Μετάβαση στο περιεχόμενο

Φίλιππος Ε΄ της Γαλλίας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Φίλιππος Ε'
Βασιλιάς της Γαλλίας και της Ναβάρρας
Περίοδος19 Νοεμβρίου 1316 - 3 Ιανουαρίου 1322
Στέψη9 Ιανουαρίου 1317
Καθεδρικός Ναός της Ρενς
ΠροκάτοχοςΙωάννης Α΄ της Γαλλίας
ΔιάδοχοςΚάρολος Δ΄ της Γαλλίας
Κόμης του Πουατιέ
Περίοδος1311 - 19 Νοεμβρίου 1316
ΠροκάτοχοςΑλφόνσος του Πουατιέ
ΔιάδοχοςΛουδοβίκος Α΄ του Ανζού
Κόμης της Βουργουνδίας
Περίοδος1315 - 3 Ιανουαρίου 1322
ΠροκάτοχοςΜαώ του Αρτουά
ΔιάδοχοςΕύδης Δ΄ της Βουργουνδίας
Γέννηση1293
Λυών, Βασίλειο της Γαλλίας
Θάνατος3 Ιανουαρίου 1322 (29 ετών)
Παρίσι, Βασίλειο της Γαλλίας
Τόπος ταφήςΒασιλική Σαιν-Ντενί
ΣύζυγοςΙωάννα Β΄ της Βουργουνδίας
ΕπίγονοιΙωάννα Γ΄ της Βουργουνδίας
Μαργαρίτα Α΄ της Βουργουνδίας
Ισαβέλλα
Λευκή
ΟίκοςΟίκος των Καπετιδών
ΠατέραςΦίλιππος Δ΄ της Γαλλίας
ΜητέραΙωάννα Α΄ της Ναβάρρας
ΘρησκείαΚαθολική Εκκλησία
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Φίλιππος Ε΄ ο Υψηλός (Philippe V le Long, Λυών, 1293 - 3 Ιανουαρίου 1322) από τον Οίκο των Καπετιδών ήταν βασιλιάς της Γαλλίας και της Ναβάρρας (ως Φίλιππος Β΄) (1316 - 1322). Ήταν δεύτερος γιος του βασιλιά της Γαλλίας Φιλίππου Δ΄ του Ωραίου και της Ιωάννας της Ναβάρρας. Όταν ο μεγαλύτερος αδελφός του Λουδοβίκος Ι΄ της Γαλλίας ανέβηκε στον θρόνο, ο Φίλιππος πήρε τον τίτλο του κόμη του Πουατιέ. Ο αδελφός του απεβίωσε σύντομα (1316), αφήνοντας μία κόρη από τον πρώτο του γάμο, την Ιωάννα Β΄ της Ναβάρρας και τη δεύτερη σύζυγο του έγκυος. Ο Φίλιππος ορίστηκε αντιβασιλιάς στο όνομα του νεογέννητου παιδιού, το οποίο αν ήταν γιος θα ήταν ο επόμενος βασιλιάς της Γαλλίας. Το παιδί ήταν γιος, αλλά έζησε και βασίλευσε μόνο 5 μέρες ως Ιωάννης Α΄ της Γαλλίας. Με τον θάνατο του βρέφους ο Φίλιππος ορκίστηκε νέος βασιλιάς της Γαλλίας, απέκλεισε την ανιψιά του Ιωάννα Β΄ για μία σειρά από λόγους, όπως ότι ήταν πολύ νέα, ανίκανη, ενώ βασικότερο επιχείρημά του ήταν ο Σαλικός νόμος, σύμφωνα με τον οποίο οι γυναίκες δεν είχαν δικαιώματα διαδοχής στο Γαλλικό στέμμα. Ο Φίλιππος Ε΄ αποκατέστησε τις καλές σχέσεις με τη Φλάνδρα, της οποίας οι ευγενείς είχαν επαναστατήσει κατά τη διάρκεια της βασιλείας τού πατέρα του, αλλά στις σχέσεις του με τον κουνιάδο του Εδουάρδο Β΄ της Αγγλίας ξεκίνησε κρίση, λόγω του ότι αρνήθηκε να του δώσει όρκο υποτέλειας ως δούκας της Γκιγιέν (Γασκώνης) που ήταν. Μια δημοφιλής Σταυροφορία ξεκίνησε εκείνη την εποχή στη Νορμανδία με στόχο την απελευθέρωση της Ιβηρικής από τους Σαρακηνούς. Ο Φίλιππος Ε΄ κατά τη διάρκεια της βασιλείας του έκανε μία σειρά από μεταρρυθμίσεις, που αφορούσαν τη δημιουργία ανεξάρτητου οικονομικού συμβουλίου, τη σταθεροποίηση του νομισματικού συστήματος και την τυποποίηση των μέτρων και των σταθμών.

