Μετάβαση στο περιεχόμενο

Tupolev Tu-14

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Tupolev Tu-14
Το Tupolev Tu-14.
Τύποςβομβαρδιστικό αεροσκάφος
Χώρα προέλευσηςΕΣΣΔ
ΣχεδιασμόςΓραφείο Σχεδιασμού Tupolev
Παρθενική πτήση13 Οκτωβρίου 1949[1]
Πρώτη παρουσίαση1952
Κύριος χειριστήςΣοβιετική Πολεμική Αεροπορία
Πολεμική Αεροπορία του Κινεζικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού
Μονάδες που παρήχθησανπερ. 150
Αναπτύχθηκε απόTupolev '73'

Το Tupolev Tu-14 (ονομασία αναφοράς NATO: Bosun,[2] ονομασία αναφοράς της USAF/DOD: Type 35)[2] ήταν σοβιετικό δικινητήριο αεριωθούμενο ελαφρύ βομβαρδιστικό το οποίο ήταν βασισμένο σχεδιαστικά στο Tupolev '73'. Το τελευταίο ήταν ανταγωνιστικό του Ilyushin Il-28 και είχε απορριφθεί από την Σοβιετική Πολεμική Αεροπορία που πρόκρινε το Ιλιούσιν. Εν τέλει τα Tu-14 εντάχθηκαν σε υπηρεσία με τη Σοβιετική Ναυτική Αεροπορία στα 1952–1959 και ορισμένα εξήχθησαν στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας.

Σχεδιασμός και ανάπτυξη

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Tu-14 προήλθε από τον τρικινητήριο '73' που προωθούνταν από δύο κινητήρες Rolls-Royce Nene εγκατεστημένους κάτω από τα φτερά και έναν Rolls-Royce Derwent V στην ουρά. Όταν κατέστη διαθέσιμος ο [Klimov VK-1]], που ήταν μια ισχυρότερη εκδοχή του Nene η οποία εντάχθηκε σε παραγωγή στην ΕΣΣΔ, το '73' μετατράπηκε σε δικινητήριο αεροσκάφος με την εσωτερική ονομασία '81'. Μία άλλη σημαντική αλλαγή ήταν η προσθήκη του ραντάρ πλοήγησης PSBN, ο χειρισμός του οποίου απαιτούσε την προσθήκη πέμπτου μέλους στο πλήρωμα. Σε αυτή του τη μορφή το αεροσκάφος απορρίφθηκε από την Αεροπορία. Στη συνέχεια το Γραφείο Σχεδιασμού προχώρησε στην τροποποίηση του, αφαιρώντας τους πυργίσκους πολυβόλων στη ράχη και το κάτω μέρος της ατράκτου. Το πλήρωμα ήταν πλέον τριμελές και αποτελούνταν από τον πιλότο, τον πλοηγό-βομβαρδιστή και έναν πολυβολητή στην ουρά. Τα δύο πυροβόλα Nudelman-Rikhter NR-23 των 23 mm στο ρύγχος διατηρήθηκαν αλλά η σχεδίαση της ατράκτου άλλαξε ώστε ο πολυβολητής στην ουρά να έχει δική του συμπιεζόμενη καμπίνα από την οποία χειρίζονταν πυργίσκο με δύο ακόμα πυροβόλα NR-23.[3]

Η κατασκευή του πρωτοτύπου ξεκίνησε τον Αύγουστο του 1949 και ολοκληρώθηκε τον Οκτώβριο, με τμήματα και εξαρτήματα από τα ακυρωμένα πρωτότυπα Tu-73S. Οι εργοστασιακές δοκιμές πραγματοποιήθηκαν από τις 13 Οκτωβρίου 1949 έως την 21η Ιανουαρίου 1950 και από τις 23 Ιανουαρίου έως τις 27 Μαΐου 1950 πραγματοποιήθηκαν οι κρατικές δοκιμές αποδοχής. Το αεροσκάφος έγινε δεκτό και αποφασίστηκε η ένταξή του σε παραγωγή υπό την προϋπόθεση πως θα επιλύονταν τα προβλήματα εντοπίσθηκαν στον πυργίσκο πολυβόλων στην ουρά, ότι θα προσθέτονταν εκτινασσόμενα καθίσματα για τον πιλότο και τον πυροβολητή, θα τοποθετούνταν σύστημα αποπάγωσης με θερμό αέρα και θα ανασχεδιαζόταν η βάση του πυροβόλου στο ρύγχος. Στα πέντε πρώτα αεροσκάφη προπαραγωγής δεν ενσωματώθηκαν αυτές τις αλλαγές, καθώς κατασκευάστηκαν χρησιμοποιώντας εξαρτήματα του Tu-73S λόγω της πρόωρης έναρξης παραγωγής αυτού του βομβαρδιστικού στο εργοστάσιο του Ιρκούτσκ. Ένα από αυτά στάλθηκε στη Μόσχα για αξιολόγηση από την Σοβιετική Ναυτική Αεροπορία ως τορπιλοπλάνο. Στο έκτο αεροσκάφος ενσωματώθηκαν όλες οι απαιτούμενες αλλαγές καθώς και εκτινασσόμενο κάθισμα για τον πλοηγό, όπως ζήτησε η Ναυτική Αεροπορία. Σε αυτή του διάταξη το Tu-14 αξιολογήθηκε τον Μάιο του 1951 και προτάθηκε η παραγωγή του ως Tu-14T.[4] Τα πρώτα αεροσκάφη εντάχθηκαν σε υπηρεσία το 1952.[4]

