισόδειο από τις Πέντε Μέρες του Μιλάνου. Πίνακα<ς του Μπαλτασάρε Βεράτσι.

Ιταλικά κράτη

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αν και λίγη σημασία δόθηκε τότε, το πρώτο μεγάλο ξέσπασμα έγινε στη Σικελία, ξεκινώντας τον Ιανουάριο του 1848. Είχαν προηγηθεί αρκετές εξεγέρσεις κατά της κυριαρχίας των Βουρβόνων. Η συγκεκριμένη προκάλεσε τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου κράτους που επέζησε μόνο 16 μήνες πριν επιστρέψουν οι Βουρβόνοι. Κατά τη διάρκεια αυτών των μηνών, το σύνταγμα ήταν αρκετά προχωρημένο για την εποχή του με φιλελεύθερες δημοκρατικές διατάξεις, όπως ήταν η πρόταση μιας ιταλικής συνομοσπονδίας κρατών. Η αποτυχία της εξέγερσης αναιρέθηκε δώδεκα χρόνια αργότερα, όταν κατέρρευσε το Βασίλειο των Δύο Σικελιών των Βουρβόνων το 1860-61 με το Risorgimento.

Γαλλία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κύριο λήμμα: Γαλλική Επανάσταση του 1848

Η "Επανάσταση του Φεβρουαρίου" στη Γαλλία πυροδότησε η καταστολή της καμπάνιας των πολιτικών. Αυτή η επανάσταση προήλθε από τα εθνικιστικά και δημοκρατικά ιδεώδη του γαλλικού κοινού, που πίστευε ότι ο λαός θα έπρεπε να κυβερνά. Εθεσε τέρμα στη συνταγματική μοναρχία του Λουδοβίκου Φίλιππου και οδήγησε στην ίδρυση της Δεύτερης Γαλλικής Δημοκρατίας. Επικεφαλής αυτής της κυβέρνησης τέθηκε ο Λουδοβίκος Ναπολέων, που, μετά από μόλις τέσσερα χρόνια, ίδρυσε τη Δεύτερη Γαλλική Αυτοκρατορία το 1852.

Ο Αλεξίς ντε Τοκβίλ παρατήρησε στα Απομνημονεύματά του της περιόδου αυτής ότι "η κοινωνία κόπηκε σε δύο: εκείνοι που δεν είχαν τίποτα ενωμένο από τον κοινό φθόνο και εκείνοι που είχαν τα πάντα ενωμένοι από τον κοινό τρόμο."[23]

Γερμανικά κράτη

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κύριο λήμμα: Γερμανική Επανάσταση 1848-1849
Επαναστάτες στο Βερολίνο το Μάρτιο του 1848, κυματίζοντας τις επαναστατικές σημαίες

Η "Επανάσταση του Μαρτίου" στα Γερμανικά κράτη πραγματοποιήθηκε στα νότια και τα δυτικά της Γερμανίας, με μεγάλες λαϊκές συνελεύσεις και μαζικές διαδηλώσεις. Με επικεφαλής τους μορφωμένους σπουδαστές και διανοούμενους[24], απαίτησαν τη γερμανική εθνική ενότητα, την ελευθερία του τύπου και την ελευθερία του συνέρχεσθαι. Οι εξεγέρσεις δεν ήταν καλά συντονισμένες, αλλά είχαν κοινό στοιχείο την απόρριψη των παραδοσιακών και αυταρχικών πολιτικών δομών στα 39 ανεξάρτητα κράτη της Γερμανικής Συνομοσπονδίας. Η μεσαία και η εργατική τάξη, που συμμετείχαν στην Επανάσταση διχάστηκαν και, τελικά, η συντηρητική αριστοκρατία τη νίκησε, αναγκάζοντας πολλούς φιλελεύθερους να εξοριστούν[25].

Δανία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Δανία κυβερνιόταν από ένα σύστημα απόλυτης μοναρχίας από το 17ο αιώνα. Ο Βασιλιάς Χριστιανός Η΄ της Δανίας, ένας μετριοπαθής μεταρρυθμιστής, αλλά πάντως απολυταρχικός, πέθανε τον Ιανουάριο του 1848, σε μια περίοδο ανερχόμενης αντιπολίτευσης από τους αγρότες και τους φιλελεύθερους. Τα αιτήματα για συνταγματική μοναρχία, υπό την ηγεσία των Εθνικών Φιλελευθέρων, έληξαν με λαϊκή πορεία προς το (Ανάκτορο) Κρίστιανσμποργκ στις 21 Μαρτίου. Ο νέος βασιλιάς, Φρειδερίκος Ζ΄, αποδέχθηκε τα αιτήματα των φιλελευθέρων και τοποθέτησε ένα νέο υπουργικό συμβούλιο που περιλάμβανε εξέχοντες ηγέτες του Εθνικού Φιλελεύθερου Κόμματος[26] .

Το εθνικό-φιλελεύθερο κίνημα θέλησε να καταργήσει τον απολυταρχισμό, αλλά να διατηρήσει ένα έντονα συγκεντρωτικό κράτος. Ο βασιλιάς αποδέχτηκε ένα νέο σύνταγμα, συμφωνώντας να μοιραστεί την εξουσία με ένα κοινοβούλιο δύο σωμάτων που ονομαζόταν Rigsdagen. Λέγεται ότι οι πρώτες λέξεις του Δανού βασιλιά, αφού με την υπογραφή του απεμπόλησε την απόλυτη εξουσία του, ήταν "ωραία ήταν, τώρα μπορώ να κοιμάμαι τα πρωινά"[27]. Αν και οι αξιωματικοί του στρατού ήταν δυσαρεστημένοι, δέχτηκαν τη νέα ρύθμιση, που, σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ευρώπη, δεν ανατράπηκε από τους αντιδραστικούς[26]. Το φιλελεύθερο σύνταγμα δεν επεκτάθηκε στο Σλέσβιχ, αφήνοντας ανεπίλυτο το ζήτημα του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν.

Δανοί στρατιώτες παρελαύνουν στην Κοπεγχάγη το 1849 μετά τις νίκες στον Πρώτο Πόλεμο του Σλέσβιχ.

Σλέσβιχ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Σλέσβιχ, μια περιφέρεια που περιλάμβανε και Δανούς και Γερμανούς, ανήκε στη Δανική μοναρχία, αλλά παρέμενε δουκάτο χωριστό από το Βασίλειο της Δανίας. Οι Γερμανοί του Σλέσβιχ, ωθούμενοι από το παγγερμανικό αίσθημα, πήραν τα όπλα για να διαμαρτυρηθούν για τη νέα πολιτική που ανακοίνωσε η Εθνική Φιλελεύθερη κυβέρνηση της Δανίας, που ενσωμάτωνε πλήρως το δουκάτο στη Δανία.