Πρώτα χρόνια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γάμος με την Ιωάννα της Βουργουνδίας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι σύγχρονοι ιστορικοί περιγράφουν τον Φίλιππο σαν τον περισσότερο έξυπνο, σοφό και ευαίσθητο από τους τρεις γιους του Φιλίππου Δ΄.[1] Ο Φίλιππος επηρεάστηκε έντονα από τις ταραχές που υπήρξαν τα τελευταία χρόνια της βασιλείας του πατέρα του όπως και από τα προβλήματα που συνάντησε ο μεγαλύτερος αδελφός του τα πρώτα χρόνια που ανέβηκε στον θρόνο. Στο επίκεντρο των προβλημάτων του πατέρα του και του αδελφού του Λουδοβίκου ήταν οι φόροι και η οικονομική κρίση.[2] Ο Φίλιππος παντρεύτηκε την Ιωάννα Β΄, κόμισσα της Βουργουνδίας τη μεγαλύτερη κόρη του Όθωνος Δ΄ της Βουργουνδίας και της Μαώ του Αρτουά (1307).[3] Το αρχικό σχέδιο ήταν ο Λουδοβίκος Ι΄ να παντρευτεί την Ιωάννα αλλά τελικά ο πατέρας του άλλαξε γνώμη και τον πάντρεψε με τη Μαργαρίτα της Βουργουνδίας (π. 1290-1315). Σύγχρονοι ιστορικοί σημειώνουν ότι ο γάμος δεν ήταν ευτυχής αλλά κατόρθωσαν να κάνουν πολλά παιδιά σε σύντομο χρονικό διάστημα [4] ενώ ο Φίλιππος σε όλες τις κρίσιμες στιγμές στάθηκε γενναιόδωρος μαζί της.[5] Έδωσε στη σύζυγο του πολλά εδάφη και χρήματα ενώ φρόντισε να της τα εξασφαλίσει σε περίπτωση πρόωρου θανάτου του.[6] Ανάμεσα στα υπόλοιπα δώρα που έδωσε στην Ιωάννα ήταν ανάκτορα, χωριά, κοσμήματα καθώς και την περιουσία η οποία είχε κατασχεθεί από τους Ιουδαίους της Βουργουνδίας (1318).[7]

Το 1314 η σύζυγος του ενεπλάκη σε υπόθεση μοιχείας για την οποία κατηγορήθηκαν βασικά οι δυο νύφες του Λευκή της Βουργουνδίας και Μαργαρίτα της Βουργουνδίας (π. 1290-1315) με δύο Νορμανδούς ευγενείς, η καταγγελία έγινε από την αδελφή του Ισαβέλλα της Γαλλίας (1295-1358).[8] Η σύζυγος του Ιωάννα κατηγορήθηκε ότι γνώριζε το γεγονός και το απέκρυψε αλλά η ίδια το αρνήθηκε κατηγορηματικά υποστηρίζοντας την αθωότητα της για την υπόθεση. Ο Φίλιππος στάθηκε στο πλευρό της συζύγου του, με τη δική του επέμβαση κρίθηκε αθώα και επέστρεψε στα καθήκοντα της στη βασιλική αυλή. Οι απόψεις των ιστορικών διίστανται σχετικά με τη στάση του Φιλίππου, σύμφωνα με τη μια άποψη το έκανε από πραγματικό έρωτα στη σύζυγο του, σύμφωνα με την άλλη άποψη ήθελε να διατηρήσει στην κατοχή του τη Βουργουνδία την οποία θα έχανε σε περίπτωση διαζυγίου.[9]

Άνοδος στον θρόνο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στέψη του Φιλίππου Ε΄ μετά τον θάνατο του ανιψιού του.

