Φρίντριχ ντε λα Μοτ Φουκέ
| Φρίντριχ ντε λα Μοτ Φουκέ | |
|---|---|
 Ο Φρίντριχ ντε λα Μοτ Φουκέ γύρω στο 1815 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Friedrich de La Motte-Fouqué (Γαλλικά) |
| Γέννηση | 12 Φεβρουαρίου 1777[1][2][3] Μπράντενμπουργκ αν ντερ Χάβελ[4][5] |
| Θάνατος | 23 Ιανουαρίου 1843[1][2][3] Βερολίνο[4][6] |
| Τόπος ταφής | Alter Garnisonfriedhof Berlin |
| Κατοικία | Schloss Sacrow Lentzke Schloss Nennhausen Χάλλε |
| Ψευδώνυμο | Pellegrin και A.L.T. Frank |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βασίλειο της Πρωσίας |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γερμανικά[7] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | συγγραφέας[8] λιμπρετίστας ποιητής[9][10] |
| Αξιοσημείωτο έργο | Ουντίνε |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Caroline von Briest (1803–1831)[11] |
| Γονείς | Heinrich August Carl de la Motte Fouqué |
| Συγγενείς | Χάινριχ Άουγκουστ ντε λα Μοτ Φουκέ (παππούς) |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Βαθμός/στρατός | Πρωσικός Στρατός |
| Πόλεμοι/μάχες | Πόλεμος του Α΄ Συνασπισμού, Γερμανική εκστρατεία του 1813 και Πόλεμος του ΣΤ΄ Συνασπισμού |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | Σιδηρούς Σταυρός |
| Υπογραφή | |
 | |
| Θυρεός | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο βαρόνος Φρίντριχ ντε λα Μοτ Φουκέ (γερμανικά: Friedrich Heinrich Karl de la Motte Fouqué, 12 Φεβρουαρίου 1777 - 23 Ιανουαρίου 1843) ήταν Γερμανός μυθιστοριογράφος και θεατρικός συγγραφέας της ρομαντικής εποχής, γνωστός κυρίως για τη νουβέλα Ουντίνε (1811). Συμμετείχε στους Ναπολεόντειους Πολέμους και του απονεμήθηκε το παράσημο του Σιδηρού Σταυρού.[12]
Βιογραφικά στοιχεία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο βαρόνος Φρίντριχ ντε λα Μοτ Φουκέ γεννήθηκε το 1777 στο Βραδεμβούργο και καταγόταν από παλιά αριστοκρατική οικογένεια Γάλλων Ουγενότων που εγκαταστάθηκαν στην Πρωσία. Νονός του ήταν ο Μέγας Φρειδερίκος. Ο παππούς του ήταν ένας από τους στρατηγούς του Μέγα Φρειδερίκου και ο πατέρας του αξιωματικός του πρωσικού στρατού. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια σε διάφορα κάστρα και αρχοντικά της οικογένειας στο Βραδεμβούργο και διδάχθηκε από οικοδιδασκάλους. Στη νεανική ηλικία του μελέτησε μεταξύ άλλων την αρχαία ελληνική γλώσσα και τα έργα του Ομήρου, τα γερμανικά ηρωικά έπη της λογοτεχνίας του Μεσαίωνα και τα θεατρικά έργα του Σαίξπηρ.
