Μετάβαση στο περιεχόμενο

Μεγάλη Δούκισσα Όλγα Αλεξάνδροβνα της Ρωσίας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Αυτοκρατορική Υψηλότητα
Μεγάλη Δούκισσα Όλγα Αλεξάντροβνα της Ρωσίας
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση1ιουλ. / 13  Ιουνίου 1882γρηγ.[1][2]
Πετεργκόφ[3]
Θάνατος24  Νοεμβρίου 1960[4][5][6]
Τορόντο[7]
Τόπος ταφήςYork Cemetery, Toronto
ΚατοικίαΑνάκτορο Γκάτσινα
Αγία Πετρούπολη
Ανάκτορα Αμάλιενμποργκ
Hvidøre
Τορόντο
Halton County
Cooksville
Χώρα πολιτογράφησηςΡωσική Αυτοκρατορία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΡωσικά[8][9]
Αγγλικά
Γαλλικά
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταζωγράφος
φιλάνθρωπος
αριστοκράτης
Περίοδος ακμής1902[10] - 1960[10]
Οικογένεια
ΣύζυγοςΠέτρος Αλεξάντροβιτς του Όλντενμπουργκ (1901–1916)[11]
Nikolai Kulikovsky (1916–1958)[11]
ΤέκναGuri Nikolaevich Kulikovsky[12]
Tikhon Nikolaevich Kulikovsky[12]
ΓονείςΑλέξανδρος Γ' της Ρωσίας[13][14] και Μαρία Φιόντοροβνα
ΑδέλφιαΝικόλαος Β΄ της Ρωσίας (μεγαλύτερος αδελφός)
Grand Duke Alexander Alexandrovich of Russia (μεγαλύτερος αδελφός)
Γεώργιος Αλεξάνδροβιτς της Ρωσίας (μεγαλύτερος αδελφός)
Ξένια Αλεξάντροβνα της Ρωσίας (μεγαλύτερη αδερφή)
Μιχαήλ Β΄ της Ρωσίας (μεγαλύτερος αδελφός)
ΟικογένειαHolstein-Gottorp-Romanov
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΒραβεύσειςΤάγμα της Αγίας Αικατερίνης
Medal of St. George
Θυρεός
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Η Όλγα Αλεξάνδροβνα (ρωσ. Ольга Александровна, 13 Ιουνίου [Π.Η. 1 Ιουνίου] 1882 - 24 Νοεμβρίου 1960) ήταν μεγάλη δούκισσα της Ρωσίας ως το νεότερο παιδί του Αλέξανδρου Γ΄ της Ρωσίας και η νεότερη αδελφή του Νικολάου Β΄.

Μεγάλωσε στο Παλάτι Γκάτσινα έξω από την Αγία Πετρούπολη. Η σχέση της Όλγας με τη μητέρα της, αυτοκράτειρα Μαρία, ήταν δύσκολη από την παιδική ηλικία. Αντίθετα, αυτή και ο πατέρας της ήταν κοντά. Πέθανε όταν η Όλγα ήταν 12 ετών και ο αδελφός της Νικόλαος έγινε αυτοκράτορας.

Το 1901, στα 19, παντρεύτηκε τον Πέτρο Αλεξάνδροβιτς του Ολδεμβούργου, ο οποίος θεωρήθηκε ιδιωτικά από την οικογένεια και τους φίλους του ως ομοφυλόφιλος. Ο 15ετής γάμος τους παρέμεινε άτεκνος και ο Πέτρος αρνήθηκε αρχικά το αίτημα της Όλγας για διαζύγιο. Το ζευγάρι έζησε ξεχωριστές ζωές και ο γάμος τους τελικά ακυρώθηκε από τον αυτοκράτορα τον Οκτώβριο του 1916. Τον επόμενο μήνα η Όλγα παντρεύτηκε τον αξιωματικό του ιππικού Νικολάι Κουλικόβσκυ, τον οποίο είχε ερωτευτεί αρκετά χρόνια πριν. Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η Μεγάλη Δούκισσα υπηρέτησε ως στρατιωτική νοσοκόμα στο μέτωπο και της απονεμήθηκε μετάλλιο. Κατά την πτώση των Ρομανώφ στη Ρωσική Επανάσταση του 1917, έφυγε με τον σύζυγό της και τα παιδιά της στην Κριμαία, όπου ζούσαν υπό την απειλή δολοφονίας. Ο αδελφός της Νικόλαος και η οικογένειά του εκτελέστηκαν από επαναστάτες.

Η Όλγα έφυγε από την επαναστατική Ρωσία με το δεύτερο σύζυγό της και τους δύο γιους τους το Φεβρουάριο του 1920. Συναντήθηκε με τη μητέρα της, την Επίτιμη Αυτοκράτειρα, στη Δανία. Στην εξορία, η Όλγα ενήργησε ως σύντροφος και γραμματέας της μητέρας της και συχνά αναζητήθηκε από απατεώνες που ισχυρίστηκαν ότι είναι νεκροί συγγενείς της. Συναντήθηκε με την Άννα Άντερσον, που ισχυρίστηκε ότι ήταν η ανιψιά της, Αναστασία, στο Βερολίνο το 1925. Μετά το θάνατο της μητέρας το 1928, η Όλγα και ο σύζυγός της αγόρασαν ένα αγρόκτημα γαλακτοπαραγωγής στο Μπάλλερουπ, κοντά στην Κοπεγχάγη. Έζησαν μια απλή ζωή: μεγαλώνοντας τους δύο γιους τους, δουλεύοντας στο αγρόκτημα και ασχολούνταν με τη ζωγραφική. Κατά τη διάρκεια της ζωής της, ζωγράφισε πάνω από 2.000 έργα τέχνης, τα οποία παρείχαν επιπλέον εισόδημα τόσο για την οικογένειά της όσο και για φιλανθρωπικά έργα.

Το 1948, αισθανόμενη απειλή από το καθεστώς του Ιωσήφ Στάλιν, η Όλγα και η οικογένειά της μεταφέρθηκαν σε αγρόκτημα στο Οντάριο του Καναδά. Αργότερα, η Όλγα και ο σύζυγός της μετακόμισαν σε ένα σπίτι αποικιακού τύπου κοντά στο Κούκσβιλ του Οντάριο. Ο συνταγματάρχης Κουλικόβσκυ πέθανε εκεί το 1958. Δύο χρόνια αργότερα, καθώς η υγεία της επιδεινώθηκε, η Όλγα μετακόμισε με φίλους σε ένα μικρό διαμέρισμα στο Ανατολικό Τορόντο. Πέθανε σε ηλικία 78 ετών, επτά μήνες μετά τη μεγαλύτερη αδελφή της, Ξένια. Κατά το τέλος της ζωής της και μετά τον θάνατό της, η Όλγα χαρακτηρίστηκε ευρέως ως η τελευταία Μεγάλη Δούκισσα της Αυτοκρατορικής Ρωσίας.

Βιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πρώτα χρόνια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Όλγα (στο κέντρο) με τον πατέρα της, τη μητέρα της και τα αδέρφια της, το 1888.

Η Όλγα ήταν το έκτο παιδί και η δεύτερη κόρη του Αλέξανδρου Γ΄ της Ρωσίας και της συζύγου του, Μαρίας Φιόντοροβνας (Δάγμαρ της Δανίας). Γεννήθηκε κατά τη διάρκεια της βασιλείας του πατέρα της στις 13 Ιουνίου 1882 στο Ανάκτορο Πέτερχοφ, δυτικά της κεντρικής Αγίας Πετρούπολης. Η μητέρα της, μετά τη συμβουλή της αδερφής της, Αλεξάνδρας, τοποθέτησε την Όλγα στη φροντίδα της Αγγλίδας νταντάς, Ελίζαμπεθ Φράνκλιν.[15]

Η ρωσική αυτοκρατορική οικογένεια ήταν ένας συχνός στόχος για δολοφόνους, οπότε για λόγους ασφαλείας η Μεγάλη Δούκισσα ανατράφηκε στο Παλάτι Γκάτσινα περίπου 80 μίλια δυτικά της Αγίας Πετρούπολης. Αν και η Όλγα και τα αδέλφια της ζούσαν σε παλάτι, οι συνθήκες στο νηπιαγωγείο θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν μέτριες.[16] Κοιμόντουσαν σε σκληρά κρεβάτια στρατόπεδου, σηκωνόντουσαν την αυγή κι έκαναν ένα μπάνιο με κρύο νερό κάθε πρωί.[16]

Η Όλγα εγκατέλειψε για πρώτη φορά το παλάτι το 1888 όταν η αυτοκρατορική οικογένεια επισκέφθηκε τον Καύκασο. Στις 29 Οκτωβρίου, το τρένο επιστροφής πλησίασε τη μικρή πόλη Μπόρκι με ταχύτητα. Οι γονείς της Όλγας και τα τέσσερα μεγαλύτερα παιδιά τους έτρωγαν μεσημεριανό, όταν το τρένο βγήκε από τις ράγες. Οι επιζώντες ισχυρίστηκαν ότι ο Τσάρος έκανε μια "ηράκλεια προσπάθεια" έτσι ώστε οι άλλοι να διαφύγουν, μια ιστορία που αργότερα θεωρήθηκε απίστευτη. Σκοτώθηκαν 21 άτομα. Η αυτοκράτειρα Μαρία βοήθησε να φροντίσουν τους τραυματίες, και έφτιαξε αυτοσχέδιους επίδεσμους από τα ρούχα της.[17] Μια επίσημη έρευνα διαπίστωσε ότι η σύγκρουση ήταν ατύχημα,[18] αν και αυτό αμφισβητήθηκε.