Ο μεγαλύτερος αδελφός του Λουδοβίκος Ι΄ πέθανε αφήνοντας τη δεύτερη σύζυγο του Κλημεντία του Ανζού λίγων μηνών έγκυος (1316).[10] Υπήρχαν πολλοί υποψήφιοι για τη θέση του αντιβασιλιά μεταξύ των οποίων ο θείος του Κάρολος του Βαλουά, ο Εύδης Δ΄ της Βουργουνδίας αλλά ο Φίλιππος πέτυχε επιτυχώς σαν στενότερος συγγενής να στεφθεί ο ίδιος αντιβασιλιάς. Ο Φίλιππος παρέμεινε αντιβασιλιάς κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της νύφης του και τις επόμενες πέντε μέρες που επέζησε το βρέφος ανιψιός του Ιωάννης Α΄ της Γαλλίας.[10] Ο θάνατος του βρέφους έφερε μεγάλα προβλήματα σχετικά με τη διαδοχή στον θρόνο, η Λουδοβίκος Ι΄ είχε αφήσει μια κόρη τη Ιωάννα από τον πρώτο γάμο αλλά η νομιμότητας της είχε αμφισβητηθεί λόγω της μοιχείας της μητέρας της (1314) άσχετα αν ο πατέρας της την είχε αναγνωρίσει.[3]

Μετά τον θάνατο του βρέφους ο Φίλιππος ξεκίνησε αμέσως τις διαπραγματεύσεις με τον θείο του Κάρολο του Βαλουά και τον Εύδη Δ΄ της Βουργουνδίας προκειμένου να πετύχει τον ολοκληρωτικό αποκλεισμό της Ιωάννας από τη διαδοχή. Έδωσε στον Εύδη Δ΄ σύζυγο την κόρη του Ιωάννα Γ΄ και κατάφερε να πετύχει τη στήριξη του όχι μονάχα στη διαδοχή του Γαλλικού θρόνου αλλά και στη διαδοχή του θρόνου της Ναβάρρας.[3] Στις 9 Ιανουαρίου 1317 με την υποστήριξη του Καρόλου και του Εύδη στέφθηκε βασιλιάς της Γαλλίας στο Ρενς. Η πλειοψηφία των ευγενών στην Καμπανία, το Αρτουά και τη Βουργουνδία αρνήθηκε να τον αναγνωρίσει,[11] στις 2 Φεβρουαρίου αναγκάστηκε να κάνει στο Παρίσι έκτακτη συνέλευση του Κοινοβουλίου.[3] Ο Σαλικός νόμος σύμφωνα με τον οποίο είχαν αποκλειστεί γυναίκες, αδελφές ή κόρες απο τη διαδοχή εφαρμόστηκε για πρώτη φορά, βρισκόταν σε ισχύ στο βασίλειο της Γαλλίας αλλά όχι στο βασίλειο της Ναβάρρας γι'αυτό η ανιψιά του αργότερα το κληρονόμησε (1328).[10] Με τον γάμο της μεγαλύτερη κόρης του με τον Εύδη Δ΄ κατάφερε να μεταφέρει το δουκάτο της Βουργουνδίας στο Γαλλικό στέμμα.[10]

Οικονομική πολιτική

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ασημένιο gros του Φιλίππου Ε΄, κομμένο στην Τours: + TURONUS CIVI[TA]S. + PHILIPPUS REX. 27 χλστ., 3,95 γραμ.