Παρήχθησαν περίπου 150 μονάδες, οι οποίες παρέμειναν με αεροπορικά συντάγματα της Ναυτικής Αεροπορίας έως το 1959. Μετά την απόσυρση τους αρκετά χρησιμοποιήθηκαν σε προγράμματα δοκιμών, συμπεριλαμβανομένης της αξιολόγησης κινητήρων ramjet.[4] Περίπου 50 μεταχειρισμένα Tu-14T παραδόθηκαν στην κινεζική αεροπορία, αν και οι ακριβείς ποσότητες και ημερομηνίες δεν έχουν επιβεβαιωθεί.[5]

Το δεύτερο Tu-14 προπαραγωγής μετατράπηκε σε αναγνωριστικό, ικανό να επιχειρεί ημέρα και νύχτα. Ονομάστηκε «89» από το Γραφείο Σχεδιασμού και η μετατροπή ήταν σχετικά περιορισμένη καθώς περιλάμβανε ένα μη συμπιεζόμενο κεντρικό διαμέρισμα το οποίο φιλοξενούσε δύο αυτόματες περιστρεφόμενες κάμερες, δύο δεξαμενές καυσίμου, μία ακόμα κάμερα στην αποθήκη βομβών καθώς και μία κάμερα για λήψεις υπό γωνία στην ουρά του αεροσκάφους. Όλες οι κάμερες και τα παράθυρά τους θερμαίνονταν ηλεκτρικά για την αποφυγή θαμπώματος και παγοποίησης σε μεγάλα ύψη. Για τη φωτογράφηση κατά τη διάρκεια της νύχτας, αφαιρούνταν οι δεξαμενές καυσίμου και η κάμερα στην αποθήκη βομβών και μεταφέρονταν διάφορες βόμβες λάμψης για τον φωτισμό των στόχων. Επιπλέον, η οθόνη του ραντάρ πλοήγησης PSBN-M μπορούσε να φωτογραφηθεί από ειδική κάμερα ενώ τόσο ο πιλότος όσο και ο πλοηγός μπορούσαν να ηχογραφήσουν τις παρατηρήσεις τους.[6] Ωστόσο, η Σοβιετική Αεροπορία είχε ήδη αποφασίσει να χρησιμοποιήσει το αναγνωριστικό Il-28R όταν το «89» πραγματοποίησε την πρώτη του πτήση στις 23 Μαρτίου 1951 και κατά συνέπεια το Tupolev δεν υποβλήθηκε σε κρατικές δοκιμές αποδοχής.[6]

Εκδόσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Tu-14
Ελαφρύ βομβαρδιστικό. Δεν εντάχθηκε σε παραγωγή.
Tu-14R ή Tu-89
Αναγνωριστικό. Δεν εντάχθηκε σε παραγωγή.
Tu-14T
Τορπιλοπλάνο-βομβαρδιστικό.
81
Εσωτερική ονομασία για το πρωτότυπο που προωθούνταν από δύο κινητήρες VK-1.
93
Εκδοχή του Tu-14T με κινητήρες VK-5 ή VK-7, δεν κατασκευάστηκε.[7]

Χρήστες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
ΕΣΣΔ
Κίνα

Δείτε επίσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Αεροσκάφη που σχετίζονται με την ανάπτυξη του Tu-14
Συγκρίσιμα αεροσκάφη

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Duffy & Kandalov, p. 105
  2. ↑ 2,0 2,1 «Designations of Soviet and Russian Military Aircraft and Missiles». designation-systems.net. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Δεκεμβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 3 Ιουνίου 2022. 
  3. ↑ Gordon & Rigamant, pp. 126–127
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 Gordon & Rigamant, p. 128
  5. ↑ Gunston, p. 142
  6. ↑ 6,0 6,1 Gordon & Rigamant, p. 129
  7. ↑ Duffy & Kandalov, p. 202

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Duffy, Paul· Kandalov, Andrei (1996). Tupolev: The Man and His Aircraft. Warrendale, Pennsylvania: SAE. ISBN 1-56091-899-3. 
  • Gordon, Yefim· Rigamant, Vladimir (2005). OKB Tupolev: A History of the Design Bureau and its Aircraft. Hinckley, UK: Midland Publishing. ISBN 1-85780-214-4. 
  • Gunston, Bill (1995). Tupolev Aircraft Since 1922. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 1-55750-882-8. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Tupolev Tu-14 στο Wikimedia Commons


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Tupolev_Tu-14&oldid=10969592"