Ο γερμανικός πληθυσμός του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν εξεγέρθηκε, υποκινούμενος από τον προτεσταντικό κλήρο. Τα γερμανικά κράτη έστειλαν στρατό, αλλά οι νίκες των Δανών το 1849 οδήγησαν στη Συνθήκη του Βερολίνου (1850) και στο Πρωτόκολλο του Λονδίνου (1852). Με αυτά επαναβεβαιώθηκε η κυριαρχία του βασιλιά της Δανίας, απαγορεύοντας την ένωση με τη Δανία. Η παραβίαση της τελευταίας διάταξης οδήγησε σε νέο πόλεμο το 1863 και νίκη της Πρωσίας το 1864.

Αυτοκρατορία των Αψβούργων

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η ανακήρυξη της Σερβικής Βοϊβοντίνας το Μάιο του 1848

Από το Μάρτιο του 1848 ως τον Ιούλιο του 1849 η Αυστριακή Αυτοκρατορία των Αψβούργων απειλήθηκε από επαναστατικά κινήματα, που συχνά είχαν εθνικιστικό χαρακτήρα. Η αυτοκρατορία, κυβερνώμενη από τη Βιέννη, περιελάμβανε Αυστριακούς, Ούγγρους, Σλοβένους, Πολωνούς, Τσέχους, Κροάτες, Σλοβάκους, Ουκρανούς / Ρουθηνούς, Ρουμάνους, Σέρβους και Ιταλούς, που όλοι προσπάθησαν κατά τη διάρκεια της επανάστασης να επιτύχουν αυτονομία, ή ακόμη και ηγεμονία επί άλλων εθνοτήτων. Η εθνικιστική εικόνα περιπλέχθηκε περαιτέρω από τα ταυτόχρονα γεγονότα στα γερμανικά κράτη, που κινούνταν προς μεγαλύτερη γερμανική εθνική ενότητα.

Ουγγαρία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Μάχη της Βούδας το Μάιο του 1849 του Μορ Ταν
Ούγγροι ουσάροι στη μάχη κατά την Ουγγρική Επανάσταση

Η Ουγγρική Επανάσταση του 1848 ήταν εκείνη που διήρκεσε περισσότερο και κατεστάλη τον Αυγούστου του 1849 από τον Αυστριακό και το Ρωσικό στρατό. Παρ 'όλα αυτά, είχε σημαντικό αποτέλεσμα την απελευθέρωση των δουλοπάροικων[28]. Ξεκίνησε στις 15 Μαρτίου 1848, όταν Ούγγροι πατριώτες οργάνωσαν μαζικές διαδηλώσεις στην Πέστη και στη Βούδα (σήμερα Βουδαπέστη), που υποχρέωσαν τον αυτοκρατορικό κυβερνήτη να δεχθεί τα 12 αιτήματα, που περιελάμβαναν την ελευθερία του τύπου, ανεξάρτητο ουγγρικό υπουργείο με έδρα τη Βούδα -Αποστολή και υπόλογο σε εκλεγμένο από το λαό κοινοβούλιο, δημιουργία Εθνικής Φρουράς, πλήρης πολιτική και θρησκευτική ισότητα, δίκες από ορκωτό δικαστήριο, εθνική τράπεζα, Ουγγρικό στρατό, αποχώρηση των ξένων (Αυστριακών) στρατευμάτων από την Ουγγαρία, απελευθέρωση των πολιτικών κρατούμενων και ένωση με την Τρανσυλβανία. Εκείνο το πρωί τα αιτήματα διαβάστηκαν δυνατά μαζί με την ποίηση του Σάντορ Πέτοφι με τα απλά λόγια "Ορκιζόμαστε στο Θεό των Ούγγρων, ορκιζόμαστε ότι δεν θα είμαστε πλέον σκλάβοι"[29]. Ο Λάγιος Κόσουτ και μερικοί άλλοι φιλελεύθεροι ευγενείς, που αποτελούσαν τη Δίαιτα έκαναν έκκληση στην αυλή των Αψβούργων με αιτήματα για αντιπροσωπευτική κυβέρνηση και πολιτικές ελευθερίες[30]. Αυτά τα γεγονότα προκάλεσαν την παραίτηση του Αυστριακού πρίγκιπα και υπουργού εξωτερικών Κλέμενς φον Μέττερνιχ. Τα αιτήματα της Δίαιτας έγιναν δεκτά στις 18 Μαρτίου από τον Αυτοκράτορα Φερδινάνδο. Αν και η Ουγγαρία θα παρέμενε τμήμα της Αυτοκρατορίας μέσω προσωπικής ένωσης με τον αυτοκράτορα, θα δημιουργείτο μια συνταγματική κυβέρνηση. Στη συνέχεια Δίαιτα πέρασε τους νόμους του Απριλίου που καθιέρωσαν την ισότητα ενώπιον του νόμου, νομοθετικό σώμα, κληρονομική συνταγματική μοναρχία και τον τερματισμό της μεταβίβασης και των περιορισμών της χρήσης γης[30].

Η επανάσταση εξελίχθηκε σε πόλεμο για ανεξαρτησία από την Αυστριακή Αυτοκρατορία όταν ο Γιόζιπ Γέλατσιτς, ο Μπαν της Κροατίας, πέρασε τα σύνορα για να αποκαταστήσει τον έλεγχο των Αψβούργων[31]. Η νέα κυβέρνηση, υπό την ηγεσία του Λάγιος Κόσουτ, αρχικά σημείωσε επιτυχίες ενάντια στις δυνάμεις των Αψβούργων. Παρόλο που η Ουγγαρία τήρησε μια εθνικά ενιαία στάση για την ελευθερία της, ορισμένες μειονότητες του Βασιλείου της Ουγγαρίας, συμπεριλαμβανομένων των Σέρβων της Βοϊβοντίνα, των Ρουμάνων της Τρανσυλβανίας και ορισμένων Σλοβάκων της Άνω Ουγγαρίας, υποστήριξαν τον Αυτοκράτορα των Αψβούργων και πολέμησαν εναντίον του Ουγγρικού Επαναστατικού Στρατού. Τελικά, μετά από ενάμιση χρόνο συγκρούσεων, η επανάσταση συνετρίβη όταν ο Ρώσος Τσάρος Νικόλαος Α΄ βάδισε κατά της Ουγγαρίας με πάνω από 300.000 στρατεύματα. Ετσι στην Ουγγαρία επιβλήθηκε σκληρός στρατιωτικός νόμος, με αποκατάσταση της Αυστριακής κυβέρνησης. Οι κορυφαίοι στασιαστές όπως ο Κόσουτ κατέφυγαν σε εξορία ή εκτελέστηκαν. Μακροπρόθεσμα η παθητική αντίσταση που ακολούθησε την επανάσταση οδήγησε στον Αυστροουγγρικό Συμβιβασμό (1867), που σήμανε τη γέννηση της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας.