Ο Φίλιππος αποδείχτηκε ισχυρός και δημοφιλής βασιλιάς παρά το γεγονός ότι κληρονόμησε μια πολύ δύσκολη κατάσταση με χαμηλές σοδειές.[1] Συνέχισε την πολιτική του πατέρα του με ένα σταθερό φορολογικό σύστημα αλλά αναγκάστηκε να αποσύρει πολλές από τις αντιδημοφιλείς νέες διατάξεις των προκατόχων του, αναμόρφωσε το νομισματικό σύστημα σταθεροποιώντας τα μέτρα και τα σταθμά.[3] Ανάμεσα στις κύριες επιλογές του Φιλίππου ήταν ο Πέτρος Βερτράνδος που θα έχει σημαντικό ρόλο στη διακυβέρνηση του Γαλλικού βασιλείου τα επόμενα χρόνια.[12] Το 1317 εξέδωσε καταστατικό το οποίο ξεκίνησε για πρώτη φορά από τον πατέρα του (1311) με το οποίο καταδίκαζε την κλοπή των βασιλικών πόρων από τα ταμεία στις επαρχίες. Έκανε διάκριση ανάμεσα στα εδάφη που ήταν καθαρά περιουσία του βασιλικού στέμματος και στα εδάφη του βασιλικού στέμματος τα οποία είχαν κατασχεθεί από τους ευγενείς λόγω των παρανομιών τους.[5] Το βασιλικό στέμμα θα μπορούσε να χορηγήσει σαν δωρεές σε ευγενείς εδάφη τα οποία ανήκαν στη δεύτερη κατηγορία, ήταν δηλαδή στην κατοχή του βασιλιά λόγω κατάσχεσης. Ο Φίλιππος συνέστησε ένα νέο συμβούλιο με αποκλειστική ασχολία τη διαχείριση των βασιλικών πόρων, το συμβούλιο αυτό υπάρχει ακόμα και σήμερα.[13]

Βελτίωση των σχέσεων με τη Φλάνδρα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Φίλιππος κληρονόμησε πολλά βάρη με την κομητεία της Φλάνδρας η οποία ήταν εξαιρετικά πλούσια και ο κόμης είχε γίνει ανεξάρτητος από το Γαλλικό κράτος. Ο πατέρας του Φίλιππος Δ΄ είχε ηττηθεί από τους Μογγόλους οι οποίοι κλήθηκαν για την υπεράσπιση της Φλάνδρας στη μάχη της Χρυσής Ορδής στις 11 Ιουλίου 1302, μπόρεσε όμως να αποκαταστήσει τα πράγματα με νίκη του δύο χρόνια αργότερα στο Μονς-αν-Πεβέλ.[14] Ο Ροβέρτος Γ΄, κόμης της Φλάνδρας συνέχισε την αντίσταση απέναντι στους Γάλλους, ο αδελφός του Φίλιππου Λουδοβίκος Ι΄ προσπάθησε να αποδυναμώσει τη Φλάνδρα με οικονομικό εμπάργκο αλλά δημιουργήθηκαν νέα προβλήματα όπως το λαθρεμπόριο.[15] Ο Φίλιππος σκέφτηκε να αλλάξει τακτική σταματώντας τη σύγκρουση αλλά η κατάσταση παρέμεινε πάντοτε κρίσιμη.[16] Με την άνοδο του στον θρόνο σκέφτηκε οτι η στρατιωτική σύγκρουση με τη Φλάνδρα δημιουργούσε προβλήματα στη Γαλλία γι'αυτό αποφάσισε να συμμαχήσει με τον Ροβέρτο Γ΄ της Φλάνδρας δίνοντας τη δεύτερη κόρη του Μαργαρίτα σύζυγο στον εγγονό και διάδοχο του Ροβέρτου Λουδοβίκο (1320).[17] Ο Λουδοβίκος είχε μεγαλώσει και ανατραφεί στο Νεβέρ στην κεντρική Γαλλία με Γαλλική εκπαίδευση σαν Γάλλος πρίγκιπας.[18] Η φιλογαλλική πολιτική του μετά τον γάμο του με τη Μαργαρίτα και η υψηλή φορολογία οδήγησαν σε εξέγερση των αγροτών της Φλάνδρας υπό τον Νικόλαο Ζαννεκίν.[19] Ο Φίλιππος αντιμετώπισε δυσκολίες με τον γαμπρό του Εδουάρδο Β΄ της Αγγλίας στο θέμα της κυβέρνησης της Γασκώνης, του έδινε φόρο τιμής όταν ήταν πρίγκιπας αλλά όταν έγινε βασιλιάς αρνήθηκε να το κάνει. Επέτρεψε στον Εδουάρδο να δώσει φόρο τιμής μέσω αντιπροσώπου (1319) αλλά την επόμενη χρονιά ζήτησε απο τον ίδιο να το κάνει.[11] Ο Εδουάρδος έφτασε στην Αμιένη να το κάνει, εκεί έμαθε ότι ο Φίλιππος του ζητούσε όχι μονάχα να του δώσει φόρο τιμής αλλά και όρκο υποτέλειας κάτι το οποίο ήταν αντίθετο στους φεουδαρχικούς κανόνες.[20] Η άρνηση του Εδουάρδου Β΄ να δώσει όρκο υποτέλειας έφερε την αύξηση των Γαλλικών πιέσεων στη Γασκώνη απέναντι στους Άγγλους.