Η Μεγάλη Δούκισσα και τα αδέλφια της διδάχθηκαν στο σπίτι από ιδιωτικούς δασκάλους. Τα θέματα περιελάμβαναν ιστορία, γεωγραφία, ρωσικά, αγγλικά και γαλλικά, καθώς και ζωγραφική και χορό[19]. Τα παιδιά διδάχθηκαν από μικρή ηλικία φυσικές δραστηριότητες, όπως ιππασία και έγιναν εξαιρετικοί αναβάτες.[20]

Η οικογένεια ήταν βαθιά θρησκευτική. Ενώ τα Χριστούγεννα και το Πάσχα ήταν στιγμές εορτασμού, τηρήθηκε αυστηρά η νηστεία - το κρέας, τα γαλακτοκομικά προϊόντα και οποιαδήποτε μορφή διασκέδασης αποφεύχθηκαν[21].

Ελαιογραφία της Μεγάλης Δούκισσας Όλγας από τον Valentin Serov, το 1893

Η αυτοκράτειρα Μαρία ήταν επιφυλακτική και τυπική με την Όλγα ως παιδί και η σχέση τους παρέμεινε δύσκολη.[22] Αντιθέτως, η Όλγα, ο πατέρας της και ο μικρότερος από τους αδελφούς της, ο Μιχαήλ, είχαν στενή σχέση. Μαζί, οι τρεις τους έκαναν συχνά πεζοπορίες στα δάση, όπου ο Τσάρος δίδαξε την Όλγα και τον Μιχαήλ δασοκομία[23]. Η Όλγα είπε για τον πατέρα της:

Ο πατέρας μου ήταν τα πάντα για μένα. Βυθισμένος στη δουλειά όπως ήταν, πάντα μου αφιέρωνε καθημερινά μισή ώρα ... όταν ο πατέρας μου μου έδειξε ένα πολύ παλιό άλμπουμ γεμάτο από συναρπαστικά σκίτσα μιας φανταστικής πόλης που ονομαζόταν "Mopsopolis", που κατοικείτo από σκυλιά Παγκ. Μου το έδειξε κρυφά και ήμουν ενθουσιασμένη που μοιράστηκε μαζί μου τα δικά του παιδικά μυστικά[24]

Οικογενειακές διακοπές πραγματοποιήθηκαν το καλοκαίρι στο Πέτερχοφ και με τους παππούδες της Όλγας, στη Δανία.[25] Ωστόσο, το 1894, ο πατέρας της Όλγας αρρώστησε και το ετήσιο ταξίδι στη Δανία ακυρώθηκε[26]. Στις 13 Νοεμβρίου 1894, πέθανε σε ηλικία 49 ετών. Η συναισθηματική επίπτωση στην Όλγα, ηλικίας 12 ετών, ήταν τραυματική[27] και ο μεγαλύτερος αδελφός της, ο Νικόλαος Β΄, προωθήθηκε σε έναν ρόλο για τον οποίο, όπως είπε η Όλγα αργότερα, δεν είχε προετοιμαστεί.[28]

Ζωή στην αυτοκρατορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Όλγα επρόκειτο να εισέλθει στην κοινωνία στα μέσα του 1899, αλλά μετά το θάνατο του αδελφού της Γεωργίου σε ηλικία 27 ετών, η πρώτη επίσημη δημόσια εμφάνισή της καθυστέρησε ένα χρόνο μέχρι το 1900.[29] Μίσησε την εμπειρία και αργότερα είπε στον επίσημο βιογράφο της Ian Vorres: «Ένιωσα σαν να ήμουν ζώο σε κλουβί-εκτέθηκα στο κοινό για πρώτη φορά».[30] Από το 1901, η Όλγα διορίστηκε επίτιμη διοικήτρια ως επικεφαλής του 12ου συντάγματος του αυτοκρατορικού ρωσικού στρατού.[30]

Μέχρι το 1900, η Όλγα, ηλικίας 18 ετών, συνοδεύτηκε στο θέατρο και την όπερα από έναν μακρινό ξάδερφο, τον Πέτρο Αλεξάνδροβιτς του Ολδεμβούργου[31]. Ήταν 14 χρόνια μεγαλύτερός της και γνωστός για το πάθος του για τη λογοτεχνία και τα τυχερά παιχνίδια.[32] Ο Πέτρος ζήτησε το χέρι της Όλγας το επόμενο έτος, μια πρόταση που κατέπληξε απόλυτα τη Μεγάλη Δούκισσα: "Ήμουν τόσο αμήχανη που το μόνο που μπόρεσα να πω ήταν "ευχαριστώ"» δήλωσε η ίδια αργότερα.[33]

Από αριστερά στα δεξιά: πρίγκηπας Σβάστι Σομπάνα, πρίγκηπας Τζαγιάντα Μογκόλ, πρίγκηπας Τσιραπραβάτι Βοραντέι, Όλγα Αλεξάνδροβνα, Τσουλαλόνγκορν του Σιάμ, αυτοκράτειρα Μαρία, Νικόλαος Β΄ και πρίγκιπας Βαγιραβούτ κατά τη διάρκεια επίσκεψης του βασιλιά Τσουλαλόνγκορν στη Ρωσία το 1897.

Ο αρραβώνας τους, που ανακοινώθηκε τον Μάιο του 1901, κατέπληξε την οικογένεια και τους φίλους, καθώς ο Πέτρος δεν έδειξε προηγούμενο ενδιαφέρον για τις γυναίκες[30] και τα μέλη της κοινωνίας ανέφεραν ότι ήταν ομοφυλόφιλος[34]. Σε ηλικία 19 ετών, στις 9 Αυγούστου 1901, η Όλγα παντρεύτηκε τον 33χρονο Πέτρο. Μετά τον εορτασμό οι νεόνυμφοι έφυγαν για το παλάτι του Ολδεμβούργου. Η Όλγα πέρασε τη νύχτα του γάμου μόνη της κλαίγοντας, ενώ ο σύζυγός της έφυγε για μια λέσχη τυχερών παιχνιδιών και επέστρεψε το επόμενο πρωί[35]. Ο γάμος τους παρέμεινε ανολοκλήρωτος[36] και η Όλγα υποψιαζόταν ότι ο Πέτρος προωθήθηκε από τη φιλόδοξη μητέρα του[37]. Η βιογράφος της, Πατρίσια Φένιξ, θεωρούσε ότι η Όλγα μπορεί να αποδέχθηκε την πρότασή του μόνο και μόνο για να αποκτήσει ανεξαρτησία από τη μητέρα της, την αυτοκράτειρα Μαρία, ή να αποφύγει το γάμο σε ξένο βασίλειο.[38] Το ζευγάρι ζούσε αρχικά με τα πεθερικά της, Αλέξανδρο Πέτροβιτς και Ευγενία Μαξιμιλιάνοβνα. Η συγκατοίκηση δεν ήταν αρμονική, καθώς οι γονείς του Πέτρου, γνωστοί για το φιλανθρωπικό τους έργο, κατέκριναν τον μοναδικό τους γιο για την τεμπελιά του.[35] Η Όλγα αντιπαθούσε την πεθερά της, αν και η Ευγενία, στενή φίλη της Επίτιμης Αυτοκράτειρας, έδωσε στη νύφη της πολλά δώρα, συμπεριλαμβανομένης μιας τιάρας με ρουμπίνια, που ήταν δώρο του Ναπολέοντα για την Ιωσηφίνα ντε Μπωαρναί.[35] Λίγες εβδομάδες μετά τον γάμο, η Όλγα και ο σύζυγός της ταξίδεψαν στο Μπιαρίτς της Γαλλίας, από όπου πήγαν στο Σορρέντο της Ιταλίας σε ένα σκάφος που δανείστηκαν από τον Εδουάρδο Ζ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου[39].