Γαλικία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το κέντρο του Ουκρανικού εθνικού κινήματος ήταν στη Γαλικία, που σήμερα είναι διαιρεμένη μεταξύ Ουκρανίας και Πολωνίας. Στις 19 Απριλίου 1848 μια ομάδα αντιπροσώπων με επικεφαλής τον Ουνίτικο κλήρο έστειλε ένα υπόμνμημα στον Αυστριακό Αυτοκράτορα. Εξέφραζε την επιθυμία στις περιοχές της Γαλικίας όπου ο Ρουθηνικός (Ουκρανικός) πληθυσμός αποτελούσε την πλειοψηφία, η ουκρανική γλώσσα να διδάσκεται στα σχολεία και να χρησιμοποιείται για την ανακοίνωση των επίσημων διαταγμάτων για τους αγρότες, ώστε οι τοπικοί αξιωματούχοι να τα κατανοούν, και ο Ρουθηνικός κλήρος να εξισωθεί στα δικαιώματά του με τους κληρικούς όλων των άλλων δογμάτων[32].

Στις 2 Μαΐου 1848 ιδρύθηκε το Ανώτατο Ρουθηνικό (Ουκρανικό) Συμβούλιο. Επικεφαλής του Συμβούλιου (1848-1851) ήταν ο Ουνίτης Επίσκοπος Γρηγόριος Γιακίμοβιτς και απαρτιζόταν από 30 μόνιμα μέλη. Ο κύριος στόχος του ήταν ο διοικητικός διαχωρισμός της Γαλικίας σε Δυτικά (Πολωνικά) και Ανατολικά (Ρουθηνικό/Ουκρανικό) τμήμα εντός των συνόρων της αυτοκρατορίας των Αψβούργων και ο σχηματισμός μιας ξεχωριστής περιοχής με πολιτική αυτοδιοίκηση[33].

Σουηδία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Εικονογράφηση των "ταραχών του Μαρτίου" στη Στοκχόλμη της Σουηδίας το 1848

Στις 18-19 Μαρτίου στην πρωτεύουσα της Σουηδίας Στοκχόλμη πραγματοποιήθηκε μια σειρά ταραχών, γνωστή ως ταραχές του Μαρτίου (Marsoroligheterna). Εγιναν στην πόλη διακηρύξεις με αιτήματα πολιτικών μεταρρυθμίσεων και ένα πλήθος διαλύθηκε από το στρατό, με 18 θύματα.

Ελβετία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Ελβετία, ήδη μια ένωση δημοκρατιών, έζησε επίσης εσωτερικές διαμάχες. Η απόπειρα απόσχισης επτά ελβετικών καντονιών για να σχηματίσουν μια ένωση γνωστή ως Sonderbund («ξεχωριστή ένωση ») το 1845 οδήγησε σε μια σύντομη εμφύλια σύγκρουση το Νοέμβριο του 1847, στην οποία περίπου 100 άνθρωποι σκοτώθηκαν. Η Sonderbund τελικά ηττήθηκε και ένα νέο σύνταγμα του 1848 έθεσε τέρμα στη σχεδόν πλήρη ανεξαρτησία των καντονιών, μετατρέποντας την Ελβετία σε ομοσπονδιακό κράτος.

Μεγάλη Πολωνία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι Πολωνοί πραγματοποίησαν στρατιωτική εξέγερση κατά των Πρώσων στο Μεγάλο Δουκάτο του Πόζεν (ή την Περιοχή της Μεγάλης Πολωνίας), τμήμα της Πρωσίας μετά την προσάρτησή της το 1815.

Παραδουνάβιες Ηγεμονίες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ρουμάνοι επαναστάτες στο Βουκουρέστι το 1848, με τη σημαία της Ρουμανίας

Μια Ρουμανική φιλελεύθερη και εθνική εξέγερση άρχισε τον Ιούνιο στο πριγκιπάτο της Βλαχίας. Σε στενή σχέση με την ανεπιτυχή εξέγερση στη Μολδαβία του 1848, προσπάθησε να ανατρέψει τη διοίκηση που επέβαλαν οι αρχές της Ρωσικής Αυτοκρατορίας στο πλαίσιο του καθεστώτος του Regulamentul Organic (Οργανικού Κανονισμού) και, μέσω πολλών ηγετών της, απαίτησε την κατάργηση των προνομίων των βογιάρων. Με επικεφαλής μια ομάδα νέων διανοουμένων και αξιωματικών των στρατιωτικών δυνάμεων της Βλαχίας, κατάφερε να ανατρέψει τον κυβερνήτη Πρίγκιπα Γκεόργκε Μπιμπέσκου, τον οποίο αντικατέστησε με προσωρινή κυβέρνηση και αντιβασιλεία, και να περάσει μια σειρά σημαντικές φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, που πρωτοανακοινώθηκαν στη Διακήρυξη του Ισλαζ.

Bέλγιο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Απεικόνιση της συμβολικής προσφοράς του Λεοπόλδου Α΄ του Βελγίου να παραιτηθεί του στέμματος το 1848

Το Βέλγιο δεν έζησε μεγάλες ταραχές το 1848, παρόλο που έγιναν πολλές συγκρούσεις μικρής κλίμακας. Ξέσπασαν μερικές τοπικές ταραχές, επικεντρωμένες στη Sillon industriel, τη βιομηχανική περιοχή των επαρχιών της Λιέγης και του Αινώ. Η σοβαρότερη απειλή μετάδοσης της επανάστασης προκλήθηκε από ομάδες Βέλγων μεταναστών από τη Γαλλία. Λίγο μετά την επανάσταση στη Γαλλία Βέλγοι μετανάστες εργάτες που ζούσαν στο Παρίσι αναθάρρησαν να επιστρέψουν στο Βέλγιο για να ανατρέψουν τη μοναρχία και να εγκαθιδρύσουν δημοκρατία.[34]. Ο ίδιος ο Καρλ Μαρξ εγκατέλειψε τις Βρυξέλλες στις αρχές Μαρτίου, κατηγορούμενος ότι χρησιμοποίησε μέρος της κληρονομιάς του για να οπλίσει τους Βέλγους επαναστάτες.