Θρησκευτική πολιτική

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αποτυχημένες προσπάθειες για Σταυροφορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Φίλιππος Ε΄ της Γαλλίας.

Ο Φίλιππος κλήθηκε να παίξει σημαντικό ρόλο στις τάσεις που δημιουργήθηκαν την εποχή του στη Γαλλία για την πραγματοποίηση νέας Σταυροφορίας. Ο Πάπας Ιωάννης ΚΒ΄ δεύτερος πάπας της Αβινιόν ο οποίος εξελέγη σε Συμβούλιο στη Λυών (1316) με την υποστήριξη του Φιλίππου εξέφρασε την επιθυμία του στον βασιλιά για την πραγματοποίηση νέας Σταυροφορίας.[21] Ο Φίλιππος Ε΄ είχε εκφράσει την επιθυμία του για συμμετοχή του σε Σταυροφορία από την εποχή του πατέρα του ο οποίος στο Συμβούλιο της Βιέννης (1312) τον έχρισε Σταυροφόρο και του έδωσε τον σταυρό.[22] Σαν βασιλιάς μετά το 1316 εξακολουθούσε έντονα να έχει την ίδια επιθυμία αναζητώντας από τον νέο πάπα οικονομικούς πόρους. Ο πάπας Ιωάννης και ο Φίλιππος συμφώνησαν ότι είναι αδύνατη η πραγματοποίηση Σταυροφορίας όσο ήταν ασταθής η κατάσταση στη Φλάνδρα, ο Ιωάννης ΚΒ΄ συνέχιζε όμως να υπόσχεται στους Αρμένιους ότι ο Γάλλος βασιλιάς είναι έτοιμος για την έναρξη της Σταυροφορίας.[23] Μια πρώτη απόπειρα να στείλει μια ναυτική οπισθοφυλακή στα νότια υπό την ηγεσία του Λουδοβίκου Α΄ του Μπουρμπόν απέτυχε, ο στόλος καταστράφηκε στη μάχη της Γένοβας (1319).[24] Τον χειμώνα του 1319 - 1320 ο Φίλιππος Ε΄ προετοιμαζόταν επίμονα να στείλει νέα αποστολή γι'αυτό πραγματοποίησε συναντήσεις με όλους τους επισκόπους.[25]

Η Σταυροφορία των βοσκών

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στα τέλη της βασιλείας του όμως είχε αποτύχει να συγκεντρώσει τους απαιτούμενους πόρους, γι'αυτό το ενδιαφέρον του επικεντρώθηκε να διαλύσει την παράνομη Σταυροφορία των βοσκών.[24] Η ιδέα για τη Σταυροφορία των βοσκών δημιουργήθηκε στη Νορμανδία το 1320 με την πρωτοβουλία ενός βοσκού που ισχυρίστηκε ότι είδε όραμα τον θεό να του αναθέτει αποστολή για την απελευθέρωση της Ιβηρικής από τους μουσουλμάνους. Οι εξαγριωμένοι βοσκοί και οι χωρικοί υπενθύμισαν τις υποσχέσεις του Φιλίππου και των προκατόχων τους για Σταυροφορία που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, ετοιμάστηκαν να αναλάβουν την κατάσταση από μόνοι τους.[26] Η κατάσταση που δημιουργήθηκε στη Φλάνδρα όταν έκλεισε ειρήνη με τον Ροβέρτο άφησε ανεξέλεγκτο έναν τεράστιο αριθμό αγροτών και χωρικών.[16] Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί ένα βίαιο αντι-Σημιτικό κίνημα με θύματα πολλούς Ιουδαίους που λεηλάτησε επιπλέον τα βασιλικά κάστρα και την περιουσία του κλήρου.[27] Ο πάπας καταδίκασε τη Σταυροφορία των βοσκών που είδε ότι το συγκεκριμένο πλήθος είναι αδύνατο να πραγματοποιήσει Σταυροφορία.[28] Ο Φίλιππος Ε΄ πιέστηκε να αντιδράσει στρατιωτικά εναντίον τους, οδήγησε τα υπολείμματα του στρατού τους στην Αραγωνία κατά μήκος των Πυρηναίων.[16]