Κατά την επιστροφή τους στη Ρωσία, εγκαταστάθηκαν σε ένα ανάκτορο 200 δωματίων (το πρώην αρχοντικό Μπαρυάτινσκι) στην οδό Sergievskaya 46 (σήμερα Τσαϊκόφσκυ), στην Αγία Πετρούπολη[40]. Το παλάτι, δώρο από τον Νικόλαο Β΄ στην αδελφή του, φιλοξενεί τώρα το Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο της Αγίας Πετρούπολης. Η Όλγα και ο Πέτρος είχαν ξεχωριστά υπνοδωμάτια στα αντίθετα άκρα του κτιρίου και η Μεγάλη Δούκισσα είχε το δικό της στούντιο τέχνης.[39] Καθώς ήταν δυστυχισμένη στο γάμο της, έπεσε σε περιόδους κατάθλιψης που οδήγησαν στην απώλεια των μαλλιών της, αναγκάζοντάς της να φορέσει περούκα. Χρειάστηκαν δύο χρόνια για να ξαναμακρύνουν τα μαλλιά της.[35]

Κοντά στην πόλη Ραμόν, η Όλγα είχε τη δική της βίλα, που ονομάστηκε "Ολτζίνο" από την τοπική πόλη.[41] Χρηματοδότησε το σχολείο του χωριού με δικά της χρήματα και ίδρυσε νοσοκομείο. Η νύφη της έγραψε αργότερα: «Προσπάθησε να βοηθήσει κάθε άτομο που είχε ανάγκη, όσο ήταν δυνατό και όσο τα μέσα της το επέτρεπαν».[42] Στο νοσοκομείο έμαθε τη βασική ιατρική περίθαλψη και την κατάλληλη φροντίδα από τον τοπικό γιατρό.[43] Έδειξε την ισχυρή της ορθόδοξη πίστη δημιουργώντας θρησκευτικές εικόνες, τις οποίες διένεμε για φιλανθρωπικά έργα.[42] Στο Ραμόν, η Όλγα και ο Πέτρος απολάμβαναν το περπάτημα μέσα από τα κοντινά δάση και το κυνήγι λύκων.[44] Ήταν ευγενικός και προσεκτικός με την Όλγα, αλλά εκείνη λαχταρούσε αγάπη, κανονικό γάμο και παιδιά.[39]

Τον Απρίλιο του 1903, γνωρίστηκε με έναν υπάλληλο της Γαλάζιας Φρουράς, τον Νικολάι Κουλίκοφσκυ, κατά τη διάρκεια μιας βασιλικής στρατιωτικής ανασκόπησης στο παλάτι Παβλόφσκ[45]. Η Όλγα και ο Κουλίκοφσκυ άρχισαν να βλέπουν ο ένας τον άλλον και να ανταλλάσσουν τακτικά γράμματα. Την ίδια χρονιά, στην ηλικία των 22 ετών, αντιμετώπισε το σύζυγό της ζητώντας του διαζύγιο, αλλά αυτός αρνήθηκε λέγοντας πως θα μπορούσε να το επανεξετάσει μετά από επτά χρόνια[46]. Παρ 'όλα αυτά, ο Πέτρος όρισε τον Κουλίκοβσκυ ως βοηθό και του επέτρεψε να ζήσει στην ίδια κατοικία με εκείνον και τη σύζυγό του[47]. Η σχέση του Κουλίκοβσκυ και της Μεγάλης Δούκισσας δεν ήταν δημόσια[48], αλλά τα κουτσομπολιά για τη σχέση τους εξαπλώθηκαν στην κοινωνία.[49]

Από το 1904 έως το 1906, ο δούκας Πέτρος διορίστηκε σε στρατιωτική θέση στο Tσάρσκογιε Σελό, ένα συγκρότημα παλατιών νότια της Αγίας Πετρούπολης. Στο Τσαρσκόγιε Σελό, η Μεγάλη Δούκισσα έζησε κοντά στον αδελφό της Νικόλαο και την οικογένειά του, που ζούσαν κοντά στην κατοικία της.[50] Η Όλγα χάρηκε για τη γνωριμία της με τις τέσσερις κόρες του Τσάρου. Από το 1906 έως το 1914, η Όλγα έπαιρνε τις ανιψιές της στην Αγία Πετρούπολη, χωρίς τους γονείς τους, κάθε Σαββατοκύριακο καθ' όλη τη διάρκεια του χειμώνα[51]. Συμπαθούσε ιδιαίτερα τη μικρότερη από τις κόρες του Νικολάου, τη βαφτισιμιά της Αναστασία. Μέσω του αδερφού της και της συζύγου του της, η Όλγα συναντήθηκε με τον Γκριγκόρυ Ρασπούτιν, έναν αυτοαποκαλούμενο ιερέα που φέρεται να είχε θεραπευτικές δυνάμεις. Αν και δεν έκανε καμία δημόσια κριτική για τη σχέση του Ρασπούτιν με την αυτοκρατορική οικογένεια, δεν πείστηκε για τις υποτιθέμενες δυνάμεις του και τον αντιπαθούσε.[52] Καθώς η Όλγα ήρθε πιο κοντά με την οικογένεια του αδελφού της, η σχέση της με τον άλλον επιζώντα αδελφό της, Μιχαήλ, επιδεινώθηκε. Προς φρίκη της ίδιας και του Νικολάου, ο Μιχαήλ το έσκασε με την ερωμένη του, μια δύο φορές διαζευγμένη κοινή γυναίκα, και η επικοινωνία μεταξύ του Μιχαήλ και της υπόλοιπης οικογένειας ουσιαστικά διακόπηκε[53].

Η Όλγα υποστήριξε τον Πιότρ Σολιπέν ως πρωθυπουργό, αλλά εκείνος δολοφονήθηκε το 1911. Η δημόσια αναταραχή που ακολούθησε, η φυγή του Μιχαήλ και ο ψεύτικος γάμος της Όλγας την έβαλαν υπό πίεση, και το 1912, ενώ επισκέφθηκε την Αγγλία με τη μητέρα της, υπέστη μια νευρική κατάρρευση[54]. Η αυτοκράτερια Αλεξάνδρα Φιόντοροβνα ήταν επίσης εξουθενωμένη, ανησυχώντας για την κακή υγεία του αιμοφιλικού γιου της, Αλεξίου[55]. Η Όλγα αντικατέστησε την Τσαρίνα σε δημόσιες εκδηλώσεις και συνόδευσε τον αδελφό της σε περιήγηση στο εσωτερικό, ενώ η Τσαρίνα παρέμεινε στο σπίτι.[56]

Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και Επανάσταση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Φωτογραφία της αυτοκρατορικής οικογένειας το 1914. Από αριστερά προς τα δεξιά: Όλγα Νικολάγιεβνα, Μαρία Νικολάγιεβνα, Νικόλαος Β΄ της Ρωσίας, Αλεξάνδρα Φιόντοροβνα, Αναστασία Νικολάγιεβνα, Αλέξιος Νικολάγιεβιτς, Τατιάνα Νικολάγιεβνα.

Την 1η Αυγούστου του 1914, με τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι στρατιώτες της Όλγας εμφανίστηκαν σε αυτοκρατορική επιθεώρηση μπροστά στην ίδια και τον Τσάρο.[57] Η Όλγα, έχοντας προηγούμενη ιατρική γνώση από το χωριό Ολτζίνο, άρχισε να εργάζεται ως νοσοκόμα σε νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού[58]. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, ήρθε αντιμέτωπη με τα εχθρικά πυρά ενώ παρακολούθησε το σύνταγμα στο μέτωπο. Οι νοσηλευτές σπάνια εργάζονταν τόσο κοντά στην πρώτη γραμμή και κατά συνέπεια της απονεμήθηκε το Τάγμα του Αγίου Γεωργίου από τον στρατηγό Μάννερχαϊμ, ο οποίος αργότερα έγινε Πρόεδρος της Φινλανδίας[59]. Καθώς οι Ρώσοι έχασαν έδαφος στις Κεντρικές Δυνάμεις, το νοσοκομείο της Όλγας κινήθηκε ανατολικά στο Κίεβο[60] και ο Μιχαήλ επέστρεψε στη Ρωσία από εξορία στο εξωτερικό.[61]

Το 1916 ο Νικόλαος Β΄ ακύρωσε το γάμο μεταξύ του Πέτρου Αλεξάνδροβιτς και της Όλγας, επιτρέποντάς της να παντρευτεί τον συνταγματάρχη Κουλίκοφσκυ[62]. Ο γάμος έλαβε χώρα στις 16 Νοεμβρίου 1916 στην εκκλησία Kievo-Vasilievskaya στο Κίεβο. Οι μόνοι επισκέπτες ήταν η Επίτιμη αυτοκράτειρα, ο γαμπρός της Όλγας, Μέγας Δούκας Αλέξανδρος, τέσσερις αστυνομικοί και δύο από της νοσηλεύτριες στο νοσοκομείο του Κιέβου[63].