Περίπου 6.000 ένοπλοι εξόριστοι της "Βελγικής Λεγεώνας" επιχείρησαν να περάσουν τα βελγικά σύνορα. Την πρώτη ομάδα, που ταξίδευε με το τρένο, τη σταμάτησαν και την αφόπλισαν αμέσως στο Κεβρέν στις 26 Μαρτίου 1848[35]. Η δεύτερη ομάδα πέρασε τα σύνορα στις 29 Μαρτίου και κατευθύνθηκε προς τις Βρυξέλλες[34]. Αντιμετώπισαν βελγικά στρατεύματα στο χωριό Ρισκόν-Toυ αλλά ηττήθηκαν[34]. Πολλές μικρότερες ομάδες κατόρθωσαν να διεισδύσουν στο Βέλγιο, αλλά τα ενισχυμένα βελγικά στρατεύματα των συνόρων είχαν επιτυχίες και η ήττα στο Ρισκόν-Toυ έθεσε τέλος στην επαναστατική απειλή για το Βέλγιο. Η κατάσταση στο Βέλγιο άρχισε να βελτιώνεται εκείνο το καλοκαίρι μετά από μια καλή σοδειά και οι νέες εκλογές έδωσαν ισχυρή πλειοψηφία στο κυβερνών κόμμα.[34]

Ιρλανδία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Εξέγερση της Ιρλανδικής Νεολαίας ήταν μια αποτυχημένη ιρλανδική εθνική εξέγερση με επικεφαλής το κίνημα των Νέων της Ιρλανδίας, μέρος των ευρύτερων Επαναστάσεων του 1848 που επηρέασαν το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης.Εγινε στις 29 Ιουλίου 1848 στο χωριό Μπαλίγκαρι, του Νότιου Τιπερέρι. Αφού κυνηγήθηκε από μια δύναμη Νεαρών Ιρλανδών και των υποστηρικτών τους, μια ένοπλη μονάδα της Ιρλανδικής Αστυνομίας περίπου 50 ανδρών εισέβαλε σε ένα σπίτι και κράτησε ως όμηρους τους ενοίκους του. Ακολούθησε ανταλλαγή πυροβολισμών επί αρκετές ώρες, αλλά οι αντάρτες διέφυγαν όταν έφτασε μια μεγάλη ομάδα ενισχύσεων της Αστυνομίας. Ονομάζεται ενίοτε Επανάσταση του Λιμού (γιατίέλαβε χώρα κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Ιρλανδικού Λιμού) ή Μάχη του Μπαλίγκαρι.

Όπως και με τη μαζική εξέγερση των Ηνωμένων Ιρλανδών το 1798, που προσπάθησε να μιμηθεί την Αμερικανική Επανάσταση και την Εξέγερση του Ρόμπερτ Έμμετ το 1803, οι Νέοι Ιρλανδοί εμπνεύστηκαν από το ρεπουμπλικανισμό στις Ηνωμένες Πολιτείες και (σε μικρότερο βαθμό) στην Ευρώπη.

Άλλα ευρωπαϊκά κράτη

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στην Ελλάδα υπήρξαν λαϊκά κινήματα εμπνευσμένα από τα Ευρωπαϊκά, όπως η εξέγερση και κατάληψη της Καλαμάτας από επαναστάτες υπό την ηγεσία του Γεωργίου Περρωτή.

Η Ολλανδία, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ρωσική Αυτοκρατορία (συμπεριλαμβανομένης της Πολωνίας και της Φινλανδίας) και η Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν αντιμετώπισαν μεγάλες εθνικές επαναστάσεις κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Η Νορβηγία επίσης επηρεάστηκε ελάχιστα. Η Σερβία, αν και τυπικά δεν επηρεάστηκε από την εξέγερση καθώς ανήκε στο Οθωμανικό κράτος, υποστήριξε ενεργά τους Σέρβους επαναστάτες στην Αυτοκρατορία των Αψβούργων[36].

Η σχετική σταθερότητα στη Ρωσία αποδόθηκε στην αδυναμία των επαναστατικών ομάδων να επικοινωνούν μεταξύ τους. Στο Βασίλειο της Πολωνίας και στο Μεγάλο Δουκάτο της Λιθουανίας, έγιναν εξεγέρσεις το 1830-31 (Εξέγερση του Νοεμβρίου) και το 1846 (Εξέγερση της Κρακοβίας, αξιοσημείωτη για την καταστολή της από την αντεπαναστατική σφαγή της Γαλικίας). Μια τελευταία εξέγερση πραγματοποιήθηκε το 1863-65 (Εξέγερση του Ιανουαρίου), αλλά καμμία το 1848.

Η Πορτογαλία δεν επηρεάστηκε το 1848, αν και είχε περάσει από εμφύλιους πολέμους (Φιλελεύθεροι Πόλεμοι)τα προηγούμενα χρόνια.

Στην Ολλανδία δεν προέκυψαν μεγάλες ταραχές επειδή ο βασιλιάς Γουλιέλμος Β΄ αποφάσισε να αλλάξει το ολλανδικό σύνταγμα με εκλογική μεταρρύθμιση και να μειώσει δραστικά την εξουσία της μοναρχίας.

Ενώ δεν σημειώθηκαν σημαντικές πολιτικές εξεγέρσεις στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ως τέτοιες, πολιτικές αναταραχές σημειώθηκαν σε μερικά από τα υποτελή της κράτη. Στη Σερβία καταργήθηκε η φεουδαρχία, ενώ η ισχύς του Σέρβου πρίγκιπα είχε μειωθεί με το Τουρκικό Σύνταγμα της Σερβίας το 1838.

Αγγλόφωνες χώρες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Συνάντηση Χαρτιστών στο Κένσιγκτον, 10 Απριλίου 1848

Στη Βρετανία η μεσαία τάξη είχε ησυχάσει από τη γενική χειραφέτηση με το Μεταρρυθμιστικό Νόμο του 1832. Οι εν συνεχεία διαμαρτυρίες, η βία και τα αιτήματα του κινήματος των Χαρτιστών κορυφώθηκαν με την ειρηνική αναφορά τους στο Κοινοβούλιο το 1848. Η κατάργηση το 1846 των προστατευτικών γεωργικών δασμών - που ονομάζονταν «νόμοι για το καλαμπόκι» - είχαν εξαλείψει το όποιο θάρρος των προλετάριων[37].

Στις Ηνωμένες Πολιτείες ο κύριος αντίκτυπος των επαναστάσεων και της αποτυχίας τους ήταν η σημαντικά αυξημένη μετανάστευση, ειδικά από τη Γερμανία. Αυτό, με τη σειρά του, τροφοδότησε το αντιμεταναστευτικό, ξενοφοβικό κίνημα "Know Nothing" τα χρόνια που προηγήθηκαν του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου. Το "Know Nothing" αντιτάχθηκε στη μετανάστευση Καθολικών, ιδιαίτερα Γερμανών και Ιρλανδών και θεώρησε τον Πάπα Πίο Θ΄ υπεύθυνο για την αποτυχία των επαναστάσεων του 1848.