Το κίνημα των λεπρών

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Την επόμενη χρονιά ανακαλύφτηκε μια νέα συνωμοσία αυτή των λεπρών (1321), οι λεπροί κατηγορήθηκαν ότι δηλητηρίασαν τα πηγάδια διαφόρων πόλεων, η δουλειά αυτή κατευθύνθηκε από την Εβραϊκή μειονότητα και ανατέθηκε σε ξένους μουσουλμάνους.[29] Η ανακάλυψη αυτή έκανε πολύ περισσότερο βαρύ το κλίμα το οποίο ήταν ήδη τεταμένο από τα γεγονότα των περασμένων ετών όπως η αποτυχία για έναρξη Σταυροφορίας και η Σταυροφορία των βοσκών.[29] Οι Ιουδαίοι της Γαλλία ήταν από το 1321 στενά συνδεδεμένοι με το Γαλλικό στέμμα, ο Φίλιππος υποστήριξε τους Ιουδαίους δανειστές οι οποίοι ήθελαν να πάρουν τους τόκους τους από τους χριστιανούς, σε αντάλλαγμα ο Φίλιππος κληρονομούσε τις περιουσίες θανόντων Ιουδαίων εμπόρων για λογαριασμό του στέμματος.[30] Μετά τα γεγονότα του 1320 ο Φίλιππος προχώρησε στην επιβολή προστίμων απέναντι σε όσους επιτέθηκαν στους Εβραίους κατά τη διάρκεια της Σταυροφορίας των βοσκών, αυτό έκανε τη μειονότητα ιδιαίτερα μισητή στους Γάλλους.[31] Οι φήμες για τη δράση των λεπρών είχαν ξεκινήσει από το 1320, πολλοί από αυτούς είχαν συλληφθεί κατά τη διάρκεια της Σταυροφορίας.[32] Ο Φίλιππος βρισκόταν στο Πουατιέ προκειμένου να πραγματοποιήσει διοικητικές μεταρρυθμίσεις εκεί το έφτασαν τα δυσάρεστα νέα, εξοργισμένος διέταξε όσοι λεπροί βρεθούν ένοχοι να καούν και να γίνει κατάσχεση της περιουσίας τους για λογαριασμό του στέμματος.[33] Οι διοικητικές μεταρρυθμίσεις του Φιλίππου εκείνη την εποχή είχαν προκαλέσει πολλές αντιδράσεις, πολλοί ιστορικοί συνδέουν το γεγονός ότι βρισκόταν ο βασιλιάς εκείνη την εποχή στο Πουατιέ με την απότομη έκρηξη βίας.[34] Ο Φίλιππος είχε βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση είχε να αντιμετωπίσει τη Σταυροφορία των βοσκών, τη συνωμοσία των λεπρών και χρειαζόταν να εφαρμόσει βία προκειμένου να διατηρήσει ισχυρή τη βασιλική εξουσία.[35] Πολλοί Ιουδαίοι είχαν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν τη Γαλλία σαν αποτέλεσμα του κινήματος των λεπρών αλλά ο Φίλιππος είχε ήδη υπογράψει τα σχετικά διατάγματα.[36]

Το τέλος του

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Σαρκοφάγοι του Φιλίππου Ε΄, του αδελφού του Λουδοβίκου και της νύφης του Μαρίας στη βασιλική του Σαιν-Ντενί.

Τον Αύγουστο ο Φίλιππος ενώ συνέχιζε την περιοδεία του για διοικητικές επιχειρήσεις έπεσε θύμα πολλαπλών ασθενειών,[34] μετά από σύντομη ανάπαυλα πέθανε στο Παρίσι. Η ταφή του έγινε στη Βασιλική Σαιν-Ντενί, τα εντόσθια του μεταφέρθηκαν στη μονή των Ιακωβίνων στο Παρίσι η οποία έχει σήμερα κατεδαφιστεί.[10] Ο Φίλιππος δεν άφησε γιους, τον διαδέχθηκε ο μικρότερος αδελφός του Κάρολος Δ΄ της Γαλλίας ο οποίος επίσης πέθανε πρόωρα χωρίς γιους με αποτέλεσμα να διεκδικήσει το Γαλλικό στέμμα ο ανιψιός του Εδουάρδος Γ΄ της Αγγλίας και την έκρηξη του Εκατονταετούς Πολέμου.[10]

