Τρίτη δυναστεία Φαραώ

Η Τρίτη Δυναστεία της αρχαίας Αιγύπτου είναι η πρώτη δυναστεία του Παλαιού Βασιλείου. Οι άλλες δυναστείες του Παλαιού Βασιλείου είναι η Τέταρτη, Πέμπτη, και Έκτη Δυναστεία. Η πρωτεύουσα κατά την περίοδο αυτή ήταν η Μέμφις.

Σύνοψη

Μετά τα ταραχώδη χρόνια της Δεύτερης Δυναστείας που μπορεί να περιελάμβανε και εμφύλιο πόλεμο, η Αίγυπτος πέρασε υπό την εξουσία του Ζοζέρ, το οποίο σηματοδότησε την αρχή της Τρίτης Δυναστείας^[1]. Και ο Κανόνας του Τορίνο και ο Βασιλικός Κατάλογος της Αβύδου καταγράφουν πέντε βασιλιάδες^[2], ενώ το Πίνακιο της Σακάρα μόνο τέσσερεις:

Κανόνας του Τορίνο: Νέμπκα, Ζοζέρ, Ντζοσερτί, Χουντζεφά Α΄, και Ουνί
Βασιλικός Κατάλογος Αβύδου: Νέμπκα, Ζοζέρ, Τετί, Σεντζές, και Νεφερκαρέ
Πινάκιο της Σακάρα: Ζοζέρ, Ντζοσερτί, Νεμπκαρέ, και Ουνί

Τα αρχαιολογικά στοιχεία δείχνουν ότι τον Χασεχεμουί, τελευταίο ηγεμόνα της Δεύτερης Δυανστείας, διαδέχτηκε ο Ζοζέρ, που τότε αναφερόταν μόνο με το Όνομα Ώρου του Νετζεριχέτ. Ο διάδοχος του Ζοζέρ ήταν ο Σεχεμχέτ, που είχε το όνομα Δύο Κυριών Ντζεσερτί. Ο τελευταίος ηγεμόνας της δυναστείας ήταν ο Ουνί. Υπάρχουν ακόμα τρία ονόματα Ώρου για την Τρίτη Δυναστεία, Σανάχτ, Χαμπά, και ίσως Καχεντζέτ. Ένας από αυτούς είχε όνομα Δύο Κυριών Νέμπκα^[2].

Η χρονολόγηση της Τρίτης Δυναστείας έχει δυσκολίες. Ο Shaw δίνει τις χρονολογίες περίου από το 2686 έως το 2613 π.Χ.^[3]. Ο Κανόνας του Τορίνο υποδηλώνει 75 χρόνια για την Τρίτη Δυναστεία. Οι Baines και Malek έχουν τοποθετήσει τις χρονολογίες στο περίπου 2650 – 2575 π.Χ.^[2], ενώ οι Dodson και Hilton στο 2584 – 2520 π.Χ. Δεν είναι σπάνιο αυτές οι εκτιμήσεις για τη χρονολόγηση να διαφέρουν ακόμα και μέχρι έναν αιώνα μεταξύ τους^[1].

Ηγεμόνες

Η σειρά των φαραώ βασίζεται στον Wilkinson^[2]. Τα χρόνια βασιλείας βασίζονται στους Dodson and Hilton, οι οποίοι αποδίδουν μόνο 64 χρόνια αντί περίπου 75 χρόνια στη δυναστεία^[1].

**Φαραώ της 3ης Δυναστείας**
Όνομα Ώρου	Όνομα	Βασιλεία	Ταφή	Σύζυγος (οι)
Νετζεριχέτ	Ζοζέρ	19	Σακάρα	Χετετεπχερνέμπτι
Σεχεμχέτ	Ντζοσερτί	6	Σακάρα: Θαμμένη Πυραμίδα	Ντζεσερετνέμπτι
Σανάχτ	Νέμπκα	19	Άβυδος ;
Χαμπά	Τετί	6	Ζαουιέτ ελ Αριάν: Πυραμίδα σε Στρώματα
Αβέβαιο, Καχεντζέτ ;	Ουνί	24	Μεϊντούμ ;	Ντζεγανέμπτι Μερεσάνχ Α΄

Ενώ ο Μανέθων αναφέρει τον Νεχερώφη, και ο Κανόνας του Τορίνο τον Νέμπκα (δηλαδή Σανάχτ) ως τον πρώτο φαραώ της Τρίτης Δυναστείας^[2], πολλοί σύγχρονοι αιγυπτιολόγοι πιστεύουν ότι ο πρώτος φαραώ αυτής της δυναστείας ήταν ο Ζοζέρ, τονίζοντας ότι η σειρά με την οποία αναφέρονται κάποιοι από τους προκατόχους του Χέοπα στον Πάπυρο του Γουέστκαρ υποδηλώνει ότι ότι ο Νέμπκα πρέπει να τοποθετηθεί μεταξύ του Ζοζέρ και του Ουνί, και όχι πριν τον Ζοζέρ. Πιο σημαντικά, βρέθηκαν σφραγίδες που ονομάζουν τον Ζοζέρ στην είσοδο του τάφου του Χασεχεμουί στην Άβυδο, που δείχνουν ότι ήταν ο Ζοζέρ και όχι ο Σανάχτ που έθαψε και διαδέχτηκε αυτόν τον βασιλιά^[2]. Ο γραφέας του Κανόνα του Τορίνο έγραψε το όνομα του Ζοζέρ με κόκκινο μελάνι, που υποδηλώνει την αναγνώριση της ιστορικής σημασίαςαπό τους αρχαίους Αιγυπτίους αυτού του βασιλιά. Σε κάθε περίπτωση, ο Ζοζέτ είναι ο πιο καλά γνωστός βασιλιάς αυτής της δυναστείας, λόγω της ανάθεσης στον βεζίρη Ιμχοτέπ να κατασκευάσει την παλιότερη σωζόμενη πυραμίδα, την Βαθμιδωτή Πυραμίδα του.

Κάποιοι ειδικοί πιστεύουν ότι ο Ιχμοτέπ έζησε κατά τη βασιλεία του Ουνί. Για τον Σεχεμχέτ είναι γνωστά λίγα πράγματα. Τέλος, πιστεύεται ότι ο Χαμπά ίσως έχτισε την στο Ζαουιέτ ελ Αριάν.

Χρονολόγιο της Τρίτης Δυναστείας

Παραπομπές

↑ ^1,0 ^1,1 ^1,2 Dodson, Hilton, The Complete Royal Families of Ancient Egypt, 2004
↑ ^2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 ^2,4 ^2,5 Toby A.H. Wilkinson, Early Dynastic Egypt, Routledge, 2001
↑ Shaw, Ian, επιμ. (2000). The Oxford History of Ancient Egypt. Oxford University Press. σελ. 480. ISBN 0-19-815034-2.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Πολυμέσα σχετικά με το θέμα 3rd dynasty of Egypt στο Wikimedia Commons

[DH-1] 1,0 ^1,1 ^1,2 Dodson, Hilton, The Complete Royal Families of Ancient Egypt, 2004

[Wilkinson-2] 2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 ^2,4 ^2,5 Toby A.H. Wilkinson, Early Dynastic Egypt, Routledge, 2001

[3] Shaw, Ian, επιμ. (2000). The Oxford History of Ancient Egypt. Oxford University Press. σελ. 480. ISBN 0-19-815034-2.

[1]

[2]

[3]