Το 1848 στον Καναδά ιδρύθηκαν κυβερνήσεις στη Νέα Σκωτία και στον Ανω και Κάτω Καναδά, οι πρώτες τέτοιες κυβερνήσεις στη Βρετανική Αυτοκρατορία εκτός της ίδιας της Μεγάλης Βρετανίας. Ο Τζον Ράλστον Σάουλ έχει υποστηρίξει ότι η εξέλιξη αυτή συνδέεται με τις επαναστάσεις στην Ευρώπη, αλλά περιέγραψε την καναδική προσέγγιση στο επαναστατικό έτος 1848 ως "παίρνοντας το δρόμο τους ... έξω από το σύστημα ελέγχου της αυτοκρατορίας και σε ένα νέο δημοκρατικό μοντέλο", ένα σταθερό δημοκρατικό σύστημα που έχει διαρκέσει μέχρι σήμερα[38]. Η αντιπολίτευση των Τόρυς και του Καναδικού Τάγματος της Οράγγης στην ιδρυθείσα κυβέρνηση ηγήθηκε ταραχών, που προκάλεσε ο "Νόμος για τις Απώλειες των Εξεγέρσεω" το 1849. Κατάφεραν να κάψουν τα Κτίρια του Κοινοβουλίου στο Μόντρεαλ, αλλά, σε αντίθεση με τους αντεπαναστάτες ομολόγους τους στην Ευρώπη, τελικά απέτυχαν.

Νότια Αμερική

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στην Ισπανική Λατινική Αμερική, η Επανάσταση του 1848 εμφανίστηκε στη Νέα Γρανάδα, όπου Κολομβιανοί φοιτητές, φιλελεύθεροι και διανοούμενοι απαίτησαν την εκλογή του Στρατηγού Χοσέ Χιλάριο Λόπεζ. Αυτός ανέλαβε την εξουσία το 1849 και ξεκίνησε σημαντικές μεταρρυθμίσεις, καταργώντας τη δουλεία και τη θανατική ποινή και παρέχοντας ελευθερία τύπου και θρησκείας. Η προκύπτουσα αναταραχή στην Κολομβία διήρκεσε τέσσερις δεκαετίες. Από το 1851 έως το 1885 η χώρα υπέφερε από τέσσερις γενικούς εμφύλιους πολέμους και 50 τοπικές επαναστάσεις.

Στη Χιλή οι επαναστάσεις του 1848 ενέπνευσαν τη Χιλιανή Επανάσταση του 1851 .[39](Χιλιανών φιλελευθέρων να ανατρέψουν τη συντηρητική κυβέρνηση και να καταργήσουν το αυταρχικό σύνταγμα του 1833).

Στη Βραζιλία η "Εξέγερση Παϊρέιρα", ένα κίνημα στο Περναμπούκου, διήρκεσε από το Νοέμβριο του 1848 έως το 1852. Ανεπίλυτες διαμάχες που είχαν απομείνει από την περίοδο της αντιβασιλείας και η τοπική αντίσταση στην εδραίωση της Αυτοκρατορίας της Βραζιλίας, που είχε ανακηρυχθεί το 1822, συνέβαλαν να φυτρώσουν οι σπόροι της επανάστασης.

Κληρονομιά

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γελοιογραφία του Φέρντιναντ Σρέντερ για την ήττα των επαναστάσεων του 1848/49 στην Ευρώπη (δημοσιεύτηκε στη Düsseldorfer Monatshefte, Aύγουστος 1849.)

Εχουμε δαρθεί και ταπεινωθεί ... διασκορπισμένοι, φυλακισμένοι, αφοπλισμένοι και φιμωμένοι. Η μοίρα της ευρωπαϊκής δημοκρατίας έχει ξεφύγει από τα χέρια μας.

— Πιερ-Ζοζέφ Προυντόν[40]

Οι δημοκράτες είδαν το 1848 ως δημοκρατική επανάσταση, που εξασφάλιζε μακροπρόθεσμα την ελευθερία, την ισότητα και την αδελφοσύνη. Για τους εθνικιστές το 1848 ήταν η άνοιξη της ελπίδας, όταν νεοεμφανιζόμενες εθνότητες απέρριψαν τις παλιές πολυεθνικές αυτοκρατορίες. Όλοι απογοητεύθηκαν πικρά βραχυπρόθεσμα.

Πολλές κυβερνήσεις προέβησαν σε μερική ανατροπή των επαναστατικών μεταρρυθμίσεων του 1848-1849, καθώς και σε αυξημένη καταστολή και λογοκρισία. Οι ευγενείς του Αννόβερου προσέφυγαν με επιτυχία στην Ομοσπονδιακή Δίαιτα το 1851 για την απώλεια των αριστοκρατικών προνομίων τους, ενώ οι Πρώσοι Junker (μεγάλοι γαιοκτήμονες) ανέκτησαν τις κτηματικές αστυνομικές εξουσίες τους από το 1852 ως το 1855[41][42]. Στην Αυστριακή Αυτοκρατορία καταργήθηκε (1851) το υιοθετημένο το Μάρτιο του 1849 σύνταγμα του Φραντς Στάντιον και ο Νόμος των Βασικών Δικαιωμάτων, ενώ ο αριθμός των συλλήψεων στα εδάφη των Αψβούργων αυξήθηκε από 70.000 το 1850 σε ένα εκατομμύριο το 1854.[43]. Η διοίκηση του Νικολάου Α΄ στη Ρωσία μετά το 1848 ήταν ιδιαίτερα καταπιεστική και χαρακτηριζόταν από την επέκταση της μυστικής αστυνομίας (Τρέτιγε Οτντελένιγε) και την αυστηρότερη λογοκρισία. Οι Ρώσοι που εργάζονταν για όργανα λογοκρισίας ήταν περισσότεροι από τα πραγματικά βιβλία που δημοσιεύονταν την περίοδο αμέσως μετά το 1848.[44][45]. Στη Γαλλία τα έργα των Λεντρύ-Ρολέν, Ουγκώ, Μπωντλαίρ και Προυντόν κατασχέθηκαν.[46].