Ο Φίλιππος Ε΄ ήταν ένας από τους πρωταγωνιστές στη μυθιστορηματική σειρά του μεγάλου Γάλλου συγγραφέα Ρωσικής καταγωγής Μωρίς Ντριόν (1918 - 2009) Οι καταραμένοι βασιλείς. Στις δύο γαλλικές τηλεοπτικές διασκευές της σειράς στον ρόλο του εμφανίζονται ο Ζοζέ Μαρία Φλοτάτ (1972) και ο Ερίκ Ρουφ (2005).[37][38]

Οικογένεια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Με τη σύζυγό του Ιωάννα Β΄ των Ιβρέα κόμισσα της Βουργουνδίας, κόρη του Όωνα Δ΄ κόμη της Βουργουνδίας, απέκτησε τέκνα:

Πρόγονοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πρόγονοι Φίλιππος Ε΄ της Γαλλίας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
16. Λουδοβίκος Η΄ της Γαλλίας (= 28)
 
 
 
 
 
 
 
8. Λουδοβίκος Θ΄ της Γαλλίας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
17. Λευκή της Καστίλης (= 29)
 
 
 
 
 
 
 
4. Φίλιππος Γ΄ της Γαλλίας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
18. Ραϋμόνδος Βερεγγάριος Δ΄ της Προβηγκίας
 
 
 
 
 
 
 
9. Μαργαρίτα της Προβηγκίας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
19. Βεατρίκη της Σαβοΐας
 
 
 
 
 
 
 
2. Φίλιππος Δ΄ της Γαλλίας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
20. Πέτρος Β΄ της Αραγωνίας
 
 
 
 
 
 
 
10. Ιάκωβος Α΄ της Αραγωνίας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
21. Μαρία του Μονπελιέ
 
 
 
 
 
 
 
5. Ισαβέλλα της Αραγωνίας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
22. Ανδρέας Β΄ της Ουγγαρίας
 
 
 
 
 
 
 
11. Γιολάνδη της Ουγγαρίας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
23. Γιολάνδη του Κουρτεναί
 
 
 
 
 
 
 
1. Φίλιππος Ε΄ της Γαλλίας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
24. Θεοβάλδος Γ΄ της Καμπανίας
 
 
 
 
 
 
 
12. Θεοβάλδος Α΄ της Ναβάρρας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
25. Λευκή της Ναβάρρας (1177-1229)
 
 
 
 
 
 
 
6. Ερρίκος Α΄ της Ναβάρρας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
26. Αρσαμμπώ Η΄ του Μπουρμπόν
 
 
 
 
 
 
 
13. Μαργαρίτα των Βουρβόνων, βασίλισσα της Ναβάρρας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
27. Αλίκη του Φορέ
 
 
 
 
 
 
 
3. Ιωάννα Α΄ της Ναβάρρας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
28. Λουδοβίκος Η΄ της Γαλλίας (= 16)
 
 
 
 
 
 
 
14. Ροβέρτος Α΄ του Αρτουά
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
29. Λευκή της Καστίλης (= 17)
 
 
 
 
 
 
 
7. Λευκή του Αρτουά
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
30. Ερρίκος Β΄ της Βραβάντης
 
 
 
 
 
 
 
15. Ματθίλδη της Βραβάντης
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
31. Μαρία της Σουαβίας
 
 
 
 
 
 