Αν και αρχικά δεν προοριζόταν για στρατιωτική σταδιοδρομία, το 1794 εγκατέλειψε τις πανεπιστημιακές του σπουδές στο πανεπιστήμιο του Χάλλε και κατατάχθηκε στον στρατό, συμμετέχοντας στον πόλεμο του Α΄ Συνασπισμού. Το υπόλοιπο της ζωής του αφιερώθηκε κυρίως στο λογοτεχνικό του έργο.[13]
Το 1798 παντρεύτηκε τη Μαριάνε φον Σούμπερτ, από την οποία χώρισε το 1802. Την ίδια χρονιά παραιτήθηκε από το στρατό. Ενώ ζούσε στη Βαϊμάρη γνώρισε τον Γκαίτε, τον Σίλερ και τον Χέρντερ. Το 1803, παντρεύτηκε την Καρολίνα φον Ρόσοβ, κόρη γαιοκτήμονα, συγγραφέα και οικοδέσποινα λογοτεχνικού σαλονιού, και εγκαταστάθηκαν στο αρχοντικό της Νένχαουζεν στο Βραδεμβούργο. Για τα επόμενα 30 χρόνια, το ζευγάρι διατηρούσε εκεί ένα εκλεπτυσμένο σαλόνι (μεταξύ 1803 και 1831) στο οποίο σύχναζαν σημαντικοί συγγραφείς και διανοούμενοι, μεταξύ των επισκεπτών τους ήταν οι Ρομαντικοί συγγραφείς Άντελμπερτ φον Σαμίσο, Γιόζεφ φον Άιχεντορφ, Άουγκουστ Βίλχελμ Σλέγκελ, Ε. Τ. Α. Χόφμαν, ο Βίλχελμ και ο Αλεξάντερ φον Χούμπολτ. Η γνωριμία του ιδιαίτερα με τον Άουγκουστ Βίλχελμ Σλέγκελ ήταν καθοριστική, τον επηρέασε βαθιά και δημοσίευσε το πρώτο βιβλίο του Φουκέ, Dramatische Spiele von Pellegrin, το 1804.[14]
Με τη νέα σύζυγό του έκαναν τον μήνα του μέλιτος στη Δρέσδη, όπου συνάντησαν τον Τέομπαλντ Κέρνερ, τον Λούντβιχ Τηκ και τον Χάινριχ φον Κλάιστ. Η αυτοκτονία του Κλάιστ - την οποία αποκάλεσε «το αποτέλεσμα μιας ασθένειας της ανθρώπινης συνείδησης» - τον συγκλόνισε. Το 1811, ο Φουκέ έγραψε τη βιογραφία του Κλάιστ, που θεωρούσε ως «ενσάρκωση του ιππότη της νέας εποχής».
Το 1813, ο Φουκέ επανήλθε στον πρωσικό στρατό με τον βαθμό του λοχαγού και υπό τη διοίκηση του στρατάρχη Μπλύχερ συμμετείχε στις μάχες για την απελευθέρωση των γερμανικών κρατών από την εξάρτηση της Γαλλίας του Ναπολέοντα (πόλεμος του Έκτου Συνασπισμού) και ένιωσε το κύμα εθνικιστικού πατριωτισμού που ακολούθησε. Το 1815 αποσύρθηκε από την υπηρεσία με τον βαθμό του ταγματάρχη και επέστρεψε στα κτήματα της συζύγου του. Το 1831 πέθανε η σύζυγός του. Το 1833 παντρεύεται για τρίτη φορά. Μέχρι το 1841 έζησε στο Χάλλε και μετά επέστρεψε στο Βερολίνο. Το 1840-1842, μαζί με τον Λούντβιχ φον Άλβενσλεμπεν, εξέδωσε το «Περιοδικό για τους Γερμανούς Ευγενείς». Για κάποιο διάστημα αναγκάστηκε να ζει με λογοτεχνικά δικαιώματα. Σύντομα του απονεμήθηκε η σύνταξη του Φρειδερίκου Γουλιέλμου Δ' που του επέτρεψε να περάσει τα τελευταία του χρόνια με άνεση. Πέθανε στο Βερολίνο το 1843.[15]
Ο αστεροειδής 92 Ούντινα που ανακαλύφθηκε το 1867, πήρε το όνομά του από το έργο του Ουντίνε.
Συγγραφικό έργο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Μετά το Dramatische Spiele von Pellegrin, το δεύτερο έργο του, Romanzen vom Tal Ronceval (1805), έδειξε ξεκάθαρα την αφοσίωσή του στον ρομαντισμό. Το Historie vom edlen Ritter Galmy (1806) ήταν διασκευή ενός μεσαιωνικού ιπποτικού ειδυλλίου του 16ου αιώνα.