Στη μετεπαναστατική δεκαετία μετά το 1848, λίγα είχαν αλλάξει εμφανώς και πολλοί ιστορικοί θεωρούσαν τις επαναστάσεις ως αποτυχία, δεδομένης της φαινομενικής έλλειψης μόνιμων διαρθρωτικών αλλαγών. Πιο πρόσφατα ο Κρίστοφερ Κλάρκ χαρακτήρισε την εποχή που ακολούθησε το 1848 ως μία που κυριαρχήθηκε από μια «επανάσταση στην κυβέρνηση». Ο Καρλ Μαρξ εξέφρασε απογοήτευση για τον αστικό χαρακτήρα των επαναστάσεων.[47]. Ο Πρωσός πρωθυπουργός Οτο φον Μαντόιφελ δήλωσε ότι το κράτος δεν θα μπορούσε πλέον να λειτουργεί «όπως η γαιοκτησία ενός ευγενή». Στην Πρωσία η εφημερίδα του Αουγκουστ φον Μπέτμαν-Χόλβεχ Preußisches Wochenblatt (ιδρύθηκε το 1851) λειτούργησε ως ένα δημοφιλές διέξοδο για τον εκσυγχρονισμό των Πρώσων συντηρητικών πολιτικών και δημοσιογράφων ενάντια στην αντιδραστική φράξια του Kreuzzeitung. Τις επαναστάσεις του 1848 ακολούθησαν νέοι συνασπισμοί του κέντρου, όπου κυριαρχούσαν οι φιλελεύθεροι ανήσυχοι από την απειλή του σοσιαλισμού της εργατικής τάξης, όπως φαίνεται στο Connubio του Πεδεμοντίου υπό τον Καβούρ[48][49][50].

Οι κυβερνήσεις μετά το 1848 αναγκάστηκαν να διαχειριστούν τα δημόσια και τα λαϊκά προβλήματα με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα, με αποτέλεσμα την αυξημένη σημασία της Πρωσικής Zentralstelle für Pressangelegenheiten (Κεντρική Υπηρεσία Τύπου, που ιδρύθηκε το 1850), της Αυστριακής Zensur-und polizeihofstelle και της Γαλλικής Direction Générale de la Librairie (1856).

Παρ 'όλα αυτά, υπήρξαν μερικές άμεσες επιτυχίες για μερικά επαναστατικά κινήματα, κυρίως στις χώρες των Αψβούργων. Η Αυστρία και η Πρωσία κατάργησαν τη φεουδαρχία μέχρι το 1850, βελτιώνοντας την κατάσταση των αγροτών. Οι μεσαίες τάξεις της Ευρώπης αποκόμισαν πολιτικά και οικονομικά οφέλη τα επόμενα 20 χρόνια. Η Γαλλία διατήρησε το καθολικό δικαίωμα ψήφου για τους άνδρες. Η Ρωσία αργότερα θα απελευθέρωνε τους δουλοπάροικους στις 19 Φεβρουαρίου 1861. Οι Αψβούργοι αναγκάστηκαν τελικά να δώσουν στους Ούγγρους περισσότερη αυτοδιάθεση με το Ausgleich του 1867. Οι επαναστάσεις ενέπνευσαν τη διαρκή μεταρρύθμιση στη Δανία, καθώς και στην Ολλανδία.

Ο Ράιν χαρντ Ρύρουπ έχει περιγράψει τις επαναστάσεις του 1848 ως σημείο καμπής στην εξέλιξη του σύγχρονου αντισημιτισμού, μέσω της θεωρίας συνωμοσιών που εμφάνιζαν τους Εβραίους ως πράκτορες τόσο των δυνάμεων της κοινωνικής επανάστασης (με χαρακτηριστικούς εκπροσώπους το Γιόζεφ Γκόλντμαρκ και τον Αντολφ Φίσχοφ της Βιέννης) όσο και του διεθνούς κεφαλαίου, όπως φαίνεται στην έκθεση του 1848 του Εντουαρντ φον Μύλερ-Τέλεριγκ, Βιεννέζο ανταποκριτή της Neue Rheinische Zeitung του Μαρξ, που ανέφερε: «η τυραννία προέρχεται από τα χρήματα και τα χρήματα ανήκουν στους Εβραίους»[51].

Στη Χιλή οι επαναστάσεις του 1848 ενέπνευσαν τη Χιλιανή Επανάσταση του 1851.

Το Τέξας Χιλ Κάουντι εποικίσθηκε από Γερμανούς διανοούμενους που κατέφυγαν εκεί λόγω των αντιδραστικών εκκαθαρίσεων[52]. Ευρύτερα, πολλοί απογοητευμένοι και διωγμένοι επαναστάτες, ιδιαίτερα (αν και όχι αποκλειστικά) από τη Γερμανία και την Αυστριακή Αυτοκρατορία, εγκατέλειψαν τις πατρίδες τους και αυτοεξορίστηκαν στον Νέο Κόσμο ή στα πιο φιλελεύθερα Ευρωπαϊκά κράτη: αυτοί οι μετανάστες ήταν γνωστοί ως οι Σαρανταοκτάρηδες".

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • "Τα μεγάλα γεγονότα της παγκόσμιας ιστορίας", επίτομη έκδοση "Πάπυρος", Αθήνα, 1999