Κατά τη διάρκεια του πολέμου, οι εσωτερικές εντάσεις και η φτώχεια στη Ρωσία συνέχισαν να αυξάνονται και οι επαναστατικές τάσεις αυξήθηκαν. Αφού ο Νικόλαος Β΄ παραιτήθηκε στις αρχές του 1917, πολλά μέλη της δυναστείας των Ρομανώφ, συμπεριλαμβανομένου του Νικολάου και της άμεσης οικογένειάς του, κρατήθηκαν υπό κατ' οίκον περιορισμό. Σε αναζήτηση ασφάλειας, η Επίτιμη Αυτοκράτειρα, ο Μέγας Δούκας Αλέξανδρος και η Μεγάλη Δούκισσα Όλγα ταξίδεψαν στην Κριμαία με ειδικό τρένο, όπου συναντήθηκαν με την αδελφή της Όλγας (και σύζυγο του Αλεξάνδρου) Ξένια[64]. Ζούσαν στην περιουσία του Αλεξάνδρου, Ay-Todor, περίπου 19 χλμ. από τη Γιάλτα, όπου βρίσκονταν υπό κατ' οίκον περιορισμό από τις τοπικές αρχές[65]. Στις 12 Αυγούστου 1917, γεννήθηκε το πρώτο παιδί της Όλγας, ο Τύχων Νικολάγιεβιτς κατά τη διάρκεια του κατ' οίκον περιορισμού της. Ονομάστηκε από τον Τύχωνα του Ζαντόνσκ, Αγίου που λατρευόταν κοντά στο κτήμα της Μεγάλης Δούκισσας στο Ολτζίνο[59].

Οι Ρομανώφ που απομονώθηκαν στην Κριμαία δεν ήξεραν τίποτα για την τύχη του Τσάρου και της οικογένειάς του. Ο Νικόλαος, η Αλεξάνδρα και τα παιδιά τους, είχαν αρχικά κρατηθεί στην επίσημη κατοικία τους, το παλάτι, αλλά η Προσωρινή κυβέρνηση υπό τον Αλεξάντρ Κερένσκυ τους εγκατέστησε στο Τομπόλσκ της Σιβηρίας. Τον Φεβρουάριο του 1918, το μεγαλύτερο μέρος της αυτοκρατορικής οικογένειας στο Ay-Todor μεταφέρθηκε σε άλλο κτήμα στο Djulber, όπου οι Μεγάλοι Δούκες Πέτρος και Νικόλαος ήταν ήδη υπό κατ' οίκον περιορισμό. Η Όλγα και ο σύζυγός της έμειναν στο Ay-Todor. Οι Ρομανώφ στην Κριμαία καταδικάστηκαν σε θάνατο από το επαναστατικό συμβούλιο της Γιάλτας, αλλά οι εκτελέσεις καθυστέρησαν από την πολιτική αντιπαλότητα μεταξύ των Σοβιετικών της Γιάλτας και της Σεβαστούπολης[66]. Μέχρι το Μάρτιο του 1918, η Κεντρική Δύναμη της Γερμανίας είχε προχωρήσει στην Κριμαία και οι επαναστάτες φρουροί αντικαταστάθηκαν από Γερμανούς.[67] Τον Νοέμβριο του 1918, οι γερμανικές δυνάμεις πληροφορήθηκαν ότι το έθνος τους είχε χάσει τον πόλεμο και στάλθηκαν προς το σπίτι. Οι συμμαχικές δυνάμεις ανέλαβαν τα λιμάνια της Κριμαίας, για να υποστηρίξουν τον πιστό Λευκό Στρατό, ο οποίος επέτρεψε στα επιζώντα μέλη του οίκου Ρομανώφ να διαφύγουν στο εξωτερικό. Η Επίτιμη Αυτοκράτειρα και, μετά την επιμονή της ίδιας, το μεγαλύτερο μέρος της οικογένειας και των φίλων της διέφυγαν με το βρετανικό πολεμικό πλοίο HMS Marlborough. Ο Νικόλαος Β΄ είχε ήδη εκτελεστεί και η οικογένεια υπέθεσε, σωστά, ότι η σύζυγός του και τα παιδιά του είχαν επίσης σκοτωθεί.

Η Όλγα και ο σύζυγός της αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν τη Ρωσία και αποφάσισαν να μετακινηθούν στον Καύκασο, τον οποίο ο Λευκός Στρατός είχε εκκαθαρίσει από τους επαναστάτες μπολσεβίκους[68]. Ένας αυτοκρατορικός σωματοφύλακας, ο Τιμοφέι Γιατσίκ, τους οδήγησε στη γενέτειρά του, το μεγάλο χωριό του, το Νοβομίνσκαγια. Σε μια μισθωμένη αγροικία πέντε δωματίων, η Όλγα γέννησε τον δεύτερο γιο της, τον Γκούρι Νικολάγιεβιτς, στις 23 Απριλίου 1919.[69] Ονομάστηκε από έναν φίλο της, τον Γκούρι Παναγιέφ, ο οποίος δολοφονήθηκε ενώ υπηρετούσε στο σώμα της Όλγας κατά τη διάρκεια του Α Παγκοσμίου Πολέμου. Τον Νοέμβριο του 1919, η οικογένεια εξέθεσε ποιο θα ήταν το τελευταίο ταξίδι τους στη Ρωσία. Λίγο πριν από τα επαναστατικά στρατεύματα, διέφυγαν στο Νοβοροσίσκ και κατέφυγαν στην κατοικία του Δανού Προξένου Thomas Schytte, ο οποίος τους ενημέρωσε για την ασφαλή άφιξη της αυτοκράτειρας Μαρίας στη Δανία[70]. Μετά από μια σύντομη παραμονή στον πρόξενο, η οικογένεια μεταφέρθηκε σε στρατόπεδο προσφύγων στο νησί Büyükada στο στενό των Δαρδανελλίων κοντά στην Κωνσταντινούπολη, όπου η Όλγα, ο σύζυγός της και τα παιδιά μοιράστηκαν τρία δωμάτια με έντεκα ενήλικες.[71] Μετά από δύο εβδομάδες, εκκενώθηκαν στο Βελιγράδι, όπου τους επισκέφθηκε ο πρίγκηπας Αλέξανδρος (αργότερα Αλέξανδρος Α΄ της Γιουγκοσλαβίας). Ο Αλέξανδρος προσέφερε στη Μεγάλη Δούκισσα και την οικογένειά της ένα μόνιμο σπίτι, αλλά η Όλγα κλήθηκε στη Δανία από τη μητέρα της[70]. Την Παρασκευή 1920, η Όλγα και η οικογένειά της έφθασαν στην Κοπεγχάγη. Ζούσαν με την αυτοκράτειρα Μαρία, αρχικά στο παλάτι Αμάλιενμποργκ και στη συνέχεια στο βασιλικό κτήμα του Χβίντορε, όπου η Όλγα ενεργούσε ως γραμματέας και σύντροφος της μητέρας της.[72] Ήταν μια δύσκολη συγκατοίκηση κατά περιόδους. Η Αυτοκράτειρα επέμενε να έχει υπό έλεγχο την Όλγα και βρήκε τους μικρούς γιους της πολύ άτακτους. Ποτέ δεν συμφιλιώθηκε με την ιδέα του γάμου της κόρης της με έναν κοινό, έτσι ήταν ψυχρή προς τον Κουλίκοφσκυ και σπάνια του επέτρεπε να παρουσιάζεται μπροστά της. Στις επίσημες λειτουργίες, η Όλγα αναμενόταν να συνοδεύει μόνη τη μητέρα της.[73]

Άννα Άντερσον

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Αναστασία, η ανιψιά της Όλγας, σκοτώθηκε το 1918, αλλά ο σκελετός της δεν βρέθηκε παρά μόνο πολλά χρόνια μετά τον θάνατο της Όλγας. Πολλές απατεώνισσες ισχυρίστηκαν ότι ήταν εκείνη.