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 Brown, p.126.
  2. ↑ Brown, p.127.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Wagner, p.250.
  4. ↑ Brown, p.134.
  5. ↑ 5,0 5,1 Brown, p.130.
  6. ↑ Brown, pp.138–141.
  7. ↑ Brown, pp.141–4.
  8. ↑ Drees, p.398
  9. ↑ Brown, p.138.
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 10,4 10,5 Rose, p.89.
  11. ↑ 11,0 11,1 Fryde, p.139.
  12. ↑ Drees, p.45.
  13. ↑ Duby, p.309.
  14. ↑ Holmes, p.16.
  15. ↑ Jordan, pp.169–170.
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 Jordan, p.170.
  17. ↑ TeBrake, p.47.
  18. ↑ TeBrake, pp.46–7.
  19. ↑ TeBrake, p.50.
  20. ↑ Fryde, p.140.
  21. ↑ Housley 1986, p.20.
  22. ↑ Riley-Smith, p.266.
  23. ↑ Housley 1986, p.21.
  24. ↑ 24,0 24,1 Housley 1986, p.22.
  25. ↑ Housley 1992, p.31.
  26. ↑ Barber, pp.159–162.
  27. ↑ Housley, 1992, p.32.
  28. ↑ Housley 1986, p.145.
  29. ↑ 29,0 29,1 Jordan, p.171.
  30. ↑ Nirenburg, p.50.
  31. ↑ Nirenberg, p.51.
  32. ↑ Nirenberg, p.53.
  33. ↑ Nirenberg, p.55.
  34. ↑ 34,0 34,1 Nirenberg, p.60.
  35. ↑ Nirenberg, p.65.
  36. ↑ Nirenburg, p.67.
  37. ↑ "Official website: Les Rois maudits (2005 miniseries)" (in French). 2005. Archived from the original on 15 August 2009. Retrieved 25 July 2015.
  38. ↑ "Les Rois maudits: Casting de la saison 1" (in French). AlloCiné. 2005. Archived from the original on 19 December 2014. Retrieved 25 July 2015.

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Barber, Malcolm. (1981) "The Pastoureaux of 1320." Journal of Ecclesiastical History. 32 (1981): 143–166.
  • Brown, Elizabeth, A. R. (2000) The King's Conundrum: Endowing Queens and Loyal Servants, Ensuring Salvation, and Protecting the Patrimony in Fourteenth-Century France, in Burrow and Wei (eds) 2000.
  • Burrow, John Anthony and Ian P. Wei (eds). (2000) Medieval Futures: Attitudes to the Future in the Middle Ages. Woodbridge: The Boydell Press.
  • Drees, Clayton J. (2001) The Late Medieval Age of Crisis and Renewal, 1300–1500: a Biographical Dictionary. Westport: Greenwood Press.
  • Duby, George. (1993) France in the Middle Ages 987–1460: from Hugh Capet to Joan of Arc. Oxford: Blackwell.
  • Fryde, Natalie. (2003) The Tyranny and Fall of Edward II 1321–1326. Cambridge: Cambridge University Press.
  • Holmes, George. (2000) Europe, Hierarchy and Revolt, 1320–1450, 2nd edition. Oxford: Blackwell.
  • Housley, Norman. (1986) The Avignon papacy and the Crusades, 1305–1378. Oxford: Clarendon Press.
  • Housley, Norman. (1992) The later Crusades, 1274–1580: from Lyons to Alcazar. Oxford: Oxford University Press.
  • Jordan, William Chester. (1996) The Great Famine: Northern Europe in the early Fourteenth Century. Princeton: Princeton University Press.
  • Jordan, William Chester. (2005) Unceasing Strife, Unending Fear: Jacques de Therines and the Freedom of the Church in the Age of the Last Capetians. Princeton: Princeton University Press.
  • Nirenberg, David. (1996) Communities of Violence: Persecution of Minorities in the Middle Ages. Princeton: Princeton University Press.
  • Riley-Smith, Jonathan. (2005) The Crusades: a History. London: Continuum.
  • Rose, Hugh James. (1857) A New General Biographical Dictionary, Volume 11. London: Fellows.
  • TeBrake, William Henry. (1994) A Plague of Insurrection: Popular Politics and Peasant Revolt in Flanders, 1323–1328. Philadelphia: University of Pennsylvania Press.
  • Wagner, John. A. (2006) Encyclopedia of the Hundred Years War. Westport: Greenwood Press.

Πινακοθήκη

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Φίλιππος Ε΄ της Γαλλίας
Γέννηση: 1293 Θάνατος: 3 Ιανουαρίου 1322
Βασιλικοί τίτλοι
Προκάτοχος
Ιωάννης Α΄ ο Υστερότοκος 		Βασιλιάς της Γαλλίας

20 Νοεμβρίου 1316 – 3 Ιανουαρίου 1322 		Διάδοχος
Κάρολος Δ΄ της Γαλλίας
(Α΄ της Ναβάρρας)
Βασιλιάς της Ναβάρρας

20 Νοεμβρίου 1316 – 3 Ιανουαρίου 1322
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Φίλιππος_Ε΄_της_Γαλλίας&oldid=10596516"