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Πρότυπο:Event
  2. ↑ Mike Rapport (2009). 1848: Year of Revolution. Basic Books. σελ. 201. ISBN 978-0-465-01436-1. The first deaths came at noon on 23 June. 
  3. ↑ Merriman, John, A History of Modern Euope: From the French Revolution to the Present, 1996, p 715
  4. ↑ R.J.W. Evans and Hartmut Pogge von Strandmann, eds., The Revolutions in Europe 1848–1849 (2000) pp. v, 4
  5. ↑ Robert Bideleux and Ian Jeffries, A History of Eastern Europe: Crisis and Change, Routledge, 1998. (ISBN 0415161118). pp. 295–96.
  6. ↑ "Demands of the Communist Party in Germany," Marx-Engels Collected Works, vol 7, pp. 3ff (Progress Publishers: 1975–2005)
  7. ↑ Merriman, John (1996). A History of Modern Europe: From the Renaissance to the Present. New York: W.W. Norton. σελ. 718. 
  8. ↑ Siemann, Wolfram, The German Revolution of 1848–1849 (London, 1998), p. 27; Lèvêque, Pierre in Dowe, p. 93; Pech, Stanley Z. The Czech Revolution of 1848 (London, 1969), p. 14
  9. ↑ Siemann (1998); Pech, p. 14
  10. ↑ Berger, Helge, and Mark Spoerer. "Economic Crises and the European Revolutions of 1848." The Journal of Economic History 61.2 (2001), p. 305
  11. ↑ Merriman, 1996, p. 724
  12. ↑ https://books.google.com/books?id=azk7AAAAIAAJ&pg=PA101&lpg=PA101&dq=luddites+1848&source=bl&ots=4Bczosb0gp&sig=R_4Amj24YQgcOY2DjwIbHi9Ln1A&hl=en&sa=X&ved=0ahUKEwiE_vqWjenKAhVEZA8KHX9SBnMQ6AEIKDAC#v=onepage&q=luddites%201848&f=false
  13. ↑ Breuilly, John ed. Parker, David (2000). Revolutions and the Revolutionary Tradition. New York: Routledge. σελ. 114. CS1 maint: Πολλαπλές ονομασίες: authors list (link)
  14. ↑ Sperber, Jonathan. The European Revolutions of 1848 (1994)p.90
  15. ↑ Helen Litton, The Irish Famine: An Illustrated History, Wolfhound Press, 1995, (ISBN 0-86327-912-0)
  16. ↑ Sperber, Jonathan, Rhineland Radicals: The Democratic Movement and the Revolution of 1848 (Princeton, 1991), p. 140; Pech, Stanley Z. The Czech Revolution of 1848 (London, 1969), p. 45
  17. ↑ Siemann, Wolfram, The German Revolution of 1848–1849 (London, 1998), p. 39
  18. ↑ Rath, Reuben J. The Viennese Revolution of 1848 (New York, 1969), p. 12 Sperber, Jonathan. The European Revolutions of 1848 (1994), p. 40
  19. ↑ Sperber, Jonathan. The European Revolutions of 1848 (1994), pp. 152, 232.
  20. ↑ Charles Breunig, The Age of Revolution and Reaction, 1789–1850 (1977)
  21. ↑ Sperber (1994) pp. 99, 113; Ginsborg, p. 44;
  22. ↑ Stanley Z. Pech, The Czech Revolution of 1848 (1969), p. 25, Wolfram Siemann, The German Revolution of 1848–1849 (London, 1998), p. 47
  23. ↑ Tocqueville, Alexis de. "Recollections," 1893
  24. ↑ Louis Namier, 1848: The Revolution of the Intellectuals (1964)
  25. ↑ Theodote S. Hamerow, Restoration, Revolution, Reaction: Economics and Politics in Germany, 1825–1870 (1958) focuses mainly on artisans and peasants
  26. ↑ 26,0 26,1 Weibull, Jörgen. "Scandinavia, History of." Encyclopædia Britannica 15th ed., Vol. 16, 324.
  27. ↑ Olaf Søndberg; den danske revolution 1830–1866: p. 70, line 47–48
  28. ↑ Gábor Gángó, "1848–1849 in Hungary," Hungarian Studies (2001) 15#1 pp. 39–47. online
  29. ↑ Deak, Istvan. The Lawful Revolution. New York: Columbia University Press, 1979.
  30. ↑ 30,0 30,1 "The US and the 1848 Hungarian Revolution." The Hungarian Initiatives Foundation. Accessed March 26, 2015. http://www.hungaryfoundation.org/history/20140707_US_HUN_1848.
  31. ↑ The Making of the West: Volume C, Lynn Hunt, pp. 683–84
  32. ↑ Kost' Levytskyi, The History of the Political Thought of the Galician Ukrainians, 1848–1914, (Lviv, 1926), 17.
  33. ↑ Kost' Levytskyi, The History of the Political Thought of the Galician Ukrainians, 1848–1914, (Lviv, 1926), 26.
  34. ↑ 34,0 34,1 34,2 34,3 Chastain, James. «Belgium in 1848». Encyclopedia of 1848 Revolutions. Ohio University. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Αυγούστου 2011. 
  35. ↑ Ascherson, Neal (1999). The King Incorporated: Leopold the Second and the Congo (New έκδοση). London: Granta. σελίδες 20–21. ISBN 1862072906. 
  36. ↑ «Serbia's Role in the Conflict in Vojvodina, 1848–49». Ohiou.edu. 25 Οκτωβρίου 2004. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Σεπτεμβρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2013. 
  37. ↑ Henry Weisser, "Chartism in 1848: Reflections on a Non-Revolution," Albion: A Quarterly Journal Concerned with British Studies Vol. 13, No. 1 (Spring, 1981), pp. 12–26 in JSTOR
  38. ↑ Saul, J.R. (2012). Louis-Hippolyte LaFontaine & Robert Baldwin. Penguin Group (Canada).
  39. ↑ Gazmuri, Cristián (1999). El "1849" chileno: Igualitarios, reformistas, radicales, masones y bomberos (PDF) (στα Spanish). Santiago, Chile: Editorial Universitaria. σελ. 104. Ανακτήθηκε στις 1 Ιουνίου 2014. CS1 maint: Μη αναγνωρίσιμη γλώσσα (link)
  40. ↑ Breunig, Charles (1977), The Age of Revolution and Reaction, 1789–1850 ((ISBN 0-393-09143-0))
  41. ↑ Green, Abigail, Fatherlands: State-Building and Nationhood in Nineteenth-Century Germany (Cambridge, 2001), p. 75
  42. ↑ Barclay, David, Friedrich Wilhelm IV and the Prussian Monarchy 1840–1861 (Oxford, 1995), pp. 190, 231
  43. ↑ Deak, John. Forging a Multinational State: State Making in Imperial Austria from the Enlightenment to the First World War (Stanford, 2015), p. 105
  44. ↑ Westwood, J. N. Endurance and Endeavour: Russian History, 1812–1980. Oxford (2002), p. 32
  45. ↑ Goldfrank, David M. The Origins of the Crimean War. London: Longman, (1994), p. 21
  46. ↑ Price, Roger. The French Second Empire: An Anatomy of Political Power (Cambridge, 2001), p. 327.
  47. ↑ Marx, Karl· Crawford, Ted. «England and Revolution». Marxists Internet Archive. Labour Monthly. Ανακτήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 2017. 
  48. ↑ Brophy, James M. Capitalism, Politics and Railroads in Prussia 1830–1870 (Columbus, 1998), p. 1
  49. ↑ Schroeder, Paul in Blanning, T. C. W. (ed.), The Short Oxford History of Europe: The Nineteenth Century (Oxford, 2000), p. 171
  50. ↑ Smith, Denis Mack. Cavour (Knopf, 1985), p. 91
  51. ↑ "Progress and Its Limits: The Revolution of 1848 and European Jewry". Reinhard Rürup in Dowe, Dieter ed., Europe in 1848: Revolution and Reform (Oxford, 2001), pp. 758, 761
  52. ↑ Forty-Eighters από το Handbook of Texas Online