Το 1925, η Όλγα και ο συνταγματάρχης Κουλίκοφσκυ ταξίδεψαν στο Βερολίνο για να συναντήσουν την Άννα Άντερσον, που ισχυρίστηκε ότι είναι η ανιψιά της Όλγας, Μεγάλη Δούκισσα Αναστασία της Ρωσίας. Η Άντερσον είχε επιχειρήσει να αυτοκτονήσει στο Βερολίνο το 1920, κάτι που η Όλγα αποκάλεσε αργότερα "ίσως το μοναδικό αδιαμφισβήτητο γεγονός σε όλη την ιστορία"[74]. Η Άντερσον ισχυρίστηκε ότι με τη βοήθεια ενός άνδρα που ονομάστηκε Τσαϊκόφσκυ είχε δραπετεύσει από τη Ρωσία μέσω του Βουκουρεστίου, όπου είχε γεννήσει το παιδί του. Η Όλγα πίστευε ότι η ιστορία ήταν «φανερά ψεύτικη» [75], καθώς η Άντερσον δεν προσπάθησε να προσεγγίσει τη Μαρία της Ρουμανίας, κατά τη διάρκεια της υποτιθέμενης περιόδου στο Βουκουρέστι. Η Όλγα είπε:

Αν η κυρία Άντερσον ήταν πράγματι η Αναστασία, η βασίλισσα Μαρία θα την είχε αναγνωρίσει επιτόπου. ... Η Μαρία δεν θα είχε ποτέ συγκλονιστεί από τίποτα και η ανιψιά μου θα το γνώριζε. ... Δεν υπάρχει κανένας τίτλος πραγματικών στοιχείων στην ιστορία. Η γυναίκα παραμένει μακριά από τη συγγενή που θα ήταν η πρώτη που θα την αναγνώριζε, θα καταλάβαινε την απεγνωσμένη δυστυχία της και θα τη συμπαθούσε.[75]

Η Άντερσον δήλωσε ότι ήταν στο Βερολίνο για να συναντήσει την Ειρήνη της Έσσης και του Ρήνου (αδελφή της τσαρίνας Αλεξάνδρας και ξαδέρφη της Όλγας). Η Όλγα δήλωσε: «Η πριγκίπισσα Ειρήνη ήταν μια από τις πιο αυστηρές γυναίκες της γενιάς της · η ανιψιά μου θα ήξερε ότι η ιστορία θα την είχε πράγματι σοκάρει.»[75]

Η Όλγα συναντήθηκε με την Άντερσον, ο οποίος υποβλήθηκε σε θεραπεία για τη φυματίωση, σε ένα σανατόριο. Από την επίσκεψη, η Όλγα δήλωσε αργότερα:

Η αγαπημένη μου Αναστασία ήταν δεκαπέντε όταν την είδα για τελευταία φορά το καλοκαίρι του 1916. Θα ήταν είκοσι τεσσάρων το 1925. Σκέφτηκα ότι η κ. Άντερσον φαινόταν πολύ μεγαλύτερη από αυτήν. Εν πάση περιπτώσει, τα χαρακτηριστικά της ανιψιάς μου δεν θα μπορούσαν ενδεχομένως να έχουν αλλάξει. Η μύτη, το στόμα, τα μάτια ήταν διαφορετικά.[76] ... Μόλις κάθισα κάτω από το κρεβάτι στο Mommsen Nursing Home, ήξερα ότι έβλεπα μια ξένη. ... Είχα φύγει από τη Δανία με κάποια ελπίδα στην καρδιά μου. Έφυγα από το Βερολίνο με κάθε ελπίδα να έχει σβήσει.[77]

Η Όλγα είπε επίσης ότι φοβόταν ότι η Άντερσον μιλούσε μόνο γερμανικά και δεν έδειξε κανένα σημάδι ότι γνώριζε είτε αγγλικά είτε ρωσικά, ενώ η Αναστασία μιλούσε με άνεση τις δύο αυτές γλώσσες και δεν γνώριζε γερμανικά[78]. Παρόλα αυτά, η Όλγα παρέμεινε συμπονετική προς τον Άντερσον, ίσως επειδή σκέφτηκε ότι ήταν άρρωστη και όχι σκόπιμα απατεώνισσα.[79] Η Όλγα εξήγησε αργότερα:

Δεν μου φάνηκε απατεώνισσα. Το αποδεικνύει η αγένειά της. Ένας πονηρός απατεώνας θα είχε κάνει ό, τι μπορούσε για να κερδίσει εύνοια... Η δική μου πεποίθηση είναι ότι όλα άρχισαν με μερικούς αδίστακτους ανθρώπους που ελπίζουν ότι θα μπορούσαν να βάλουν στα χέρια τους τουλάχιστον ένα μερίδιο της υπέροχης και εντελώς ανύπαρκτης περιουσίας των Ρομανώφ... Είχα την αίσθηση ότι ήταν «ενημερωμένη», αλλά μακριά από την τελειότητα. Τα λάθη που έκανε δεν θα μπορούσαν να αποδοθούν σε καθυστερήσεις της μνήμης. Για παράδειγμα, είχε μια ουλή σε ένα από τα δάχτυλά της και συνέχισε να λέει σε όλους ότι είχε συνθλιβεί εξαιτίας ενός ατυχήματος. Και αμέσως θυμήθηκα το πραγματικό περιστατικό. Ήταν η Μαρία, η μεγαλύτερη αδελφή της, που χτύπησε άσχημα, και δεν συνέβη σε μεταφορά αλλά στο αυτοκρατορικό τρένο. Προφανώς, κάποιος, έχοντας ακούσει κάτι για το περιστατικό, είχε περάσει μια παραμορφωμένη εκδοχή του στην κυρία Άντερσον.[77]

Πιθανότατα, η Όλγα ήταν αρχικά είτε ανοιχτή στην πιθανότητα ότι η Άντερσον ήταν Αναστασία, είτε ανίκανη να αποφασίσει.[80] Ο βιογράφος και υποστηρικτής της Άντερσον, Peter Kurth, ισχυρίστηκε ότι η Όλγα έγραψε στον Δανό πρεσβευτή Herluf Zahle στα τέλη Οκτωβρίου 1925: "Η αίσθηση μου είναι ότι δεν είναι αυτή που πιστεύει - αλλά δεν μπορεί κανείς να πει ότι δεν είναι αλήθεια"[81]. Μέσα σε ένα μήνα είχε αλλάξει γνώμη. Έγραψε σε έναν φίλο: «Δεν υπάρχει καμία ομοιότητα και δεν είναι αδιαμφισβήτητα η Α[ναστασία]».[82] Η Όλγα έστειλε στην Άντερσον κασκόλ και πέντε γράμματα, τα οποία χρησιμοποίησαν οι υποστηρικτές της Άντερσον για να ισχυριστούν ότι η Όλγα την αναγνώρισε ως Αναστασία.[83] Η Όλγα δήλωσε αργότερα ότι έστειλε το δώρο και τα γράμματα "από οίκτο" και αποκάλεσε τους ισχυρισμούς "μια ολοκληρωμένη κατασκευή"[84]. Όταν η Όλγα αρνήθηκε να αναγνωρίσει δημοσίως την Άντερσον ως Αναστασία και δημοσίευσε μια δήλωση που αρνήθηκε οποιαδήποτε ομοιότητα σε μια δανική εφημερίδα, οι υποστηρικτές της Άντερσον, Χάρριετ φον Ράθλεφ και Γκλεμπ Μπότκιν (γιος του δολοφονηθέντα μαζί με τους Ρομανώφ, δρ. Γιεβγκένι Μπότκιν), ισχυρίστηκαν ότι η Όλγα ενεργούσε σύμφωνα με οδηγίες που έλαβε από την αδελφή της, Ξένια, μέσω τηλεγραφήματος. Η Όλγα αρνήθηκε με ιδιωτικές επιστολές και ένορκη μαρτυρία.[85] Είπε στον επίσημο βιογράφο της: "Δεν έλαβα ποτέ τέτοιο τηλεγράφημα."[84] Το τηλεγράφημα δεν βρέθηκε ποτέ σε κανένα από τα έγγραφα που σχετίζονται με την υπόθεση.[86] Η Ξένια είπε:

[Οι υποστηρικτές της Άντερσον] είπαν τα πιο φοβερά ψέματα για την αδερφή μου κι εμένα... Υποτίθεται ότι έστειλα στην Όλγα τηλεγράφημα λέγοντας: «Σε καμία περίπτωση μην την αναγνωρίσεις ως Αναστασία». Αυτή ήταν ψέμα. Δεν έστειλα ποτέ τηλεγραφήματα ή έδωσα σε αδερφή μου συμβουλές σχετικά με την επίσκεψή της στο Βερολίνο. Όλοι μας ανησυχούσαμε για τον λόγο του ταξιδιού της, αλλά μόνο επειδή φοβόταν ότι θα χρησιμοποιηθεί για προπαγανδιστικούς σκοπούς από τους υποστηρικτές. ... Η αδελφή μου Όλγα λυπήθηκε αυτή τη φτωχή γυναίκα. Ήταν ευγενική προς αυτήν και λόγω της καλοσύνης της καρδιάς της, οι απόψεις και τα κίνητρά της έχουν διαστρεβλωθεί[87].