Η δραματική του τριλογία Ο ήρωας του Βορρά (Der Held des Nordens, 1808–10), ήταν η πρώτη σύγχρονη γερμανική δραματοποίηση του ηρωικού θρύλου Το τραγούδι των Νιμπελούνγκεν (περ. 1200). Έφερε τον Φουκέ στο λογοτεχνικό προσκήνιο και είχε σημαντική επιρροή στις επόμενες διασκευές του έργου, όπως το Νιμπελούνγκεν του Φρίντριχ Χέμπελ και Το Δαχτυλίδι των Νιμπελούνγκεν του Ρίχαρντ Βάγκνερ.
Αυτά τα πρώιμα γραπτά δείχνουν το ύφος που ακολούθησε η μετέπειτα λογοτεχνική δραστηριότητα του Φουκέ. Τα ενδιαφέροντά του μοιράστηκαν μεταξύ του μεσαιωνικού ιπποτισμού και της βόρειας μυθολογίας. Το 1813, τη χρονιά της εξέγερσης κατά του Ναπολέοντα, πολέμησε ξανά με τον πρωσικό στρατό και ο νέος πατριωτισμός που ξύπνησε στον γερμανικό λαό επηρέασε τα γραπτά του.[16]
Μεταξύ 1810 και 1815, η δημοτικότητα του Φουκέ ήταν στο αποκορύφωμα. Η νουβέλα-παραμύθι Ουντίνε εμφανίστηκε γύρω στο 1811 και είναι το έργο με το οποίο συνδέεται σήμερα το όνομά του και που του εξασφάλισε μια θέση στο πάνθεον των συγγραφέων της γερμανικής λογοτεχνίας.[17]
«Με ρώτησαν τι είναι το παραμύθι. Θα πρέπει να απαντήσω, Διαβάστε το Ουντίνε: ... από όλα τα παραμύθια που ξέρω, νομίζω ότι το Ουντίνε είναι το πιο όμορφο». (Τζορτζ ΜακΝτόναλντ)
Μια πιο ολοκληρωμένη ιδέα για το ταλέντο του μπορεί, ωστόσο, να ληφθεί από τα δύο μυθιστορήματα Το Μαγικό Δαχτυλίδι (Der Zauberring,1813) και Τα ταξίδια του Θιόδολφου του Ισλανδού (Die Fahrten Thiodolfs des Isländers,1815). Έγραψε ακόμη με εξαιρετική ταχύτητα πολλά μυθιστορήματα, θεατρικά έργα και έπη, ιπποτικές τραγωδίες (Οι διωκόμενοι. Έπος ενός ιππότη, Βερολίνο 1821), επικά ποιήματα που συμπληρώνονται από αμέτρητα μικρότερα διηγήματα, δράματα και περιπέτειες που είχαν μεγάλη επιτυχία για τα γούστα της εποχής περίπου έως το 1820.[15]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 «Fouqué, Friedrich» (Γερμανικά) 1878. σελ. 198–201.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2014.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 11903235s. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ 4,0 4,1 «Fouqué, Friedrich» (Γερμανικά) 1878. σελ. 198–201.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 10 Δεκεμβρίου 2014.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2014.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb11903235s. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ «Library of the World's Best Literature». Library of the World's Best Literature. 1897.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 14 Ιουνίου 2019.
- ↑ The Fine Art Archive. cs
.isabart .org /person /112654. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2021. - ↑ Zinaida Vengerova: «Фуке, де-ла-Мот Фуке, Фридрих» (Ρωσικά)
- ↑ . «lektuerehilfe.de/friedrich-de-la-motte-fouque».
- ↑ . «britannica.com/biography/Friedrich-Heinrich-Karl-de-la-Motte-Baron-Fouque».
- ↑ . «zeno.org/Literatur/friedrich de la motte fouqué».
- ↑ 15,0 15,1 . «inhaltsangabe.de/autoren/fouque/».
- ↑ . «hugenotten.de/friedrich de la motte fouqué.pdf» (PDF).
- ↑ . «inhaltsangabe.de/fouque/undine/#inhaltsangabe».