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Έρευνες
  • Breunig, Charles (1977), Η εποχή της επανάστασης και αντίδρασης, 1789 - 1850 ( ISBN 0-393-09143-0 )
  • Chastain, James, ed. (2005) Εγκυκλοπαίδεια των επαναστάσεων του 1848 σε απευθείας σύνδεση από το Ohio State U.
  • Προδιαγραφές μαθήματα, Dieter, ed. Ευρώπη το 1848: Επανάσταση και Μεταρρύθμιση (Berghahn Books, 2000)
  • Evans, RJW, και Hartmut von Pogge Strandmann, eds. Οι επαναστάσεις στην Ευρώπη, 1848-1849: Από τη μεταρρύθμιση στην Αντίδραση (2000), 10 δοκίμια από τους μελετητές απόσπασμα κειμένου και αναζήτηση
  • Pouthas, Charles. «Οι επαναστάσεις του 1848" στο JPT Bury, ed. Νέα Cambridge Σύγχρονη Ιστορία: Το απόγειο της δύναμής της Ευρώπης 1830-1870 (1960) σελ. 389-415 σε απευθείας σύνδεση αποσπάσματα
  • Langer, William. Οι επαναστάσεις του 1848 (Harper, 1971), πρότυπο επισκόπηση
  • Rapport, Mike (2009), 1848: Έτος της Επανάστασης ISBN 978-0-465-01436-1 ανασκόπηση σε απευθείας σύνδεση , μια τυπική έρευνα
  • Robertson, Priscilla (1952), Επαναστάσεις του 1848: Μια Κοινωνική Ιστορία ( ISBN 0-691 με 00756-X ), παρά τον υπότιτλο αυτό είναι ένα παραδοσιακό πολιτικό αφήγημα
  • Sperber, Τζόναθαν. Οι ευρωπαϊκές επαναστάσεις, 1848-1851 (1994) σε απευθείας σύνδεση έκδοση
  • Stearns, Peter N. Οι επαναστάσεις του 1848 (1974). σε απευθείας σύνδεση έκδοση
  • Γουέηλαντ, Kurt. «Η Διάχυση της Επανάστασης: '1848 'στην Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική," Διεθνής Οργανισμός Vol. 63, αρ. 3 (Καλοκαίρι, 2009) σελ. 391-423 στο JSTOR
Γαλλική
  • Duveau, Georges. 1848: Η πραγμάτωση μιας επανάστασης (1966)
  • Fasel, G.. "Η Επανάσταση Λάθος: Γαλλικός ρεπουμπλικανισμός το 1848," γαλλικά Ιστορικών Μελετών Vol. 8, αρ. 4 (Φθινόπωρο, 1974), σσ. 654-677 στο JSTOR
  • Loubere, Leo. "Η εμφάνιση της άκρας αριστεράς στην Κάτω Languedoc, 1848-1851: κοινωνικοί και οικονομικοί παράγοντες στην πολιτική," American Historical Review (1968), ν. 73 # 4 1019-1051 σε JSTOR
Γερμανική - Αυστριακή
  • Deak, Istvan. Η νόμιμη Επανάσταση: Louis Kossuth και οι Ούγγροι, 1848-1849 (1979)
  • Hahs, Hans J. Οι επαναστάσειςς του 1848 στη γερμανόφωνη Ευρώπη (2001)
  • Hewitson, Μαρκ. "« Οι παλιές μορφές είναι Breaking Up, ... Νέο Γερμανία μας είναι η ίδια ανοικοδόμηση »: Συνταγματισμός, εθνικισμός και η δημιουργία ενός γερμανικού Πολιτεία κατά τη διάρκεια των επαναστάσεις του 1848-49," English Historical Review, Οκτ 2010, Vol. 125 Τεύχος 516, σελ. 1173-1214 σε απευθείας σύνδεση
  • Macartney, CA "1848 στη Μοναρχία του Αψβούργου," Αξιολόγηση Ευρωπαϊκών Σπουδών, 1977, Vol. 7 Τεύχος 3, σελ. 285-309 σε απευθείας σύνδεση
  • O'Boyle Lenore. "Η Δημοκρατική Αριστερά στη Γερμανία, το 1848," Journal of Modern History Vol. 33, Νο. 4 (Δεκ. 1961), σσ. 374-383 στο JSTOR
  • Robertson, Priscilla. Επαναστάσεις του 1848: Μια κοινωνική ιστορία (1952), σελ. 105-85 για τη Γερμανία, σελ. 187-307 στην Αυστρία
  • Sked, Alan. Η επιβίωση της αυτοκρατορίας των Αψβούργων: Radetzky, Ο αυτοκρατορικός στρατός και ο ταξικός πόλεμος, 1 848 (1,979 χιλιάδων)
  • Vick, Brian. Καθορισμός Γερμανίας του 1848 Φρανκφούρτη βουλευτών και Εθνική Ταυτότητα (Harvard University Press, 2002) ISBN 978-0-674-00911-0 ).
Ιταλική
  • Ginsborg, Πολ. "Οι αγρότες και επαναστάτες στη Βενετία και το Βένετο, 1848," Ιστορική Εφημερίδα, Σεπτέμβριος, 1974, Vol. 17 Τεύχος 3, σελ. 503-550 στο JSTOR
  • Ginsborg, Πολ. Daniele Manin και η Ενετική Επανάσταση του 1848-1849 (1979)
  • Robertson, Priscilla (1952) Επαναστάσεις του 1848: Μια κοινωνική ιστορία (1952) σελ. 309-401
Άλλες
  • Feyzioğlu, Hamiyet Σεζέρ et al. «Οι επαναστάσεις του 1848 και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας," βουλγαρικά Historical Review, 2009, Vol. 37 Τεύχος 3/4, σελ. 196-205

Ιστοριογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Dénes, Iván Zoltán. "Νέα ερμηνεία ενός« ιδρυτή »: Kossuth Εικόνες και Πλαίσια τους, 1848-2009," Ανατολική Κεντρική Ευρώπη, Απριλίου 2010, Vol. 37 Τεύχος 1, σελ. 90-117
  • Hamerow, Θεόδωρος Σ. «Ιστορία και η γερμανική επανάσταση του 1848," American Historical Review Vol. 60, Νο. 1 (Οκτ., 1954), σελ. 27-44 σε JSTOR
  • Jones, Peter (1981), Μελέτες των επαναστάσεων του 1848 (Μελέτες Σεμινάριο στην Ιστορία) ( ISBN 0-582-06106-7 )
  • Mattheisen, Donald J. "Ιστορία ως Επικαιρότητα: Πρόσφατα Έργα για τη γερμανική επανάσταση του 1848," American Historical Review, Δεκέμβριος, 1983, Vol. 88 Τεύχος 5, σελ. 1219-37 σε JSTOR
  • Rothfels, Hans. "1848 - Εκατό Χρόνια Μετά," Journal of Modern History, Δεκέμβριος 1948, Vol. 20 Τεύχος 4, σελ. 291-319 στο JSTOR

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Επαναστάσεις_του_1848&oldid=10805555"