Κατοικία στη Δανία και αναχώρηση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Μεγάλη Δούκισσα Όλγα.

Η Επίτιμη Αυτοκράτειρα πέθανε στις 13 Οκτωβρίου 1928 στο Χβίντορε. Η περιουσία της πωλήθηκε και η Όλγα αγόρασε το ένα αγρόκτημα στο Μπάλλερουπ περίπου 24 χιλιόμετρα από την Κοπεγχάγη με το μερίδιό της[88]. Η ίδια και ο σύζυγός της είχαν άλογα, αγελάδες, χοίρους, κοτόπουλα, χήνες, σκυλιά και γάτες. Για τις μεταφορές είχαν ένα μικρό αυτοκίνητο και ένα έλκηθρο.[89] Ο Τύχων και ο Γκούρι (ηλικίας δεκατριών και έντεκα, αντίστοιχα, όταν μετακόμισαν στο αγρόκτημα) μεγάλωσαν εκεί. Η Όλγα ασχολήθηκε με το νοικοκυριό με τη βοήθεια της ηλικιωμένης ακολούθου, της κυρίας Εμίλια Τένσο ("Μίμκα"), που είχε έρθει μαζί της από τη Ρωσία. Η Μεγάλη Δούκισσα έζησε με απλότητα, δούλευε στα χωράφια, έκανε οικιακές εργασίες και ασχολούταν με τη ζωγραφική.[89]

Το αγρόκτημα έγινε κέντρο της ρωσικής μοναρχικής κοινότητας στη Δανία και πολλοί Ρώσοι μετανάστες το επισκέφθηκαν[90]. Η Όλγα διατήρησε αλληλογραφία με τη ρωσική κοινότητα των μεταναστών και με πρώην μέλη του αυτοκρατορικού στρατού[91]. Η Όλγα άρχισε να πουλάει δικούς της πίνακες ζωγραφικής, ρωσικών και δανικών σκηνών, με δημοπρασίες στην Κοπεγχάγη, το Λονδίνο, το Παρίσι και το Βερολίνο. Μερικά από τα έσοδα δωρήθηκαν στις φιλανθρωπικές οργανώσεις που υποστήριζε.[70]

Η Ναζιστική Γερμανία εισέβαλε στη Δανία στις 9 Απριλίου 1940 και καταλήφθηκε για το υπόλοιπο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ακολούθησε έλλειψη τροφίμων, περιορισμοί επικοινωνίας και κλείσιμο μεταφορών. Καθώς οι γιοι της Όλγας, ο Τύχων και ο Γκούρι υπηρετούσαν ως αξιωματικοί στο δανικό στρατό, θεωρήθηκαν αιχμάλωτοι πολέμου, αλλά η φυλάκισή τους σε ξενοδοχείο της Κοπεγχάγης διήρκεσε λιγότερο από δύο μήνες[92]. Ο Τύχων φυλακίστηκε για έναν επιπλέον μήνα το 1943, αφού συνελήφθη με την κατηγορία της κατασκοπείας.[93] Άλλοι εξορισμένοι Ρώσοι, πρόθυμοι να πολεμήσουν εναντίον των Σοβιετικών, στρατολογήθηκαν με τις γερμανικές δυνάμεις. Παρά τη φυλάκιση των γιων της και τη δανική καταγωγή της μητέρας της, η Όλγα ενεπλάκη στη συνωμοσία των συμπατριωτών της με τις γερμανικές δυνάμεις, καθώς συνέχισε να συναντά και να επεκτείνει τη βοήθεια στους Ρώσους εξόριστους που αγωνίζονταν εναντίον του κομμουνισμού. Στις 4 Μαΐου 1945, οι γερμανικές δυνάμεις στη Δανία παραδόθηκαν στους Βρετανούς. Όταν οι οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες για τους Ρώσους εξόριστους απέτυχαν να βελτιωθούν, ο στρατηγός Πιέτρο Κρασνόφ έγραψε στη Μεγάλη Δούκισσα, αναγράφοντας τις άθλιες συνθήκες που έπλητταν τους Ρώσους μετανάστες στη Δανία[94]. Εκείνη ζήτησε από τον Άξελ της Δανίας να τους βοηθήσει, αλλά το αίτημά της απορρίφθηκε.[95]

Με το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, τα Σοβιετικά στρατεύματα κατέλαβαν το δανικό νησί Bornholm, και η Σοβιετική Ένωση έγραψε στη δανική κυβέρνηση κατηγορώντας την Όλγα και έναν Δανό καθολικό επίσκοπο για συνωμοσία κατά της σοβιετικής κυβέρνησης.[96] Οι επιζώντες Ρομανώφ στη Δανία φοβούνταν μια απόπειρα δολοφονίας ή απαγωγής[97] και η Όλγα αποφάσισε να μεταφέρει την οικογένειά της στη σχετική ασφάλεια του αγροτικού Καναδά[98].

Ζωή στον Καναδά και θάνατος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τον Μάιο του 1948, η οικογένεια Κουλίκοβσκυ ταξίδεψε στο Λονδίνο με συνοδεία του δανικού στρατού. Τους δόθηκε ένα διαμέρισμα στο Παλάτι Χάμπτον Κορτ, ενώ έγιναν ρυθμίσεις για το ταξίδι τους στον Καναδά ως αγροτικοί μετανάστες.[99] Στις 2 Ιουνίου 1948, η Όλγα, ο Κουλίκοβσκυ, ο Τύχων και η Δανή σύζυγός του Αγκνέτ, ο Γκούρι και η σύζυγός του Ρουθ, μαζί με τα δύο παιδιά τους Ξένια και Λεονίντ, και η αφοσιωμένη σύντροφος και πρώην υπηρέτρια της Όλγας, Μίμκα, αναχώρησαν από την Αγγλία. Η οικογένεια έζησε στο Τορόντο, έως ότου αγόρασαν ένα αγρόκτημα 200 στρεμμάτων στην επαρχία Χάλτον του Οντάριο.[100]

Μέχρι το 1952, το αγρόκτημα είχε καταστεί βάρος για την Όλγα και το σύζυγό της. Ήταν και οι δύο ηλικιωμένοι, οι γιοι τους είχαν απομακρυνθεί και η εργασία ήταν δύσκολο να έρθει σε πέρας. Η υγεία του συνταγματάρχη άρχισε να επιδεινώνεται και κάποια από τα εναπομείναντα κοσμήματα της Όλγας ληστεύτηκαν.[101] Το αγρόκτημα πωλήθηκε και η Όλγα, ο σύζυγός της και η πρώην υπηρέτρια της, Μίμκα, μετακόμισαν σε μικρότερο σπίτι με πέντε δωμάτια στο Οντάριο[102]. Η Μίμκα υπέφερε από εγκεφαλικό επεισόδιο που την άφησε παράλυτη και η Όλγα τη νοσήλευσε μέχρι τον θάνατο της Μίμκα στις 24 Ιανουαρίου του 1954.[103]

Οι γείτονες και οι επισκέπτες της περιοχής, συμπεριλαμβανομένων ξένων και βασιλικών αξιωματούχων, έδειξαν ενδιαφέρον για την Όλγα και επισκέφτηκαν το σπίτι της. Οι επισκέπτες συμπεριλάμβαναν την Μαρίνα, Δούκισσα του Κεντ, το 1954[104], τον Λούις Μαουντμπάττεν και τη σύζυγό του Εντουίνα, το 1959[105], αλλά και την Ελισάβετ Β΄ του Ηνωμένου Βασιλείου και τον πρίγκιπα Φίλιππο.[106] Το σπίτι της ήταν επίσης μαγνήτης για τους απατεώνες που ισχυρίστηκαν ότι ήταν επιζώντα μέλη της οικογένειας Ρομανώφ, τους οποίους η Όλγα και η οικογένειά της θεωρούσαν απειλή[107].

Μέχρι το 1958, ο σύζυγος της Όλγας ήταν σχεδόν παράλυτος κι εκείνη πούλησε μερικά από τα υπόλοιπα κοσμήματά της για να κερδίσει χρήματα.[108] Μετά το θάνατο του συζύγου της το 1958, έγινε όλο και πιο αδύναμη μέχρι τη νοσήλευσή της τον Απρίλιο του 1960 στο Γενικό Νοσοκομείο του Τορόντο.[109] Δεν ενημερώθηκε[110] ή δεν είχε επίγνωση[111] ότι η μεγαλύτερη αδελφή της, Ξένια, πέθανε στο Λονδίνο εκείνον τον μήνα. Ανίκανη να φροντίσει τον εαυτό της, η Όλγα πήγε να μείνει με δύο Ρώσους φίλους της, τον Κωνσταντίνο και τη Ζινάιντα Μαρτεμιάνοφ, σε ένα διαμέρισμα πάνω από ένα σαλόνι ομορφιάς στην οδό Gerrard Street 716 στο Τορόντο. Έπεσε σε κώμα στις 21 Νοεμβρίου του 1960 και πέθανε στις 24 Νοεμβρίου σε ηλικία 78 ετών.[112]

Την 30η Νοεμβρίου 1960, μετά από μια κηδεία στον Καθεδρικό Ναό του Σωτήρος Χριστού, στο Τορόντο, θάφτηκε δίπλα στον σύζυγό της. Αν και έζησε απλά, αγόραζε φθηνά ρούχα και έκανε τα δικά της ψώνια και κηπουρική, το κτήμα της αποτιμήθηκε σε περισσότερα από 200.000 δολάρια του Καναδά (περίπου $ 1.5 εκατομμύρια του 2013[113]). Τα υλικά περιουσιακά της στοιχεία εκτιμήθηκαν σε συνολικά 350 δολάρια, κάτι που η βιογράφος Πατρίσια Φένιξ θεωρούσε λανθασμένο[114].

Υστεροφημία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Μεγάλη Δούκισσα Όλγα Αλεξάνδροβνα της Ρωσίας.

Η Όλγα άρχισε να σχεδιάζει και να ζωγραφίζει σε νεαρή ηλικία. Είπε στον επίσημο βιογράφο της Ian Vorres:

Ακόμα και κατά τη διάρκεια των μαθημάτων της γεωγραφίας και της αριθμητικής, μου δόθηκε η άδεια να καθίσω με ένα μολύβι στο χέρι μου. Θα μπορούσα να ακούω πολύ καλύτερα όταν ζωγράφιζα καλαμπόκι ή άγρια ​​λουλούδια.[115]

Ζωγράφιζε καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής της, σε χαρτί και καμβά, και η παραγωγή της εκτιμάται σε πάνω από 2.000 κομμάτια.[116] Το συνηθισμένο θέμα της ήταν το τοπίο, αλλά ζωγράφισε επίσης πορτραίτα και νεκρή φύση. Ο Vorres έγραψε:

Οι πίνακές της, ζωντανοί και ευαίσθητοι, βυθίζονται στο υποτονικό φως της αγαπημένης της Ρωσίας. Εκτός από τα πολυάριθμα τοπία της και τις εικόνες λουλουδιών που αποκαλύπτουν την έμφυτη αγάπη της για τη φύση, συχνά ζει και σε σκηνές από την απλή καθημερινή ζωή ... που εκτελείται με ευαίσθητο μάτι για σύνθεση, έκφραση και λεπτομέρεια. Το έργο της αποπνέει την ειρήνη, την ηρεμία και το πνεύμα της αγάπης που αντικατοπτρίζουν τον χαρακτήρα της, σε πλήρη αντίθεση με το πόνο που έζησε κατά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της.[116]

Η νύφη της έγραψε:

Όντας ένας βαθιά θρησκευόμενος άνθρωπος, η Μεγάλη Δούκισσα αντιλήφθηκε την ομορφιά της φύσης ως θεϊκή έμπνευση δημιουργίας. Η προσευχή και η παρακολούθηση της εκκλησίας της έδωσαν τη δύναμη όχι μόνο να ξεπεράσει τις νέες δυσκολίες που αντιμετώπισε, αλλά και να συνεχίσει με τη ζωγραφική. Αυτά τα αισθήματα ευγνωμοσύνης προς τον Θεό διαφώτισαν όχι μόνο τις εικόνες που δημιούργησε η Μεγάλη Δούκισσα, αλλά και τα πορτραίτα και τα έργα ζωγραφικής της.[117]

Οι πίνακές της ήταν μια κερδοφόρα πηγή εισοδήματος[118]. Το πρόγραμμα ανακούφισης της Ρωσίας, το οποίο ίδρυσε ο Τύχων και η τρίτη σύζυγός του Όλγα προς τιμήν της Μεγάλης Δούκισσας[119], παρουσίασε μια επιλογή της δουλειάς της στην κατοικία του Ρώσου πρεσβευτή στην Ουάσινγκτον το 2001, στη Μόσχα το 2002, στο Γεκατερίνμπουργκ το 2004, στην Αγία Πετρούπολη και τη Μόσχα το 2005, στο Τιουμέν και στο Σουργκούτ το 2006, στην Γκαλερί Tretyakov στη Μόσχα και στο Κάστρο του Αγίου Μιχαήλ στην Αγία Πετρούπολη το 2007[120] και στο Μουσείο Vladimir Arsenyev στο Βλαδιβοστόκ το 2013.[121] Τα κομμάτια της Όλγα περιλαμβάνονται στις συλλογές της Ελισάβετ Β΄ και του συζύγου της Φιλίππου, του Χαράλδου Ε΄ της Νορβηγίας, και ιδιωτικών συλλογών στη Βόρεια Αμερική και την Ευρώπη[116]. Το Ballerup Museum στο Πέντρεστρουπ της Δανίας έχει περίπου 100 έργα.[122]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 «Ольга Александровна» (Ρωσικά)
  2. ↑ 2,0 2,1 «Александр III» (Ρωσικά)
  3. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 11  Δεκεμβρίου 2014.
  4. ↑ (Δανικά, Αγγλικά) Kunstindeks Danmark. 9796. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  5. ↑ (Αγγλικά) Find A Grave. 4175. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  6. ↑ Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage. p10081.htm#i100803. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  7. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 31  Δεκεμβρίου 2014.
  8. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 12252319j. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  9. ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. js20201066121. Ανακτήθηκε στις 1  Μαρτίου 2022.
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 (Ολλανδικά) RKDartists. 485703. Ανακτήθηκε στις 20  Σεπτεμβρίου 2022.
  11. ↑ 11,0 11,1 p10081.htm#i100803. Ανακτήθηκε στις 7  Αυγούστου 2020.
  12. ↑ 12,0 12,1 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
  13. ↑ 13,0 13,1 «Ольга Александровна» (Ρωσικά)
  14. ↑ 14,0 14,1 «Александр III» (Ρωσικά)
  15. ↑ Vorres, p. 3
  16. ↑ 16,0 16,1 Phenix, pp. 8–10; Vorres, p. 4
  17. ↑ Vorres, p. 12
  18. ↑ Phenix, p. 20
  19. ↑ Vorres, pp. 18–20
  20. ↑ Phenix, pp. 12–13; Vorres, pp. 26–27
  21. ↑ Vorres, p. 30
  22. ↑ Phenix, p. 8; Vorres, p. 25
  23. ↑ Vorres, p. 24
  24. ↑ Vorres, pp. 9–11
  25. ↑ Phenix, pp. 11, 24; Vorres, pp. 33–41
  26. ↑ Vorres, pp. 48–52
  27. ↑ Phenix, pp. 30–31; Vorres, pp. 54, 57
  28. ↑ Vorres, p. 55
  29. ↑ Phenix, p. 45; Vorres, pp. 72–74
  30. ↑ 30,0 30,1 30,2 Vorres, p. 74
  31. ↑ Belyakova, p. 86
  32. ↑ Belyakova, p. 84
  33. ↑ Vorres, p. 75
  34. ↑ Phenix, p. 52
  35. ↑ 35,0 35,1 35,2 35,3 Belyakova, p. 88
  36. ↑ Η Όλγα είπε: "Μοιράστηκα τη στέγη του για περίπου 15 χρόνια, και δεν ήμασταν ποτέ για μια φορά αντρόγυνο" (Vorres, p. 76); see also Massie, p. 171
  37. ↑ Vorres, pp. 75, 78
  38. ↑ Phenix, p. 46
  39. ↑ 39,0 39,1 39,2 Belyakova, p. 89
  40. ↑ Vorres, p. 81
  41. ↑ Vorres, pp. 78–79
  42. ↑ 42,0 42,1 Kulikovsky-Romanoff, p. 3
  43. ↑ Vorres, p. 79
  44. ↑ Belyakova, p. 91
  45. ↑ Crawford and Crawford, p. 51; Phenix, p. 62; Vorres, pp. 94–95
  46. ↑ Phenix, p. 63; Vorres, p. 95
  47. ↑ Crawford and Crawford, p. 52; Phenix, p. 73; Vorres, pp. 94–95
  48. ↑ Vorres, pp. 95–96
  49. ↑ A Cuirassier's Memoirs by Vladimir Trubetskoy, quoted in Phenix, p. 73
  50. ↑ Vorres, pp. 97–99, 101
  51. ↑ Massie, p. 171; Vorres, pp. 102–103
  52. ↑ Phenix, pp. 73–83; Vorres, pp. 127–139
  53. ↑ Phenix, pp. 85–88; Vorres, pp. 108–109
  54. ↑ Phenix, p. 89; Vorres, pp. 121–122
  55. ↑ Vorres, p. 122
  56. ↑ Vorres, p. 123
  57. ↑ Vorres, p. 125
  58. ↑ Phenix, pp. 91–92; Vorres, p. 141
  59. ↑ 59,0 59,1 «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Οκτωβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 24 Ιουλίου 2018. 
  60. ↑ Phenix, p. 93; Vorres, p. 143
  61. ↑ Phenix, p. 101
  62. ↑ Phenix, p. 103
  63. ↑ Grand Duke Alexander's Memoirs, Once A Grand Duke, p. 273, quoted in Phenix, p. 104
  64. ↑ Phenix, pp. 115–117; Vorres, pp. 149–150
  65. ↑ Phenix, p. 118
  66. ↑ Phenix, pp. 122–123; Vorres, pp. 155–156
  67. ↑ Phenix, pp. 123–125; Vorres, pp. 156–157
  68. ↑ Phenix, p. 128; Vorres, p. 159
  69. ↑ Phenix, p. 129
  70. ↑ 70,0 70,1 70,2 http://history-gatchina.ru/owners/olga/olga5e.htm
  71. ↑ Phenix, p. 132
  72. ↑ Vorres, pp. 167–171
  73. ↑ Beéche, p. 116
  74. ↑ Olga quoted in Vorres, p. 173
  75. ↑ 75,0 75,1 75,2 Olga quoted in Vorres, p. 175
  76. ↑ Olga quoted in Massie, p. 174 and Vorres, p. 174
  77. ↑ 77,0 77,1 Olga quoted in Vorres, p. 176
  78. ↑ "Οι ανιψιές μου δεν γνώριζαν καθόλου γερμανικά. Η κυρία Άντερσον δεν φαίνεται να καταλαβαίνει ούτε μια λέξη από Αγγλικά ή Ρωσικά, τις δυο γλώσσες που και οι τέσσερις αδερφές μιλούσαν από τη βρεφική ηλικία.": Olga quoted in Vorres, p. 174
  79. ↑ Klier and Mingay, p. 156; Vorres, p. 176
  80. ↑ Klier and Mingay, p. 102; Massie, p. 174; Phenix, p. 155
  81. ↑ Letter from Olga to Herluf Zahle, 31 October 1925, quoted in Kurth, p. 119, but with a proviso that the original letter has never been seen
  82. ↑ Letter from Olga to Colonel Anatoly Mordvinov, 4 December 1925, Oberlandesgericht Archive, Hamburg, quoted in Kurth, p. 120
  83. ↑ Klier and Mingay, p. 102; Vorres, p. 177
  84. ↑ 84,0 84,1 Olga quoted in Vorres, p. 177
  85. ↑ "Μπορώ να ορκιστώ στον Θεό ότι δεν έλαβα πριν ή κατά τη διάρκεια της επίσκεψής μου στο Βερολίνο, είτε γράμμα είτε τηλεγράφημα από την αδερφή μου, Ξένια, που με συμβούλευε ότι δεν πρέπει να αναγνωρίσω την ξένη.": Sworn testimony of Grand Duchess Olga, Staatsarchiv Hamburg, File 1991 74 0 297/57 Volume 7, pp. 1297–1315, quoted in Phenix, p. 238
  86. ↑ Phenix, p. 238
  87. ↑ Xenia to Michael Thornton, quoted in a letter from Thornton to Patricia Phenix, 10 January 1998, quoted in Phenix, pp. 237–238
  88. ↑ Phenix, p. 168; Vorres, p. 185
  89. ↑ 89,0 89,1 Hall, p. 58
  90. ↑ Phenix, p. 170
  91. ↑ Kulikovsky-Romanoff, p. 5
  92. ↑ Phenix, p. 174
  93. ↑ Phenix, p. 176
  94. ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Οκτωβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 24 Ιουλίου 2018. 
  95. ↑ Phenix, p. 178
  96. ↑ Phenix, p. 179
  97. ↑ Phenix, pp. 179–180; Vorres, pp. 187–188
  98. ↑ Mr. J. S. P. Armstrong, Agent General for Ontario, quoted in Vorres, p. 191
  99. ↑ Vorres, pp. 188, 190
  100. ↑ Vorres, pp. 196–198
  101. ↑ Vorres, pp. 207–208
  102. ↑ Phenix, pp. 205–206; Vorres, p. 209
  103. ↑ Phenix, p. 207; Vorres, p. 210
  104. ↑ Phenix, p. 214; Vorres, p. 211
  105. ↑ Vorres, p. 221
  106. ↑ Phenix, pp. 238–239; Vorres, p. 207
  107. ↑ Vorres, pp. 200–205
  108. ↑ Vorres, p. 219
  109. ↑ Phenix, pp. 240–242; Vorres, p. 224
  110. ↑ Vorres, p. 225
  111. ↑ Phenix, p. 242
  112. ↑ Vorres, p. 227
  113. ↑ CPI inflation calculator, Bank of Canada, retrieved 9 March 2013
  114. ↑ Phenix, p. 250
  115. ↑ Vorres, p. 26
  116. ↑ 116,0 116,1 116,2 Vorres, Ian (2000) "After the Splendor... The Art of the Last Romanov Grand Duchess of Russia" Archived 12 April 2006 at the Wayback Machine., Smithsonian Institution, retrieved 9 March 2013
  117. ↑ http://history-gatchina.ru/owners/olga/olga6e.htm
  118. ↑ Grand Duchess Olga, quoted in Kulikovsky-Romanoff, p. 7
  119. ↑ Phenix, p. 1
  120. ↑ "Majestic Artist: 125th birth anniversary of Grand Duchess Olga Alexandrovna" Archived 21 December 2010 at the Wayback Machine., Russian State Museum, retrieved 9 March 2013
  121. ↑ Gilbert, Paul (16 January 2013) "Exhibition of Grand Duchess Olga Alexandrovna's Watercolours Opens in Vladivostok" Archived 12 May 2015 at the Wayback Machine., Royal Russia News, retrieved 9 March 2013
  122. ↑ Ballerup Museum Archived 12 December 2009 at the Wayback Machine., retrieved 9 March 2013

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Beéche, Arturo (ed.) (2004) The Grand Duchesses. Oakland: Eurohistory. (ISBN 0-9771961-1-9)
  • Belyakova, Zoia (2010) Honour and Fidelity: The Russian Dukes of Leuchtenberg. Saint Petersburg: Logos Publishers. (ISBN 978-5-87288-391-3)
  • Crawford, Rosemary; Crawford, Donald (1997) Michael and Natasha: The Life and Love of the Last Tsar of Russia. London: Weidenfeld & Nicolson. (ISBN 978-0-7538-0516-9)
  • Hall, Coryne (1993) The Grand Duchess of Knudsminde. Article published in Royalty History Digest.
  • Harcave, Sidney (2004) Count Sergei Witte and the Twilight of Imperial Russia: A Biography. New York: M. E. Sharpe. (ISBN 978-0-7656-1422-3)
  • Hough, Richard (1984) Louis and Victoria: The Family History of the Mountbattens. Second edition. London: Weidenfeld and Nicolson. (ISBN 0-297-78470-6)
  • Klier, John; Mingay, Helen (1995) The Quest for Anastasia. London: Smith Gryphon. (ISBN 1-85685-085-4)
  • Kulikovsky-Romanoff, Olga (Undated) "The Unfading Light of Charity: Grand Duchess Olga As a Philanthropist And Painter" Αρχειοθετήθηκε 2018-04-14 στο Wayback Machine., Historical Magazine, Gatchina, Russia: Gatchina Through The Centuries, retrieved 6 March 2010
  • Kurth, Peter (1983) Anastasia: The Life of Anna Anderson. London: Jonathan Cape. (ISBN 0-224-02951-7)
  • Massie, Robert K. (1995) The Romanovs: The Final Chapter. London: Random House. (ISBN 0-09-960121-4)
  • Phenix, Patricia (1999) Olga Romanov: Russia's Last Grand Duchess. Toronto: Viking/Penguin. (ISBN 0-14-028086-3)
  • von Nidda, Roland Krug (1958) Commentary in I, Anastasia: An autobiography with notes by Roland Krug von Nidda translated from the German by Oliver Coburn. London: Michael Joseph.
  • Vorres, Ian (2001) [1964] The Last Grand Duchess. Toronto: Key Porter Books. (ISBN 1-55263-302-0)

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Μεγάλη_Δούκισσα_Όλγα_Αλεξάνδροβνα_της_Ρωσίας&oldid=10657319"